Σε αυτό τον κόσμο μάλλον το να έχεις έξι παιδιά, τρία δικά σου και τρία υιοθετημένα δεν είναι αρκετό, πρέπει πάντα να αποδεικνύεις πόσο καλός είσαι . Μάλλον η Angelina Jolie το έχει σαν μότο στη ζωή της. Η πρέσβειρα Καλής Θέλησης των Ηνωμένων Εθνών έχει βάλει ένα καινούργιο στόχο: να μαζέψει χρήματα για το Education Partnership for Children of Conflict. Σχεδίασε μαζί με τον Robert Procop μια σειρά από ιδιαίτερα και ιδιαιτέρως ακριβά κοσμήματα. Ο σχεδιαστής είναι ο ίδιος που βοήθησε τον σύντροφό της, Brad Pitt, να σχεδιάσει το δαχτυλίδι τον αρραβώνων τους.
Τα κομψά και πολυτελή αυτά κοσμήματα θα εκτεθούν στη Γαλλία στο Grand Hotel, Cap Ferrat, και στο Μονακό στο Hotel de Paris. Η έκθεση έχει ήδη ξεκινήσει από τις 15 Ιουλίου και θα διαρκέσει μέχρι της 15 Αυγούστου. Έτσι για έναν ολόκληρο μήνα, όποιος επιθυμεί θα έχει την δυνατότητα να θαυμάσει από κοντά την συλλογή που φέρει το όνομα, Style of Jolie Collection.
Φυσικά και το ζεύγος Pitt-Jolie θα κάνει την εμφάνιση του στη Γαλλία, γεγονός που από ότι φαίνεται θα κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα την έκθεση , αφού οι «φίλοι» τους φωτογράφοι μάλλον δεν θα τους αφήσουν σε ησυχία. Για το τέλος όμως ας επιστρέψουμε σε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον, όπως είναι ο σκοπός της συλλογής αυτής, τονίζοντας πως το ίδρυμα, στο οποίο θα πάνε τα χρήματα έχει ήδη χτίσει ένα σχολείο στο Αφγανιστάν .
Οι Ολυμπιακοί αγώνες στο Λονδίνο έχουν κάνει τους Βρετανούς να ασχολούνται με τα πιο περίεργα πράγματα, ένα από αυτά είναι να πάρουν απλά καθημερινά κέικ, μπισκότα και να μας τα παρουσιάσουν με τελείως διαφορετικό τρόπο.
Για παράδειγμα ο Dominic Wilcox μετατρέπει τριάντα κουτιά από McVitie’s Jaffa Cakes σε κτίσματα ορόσημα για την Βρετανία και μας τα παρουσιάζει. Το πορτοκαλί πλαστικό περιτύλιγμα είναι ιδανικό για δημιουργήσει το ηλιοβασίλεμα στο Stonehenge. Άλλη εικόνα μία κούπα τσάι με την Βασίλισσα και μπροστά παρατεταγμένοι οι φρουροί τις σκαλισμένοι από μπισκότα, ένας-ένας φτιαγμένοι με την βοήθεια της γραφίδας ένας smart-phone, όπως και το κεφάλι της Βασίλισσας σε άλλη εικόνα σαν σε νόμισμα σε πορτοκάλι χρώμα από το πορτοκαλί του μπισκότου που έχασε την σοκολάτα του.
Το τέρας του Lockness λίγο πιο πέρα να μπαινοβγαίνει στο νερό με το γαλάζιο της λίμνης του να το αντικαθιστά το χρώμα του πιάτου. Η Tower Bridge μεγαλοπρεπέστατη και γλυκύτατη από ότι καταλαβαίνουμε να ενώνει δύο πιάτα, που σε κάθε άκρη τους υπάρχουν βουνά από μπισκότα και είναι έτοιμα για μία ακόμα κούπα τσάι, el grey κατά προτίμηση μάλλον.
Όλα αυτά για να δείξουν πόσο σημαντικοί είναι οι Ολυμπιακοί για το Λονδίνο, αλλά και για όλη την Βρετάνια, αυτοί οι αγώνες.
Την έμπνευση του, λέει ότι, την πήρε από τους φίλους του και από τους περιέργους τρόπους με τους οποίους συνηθίζουν να τρώνε τα μπισκότα τους και αποφάσισε να δημιουργήσει κάτι τέτοιο με αφορμή αυτό το μεγάλο γεγονός που συμβαίνει στη χώρα του.
[vsw id=”38371664″ source=”vimeo” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]
Πηγή: http://www.dezeen.com
Εσείς μέχρι πόσα χρήματα θα δίνατε για ένα καλό μπουκάλι ουίσκι; Ποια είναι η τιμή εκείνη τελικά που καθορίζει την απόλαυση; Σας παρουσιάζουμε το πιο ακριβό μπουκάλι -που δεν ξέρουμε κατά ποσό αξίζει τα λεφτά του – αλλά σίγουρα κάθε σταγόνα του είναι χρυσός. Δημιουργήθηκε από την ίδια εταιρία που φτιάχνει το Ruwa, το πρώτο ποτό πολυτέλειας το οποίο κοστολογείται στα 5.5$ (εκατομμύρια) και κυκλοφορεί σε δύο τύπους.
Το Isabella Original είναι κομματάκι πιο ακριβό, φτάνει τα 6,2$ (εκατομμύρια) και αυτό γιατί το μπουκάλι του έχει επάνω διαμάντια, ρουμπίνια και λευκό χρυσό, όποτε καταλαβαίνετε η τιμή είναι ελάχιστα “τσιμπημένη”. Καθένα από τα μπουκάλια περιέχει ένα πολύ δυνατό όμως ποτό που μάλλον θα σας ανταμείψει για το ποσό που θα καταθέσετε, το οποίο είναι είναι “Very Old Single Malt cask strength Islay whiskey”.
Φυσικά για να μη νομίζετε ότι οι άνθρωποι είναι παράλογοι και δε σκέπτονται εκείνους που δεν έχουν τέτοια οικονομική άνεση, έχουν βγάλει και πιο απλή και ιδιαίτερα προσιτή εκδοχή στην τιμή των 740,000$ μόλις. Ο λόγος που αυτό το μπουκάλι είναι πιο φθηνό, είναι διότι στην κρυστάλλινη επιφάνεια του υπάρχει μόνο ένα στρωματάκι διαμαντιών και τίποτα άλλο.
Κάθε αγορά μπουκαλιού, όποια εκδοχή και αν διαλέξετε, σας επιτρέπει να γεμίσετε ξανά το μπουκάλι σας από ότι ουίσκι εσείς θέλετε, καθώς μπορούν να εξυπηρετήσουν σχεδόν όλες τις επιθυμίες σας. Τώρα βεβαία με τόσα εκατομμύρια δολάρια για ένα μπουκάλι αν δεν μπορούσαν, θα ήταν το λιγότερο απαράδεκτοι, το ερώτημα είναι αν έρχονται εκείνοι για να το γεμίσουν ξανά ή πρέπει να τους ξαναστείλετε το μπουκάλι, διαδικαστικά βέβαια…
Πηγή: http://luxedb.com
Ήταν ο “βασιλιάς της Ποπ”, κάθε του εμφάνιση ήταν γεγονός και δεν περνούσε απαρατήρητη, αντίθετα κατόρθωνε να είναι εκθαμβωτική και ακόμα πιο εντυπωσιακή από την προηγουμένη. Αν και έχουν περάσει τρία χρόνια από τον θάνατο του, οι θαυμαστές του δεν τον εγκαταλείπουν και έχουν ακόμα ενθύμια να τους κρατούν κοντά του, ένα από αυτά είναι και ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά ρούχα που του ανήκαν, το σακάκι Thriller.
