σκηνοθέτης

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Sam Mendes

Καλημέρα, καλημέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Καλό μήνα να έχουμε, απολαμβάνοντας τον Αύγουστο με άκρως καλοκαιρινή διάθεση – όπως και του ταιριάζει, άλλωστε!

Αν και κυρίως θεατρικός σκηνοθέτης και με όχι μία μεγάλη λίστα κινηματογραφικών παραγωγών, έχει καταφέρει να κερδίσει και το σινεφίλ κοινό με τη δουλειά του. Κυρίες και κύριοι, τα 51^α του γενέθλια γιορτάζει σήμερα ο Βρετανός σκηνοθέτης Sam Mendes!

Ο Samuel Alexander “Sam” Mendes γεννήθηκε την 1^η Αυγούστου του 1965 στο Reading του Berkshire, στην Αγγλία, με την καταγωγή του να κρατάει επίσης από Τρινιδάδ, Πορτογαλία και Ιταλία. Όταν οι γονέις του χώρισαν, μεγάλωσε στο Oxfordshire, ενώ σπούδασε στο Magdalen College School κι αργότερα στο Κολλέγιο Peterhouse του Cambridge, από το οποίο μάλιστα αποφοίτησε πρώτος στην τάξη του. Όσο ήταν φοιτητής έδειξε το ενδιαφέρον του για τη σκηνοθεσία αναλαμβάνοντας τις παραστάσεις της σχολής, όπως μία παραγωγή του «Cyrano de Bergerac», με τον τότε συμφοιτητή του Tom Hollander (υποδύθηκε τον Mr. Collins στο «Pride And Prejudice» το 2005) ανάμεσα στο cast.

Το 1989 και σε ηλικία 24 ετών ανεβάζει το «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ στο West End με πρωταγωνίστρια τη Judi Dench, με την παράσταση να του εξασφαλίζει το βραβείο του Καλύτερου Πρωτοεμφανιζόμενου από την εταιρεία Κριτικών Θεάτρου. Την επόμενη χρονιά γίνεται μέλος της Βασιλικής Εταιρείας Shakespeare, ίσως της πιο μεγαλεπίβολης θεατρικής εταιρείας του Ηνωμένου Βασιλείου. Υπό την αιγίδα της ανεβάζει παραστάσεις με έργα του βάρδου όπως την «Τρικυμία» και τον «Ριχάρδο ΙΙΙ».

Το 1990 του ανατίθεται η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Αποθήκης Donmar στο Covent Garden του Λονδίνου, η οποία Αποθήκη σήμερα είναι μία από τις πιο διάσημες θεατρικές αίθουσες της πόλης, η οποία μέχρι και σήμερα φιλοξενεί μεγάλες παραγωγές. Η «θητεία» του στην Donmar ξεκινά το 1992 με τους «Δολοφόνους» του Steven Sondheim. Το 1994 σκηνοθετεί το musical του Lionel Bart «Oliver!» το οποίο βασίζεται στο κλασσικό βιβλίο του Καρόλου Ντίκενς «Oliver Twist». Η παράσταση φιλοξενείται τέσσερα χρόνια στο London Palladium, κάνοντάς τη τη μακροβιότερη παράσταση του θεάτρου. Την ίδια χρονιά σκηνοθετεί το διαχρονικό musical «Cabaret», ενώ το 1998 ο Sam Mendes το φέρνει και στο Broadway μαζί με το σκηνοθέτη Rob Marshall.

To 1999 κάνει το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το «American Beauty» με τον Kevin Spacey στο ρόλο του μεσήλικα οικογενειάρχη που προσπαθεί να «ξανανιώσει» ξεκινώντας μία ερωτική σχέση με μία κατά πολύ νεότερή του γυναίκα. Η ταινία ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς και κερδίζει πέντε Oscar, ενώ ο Sam Mendes κερδίζει για τη σκηνοθεσία του Χρυσή Σφαίρα, βραβείο BAFTA κι ένα από τα πέντε Oscar. Έτσι γίνεται ο έκτος σκηνοθέτης στην ιστορία της Ακαδημίας που κερδίζει Oscar με το κινηματογραφικό του ντεμπούτο.

To 2002 παρουσιάζει δουλειές του στο θέατρο και στο σινεμά. Ο λόγος για το «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ και τη «Δωδεκάτη Νύχτα» του Σαίξπηρ που φιλοξενούνται στην Αποθήκη Donmar, κλείνοντας έτσι τη θητεία του ως καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου. Το δράμα εποχής «Road To Perdition» κάνει πρεμιέρα στις σκοτεινές αίθουσες, με τον Mendes σε ρόλο σκηνοθέτη και παραγωγού, κι αφηγείται την ιστορία του Michael Sullivan (Tom Hanks), ενός εκτελεστή της μαφίας του οποίου ο γιος γίνεται μάρτυρας της δουλειάς του. Όταν η Ιρλανδική Μαφία σκοτώσει τη γυναίκα και το μικρότερο γιο του, ο Sullivan αποφασίζει να εκδικηθεί, προσπαθώντας την ίδια στιγμή να κρύψει σ’ ένα ασφαλές μέρος το γιο του. Η ταινία αποθεώνεται, ενώ οι ερμηνείες των Tom Hanks και Paul Newman δέχονται διθυράμβους.

Το 2003 ο Sam Mendes βρίσκει θεατρική «στέγη» στη Νέα Υόρκη και ανεβάζει το «Gypsy», ενώ την ίδια χρονιά ιδρύει την εταιρεία Neal Street Productions, από την οποία στη συνέχεια θα χρηματοδοτηθούν πολλά από τα projects του. Το 2005, μέσω της εταιρείας, σκηνοθετεί την πολεμική ταινία «Jarhead», η οποία απεικονίζει τις ψυχολογικές επιπτώσεις των στρατιωτών σε περίοδο πολέμου, με φόντο τον Πόλεμο του Κόλπου. Η ταινία δέχεται ανάμεικτες κριτικές, ενώ εισπρακτικά ξεπερνά κατά 20 περίπου εκατομμύρια δολάρια το budget της παραγωγής που άγγιζε τα 72 εκατομμύρια δολάρια.

Το 2006 ο Mendes φέρνει στο Broadway το «The Vertical Hour» με πρωταγωνιστές τη Julianne Moore και τον Bill Nighy και δύο χρόνια μετά επανέρχεται στο σινεμά ως σκηνοθέτης και παραγωγός (με τη Neal Street Productions) με το «Revolutionary Road» με τους Leonardo DiCaprio και την (τότε) σύζυγό του, Kate Winslet. Οι δύο ηθοποιοί υποδύονται ένα παντρεμένο ζευγάρι στη δεκαετία του 1950 που, αν και φαινομενικά είναι το τέλειο ζευγάρι, όταν μένουν μόνοι διαφαίνονται τα προβλήματα που έχουν. Η ταινία εντυπωσιάζει και φτάνει να διεκδικεί τρία Oscar, ενώ ο Sam Mendes είναι υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Σκηνοθεσίας. Την επόμενη χρονιά έρχεται στο σινεμά (σε περιορισμένο, όμως, αριθμό αιθουσών) το «Away We Go» όπου ένα ερωτευμένο ζευγάρι προσπαθεί να καταφέρει αυτό που λέμε «σπιτικό» λίγο πριν έρθει στον κόσμο το πρώτο τους παιδί. Αν κι η ταινία δέχεται καλές κριτικές, η περιορισμένη προβολή δεν άφησε περιθώρια κέρδους, καθώς οι εισπράξεις δεν κατάφεραν να καλύψουν το budget 17 εκατομμυρίων δολαρίων. Το 2009, όμως, ο Mendes δραστηριοποιείται πάλι στο θέατρο, καθώς ανεβάζει τη «Χειμωνιάτικη Ιστορία» του Σαίξπηρ στο BAM (Brooklyn Academy of Music) και το «Βυσσινόκηπο» στο Old Vic του Λονδίνου.

Για τα επόμενα τρία χρόνια ο Sam Mendes αφοσιώνεται στο θέατρο, με το 2010 να παρουσιάζει το «Όπως Σας Αρέσει» και την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ στο BAM και το Old Vic. Την ίδια χρονιά, όμως, του ανατίθεται κι η ταινία 007 «Skyfall», οπότε και βρίσκεται μεταξύ κινηματογραφικών πλατό και θεατρικού σανιδιού. Το 2011 συναντιέται και πάλι με τον Kevin Spacey, με τον Mendes να τον σκηνοθετεί στο «Ριχάρδο ΙΙΙ», με την παράσταση να ανεβαίνει το 2011 στο Old Vic του Λονδίνου και το 2012 στο BAM. Το 2012 αναλαμβάνει μέσω της Neal Street Productions την παραγωγή της πρώτης σαιζόν της σειράς του BBC «Call The Midwife», ενώ επίσης κάνει πρεμιέρα και το «Skyfall», προσφέροντας στον Mendes εξαιρετικές κριτικές για τη σκηνοθεσία του, εγείροντας ταυτόχρονα ερωτήματα για το αν θα αναλάμβανε και την επόμενη ταινία Bond. Τι λέει ο ίδιος; «Είναι μία μεγάλη ευθύνη, αλλά αν νιώσω πως μπορώ να το κάνω τότε ναι, θα το κάνω».

Το 2013 και το 2014 επιστρέφει στα θεατρικά δρώμενα με το «Τσάρλυ και το Εργοστάσιο Σοκολάτας» για το Theatre Royal στη Drury Lane του Λονδίνου και το «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ για το Βασιλικό Εθνικό Θέατρο. Το 2015 επιστρέφει ως σκηνοθέτης Bond απαντώντας στα ερωτήματα που είχαν τεθεί επί «Skyfall» και φτάνει στις κινηματογραφικές αίθουσες το «Spectre» κι έτσι ο Mendes γίνεται ο δεύτερος σκηνοθέτης (μετά τον John Glen) ο οποίος σκηνοθέτησε δύο διαδοχικές ταινίες Bond.

Τον Απρίλιο του 2016 ο Sam Mendes αναδείχθηκε Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής του 73^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ επίσης ανακοινώθηκε πως θα σκηνοθετήσει το θρίλερ «The Voyeur’s Motel», που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Gay Talese.

Καθώς εδώ στην Ελλάδα η μόνη μας ευκαιρία για να παρακολουθούμε τη δουλειά του είναι μέσω του σινεμά, ας ευχηθούμε Χρόνια Πολλά και Δημιουργικά στο Βρετανό σκηνοθέτη κι ας ελπίσουμε να μας χαρίσει ακόμη περισσότερες αξιόλογες κινηματογραφικές εμπειρίες!

