από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο
Πόσες φορές έχω σκεφτεί πως ζω σε έναν γυάλινο κόσμο, σε ένα γυάλινο κουτί. Σε ένα προστατευμένο παρατηρητήριο, από το οποίο μπορώ να βλέπω τι συμβαίνει γύρω μου μόνο εν μέρει και να μην επιστρέπω την είσοδο σε οτιδήποτε ξένο-απειλητικό. Ε λοιπόν αυτός ο γυάλινος κόσμος έχει αρχίσει να ραγίζει εδώ και καιρό, ξεκινώντας από την ενηλικίωσή μου και στη συνέχεια, μέσα από εμπειρίες που με έκαναν να δω λίγο πιο καθαρά τη σκληρή αλλά αληθινή ζωή, στην οποία μόνο αν εκτεθείς μπορείς να βιώσεις και τα όμορφα και τα άσχημα που έχει να σου δώσει.
Ο Γυάλινος Κόσμος του Τένεσι Γουίλιαμς που είδα πρόσφατα στο θέατρο Δημήτρης Χορν, λίγο πριν ολοκληρωθούν οι παραστάσεις (μέχρι τις 3 Φεβρουαρίου -προλαβαίνετε) με έκανε να σκεφτώ ακριβώς αυτό, κι επιπλέον την έννοια της ευτυχίας και της προστασίας, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται οι γονείς και τα παιδιά (διαφορετικά, δηλαδή). Στο υπέροχο αυτό έργο, που υπέροχα σκηνοθέτισε η Κατερίνα Ευαγγελάτου με πρωταγωνιστές τους Ναταλία Τσαλίκη, Αντίνοο Αλμπάνη, Αμαλία Νίνου και Κωνσταντίνο Γαβαλά (όλοι τους εξαιρετικοί στους ρόλους τους), κεντρικοί ήρωες είναι η Αμάντα και τα δύο παιδιά της, ο ονειροπόλος Τομ που αγαπά την ποίηση και τον κινηματογράφο και η εύθραυστη Λώρα που βρίσκει χαρά στη συλλογή της από γυάλινα ζωάκια. Όλοι τους ζουν σε ένα περιβάλλον το οποίο διαμορφώνουν οι κανόνες της Αμάντα. Ξεπεσμένη κοινωνικά και εγκατελειμένη από τον άντρα της, έχει άλλα, μεγάλα όνειρα για τα παιδιά της, αγνοώντας (ηθελημένα) την σκληρή πραγματικότητα και τις δικές τους επιθυμίες. Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να τους δείξει άθελά του, ένας επισκέπτης, ο Τζιμ, στον οποίο στρέφουν τις ελπίδες τους για ένα ονειρεμένο αύριο.
Αν και δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως, καθώς δεν είμαι μητέρα, την Αμάντα και τις εκδηλώσεις της αγάπης της, που φαίνεται να ξεπερνούν το όριο της προστασίας και να αγγίζουν αυτό της καταπίεσης, με συγκίνησε, γιατί ο σκοπός της ήταν αγνός -μοναδική στην ερμηνεία της η Ναταλία Τσαλίκη (!). Παρ’ όλα αυτά, το έργο επιβεβαιώνει πως κάθε παιδί, όσο κι αν οι γονείς του θέλουν να το προστατεύσουν από τους κινδύνους κι ελπίζουν να μην πονέσει ποτέ, εκείνο οφείλει να ζήσει με τον δικό του τρόπο, να κάνει τα δικά του λάθη και να πονέσει (είναι αναπόφευκτο), ακριβώς όπως επιλέγει να καπνίσει, ενώ ξέρει ότι το τσιγάρο κάνει κακό στην υγεία και να πιει καφέ για πρωινό, αντί για γάλα με δημητριακά. Τόσο απλά. Κι αν ένα παιδί ονειρεύεται να γίνει συγγραφέας, οφείλει στον εαυτό του να προσπαθήσει να τα καταφέρει, ακόμη κι αν αυτό απογοητεύσει τους γονείς του που τον ονειρεύονται μηχανικό. Ο γυάλινος κόσμος πρέπει να σπάσει. Έξω είναι ο κόσμος που περιμένει να τον ανακαλύψουμε.
Η Ναταλία Αργυράκη με τη μητέρα της -τη συγγραφέα Αγγελική Μπουλιαρη- και τον πρωταγωνιστή Αλκίνοο Αλμπάνη
*Μια παράσταση που σε αφήνει με δάκρυα στα μάτια
* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο
