Όλα ξεκίνησαν από τη διαφήμιση γνωστής αλυσίδας καταστημάτων παιχνιδιών που κάνει λόγο για τη χαρά της δημοκρατίας προβάλλοντας ένα ετερόφυλο και ένα ομόφυλο ζευγάρι να ψωνίζουν και να συνυπάρχουν αρμονικά. Η κουβέντα κατευθύνθηκε στους γάμους μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών και την υιοθεσία παιδιών από αυτά και βρήκε τοίχο στον Νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα και στην χώρα μας για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου.
Πρόκειται για διαφορετικά μεταξύ τους θέματα με έναν κοινό και σοβαρό παρανομαστή: τη διαφορετικότητα και πόσο έτοιμοι είμαστε να την δεχτούμε. Υπάρχει η επιλογή στο να δεχτούμε ή όχι την διαφορετικότητα; Υπάρχει η επιλογή να δεχτούμε ή όχι την πραγματικότητα;
Το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ και των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, όπως και η δυνατότητα αλλαγής ταυτότητας φύλου από την ηλικία των 15 ετών αποτελούν πλέον νόμους και του δικού μας ευρωπαϊκού κράτους. Λογικά σειρά έχει ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων και η υιοθεσία παιδιών από αυτούς.
Οι περισσότεροι παρακολουθούμε από μακριά τις εικόνες στα θεωρεία της Βουλής και όσους χειροκροτούν τα δικαιώματα που μόλις τους δόθηκαν.
Νομίζω πως ακόμα και οι βουλευτές που τους έδωσαν με την ψήφο τους τα δικαιώματα αυτά, μακριά τους είναι. Από μακριά τους παρακολουθούν. Το ότι ορισμένοι από αυτούς αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν με ευρωπαϊκές οδηγίες δε σημαίνει απαραίτητα πως ήταν και απόλυτα σύμφωνοι. Το γεγονός ότι συμμορφώνεσαι με μια πραγματικότητα και σου στρέφουν το κεφάλι για να την δεις δεν σημαίνει πως θες και να την αντικρίσεις. Απλά δεν μπορείς πια να την αγνοήσεις. Όλα αυτά όμως απέχουν πολύ από το να την κατανοήσεις. Οι άνθρωποι της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας υπήρχαν πάντα ανάμεσά μας απλά τώρα ζητάνε να ζήσουν ανάμεσά μας. Και στα τυπικά αργά ή γρήγορα θα έχουν τα δικαιώματα που ζητούν και για τα οποία παλεύουν. Είναι ικανοί όμως οι νόμοι να αλλάξουν νοοτροπίες;
«Μπορούν να κάνουν ότι θέλουν τελικά όλοι στο κρεβάτι τους –σαφέστατα και ναι-, μπορούν να διαλέγουν ότι φύλο θέλουν –και με το νόμο πλέον- αλλά να μην μας το περνάνε όλο αυτό σαν κανονικό». «Να μην μας περνάνε τέτοια πρότυπα, να μην μας τους δείχνουν όλους αυτούς γιατί βλέπουν και μικρά παιδιά». Αυτές είναι αντιδράσεις πολύ συνηθισμένες. Δεν έχουν δηλαδή θέση ούτε στις διαφημίσεις, ούτε στα μαγαζιά, ούτε στα σπίτια μας;
Η αλήθεια είναι μάλλον πως κι εμείς οι «κανονικοί» κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και προσπαθούμε να κρύψουμε και τους άλλους τους «μη κανονικούς». Και μας σοκάρει το γεγονός πώς αυτοί δεν θέλουν πια να κρύβονται. Και ανακαλύπτουμε πως πρόκειται για μια συγκάλυψη η οποία συνέφερε μόνο εμάς τους «κανονικούς». Συγκινήθηκα που τους έβλεπα να κλαίνε και να αγκαλιάζονται. Πόσο να τα περίμεναν όλα αυτά; Πόσο να πάλεψαν για όλα όσα εμείς οι «κανονικοί» έχουμε αυτονόητα; Πόσο να πάλεψαν να αποδεχτούν οι ίδιοι πάνω απ’ όλα τη διαφορετικότητά τους; Κάτι που όλοι οι υπόλοιποι «κανονικοί» -θεωρητικά τουλάχιστον- δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε. Η δική μας η φύση μας έκανε να ζούμε, να διαλέγουμε και να ποθούμε εκ του ασφαλούς όλα τα «κανονικά». Όση και να ήταν η συγκίνησή μου είμαι κι εγώ ακόμα ουσιαστικά μακριά από το «θεωρείο» τους.
Οι νόμοι κάνουν την δουλειά τους και δίνουν σε ομοφυλόφιλους, σε διεμφυλικούς δικαιώματα για να μπορέσουν να πάρουν κι αυτοί τον χώρο τους μέσα στην κοινωνία. Η ουσία όμως είναι η κοινωνία να καταφέρει να τους αποδεχθεί ως ίσους. Μόνο αν προσπαθήσει να τους αποδεχθεί, θα μπορέσει να τους σεβαστεί και μόνο αν μπορέσει να τους σεβαστεί θα μπορεί πια να τους βάλει στις διαφημίσεις της, στα μαγαζιά και στα σπίτια της.