01/08/2016 0 comment

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Christopher Nolan

Προσωπικά η πρώτη του δουλειά που είδα ήταν το «Memento». Από εκεί κι ύστερα ο σημερινός «πρωταγωνιστής» της στήλης μας δημιούργησε ένα δυναμικό portfolio, φτάνοντας να είναι σήμερα ένας από τους πιο καταξιωμένους του είδους του, με ειδικό σημείο αναφοράς – τι άλλο; – την τριλογία του Batman. Σήμερα γνωρίζουμε καλύτερα τον Christopher Nolan.

Ο Christopher Jonathan James Nolan γεννήθηκε στις 30 Ιουλίου του 1970 στο Λονδίνο και για χρόνια έζησε με την οικογένειά του μεταξύ Λονδίνου και Σικάγο, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν και την αμερικανική υπηκοότητα. Εξέφρασε από νωρίς ενδιαφέρον για τη σκηνοθεσία κι από τα επτά του δημιουργούσε φιλμ μικρού μήκους με την κάμερα του πατέρα του με ήρωες… τις παιδικές του φιγούρες. Παράλληλα θαύμαζε τον «Πόλεμο των Άστρων» του George Lucas – εκείνην την εποχή, φυσικά, η ταινία ήταν ΤΟ trend! – και με τη βοήθεια του θείου του που εργαζόταν για τη NASA, κατάφερε κι έφτιαξε ένα βιντεάκι stop motion animation με τίτλο «Space Wars». Στα έντεκα του ήταν πια αποφασισμένος πως με τη σκηνοθεσία ήθελε να ασχοληθεί.

O Nolan φοίτησε στο Haileybury and Imperial Service College στο Hertfordshire κι αργότερα σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο University College του Λονδίνου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ο Nolan σκηνοθέτησε δύο ταινίες μικρού μήκους, την «Tarantella» το 1989 και το «Larceny» το 1995, το οποίο μάλιστα παρουσιάστηκε και στο Φεστιβάλ του Cambridge του 1996 κι έγινε κι ένα από τα καλύτερα φιλμ μικρού μήκους του UCL.

Μετά την αποφοίτησή του, ο Nolan σκηνοθετούσε περισσότερο διαφημιστικά ή χορηγούμενα βίντεο. Το 1997 δημιουργεί το «Doodlebug», όπου ένας άντρας κυνηγά στο διαμέρισμά του ένα έντομο, μόνο για να ανακαλύψει πως το έντομο είναι στην πραγματικότητα μία μικρογραφία του εαυτού του. Η τελευταία του ταινία σε βρετανικό έδαφος (εξαιτίας κυρίως της πενιχρής χρηματοδότησης) είναι το «Following», όπου πρωταγωνιστής είναι ένας συγγραφέας που κατά την παρακολούθηση αγνώστων για να βρει υλικό για το βιβλίο του, βρίσκεται υπό την προστασία ενός κλέφτη. Η ταινία χρηματοδοτήθηκε με μόλις τρεις χιλιάδες λίρες, ενώ ο Nolan φρόντισε ώστε για κάθε σκηνή να γίνονται το πολύ δύο λήψεις για εξοικονόμηση φιλμ. Επιπλέον, ο Nolan ανέλαβε – εκτός από σκηνοθεσία, σενάριο και φωτογραφία – την παραγωγή (σημ. μαζί με την κοπέλα και μετέπειτα σύζυγό του Emma Thomas) και το μοντάζ. Η ταλαιπωρία του Nolan, όμως, ανταμείφθηκε, καθώς το «Following» διακρίθηκε σε μία σειρά φεστιβάλ, ενώ κι ο New Yorker έγραφε στην κριτική του πως η ταινία του Nolan «θύμιζε Hitchcock, με τη διαφορά πως ήταν πιο λιτή αλλά και πιο σκοτεινή».

Το «Following» στάθηκε εφαλτήριο για τη μετέπειτα πορεία του, με το «Memento» (2000) να ακολουθεί. Πρωταγωνιστής ο Leonard (Guy Pearce), του οποίου η τελευταία μνήμη είναι η δολοφονία της γυναίκας του. Από εκεί κι ύστερα, λόγω μίας μορφής αμνησίας που τον εμποδίζει να δημιουργήσει νέες μνήμες, αναπτύσσει ένα σύστημα με φωτογραφίες και τατουάζ για να λύσει το μυστήριο του θανάτου της. Η ταινία γίνεται αμέσως επιτυχία και φτάνει να διεκδικεί το Oscar Πρωτότυπου Σεναρίου, το οποίο είχε γράψει ο Nolan μαζί με τον αδερφό του, Jonathan. Παράλληλα, το «Memento» εκείνη τη δεκαετία ήταν ανάμεσα στις δέκα καλύτερες ταινίες. Αυτό ήταν. Ο Christopher Nolan ήρθε για να μείνει.

Η επιτυχία του «Memento» έκανε το Steven Soderbergh να ζητήσει από το Nolan να σκηνοθετήσει το remake της ταινίας του 1997 «Insomnia», του οποίου την παραγωγή ανέλαβε τόσο ο Soderbergh όσο και – μεταξύ άλλων – ο George Clooney. Κι εγένετο «Insomnia» (2002) με πρωταγωνιστές τον Al Pacino στο ρόλο ενός αστυνομικού που ταξιδεύει στην Αλάσκα για να διαλευκάνει το φόνο μίας έφηβης κι ο οποίος αδυνατεί να κοιμηθεί εξαιτίας των ενοχών του για το θάνατο του συνεργάτη του. Το σενάριο των Nikolaj Frobenius και Erik Skjoldbjærg αποκτά έναν σκοτεινό χαρακτήρα κι η ταινία γίνεται – και πάλι – επιτυχία, κάνοντας μάλιστα και τον ίδιο τον Skjoldbjærg – ο οποίος είχε σκηνοθετήσει την πρώτη ταινία – να παραδεχθεί πως η σκηνοθεσία του Nolan ήταν κάτι πολύ παραπάνω από ικανοποιητική.

The Batman Trilogy – η αρχή της αποθέωσης

Το «Insomnia» ακολούθησε μία σειρά ιδεών και προτάσεων για το Nolan, οι οποίες τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν, όπως μία βιογραφική ταινία για τον Howard Hughes, την οποία είχε ήδη αναλάβει ο Martin Scorsese με το «Aviator», ενώ επίσης απέρριψε την σκηνοθεσία της «Τροίας» (atta, boy!!!). Το 2003 πλησιάζει τη Warner Bros. και τους ανακοινώνει πως ενδιαφέρεται να κάνει μία ταινία για τον Batman. Με τη διαφορά πως θέλει να εστιάσει στα γεγονότα πίσω από το Batman αντί να κάνει μία περιπέτεια με τον ήρωα, ή για να το πω πιο λαϊκά «τι έκανε τον Batman… Batman;». Έτσι παίρνει το θάνατο των γονιών του Bruce Wayne, το φόβο του για τις νυχτερίδες και μία σειρά άλλων γεγονότων, που έγιναν καθοριστικά… μα τι κάθομαι και σας ζαλίζω; Αυτά τα ξέρετε κι εσείς! Τέλος πάντων, το προκείμενο είναι πως η ιδέα του Nolan ενθουσίασε την εταιρεία παραγωγής κι έτσι το 2005 έχουμε το «Batman Begins», όπου ο Nolan, εκτός από την ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά του, συγκεντρώνει κι ένα εξαίρετο cast ηθοποιών για να υλοποιήσει το όραμά του για τον Batman. Το κοινό ενθουσιάζεται με αυτήν την τόσο διαφορετική προσέγγιση του σκοτεινού ήρωα, κάνοντας το «Batman Begins» μία από τις μεγαλύτερες – αν όχι ΤΗ μεγαλύτερη – εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς που προβλήθηκε. Φτάνει μάλιστα να διεκδικεί Oscar Καλύτερης Φωτογραφίας, αλλά και τρία βραβεία BAFTA.

Την ίδια περίοδο με το «Batman Begins», ο Nolan ήδη επεξεργάζεται στο μυαλό του το «The Prestige», αλλά η υλοποίηση της ταινίας καθυστερεί λόγω του Batman. Αυτό, όμως, δεν τον εμπόδισε να κάτσει μαζί με τον αδερφό του, Jonathan, και να δουλέψουν μαζί το σενάριο της διαμάχης δύο μάγων του 19^ου αιώνα (Hugh Jackman και Christian Bale). Δεν ξέρω αν ευθύνεται η προηγούμενη επιτυχία του «Batman Begins», αλλά και το «Prestige» γίνεται αποδέκτης εξίσου διθυραμβικών κριτικών και χαρακτηρίζεται ως μία ταινία ατμοσφαιρική, όπου παρουσιάζονται εμμονές και φιλοδοξίες, οι οποίες αγγίζουν εκπληκτικά τα όρια της παράνοιας. Η δική μου γνώμη; Και χωρίς να έχει προηγηθεί το «Batman Begins», η ταινία νομίζω θα λατρευόταν από το κοινό έτσι κι αλλιώς!

Φάση νούμερο δύο για το Batman και το 2008 έρχεται ο «Σκοτεινός Ιππότης». Για άλλη μία φορά ο Nolan επιλέγει να παρουσιάσει την ιστορία μέσα από τα μάτια των χαρακτήρων του αντί να περιοριστεί στο περιπετειώδες κομμάτι με τις εκρήξεις και το ανθρωποκυνηγητό. Αυτή τη φορά εστιάζει στην παρανοϊκή περσόνα της νέμεσης του Batman, Joker. Η ταινία δίνει μία άλλη πνοή σε αυτό το είδος ταινιών και χαρακτηρίζεται κι εκείνη ως μία από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων, χαρίζοντας μία Χρυσή Σφαίρα, ένα βραβείο BAFTA και φυσικά το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου στον εκλιπόντα Heath Ledger που υποδυόταν το Joker. Α, και μας έκανε να περιμένουμε σαν τρελοί το τελευταίο μέρος της τριλογίας!

