Tag:

Ναταλία Αργυράκη

Η Εύη (μου) Σταθάτου κάνει το όνειρό της πραγματικότητα και μας παρουσίασε το βιβλίο της

Ήρθε η στιγμή που η αγαπημένη μου φίλη παρουσίασε επίσημα στο κοινό το βιβλίο της “Ο ξεχωριστός κόσμος των διδύμων”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα, στο Public Συντάγματος.

Άνθρωποι που την αγαπούν πραγματικά και τη νοιάζονται ή την θαυμάζουν μέσα από τη δουλειά της στο blog της mytwins.gr ήταν εκεί, δίπλα της. Οι γυναίκες που ήταν στο πάνελ είχαν επιλεχθεί η κάθε μία για ξεχωριστούς λόγους. Δεν είναι τυχαίο ότι τον συντονισμό τον έκανε η δημοσιογράφος και αρχισυντάκτρια του περιοδικού ΟΚ, Ναταλία Αργυράκη, που έχει δίδυμη αδελφή κι ως κόρη συγγραφέως (της Αγγελικής Μπούλιαρη) είχε τον απόλυτο έλεγχο της παρουσίασης. Την εισαγωγή έκανε, φυσικά, η υπεύθυνη επικοινωνίας του εκδοτικού οίκου, Αλεξάνδρα Αυγερινού-Παπαδοπούλου.

Για το βιβλίο μίλησαν οι φίλες της συγγραφέως: η Σίσσυ Χρηστίδου, η Ελένη Πετρουλάκη και η Έφη Ανέστη. Όλες τόνισαν ότι η ζωή με τα δίδυμα είναι μια πρόκληση και το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελεί έναν πλήρη οδηγό για γονείς με δίδυμα, και είναι το μοναδικό βιβλίο που κυκλοφορεί στην Ελλάδα με πρακτικές συμβουλές γραμμένο από μια Ελληνίδα μαμά.

Η Σίσσυ Χρηστίδου μίλησε με συγκίνηση για την φίλη της Εύη Σταθάτου και τη δική της προσωπική σχέση με τα δίδυμα παιδιά της συγγραφέως, αφού οι οικογένειές τους είναι πολύ δεμένες και η ίδια ζει τα δίδυμα αγόρια από πολύ κοντά.

Η Ελένη Πετρουλάκη με τη σειρά της, μίλησε για τη μακροχρόνια φιλία της με τη συγγραφέα και τόνισε πως όταν μια γυναίκα έχει έναν στόχο, με σταθερά βήματα και υπομονή τον πετυχαίνει.

Η Έφη Ανέστη, αφού διάβασε κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο, αναφέρθηκε στη δική της εμπειρία με τα δίδυμα αγόρια της και συμφώνησε με τη συγγραφέα ότι η υποστήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον είναι αυτή που δίνει δύναμη στις γυναίκες να κατακτήσουν τα όνειρά τους.

Τέλος, η δημοσιογράφος Ναταλία Αργυράκη, που συντόνισε τη συζήτηση μίλησε για τη δίδυμη σχέση όπως αυτή τη βιώνει και έφερε πολλά παραδείγματα μέσα από το βιβλίο, τονίζοντας ότι πιστεύει ότι είναι ένας πολύ χρήσιμος οδηγός για τους νέους γονείς που περιμένουν δίδυμα.

Η Εύη Σταθάτου ως μητέρα τριών παιδιών, τα δίδυμα αγόρια Ιωσήφ και Πάνο και τον Άρη, μίλησε με συγκίνηση για την ανάγκη της να γράψει αυτό τον πρακτικό οδηγό και εύχεται κάθε μαμά που περιμένει ή έχει δίδυμα να βρει απαντήσεις μέσα από τις σελίδες του. Δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει θερμά τους γονείς της, αλλά κυρίως τον άνδρα της (αλλά και τα παιδιά της) που την βοήθησαν να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα. Κατά τη γνώμη μου η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν ο σύζυγός της Ανδρέας, μίλησε για την Εύη και εξέφρασε την αγάπη του και τον θαυμασμό του για την γυναίκα του, δίνοντας “υπόσχεση” ότι θα είναι δίπλα της και στα επόμενα βιβλία της!

Το βιβλίο «Ο ξεχωριστός κόσμος των διδύμων» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα.

11/03/2017 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για θέατρο : Ο Αιμίλιος Χειλάκης “Μόνος με τον Άμλετ”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Είναι γνωστή η αδυναμία μου (μας, οικογενειακώς) στον Αιμίλιο Χειλάκη. Και κάθε φορά που τον παρακολουθώ στο θέατρο, αυτή η αδυναμία μεγαλώνει. Διάβασε γιατί:

Μπορεί.

Μπορεί να γίνει Άμλετ, Οφηλία, Κλαύδιος, Γερτρούδη, μπορεί να γίνει Πολώνιος, Λαέρτης, Οράτιος, μπορεί να γίνει το Φάντασμα του Νεκρού βασιλιά. Κι όλα αυτά, στην ίδια παράσταση, μέσα σε 75 λεπτά. Και μπορεί να δώσει την ίδια πνοή και ψυχή σε όλους αυτούς τους ήρωες, υπενθυμίζοντας παράλληλα σε εμάς τους θεατές πώς στο θέατρο το απλό μπορεί να είναι τόσο, μα τόσο, πλούσιο και πλήρες.

Φωνάζει.

Φωνάζει γιατί ζητά εκδίκηση, φωνάζει από τον πόνο της απώλειας, φωνάζει από τις τύψεις, φωνάζει από τον φόβο και την απόγνωση. Και μέσα από όλες αυτές τις φωνές, φωνάζει και σε εμάς, σε εμένα και σε εσένα ξεχωριστά: “Πράξε. Ζήσε. Πράξε. Ζήσε“. Κι ας φοβάσαι. Ζήσε. (πόσο ευχαριστιέμαι όταν μια παράσταση μου αφήνει αυτό το μήνυμα. αυτό θέλω)

Τολμάει.

Τολμάει να σταθεί μόνος του στη σκηνή και τολμάει να αναμετρηθεί με όλους τους ήρωες ενός σαιξπηρικού έργου που έχει διασκευαστεί και ανεβαστεί και κινηματογραφηθεί δεκάδες φορές. Τολμάει να συνυπογράψει και τη σκηνοθεσία αυτού του πρωτότυπου ανεβάσματος (μαζί με τον Μανώλη Δούνια). Και σε μια εποχή που ο εντυπωσιασμός λειτουργεί ως ένα μέσο έλξης του θεατή, εκείνος τολμάει να χρησιμοποιήσει ως μοναδικά μέσα έλξης το κείμενο (σε μετάφραση Γιώργου Χειμωνά) και το σώμα του.

Και για όλα τα παραπάνω: Πετυχαίνει.

Μόνος με τον Άμλετ, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μέχρι 9/2.

* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

06/02/2014 0 comment

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Mother-Daughter Duo: H Ναταλία Αργυράκη παίρνει συνέντευξη από τη μητέρα της & συγγραφέα Αγγελική Μπούλιαρη

written by The K-magazine

Με την ιδιότητα της κόρης, μα κυρίως, της δημοσιογράφου, η Ναταλία πήρε συνέντευξη από τη μητέρα της και συγγραφέα του βιβλίου
Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει Αγγελική Μπούλιαρη. Ο κεραυνοβόλος έρωτας και η εμμονή στις παλιές αγάπες, οι πρώτες ρυτίδες και τα ινστιτούτα ομορφιάς, η αγωνία για το μέλλον και οι αστρολογικές προβλέψεις, η συζυγική αποξένωση και η ξαφνική υπενθύμιση των παλιών ονείρων, ξετυλίγονται στις σελίδες του βιβλίου, με χιούμορ και τρυφερότητα.

Ναταλία Αργυράκη:Οι ιστορίες σου έχουν ως σημείο αναφοράς τη γυναίκα. Τι έχει ανάγκη μία γυναίκα μετά τα 40 της;
Αγγελική Μπούλιαρη: Έχει ανάγκη να μην ξεχνούν ότι πάνω από όλα είναι άνθρωπος και γυναίκα και έχει ανάγκη την αγάπη αλλά και το φλερτ και τον έρωτα. Να μην την θεωρούν δεδομένη και ρομπότ, υποχρεωμένο να εκτελεί με απόλυτη ακρίβεια μία ατέλειωτη σειρά από καθήκοντα. Τέλος, να μην την υποχρεώνουν να χωρίζει τη ζωή της σε δύο περιόδους: πΤ (προ Τέκνων) και μΤ (μετά τα Τέκνα).

Ναταλία Αργυράκη: Οι ηρωίδες σου αντιμετωπίζουν σύγχρονα, αληθινά προβλήματα. Πού κρύβονται οι απαντήσεις σε αυτά;
Αγγελική Μπούλιαρη:Οι απαντήσεις κρύβονται στην ειλικρίνεια και την αυτογνωσία, δηλαδή τη συνεχή προσπάθειά μας να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τις πραγματικές επιθυμίες μας, στην αποδοχή της πραγματικότητας και στην ανάληψη των ευθυνών που μας αναλογούν απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους.

Ναταλία Αργυράκη: Οι ρόλοι των αντρών ποιοι είναι;
Αγγελική Μπούλιαρη: Σε αυτό το βιβλίο βρίσκονται κάπως στο περιθώριο, σκιαγραφημένοι αχνά, και είναι του συζύγου, του κατά φαντασίαν εραστή και του φίλου. Εστιάζω σε κάποια χαρακτηριστικά τους που επιδρούν στην ψυχοσύνθεση και τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας, όπως ο πατέρας απουσία-απόρριψη ή ο σύζυγος-βία. Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο θέμα της παιδικής κακομεταχείρισης και της σεξουαλικής κακοποίησης. Φυσικά υπάρχουν και οι αντρικοί ρόλοι των «καλών» όπως συμβαίνει στη ζωή.

