μητέρα

Καμία σχέση δεν είναι τόσο πρωταρχική και σημαντική όσο αυτή της μητέρας με την κόρη. Είναι η πρώτη σχέση αγάπης και ο πρώτος ασφαλής δεσμός που δημιουργείται. Αυτή η σχέση είναι καταλυτική για την ψυχική υγεία και των δύο και συμβάλλει σημαντικά στην οικοδόμηση της προσωπικότητας της κόρης, άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά.

Παρατηρώντας αυτή τη σχέση εξελικτικά, φαίνεται ότι διέρχεται από ποικίλα στάδια.
-5 ετών, η μαμά είναι το είδωλο της κόρης. «Πασαλείφει» όλο της το πρόσωπο με το κραγιόν της, κάνει το μοντέλο βάζοντας τα σκουλαρίκια ή τα ψηλά της τακούνια, προσπαθώντας να της μοιάσει.
-μέχρι 13 ετών, όταν ξαφνικά η μαμά γίνεται το πιο ανίδεο και χωρίς κατανόηση πλάσμα στον κόσμο. Στα μάτια της κόρης η ανάγκη για ανεξαρτησία και η επαναστατική διάθεση της εφηβείας μετατρέπουν τη μητρική αγάπη σε επίμονη προσπάθεια ελέγχου. Βέβαια, σε κάθε δυσκολία η πρώτη αντίδραση είναι η λέξη «Μαμααά!».
-20-30 ετών, οι ισορροπίες πάλι αλλάζουν (ειδικά αν η κόρη γίνει σύζυγος και μητέρα) και τότε η μαμά γίνεται η καλύτερή της φίλη.

Ένας περίπλοκος δεσμός

Η εικόνα της μητέρας μας, ιδιαίτερα όταν είμαστε μικρά παιδιά, είναι ταυτόσημη με τη φροντίδα, την αγάπη και τη στοργή. Ο δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσά μας είναι ισχυρός και θεωρείται η σχέση με τη μεγαλύτερη επιρροή στη ζωή μας. Η μητέρα είναι το «θηλυκό» μας πρότυπο. Μέσα από εκείνη -συνειδητά ή ασυνείδητα- γνωρίζουμε τη γυναικεία φύση, το πώς φέρεται, δρα και σκέφτεται μια γυναίκα. Είναι ένας δεσμός που μας καθορίζει από τα πρώτα βήματά μας, αλλά και σε όλη την πορεία της ζωής μας. Καθώς μεγαλώνουμε, ο δεσμός αυτός αλλάζει μορφή, αλλά παραμένει ισχυρός. Πρόκειται για μια σύνθετη σχέση που μας σημαδεύει βαθιά και ρίχνει τη σκιά της στις γενιές των γυναικών που ακολουθούν.

Η σχέση μητέρας και κόρης μπορεί να είναι τρυφερή και υποστηρικτική, ταυτόχρονα όμως χαρακτηρίζεται από εντάσεις, συγκρούσεις και ανταγωνισμό, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της εφηβείας της κόρης, αλλά ακόμη και στην ενήλικη ζωή της.

Από πολύ νωρίς δημιουργούνται πολύ ισχυροί δεσμοί ταύτισης και συγχώνευσης: τα δύο θηλυκά, όμοια σε τόσα πολλά πράγματα και σε τόσο πολλά επίπεδα, ταυτίζονται ασυνείδητα δημιουργώντας έτσι έναν πανίσχυρο δεσμό που αποτελεί αργότερα και τη μεγαλύτερη πρόκληση στη σχέση μητέρας-κόρης. Γιατί οι μητέρες «βλέπουν τον εαυτό τους» στην κόρη τους και οι κόρες αισθάνονται «συνέχεια της μητέρας τους»με αποτέλεσμα να δυσκολεύονται και οι δύο πολύ όταν έρχεται η ώρα να κατανοήσουν τη διαφορετικότητά τους, να αναγνωρίσουν ότι έχουν τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά και να πορευτούν στο δικό τους δρόμο στη ζωή.

Όλα τα κοινά, οι ταυτίσεις και οι ομοιότητες που μας δένουν με τη μητέρα μας (αν και δεν είναι πάντα συνειδητά) είναι εκείνα που μας δυσκολεύουν τόσο πολύ να βάλουμε όρια στη σχέση μας μαζί της.

Σκεφτείτε ένα κορίτσι που στα πέντε του χρόνια φοράει τα τακούνια της μαμάς, πασαλείφεται με το μακιγιάζ της και παίζει με τις κούκλες της: είναι μία πρώτη αναπαράσταση των γυναικείων ρόλων όπως τους βιώνουμε παρατηρώντας τη μητέρα μας! Είναι η ανάγκη μας να της μοιάσουμε, να γίνουμε σαν εκείνη…

Είναι εκείνες οι φράσεις που μας έλεγαν οι δικές μας μαμάδες και πάντα λέγαμε ότι «εμείς ποτέ δεν θα τις πούμε στα παιδιά μας». Κι όμως….
Κάποια λόγια πονάνε πολύ τα παιδιά, κάποια άλλα είναι απλώς λάθος ή τα χρησιμοποιούμε τη λάθος στιγμή. Συνήθως χρησιμοποιούμε κάποιες φράσεις πάνω στα νεύρα μας, ή επειδή νιώθουμε κουρασμένες. H ειδική σε παιδαγωγικά θέματα και συγγραφέας του βιβλίου If I Have to Tell You One More Time…, Amy McCready μας δίνει τον δικό της δεκάλογο από τις φράσεις που καλό θα ήταν να αποφεύγουμε.