«Inception» & «The Dark Knight Rises» – εδραιώνοντας τη δόξα

Δύο χρόνια μετά, ο Nolan προσεγγίζει πάλι τη Warner Bros., αυτή τη φορά με το σενάριο του αινιγματικού «Inception». Την ιστορία την ξέρετε: ένας κλέφτης που με μία ιδιαίτερη τεχνολογία καταφέρνει και κλέβει ιδέες μέσω των ονείρων των θυμάτων του, αναλαμβάνει την ακριβώς αντίθετη αποστολή εμφυτεύοντας μία ιδέα στο μυαλό του στόχου του. Ο Nolan επιστρατεύει και πάλι ένα δυνατό cast ηθοποιών (Joseph Gordon-Levitt, Tom Hardy, Michael Caine κλπ) με «αρχηγό» το Leonardo DiCaprio στο ρόλο του Cobb, ο οποίος παράλληλα στοιχειώνεται από το δικό του παρελθόν. Το ότι το κοινό κι οι κριτικοί λάτρεψαν το «Inception» μάλλον είναι περιττό να το αναφέρω – έσοδα πάνω από 800 εκατομμύρια δολάρια το επιβεβαιώνουν, νομίζω! Επίσης, το «Inception» φτάνει και πάλι στα Oscar και στις Χρυσές Σφαίρες με υποψηφιότητα για Καλύτερη Ταινία, ενώ διακρίνεται στις τεχνικές κατηγορίες.

2012 κι έρχεται το πολυαναμενόμενο τελευταίο μέρος της τριλογίας Batman με τίτλο «The Dark Knight Rises». Αν και διστακτικός στην αρχή, ο Nolan τελικά έκατσε μαζί με τον αδερφό του, Jonathan, και τον David S. Goyer για να «κλείσουν» όσο πιο δυναμικά γινόταν την ιστορία του Batman. Το τελικό αποτέλεσμα όχι μόνο δεν απογοήτευσε, αλλά άφησε άφωνους τους φίλους του Batman από τον ενθουσιασμό.

2013 κι ο Nolan επιλέγει, αντί να σκηνοθετήσει, να συμμετάσχει στην παραγωγή και να δουλέψει μαζί με τον Goyer το σενάριο του «Man of Steel», με το Zack Snyder στο τιμόνι της σκηνοθεσίας. Το ίδιο κάνει και για το thriller επιστημονικής φαντασίας «Transcendence». Καθώς, όμως, το σκηνοθετικό του «μικρόβιο» καλά κρατεί, ξεκινάει να δουλεύει πάνω στο «Interstellar», όπου μία ομάδα επιστημόνων προσπαθεί να διαπιστώσει αν μπορεί να βρει κατοικήσιμους πλανήτες σε άλλους γαλαξίες, μια που η Γη φαίνεται πως πλέον αδυνατεί να συντηρήσει την ανθρωπότητα. Το τελικό αποτέλεσμα που στελεχώνει ένα δυνατό cast με τους Matthew McConaughey, Jessica Chastain, Anne Hathaway και Michael Caine είναι μία εντυπωσιακή ιστορία επιστημονικής φαντασίας, στην οποία συνέβαλλε με τις γνώσεις του ο θεωρητικός φυσικός Kip Thorne. Η ταινία αποθεώνεται τόσο για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, όσο και για την επιστημονική της ακρίβεια η οποία, μάλιστα, τονίστηκε σε δύο επιστημονικά περιοδικά των ΗΠΑ. Αν κι η ταινία διακρίθηκε στα Oscar για visual effects εκείνη τη χρονιά, εξακολουθεί να είναι δημοφιλής στο κοινό, ανεξάρτητα από την οικειότητα που έχει κανείς με τις επιστημονικές λεπτομέρειες.

Φέτος είδαμε το Nolan σε ρόλο παραγωγού στο περιβόητο «Batman Vs. Superman: Dawn of Justice», με την ταινία, όμως, να δέχεται μέτριες προς αρνητικές κριτικές, εξαιτίας της φτωχής απεικόνισης της ιστορίας ανάμεσα στους δύο μεγαλύτερους ήρωες της DC Comics. Ο Nolan, όμως, δεν το βάζει κάτω κι ήδη δουλεύει δύο projects. Το ένα είναι το ιστορικό δράμα «Dunkirk», το οποίο τοποθετείται χρονικά στη διάρκεια μίας από τις μεγαλύτερες μάχες των Συμμάχων ενάντια στη ναζιστική Γερμανία, με τους Tom Hardy, Cillian Murphy, Kenneth Branagh, James D’Arcy και Mark Rylance να έχουν ήδη «στρωθεί» στη δουλειά aka τα γυρίσματα. Το δεύτερο είναι το remake του «Memento», για το οποίο ο Christopher Nolan επεξεργάζεται το σενάριο.

Αν απολαμβάνετε κι εσείς τις δουλειές του δημοφιλούς σκηνοθέτη κι αν ενθουσιαστήκατε με τα νέα για τις επερχόμενες ταινίες του, τότε ευκαιρία να του ευχηθούμε «Χρόνια Πολλά» ώστε να μας καταπλήξει γι’ άλλη μία φορά!

30/07/2016 0 comment

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Βάσια Χατζηγιαννάκη: Η σκηνοθέτης που έγραψε το “Τούμπαλιν”

written by Κατερίνα Μαντά

Με τη Βάσια Χατζηγιαννάκη συνεργαστήκαμε πριν “αιώνες” στη δημόσια τηλεόραση και όταν βρισκόταν στο κοντρόλ ως σκηνοθέτης ξέραμε ότι όλα θα κυλήσουν ομαλότατα. Κι αυτό για ένα πολύ σημαντικό λόγο, πέρα από το ταλέντο της, χάρη στην ηρεμία που απέπνεε. Δεν υπήρχαν εντάσεις, φωνές παρά μόνο μία καθησυχαστική φωνή που σε προέτρεπε να κάνεις σωστά τη δουλειά σου χωρίς άγχος! Τώρα “ξαναβρεθήκαμε” για να μας παρουσιάσει το νεότερο “παιδί” της, το “Τούμπαλιν”. Ένα βιβλίο για παιδιά (και για μεγάλους) σχετικά με τον φόβο για τη θάλασσα… ένα αίσθημα που δύσκολα καταπολεμείται, εκτός κι αν πάρεις τις σωστές συμβουλές με τον κατάλληλο τρόπο…

The K-magazine: Σκηνοθέτης αλλά και μαμά…. Ήταν φυσικό επακόλουθο να γράψεις ένα παιδικό βιβλίο;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Το βιβλίο γεννήθηκε από μια ανάγκη έκφρασης δικής μου. Είχε να κάνει με ένα συναίσθημα που έπρεπε να επικοινωνήσω άμεσα και πολύ προσωπικά. Η σκηνοθεσία είναι μια πολυσύνθετη τέχνη που εμπεριέχει πολλούς ανθρώπους, τεχνικούς, φασαρία. Χάνεται κάπως η απομόνωση η καλλιτεχνική. Στην συγγραφή είσαι μόνη σου με τις λέξεις σου.
Ίσως αυτή η απομόνωση και η σύνδεση με την καρδιά ήταν αυτό που χρειαζόμουν και ως σκηνοθέτης και ως μητέρα. Με την απόσταση από κάθε “ιδιότητα” μπόρεσα να ελευθερώσω την αγάπη για την συγγραφή.

The K-magazine: Ποια ήταν η έμπνευση για να γράψεις ένα βιβλίο για τον φόβο;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Μα ποια άλλη απ τη δική μου διαρκή και συνειδητή αντιμετώπιση των φόβων, του εαυτού μου αλλά και των παιδιών μου; Ο φόβος είναι φυλακή, αντιμετωπίζοντας και ξεπερνώντας τους, ο άνθρωπος απελευθερώνεται και βιώνει την ζωή πιο όμορφα.

The K-magazine: Ποια είναι η δική σου σχέση με τα στοιχεία της φύσης;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Η θάλασσα για μένα είναι μεγάλη αγάπη, σύντροφος, δασκάλα… Η επαφή με τα θαλάσσια πλάσματα όπως οι χελώνες, τα δελφίνια κλπ είναι για μένα απόδειξη της ύπαρξης μιας ανώτερης δύναμης και σοφίας.

The K-magazine: Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και δυσκολία στο να το γράψεις;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να μπορέσω να περιγράψω αυτά που νοιώθει η καρδιά μου… Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι η απόλυτη έκθεση του εαυτού και των συναισθημάτων μου σε πολύ κόσμο.

The K-magazine: Ο μεγαλύτερος φόβος σου ως μαμά;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Να μην καταφέρω να μάθω βιωματικά στα παιδιά μου πως να αγαπούν με όλη τους την καρδιά, να λένε την αλήθεια τους και να είναι ελεύθερα πνεύματα.

The K-magazine: Ποιο είναι το καλύτερο μάθημα που έχεις πάρει από τους γονείς σου ή / και τη ζωή;
Βάσια Χατζηγιαννάκη:Ότι κάθε δυσκολία σε φέρνει πιο κοντά στην αυτογνωσία και άρα στην κατανόηση, αποδοχή και αγάπη του εαυτού σου. Μόνο έτσι μπορείς να προχωρήσεις μπροστά και να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου.

The K-magazine: Τι είναι αυτό που σε εκπλήσσει στην καθημερινότητα με τα παιδιά σου;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Το πόσο περίπλοκος και όμορφος είναι ο άνθρωπος σε όλες τις ηλικίες και εκφάνσεις της ζωής. Τα παιδιά έχουν μια εσωτερική σοφία. Η απλότητα και ειλικρίνεια τους είναι μεγάλο σχολείο για εμάς τους ενήλικες.

The K-magazine: Πόσο δύσκολη ή εύκολη είναι η ζωή για μια εργαζόμενη μητέρα;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Το να είσαι μητέρα είναι τόσο όμορφο όσο δύσκολο σε όλα τα επίπεδα, είτε εργάζεσαι είτε όχι. Δίνεις σώμα και ψυχή για τα παιδιά και πολλές φορές ξεχνάς να υπάρχεις. Χρειάζεται ισορροπία η οποία έρχεται με κόπο και πολύ θάρρος.

The K-magazine: Υπάρχει η σκέψη να μεταφέρεις το βιβλίο σε θεατρική σκηνή; Και να το σκηνοθετήσεις , ίσως;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Δεν το έχω σκεφτεί, είναι πολύ φρέσκο ακόμα γιατί είναι μια νέα εμπειρία για μένα. Προς το παρόν θέλω να γράφω συνέχεια…

The K-magazine: Ποια ταινία θα ήθελες να έχεις σκηνοθετήσει;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Το “Incredibly loud and extremely close” που έχει σκηνοθετήσει ο Στίβεν Ντάλντρι, με πρωταγωνιστές τους Tom Hanks και Sandra Bullock.

The K-magazine: Ποια είναι τα επόμενα συγγραφικά σου σχέδια;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Κι άλλα παιδικά βιβλία αλλά και πολλή ποίηση… Θα δείξει…

The K-magazine: Αν συνοδευόταν από μουσική το βιβλίο, ποιο τραγούδι θα διάλεγες για το soundtrack;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Ο ήχος της θάλασσας, των καϊκιών, των τζιτζικιών…

The K-magazine: Ποιος είναι ο ορισμός της ευτυχίας;
Βάσια Χατζηγιαννάκη: Η απόλυτη αγάπη και η ελευθερία.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑ, κι αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε!

07/09/2015 1 comment

Νέο ντοκιμαντέρ ετοιμάζει ο Michael Moore

written by The K-magazine

Γυρίσματα για το τελευταίο του ντοκιμαντέρ έκανε στη Σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου της πρωτεύουσας της Σλοβενίας ο αμερικανός κινηματογραφιστής, Μάικλ Μουρ. Το ενδιαφέρον του επικεντρώθηκε στη δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αν και το ευρύτερο θέμα της αναδυόμενης ταινίας δεν είναι σαφές, ο Μάικλ Μουρ σκηνοθέτησε μία διάλεξη στα αγγλικά και τα σχόλια των φοιτητών.

Η Σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου της Λιουμπλιάνα επιλέχθηκε επειδή έχει πιστοποίηση από τον διεθνή οργανισμό AACSB για τα προγράμματα σπουδών και επειδή τα μαθήματα γίνονται στην αγγλική γλώσσα σε πτυχιακό, μεταπτυχιακό και διδακτορικό επίπεδο, δήλωσε η εκπρόσωπος της πανεπιστημιακής σχολής, Ντούσιτσα Βέχοβαρ Ζάιτς, σύμφωνα με την ειδησεογραφική ιστοσελίδα rtvslo.

Ο Αμερικανός σκηνοθέτης και η ομάδα του, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν και Σλοβένοι, κινηματογράφησε επίσης δηλώσεις Σλοβένων και ξένων φοιτητών.

Παρότι αρχικά είχε σχεδιάσει να παραμείνει για περίπου μισή ώρα στη Σχολή, συνομίλησε με τους φοιτητές για πάνω από δύο ώρες και φωτογραφήθηκε μαζί τους, ανέφερε η κ. Βέχοβαρ Ζάιτς.

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Μάικλ Μουρ ήταν η ταινία «Bowling For Columbine» (Ακήρυχτος Πόλεμος) του 2002, με θέμα το φαινόμενο της ανεξέλεγκτης οπλοφορίας και οπλοχρησίας στις ΗΠΑ, η οποία κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ το 2003.

Το 2004, η ταινία του «Fahrenheit 9/11», η οποία ήταν επίθεση στην εξωτερική πολιτική του Αμερικανού προέδρου Τζορτζ Μπους, έγινε το πιο πετυχημένο ντοκιμαντέρ όλων των εποχών.

Στην ταινία του «Sicko» του 2009, μία αποκαλυπτική έρευνα για το σύστημα υγείας των ΗΠΑ, κάνει αναφορά στη Σλοβενία, καθώς επισημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες υποχώρησαν στη θέση 37 στην παγκόσμια κατάταξη των συστημάτων υγειονομικής περίθαλψης και ήταν «λίγο πιο πάνω από τη Σλοβενία».

Πηγή: εδώ

15/04/2015 0 comment

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο σκηνοθέτης Michael Haneke

Είναι από τους σκηνοθέτες που μόνο συμβατικούς δεν τους λες. Για την ακρίβεια, ο συγκεκριμένος μέσα από τις ταινίες του προσπαθεί να θίξει κοινωνικά ζητήματα και να εγείρει τους πρέποντες προβληματισμούς. Ο λόγος για το Michael Haneke.

Ο Michael Haneke γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1942 στο Μόναχο της Γερμανίας κι είναι γόνος του Γερμανού θεατρικού σκηνοθέτη Fritz Haneke και της Αυστριακής ηθοποιού Beatrix von Degenschild. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένεια όταν ο Michael ήταν σε αρκετά νεαρή ηλικία κι έτσι ο Michael μεγάλωσε στο Neustadt, ένα προάστιο της Βιέννης, μαζί με την αδερφή της μητέρας του και τη γιαγιά του, ενώ η μητέρα του έδινε παραστάσεις στο Burgtheater στην πρωτεύουσα. Αργότερα η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε το Γερμανό συνθέτη Alexander Steinbrecher. Για τον πατριό του, ο Haneke δηλώνει: «να είναι καλά, γιατί κατάλαβε νωρίς πως η μουσική δεν ήταν το μέλλον μου.». Όταν απορρίφθηκε και σε οντισιόν για ηθοποιούς στη Βιέννη σε μία προσπάθεια να ασχοληθεί με την υποκριτική κι αφότου έχει ξεπεράσει το σοκ, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης φιλοσοφία, ψυχολογία και δραματουργία.

Αφότου ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ο Haneke εργάστηκε ως κριτικός κινηματογράφου, ενώ το 1967 ξεκίνησε να εργάζεται ως συντάκτης και δραματουργός στο γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό Südwestfunk. Η συνεργασία με το κανάλι διήρκησε ως το 1970. Το 1974 έρχεται η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά για την τηλεόραση με τίτλο «After Liverpool» και συνεχίζει με τηλεοπτικά projects ως το 1986 με παραγωγές όπως το «Three Paths to the Lake» (1976) και το «Fraulein» το 1985. Ωστόσο, αυτά τα projects μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και να υποτιτλίζονται, ώστε ο κόσμος να έχει μία ευρύτερη εικόνα για το Michael Haneke.

Το 1989 ο Haneke πραγματοποιεί το κινηματογραφικό του ντεμπούτο με το «The Seventh Continent». Κι η αλήθεια είναι πως δεν θα έφτανε στη μεγάλη οθόνη αν οι τηλεοπτικές εταιρείες δεν απέρριπταν το σενάριο της ταινίας.
Η «Έβδομη Ήπειρος» ακολουθεί την πραγματική ιστορία μίας Αυστριακής οικογένειας της μεσαίας τάξης η οποία μετακομίζει στην Αυστραλία για να ζήσει μακριά από τη μονότονη και στείρα ρουτίνα της στην Ευρώπη. Μόνο που κι αυτή η διαφυγή είναι μέρος ενός τραγικού σχεδίου. Η απεικόνιση μία τέτοιας βίαιης κατάστασης ήταν κι η στιγμή που άρχισε να κάνει «αίσθηση» η σκηνοθετική ματιά του Haneke. Τρία χρόνια μετά έρχεται το «Benny’s Video», με ήρωα έναν δεκατετράχρονο που χάνει την ικανότητα να διαχωρίσει τα φανταστικό από τον πραγματικό κόσμο με ολέθριες εξελίξεις. Η ταινία κερδίζει το βραβείο των Κριτικών της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου κι από τότε με κάθε του δουλειά το όνομά του «φιγουράρει» στο Φεστιβάλ των Καννών.

Το 2001 έρχεται η «Δασκάλα του Πιάνου» κι ο Haneke αποδεικνύει πως… «ήρθε για να μείνει». Βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο της Αυστριακής Elfriede Jelinek, η ταινία ακολουθεί τη σαδομαζοχιστική σχέση της Erika (Isabelle Huppert), δασκάλα σε ωδείο της Βιέννης, με το δεκαεπτάχρονο μαθητή της Walter (Benoît Magimel). Η Erika, ζώντας σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον με την αυταρχική μητέρα της και παρασυρμένη από το πάθος της για το νεαρό μαθητή της, αποκτά τις τάσεις αυτές βλέποντάς τες ως μία διέξοδο. Θίγοντας τις συνέπειες της ανασφάλειας που βιώνει η ηρωίδα του, ο Haneke χρησιμοποιεί έναν μάλλον ωμό τρόπο, χωρίς όμως να προσβάλλει την αισθητική του θεατή – όχι σαν κάτι πρόσφατες παραγωγές, ονόματα δε λέμε…! Η «Δασκάλα του Πιάνου» ενθουσιάζει κοινό και κριτικούς, βραβεύεται ως η Καλύτερη Ταινία του Φεστιβάλ των Καννών, ενώ κι οι πρωταγωνιστές της ταινίας κερδίζουν τα αντίστοιχα βραβείο για τις ερμηνείες τους.

Το 2005 έρχεται ο «Κρυμμένος» με πρωταγωνιστές τους Daniel Auteuil Και Juliette Binoche. Εδώ να σημειώσουμε πως είναι η δεύτερη φορά που Binoche και Haneke συνεργάζονται, πρώτη φορά ήταν το 2000 με το «Code Inconnu», και μάλιστα και τις δύο φορές η Binoche εξέφρασε την επιθυμία της να δουλέψει μαζί του. Ο «Κρυμμένος» είναι ένα θρίλερ με ήρωες ένα ζευγάρι που τη ζωή τους διαταράσσουν κάποιες κασέτες που φτάνουν ανώνυμα στο κατώφλι του σπιτιού του. Η ταινία αναδεικνύει και πάλι νικητή του Haneke κερδίζοντας το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ των Καννών, τρία βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ενώ, η «χάρη» του φτάνει και στις Ηνωμένες Πολιτείες μέσω των Φεστιβάλ του Los Angeles και του Chicago.

Η επόμενη ταινία του Haneke που κερδίζει πάλι την προσοχή της κινηματογραφικής οικογένειας είναι η «Λευκή Κορδέλα» το 2009, ένα ασπρόμαυρο γερμανόφωνο δράμα. Η ταινία τοποθετείται χρονικά στην περίοδο λίγο πριν ξεσπάσει ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος σ’ ένα χωριό της Γερμανίας όπου ανεξήγητα περιστατικά βίας είναι η καθημερινότητα των κατοίκων του. Η ιστορία του Haneke που παρουσιάζει τις σκληρές συνέπειες του ολοκληρωτισμού και της κάθε είδους τρομοκρατίας αυτή τη φορά όχι μόνο κατακτά το Φεστιβάλ των Καννών και πάλι, αλλά κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και φτάνει κι υποψήφια στα Oscar για την ίδια κατηγορία. Αυτό ήταν. Ο Michael Haneke ήρθε για να μείνει.

Φτάνουμε στο 2012 και την πολυσυζητημένη «Αγάπη» («Amour») με πρωταγωνιστές τους Jean-Louis Trintignant, Emmanuelle Riva και Isabelle Huppert. Ο Haneke μας παρουσιάζει την ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, με το George να προσπαθεί να φροντίσει τη γυναίκα του, Anne (Riva), η οποία έχει υποστεί εγκεφαλικό κι αδυνατεί πια να αυτοεξυπηρετηθεί. Η ταινία συγκινεί σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς παρουσιάζει όχι μόνο τις δοκιμασίες που περνά η οικογένεια σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά κυρίως πώς τελικά αντιλαμβανόμαστε την αγάπη, κάνοντας την επιλογή του τίτλου διόλου τυχαία. Η «Αγάπη» σε επίπεδο βραβεύσεων ξεπερνά κάθε προσδοκία, μια που κυριαρχεί – μεταξύ άλλων – στα βραβεία του φεστιβάλ των Καννών, κερδίζει τρία βραβεία César, τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, αλλά και το αντίστοιχο Oscar. Πέραν αυτών, όμως, η «Αγάπη» φτάνει να είναι υποψήφια για τα Oscar Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Πρωτότυπου Σεναρίου, ενώ η Emmanuelle Riva είναι υποψήφια για το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου, πράγμα σπάνιο για ξενόγλωσσες ταινίες.
Όσο για το τι μας ετοιμάζει τώρα; Το νέο του εν εξελίξει project λέγεται «Flashmob» και πρόκειται για την ιστορία μίας ομάδας ανθρώπων που οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν μετά την πρώτη μεταξύ τους επαφή μέσω του διαδικτύου.

23/03/2015 0 comment

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Έλληνας σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς

Σήμερα η ενότητά μας είναι αφιερωμένη σε ένα δημιουργό με έντονο το πολιτικό στοιχείο στις ταινίες του και που αυτές έχουν γίνει αντικείμενο θαυμασμού και συζήτησης στους κινηματογραφικούς – κι όχι μόνο – κύκλους. Ο λόγος για τον… «δικό μας» Κώστα Γαβρά.
Ο Κώστας Γαβράς γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 1933 στα Λουτρά Ηραίας στην Αρκαδία. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, η οικογένειά του ζούσε στην επαρχία της Πελοποννήσου κι έφτασε στην Αθήνα μετά από αυτόν. Λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων του πατέρα του στάθηκε τροχοπέδη στις σπουδές του Κώστα Γαβρά στην Ελλάδα, καθώς κι η έκδοση βίζας για τις Ηνωμένες Πολιτείες – λόγω Μακαρθισμού – οπότε και μετά το σχολείο ταξίδεψε το 1951 στη Γαλλία για σπουδές στη Νομική.

Φαίνεται, όμως, πως ο νομικός κλάδος δεν ήταν η «κλίση» του Γαβρά, οπότε κι εγκατέλειψε αυτές τις σπουδές το 1956 για να σπουδάσει στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου στη Γαλλία (L’Institut Des Hautes Études Cinématographiques – IDHEC). Ολοκληρώνοντας αυτές τις σπουδές, ο Γαβράς εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη μαζί με τον Yves Allégret κι αργότερα ως Α’ βοηθός σκηνοθέτη για τους Jean Giono και René Clair. Η πρώτη του σκηνοθετική δουλειά ήρθε το 1965 με το «Διαμέρισμα Δολοφόνων» («Compartiment Tueuers»), μία ταινία μυστηρίου βασισμένη στο μυθιστόρημα του Γάλλου συγγραφέα Sébastien Japrisot.

Το 1967 προβάλλεται η ταινία «Shock Troops» με χρονικό πλαίσιο την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και πραγματεύεται την ιστορία μίας ομάδας της Γαλλικής Αντίστασης. Η ταινία φτάνει μόνο μέχρι το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Μόσχας, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο ίδιος ο Γαβράς δεν άρχισε να κάνει αίσθηση.
Δύο χρόνια μετά έρχεται το «Ζ». Χωρίς να αναφέρονται τα επίμαχα ονόματα είναι φανερό πως η ταινία ακολουθεί την έρευνα του Χρήστου Σαρτζετάκη για τη δολοφονία του αριστερού βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγόρη Λαμπράκη. Η αξία της ταινίας ανεβαίνει κατακόρυφα και φτάνει μέχρι τα Oscars υποψήφια για τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Διασκευασμένου Σεναρίου (βασίστηκε στο μυθιστόρημα του Βασίλη Βασιλικού), Μοντάζ και Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, ενώ έφυγε νικήτρια στις δύο τελευταίες κατηγορίες.
Το 1973 ο Γαβράς χρησιμοποιεί άλλο ένα πολιτικό γεγονός ως έμπνευση για την «Κατάσταση Πολιορκίας». Βασισμένος στην απαγωγή του Dan Mitrione, ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Αμερικανικής πρεσβείας στην Ουρουγουάη, ο Γαβράς απεικόνισε την πολιτική χειραγώγηση που ασκούσε η Αμερική στις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Πολιτικά, η ταινία βρήκε μπροστά της αρκετούς αντιπάλους, κατηγορώντας μάλιστα παραγωγούς και σκηνοθέτη για ψεύδη. Ακόμη κι έτσι, όμως, τίποτα δεν εμπόδισε το Γαβρά από το να κερδίσει τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας εκείνη τη χρονιά.

Το 1982 έρχεται άλλη μία ταινία εμπνευσμένη από το πολιτικό παρασκήνιο. Ο «Αγνοούμενος» βασίζεται στην πραγματική ιστορία του δημοσιογράφου Charles Horman, ο οποίος το 1973 απήχθη κατά το πραξικόπημα της Χιλής και στις έρευνες της γυναίκας του (Sissy Spacek) και του πατέρα του (Jack Lemmon) που τον αναζητούν. Ο Γαβράς σε αυτήν την ταινία, σκιαγραφεί τις εσωτερικές συγκρούσεις κυρίως του πατέρα του Horman ο οποίος καταρρακώνεται από το γεγονός πως το καθεστώς που υποστηρίζει μπορεί να οφείλεται για την απαγωγή – κι ίσως και το χαμό – του γιου του. Η ταινία συνάντησε πάλι πολιτικές αντιδράσεις και συγκεκριμένα ο Αμερικανός Πρέσβης της εποχής, Nathaniel Davis, κατηγόρησε το Γαβρά πως ένας χαρακτήρας της ταινίας είναι ο ίδιος – παρά το γεγονός πως το όνομα του Davis δεν αναφέρεται πουθενά – και κινήθηκε νομικά ζητώντας αποζημίωση, η οποία μήνυση στο τέλος απορρίφθηκε. Ο ίδιος ο Γαβράς όχι μόνο δε θορυβήθηκε, αλλά η δουλειά του ανταμείφθηκε και πάλι με το Oscar Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου και το Χρυσό Φοίνικα από το Φεστιβάλ των Καννών. Την ίδια χρονιά ο Γαβράς έγινε πρόεδρος της Γαλλικής Ταινιοθήκης μέχρι το 1987.

Επιβεβαιώνεται πλέον πως ο Γαβράς εμπνέεται από τα πολιτικά «παιχνίδια», τα διλήμματα που αντιμετωπίζει κάθε χαρακτήρας του ξεχωριστά και κάθε του ταινία το τονίζει, στήνοντας την πλοκή του κάθε φορά και σε διαφορετικά καθεστώτα. Και φυσικά επιβραβεύεται κι εδραιώνεται για τις δουλειές του. Το 1997 κάνει μία μικρή «παρέκκλιση» με το «Mad City». Εκεί ήρωες είναι ο Sam Baily (John Travolta) κι ο δημοσιογράφος Max Brackett (Dustin Hoffman). Ο Sam είναι ένας απελπισμένος άνθρωπος που, αφότου χάνει τη δουλειά του ως φύλακας σε μουσείο, κρατά όμηρους μία ομάδα μαθητών μαζί με τη δασκάλα του, τη διευθύντρια του μουσείου αλλά και τον ίδιο τον Brackett κι ο Brackett γίνεται η «φωνή» του Sam έξω από το μουσείο. Στην προκειμένη ταινία ο Γαβράς ασχολείται με μία διαφορετικού είδους χειραγώγηση. Εκείνη των ΜΜΕ, καθώς είναι εμφανής η προσπάθεια και των δύο πλευρών να διαμορφώσουν την εικόνα που θα μεταδοθεί προς τα έξω, είτε αυτή είναι αληθινή είτε όχι. Η ταινία βέβαια δεν είχε ιδιαίτερη απήχηση και προσωπικά θεωρώ ότι ίσχυσε το… «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται»!

Φτάνουμε στο 2002 και το συγκλονιστικό «Αμήν», το οποίο βασίζεται στο θεατρικό έργο του 1963 «The Deputy, A Christian Tragedy» και που τοποθετείται στην περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εδώ η ταινία πραγματεύεται την ιστορία ενός αξιωματικού των SS, του Kurt Gerstein (Ulrich Tukur) όταν ανακαλύπτει πως οι εργασίες του για την απολύμανση του νερού και την εξάλειψη του τύφου δεν είναι για αυτούς τους σκοπούς, αλλά για την εξόντωση των Εβραίων από τους Ναζί στους θαλάμους αερίων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τότε είναι που θα ενημερώσει τον τότε Πάπα Πίο ΙΒ’ (Marcel Iureş) για τα τεκταινόμενα και που θα βρει πόρτες κλειστές. Γιατί είναι συγκλονιστική η ταινία; Γιατί σου αποδεικνύει πως το Βατικανό – κι ίσως η εκκλησία γενικότερα – δεν κρύβει μόνο αρχαία συγγράμματα για να τα «χαλβαδιάζει» ο καθηγητής Λάνγκτον του Dan Brown! Και φυσικά πόσο σαθρά είναι τα θεμέλια της εκκλησίας. Η ταινία φυσικά «έλαμψε» στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και στα βραβεία César.

Μέχρι το 2012 και το άκρως επίκαιρο «Κεφάλαιο» του, ο Γαβράς μας γεννά κι άλλους κινηματογραφικούς – κι όχι μόνο – προβληματισμούς με το «Τσεκούρι» το 2005 και το «Παράδεισος στη Δύση» το 2009.

Στο «Κεφάλαιο» ήρωας είναι ένα νεαρό και φιλόδοξο στέλεχος μίας από τις μεγαλύτερες γαλλικές τράπεζες ο οποίος γίνεται πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλός της. Οι φιλοδοξίες του, όμως, και το κυνήγι του χρήματος θα τον μεταμορφώσουν πλήρως, δίνοντας έτσι στο Γαβρά την ευκαιρία να θίξει τα μείζονα προβλήματα που δημιουργεί το ισχύον οικονομικό σύστημα και την επιρροή που αυτό ασκεί στην πολιτική, πράγμα που συνεπάγεται και την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Η αλήθεια είναι πως από το «Κεφάλαιο» ο Κώστας Γαβράς μοιάζει να είναι «ανενεργός» κινηματογραφικά. Αυτό, όμως, δε σημαίνει πως μένει και τελείως αμέτοχος, καθώς πολλές φορές έχει εκφραστεί δημόσια για τις πολιτικές εξελίξεις παγκόσμια, ενώ ουκ ολίγες φορές έχει αναφερθεί και στη χώρα της καταγωγής του. Κι αν μη τι άλλο, νομίζω πως μας κάνει περήφανους με την προσφορά του έξω από τα σύνορα της Ελλάδας.

12/02/2015 0 comment

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

O Αντώνης Σωτηρόπουλος μιλά για το πρωτοποριακό project INDIGO…

written by Κατερίνα Μαντά

Μία ανάρτηση από τον Λεωνίδα Καλφαγιάννη ήταν αρκετή για να μου τραβήξει το ενδιαφέρον… ένα κινηματογραφικό project, το Indigo, που ψάχνει χρηματοδότες μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας IndieGoGo. Εμπνευστής, σκηνοθέτης, σεναριογράφος της όλης υπόθεσης; Ο Αντώνης Σωτηρόπουλος… Μία σύντομη συνάντηση στο Γκάζι ήταν αρκετή για να με παρασύρει…. Διαβάστε γιατί 7 υπερ-ταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί (Λεωνίδας Καλφαγιάννης, Κατερίνα Τσαβαλου, Αποστόλης Τότσικας, Ευγενία Δημητροπούλου , Γιούλικα Σκαφιδά, Γιώργος Καραμίχος, Σταύρος Σβήγκος) αποφάσισαν να συμμετέχουν, ποια είναι η ιδέα, πόσο προφητική είναι και γιατί πρέπει να κινητοποιηθούμε άμεσα για να μαζευτεί το απαραίτητο ποσό για να ξεκινήσουν τα γυρίσματα!!!

The K-magazine : Μίλησέ μας για το project σου INDIGO…. ποιο είναι το θέμα της ταινίας;
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Η ταινία διαπραγματεύεται τη ζωή επτά ανθρώπων που έχουν γεννηθεί τον Απρίλιο του 1983 και έχουν ειδικά χαρίσματα. Η Ακαδημία Αθηνών παρακολουθεί αυτά τα παιδιά από τη γέννησή τους με ερωτηματολόγια που έχουν στείλει στους γονείς και στα ίδια τα παιδιά.Τα ερωτηματολόγια αυτά περιέχουν περίεργες μεταφυσικές ερωτήσεις, όπως: «Ακούς φωνές ενώ δεν υπάρχει κανένας άλλος γύρω σου;» «Πιστεύεις ότι η σκέψη σου μπορεί να επηρεάσει τα ηλεκτρονικά μηχανήματα;» «Νιώθεις διαφορετικός από τους άλλους;» κ.α Εκεί γεννιέται το μυστήριο.Σε τι διαφέρουν αυτά τα παιδιά; Πως θα συναντηθούν; Τι χαρίσματα έχουν, τι ευκαιρίες είχαν να αναπτύξουν αυτά τα χαρίσματα ή να τα εξομολογηθούν σε τρίτους; Μέσα από αυτό το ταξίδι θα ανακαλύψουν κάτι παραπάνω από αυτό που περίμεναν, την προσωπική τους λύτρωση και τον αληθινό προορισμό τους, να αλλάξουν έναν κόσμο που καταρρέει.

[vsw id=”91212703″ source=”vimeo” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

The K-magazine : Στο τρέιλερ βλέπουμε ότι συμμετέχουν νέοι ηθοποιοί, οι οποίοι είναι όλοι ιδιαίτερα δημοφιλής και με εμπειρία… πες μας για τους χαρακτήρες τους;
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Πρέπει πρώτα να ευχαριστήσω όλους τους ηθοποιούς που πίστεψαν στην ταινία και δέχτηκαν αφιλοκερδώς να με βοηθήσουν να φτιάξουμε το τρέηλερ της ταινίας. Είναι σημαντικό σε τέτοιες εποχές να βοηθάμε ο ένας τον άλλο και τους είμαι ευγνώμων.
Ο Λεωνίδας Καλφαγιάννης υποδύεται τον «Λεωνίδα», ιδιοφυΐα στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές που εργάζεται σε ένα μαγαζί με skateboard και έχει την ικανότητα της εξωσωματικής εμπειρίας.
Η Κατερίνα Τσάβαλου, υποδύεται την «Ελπίδα» μια χορεύτρια, πολύ ευαίσθητη και σκοτεινή προσωπικότητα που έχει την ικανότητα να επηρεάζει τις ηλεκτρονικές συσκευές με την σκέψη της.

Ο Αποστόλης Τότσικας υποδύεται τον «Αλέξανδρο», έχει σπουδάσει μαθηματικός με μετάλλια και βραβεία από συμμετοχές του σε μαθηματικές ολυμπιάδες και διαγωνισμούς. Αναλύει τα πάντα μαθηματικά και κάνει πολύπλοκες μαθηματικές πράξεις στο μυαλό του.

Η Γιούλικα Σκαφιδά υποδείεται την «Άρτεμις», δουλεύει στην κουζίνα ενός fast food βοηθά την μητέρα της οικονομικά δουλεύοντας και προσέχοντας τα αδέρφια της, λατρεύει την αρχαία Ελλάδα και έχει υψηλή διαίσθηση.
Ο Γιώργος Καραμίχος υποδύεται τον «Αχιλλέα», σπούδασε θεολογία και διδάσκει σε ένα γυμνάσιο, αλλά στην πραγματικότητα ήθελε να σπουδάσει ηθοποιός. Ο Αχιλλέας έχει το χάρισμα των διορατικών ονείρων.

Η Ευγενία Δημητροπούλου υποδύεται την «Αθηνά», δουλεύει περιστασιακά στην Εθνική Βιβλιοθήκη ενώ παράλληλα διδάσκει αρχαία Ελληνικά σε μαθητές Λυκείου. Η Αθηνά έχει μία περίεργη και σπάνια ασθένεια – ικανότητα που λέγεται συναισθησία.

Ο Σταύρος Σβήγκος υποδύεται τον «Περίανδρο», δουλεύει ως Dj σε clubs και συνθέτει χορευτική μουσική στο σπίτι του όπου έχει μηχανήματα και έχει φτιάξει ένα μικρό στούντιο. Ο Περίανδρος έχει την ιδέα που θα αλλάξει τον κόσμο…

The K-magazine : Πώς έκανες την επιλογή των συγκεκριμένων καλλιτεχνών;
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Η πρώτη που συνάντησα και δέχτηκε να συμμετάσχει στην ταινία ήταν η Κατερίνα Τσάβαλου. Την είχα δει στο Hardcore και σε ένα επεισόδιο που είχε παίξει με τον Σταύρο Σβήγκο στην τηλεοπτική σειρά «Άγρια παιδιά» και είχα βρει πολύ ωραία την χημεία τους και κάποια χαρακτηριστικά που μόνο η Κατερίνα θα μπορούσε να βγάλει για την «Ελπίδα» της ταινίας. Η Κατερίνα με έφερε λοιπόν σε επαφή με τον Σταύρο Σβήγκο που είναι εξαιρετικός νέος ηθοποιός, μου άρεσε πολύ στην σειρά «Άγρια παιδιά», τον είδα σε μικρού μήκους ταινίες και στο θέατρο, με κέρδισε. Ύστερα με γνώρισε η κοπέλα μου στον Λεωνίδα Καλφαγιάννη που τότε είχε αρχίσει να ακούγεται το όνομά του και από το πρώτο ραντεβού μας ήξερα ότι είχα βρει τον «Λεωνίδα» της ταινίας! Τον παρακολούθησα σε τηλεοπτικές σειρές και ταινίες και τον θεωρώ σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο ευρηματικό και πολυπράγμων.
Με τον Αποστόλη Τότσικα το καστ δυνάμωσε ακόμα περισσότερο, ήταν ήδη πολύ δημοφιλής, καταξιωμένος και ιδανικός για τον ρόλο του «Αλέξανδρου». Όπως και για όλους τους ηθοποιούς του τρέιλερ, ότι έπεσε στην αντίληψή μου, σειρά ή ταινία την παρακολούθησα και βρήκα τα ανάλογα χαρακτηριστικά για τον εκάστοτε ήρωα. Ο Γιώργος Καραμίχος βρήκε πολύ ενδιαφέρον το σενάριο και προσπάθησε να με βοηθήσει να βρω χρηματοδότηση. Ότι έχω δει από τον Γιώργο σε ταινία και θέατρο με έκανε να πιστέψω ότι είναι ιδανικός για «Αχιλλέας», χαρακτήρας δύσκολος και με αντιθέσεις.

Η Γιούλικα Σκαφιδά και η Ευγενία Δημητροπούλου πρωταγωνιστούσαν τότε στο «Νησί». Η Γιούλικα φοβερά ταλαντούχα, βραβευμένη πρόσφατα με το «Μελίνα» και με ωραίες ερμηνείες σε ταινίες, έχει αυτή την εσωτερική δύναμη για τον χαρακτήρα της «Άρτεμις». Η Ευγενία ως «Αθηνά» είναι η σοφία με το χάρισμα της συναισθησίας, μια κατάσταση στην οποία ακούς ήχους και βλέπεις χρώματα και είναι γνήσιο παιδί Ίντιγκο! Είναι η μοναδική από όλο το καστ που είναι όντως γεννημένη τον Απρίλιο του 1983 και θυμόταν και το ερωτηματολόγιο.

The K-magazine : Κι έχεις “κολλήσει” στη χρηματοδότηση… αν και είχες κάνει κάποιο συμβόλαιο στο παρελθόν…
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Εδώ είναι που ξεκινάει η περιπέτεια. Λόγω της κρίσης, οι ελληνικές εταιρίες στις οποίες απευθύνθηκα, ενώ ενέκριναν το σενάριο, το θέμα σκόνταφτε στο οικονομικό. Πήγα σε όλες τις εταιρίες που κάνουν ταινίες αυτή την περίοδο μέχρι που τελικά υπέγραψα συμβόλαιο με μια εταιρία που μετά από κάποιους μήνες έκλεισε και έμεινε η ταινία στον αέρα. Είμαι αποφασισμένος να την κάνω αυτή την ταινία όμως, πάσει θυσία. Έτσι ξεκίνησα το crowd funding.

The K-magazine : Τώρα λοιπόν μένουν 40 μέρες για να συγκεντρώσετε το ποσό στην διαδικτυακή πλατφόρμα Indiegogo . Μπορείς να μας εξηγήσεις τη διαδικασία; Πώς μπορεί να βοηθήσει κανείς;
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Η διαδικτυακή πλατφόρμα « IndieGoGo » είναι ένας τρόπος για τις ταινίες να μην εξαρτώνται πλέον από μεγάλα studios . Το ίδιο το κοινό αποφασίζει ποιες ταινίες θέλει να δει και να τις υποστηρίζει με δωρεές σε αντάλλαγμα για προνόμια .

Δηλαδή κάποιος μπορεί να βάλει 5 ευρώ και να παίξει στην ταινία ως έξτρα, με 20 ευρώ να πάρει το cd soundtrack της ταινίας, με 50 το cd και το dvd, με 100 εισιτήριο για την πρεμιέρα και με 5.000 ευρώ να μπει το όνομα του στους τίτλους ως συμπαραγωγός.

Το γνωρίζω ότι είναι δύσκολες εποχές για όλους μας, αλλά νιώθω ότι αυτή είναι μια ταινία που πρέπει να γίνει και ζητώ την βοήθεια όλων για να φτάσει η ταινία στην μεγάλη οθόνη. Ότι μπορεί ο καθένας δεν έχει σημασία και αν δεν έχει την οικονομική δυνατότητα ας προωθήσει τουλάχιστον την προσπάθεια όπως μπορεί.

[vsw id=”91575642″ source=”vimeo” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

The K-magazine : Ας μιλήσουμε γενικότερα για τη δουλειά σου. Αν και 37 ετών έχεις εμπειρία ως σκηνοθέτης… και μάλιστα βραβευμένος σκηνοθέτης, σωστά;
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Ναι, είμαι αυτοδίδακτος σκηνοθέτης – μουσικοσυνθέτης, έχω κυκλοφορήσει 14 Cd με το ψευδώνυμο “Handle With Care” και “Adaptor”, πολλά μουσικά βίντεο κλιπ και εταιρικά προφίλ καθώς και 3 ταινίες μικρού μήκους τα τελευταία 4 χρόνια με 13 συνολικά βραβεία σε φεστιβάλ, Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Μουσικής, Καλύτερου Σεναρίου κλπ.

The K-magazine : Πόσο εύκολο είναι να επιβιώσει κανείς ως σκηνοθέτης στην Ελλάδα;
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Ειδικά αυτή την περίοδο πιο δύσκολα. Με το κλείσιμο της ΕΡΤ, πηγή πόρων για τους δημιουργούς ταινιών μικρού μήκους και ντοκυμαντέρ και με την έλλειψη χρηματοδότησης ταινιών που έχει προκύψει από τη δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας είναι σχεδόν αδύνατον να κάνεις κάτι. Η μικρή χρηματοδότηση που υπάρχει διοχετεύεται σε εμπορικές ταινίες , περιορίζοντας την ικανότητα η Ελλάδα να παράγει δημιουργικά , καλλιτεχνικά σχέδια που μεταφέρουν μηνύματα και δεν βασίζονται σε μια πολύ απλή και εύκολη συνταγή για το κοινό

The K-magazine : Ποια η σχέση σου με την τηλεόραση; Παρακολουθείς σειρές, υπάρχουν σχέδια να κάνεις κάτι στη μικρή οθόνη;
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Αν εξαιρέσω το “Νησί”, τα “Άγρια Παιδιά” και κάποιες παλιές ελληνικές κωμικές σειρές όπως οι “Απαράδεκτοι” και “σ’αγαπω μ’αγαπάς”, δεν παρακολουθώ τηλεόραση. Μου έχουν γίνει κάποιες προτάσεις για κάποια τηλεοπτική σειρά αλλά ομολογώ ότι διστάζω μέχρι να δω αν θα είμαι εγώ ιδανικός για να αποδώσω σωστά το σενάριο, θα πρέπει να μου ταιριάζει, να μου αρέσει, να με εμπνέει κάπως.

The K-magazine : Έχεις κάποιον σκηνοθέτη από το εξωτερικό που σε έχει εμπνεύσει στο έργο σου;
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Έχω μάθει στην ουσία σκηνοθεσία με την εμπειρία αλλά και αναλύοντας ταινίες των Στανλεϋ Κιούμπρικ, Ντάρεν Αρονόφσκυ, Αλεχάντρο Αμεναμπάρ, Κώστα Γαβρά για να πω μερικούς που με έχουν συγκινήσει, ταξιδέψει και προβληματίσει με τις ταινίες τους.

The K-magazine : Θέλω να κλείσουμε με ένα μουσικό κομμάτι που θα μπορούσε να γίνει το soundtrack της ζωής σου κ….
Αντώνης Σωτηρόπουλος: Δύσκολο αυτό! Βλέπεις στην αρχή πίστευα ότι θα είμαι ευτυχισμένος αν ποτέ καταφέρω να συνθέτω μουσική για ταινίες. Αυτό ήταν το αρχικό μου όνειρο, τα soundtracks. Και μάλλον αυτό με οδηγεί στο να διαλέξω κάτι από τον μεγάλο Εννιο Μορρικόνε, με συνθέσεις σε πάνω από 430 ταινίες, πολλές από τις οποίες έγραψε στο γραφείο του, κατευθείαν πάνω στην παρτιτούρα χωρίς κάποιο μουσικό όργανο. The mission – main theme ίσως η 9η της εποχής μας.

Όσο για το μότο του Αντώνη Σωτηρόπουλου; Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά ατάκα από την ταινία INDIGO:

“ Ότι ποθείς πάρα πολύ και ότι φοβάσαι πάρα πολύ, τείνει να γίνει πραγματικότητα. Για αυτό μην φοβάσαι τίποτα και πρόσεχε τι επιθυμείς…”

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να κάνετε Like στη σελίδα του Indigo στο FACEBOOK ή απευθείας στην πλατφόρμα του IndieGoGo

28/04/2014 0 comment

Σκηνοθετικό ντεμπούτο και για την Cate Blanchett

Έπειτα από είκοσι χρόνια μπροστά από την κάμερα, η Cate Blanchett σχεδιάζει κι εκεί να καθίσει στην καρέκλα του σκηνοθέτη για τη μεταφορά του βιβλίου του Herman Koch «The Dinner». Σύμφωνα με το Messenger, ο Oren Moverman (σεναριογράφος του «I’m not there» το 2007) θα αναλάβει το ψυχολογικό θρίλερ του Ολλανδού συγγραφέα, όπου κεντρικό θέμα είναι το πόσο μακριά μπορούν να φτάσουν οι γονείς προκειμένου να προστατεύσουν τα παιδιά τους. Εταιρεία παραγωγής κατά τα φαινόμενα θα είναι η ChubbCo, ενώ δεν είναι ακόμα σίγουρο αν θα πρωταγωνιστήσει η ίδια η Blanchett στην ταινία.

Η δημοφιλής Αυστραλέζα ηθοποιός, που και φέτος κατά πάσα πιθανότητα θα «τρέχει» στην κούρσα των Oscar για την ερμηνεία της στην ταινία «Blue Jasmine» του Woody Allen, σκέφτεται να δοκιμάσει τις σκηνοθετικές τις ικανότητες. Πέρασε τα τελευταία πέντε χρόνια σαν βοηθός σκηνοθέτη στη Sydney Theatre Company στο πλευρό του συγγραφέα και συζύγου της, Andrew Upton. Η ίδια σκηνοθέτησε το έργο του David Harrower «Blackbird» και το «The Year of Magical Thinking» της Joan Didion.

Να θυμίσουμε πως η Cate Blanchett κέρδισε το Oscar καλύτερου Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ως Katharine Hepburn στην ταινία «The Aviator», ενώ ήταν υποψήφια για τους ρόλους της στις ταινίες «Elizabeth», «Notes on a Scandal» και «I’m Not There».

Όσον αφορά το «The Dinner», το βιβλίο εκδόθηκε στο Άμστερνταμ το 2009, φτάνοντας στη λίστα των best sellers των New York Times και έχει μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες.

Πηγή: www.deadline.com

Credits φωτογραφιών: Pinterest

Προσωπικό σχόλιο: Επειδή είμαι πιστή της ρήσης «καθείς εφ’ ω ετάχθη», θα μετριάσω τον όποιο ενθουσιασμό. Η Cate Blanchett είναι αναμφισβήτητα μια πολύ ταλαντούχα ηθοποιός, αλλά ήδη μετράμε αρκετά ονόματα που θα έχουν σκηνοθετικό πόστο σε επερχόμενες παραγωγές, όπως η Ellen Page κι η Natalie Portman . Ελπίζω, όμως, να της βγει σε καλό!

20/09/2013 0 comment

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη η Natalie Portman

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός για την ερμηνεία της στο «Μαύρο Κύκνο» θα είναι από τις πιο νέες ηθοποιούς που αναλαμβάνουν ρόλο σκηνοθέτη. Ο λόγος για τη μεταφορά του best seller του Ισραηλινού Amos Oz «Ιστορία αγάπης και σκότους» στη μεγάλη οθόνη. Η Natalie Portman θα ταξιδέψει στο Ισραήλ το Σεπτέμβριο ώστε να ξεκινήσουν οι προετοιμασίες της ταινίας.

Το βιβλίο, το οποίο έχει μεταφραστεί σε 28 γλώσσες κι έχει πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα παγκοσμίως, περιγράφει την παιδική ηλικία του συγγραφέα στην Ιερουσαλήμ κατά την περίοδο μετά το τέλος της περιόδου όπου η Παλαιστίνη ήταν «κράτος κατ’ εντολή» υπό τη Βρετανική Αυτοκρατορία. Επίσης περιγράφει τις εμπειρίες του συγγραφέα κατά τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας του Ισραηλινού κράτους καθώς και τα εφηβικά του χρόνια, τα οποία τα πέρασε σ’ ένα κιμπούτς (σημ. συλλογική συνειδητή κοινότητα).
Η Portman, η οποία γεννήθηκε στο Ισραήλ από Ισραηλινό πατέρα κι Αμερικανίδα μητέρα, θα ερμηνεύσει σε δεύτερο ρόλο τη μητέρα του Oz.
Ο Amos Oz δήλωσε στο Reuters πως βοήθησε με το σενάριο της ταινίας και περιμένει τη Natalie Portman να φτάσει το Σεπτέμβριο στο Ισραήλ για της τελευταίες λεπτομέρειες σχετικά με την παραγωγή. Τα γυρίσματα αναμένονται να ξεκινήσουν τον Ιανουάριο του 2014.
«Η Natalie διάβασε την “Ιστορία αγάπης και σκότους” και μου ζήτησε τα δικαιώματα ώστε να κάνει μία μεταφορά του βιβλίου στον κινηματογράφο περίπου πριν από πέντε ή έξι χρόνια», λέει ο Oz. «Συμφώνησα επειδή έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τη δουλειά της. Είναι μία εξαιρετική ηθοποιός».
Η Natalie Portman δεν έχει προχωρήσει ακόμη σε κάποια δημοσιοποίηση των σχεδίων της. Αν όλα όμως πάνε κατά το δοκούν, το όνομά της θα προστεθεί στη λίστα των (γυναικών) ηθοποιών που κάνουν το ντεμπούτο του πίσω από την κάμερα. Η Ellen Page («Juno» και «Inception») θα κάνει την πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα του χρόνου με τη «Miss Stevens», όπου η Anna Farris θα οδηγήσει μία ομάδα μαθητών λυκείου σ’ έναν μεγάλο διαγωνισμό ηθοποιίας, ενώ η Melissa McCarthy («Mike & Molly», «The Heat») θα σκηνοθετήσει του χρόνου, μαζί με τον Ben Falcone («Bridesmaids» και «Identity Thief»), την κωμωδία «Tammy» όπου και θα πρωταγωνιστεί.

Πηγές: www.guardian.co.uk και www.imdb.com

Προσωπικό σχόλιο: Αν και γενικότερα είμαι της άποψης «καθείς εφ’ ω ετάχθη», θέλω να ελπίζω πως η Natalie Portman θα με διαψεύσει!

30/07/2013 0 comment

Η Ellen Page σε ρόλο σκηνοθέτη

written by Αλεξάνδρα Σκαράκη

Η Ellen Page (‘Juno’, ‘Inception’, ‘X-Men: The Last Stand’) , πρόκειται να πραγματοποιήσει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο στην ταινία ‘Miss Stevens’.

Στην εφηβική κωμωδία, η Anna Faris (‘Scary Movie’, ‘The House Bunny’) θα υποδυθεί τη Miss Stevens, η οποία είναι καθηγήτρια σε λύκειο και για να ξεπεράσει τα προβλήματά και τις ανησυχίες της, αποφασίζει να συνοδεύσει για τρεις μέρες μια ομάδα μαθητών στο ταξίδι τους σε έναν διαγωνισμό υποκριτικής. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού και με τη βοήθεια τον μαθητών της, η Stevens θα προσπαθήσει να αλλάξει τρόπο ζωής και να ξανακερδίσει την αυτοεκτίμησή της.

Το σενάριο της νεανικής κωμωδίας υπογράφει η Julia Hart, ενώ στην παραγωγή θα συνεργαστούν οι Gary Gilbert, Jordan Horowitz και ο Doug Wald.

Την –υποψήφια για Όσκαρ στην ταινία ‘Juno’- Ellen Page , θα παρακολουθήσουμε σύντομα στην κινηματογραφική δουλειά ‘The East’, η οποία παρουσιάστηκε σε πρώτη προβολή στο φετινό Sundance Film Festival. Την άνοιξη, η Page θα επιστρέψει στο ρόλο της Kitty Pryde/ Shadowcat και την ταινία ‘X-Men: Days of Future Past’.

Το ‘Miss Stevens’ αναμένεται να κυκλοφορήσει το 2014.

Πηγή:Hollywood Reporter

17/07/2013 1 comment

Amy Winehouse: Ο Asif Kapadia ετοιμάζει ντοκιμαντέρ για τη ζωή της

written by Αλεξάνδρα Σκαράκη

Ο βρετανός σκηνοθέτης Asif Kapadia, γνωστός για την -βραβευμένη με Bafta -ταινία του ‘Senna’, πρόκειται να δημιουργήσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα την ταραγμένη ζωή, τις σχέσεις και την προσοχή των media που προσέλκυσε η Amy Winehouse.

Μέχρι στιγμής δεν έχει ανακοινωθεί ο επίσημος τίτλος του project, ενώ την παραγωγή αναλαμβάνει ο James Gay-Rees, σε συνεργασία με τη Universal Music. “Η Amy ήταν μεγάλο ταλέντο, έγραφε μουσική και τραγουδούσε μέσα από την καρδιά της”, δηλώνουν οι συντελεστές. «Δυστυχώς όμως δεν άντεξε την ασφυκτική παρακολούθηση της ζωής της από τα μέσα ενημέρωσης, με σκοπό να καταρρεύσει.» Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται περισσότερο στα τελευταία χρόνια της ζωής της Winehouse, με σπάνια βίντεο -ντοκουμέντα από αρχείο της οικογένειάς της.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης μουσικής της καριέρας, η Amy Winehouse κέρδισε πέντε βραβεία Grammy για το πρώτο της album ‘Back to Black’ ,του 2006. Η δημοφιλής ερμηνεύτρια ‘έφυγε’ από τη ζωή τον Ιούλιο του 2011, σε ηλικία 27 ετών από αλκοολική δηλητηρίαση.

Ο Kapadia είναι γνωστός για την κινηματογραφική του δουλειά, ‘Senna’, ένα πορτρέτο του Βραζιλιάνου οδηγού αγώνων της Formula 1, Ayrton Senna, ο οποίος σκοτώθηκε το 1994 στο San Marino Grand Prix. Προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη αποτελούν το δράμα ‘Far North’ και το -βραβευμένο με Bafta- ‘The Warrior’ από το 2001.

Πηγή: http://www.guardian.co.uk

27/04/2013 0 comment

Αγνωστες πτυχές του Renoir στη νέα ταινία του Gilles Bourdos

written by The K-magazine

Ο Gilles Bourdos “δημιούργει” έναν “Renoir” αλλά ίσως διαφορετικό από ότι θα περιμέναμε. Μία ταινία με βασικό θέμα τη γυναίκα που ήταν το τελευταίο μοντέλο του ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Pierre-Auguste Renoir, αλλά και σύζυγος του μεσαίου γιου του Jean, και εκείνη που τον καθόρισε ως σκηνοθέτη. Χωρίς την 17χρονη Andrée Heuschling (Christa Theret), η ταινία υποστηρίζει, ότι ο Pierre-Auguste Renoir (Michel Bouquet) δεν θα είχε καταφέρει να βγει από το πένθος του σαν χήρος ποτέ, και να βρει την έμπνευση που χρειαζόταν για να δημιουργήσει τα αριστουργήματα των τελευταίων δύο χρόνων, ενώ ο Jean (Vincent Rottiers ) δεν θα είχε ποτέ ξεκινήσει σκηνοθετική του καριέρα.
Η πλούσια και γήινη ομορφιά της με το φλογερό κόκκινο χρώμα στα μαλλιά και η στάση της απέναντι στη ζωή «να ζει το σήμερα» ήταν αυτά που έκαναν την Andrée Heuschling μοναδική. Την βλέπουμε για πρώτη φορά ντυμένη με πορτοκαλί φούστα και σε έναν δρόμο και κοντά της, το ομοίωμα ενός Γερμανού στρατιώτη να κρέμεται από ένα δέντρο, υπενθυμίζοντάς της ότι ο πόλεμος και η ίδια έχουν «φύγει» από τα βελγικά σύνορα, αλλά εξακολουθεί να μαίνεται, το 1917.
Η ταινία του Gilles Bourdos δεν είναι μία «ντροπαλή» ταινία, αλλά μία ταινία που σκοπό έχει να αγκαλιάσει τον ιμπρεσιονισμό.
Ούτε είναι ο “Renoir” ο συντηρητικός ζωγράφος που φανταζόμασταν, αντίθετα βρίσκεται να βυθίζει τον εαυτό του στην αισθησιακή δημιουργία που του εμπνέει το νέο του μοντέλο. Γρήγορα θα γίνει μέρος της οικογένειά του, και η Andrée είναι χαλαρά γυμνή στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, καθώς ο ίδιος την ζωγραφίζει με βούρτσες που με το ζόρι που μπορεί να κρατήσει, πριν παραλύσουν τα χέρια του. Η Andrée έγινε το αντικείμενο των εν λόγω έργων ζωγραφικής ως η “Blonde With a Rose,” “Andree in Blue,” και “Andree in Yellow Turban and Blue Skirt,” “The Bathers,” τα ονόματα με τα οποία οι πίνακες- με εκείνη μοντέλο- έγιναν γνωστοί.
Όταν η Andrée βλέπει τον Jean, κατά την επιστροφή του από το Δυτικό Μέτωπο αποφασίζει ότι είναι δικός της. Κάπως έτσι αγαπιούνται με την πρώτη ματιά και σε μια σκηνή την οποία ο Bourdos την τοποθετεί μεταξύ πατέρα και γιου, και προοιωνίζει τη μετάβασής της ως μούσα του πατέρα προς τον γιο. Μόνο που με τον γιο θα γίνουν σύντομα εραστές. Ακόμα πιο πρακτικά, η Andrée σύντομα θα προτείνει στον Jean να πουλήσουν τους πίνακες του πατέρα του για να χρηματοδοτήσουν τις ταινίες του.
Η Andrée λειτουργεί ως” συναισθηματικός συντηρητής” τόσο για τους Renoir όσο και για την ταινία. Στην πραγματική ζωή, η Andrée προέτρεψε τον Jean να κατευθύνει τις ταινίες του ως βιτρίνα για την ευχάριστη παρουσία της.
Σημασία έχει ότι η ταινία μας δίνει και μία εικόνα της ζωής των δύο δημιουργών που δεν είχαμε δει ξανά. Παράλληλα βλέπουμε και την ιδιαιτερότητα της σχέσης πατέρα –υιου και πως μία γυναίκα τους επηρέασε και τους «διαμόρφωσε» καλλιτεχνικά τον έναν στο τέλος και τον άλλον στην αρχή της «καρριέρας» τους…

04/04/2013 0 comment