Ναταλία Αργυράκη:Η τελευταία ιστορία (Ο δράκος της πανσελήνου) είναι ένα παραμύθι για μεγάλους. Υπάρχουν τρόποι να διατηρήσουμε το παραμύθι στη ζωή μας;
Αγγελική Μπούλιαρη: Πολλοί τρόποι! Κατ’ αρχήν, να μένουμε κοντά στα παιδιά. Να εξακολουθούμε να διαβάζουμε παραμύθια. Να κάνουμε όνειρα. Να κάνουμε ταξίδια. Και πάνω από όλα, να ξαναγυρνάμε σε όσα αγαπήσαμε και διδαχτήκαμε ως παιδιά.

Ναταλία Αργυράκη: Σε μία δύσκολη εποχή, ειδικά για το χώρο του βιβλίου, πού βρήκες τη δύναμη να κυνηγήσεις μία θέση στα βιβλιοπωλεία;
Αγγελική Μπούλιαρη: Εν μέσω όλων των αντιξοοτήτων, η ζωή και η τέχνη (πρέπει να) συνεχίζονται. Η Τέχνη στηρίζει τον άνθρωπο, τον ενδυναμώνει και τον ανυψώνει. Όσο για τη δύναμη, προς έκπληξή μου, παρά την ευαισθησία μου, μέχρι τώρα πάντα έχω ένα απόθεμα δύναμης για τα δύσκολα!
Ναταλία Αργυράκη: Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο σήμερα;
Αγγελική Μπούλιαρη: Είναι πολλά τα βιβλία που αγαπώ. Τελευταία με έχει εντυπωσιάσει το “Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν” της Λάιονελ Σράιβερ και “Ο Τυφλός Δολοφόνος” της αγαπημένης μου Μάργκαρετ Άτγουντ.

Ναταλία Αργυράκη: Ανήκεις στις συγγραφείς που αντιμετώπισαν δυσκολίες μέχρι το βιβλίο τους να φτάσει από το συρτάρι στο τυπογραφείο;
Αγγελική Μπούλιαρη: Ναι, πολλές δυσκολίες! Κάποιες από αυτές οφείλονταν στο κάπως αφελές του χαρακτήρα μου, αλλά και την άγνοιά μου για το χώρο, καθώς επίσης και την πεποίθηση ότι ο δημιουργός αφοσιώνεται μόνο στο έργο του και είναι υπεράνω πρακτικών θεμάτων. Σκέφτομαι μάλιστα, να γράψω την ιστορία ενός βιβλίου που πέρασε τέτοιες περιπέτειες μέχρι να βγει στο φως!

Ναταλία Αργυράκη: Λένε ότι όσοι γράφουν, ζουν πολλές ζωές. Συμφωνείς;
Αγγελική Μπούλιαρη: Όσοι γράφουν, υποφέρουν πολλές ζωές.

Ναταλία Αργυράκη: Σε μια εποχή που τα best sellers περιλαμβάνουν ιστορίες από τη σφαίρα του φανταστικού, εσύ ‘σκαλίζεις’ τη σκληρή πραγματικότητα. Γιατί;
Αγγελική Μπούλιαρη: Γράφω γι’ αυτά που με καίνε, που αποτελούν τις κρυφές ή φανερές εμμονές μου, γι’ αυτά που νιώθω την ανάγκη να γράψω. Με ενδιαφέρει η πραγματικότητα, η ζωή η ίδια. Δεν μπορώ να γράψω κατά παραγγελία ή με συνταγή. Ίσως γράψω μια φανταστική ιστορία στο μέλλον, όχι με σκοπό το όποιο κέρδος, αλλά επειδή θα μου αρέσει. Θα ήθελα εδώ να ξεχωρίσω το φανταστικό από το εξωπραγματικό, επειδή από μια άποψη όλα τα βιβλία ανήκουν στο χώρο της φαντασίας. Ακόμη, πολλά βιβλία φαντασίας αποδίδουν μέσω αλληγοριών και συμβολισμών τέλεια τη σημερινή πραγματικότητα. Όσο για την επιτυχία, και ποιος δεν τη θέλει;

Ναταλία Αργυράκη: Έχεις πει ότι γράφεις για εμάς, τις τρεις κόρες σου. Εννοείς ότι εμείς σε εμπνέουμε ή ότι θέλεις να έχουμε κάτι από σένα;
Αγγελική Μπούλιαρη: Φυσικά και με εμπνέετε, από την άποψη ότι μου δίνετε ένα επιπλέον κίνητρο πέρα από την προσωπική μου ανάγκη για γραφή. Εννοώ ότι θέλω να σας πω πράγματα μ’ έναν τρόπο ευχάριστο και παραβολικό. Σε μια συζήτηση δεν μπορώ να μεταφέρω τέτοιον όγκο απόψεων και παρατηρήσεων και κινδυνεύω να φανώ ότι κάνω κήρυγμα, ενώ με τα βιβλία έχετε χώρο για μια ολότελα προσωπική εμπειρία. Και, ναι, θέλω να έχετε κάτι από μένα. Τα βιβλία μου θα μεταφέρουν τη φωνή μου σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και περίσταση.

Ναταλία Αργυράκη: Ήταν παιδικό όνειρο και ανάγκη σου να γράφεις. Πότε όμως είπες φωναχτά «θέλω να γίνω συγγραφέας»;
Αγγελική Μπούλιαρη: Αυτό έγινε στην ηλικία των δώδεκα ετών, όταν σε μια έκθεση με θέμα ‘το επάγγελμα που θα ακολουθήσω’, αντί εκθέσεως έγραψα ένα διήγημα σε δύο εικόνες. Στην πρώτη εικόνα μια νέα κοπέλα γράφει και σβήνει ασταμάτητα υπό το φως μιας λάμπας και μέσα στη νυχτερινή ησυχία, ενώ στη δεύτερη η ίδια περπατάει σ’ έναν κεντρικό δρόμο της πόλης και σταματάει μπροστά στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου όπου περιχαρής διαβάζει στο εξώφυλλο ενός βιβλίου: “Αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγγελικής Μπούλιαρη” . Αυτή η εικόνα έγινε πραγματικότητα πολλά χρόνια αργότερα όταν καθώς περνούσα μπροστά από τον “Ελευθερουδάκη” στην Πανεπιστημίου, είδα φοβερά συγκινημένη στη βιτρίνα το πρώτο μου βιβλίο. Μέχρι τότε αλλά και μετά από αυτό, ήθελα να γίνω κατά καιρούς από δασκάλα, και ζωγράφος μέχρι σκηνοθέτης και… ιεραπόστολος!

Ναταλία Αργυράκη: Η οικογένειά σου πίστεψε στο ταλέντο σου; Σε στήριξε όταν αποφάσισες τι ήθελες να κάνεις;
Αγγελική Μπούλιαρη: Πίστη στο ταλέντο μου μπορεί να υπήρχε από τη μεριά της μητέρας μου, του μοναδικού γονιού με τον οποίο μεγάλωσα, αλλά θέμα ενθάρρυνσης και πολύ περισσότερο στήριξης, δεν τέθηκε ποτέ. Τα χρόνια εκείνα ήταν εξαιρετικά δύσκολα και έπρεπε να είμαι ρεαλίστρια. Προείχε η επαγγελματική αποκατάσταση και η οικονομική ανεξαρτησία μου και μετά η μόρφωση και η συγγραφή. Υπήρξα τυχερή τότε, επειδή κατάφερα να συνδυάσω σπουδές και εργασία, και πολύ αργότερα επειδή μπόρεσα να πραγματοποιήσω αρκετά από τα αναβληθέντα όνειρά μου, μεταξύ των οποίων και η συγγραφή και η λογοτεχνική μετάφραση. Ωστόσο, θα ήμουν άδικη αν δεν ανέφερα ότι η μητέρα μου η οποία είναι πολύ αυστηρός κριτής, χαρακτήρισε το πρώτο μου βιβλίο ‘άριστο’!

Ναταλία Αργυράκη: Ποιο κενό αναπληρώνεις γράφοντας;
Αγγελική Μπούλιαρη: Η ζωή συχνά είναι σκληρή και άδικη. Αναπληρώνω τα κενά αγάπης, δικαιοσύνης και ισορροπίας.

*Επιμέλεια/Styling: Αννούσα Μελά of my style forecast

*Φωτογραφίες: Vassilios Michail

Για περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, κάντε Like στη σελίδα της κας Μπούλιαρη στο Facebook

* η Ναταλία Αργυράκη είναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη

ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “Εγω αγαπώ, αυτή καπνίζει” ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ 2 ΑΝΤΙΤΥΠΑ!!!!

27/01/2014 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για θέατρο: “Μεταξύ Σοβαρού και Αστείου”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Κάθε Δευτέρα και Τρίτη βράδυ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης δύο αδέρφια, ένας άνδρας και μία γυναίκα, που θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς, ή που ΕΙΜΑΣΤΕ εμείς, ή που έχουμε υπάρξει (δεν έχει σημασία, είναι τόσο οικείοι μας) έρχονται αντιμέτωποι με μια ολόκληρη κοινωνία, με μια ολόκληρη γενιά, με μια Ελλάδα που υποφέρει. Έρχονται αντιμέτωποι με την κρίση, με την ανεργία, τους κόπους και τα πτυχία που έχουν πάει χαμένα, τις προσπάθειες που δεν βρίσκουν ανταπόκριση, τα βιογραφικά που μένουν αναπάντητα, τις σχέσεις που διαλύονται, τους δεσμούς που καταντούν ανύπαρκτοι, την αγάπη που δεν βρίσκει χώρο να ανθίσει, τις ακραίες αποφάσεις ζωής που στόχο έχουν απλά την επιβίωση.