Ένα κόκκινο, μαύρο σακάκι που πουλήθηκε σε δημοπρασία σε πολύ υψηλή τιμή όπως και το λευκό του γάντι. Είναι το συνηθισμένο ξεπούλημα που γίνεται μετά θάνατον και αυτός που θα δώσει τα περισσότερα θα αποκτήσει και τα αντικείμενα του άλλοτε ειδώλου. Ο πόλεμος της δημοπρασίας φαίνεται να μην έχει σταματημό πάντως, σχετικά με αντικείμενα που ανήκαν στον Michael Jackson. Για αυτό και τώρα ήρθε η στιγμή και το απόλυτο ρούχο, ένα σακάκι σε στρατιωτικό στυλ, ραμμένο από Dedge & Skinner Savile Row, που φτιάχτηκε για εκείνον τον Σεπτέμβριο του 2005 και φέρει ακόμα το όνομα του σαν label.
Το σακάκι αυτό το είχε φορέσει σε επίσκεψη του όπου είχε γνωρίσει τον Βασιλιά του Μπαχρέιν το 2005 και υπολογίζετε ότι θα ξεκινήσει η αρχική τιμή θα είναι από 8,000-12,000 λίρες, άλλα βεβαία κανείς δεν ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει. Στη δημοπρασία επίσης περιλαμβάνονται και κάποια από τα καπέλα του (ένα μαύρο και ένα λευκό) καθώς και αρκετά σχέδια του Roberto Cavalli για κουστούμια του καλλιτέχνη από τον ίδιο τον Cavalli. Αναμένουμε να δούμε πόσο θα φτάσει η τιμή όλων αυτών τελικά και πόση αξία έχει ένα τραγουδιστής μόλις αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο.
Πηγή: http://luxedb.com
Η γαλλική φινέτσα είναι γνωστή! Το γαλλικό στιλ είναι, επίσης, διάσημο. Η γαλλική τρέλα δεν ήταν πότε φημισμένη αλλά μάλλον θα αρχίσει να γίνεται. Εντάξει η προηγουμένη πρόταση έχει μία δόση υπερβολής. Αλλά είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να εκφραστεί ακριβώς η χαρά που διακατέχει τις γυναίκες που έχουν πάρει στα χέρια τους το βιβλίο “Les Sweet Tables” της Laure Faraggi.
Θα μπορούσε να είναι το εγχειρίδιο της καλής νοικοκυράς, δεν είναι όμως, καθώς πρόκειται για τον τέλειο οδηγός για ένα υπέροχο τραπέζι. Αλλά καλύτερα ας σας μεταφέρω αυτό ακριβώς που περιγράφει η συγγραφέας του. «Είναι σαν ένα όνειρο, κάτι που δεν φανταζόσουνα, ότι θα κάνεις και τελικά μπόρεσες και το κατάφερες. Ένα βιβλίο που είναι αφιερωμένο στη τέχνη του να δημιουργείς τραπέζια για εκδηλώσεις, άλλα τραπέζια, θαύματα, άπληστα, αριστουργήματα».
Η αλήθεια είναι ότι βλέποντας τις φωτογραφίες τα τραπέζια είναι αυτό ακριβώς που η Faraggi ήθελε και τελικά το πέτυχε. Όπως και το προσωπικό της site μέσα στο όποιο μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για το πώς θα αποκτήσετε το βιβλίο, άλλα και πολλά ακόμα για την ομορφιά, την οργάνωση, τη μαγειρική, τη μητρότητα. Είναι ένα εντελώς γυναικείο site στο σχεδιασμό του, στη θεματολόγια του και στην εμφάνιση του και τόσο γαλλικό που δεν θα το αντέξετε. Οι συμβουλές αλλά και ο τρόπος της είναι πολύ όμορφος και πολύ φιλικός.
Σε ότι αφορά το βιβλίο θα βρείτε 18 τραπέζια “στρωμμένα” μέσα σε 160 σελίδες, που παρουσιάζονται και το καθένα συνοδεύεται από πλήθος συμβουλών και έξυπνων τρικ για να τα δημιουργήσετε. Το βιβλίο έχει φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι εύχρηστο και άμεσο στον αναγνώστη. Ο στόχος της έξαλλου είναι να υπάρχουν οι συμβουλές και οι ιδέες με σκοπό να μπορέσει ο κάθε αναγνώστης ανάλογα με την περίσταση να τις εξελίξει και να τις εφαρμόσει όπως θέλει.
Αν ακόμα έχετε αμφιβολίες σχετικά με την άγνωστη γαλλίδα μία περιήγηση στο: http://laviesimpleetjolie.com/ θα σας βοηθήσει. Τέλος σχετικά με το βιβλίο ρίξτε μία μάτια στις φωτογραφίες και θα καταλάβετε τι εννοούν οι Γάλλοι όταν λένε “Art a la table”.
Πριν από 223 χρόνια μία ομάδα Παριζιάνων έκανε έφοδο στο Hôtel des Invalides και εισέβαλλε στη Βαστίλη. Ήταν το μεγαλύτερο ξέσπασμα βίας στις ταραχές που συνέβαιναν στο Παρίσι εκείνη την εποχή και ήταν αύτη που ουσιαστικά που έκανε την αρχή για την Γαλλική επανάσταση. Όμως στις Βερσαλλίες όλα αυτά δεν είχαν ακόμα γίνει γνωστά και η μοναρχία αν και υποψιαζόταν κάτι δεν είχε ιδέα τι ήταν αυτό που πραγματικά την περίμενε.
Στην ταινία του “Farewell, My Queen” ο σκηνοθέτης Benoît Jacquot ασχόλειται με το τις τελευταίες μέρες τις βασιλικής οικογενείας μέσα από το πρίσμα των συναισθημάτων τους, της έντασης, των νεύρων, αλλά και τις φυλετικής και αφιλόξενης πολλές φόρες αυλικής ζωής. Μέσα από την ταινία για πρώτη φόρα εξετάζονται οι ιδιαιτέρες σχέσεις της Marie Antoinette ( που την υποδύεται η Diane Kruger) με την Gabrielle de Polignac (Virginie Ledoyen). Μάλιστα είναι φανερό ότι όσο το τέλος πλησίαζε, τόσο η μεταξύ τους σχέση και η τρυφερότητα γινόταν όλο και πιο εμφανής στο παλάτι.
[vsw id=”Hu95AAbj7bE” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]
Με αυτή την ταινία ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται πιο πολύ στους χαρακτήρες, στη ζωή τους και σχεδόν καθόλου στην έμμονη της Marie Antoinette για την πολυτέλεια και τα ρούχα, ή τις παρελάσεις και την απίστευτα παράλογη τάση της για κάθε είδους άνεση. Η Kruger καταφέρνει και γίνεται ο ηγεμόνας που απεικονίζει την τελευταία κακομαθημένη γαλλίδα βασίλισσα, με τις ανθρώπινες και όχι παιδικές αδυναμίες τις.
Η αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν ένα άλλο κείμενο της Αμερικανικής Vogue και ο συνδυασμός αυτής της ταινίας με την ταινία του “Trishna” του Michael Winterbottom η οποία είναι βασισμένη στο βιβλίο Tess of the d’Urbervilles και μιλά για την σημερινή Ινδία. …Είναι μία άλλη πλευρά, μίας άλλης εποχής και ενός εντελώς άλλου κόσμου. Ο τίτλος του άρθρου «Από τις Βερσαλλίες στο Μουμπάι» έχει να πει αρκετά από μόνος του.
[vsw id=”gdFiV9yDHG4″ source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]
Οι ταινίες πέρα από το γεγονός ότι είναι σε δύο εντελώς διαφορετικές εποχές μιλάνε για την σημερινή πραγματικότητα με ένα τρόπο, κυρίως από την στιγμή που στην εποχή που βρισκόμαστε δεν υπάρχει μέσαια τάξη και τα πράγματα είναι ακριβώς έτσι, είτε στις Βερσαλλίες είτε στην Ινδία.
Ας ελπίσουμε ότι η δίκη μας «Γαλλική επανάσταση» θα είναι αναίμακτη τουλάχιστον. Οι ταινίες σίγουρα αξίζουν την προσοχή μας και καλό θα ήταν να τις “ψάξετε” και να τους αφιερώσετε ένα κομμάτι από τον χρόνο σας.