1. «Σταμάτα τις ερωτήσεις»

«Γιατί δεν ήρθαν οι παππούδες για φαγητό;», «γιατί βρέχει σήμερα;», «πως λένε τη μαμά του γείτονα;», «τι θα φάμε σήμερα;» «Ποιος ήταν στο τηλέφωνο;»! Ναι, κάποιες φορές τα παιδιά μας πυρπολούν κυριολεκτικά με όλων των ειδών τις ερωτήσεις. Ανούσιες, ουσιαστικές, ερωτήσεις από απλή περιέργεια ή κουτσομπολιό. Όμως οι ερωτήσεις είναι το σημαντικότερο ίσως εργαλείο ανάπτυξης. Πριν βιαστείτε να το μαλώσετε, οπλιστείτε με φαντασία, ειλικρίνεια και υπομονή και απλώς απαντήστε του!

2. «Σε ένα λεπτό»

«Μαμά, μου φέρνεις νερό;», «μαμά θα τηλεφωνήσεις για τα μαθήματα;», «μαμά θα ζωγραφίσουμε μαζί;» «μαμά, θα μου βάλεις το D. V. D;». Το «σε ένα λεπτό» είναι οι τρεις αγαπημένες λέξεις όλων των μαμάδων, που τις χρησιμοποιούν όταν είναι κουρασμένες ή όταν θέλουν να αναβάλουν αυτό που «πρέπει» να κάνουν. Και βέβαια τα παιδιά ξέρουν πως όταν λένε «σε ένα λεπτό», εννοούν «ποτέ»! Ωστόσο τα παιδιά μπερδεύονται, στεναχωριούνται και απογοητεύονται με τις συνεχείς ματαιώσεις. Μήπως την επόμενη φορά αυτό το ένα λεπτό να διαρκέσει όντως ένα λεπτό;

3. «Μόνο λίγο»
Άλλες δύο λέξεις δηλωτικές των ενοχών μας.  Στην ερώτηση: «μαμά, μπορώ να φάω γλυκό;»| οι σωστές απαντήσεις είναι ναι ή όχι. Σε καμία περίπτωση το μόνο λίγο. Τα παιδιά χρειάζονται σαφείς απαντήσεις. Το λίγο τα κάνει να νιώθουν ότι μπορούν και περισσότερο. Επίσης τα νήπια δεν έχουν εικόνα του λίγοι ή του πολύ. Οπότε είμαστε εμείς αυτοί που πρέπει να  ορίσουμε το «όχι», το «ναι», το «λίγο»,  ή «το πόσο».

4. «Εσύ πάντα…» ή «εσύ ποτέ…»

«Εσύ πάντα ξεχνάς να κάνεις την ορθογραφία σου», «εσύ ποτέ δεν θυμάσαι να μαζέψεις τα παιχνίδια σου». Τα παιδιά σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια Jenn Berman, και συγγραφέα του βιβλίου The A to Z Guide to Raising Happy, Confident Kids, πάντα γίνονται αυτό που τους λέμε. Όταν κατηγορούμε ένα παιδί για τεμπελιά, το πιο πιθανόν είναι να εξελιχθεί σε τεμπέλη. Αντί λοιπόν να το κατηγορήσουμε ότι πάντα ξεχνάει την ορθογραφία του καλύτερα να του προτείναμε τρόπους για να το βοηθήσουμε την επόμενη φορά να την θυμηθεί.

5. «Γιατί έτσι λέω εγώ»
Ναι, τα παιδιά είναι ίσως οι πιο σκληροί διαπραγματευτές και κάποιες φορές είναι πολύ κουραστικό να πρέπει να συνδιαλαγούμε μαζί τους για το πόση ώρα μπορούν να παίξουν ηλεκτρονικό ή να δουν τηλεόραση. Ωστόσο η φράση «γιατί έτσι θέλω εγώ» του δείχνει πως εσείς έχετε τον απόλυτο έλεγχο, κάτι ιδιαίτερα τρομακτικό για ένα παιδί. Την επόμενη λοιπόν που θα αρχίσει να διαμαρτύρεται για το αν θα πρέπει να πάτε επίσκεψη, θα μπορούσατε απλώς να του εξηγήσετε πως είναι τιμή του που τον κάλεσαν σε αυτό το σπίτι, καιν πως θα χαρούν πολύ να τον δουν.

6. «Άστο θα το κάνω εγώ!»

Λάθος! Κάνοντας εσείς τις δουλειές που πρέπει να κάνουν τα παιδιά ή διατάζοντάς τα, είναι σαν να τους αφαιρείτε την πρωτοβουλία και να ενισχύετε την ανευθυνότητά τους. Τα παιδιά χρειάζεται να μάθουν από μικρή ηλικία πώς να αποφασίζουν για τον εαυτό τους και να καταλάβουν από νωρίς ότι υπάρχουν συνέπειες για τις λανθασμένες αποφάσεις. Αφήστε τα να μάθουν μόνα τους πως λειτουργεί ένα παιχνίδι. Θα αργήσουν αλλά θα το μάθουν!

7. «Μην φοβάσαι, θα σου αρέσει πολύ η πρώτη ημέρα στο σχολείο»

Μην υποτιμάτε ποτέ τη σημασία των συναισθημάτων του παιδιού και γενικότερα μην του υποδεικνύετε πώς να νιώθει. Όταν φοβάται ή ντρέπεται για κάτι που στα μάτια σας φαίνεται ανόητο, απλώς συμπαρασταθείτε Σεβαστείτε το φόβο του, ρωτήστε τι το φοβίζει, και ανάλογα με την ηλικία του κουβεντιάστε ή συνοδέψτε το σταδιακά σε αυτό που φοβάται.

Πηγή:imommy.gr