Μια κραυγή αγωνίας είναι το νέο έργο του Γιώργου Μανιώτη, στο οποίο δίνουν ζωή η (καλύτερη από ποτέ!) Αλεξάνδρα Παλαιολόγου και ο Γιάννης Γούνας. Οι δύο ήρωες κινούνται, πράγματι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, τόσο στις μεταξύ τους συζητήσεις, όσο και στις προσωπικές επιλογές τους. Γελούν και κλαίνε, διαφωνούν και συμφωνούν, τρομάζουν και ηρεμούν, απογοητεύονται, φωνάζουν, παραιτούνται ή προσπαθούν.

Μια κραυγή (Mπράβο Αλεξάνδρα, μπράβο Γιάννη, γιατί δεν είναι καθόλου εύκολο έργο να παίζει κανείς). Πώς μπορείς, αναρωτιέμαι, να κρίνεις μια παράσταση που -παρά τα μυθοπλαστικά στοιχεία της- έχει καταφέρει να καθρεφτίσει μια γενιά, μια ζωή; Κι αν όχι ακριβώς τη δική μας ζωή, σίγουρα του διπλανού μας, του φίλου μας, του γνωστού μας.

Παρακολουθώντας τα ξεσπάσματα των δύο ηρώων, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πόσες φορές έκλαψα στη διάρκεια των τελευταίων χρόνων για τα όνειρα που ίσως να μην υλοποιηθούν ποτέ, για όσα φανταζόμουν ότι μπορώ να κατακτήσω και σταδιακά ξέχασα, για τα κάστρα που γκρεμίστηκαν σε μια στιγμή, για τα χρήματα που δουλεύτηκαν αλλά χάθηκαν, για αυτό το “lifestyle που φταίει για όλα”, για, για, για… (Άραγε έχει κερδίσει ποτέ κανείς αυτή τη μάχη με την κρίση;)

Και ξέρετε κάτι; Τελικά, για μένα δεν έχει σημασία πόσα όνειρα μπορεί να χαθούν γιατί ευτυχώς, τα όνειρα δεν εξαντλούνται. Ούτε έχει σημασία πόσα χρήματα μπορεί να χαθούν, γιατί όσα κι αν έχουμε ποτέ δεν είναι αρκετά, ούτε μας κάνουν ευτυχισμένους σε τελική ανάλυση. Σημασία έχει να μη χάσουμε τον εαυτό μας, να μην ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και πώς να αγαπάμε, πώς να απλώνουμε το χέρι μας με την ελπίδα πως κάποιος θα το πιάσει.
xxx
N.

ΥΓ: Ψηλά το κεφάλι, λοιπόν.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

06/01/2014 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Πρόταση για Θέατρο : “Sugar-Μερικοί το προτιμούν καυτό”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Ας πούμε πως αν για τους θεατές ήταν πολυανεμενόμενη η παραγωγή αυτή της Ελληνικής Θεαμάτων, εγώ την περίμενα με μια δόση extra περιέργειας, γιατί μέσω του περιοδικού είχα γράψει και ξαναγράψει κείμενα για αυτή, πότε για τις πρόβες των πρωταγωνιστών και πότε για τα αισθήματά τους. Και ήταν όλοι πιο ενθουσιασμένοι από ότι μπορείς να φανταστείς. Δεν με απογοήτευσαν.

α) Γιατί αγαπώ τα μιούζικαλ, τα τραγούδια και τον χορό (αν σου αρέσουν κι εσένα τα μιούζικαλ, έχεις έναν πολύ βασικό λόγο για να μην τη χάσεις -εξάλλου, ο Σταμάτης Φασουλής γνωρίζει το είδος πολύ καλά!).

β) γιατί κάθε παράσταση, όπως έχω γράψει, μου αφήνει ένα δικό της ξεχωριστό συναίσθημα. Το Sugar είναι ένα μιούζικαλ που σου αφήνει χαρά -και μη μου πεις ότι δεν θες να χαρείς.

γ) Επίσης, μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα γελάσεις πολύ (κυρίως με τον Γιάννη Ζουγανέλη) και θα πάρεις πολύ ενέργεια από τον Κώστα Βουτσά (δεν βρίσκω ένα επίθετο αρκετό για να τον χαρακτηρίσει). Η Ζέτα Μακρυπούλια -και τι δεν έχει γραφτεί για το κορίτσι αυτό, που πραγματικά θα ήθελα να μην προσθέσω τίποτα- ήταν πολλά-πολλά σκαλοπάτια ψηλότερα από τις προηγούμενες θεατρικές της δουλειές και έλαμπε όσο δεν πάει.

δ) Ξεχωρίζουν σε μικρότερους ρόλους (αλλά από αυτούς που το κοινό χειροκρότησε με περίσσιο ενθουσιασμό η Νάντια Κοντογεώργη και ο Λευτέρης Ελευθερίου).

Για περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση, εδώ

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

10/12/2013 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Ερωτικές Ιστορίες, από τη Ναταλία Αργυράκη….

written by The K-magazine

Συχνά-πυκνά, σχεδόν πάντα δηλαδή, στις συνεντεύξεις που παίρνω από καλλιτέχνες ή πρόσωπα της showbiz, ρωτάω περί έρωτος. Κι όχι μόνο εγώ, όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι του lifestlyle. Είσαι ερωτευμένος/η αυτή την εποχή; Τι σημαίνει για σένα έρωτας; Ερωτεύεσαι εύκολα; Πώς είσαι όταν είσαι ερωτευμένος/η; Πιστεύεις στο “άλλο μισό”; Κι άλλα τέτοια. Στα οποία, οφείλω να παραδεχτώ, ότι η πλειοψηφία των ερωτηθέντων, απαντάει με τόσο ενθουσιασμό και στόμφο, σαν να είχαν ανακαλύψει οι ίδιοι την έννοια του έρωτα. Ο έρωτας είναι για εκείνους “κινητήριος δύναμη“, είναι “αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους“, είναι “το παν“, μπλα, μπλα, μπλα, είναι ο λόγος που η Γη γυρίζει,το καταλάβαμε.

Όχι, όχι, δεν είμαι ειρωνική, ας πούμε ότι τους πειράζω λίγο:

α) γιατί οι περισσότεροι τα λένε αυτά όταν είναι μόνοι τους/single δηλαδή και

β) γιατί αν κλείσεις το μαγνητοφωνάκι και τους γνωρίσεις λίιιιιγο παραπάνω από όσο διαρκεί μια συνέντευξη, ενδέχεται να διαπιστώσεις πως συνήθως ΘΕΛΟΥΝ να είναι μόνοι.

Άρα ο έρωτας είναι μια ιδανική έννοια για την οποία φλυαρούν αλλά συχνά δεν ζουν.

Κι εμένα μου έκανε ένας νέος φίλος πρόσφατα την ερώτηση αν έχω ερωτευτεί τρελά. Για την ακρίβεια με ρώτησε αν έχω ζήσει την καψούρα, αυτή που σε ρίχνει στα πατώματα. Και για να είμαι ειλικρινής, δίστασα λίγο να του απαντήσω. Τελικά, του απάντησα την αλήθεια: ότι έχω κλάψει πολλές φορές για έρωτα, έχω νιώσει πληγωμένη από τον έρωτα, αλλά δεν είμαι ο τύπος που πέφτει στα πατώματα. Και του είπα ακόμη ότι σε κάθε μου σχέση όταν τη ζούσα, ένιωθα πολύ ερωτευμένη, αλλά εκ των υστέρων, κοιτώντας για παράδειγμα, τώρα πίσω στο παρελθόν μου, αυτό που ένιωθα μου φαίνεται… λίγο.

Και ίσως ήταν (ξενέρωτη απάντηση, ε;)

Ίσως, πράγματι, στις τρεις ουσιαστικές σχέσεις που έχω κάνει μέχρι τώρα, να μην έζησα αυτό που περιγράφεται ως “απόλυτος έρωτας“. Γιατί και στο δικό μου μυαλό, όπως και στων συνεντευξιαζόμενων μου, είναι κάτι ιδανικό ο έρωτας. Είναι ένα αίσθημα μαγικό που σου δίνει φτερά, χαρά, χαμόγελα… Εγώ αυτό το ζω στο πρώτο μέρος μιας σχέσης, όταν ακόμη είμαστε στην αρχή και νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου και τα συναισθήματα που με κυριεύουν είναι δύο: η ανυπομονησία και η λαχτάρα.

Μετά από (λίγο ή πολύ) καιρό, κάτι περίεργο συμβαίνει (να φταίνε άραγε τα άστρα;) και ο έρωτας γίνεται πόλεμος, άγχος, βάρος, ζήλια, ερωτήματα και ερωτηματικά, τηλέφωνα, σιωπή. Ε, τότε δεν ήταν έρωτας.

Κοιτώντας ως single τον εαυτό μου σε σχέση, βλέπω έναν άλλο εαυτό. Έναν εαυτό αγχωμένο, όχι χαρούμενο. Πιεσμένο, όχι ανέμελο. Έναν εαυτό που δεν είναι ο εαυτός του. Κι εκεί έρχομαι να πω: αν ο έρωτας δεν είναι χαρά, τότε δεν είναι έρωτας (κι αν το προχωρήσω λίγο ακόμη, θα πω ότι αν δύο άνθρωποι δεν ‘κολλάνε’ σαν μαγνήτες, δεν συμπληρώνονται και δεν χαμογελούν ακόμη και τα μάτια τους όταν κοιτάζονται, άστο να πάει, άστο). Αν ο έρωτας είναι ενθουσιασμός, αν είναι επιθυμία και διάθεση για μοίρασμα, τότε έχω ζήσει πολλούς.

