Tag:

φωτογράφος

ART & CULTURE

Φτάνουν στα… άκρα για μια φωτογραφία

written by George Portelli

Ένας φοιτητής από τη Ρωσία, ο 19χρονος Marat Dupri, και οι φίλοι του ρισκάρουν κυριολεκτικά τη ζωή τους ανεβαίνοντας στα ψηλότερα κτήρια και ποζάροντας μια ανάσα από το χάος.

Ο Marat εκστασιάζεται στην ιδέα του ύψους. «Όταν είμαι στην κορυφή, ασθάνομαι ότι όλος ο κόσμος είναι στα πόδια μου. Τα προβλήματα έχουν μείνει κάπου εκεί κάτω», δηλώνει.

Αρχικά άρχισε να σκαρφαλώνει σε στέγες σπιτιών και να αποθανατίζει τη θέα, αλλά πλέον μόνο τα ψηλότερα κτήρια τον ενδιαφέρουν. Θέλει η κάθε του λήψη να είναι μοναδική, τέτοια που «κανείς άλλος δεν τολμά να τραβήξει»…





Πηγή: perierga.gr

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΒΙΒΛΙΟ

«My Greek Island Home» από την Claire Lloyd

written by The K-magazine

Παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουν μεγαλώσει με μία «σταθερή συνατγή» βασισμένη στη θάλασσα και τον ήλιο, μερικές φορές χρειάζεται ένα φρέσκο ζευγάρι μάτια για να εκτιμήσουν την πραγματική αξία και των δύο. Η φωτογράφος Claire Lloyd στο νησί της Λέσβου μας δείχνει το δρόμο. Χρησιμοποιώντας τα πιο απλά και τα πιο ταπεινά υλικά όπως την αύρα του νησιού και τη λάμψη του ήλιου το μεσημέρι, που είναι μια διαχρονική εικόνα της Ελλάδας.

Το νέο φωτογραφικό λεύκωμα ονομάζεται «My Greek Island Home», και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Penguin της Αυστραλίας. Η Lloyd έχει καταφέρει -με κάποιο τρόπο- να συγκεντρώσει όλα τα μέρη από μία αξέχαστη καλοκαιρινή ελληνική ηλιόλουστη παιδική ηλικία, κάνοντας το βιβλίο αυτό ένα πολύτιμο θησαυρό.

Η Despina Pavlaki από το Υatzer.com, θέτει μια σειρά από ερωτήσεις στη φωτογράφο για να διευκρινιστούν τα λεπτότερα σημεία της ζωής του νησιού αλλά και της εμπειρίας της Lloyd σε αυτό.

Υatzer.com: Ήταν μια συνειδητή επιλογή να περιγράψετε τη ζωή σας στη Μυτιλήνη ή το βιβλίο ήταν περισσότερο ένα «ευτυχές ατύχημα»;

Claire Lloyd: Αρχικά, ξεκίνησε με υπερβάλλοντα ζήλο για τη φωτογραφία, αλλά  αρκετά γρήγορα άρχισα να απολαμβάνω την καταγραφή όμορφης ζωής του Ματθαίου, του συνεργάτη μου, και όσων ζούσαν σε ένα πολύ φιλόξενο χωριό της κοινότητας. Το πρώτο μου βιβλίο «Sensual Living» εκδόθηκε το 1998 και από τότε πολλοί άνθρωποι ζήτησαν άλλο ένα. Αυτό το βιβλίο δεν είχε προγραμματιστεί. Το παρουσίασα στη Julie Gibbs, εκδότρια της Penguin, και αυτή με ενθάρρυνε να γράψω για κάτι που μου άρεσε. Δεν υπήρχε καμμία δεύτερη σκέψη… θα έπρεπε να είναι για κάτι μέσα από την καρδιά, θα έπρεπε να είναι αυτό που βίωνα και θα έπρεπε να είναι για τη Λέσβο.