Πηγή: http://www.vogue.com
Υπήρχε μία εποχή που η φωτογραφία δεν ήταν το παν για τα περιοδικά. Ήταν πιο ρομαντικά τα πράγματα και οι εικονογράφοι ήταν εκείνοι που θα μας έδιναν την εικόνα της μόδας κάθε μήνα, όχι οι φωτογράφοι. Αν σκεφτείτε την δουλεία που έπρεπε να κάνουν, την λεπτομέρεια που έπρεπε να προσέχουν, με τα μέσα που είχαν μάλιστα στη διάθεση τους, και το πόσο σημαντικό κομμάτι στη βιομηχανία της μόδας αλλά και των εκδόσεων γενικότερα ήταν θα καταλάβετε την σημαντικότητα τους.
Αλλά πάνω από όλα ήταν καλλιτέχνες, η δουλειά τους, ήταν έργο τέχνης. Σήμερα οι εικονογράφοι, μπορούν και πουλάνε τη δουλειά τους που τόσα χρόνια παρουσιαζόταν και συνεχίζει να παρουσιάζεται σε έντυπα, όπως ακριβώς πρέπει… σαν τέχνη. Υπάρχουν μάλιστα συλλέκτες που ασχολούνται μόνο με αυτό τον τομέα και αγοράζουν αποκλειστικά αυτού του τύπου πίνακες.
Είναι πολύ πιο φθηνοί από του πίνακες γνωστών ζωγράφων, σε τιμές προσιτές, ακόμα και για “κανονικούς”, καθημερινούς ανθρώπους. Υπέροχες εικόνες με τις οποίες μπορείτε να δημιουργήσετε καταπληκτικές συλλογές. Υπάρχουν παλιά σχέδια να διαλέξετε αλλά και σημερινά, αφού είναι πολλά τα ξένα έντυπα που ακόμα και τώρα χρησιμοποιούν εικονογράφους για τις σελίδες τους ή τα εξώφυλλα τους.
Στο New Yorker υπάρχει μία μεγάλη ποικιλία θεματολογίας να διαλέξετε από, ενώ στη Βρετανική Vogue τα σχέδια σχετικά με την μόδα που θα βρείτε θα σας καταπλήξουν. Μπορείτε να τα παραγγείλετε και με ένα απλό κλικ ακόμα και από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού να είναι στη πόρτα σας.
Τι συμβαίνει όταν ένας σκηνοθέτης σαν τον David Lynch συνάντα ένα μπουκάλι σαμπάνιας Dom Pérignon και όλα αυτά αποτυπώνονται σε video; Την απάντηση μπορεί να τη δώσει μόνο η εικόνα άλλα πριν τη δείτε καλό θα ήταν μάθετε μερικά πράγματα για όλη αύτη την ιδέα.
Ο κινηματογραφιστής Luke Gilford δημιουργεί ένα σουρεαλιστικό φιλμ πορτρέτο για το πάρτη των εγκαινίων του συλλεκτικού μπουκαλιού της Dom Pérignon. Μέτα από αυτή την εκστρατεία για να επαναπροσδιορίσει την εικόνα της η μάρκα με μπουκάλια της χρονιάς του 2003 άλλα και 2000 μπουκάλια Rosé. Μέσα από το φιλμ ο Gilford προσπάθησε να αποδώσει φόρο τιμής στον Lynch μέσα από πλάνα που μπορεί να σας θυμίσουν ακόμα και το Mulholland Drive. Παράλληλα με την αφήγηση του David Lynch σχετικά με το σαμπάνια ακούγεται η μουσική των The Kills και ένα DJ-set by Diplo συμπεριλαμβανόμενου και του Bret Easton Ellis, Bill Viola και της Shannyn Sossamon.
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης λέει χαρακτηριστικά ότι «Ήθελα ένα φιλμ συζήτησης, πειραματισμού και αποκάλυψης», και από ότι φαίνεται μάλλον τα κατάφερε σε ένα σημείο να το πετύχει αφού τα σχεδόν δυο και κάτι αυτά λεπτά δεν θυμίζουν τίποτα άλλο παρά μόνο την περίεργη και ιδιόμορφη φύση του Lynch.
Απαντώντας σε ερωτήσεις για τον σκηνοθέτη στον όποιο ήθελε να κάνει αυτό το μικρό αφιέρωμα ο Gilford λέει, ότι «τον Lynch τον χαρακτηρίζουν το σκοτάδι, οι παραισθήσεις και η θολούρα.» Τα υπόλοιπα μπορείτε να δείτε στο μικρό μήκους φιλμ και να κρίνεται από μόνοι σας.
[vsw id=”QNEMgTwS5_4″ source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]
Το φεστιβάλ του Salzburg είναι παγκόσμιος γνωστό για τις υπέροχες και θεαματικές παραστάσεις του από νέους, αλλά και γνωστούς καλλιτέχνες. Για την Montbanc, εδώ και 10 χρόνια έχει γίνει ένα κομμάτι πολιτισμού στο όποιο συμμετέχει, προσφέροντας τη δυνατότητα σε όλους τους σκηνοθέτες που θέλουν να γίνουν κομμάτι του.
Το Young Directors Project ξεκίνησε το 2002 από τη Montblanc με τον πρώην σκηνοθέτη Jürgen Flimm να προωθεί νέους σκηνοθέτες, αναδυόμενες και καινοτόμες ιδέες που μπορούν να προσφέρουν και να φέρουν μία αντισυμβατική μάτια στο θέατρο και στα ερωτήματα που πλέον θέτει αυτό για την κοινωνία μέσα από νέα έργα. Όλα αυτά τα χρόνια μέσα από το φεστιβάλ δίνεται η δυνατότητα σε νέα ταλέντα να δείξουν την δουλειά τους σε διεθνές επίπεδο, άλλα και σε χώρες πολύ μακριά από τη δίκη τους, γεγονός που τους ανοίγει ένα ακόμα παράθυρο σε ένα νέο κόσμο.
Κάθε χρόνο η κριτική επιτροπή δίνει, στη καλύτερη παράσταση το “Montblanc Young Directors Award” που συνοδεύεται από ένα χρηματικό έπαθλο αξίας 10.000 ευρώ και τον “Montblanc Limited Edition- Hommage à Max Reinhardt- Fountain Pen” που διατίθεται αποκλειστικά στο φεστιβάλ του Salzburg.
Φέτος φιλοξενούνται σκηνοθέτες από την Νότια Αφρική, την Αυστρία, τη Γαλλία και τη Νότια Κορέα. Το φεστιβάλ ξεκίνα σήμερα 31 Ιούλιου και η πρεμιέρα θα γίνει με το έργο “Trapped” (του Tick Tock Productions από τη Νότιο Αφρική), θα ακολουθήσει το “Jakob Michael Reinhold Lenz“ (από το Theater Montagnes Russes τις Austria), “Éternelle Idole/This is how you will disappear“ (της Gisèle Vienne από τη France) και τέλος “Hamlet Cantabile” (μια παράσταση από το Group Tuida από τη South Korea) το φεστιβάλ θα διαρκέσει μέχρι τις 30 Αυγούστου.
Η πλούσια ιστορία της εταιρίας Montblanc στο να στηρίζει τις τέχνες και τον πολιτισμό είναι γνώστη και το συγκεκριμένο κομμάτι είναι μία από τις πολλές πρωτοβουλίες της. Πάρα ότι είναι μια πολυτελής μάρκα και όχι ιδιαίτερα προσιτή στο κοινό είναι θετικό το γεγονός ότι βρίσκει τρόπους να υποστηρίζει τον πολιτισμό και σε όλες του τις μορφές όπως μουσική, θέατρο, όπερα και χορός. Τέλος αν θέλετε μάθετε περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το φεστιβάλ και τις δραστηριότητες του μπορείτε να μπείτε στο :
www.salzburgerfestspiele.at/ydp2012/
Όταν μετράς σχεδόν 100 χρόνια ιστορίας τίποτα δεν είναι εύκολο. Όλα είναι αναμενόμενα και όλα είναι μέσα στο παιχνίδι, από φορολογικές απάτες μέχρι επαγγελματίες δολοφόνοι. Το 1897 ένας Ιταλός μετανάστης μόλις 16 ετών έφτασε στο Λονδίνο και ξεκίνησε την «καριέρα» του πλένοντας πιάτα στο ξενοδοχείο Savoy αλλά δεν ήξερε ότι η ευκαιρία της ζωής του δεν θα αργούσε να έρθει.
Το 1902 επιστρέφοντας στη Φλωρεντία από όπου και καταγόταν ο Guccio Gucci ξεκίνησε να δουλεύει σε ένα κατάστημα με δέρματα, μέχρι που άνοιξε το δικό του τέσσερα χρόνια μετά. Τελικά το 1921 το κατάστημα έφτασε να πούλα δερμάτινα είδη όπως παπούτσια, γάντια, τσάντες αλλά και πολλών άλλων ειδών αξεσουάρ.
Αν και ήταν εμπνευσμένος από την Βρετανική αριστοκρατία, ήθελε να φαίνεται στη δουλειά του το Ιταλικό στυλ. Έτσι ξεκίνησε να σχεδιάζει πολυτελής τσάντες και παντελόνια ιππασίας. Δυστυχώς όμως τον περίμεναν δύσκολες εποχές όπως ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και οι συνέπιες του. Όμως παρά το γεγονός ότι αρκετές χώρες είχαν κηρύξει εμπάργκο στην Ιταλία και αρκετές επιχειρήσεις δεν κατάφερναν να επιβιώσουν για την οικογένεια Gucci τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν πολύ καλά.
Ο οίκος άρχισε να χρησιμοποιεί νέα υλικά εκτός από το δέρμα και είναι η εποχή που τα χερούλια από bamboo είναι ένα ακόμα νέο χαρακτηριστικό που κρατά ακόμα και σήμερα σαν σύμβολο του. Κατά τη διάρκεια του πόλεμου άλλαξε και διεύθυνση το μαγαζί της Ρώμης από την Via del Parione, στη Via Condotti. Σήμερα ο οίκος μέτρα σχεδόν 300 καταστήματα σε όλο τον κόσμο και το Gucci Group περιλαμβάνει ονόματα όπως Yves Saint Laurent, Sergio Rossi, Bottega Veneta, Bedat & Co,. Boucheron, Stella McCartney, Balenciaga and Alexander McQueen.
Αφού τελικά τα κατάφερε και χάρις την βοήθεια των γιων του, ο Guccio πέρασε τον Ατλαντικό και άνοιξε το πρώτο του κατάστημα στην Savoy Plaza, New York το 1953, δυστυχώς 15 ήμερες μετά τα εγκαίνια σε ηλικία 72 ετών έφυγε από τη ζωή. Όμως η επιτυχία του ονόματος δεν σταμάτησε και όλες οι διάσημες γυναίκες από την Jackie Kennedy Onassis μέχρι την Liz Taylor ήταν εκεί ακόμα και άντρες όπως Peter Sellers και Samuel Becket ήταν πιστοί πελάτες όλα τους τα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει και τσάντα με το όνομα Jackie O.
Αν και τα καταστήματα είχαν τεραστία επιτυχία και τα κέρδη ήταν μεγάλα οι γιοι μεταξύ τους είχαν συγκρούσεις, ενώ ο μεγαλύτερος ο Aldo είχε κρατήσει από μόνος του την διοίκηση της εταιρείας πάρα το ταλέντο του, δεν κατάφερε να αποφύγει το σκάνδαλο. Μία ιστορία που σχετιζόταν με ένα πόσο γύρω στα 7 εκατομμύρια ευρώ, και ήταν φορολογική απατή γεγονός που αποτέλεσε ιδανική ευκαιρία για τον Maurizio (ανιψιός του Aldo και γιος του αδελφού του Rodolfo) να τον διώξει από την ηγεσία της εταιρείας. Με αποτέλεσμα ο Aldo να πάει φυλακή σε ηλικία 81 ετών.
Το μόνο θετικό που κατάφερε να κάνει ο Maurizio για την εταιρεία ήταν να προσλάβει την Dawn Mello η όποια ήταν και εκείνη που έφερε στον οίκο τον σχεδιαστή που θα τον απογείωνε τον Tom Ford. Όμως ο Maurizio είναι εκείνος που φταίει για το γεγονός ότι ο οίκος δεν ανήκει πλέον στην οικογένεια, αφού το 1993 ο δικηγόρος που τον βοήθησε να πάρει την εταιρεία από τον θείο του ήταν και αυτός που τελικά του την πηρέ ολοκληρωτικά. Ο Domenico de Sole λοιπόν μαζί με τον Ford ήταν αυτοί οι δύο που από το 1993 και μετά έκαναν τον Gucci έναν από τα μεγαλύτερα και πιο δυνατά ονόματα στο κόσμο της μόδας. Το 1995 ο Maurizio βρέθηκε δολοφονημένος και η σύζυγος του καταδικάστηκε ότι είχε πληρώσει τους δολοφόνους.
Έρχεται κάποια στιγμή που τα πράσινα φύλλα όσο και αν λάμπουν θα κιτρινίσουν και αύτη η στιγμή για τον Gucci ήταν το 2004 όταν ο Domenico de Sole και ο Tom Ford αποφάσισαν και έφυγαν μαζί, αφήνοντας τον οίκο ξεκρέμαστο. Την θέση του ταλαντούχου Ford ανέλαβε ένα γκρουπ νέων σχεδιαστών και την θέση του De Sole, η μέχρι τότε υπεύθυνη αξεσουάρ Frida Giannini.
Σήμερα ο Gucci είναι ένα όνομα που όλοι ξέρουν και που τα έχει όλα, από ρούχα και αξεσουάρ μέχρι και καλλυντικά. Το logo του οίκου με τα δύο GG είναι από τα πιο αναγνωρίσιμα, έχει τσάντες κλασσικές, με διάσημα ονόματα και προϊόντα must have για κάθε γυναίκα που ακόμα και αν δεν μπορεί να τα αποκτήσει σίγουρα ξέρει ποια είναι. Φέτος το φθινόπωρο θα βγάλει ένα ακόμα νέο άρωμα με ένα νέο πρόσωπο την Blake Lively. Πάρα τα προβλήματα και τα διάφορα εσωτερικά θέματα που έχει αντιμετωπίσει σε όλα τα χρόνια της ιστορίας του οι καταναλωτές του δεν επηρεάστηκαν πότε.
Πηγή:http://luxedb.com
Ξαφνικά μέσα στο χάος του διαδικτύου υπάρχουν πολλά sites που το βασικό τους θέμα είναι οι εικόνες, οι φωτογραφίες, ακόμα και οι αποφθέγματα μέσα σε εικόνες. Ακόμα και στο facebook έχουν δημιουργηθεί σελίδες που είναι αφιερωμένες στο να μας παρουσιάζουν περίεργα μέρη που ίσως να μην βλέπαμε πότε αν δεν υπήρχαν σελίδες σαν αυτές.
Ακόμα και το Pinterest είναι ουσιαστικά το blog των εικόνων, ένα μέρος όπου μπορούμε να μοιραστούμε φωτογραφίες κάθε είδους και να φτιάξουμε τον δικό μας προσωπικό τοίχο με ότι αγαπάμε και μας εκφράζει. Έχουμε λοιπόν την δυνατότητα να φτιάξουμε ένα τοίχο επιθυμιών, ευχών , αναμνήσεων, χαράς, ομορφιάς, ή ότι άλλο θέλουμε και χωρίς να μας κοστίσει τίποτα και όλα αυτά με στην οθόνη του υπολογιστή μας.
Το Tumblr είναι επίσης ένας υπέροχος κόσμος που συνεχώς μεγαλώνει και γεμίζει μαγευτικές εικόνες πολλές από αυτές έχουν και κομμάτια τις ιστορίας τους εξαρτάται βέβαια από πού προέρχονται. Αν κάνετε μια βόλτα σε sites όπως το weheartit, το Piccsy αλλά και πολλά άλλα μιας και αυτά είναι μόνο ένα δείγμα θα ανακαλύψετε ένα κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτό που πιστεύεται ότι υπάρχει. Διότι το διαδίκτυο δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες του goοgle.
Στις εικόνες που διαλέξαμε θα πάρετε μια ιδέα για διακόσμηση, για μόδα, για εξωτικά μέρη αλλά και θα δείτε εικόνες που απλώς θα σας κάνουν να χαμογελάσετε και να νιώσετε όμορφα.
Ήταν ένα καλοκαιρινό συνηθισμένο απόγευμα όταν αποφάσισα ότι ένας από τους λογαριασμούς e-mail, που κατέχω θα έπρεπε να ξεκαθαριστεί. Είπα λοιπόν να ξεκινήσω από εκείνον που χρησιμοποιώ καθημερινά και λαμβάνει τα περισσότερα mail. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η δουλειά δεν θα ήταν εύκολη.
Κάπως έτσι άρχισε το μακρύ ταξίδι στο κόσμο τον mail, που πρέπει να τα πετάξεις αλλά πρώτα να τα κοιτάξεις γιατί δεν θυμάσαι τι ακριβώς έχουν μέσα, διότι αρκετά από αυτά απλώς τα άνοιξες και δεν τα έψαξες πότε. Όπως συνέβη με το μήνυμα που είχα λάβει από τον οίκο Roger Vivier μερικές μέρες πριν.
Το μήνυμα είχε να κάνει με την νέα κολεξιόν του οίκου, αλλά μόλις μπαίνεις στο site ξεχνάς για ποιο λόγο έκανες κλικ. Είναι ένας μαγικός κόσμος φτιαγμένος να παρουσιάζει της έμμονες σου ακόμα πιο όμορφες και φανταχτερές σε σημείο που μένεις να τις χαζεύεις για ώρες σαν παιδί σε κατάστημα παιχνιδιών. Τα παπούτσια του Roger Vivier είναι έργα τέχνης και αρκετά από αυτά δεν ξέρεις αν πρέπει να τα περπατήσεις ή να τα κλείσεις σε μουσείο.
Φτερά, υφάσματα,σατέν, δαντέλες, μεταλλικά κλιπ, τσάντες στο χρώμα του κοβαλτίου και σε μωβ αποχρώσεις ή σε καστόρι και δέρμα, η νέα κολεξιόν για το φθινόπωρο και το χειμώνα του 2012 τα έχει όλα. Τα χρώματα , τα σχέδια, οι μπότες, τα μποτίνια, τα τακούνια, όλα είναι έτοιμα να τα αρπάξουμε, μόνο που λεφτά δεν υπάρχουν. Για αυτό το site, εκτός από τον καταπληκτικό σχεδιασμό του με το αμαξάκι που κάνει βόλτες και μας πηγαίνει όπου πατάμε, έχει και packman. Άλλα ένα διαφορετικό packman, είμαστε μια τσάντα και μας κυνηγάνε ψαλίδια, ξεκινήστε να παίζετε και θα ξεχάσετε να βγείτε.
Τέλος εκεί ψηλά που είναι τα «περιεχόμενα» θα δείτε το κομμάτι που λέει «Ines’s little dairies» πατήστε το και αφεθείτε στα χέρια της Ines που θα σας πάει υπέροχες βόλτες σε διαφορές γειτονίες του Παρισιού, θα σας δείξει κρυμμένους θησαυρούς, θα σας μάθει μυστικά και θα σας μαγέψει. Τουλάχιστον με εμάς τα κατάφερε! Αν ένα καλοκαιρινό βαρετό απόγευμα δεν έχετε τι να κάνετε, κάντε κλικ στο: www.rogervivier.com για την νέα κολεξιόν και για όλα τα άλλα, δεν θα βγείτε χαμένοι.
Happy surfing!!
Η Μαριέττα Φαφούτη είναι ακριβώς αυτό που βλέπεις ένα πολύ γλυκό πλάσμα γεμάτο θετική ενεργεία, κάτι που το καταλαβαίνεις και το εισπράττεις από την πρώτη στιγμή που θα μιλήσεις μαζί της. Αλλά και από τον σεβασμό που έχει για τους συναδέλφους της και τον κόσμο στον όποιο ζει. Φαντάζεστε τι συμβαίνει λοιπόν όταν η μελωδική της φωνή ξεκίνα να τραγουδά και να σκορπίζει αύτη την γλύκα παντού.Το The K-magazine είχε την χαρά και την τιμή να της πάρει μία συνέντευξη και σας την παραδίδει, εντελώς “Homemade” από τα χρυσά χεράκια της Μαριέττας!
Λίνα Γριβογιάννη: Τι είναι το Kookoobadi; Πως προέκυψε το όνομα και το τραγούδι που έχει κάνει τόσο μεγάλη επιτυχία;
Μαριέττα Φαφούτη: Το όνομα προέκυψε κατά τύχη. Καθώς όταν γράφω τραγούδια, τραγουδώ ακαταλαβίστικα αγγλικά παίζοντας πιάνο. Γενικά οι τονισμοί των λέξεων και μελωδικότητα των συλλαβών παίζει τεράστια σημασία για τις τελικές λέξεις που θα χρησιμοποιήσω. Έχω βρεθεί λοιπόν να λέω “Kookoobadi” στο ρεφρέν και όσο και αν έψαχνα να βρω λέξη για να το αντικαταστήσω ήταν αδύνατο να βρω κάτι πιο ταιριαστό. Ήταν το άτιμο ό,τι πιο ιδανικό υπήρχε. Έτσι σκέφτηκα να το κάνω ξόρκι και ουσιαστικά να σηματοδοτεί την ανάγκη που έχει κάθε άνθρωπος για να του δοθεί το κίνητρο ώστε να φορέσει το πιο λαμπερό χαμόγελό του και να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Όσο για την επιτυχία που λες, φτου φτου έχει πάει όμορφα αλλά εντάξει υπάρχουν άπειρα πιο εμπορικά κομμάτια που ακούγονται από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αλλά δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να λαμβάνω ένα μήνυμα ας πούμε ότι το kookoobadi έφτιαξε τη μέρα σε κάποιον άνθρωπο.
Λίνα ΓριβογιάννηΤι διαφορετικό πρέπει να περιμένει κάποιος ότι θα ακούσει σε σχέση με τον πρώτο δίσκο;
Μαριέττα Φαφούτη:Χμ… ουσιαστικά ο δεύτερος δίσκος είναι ένας απόλυτα συνειδητοποιημένος δίσκος. Έγραψα όλα τα τραγούδια επί τούτου και έβαλα ό,τι αγάπη είχα και δεν είχα. Επίσης άφησα πίσω τον χαζό συγκεντρωτισμό μου και αφέθηκα τόσο στον παραγωγό μου Θοδωρή Ζευκιλή, όσο και στη λατρεμένη μπάντα μου και τους καταπληκτικούς μουσικούς που έπαιξαν στο άλμπουμ. Ουσιαστικά ενορχηστρωτικά το αποτέλεσμα πλέον είναι ομαδικό. Επίσης όλοι έχουν βάλει ένα κομμάτι της καρδιάς τους. Κανείς δεν έπαιξε διεκπεραιωτικά. Και για εμένα αυτό είναι τεράστιο δώρο.
Λίνα ΓριβογιάννηΗ έννοια του “Homemade Joy” είναι τόσο γλυκιά και σου δίνει την αίσθηση της ζεστασιάς που σου φέρνει στο μυαλό σπιτικά γλυκά και μαρμελάδες. Σε συνδυασμό με τα τραγούδια και την φωνή σου νομίζω πως ταιριάζει απόλυτα. Αλλά τι είναι αυτό που θέλει να πει;
Μαριέττα Φαφούτη:Κατ’ αρχήν δεν έχω καλύτερο από το να συνδέει κάποιος τα τραγούδια μου με γλυκίσματα. Όσο για το τι θέλει να πει ο δίσκος είναι πως η χαρά είναι κάτι που φτιάχνεται από εμάς τους ίδιους, εκεί που αισθανόμαστε ζεστασιά, με τους ανθρώπους που αγαπάμε, την οικογένεια και τους φίλους μας, στο σπίτι μας. Και αυτή τη χαρά οφείλουμε να τη διαχειριζόμαστε σωστά και να μην την κρατάμε για τον εαυτό μας αλλά να τη μοιράζουμε στους άλλους. Αν φτιάξουμε πρώτα το μικρόκοσμό μας μπορούμε να φτιάξουμε και ολόκληρο τον κόσμο.
Λίνα ΓριβογιάννηΣτο album υπάρχουν συνεργασίες με τον Tareq και η πρώτη σας μάλιστα, με τον Reno Papastavro και τους Voyage Limpid Sound μίλησε μου για αυτές. Υπήρχε από την αρχή η ιδέα τα τραγούδια αυτά να είναι έτσι;
Μαριέττα Φαφούτη:Από την πρώτη πρώτη στιγμή ήταν όλοι τους η πρώτη επιλογή. Και η πιο σοφή όπως αποδείχτηκε, αφού όπως λέω χαριτολογώντας που έχουν κλέψει όλη τη δόξα. Καταπληκτικά παιδιά, υπέροχοι καλλιτέχνες όλοι τους και αγαπημένοι φίλοι φυσικά.
Λίνα ΓριβογιάννηΠαράλληλα με την δίκη σου πορεία έχεις και συμμέτοχες σε δουλειές άλλων συναδέλφων σου όπως το ντουέτο σου με τον Tareq, με τον Στάθη Δρογώση, άλλα και στον πρώτο δίσκο των Minor Project.Είναι σημαντικό για εσένα αυτό; Πως είναι η αίσθηση και η διαδικασία του να είσαι κομμάτι της δουλειάς κάποιου άλλου;
Μαριέττα Φαφούτη:Κατ’ αρχήν για εμένα το να κάνω μία συνεργασία σημαίνει αυτόματα ότι αγαπάω και εκτιμώ τον άνθρωπο με τον οποίο συνεργάζομαι. Και τον πιο σημαντικό εν ζωή καλλιτέχνη να μου έφερνε κάποιος να συνεργαστώ, αν είχε κακό χαρακτήρα, ήταν ψωνισμένος, αγενής δεν ξέρω και εγώ τι, δεν θα με ενδιέφερε να συνεργαστώ μαζί του. Τόσο ο Tareq, όσο τα Μαϊνοράκια και ο Στάθης είναι άνθρωποι που έχω βάλει στην καρδιά μου για τα καλά. Είναι άνθρωποι ισορροπημένοι, χωρίς καμία αλαζονεία, υπέροχοι καλλιτέχνες και αγαπημένοι φίλοι. Και μόνο τιμητικό και άκρως διασκεδαστικό βρίσκω το να με έχουν κάνει κομμάτι της δουλειάς τους.
Λίνα ΓριβογιάννηΟι εμφανίσεις σου δεν είναι πάντα σταθερές ή για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι κυρίως μοναδικές ή δύο live τη φόρα. Αυτό είναι από επιλογή σου, να μην είσαι σε κάποιο χώρο σταθερά ολόκληρη σεζόν;
Μαριέττα Φαφούτη:Μη νομίζεις, δεν είμαστε και πολύ καιρό στο χώρο για να έχουμε ακολουθήσει μία συγκεκριμένη τακτική. Προς το παρόν φροντίζουμε να κάνουμε 1 live κάθε 2 μήνες περίπου. Πάντως αν υπήρχε η ανάγκη θα κάναμε και σταθερές εμφανίσεις. Δεν μιλάω για ολόκληρη σεζόν, αλλά για 1-2 μήνες. Για μεγαλύτερο διάστημα θα ήταν κουραστικό πιστεύω…
Λίνα ΓριβογιάννηΠώς βλέπεις το κοινό στην εποχή της κρίσης στα live αλλά και την αγορά μουσικής; Εσύ αγοράζεις μουσική; Τι ακούς από την ελληνική και την ξένη μουσική σκηνή;
Μαριέττα Φαφούτη:Προσωπικά αγοράζω τους δίσκους των φίλων μου και των ανθρώπων που μπορεί να ακούσω τυχαία και να μου κλέψουν την καρδιά. Όσο για τις μουσικές που ακούω, ντρέπομαι να το λέω, αλλά δεν ακούω γενικά μουσική. Μόνο επί τούτου, νέων ανθρώπων που γνωρίζω και θέλω να τους γνωρίσω και μέσα από τη μουσική τους, ή φίλων κτλ. Η τελευταία ψύχωσή μου ακούει στο όνομα Μαρίζα Ρίζου η οποία παίζει και γράφει Big Band Jazz και την λατρεύω και ως άνθρωπο και ως καλλιτέχνη. Α και θα βγάλει και δίσκο μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Λίνα ΓριβογιάννηΘα σε χαρακτήριζε κάποιος τον ορισμό της θετικής ενεργείας στην ελληνική δισκογραφία. Ένα πολύ όμορφο φωτεινό χαμόγελο, δύο λαμπερά μάτια και τραγούδια γεμάτα αισιοδοξία, ο δίσκος σου λέγεται “Homemade Joy”. Είναι εύκολη η χαρά στην εποχή που ζούμε; Εσύ που την βρίσκεις;
Μαριέττα Φαφούτη:Να σου πω κάτι; Έχει πλάκα γιατί μου ‘χει βγει το όνομα της κοπέλας με το χαμόγελο και τη θετική ενέργεια και την αισιοδοξία και θα νομίζει ο κόσμος ότι είμαι καμιά τρελή που τρέχω στους δρόμους με φτερά και λέω πόσο όμορφη είναι η ζωή. Η αλήθεια είναι όμως πως το μόνο πράγμα που κάνω είναι να νιώθω πλήρης με τα ελάχιστα. Με την υγεία και την αγάπη. Όσο υπάρχουν αυτοί οι 2 παράγοντες στη ζωή μου δεν βρίσκω ούτε έναν λόγο γιατί να μην νιώθω ευγνώμων. Φυσικά και θυμώνω με όσα συμβαίνουν γύρω μου, στενοχωριέμαι, θέλω να κλάψω, αλλά το να κάτσω στάσιμα και να θυμώνω με μια κατάσταση ποτέ δεν φέρνει τη λύση. Για εμένα η πιο δραστική κίνηση στην κρίση είναι να πάρεις το χαμόγελό σου και να βρεις τρόπο να το μοιράσεις σε όλους όσους έχουν ανάγκη. Υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι πλέον να δείξεις αλληλεγγύη. Ένα πιάτο φαγητό που για εσένα δεν είναι τίποτα, μπορεί για κάποιον άλλον να είναι ο λόγος να χαμογελάει για μια εβδομάδα.
Λίνα ΓριβογιάννηΤι είναι αυτό που σου δίνει έμπνευση για ένα τραγούδι, για την μουσική ή τον στίχο; Τι από τα δύο γράφεις πρώτα;
Μαριέττα Φαφούτη:Η αλήθεια είναι πως με τη λέξη έμπνευση δεν έχω πολλά πάρε δώσε. Και αυτό γιατί είμαι αρκετά τυχερή ώστε να μπορώ να γράφω μουσικές ανά πάσα στιγμή. Είτε είμαι χαρούμενη, είτε στενοχωρημένη, είτε ερωτευμένη, είτε χωρισμένη, είτε σε ένα καταπληκτικό μέρος στη θάλασσα είτε στη μεσογείων και να περιμένω ταξί 30 λεπτά. Απλά άλλοτε είναι μέτριες, άλλοτε καλές, άλλοτε χάλια. Πάντως κατά κύριο λόγο τη μουσική γράφω πρώτα. Αλλά μου έχει ζητηθεί να μελοποιήσω στίχους και το έκανα με μεγάλη χαρά.
Λίνα ΓριβογιάννηΤι ονειρεύεσαι και τι θα ήθελες να σου φέρει το μέλλον;
Μαριέττα Φαφούτη:Υγεία.
Λίνα ΓριβογιάννηΕμείς τι έχουμε να περιμένουμε από εσένα τους επόμενους μήνες ;
Μαριέττα Φαφούτη:Κατ΄αρχήν 27 Ιουλίου θα παίξουμε στο Stage Music Café στη Ραφήνα και μας έμειναν 2 στάσεις για τα live μας εκτός Αθήνας. Έτσι θα περάσουμε μία βόλτα από τη Λαμία 1 Αυγούστου και από το Ελατοχώρι Πιερίας στις 13 Αυγούστου. Επίσης θα παίξουμε με χαρά στο ARK Festival στις 10 και 11 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολις και βλέπουμε μετά. Επίσης ψάχνω τρόπο να αξιοποιήσω καμιά 400ρια τραγουδάκια που έχω στο συρτάρι και είναι αμαρτία να κάθονται εκεί τα καημένα. Α είναι και μια καταπληκτική τραγουδίστρια η Ντία Γιαννοπούλου που θέλω απεγνωσμένα να της γράψω τραγούδια. Και τέλος συνεχίζω να μιλάω για δουλειές με ταινιούλες, θεατρικά, διαφημίσεις και τα σχετικά.
[vsw id=”BPUIB-JxIE8″ source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]
-Οι φωτογραφίες είναι από τον Άρη Μπασιά (www.612.gr)
-Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Μαριέττα Φαφούτη και την δουλειά της μπορείτε να μπείτε στο: www.mariettafafouti.com
Ο ερχομός ενός νέου ανθρώπου στη ζωή είναι ένα ευτυχές γεγονός. Οι γονείς το περιμένουν με χαρά και ανυπομονησία. Είναι λοιπόν ένα γεγονός που θα έπρεπε να γίνεται και αντικείμενο εκμετάλλευσης από όποιον μπορεί να το κάνει; Η σωστή απάντηση είναι πώς όχι αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν συμβαίνει. Το περιοδικό New Yorker σε ένα πρόσφατο άρθρο του έθιξε και ανέπτυξε πολύπλευρα αυτό το θέμα.
Το ζευγάρι του άρθρου περιμένει το πρώτο του παιδί και μάλιστα η μέλλουσα μητέρα είναι μαιευτήρας, γεγονός που ίσως κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Η Ελίζαμπεθ που είναι η έγκυος δεν ήθελε να κάνει επισκληρίδιο ένεση γιατί ήθελε να νιώσει όλη τη διαδικασία του τοκετού , θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα είχε τον έλεγχο του σώματος της. Επίσης έπειτα από τα μαθήματα τοκετού που είχε πάρει, έμαθε ότι είναι καλύτερα να έχεις μαζί σου ένα βοηθό να σε καθοδήγει διότι με αυτό τον τρόπο είναι εύκολο να είναι πιο ομαλή η γέννα και να μην χρειαστεί να οδηγηθείς σε καισαρική.
Είναι γνωστοί οι κίνδυνοι που κρύβει μια γέννα -και με το να τους αναφέρω εδώ διεξοδικά δεν θα καταφέρω τίποτα περισσότερο από το να σας τρομάξω- είναι επίσης γνωστό ότι τους προηγούμενους αιώνες και κυρίως μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα πολλές γυναίκες είχαν χάσει τη ζωή τους στην προσπάθεια τους να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους. Όμως μεγάλη ευθύνη για αυτό έφεραν και οι γιατροί, οι οποίοι όπως φαίνεται, καθώς πολλοί δεν έπλεναν καν τα χέρια του και τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαν με αποτέλεσμα να σκοτώνουν τις ασθενείς τους από τα βακτήρια και τα μικρόβια που τους μετέφεραν. Ένας ακόμα λόγος ήταν ο επιλόχειος πυρετός, καθώς και το γεγονός ότι η καισαρική δεν χρησιμοποιούνταν ευρέως. (Λέγεται μάλιστα ότι η καισαρική πήρε το όνομα της από τον Καίσαρα ο όποιος γεννήθηκε με αυτό τον τρόπο από την μητέρα του Ορέλια, αλλά αυτό ανήκει στη σφαίρα της μυθοπλασίας)
Παρ’ όλα αυτά οι γυναικολόγοι της εποχής στην προσπάθεια τους να μειώσουν τη θνησιμότητα των γυναικών που γεννούσαν και των βρεφών εφηύραν διαφόρων ειδών «μανούβρες» αρκετές από τις όποιες είχαν αποτέλεσμα και χρησιμοποιούνται ακόμα, άλλες πάλι δεν είχαν την αναμενόμενη επιτυχία. Όμως και πάλι η καισαρική ήταν μία μέθοδος που χρησιμοποιούνταν σε στιγμές απελπισίας και όταν πλέον η κατάσταση είχε φτάσει στο απροχώρητο.
Ο αριθμός των φυσιολογικών τοκετών, με τον καιρό, μειώνεται και μάλιστα στις μέρες μας που υπάρχουν τόσες επιλογές για την μείωση έως και την εξάλειψη-αν γίνεται -του πόνου και της αίσθησης, είναι πολλές εκείνες οι γυναίκες που διαλέγουν κάποια άλλη μέθοδο για να γεννήσουν. Πλέον η καισαρική δείχνει να κερδίζει συνεχώς έδαφος, είτε επειδή το επιβάλλει ο μαιευτήρας για λόγους υγείας είτε γιατί το ζητάει η μέλλουσα μητέρα.
Κάθε έγκυος είναι διαφορετική γυναίκα και κάθε τοκετός δεν έχει συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, όπως και η περίπτωση της Ελίζαμπεθ –της «πρωταγωνίστριας» του άρθρου η οποία ακόμα στην 39η ώρα και με από πολλή αγωνία για το μωρό αλλά και για την ίδια, παρέμενε πιστή στην απόφασή της…Τελικά, πήρε φάρμακα ενώ δεν ήθελε και έκανε επισκληρίδιο , ενώ δεν ήθελε, όμως η διαστολή της παρέμενε στα 8 εκατοστά και το μωρό ερχόταν πλάγια, σύμφωνα με τη Dr. Peccei . Επιθυμία της ήταν να μην υποβληθεί σε καισαρική πράγμα που τελικά δεν κατάφερε αφού μετά από σχεδόν 40 ώρες διακινδυνευόταν η υγεία του μωρού και η δική της. Όμως σε όλη την διαδικασία την «εγχείρισης» είχε τις αισθήσεις της και καταλάβαινε τι ακριβώς γινόταν. Δυστυχώς όμως ήταν ένα ράκος ψυχολογικά γιατί δεν κατάφερε τίποτα από αυτά που ήθελε παρά την συνεχή της προσπάθεια.
Σύμφωνα με έρευνες, η χρήση της «καισαρικής» αυξάνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια, αν και θεωρητικά θα έπρεπε να ειναι είναι λύση ανάγκης και κανονικά έτσι θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται από τους γιατρούς αλλά και από της μέλλουσες μητέρες. Το ποσοστό των καισαρικών κοντεύει σχεδόν να είναι ισάριθμο με τους φυσιολογικούς τοκετούς. Είναι ξεκάθαρο ότι ένας φυσιολογικός τοκετός απαιτεί μεγαλύτερη γνώση και δεξιοτεχνία διότι μπορεί να έχει επιπλοκές που δεν έχουμε καν σκεφτεί άλλα δεν παύει να είναι η λογική εξέλιξη μίας εγκυμοσύνης και ο σωστός τρόπος γέννησης ενός ανθρώπου.
Είναι πολύ εκείνοι που υποστηρίζουν ότι οι γυναικολόγοι προτιμούν την καισαρική γιατί είναι πιο απλή σαν διαδικασία και γιατί αποφέρει περισσότερα χρήματα. Οι γυναικολόγοι πάλι υποστηρίζουν ότι ο μόνος λόγος που επιλέγουν την καισαρική είναι όταν υπάρχει πρόβλημα και πρέπει να βάλουν πρώτα την ασφάλεια του μωρού και της μητέρας και όχι την δίκης τους ευκολία. Όποτε καταλήγουμε ότι πρόκειται μία αντιπαράθεση χωρίς τέλος.
Σημασία τελικά έχει για κάθε μέλλουσα μητέρα να βρίσκει τον κατάλληλο γυναικολόγο για εκείνη, που θα μπορεί να του εμπιστευτεί την ζωή της και την ζωή του μωρού της και θα ξέρει ότι θα σεβαστεί τις επιθυμίες της και θα κάνει ό,τι χρειαστεί την στιγμή που πρέπει και ούτε λεπτό νωρίτερα.