Αν όμως είναι κάτι ΑΠΟΛΥΤΟ, που μόνο με λίγους (ή μόνο με έναν) μπορείς να το μοιραστείς, τότε θα συμπεριλάβω τον εαυτό μου στην κατηγορία των αιώνιων ρομαντικών που πιστεύουν σε αυτό.

PS: Αγαπημένα love stories on screen, όπως πάντα: Dirty Dancing, Ο Άγγλος Ασθενής, Before Sunrise (Πριν το ξημέρωμα), Τα Χρόνια της Αθωότητας, Annie Hall.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

Σχετικά άρθρα:

–Έρωτας ή αγάπη; από την Jasmine (Asiko) Altunyan

–«Ερωτας κατά παραγγελία», από την Μαρία Κωσταλά

–«Ερωτας χωρίς ανταπόκριση…και τώρα τι κάνουμε;», από τη Χριστίνα Παύλου

06/12/2013 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

“Θα σε πάρω να φύγουμε”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

“Παιδί μου αλλιώτικο, παιδί μου απίθανο, καρδιά μου μεγάλη…

τα πάντα χαλάλι σου, χαλάλι τα δάκρυα κι οι πίκρες χαλάλι…”
(Η σκλάβα σου, Τζένη Βάνου)

Όταν διάβασα στο πρόγραμμα ότι η παράσταση Θα σε πάρω να φύγουμε διαρκεί σχεδόν τρεις ώρες, ήμουν σχεδόν πεπεισμένη -όπως συνηθίζω να προτρέχω λίγο- ότι θα κουραστώ, και μιας και αφηγείται την ιστορία της επιθεώρησης ξεκινώντας από χρονολογία κατά την οποία ούτε η γιαγιά μου δεν είχε γεννηθεί (δεκαετία ’30), το σχεδόν γινόταν μεμιάς βέβαιο.

Γιατί δεν ήξερα ότι οι μελωδίες που σιγομουρμουρίζουμε χρόνια τώρα, που έγιναν σουξέ στη συνέχεια και που τραγουδήθηκαν από τόσους και τόσους καλλιτέχνες, ξεκίνησαν από την επιθεώρηση. Στο Θα σε πάρω να φύγουμε(σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού, κλαπ-κλαπ, εύγε), όντως “φύγαμε” κι εμείς μαζί με τους καλλιτέχνες, τραγουδήσαμε, χειροκροτήσαμε, θυμηθήκαμε, νοσταλγήσαμε, χαρήκαμε. Είδαμε την Ελλάδα αμετανόητη να γελά με τον εαυτό της, να αυτοσαρκάζεται. Όλοι μας γελούσαμε, όλοι μας ξέραμε ότι έχουμε ανάγκη να δούμε κατάμουτρα την ιστορία και να γελάσουμε με τα χάλια μας. Εγώ ένιωσα πως έγινα μέρος μιας παλιάς ελληνικής ταινίας, από αυτές που βλέπω από παιδί, με τα υπέροχα χορευτικά και τα πολύχρωμα κοστούμια, τις πραγματικά αστείες ατάκες (!) και την Αθήνα στο φόντο, όμορφη.

Πρόκειται για μία σπουδαία υπερπαραγωγή -με τον Γιώργο Κατσαρό να διευθύνει την ορχήστρα-, από αυτές που αξίζει να γίνονται τώρα, που οφείλουν να γίνονται, όχι μόνο για να ξεχνάμε τις δυσκολίες (που κι αυτό μας χρειάζεται) αλλά και για να θυμόμαστε ότι εκεί έξω υπάρχει ακόμη κόσμος (πολύς κόσμος) που πιστεύει ότι η Τέχνη θα μας σώσει όλους.

Info

Πρωταγωνίστρια είναι η ίδια η «Κυρία Επιθεώρηση» (ο Αντώνης Λουδάρος είναι τόσο απολαυστικός που κλέβει την παράσταση) η οποία επιστρέφει στη σκηνή για να ταξιδέψει τον κομπέρ-εγγονό της πίσω στο χρόνο, στις σημαντικότερες στιγμές της. Στο σανίδι παρελαύνουν μυθικοί πρωταγωνιστές, αμίμητες ατάκες, σπουδαίες φωνές, αθάνατα τραγούδια και τα λαμπερά θέατρα της χρυσής εποχής της επιθεώρησης.

Η «Κυρία Επιθεώρηση» παίρνει το θεατή από το χέρι και τον ξεναγεί στα μπουλούκια και τα ιστορικά θέατρα της Αθήνας από τη δεκαετία του ‘30 έως τις αρχές της δικτατορίας του 1967. Τον ξεναγεί σε δεκάδες επιθεωρησιακά νούμερα και τραγούδια, σαν τα «Πίτσα Πιπίτσα», «Παλόμα», «Θέλω να Χορεύω», «Όλα με Δόσεις», «Το Τραμ το Τελευταίο», «Ομόνοια Πλας», «Εγώ θα Κόψω το Κρασί», «Κάθε Λιμάνι και Καημός». Τον ξεναγεί, ακόμη, στον πιο ευτυχή θεατρικό ανταγωνισμό, όταν η «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη ανέβαινε στο Θέατρο Παρκ και η «Οδός Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι λίγα μέτρα πιο πέρα, στο Θέατρο Μετροπόλιταν.

Στο Θέατρο Badminton…

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

Η παράσταση «Θα σε πάρω να φύγουμε» θα παρουσιάζεται από τις 20 Νοεμβρίου μέχρι την 1η Δεκεμβρίου. Εισιτήρια προπωλούνται στο τηλέφωνο 210 8840600, στο abcd.gr και viva.gr, καθώς και στα καταστήματα Public, Παπασωτηρίου και Seven Spots.

Μπορείτε να διαβάσετε τις συνεντεύξεις του Αντώνη Λουδάρου (εδώ), Μιχάλη Μαρίνου (εδώ), Μέμου Μπεγνή (εδώ), της Δήμητρας Σιγάλα (εδώ), του Αδάμ Τσαρούχη (εδώ) και του Δημήτρη Γαλάνη (εδώ )

15/11/2013 1 comment

ΘΕΑΤΡΟ

“Άντρες έτοιμοι για όλα” βάζουν “Ψύλλους στ’ αυτιά” , από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

Εν συντομία να σας ξαναπώ ότι είμαι άνθρωπος των άκρων και τα ακραία συναισθήματα τα επιζητώ μέχρι και σε μια θεατρική παράσταση. Δηλαδή: ιδανικά θα ήθελα ή να με συγκλονίσει με το δράμα της (γροθιά στο στομάχι που λέμε) ή να με κάνει να ξεκαρδιστώ μέχρι δακρύων.
Συνήθως παρακολουθώ ελάχιστες κωμωδίες (ή τουλάχιστον πολύ λιγότερες από τα δραματικά έργα που βλέπω) γιατί κατά βάθος τον θέλω τον πόνο και το δάκρυ το θέλω.

Φέτος αποφάσια να αλλάξω λίγο την τακτική αυτή, γιατί κατά μία πολύ ευνοϊκή σύμπτωση, δέχτηκα προσκλήσεις για δύο κωμωδίες που μου χάρισαν τόσο γέλιο και απόλαυση σε ημέρες που τα είχα μεγάλη ανάγκη. Κι αυτή η ανακούφιση στο τέλος της βραδιάς είναι βάλσαμο σε μια καθημερινότητα όπου το γέλιο γίνεται πολυτέλεια.

Σας προτείνω λοιπόν:

1) Το Άντρες Έτοιμοι για Όλα των Stephen Sinclair και Anthony McCarten σε διασκευή-σκηνοθεσία των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου με τους Κώστα Κόκλα, Κώστα Ευρυπιώτη, Θανάση Ευθυμιάδη, Γιάννη Τσιμιτσέλη και Μάνο Ιωάννου μαζί με τις Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Ευαγγελία Μουμούρη, Μαίρη Σταυρακέλη, Μαρία Φιλίππου και Νίκη Λάμη. Εδώ θα γελάσετε μέχρι δακρύων και θα απολαύσετε και ανδρικό στριπτίζ.
(Θέατρο Λαμπέτη)
και

2) Το Ψύλλοι στ’ Αυτιά του Ζωρζ Φεϊντό σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, με τους Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστο Χατζηπαναγιώτη (σε διπλό ρόλο), Σοφία Μουτίδου, Μίνα Αδαμάκη, Κώστα Αποστολάκη, Κώστα Τριανταφυλλόπουλο και Πάνο Βλάχο. Θα ενθουσιαστείτε με τα σκηνικά και τα κοστούμια, με τον Πάνο Βλάχο που μιλάει μόνο με φωνήεντα και θα ταξιδέψετε γελώντας στην belle epoque. (Θέατρο Αλίκη)

*και για τις δύο παραστάσεις θα βρείτε πληροφορίες/ημέρες παραστάσεων/εισιτήρια στο

www.ellthea.gr

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

Σχετικά άρθρα:

–Cabaret , από τη Ναταλία Αργυράκη

–Και φέτος θα ξαναδούμε την παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην

–Καμίλ Κλοντέλ: Mudness

22/10/2013 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

Cabaret , από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

Ο Κωνσταντίνος Ρήγος επιστρέφει με ένα καινούργιο μεγάλο στοίχημα. Μεγάλο, γιατί το θεατρικό έργο έχει βραβευτεί με 8 βραβεία Tony ενώ η κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνίστρια τη Λάιζα Μινέλι ως Σάλι Μπόουλς έχει αποσπάσει 8 Όσκαρ. Στο ελληνικό κοινό το μιούζικαλ έχουν παρουσιάσει η Μάρθα Καραγιάννη, η Αλίκη Βουγιουκλάκη αλλά και η Εβελίνα Παπούλια.

«Το Καμπαρέ ονειρευόμουν να το ανεβάσω πάνω από 10 χρόνια. Σχεδόν δεν φανταζόμουν ότι θα ερχόταν η στιγμή να γίνει. Δεν έχω άγχος να συγκριθώ με όσους το έχουν ανεβάσει. Το στυλ μου είναι διαφορετικό. Η δική μου παράσταση δεν μπορεί να συγκριθεί με της Αλίκης που είχε την αισθητική της εποχής που την έκανε» τονίζει ο Κωνσταντίνος Ρήγος. «Το κοινό των ηρώων αυτών είναι ότι αντιμετωπίζουν ένα υπαρξιακό δράμα σε μια εποχή που διαλύονται τα πάντα.Είναι επίκαιρο, παρότι μιλάμε για μια εποχή αθωότητας, ενώ τώρα υπάρχει πλήρης συνείδηση του τι συμβαίνει γιατί υπάρχει μνήμη και παραδείγματα στην ιστορία». Στον ρόλο του Κομπέρ ο Δημήτρης Λιγνάδης. «Ο Κομπέρ είναι μια φωτεινή και ταυτόχρονα σκοτεινή προσωπικότητα. Αυτό είναι το Καμπαρέ. Είναι κάτι που για δύο ώρες το ευχαριστιέται ο πελάτης και τις άλλες 22 το κουβαλάμε στο σπίτι μας. Είναι η εμμονή, η εξάρτηση από την τέχνη. Είναι ένας ευχάριστος τύπος που κάνει αστεία, σόου, φαιδρά και ιλαρά πράγματα και παράλληλα είναι περσόνα σκοτεινή. Δεν είναι κόντρα ρόλος. Έτσι είναι όλη μου η ζωή» παραδέχεται.

“Η πιο ευτυχισμένη στιγμή είναι ότι συνεργάζομαι με την Τάνια Τσανακλίδου με την οποία είμαστε συμμαθητές από το πρώτο έτος της σχολής του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ επαγγελματικά. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να κλάψω» λέει ο Μιχάλης Μητρούσης. “Ακόμη και στην πρόβα έχω αγωνία. Μπορεί να είναι η τελευταία παράσταση κι εγώ να πω ‘δεν ήμουν καλός σήμερα’.Έχω μια διαγωγή που δυστυχώς λείπει από τη θεατρική πραγματικότητα, αλλά υπάρχει εδώ. Έχουν αγωγή αυτά τα παιδιά, όχι έπαρση».

Η Τάνια Τσανακλίδου παραδέχτηκε τους λόγους που, αν και είχε αποσυρθεί τα τελευταία χρόνια από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, αποφάσισε να επιστρέψει. «Το έργο έχει αντιστοιχίες με τον εφιάλτη που έχουμε σήμερα. Ο ρόλος με ‘γρατζούνισε’ και με διέγειρε να τον προσεγγίσω. Στο διάστημα που μεσολάβησε, έκλεινα το τηλέφωνο στο πρώτο λεπτό χωρίς να ακούσω τις προτάσεις». Η Φρόιλαϊν Σνάιντερ που υποδύεται “ακυρώνει τον εαυτό της, εξαιρεί τον εαυτό της από τη χαρά λόγω φόβου. Εγώ δεν είμαι άνθρωπος που υποκύπτει στους φόβους αν και τελευταία αυτά που ζούμε με τρομάζουν. Η ανοχή μας με τρομάζει. Ο συμβιβασμός με όσο το δυνατόν λιγότερα για τον εαυτό μας και τους ανθρώπους που αγαπάμε. Ο υποβιβασμός της ποιότητας ζωής, των σχέσεών μας, ο φόβος να πάρουμε ένα ρίσκο»

Τον ρόλο της Σάλι Μπόουλς ενσαρκώνει η Μαρία Ναυπλιώτου, στην τρίτη της συνεργασία με τον Κωνσταντίνο Ρήγο μετά τη Bossa Nova και τον Τιτανικό. «Γνωριζόμαστε από πολύ μικροί, από τότε που ήμασταν και οι δύο χορευτές. Τον πιστεύω πάρα πολύ, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία μέσα μου όταν πρόκειται να συνεργαστώ μαζί του. Κάθε ρόλο που έχω παίξει τον έχουν υποδυθεί μεγαθήρια. Δεν μπορείς να συγκριθείς και να αναμετρηθείς με μια ηθοποιό. Με το ρόλο αναμετριέμαι, όχι με την Λάιζα Μινέλι».

Στο μιούζικαλ επιστρέφει και η Νάντια Μπουλέ μετά την περσινή εμφάνισή της στο Fame. «Η Φρόιλαιν Κοστ που υποδύομαι είναι ένα κορίτσι νέο που γίνεται πόρνη στην προσπάθειά της να επιβιώσει. Ταυτόχρονα επειδή θέλει να είναι με τους ισχυρούς στη ζωή της φαίνεται ότι έχει φιλοναζιστική ιδεολογία. Είναι κόντρα ρόλος ως προς την αντιμετώπιση της ζωής. Στην αρχή ήμουν μαζεμένη, δεν ήξερα ούτε πώς πρέπει να κινηθώ. Στην πορεία έφυγαν οι αναστολές και προσαρμόστηκα” λέει.

Ο Γιώργος Νανούρης υποδύεται τον Κλίφορντ Μπράντσο, τον Αμερικανό συγγραφέα που έρχεται στο Βερολίνο. «Είναι ένας συγγραφέας που προσπαθεί να ζήσει τη ζωή του, ταξιδεύει ανά τον κόσμο και φτάνει στο Βερολίνο να βιώσει την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Όταν φεύγει κάνει μυθιστόρημα αυτή την εμπειρία. Είχα δει τις προηγούμενες δουλειές του Κωνσταντίνου και ήθελα πολύ να αποτελέσω μέρος του κόσμου του» αποκαλύπτει. «Είμαστε όλοι διαφορετικοί σε αυτή την παράσταση. Αυτή την εποχή τα στεγανά έχουν καταργηθεί. Ας ανοίξουμε τους ορίζοντές μας. Όταν καθένας στο είδος του είναι καλός, τότε ο συνδυασμός μπορεί να φέρει καταπληκτικό αποτέλεσμα».

Στη δεύτερη συνεργασία του με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, ο Παναγιώτης Μπουγιούρης υποδύεται τον Ερνστ Λούντβιχ, έναν πρόσχαρο Γερμανό, που είναι ο πρώτος άνθρωπος που συναντάει ο συγγραφέας. «Στην πορεία ανακαλύπτουμε ότι εκμεταλλεύεται τη φιλία του Κλίφορντ για να του φέρνει χρήματα λαθραία, τα οποία καταλήγουν στη χρηματοδότηση των ναζί. Είναι ιδεολόγος, πιστεύει ότι μπορεί να φτιάξει μια τέλεια Γερμανία. Προσωπικά, επειδή είμαι εγκεφαλικός και δύσπιστος, έχω αντιστάσεις σε οτιδήποτε απόλυτο και μαζικό, είτε είναι πολιτικές ιδεολογίες ή θρησκευτικά πιστεύω» λέει.

**Το κείμενό μου, όπως περίπου δημοσιεύθηκε στο ΟΚ! τεύχος 413.

Backstage photos: Γιάννης Ευαγγελίου

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

09/10/2013 1 comment

FASHION

Τα πιο fashionable μουσικά videos, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο*

Στο πιο επιτυχημένο βιντεοκλίπ της μέχρι τώρα καριέρας της, η Lady Gaga έδειξε ότι μουσική και μόδα περπατούν χέρι-χέρι, τραγουδώντας με τεράστια παπούτσια, εκκεντρικά γυαλιά ηλίου και φακούς επαφής που παραπέμπουν σε γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια.

Συγκεκριμένα, η Gaga τίμησε τον Alexander McQueen, φορώντας και παπούτσια και φόρεμα με την υπογραφή του, ενώ σε μία σκηνή του βίντεο εμφανίζεται με εσώρουχα Agent Provocateur συνδυασμένα με πέδιλα McQueen.

[vsw id=”qrO4YZeyl0I” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Στο βιντεοκλίπ που σκηνοθέτησε ο Anthony Mandler το 2009, η Rihanna φοράει ένα στρατιωτικό γιλέκο του Βρετανού σχεδιαστή Jeremy Scott, γυαλιά ηλίου της σειράς A Morir by Kerin Rose και πολλά άλλα δερμάτινα κομμάτια.

[vsw id=”yVA-xTBeHyM” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Το styling του βίντεο έχει επιμεληθεί ο αγαπημένος στυλίστας της Lady Gaga και creative director του οίκου Thierry Mugler, Nicola Formichetti. Η Lady Gaga φοράει δημιουργίες των Jean Charles de Castelbajac, Brian Lichtenberg, Viktor & Rolf και Thierry Mugler. Τα γυαλιά ηλίου της από τσιγάρα είναι από το teamHaus Of Gaga. Το καπέλο που μοιάζει φτιαγμένο από παλιές τηλεφωνικές συσκευές είναι δημιουργία του Fred Butler, ενός Λονδρέζου σχεδιαστή που ειδικεύεται στην κατασκευή αξεσουάρ και props για στυλίστες. ΗBeyoncé είναι ντυμένη μεταξύ άλλων από την σχεδιάστρια Atsuko Kudo, η οποία φτιάχνει couture ρούχα από latex.

[vsw id=”EVBsypHzF3U” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Το βιντεοκλίπ της Beyonce χαρακτηρίστηκε εξαρχής ως «μουσική πασαρέλα». Το βίντεο ξεκινάει με την ποπ σταρ να φοράει ένα φόρεμα του Alexander McQueen με κεντητές λεπτομέρειες και χρυσές μπότες από την ίδια συλλογή (Φθινόπωρο 2011). Για ένα χορευτικό κομμάτι η Beyoncé αλλάζει σε σύνολο Norma Kamali με παπούτσια Alexander Wang. Στη συνέχεια φοράει τουαλέτα Givenchy Spring 2011 Couture και μαύρη δημιουργία Jean Paul Gaultier Spring 2011. Στην επόμενη σκηνή, εμφανίζεται με μπρονζέ φόρεμα Gareth Pugh από τη συλλογή Fall 2011, ενώ για το τέλος κράτησε δύο τουαλέτες Emilio Pucci.

[vsw id=”VBmMU_iwe6U” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Η εμμονή της Gwen Stefani με τα ρούχα και το Harajuku style, το underground στυλ των νεαρών Ιαπώνων, έγινε πλήρως αισθητή στο πρώτο της σόλο βιντεοκλίπ, το οποίο σκηνοθέτησε ο Francis Lawrence (2004) με έμπνευση την Αλίκη Στη Χώρα των Θαυμάτων.

[vsw id=”UdcObAQ5OOM” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Ακόμη, στα top fashionable videos
(κατά τη δική μου, πάντα, άποψη και αισθητική) περιλαμβάνονται:

To Vogue της Madonna
Το Freedom του George Michael
Το Thriller του Michael Jackson
To Runaway του Kanye West
To Girls Just Wanna Have Fun της Cyndie Lauper

(και πολλά, πολλά ακόμη…)

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr/

17/08/2013 0 comment

LIFE&STYLE

“It’s Raining Men”, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

Μην σας παραπλανεί ο τίτλος. Αυτό το ποστ δεν αναφέρεται (μόνο) στους άντρες ως συντρόφους ή ως φίλους. Δεν θα ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπο να αναφερθώ σε αυτό, άλλωστε. Θα σας περιγράψω μερικές αληθινές σκηνές, στιγμιότυπα από μία καθημερινότητα έτσι κι αλλιώς δύσκολη για όλους, αλλά η οποία -κατά τη γνώμη μου- δεν αποτελεί άλλοθι για να ξεχνάει κανείς πώς να συμπεριφέρεται. Και δεν παριστάνω το σαβουάρ βίβρ, αλήθεια, αλλά αυτός ο εκμοντερνισμός των πάντων με κάνει να αποζητώ εποχές πιο κλασικές και ρομαντικές, όπου υπερίσχυε ο πληθυντικός αριθμός ανάμεσα σε αγνώστους, όπου ένας άντρας καλημέριζε μία γυναίκα όταν διασταυρώνονταν στον δρόμο ή έσπευδε να τη βοηθήσει να μεταφέρει κάτι, που ήξερε πότε να κάνει ένα κέρασμα, πού και πώς να φλερτάρει και το κυριότερο, που ό, τι έλεγε τη νύχτα, το πίστευε και την ημέρα.

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

Η Σ. μένει σε ένα διαμέρισμα σε κεντρικό δρόμο περιοχής των δυτικών προαστίων. Παρκάρει το αυτοκίνητό της καθημερινά κάτω από το σπίτι της. Μένει μόνη. Στη μία γωνία του δρόμου είναι ένα ζαχαροπλαστείο. Επί σειρά εβδομάδων, όταν είχε μόλις μετακομίσει στην γειτονιά, ο 50χρονος ιδιοκτήτης (διόλου γλυκός, όπως τα προϊόντα του) της απαγόρευε να παρκάρει μπροστά στο μαγαζί του (για την ακρίβεια, ούτε και εκτός του οπτικού του πεδίου) με την δικαιολογία ότι δεν μπορεί να σταθμεύσει τα πρωινά το ΦΟΡΤΗΓΟ (μεγέθους λεωφορείου;;;) που του παραδίδει υλικά. Της άφηνε και απειλητικά σημειώματα στο παρμπρίζ. Εκείνη άλλαξε τακτική κι εκείνος πάρκαρε το δικό του αυτοκίνητο στη θέση.

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

Στην ίδια γειτονιά, κάτω από το σπίτι της Σ. υπάρχει μία σχολή οδηγών κι ένα κατάστημα με οικολογικούς λαμπτήρες. Μπροστά τους έχει αρκετό χώρο για πάρκινγκ, αλλά μόνο για τα δικά τους οχήματα. Μια φορά η Σ. πάρκαρε μπροστά από το κατάστημα με τους λαμπτήρες προκειμένου να φορτώσει το αυτοκίνητό της με βαλίτσες και διάφορα άλλα πράγματα, καθώς αναχωρούσε για διακοπές. Οι νεαροί (35αρηδες) ιδιοκτήτες βγήκαν και (όχι, δεν προθυμοποιήθηκαν να την βοηθήσουν) την επέπληξαν για το θράσος της. Αντίστοιχα, ο 45χρονος δάσκαλος της σχολής οδηγών, μία άλλη φορά που εκείνη σταμάτησε με αλάρμ για να πάρει μία βαριά τσάντα που είχε ξεχάσει στο διαμέρισμα, κόρναρε χωρίς σταματημό και ακόμη κι όταν την είδε να προσπαθεί να μεταφέρει την αποσκευή με δυσκολία, προτίμησε να κάνει υστερικές χειρονομίες και να την βρίσει (“δεν βλέπεις μωρή ότι έχει πάρκινγκ;), αντί -όχι να βοηθήσει-

τουλάχιστον να κατανοήσει.

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ

Η Λ. έχει βγει με τον καλό της φίλο Π. σε ένα μπαρ της παραλιακής. Εκεί συνάντησαν τον γκέι φίλο τους Κ. με έναν γνωστό τους, τον Χ. (straight). Γίνανε γρήγορα μία παρέα. Εκτός από τον Χ. που όχι μόνο απέφευγε να μιλήσει αλλά επιδεικτικά κοιτούσε από την άλλη μεριά και όταν αστειευόμενη η Λ. του είπε ότι τους αποφεύγει, την ειρωνεύτηκε λέγοντας στον Κ: “ασχολήσου εσύ” και γύρισε την πλάτη του. Στο τέλος της βραδιάς, οι τέσσερις ήταν έξω από το μαγαζί και καληνυχτίζονταν, με εξαίρεση τον Χ. που περίμενε πιο πέρα τον Κ. Χωρίς να πει “καληνύχτα” στους άλλους δύο, και με αφορμή μια ψιχάλα, διέκοψε τη συνομιλία τους τραβώντας τον Κ. να φύγουν… για να μην βραχούν.

ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Ο Τ. αγαπάει τα χρήματα, τα αγαπάει και τα μετράει, τα αποταμιεύει, τα υπολογίζει, τα ξοδεύει μόνο για ότι αφορά τον ίδιο, ποτέ τους άλλους, δεν δανείζει, δεν χαρίζει, δεν κάνει δώρα. Αφού τα δουλεύει, δικά του είναι, καλά κάνει να τα διαχειρίζεται όπως νομίζει. Αν και κάποιες φορές παραπονιέται ότι δεν είναι αρκετά, κι ας ξέρουν οι φίλοι του ότι δεν στερείται περιουσιακών στοιχείων. Σε μία έξοδο με φίλους, βρέθηκε στη θέση να πληρώσει το δικό του ποτό και της καλής του φίλης Δ. η οποία του έδωσε τα χρήματα. Φυσικά, η οικειότητα που είχαν δεν επέτρεπε κεράσματα. Προκειμένου να μετρήσουν τα ευρώ και κανείς να μην βγει χαμένος (-πάρε δύο, -όχι δώσε τρία και θα σου χρωστάω, -όχι θα σου χρωστάω εγώ, κλπ) παραλίγο να τσακωθούν. Για ένα ποτό.

ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ

Ο Γ. βγήκε με παρέα. Γεμάτος αυτοπεποίθηση. Μετά από (αρκετό) αλκοόλ η διάθεση ακόμη καλύτερη και η αυτοπεποίθηση στα ύψη. Τσουπ, να ‘σου η Ε. Του αρέσει. Τη φλερτάρει. Πολύ. Για ώρα. Εκείνη παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει. Άλλωστε δεν είναι “από εκείνες”. Της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά, πιστεύει. Εκείνος θυμώνει. Την επόμενη ημέρα, μέσω φίλων, ξανασυναντιούνται. Νηφάλιοι πια. Με διάθεση να τα ξαναπούν σε άλλο κλίμα. Ο εγωισμός του Γ. όμως δεν του επιτρέπει να την πλησιάσει ξανά, με πιο κουλ διάθεση. Αντίθετα, διατυμπανίζει στους κοινούς φίλους ότι το προηγούμενο βράδυ τη φλέρταρε μόνο και μόνο γιατί είχε πιει παραπάνω.

Τα συμπεράσματα δικά σας.
ΥΓ: Εσείς που ίσως αναγνωρίσετε πρόσωπα και καταστάσεις, σωπάστε. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

22/07/2013 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

“Πλούτος” του Αριστοφάνη, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

O Aριστοφάνης ήταν πάντοτε από τους αρχαίους συγγραφείς που απολάμβανα ιδιαίτερα να διαβάζω, αλλά όχι το ίδιο να παρακολουθώ στο θέατρο. Ίσως γιατί στη θεατρική προσαρμογή του επιδέχεται αλλαγές, που πολλές φορές νιώθω ότι αλλοιώνουν αυτό που αισθανόμουν όταν τον διάβαζα.

Για δεύτερη φορά παρακολούθησα τον Πλούτο στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, αυτή τη φορά υπό την σκηνοθετική καθοδήγηση του Διονύση Σαββόπουλου και με τους (αγαπημένους μου) Νίκο Κουρή και Χρήστο Λούλη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του Χρεμύλου και του δούλου του Καρίωνα, μαζί με την (ταλαντούχα ό, τι κι αν κάνει) Αμαλία Μουτούση στο ρόλο της Πενίας. Μαζί τους ο Μάκης Παπαδημητρίου στον ρόλο του Πλούτου.
Μου άρεσε αυτή η εκδοχή, με διασκέδασε, αισθάνθηκα ότι δεν “αλλοίωσε” τον Αριστοφάνη των βιβλίων μου.
Ιδιαίτερα συνέβαλε στο αποτέλεσμα η μουσική και τα χορικά κομμάτια της παράστασης με την υπογραφή του Δ. Σαββόπουλου -ενδιαφέροντα, απολαυστικά-, τα ξεχωριστά κοστούμια του Άγγελου Μέντη και οι χορογραφίες του Ερμή Μαλκότση.

Πλούτος ή Πενία; Ή μήπως και τα δύο; Ποιος διαφθείρει και ποιος όχι; Ποιος συμβάλει σε ένα καλύτερο και ποιοτικότερο παρόν; Μπορούμε να γίνουμε όλοι έντιμοι και κατ’επέκταση, πλούσιοι; Κι αν συμβεί αυτό, ποιος θα είναι αγρότης; Ποιος θα ράβει; Ποιος θα είναι φούρναρης; Εγώ λέω, όπως και ο Αριστοφάνης, ότι στο όνομα του πλούτου αλλά και της φτώχειας έχουν γίνει και εξακολουθούν να γίνονται “εγκλήματα”, και ότι το ιδανικό βρίσκεται πάντα κάπου στη μέση. Μέτρον Άριστον, λοιπόν. Ούτε πλούσιος, ούτε φτωχός. Καθαρός (από συνείδηση, τουλάχιστον).

Info: Ο Πλούτος γράφτηκε το 388 π.Χ. και είναι η τελευταία σωζόμενη κωμωδία του Αριστοφάνη. Σε αυτήν ο συγγραφέας σχολιάζει τις πάντα επίκαιρες κοινωνικές ανισότητες, διακωμωδεί την κακή διανομή του πλούτου αλλά και την διαφθορά που ο πλούτος συνήθως επιφέρει.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

16/07/2013 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

“Μήδεια” του Ευρυπίδη, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by Κατερίνα Μαντά

τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Με τη Μήδεια του Ευρυπίδη (431 π.Χ.) ήταν η δεύτερη φορά που ήρθα σε επαφή (είχε προηγηθεί η “εκδοχή” του Στάθη Λιβαθινού το 2003 με την Ταμίλα Κουλίεβα στον ομώνυμο ρόλο) και η πρώτη φορά που την παρακολούθησα με αμιγώς ανδρική διανομή και στο ρόλο της Μήδειας τον Γιώργο Κιμούλη. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία του Σπύρου Ευαγγελάτου, μετά την Επίδαυρο παρουσιάστηκε στο Θέατρο Βράχων στο Βύρωνα, ενώ θα ακολουθήσει περιοδεία σε όλη την Ελλάδα.

Παρόλο που σαν τραγωδία δεν ανήκει σε αυτές που διδάχτηκα στο σχολείο, ούτε που θέλησα μέχρι στιγμής να μελετήσω ακόμη και μόνη μου, ίσως γιατί είναι πολύ σκληρή η θεματολογία της, αισθάνθηκα οικεία, όπως σε κάθε μου “συνάντηση” με τους αρχαίους συγγραφείς.

Το αρσενικό και το θηλυκό, οι δυνατοί και οι αδύναμοι, η εξουσία και η υπακοή, τα πάθη, ο έρωτας και η προδοσία, η εκδίκηση, τα “δώρα”, η εξορία, η τιμωρία, ο θάνατος. Όλα αυτά είναι θέματα που -όσο περίεργο κι αν φαίνεται- χωρούν μέσα στο ίδιο έργο, μέσα σε μία παράσταση μιάμισης ώρας. Είναι θέματα που έλκουν και απωθούν ταυτόχρονα, ενώ η ακραία συμπεριφορά της Μήδειας, που δολοφονεί τα παιδιά της για να εκδικηθεί την προδοσία του συντρόφου της Ιάσονα, αν και δεν δικαιολογείται, παρουσιάζεται ως μια εσωτερική σύγκρουση που την καθιστά πρόσωπο που αξίζει να συμπονέσει κανείς.

Ως προς την ανδρική διανομή (τον Γιώργο Κιμούλη πλαισιώνουν οι: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο ρόλο του Ιάσονα, ο Τάσος Νούσιας στο ρόλο του Κρέοντα και ο Μάνος Βακούσης στο ρόλο της Τροφού, οι Νικόλας Παπαγιάννης, Νίκος Αναστασόπουλος και Δημήτρης Παπανικολάου, καθώς και 12μελής χορός), παρόλο που ήμουν επιφυλακτική πριν από την παράσταση, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, αφέθηκα στην ιστορία και στον πόνο της τραγικής ηρωίδας (είτε αυτή ήταν γυναίκα, είτε ήταν ο.. Γιώργος Κιμούλης).

Στα συν: Η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ.

Αν η παράσταση παρουσιαστεί κάπου κοντά σας, να τη δείτε.

xxx

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

11/07/2013 0 comment

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Stoker, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by The K-magazine

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Ένα άγνωστος, μυστηριώδης, γοητευτικός, παράξενος θείος που εμφανίζεται από το πουθενά στη ζωή σου, είναι ένα μάλλον ιντριγκαδόρικο ξεκίνημα για μία ιστορία (και ταινία). Και αυτό ακριβώς συμβαίνει στο Stoker. Ο θάνατος του Richard Stoker είναι η αφορμή για να κάνει την εμφάνισή του ο μικρότερος αδερφός του, Charlie -του οποίου την ύπαρξη σχεδόν αγνοούσαν τα λοιπά μέλη της οικογένειας, δηλαδή η σύζυγος του αποθανόντα και η ιδιαίτερη κόρη της.

Κι αυτός αποφασίζει για ένα διάστημα να μείνει μαζί τους.

Στ’ αλήθεια, δεν είμαι σίγουρη αν την συστήνω ή όχι αυτή την ταινία. Ας πούμε ότι ήταν αρκετά αιματηρή για τα γούστα μου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αιματηρή ή τρομακτική για κάποιους άλλους. Γι’ αυτό θα αρκεστώ να πω ότι έχει μία πολύ ωραία σκηνοθεσία (Chan-wook Park, ο σκηνοθέτης του Oldboy και της Δίψας), μια υπέροχη φωτογραφία και ένα καστ ιδανικό, καθένας στον ρόλο του (ειδικά ο Matthew Goode που ενσαρκώνει τον…διάβολο με το αγγελικό πρόσωπο, αλλά και οι Nicole Kidman και Mia Wasikowska).

Η έλξη προς τον κίνδυνο, το κακό και τη βία είναι ένα από τα χαρακτηριστικά της νεαρής India (Mia Wasikowska) η οποία ενώ διαπιστώνει σχετικά νωρίς ότι τα κίνητρα του θείου της δεν είναι τόσο αθώα όσο πίστευε, αντί να τρομάξει, τον ερωτεύεται. Και το χειρότερο: δείχνει να του μοιάζει.

Και κάπου ανάμεσά τους η μητέρα της (Nicole Kidman), που ζει στον δικό της κόσμο, η χήρα που δεν διστάζει να πλησιάσει τον κουνιάδο της αλλά δεν έχει τολμήσει ποτέ ούτε καν να χτενίσει την κόρη της.

Κι ενώ ως θεατής μπορεί να συμπονέσεις το μοναχικό κορίτσι που ασφυκτυά στο σπίτι αυτό, καθώς έχασε τις κοινές στιγμές του κυνηγιού με τον πατέρα της, που τόσο απολάμβανε, στο φινάλε αντιλαμβάνεσαι ότι παραείναι σκληρή αυτή η ιστορία ενηλικίωσης, και για το κορίτσι και για τους άλλους.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

17/04/2013 0 comment

ΘΕΑΤΡΟ

“Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;” από τη Ναταλία Αργυράκη

written by George Portelli

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Θα ήθελα να γνωρίζω περισσότερα για αυτή την παράσταση, μιας και έχει ανέβει αρκετές φορές στο στο θέατρο και έχει γυριστεί και ταινία (το 1966 με τους Richard Burton και Elizabeth Taylor), αλλά επειδή πρώτη φορά την είδα με αυτή τη διανομή και μιας και δεν είμαι κριτικός θεάτρου, θα αρκεστώ να μεταφέρω το πώς αισθάνθηκα και γιατί πιστεύω ότι τα πιο σκληρά έργα είναι και τα πιο απολαυστικά.

Ο Έντουαρντ Άλμπη γράφει ένα έργο (σύμφωνα με την προσωπική μου ανάγνωση) για τις σχέσεις εξάρτησης, για τον γάμο και τη μοναξιά, για τις διαφορές ανάμεσα στα δύο φύλα, για τους λόγους που οδηγούν τον καθένα να κάνει μία επιλογή, για όσα θαυμάζει κανείς στον σύντροφό του και όσα τον απογοητεύουν, και φυσικά, για τα μυστικά που κρύβονται πίσω από μία κλειστή κρεβατοκάμαρα. Αγάπη, μίσος, πόθος, εθισμός, αλήθεια, ψέματα, αυταπάτες, ειρωνεία, πόνος, βία. Γι’ αυτό είναι ένα έργο που όσο πονάει, τόσο γοητεύει.

Ας το παραδεχτούμε, ο πόνος είναι (τις περισσότερες φορές) λυτρωτικός (για να μην πω απαραίτητος, για το επόμενο βήμα). Το ερώτημα “Ποιος Φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ” μάλλον αναφέρεται σε μία ζωή χωρίς ψευδαισθήσεις. Και οι ψευδαισθήσεις μας είναι συχνά αναπόσπαστο κομμάτι μας. Εμείς τις δημιουργούμε, εμείς τη συντηρούμε, τις έχουμε ανάγκη.
Εγώ τη φοβάμαι τη Βιρτζίνια Γουλφ.

Το έργο: Ο Τζώρτζ (Δάνης Κατρανίδης) και η Μάρθα (Μίρκα Παπακωνσταντίνου) είναι ένα ζευγάρι με μία σχέση απόλυτης εξάρτησης. Ο Τζώρτζ είναι καθηγητής σε Πανεπιστήμιο του οποίου πρύτανης είναι ο πατέρας της Μάρθας, κάτι που μεγαλώνει την ένταση της σχέσης τους. Μετά από μια δεξίωση στο Πανεπιστήμιο, η Μάρθα προσκαλεί το νεαρό ζευγάρι Χάνι (Χρύσα Παπά) και Νίκ (Παναγιώτης Εξαρχέας) στο σπίτι για ένα μεταμεσονύκτιο πάρτυ. Μέχρι να ξημερώσει, ο Νικ και η Χάνι μπλέκονται στο παιχνίδι τους. Η βραδιά γίνεται άγρια, ανεξέλεγκτη και με απρόβλεπτη κατάληξη για όλους.

Οι πρωταγωνιστές: Ο Δάνης Κατρανίδης και η Μίρκα Παπακωνσταντίνου, στην πρώτη τους θεατρική συνάντηση, δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, γροθιές στο στομάχι, προκαλούν ανατριχίλα και -χωρίς υπερβολή- υπενθυμίζουν τι σημαίνει να είσαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ηθοποιός. (Και πως μάλλον αυτό το ταλέντο είναι κάτι που το έχεις μέσα σου, διαφορετικά όσο κι αν προσπαθήσεις δεν κατακτιέται).

Δίπλα τους στους ρόλους του νεαρού ζευγαριού που κρύβει (περισσότερα) μυστικά η Χρύσα Παππά και ο Παναγιώτης Εξαρχέας, εντυπωσιακοί (απλά, για να είμαι ειλικρινής, δίπλα στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, όποιος κι αν εμφανιζόταν, θα φαινόταν έστω και λίγο ανεπαρκής).

Πόλη Θέατρο
Φωκαίας 4 & Αριστοτέλους 87
πλ. Βικτωρίας
τηλ. 211 1828 900

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

15/03/2013 0 comment

LIFE&STYLE

Meeting Daniel Day-Lewis, από τη Ναταλία Αργυράκη

written by George Portelli

από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο

Τρίτη 22 Ιανουαρίου, μεσάνυχτα. Athens Plaza. Δεν είναι απλό πράγμα να συναντάς τον Daniel Day-Lewis. Είναι τεράστιο. Παρόλο που εκείνος συμπεριφέρεται λες και δεν είναι. Όμως, ο ίδιος είναι “τεράστιος”. Ως ηθοποιός, ως προσωπικότητα, ως άντρας. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς αστέρες στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Και τολμώ να πω ότι δείχνει να ντρέπεται όταν χιλιάδες κόσμου τον χειροκροτούν. Στρέφει το βλέμμα του προς τα κάτω για λίγα δευτερόλεπτα και στη συνέχεια, απλώς χαμογελά.

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013, ώρα 20.00: Πρώτα είδαμε την υποψήφια για 12 Όσκαρ ταινία του Steven Spielberg Lincoln στο θέατρο Παλλάς και μετά, όπως μας είχε ανακοινωθεί, θα είχαμε τη χαρά να δούμε αυτοπροσώπως τον πρωταγωνιστή της και να κάνουμε ερωτήσεις. Αυτό, φυσικά, από μόνο του ήταν αρκετό για να παρακολουθώ με λειψή συγκέντρωση την προβολή, έχοντας το νου μου στο “μετά”. Παρόλα αυτά βρήκα ενδιαφέρουσα την ταινία γιατί άγγιζε ένα άγνωστο πρόσωπο του πρώην προέδρου των ΗΠΑ -τουλάχιστον για όσους δεν έχουν μελετήσει βιβλιογραφία που να τον αφορά- σε μία κατά τα άλλα γνωστή ιστορική συγκυρία, αυτή της κατάργησης της δουλείας.

Κι όταν επιτέλους εκείνος εμφανίστηκε στη σκηνή, ναι, το παραδέχομαι, ήμουν έτοιμη να κλάψω. Έβλεπα μπροστά μου τον “Τελευταίο των Μοϊκανών” και τον “Bill τον Χασάπη” από τις “Συμμορίες της Νέας Υόρκης” , έβλεπα τα “Χρόνια της Αθωότητας”, τα δύο Όσκαρ, τον χαμογελαστό σταρ που είναι άνθρωπος, όπως όλοι μας, απλά έχει ένα μεγάλο ταλέντο.

Η ξαδέρφη μου, η Αννίτα ήταν η πρώτη που πήρε το μικρόφωνο να τον ρωτήσει πώς προσεγγίζει τους ρόλους του, κι αν διαχωρίζει σώμα, ψυχή, μυαλό, φωνή. “Νομίζω ότι για οποιδήποτε ρόλο η διαδικασία χωρίζεται σε δύο μέρη. Καταρχήν, το να μάθω, να απορροφήσω όσο το δυνατόν περισσότερα. Είχα παντελή άγνοια για τη ζωή του Λίνκολν και το πολιτικό σύστημα της εποχής, οπότε άρχισα να μελετώ. Κι έπειτα περνάω από την αντικειμενική ματιά στην υποκειμενική. Είναι μια αόρατη γραμμή στην άμμο, όταν περνάω από το να μαθαίνω για κάποιον στο να τα βλέπω μέσα από τα δικά του μάτια. Πάντως δεν μου αρέσει να σπάω το ρόλο σε κομμάτια -τη φωνή, το περπάτημα, τις κινήσεις– και να τα βρίσκω ένα-ένα. Προτιμώ να αφήνω την αίσθηση του χαρακτήρα να έρθει σε μένα σιγά-σιγά”.

[vsw id=”yqp0L4RofjQ” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

“Πριν 7-8 χρόνια, ο Steven Spielberg μου είχε προτείνει ξανά το ρόλο και τον είχα αρνηθεί – δεν μπορούσα να καταλάβω σε τι θα του φαινόμουν χρήσιμος. Γενικά οι επιλογές μου οφείλονται σε μια ακαταμάχητη ανάγκη να πω μια ιστορία, δεν μπορώ όμως να το αναλύσω περισσότερο. Έχει σχέση με μια προσωπική σύνδεση με την ιστορία και με την δεδομένη χρονική στιγμή στη ζωή μου. Απλά αισθάνθηκα τώρα ότι μπορώ να πω αυτή την ιστορία. Το άγχος παρέμενε, βέβαια, και είχα αποδεχτεί ότι ίσως και να μην ξαναδούλευα μετά από αυτή την ταινία!”, είπε λίγο αργότερα σε άλλη ερώτηση. Για τη σχέση πολιτικών και ηθοποιών και ποιοι είναι καταλληλότεροι να βοηθοήσουν στις δυσκολίες, απάντησε: “Οι ηθοποιοί έχουμε περισσότερη εμπειρία στις δυσκολίες! Αλλά μπορούμε να κάνουμε και λιγότερο κακό. Πάντα σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να έχουμε τον δικό μας Όρκο του Ιπποκράτη, με πρώτη την υπόσχεση αυτή, να μην κάνουμε κακό. Μην ξεχνάμε όμως ότι ένας ηθοποιός δολοφόνησε τον Λίνκολν, οπότε τώρα παίρνουμε την ευθύνη προσπαθώντας να τον αναβιώσουμε εμείς”.

Victory! Το σήμα της νίκης, μετά το τέλος του prive κοκτέιλ πάρτι, στο οποίο καταφέραμε να βρεθούμε (στο ξενοδοχείο Athens Plaza) και να μιλήσουμε /φιλήσουμε /συγχαρούμε /φωτογραφηθούμε με τον Daniel. Όλα αυτά μέσα σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα. “It’s been a pleasure to meet you, ladies” είπε εκείνος με ένα μεγάλο χαμόγελο που είναι αρκετό για να περιμένουμε ανυπόμονα την επόμενη φορά που θα τον συναντήσουμε.

ΥΓ: Όλα τα έσοδα από τις πωλήσεις των εισιτηρίων διατέθηκαν στην Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών, την οποία στηρίζει ο Daniel Day-Lewis εδώ και πολλά χρόνια.

ΥΓ2: Ναι, αλήθεια είναι -ούρλιαξα στο Σύνταγμα μετά τη φωτογραφία.

Πηγή: http://the-red-studio.blogspot.gr

02/02/2013 0 comment

Newer Posts

Older Posts