Ο Αύγουστος κοντεύει να τελειώσει, οι περισσότεροι – πιθανώς – γυρίσατε ήδη από τις διακοπές σας –πώς τα περάσατε;;; – και σκεφτήκαμε με την Αντιγόνη να κάνουμε ένα καλοκαιρινό και ανάλαφρο θέμα. Ήρθε η στιγμή να μοιραστούμε μαζί σας τις πιο όμορφες διακοπές μας. Αν και δυσκολεύτηκα να διαλέξω, τελικά κατέληξα ότι το καλύτερο μου καλοκαίρι το πέρασα στο Ζούμπερι. Ναι, ναι. Στο εξωτικό Ζούμπερι. Η Αντιγόνη μας από την άλλη διαλέγει το νησί της Νάξου, το οποίο οφείλω να ομολογήσω ότι θέλω πολύ να επισκεφθώ κάποια στιγμή. Ας την ακούσουμε – erm, διαβάσουμε! – λοιπόν…
Νάξος – όλη η ομορφιά μαζεμένη σε 430 τ.μ. (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Μαρία μου, εγώ δε μπορώ να πω πως δυσκολεύτηκα. Για την ακρίβεια δεν κάθισα καν να σκεφτώ για να διαλέξω. Η μία βδομάδα που πέρασα στη Νάξο το καλοκαίρι του 2006 είναι αναμφίβολα οι καλύτερες διακοπές που έχω κάνει. Και μόνο βλέποντας την Πορτάρα (σημ.: τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα) πλησιάζοντας στο λιμάνι ήξερα πως το νησί μου έκρυβε πολλές εκπλήξεις.
Κατ’ αρχήν αν είσαι φαν του να γνωρίζεις τον τόπο που σε φιλοξενεί και θες να επισκεφθείς κάθε αξιόλογη τοποθεσία, η Νάξος είναι ιδανικός προορισμός. Αναφέρω ενδεικτικά μία βόλτα μέχρι την Πορτάρα, μία επίσκεψη στο Ιερό του Διονύσου στα Ύρια ή το Ενετικό Μουσείο. Αξίζει να κάνεις τέτοιες διαδρομές μέσα από τις οποίες θα δεις την πολύπτυχη ταυτότητα του νησιού! Η θάλασσα εκεί θα είναι, δε θα φύγει, θα τα κάνεις και τα *ΜΠΛΟΥΜ!* σου! Και φυσικά θεωρώ απαραίτητη και μία «έφοδο» στα ορεινά χωριά της Νάξου, ειδικά στο Φιλώτι, που είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της Νάξου. Ο καφές στην πλατεία κάτω από τη δροσιά των δέντρων είναι μία εμπειρία που σπάνια βιώνεις ξανά και ξανά. Κι αν δε σου αρέσει, εμένα να μη με λένε Αντιγόνη!
Για παραλίες δε θα μιλήσω, όταν πας να νιώσεις την αύρα του Αιγαίου ποτέ δε φεύγεις λέγοντας «δεν ήταν καλή η θάλασσα». Αλλά θα μιλήσω για τις πολλές εναλλακτικές που σου προσφέρει στη διασκέδαση – από παραδοσιακά καφενεδάκια μέχρι trendy café bars – και στο φαγητό, το οποίο φυσικά χαρακτηρίζεται κι από τις τοπικές λιχουδιές. Πράγμα που θα σε κάνει να γυρίσεις με τοπικό κρασί, ένα βαζάκι μέλι ή γραβιέρα Νάξου στις αποσκευές σου!
Τέλος, σίγουρα η φιλοξενία των Ελλήνων και δη των νησιωτών είναι διάσημη, αλλά την εγκαρδιότητα της Νάξου ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί μέχρι τότε. Γελαστοί, εξυπηρετικοί, ανοιχτοί. Χωρίς να σε κοιτάνε και να σκέφτονται «τι είσαι εσύ τώρα;» – ναι, ξέρουν πως είσαι τουρίστας, αλλά δε σου φέρονται σα να είσαι εξωγήινος! Από το σερβιτόρο που θα σε εξυπηρετήσει για καφέ και φαγητό και τους ξεναγούς στα αξιοθέατα μέχρι και τον κάτοικο που θα τον ρωτήσεις για οδηγίες, δεν υπάρχει πρόσωπο που θα δεις να σε κοιτάει περίεργα.
Ποιος είναι ο ορισμός για μένα για τις αξέχαστες διακοπές; Η δυνατότητα να δεις καινούρια μέρη και να ζήσεις νέες εμπειρίες, η ξενοιασιά που σου προσφέρονται και χαμογελαστά πρόσωπα. Κι όλα αυτά η Νάξος μου τα προσέφερε 100%. Θεωρώ αυτονόητο πως αν μου προσφέρονταν 20 μέρες σ’ έναν εξωτικό προορισμό ή 6 μέρες στη Νάξο, αναμφίβολα θα διάλεγα το δεύτερο!
Ζούμπερι – η απόλυτη χαλάρωση και τρέλα… μαζί (από την Μαρία Παπουτσάκη)
Βέβαια, όταν λέω Ζούμπερι δεν εννοώ ακριβώς την περιοχή αλλά το ΚΕΔΑ/Ζ. Πολλοί δεν θα το ξέρετε, αφού είναι οι «κατασκηνώσεις» της Αεροπορίας. Εκεί πηγαίνω και διακοπάρω λόγω μαμάς.
Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι ένα ξενέρωτο μέρος. Μπορεί να μην διαθέτει τη φυσική ομορφιά της Νάξου και τα υπέροχα μέρη της, όμως έχει έναν μικρό καταγάλανο κόλπο – που ποτέ δεν έχει κύμα και μπορείς να ευχαριστηθείς το μπάνιο σου. Θυμάμαι να πηγαίνω σχεδόν κάθε χρόνο, περίπου 15 ημέρες. Επίσης θυμάμαι ότι εκεί δεν βαρέθηκα ποτέ.
Το καλοκαίρι του 2012 το έχω ξεχωρίσει από τα άλλα. Μόλις είχα τελειώσει τις Πανελλήνιες, «άρπαξα» δυο φίλες μου και την ξαδέρφη μου και πήγαμε εκεί. Με την μαμά πάντα μαζί μας. Στο ΚΕΔΑ/Ζ δεν κινδύνευες ποτέ να πάθεις κάτι, αφού ήταν στρατόπεδο. Εννοείται πως μπορούσες να βγεις από εκεί, εφόσον ήσουν ενήλικας. Η μαμά μου ακόμα δεν είχε καταλάβει ότι είχα μεγαλώσει, οπότε όταν δεν μας άφηνε να καθίσουμε μέχρι αργά έξω, το «σκάγαμε» από το παράθυρο. ΜΠΟΥΧΑΧΑ!
Και πώς να μην το σκάσεις, αφού είχε μέσα ένα τέλειο παραθαλάσσιο μπαρ με πολύ χαμηλές τιμές. Στη συνέχεια, πηγαίναμε βόλτα στην παραλία. Εκεί γνωρίζαμε και άλλα παιδιά που παραθέριζαν σαν εμάς και γινόμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα –μέχρι που καταλάβαινε η μαμά ότι είχαμε φύγει και το τηλέφωνο μου χτυπούσε. Δράμα. Αλλά και αυτή η περιπέτεια είχε τη γλύκα της. Μικρά ήμασταν, δεν καταλαβαίναμε!
Το επόμενο πρωί ή μεσημέρι που ξυπνούσαμε κατεβαίναμε στη θάλασσα μέχρι το βράδυ. Μα πείτε μου… Αυτό δεν αξίζει τα πάντα; Για μένα αυτό είναι διακοπές. Να είσαι όλη μέρα στην παραλία. Καλό είναι να εξερευνείς και να μαθαίνεις καινούριους τόπους, αλλά όχι μετά από Πανελλήνιες. Εμείς θέλαμε να χαλαρώσουμε και να κάνουμε τις τρέλες μας. Να φοράμε 15 μέρες μόνο το μαγιό μας και στα σπιτάκια να γυρνάμε μόνο για ύπνο.
Το ΚΕΔΑ/Ζ δεν είναι όμως μόνο θάλασσα. Έχει σινεμά, πιτσαρίες, εστιατόριο, beach bar… Άπλετο χώρο για περπάτημα και ποδήλατο. Πολύ πράσινο και γαλάζιο. Μια κατασκήνωση για όλες τις ηλικίες. Όλες οι αποστάσεις είναι πολύ μικρές και οι τιμές παντού πολύ χαμηλές. Έχουμε και εμείς κάτι καλύτερο από την Νάξο κυρία Αντιγόνη. Πραγματικά στεναχωριέμαι που δεν μπορούν να μπουν όλοι εκεί μέσα και είναι μόνο γι αυτούς που έχουν κάποια σχέση με την Αεροπορία.
Λίγες μέρες αργότερα, όταν έφυγα από εκεί πήγα στην Πάρο και για να σου πω την αλήθεια… δεν συγκρίνονται! Όποιος προτιμάει τις διακοπές που περιέγραψα παραπάνω και νομίζει ότι τις έχει κάνει είναι βαθιά νυχτωμένος. Εγώ μπορώ να του αποδείξω το αντίθετο. Όπως και σε εσένα, Αντιγονάκι.
Εσάς ποιες είναι οι αγαπημένες σας διακοπές;