(το αρχικό άρθρο είναι του Atul Gawande)
Πηγή: http://www.newyorker.com
Αυτός είναι ο τίτλος της νέας ταινίας της Gwyneth Paltrow και δεν μπορεί πάρα να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι να θέλει να πει άραγε ο ποιητής. Στο σχετικό άρθρο του Vanity Fair τίτλος συνοδευόταν και από την λέξη ο πιο «αηδιαστικός» τίτλος. Αλλά δεν θα το πάμε τόσο μακριά, θεωρώ ότι έχουν υπάρξει και χειρότεροι.
Η ταινία είναι βασισμένη στο βιβλίο της Gabrielle Hamilton με ολόκληρο τίτλο “Blood, Bones & Butter: The Inadvertent Education of a Reluctant Chef”. Η ιστορία της ταινίας είναι ουσιαστικά το χρονικό μίας σεφ και ιδιοκτήτριας ενός εστιατόριου. Όλοι εμείς οι θεατές θα έχουμε τη χαρά να την δούμε να δουλεύει και να προσπαθεί να φτάσει στην μαγειρική επιτυχία.
Η συγγραφέας είναι το μικρότερο από τα πέντε παιδιά της οικογενείας, έχει γεννηθεί στη Γαλλία και μέσα στο βιβλίο ουσιαστικά περιγράφει την πορεία της στο να γίνει σεφ. Η ταινία λέγεται ότι είναι σχεδόν παρόμοια με το “Julie&Julia” με την Meryl Streep.
Μάλλον δεν θα είναι ιδιαιτέρα δύσκολο για τη Gwyneth να γίνει «σεφ», αν κρίνουμε από τις εξορμήσεις της στα διάφορα εστιατόρια και τις αναρτήσεις στο “goop” με συνταγές από γνωστούς σεφ που μαγειρεύουν μαζί, θα λέγαμε ότι έχει αρχίσει να κάνει την προετοιμασία της καιρό τώρα.
Το να διαλέξεις την γυναίκα που τώρα είναι στα γυρίσματα του “Ironman 3” να παίξει σε μία ταινία με τίτλο “Αίμα, οστά και βούτυρο” είναι μάλλον έξυπνο, ξέρει πώς να ανταπεξέλθει στα δύσκολα αλλά όταν τα δύσκολα έχουν να κάνουν με την κουζίνα και τον φούρνο μένει να δούμε στην οθόνη πως θα τα βγάλει πέρα. Αλλά από την ξανθιά ηθοποιό με το μικρό αγαλματάκι στο ράφι δεν έχουμε να περιμένουμε κάτι άσχημο. Το μόνο που ευχόμαστε είναι να μην θυμίζει άλλες ταινίες με μαγειρική και φαγητό άλλα να έχει κάτι καινούργιο να δώσει.
Αν και η τεμπελιά είναι ιδανική για το καλοκαίρι, τώρα που τα πράγματα είναι λίγο πιο χαλαρά και ήρεμα ίσως είναι μια καλή ευκαιρία να βάλουμε σε τάξη την αταξία που έχουμε δημιουργήσει του προηγούμενους μήνες. Αυτη τη φορά δεν θα αναφερθούμε καν στο μεγάλο “τέρας” που λέγεται ντουλάπα και μας κοίτα εκδικητικά, έτοιμο να μας καταβροχθίσει. Πάμε λίγο σε εκείνο το μέρος του δωματίου όπου είναι μαζεμένα τα κοσμήματα, τα αρώματα, τα μανό και όλα αυτά που μαζεύουμε με τον καιρό.
Γεμίσαμε μανώ μισοτελειωμένα που δεν απλώνουνε και δεν ανοίγουνε καν. Τι κάνουμε για αυτό; Αρχικά βάζουμε την αγαπημένη μας μουσική για να κάνει λίγο καλύτερη την «δύσκολη δουλειά» που έχουμε να αντιμετωπίσουμε και φτιάχνουμε ένα ωραίο δροσιστικό χυμό ή τσάι να συνοδεύει το ταξίδι μας στο χάος.
Καλό θα ήταν να ξεκινήσετε κατηγοριοποιώντας τα αντικείμενα που πρέπει να τακτοποιήσετε για να είναι πιο εύκολο το ξεσκαρτάρισμα. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τα μανώ, δείτε ποία είναι ακόμα «ζωντανά» και μπορούν να χρησιμοποιηθούν, έπειτα πετάξτε όσα δεν έχουν καμία ελπίδα να δουν ξανά τα νύχια σας. Αν όμως θέλετε κάποιο από αυτά που θα πετάξετε σημειώστε κάπου των αριθμό του ώστε να είναι εύκολο να το ξαναβρείτε όταν θα θέλετε να το αγοράσετε. Θα ήταν πολύ βολικό αν για κάθε ομάδα αντικείμενων είχατε κουτιά που θα μπορούσατε να τα βάζετε ή θήκες χωρίς απαραίτητα να έχουν καπάκια αρκεί να έχουν το σωστό ύψος για να μην πέφτουν όταν τα μετακινείτε.
Επόμενη στάση κραγιόν και lip gloss, πόσα χρώματα από αυτά τα προϊόντα έχετε αλήθεια(το ίδιο ισχύει για τις μάσκαρες, τα μολύβια και τις σκιές); Πόσα από αυτά χρησιμοποιείτε πραγματικά; Αν η πρώτη απάντηση με την δεύτερη δεν έχουν καμιά σχέση μάλλον ξέρετε πολύ καλά τι πρέπει να κάνετε. Ο σκοπός σας είναι κρατήσετε αυτά που πραγματικά χρησιμοποιείτε και να στείλετε τα υπόλοιπα στο καλάθι των αχρήστων. Εξάλλου αν τα έχετε βάλει μόνο μία με δύο φόρες και τα έχετε τρία χρόνια δεν υπάρχει περίπτωση να τα ξαναβάλετε.
Το συρτάρι με τα κοσμήματα: ένας καλός τρόπος ώστε να μην μπερδεύονται με τα υπόλοιπα, είναι πολύ να τα χωρίσετε σε τέσσερις βασικές κατηγορίες: σκουλαρίκια, βραχιόλια, περιδέραια και δαχτυλίδια, το καθένα θα έχει την δίκη του γωνιά μέσα στο συρτάρι και η εύρεση του θα είναι παιχνιδάκι.
Το “μπαρ” των αρωμάτων, είναι απαραίτητο για κάθε γυναίκα που σέβεται τον εαυτό της. Μαζεύουμε όλα τα αρώματα και τις κρέμες σώματος μαζί σε μία πλευρά στο «μπουντουάρ» μας. Αν θεωρείται ότι μπορεί να σας βοηθήσει τα τακτοποιείται ανάλογα με την μυρωδιά ή την ονομασία τους.
Τέλος αυτό που όλοι ξεχνάμε να αναφέρουν είναι τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε για τα μαλλιά και τις αγαπημένες μας καρφίτσες. Θυμόσαστε τα κουτάκια που λέγαμε στην αρχή, είναι πάλι εδώ για να κάνουν την ζωή μας λίγο πιο απλή, ένα κουτί μέσα στο όποιο θα κλείσουμε όλες τις καρφίτσες μας. Ενώ εκεί που φτιάχνουμε τα μαλλιά μας θα μπορούσαμε να έχουμε το κουτί που είναι γεμάτο με τα τσιμπιδάκια, τα λαστιχάκια, τις κορδέλες και ότι άλλο έχουμε μαζέψει για την τέλεια κουπ.
Αν η όλη διαδικασία σας φαίνεται βουνό σκεφτείτε μόνο την ικανοποίηση που θα νιώθετε μετά την ολοκλήρωση της, καθώς τον χρόνο και τα νεύρα που θα γλυτώνετε κάθε φορά που θα βρίσκετε κάτι γρήγορα, εύκολα και θα είναι σε αρίστη κατάσταση. Μπορεί να κρατήσει από μερικές ώρες μέχρι μια ολόκληρη μέρα η τακτοποίηση του boudoir σας, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι τουλάχιστον άξιο του κόπου σας.