Υatzer.com: Η φωτογραφία διαπερνούσε πάντα την προσωπική σας ζωή;

C.L.: Όποτε κάτι με συγκινεί, πιάνω τη φωτογραφική μηχανή μου.
Θα μπορούσα να είμαι στη μέση του μαγειρέματος ή ενός γεύματος ή φτιάχνοντας το κρεβάτι μου και να εμπνευστώ από τα τρόφιμα, το φως ή οποιαδήποτε μικρή λεπτομέρεια.
Η φωτογραφική μου μηχανή είναι επίσης σύντροφος και στήριγμα μου σε όλες τις κοινωνικές καταστάσεις. Είναι πραγματικά μια μεγάλη βοήθεια  με καλούν σε ένα τοπικό γάμο ή σε βάφτιση και είναι η μόνη γλώσσα που μιλούν είναι τα ελληνικά. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να “συλλάβω” πραγματικά προσωπικές στιγμές.
Δεν είμαι το είδος του ατόμου που φέρει μια φωτογραφική μηχανή μαζί του όλη την ώρα. Στην πραγματικότητα, πολύ συχνά λένε «Μακάρι να είχες τη φωτογραφική μηχανή μαζί».

Υatzer.com: Ποιες ήταν οι αντιδράσεις των ντόπιων όταν είδαν την φωτογραφία τους στο βιβλίο;

C.L.: Στους ντόπιους τους άρεσε που είδαν τον εαυτό τους βιβλίο. Νομίζω ότι ήταν πολύ συγκινημένοι. Το ίδιο το βιβλίο έχει “αρχειοθετησει” το χωριό και από τη στιγμή που δόθηκε στη δημοσιότητα και μερικοί από τους χαρακτήρες που εμφανίζονται σε αυτό είχαν πεθάνει, γι ‘αυτό ήταν μια όμορφη υπενθύμιση των όσων έχουν περάσει.

Υatzer.com: Έχει η οικονομική κρίση επηρεάσει την ατμόσφαιρα του μικρού χωριού σας;

C.L.: Το χωριό μας είναι πολύ αυτάρκες. Οι ντόπιοι κάνουν συχνά περισσότερες από μία δουλειά. Λαμβάνουμε συχνά μια τσάντα των φρέσκων προϊόντων έξω από την πόρτα μας και δεν ξέρω ποιον να ευχαριστήσω! Ο καθένας προσέχει τον άλλο. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα που αγαπώ σχετικά με τη ζωή σε αυτή την κοινωνία. Το κύριο πράγμα που πλήττεται από την πιστωτική κρίση είναι η υποδομή, είχαμε συνηθίσει να έχουμε συνέχεια γιατρό, τώρα δεχόμαστε απλώς κάποιες επισκέψεις. Αλλά δεν ειναι προφανές.. Οι φίλοι μας στο χωριό συνεχίζουν την καθημερινότητά τους με  μια αίσθηση του ελληνικού χιούμορ και την ελληνική γενναιοδωρία.

Υatzer.com: Πώς μπορείτε να κρατήσετε τον εαυτό σας απασχολημένο κατά τη διάρκεια του χειμώνα;

C.L.: Χειμώνας μπορεί να είναι πολύ μεγάλος και σκοτεινός , με πολλή υγρασία. Είναι επίσης πολύ το κρύο και από καιρό σε καιρό χιονίζει.
Κάναμε ανακαίνιση του σπιτιού αλλιώς δεν θα είχαμε εγκατεστημένη κεντρική θέρμανση και  είναι κάτι χωρίς το οποίο δεν μπορώ να ζήσω. Έχω επίσης μια ηλεκτρική κουβέρτα και μια γάτα για να με κρατούν ζεστή! Συνεχίζω  τα  μαθήματα των ελληνικών και το χειμώνα μπορώ να αφιερώσω περισσότερο χρόνο.

Υatzer.com: Το «My Greek Island Home» είναι κάτι παραπάνω από ένα φωτογραφικό άλμπουμ. Είναι όμορφο να κρατάς, να το διαβάζεις, να το μελετάς. Κατά πόσο εμπλέκεστε με το τελικό προϊόν;

C.L.: Αυτός ήταν πάντα ο στόχος μου. Πάντα γνώριζα καλά το τελικό προϊόν, καθώς παρακολουθώ την όλη διαδικασία και την απολαμβάνω. ..Για μένα είναι σημαντικό ότι το βιβλίο να αγγίζει κάθε μία από τις αισθήσεις των αναγνωστών. Ελπίζω να το κάνει.

Πηγή: http://www.yatzer.com

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
FASHION

Οι Comme des Garçons συνεργάζονται με τον φωτογράφο René Burri

written by The K-magazine

Το 1955, όταν ο Ελβετος φωτογράφος René Burri άρχισε να συνεργάζεται με το Magnum, βοήθησε ουσιαστικα στο να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι το φωτορεπορτάζ. Ξεκίνησε την τεκμηρίωση του με μεγάλες ιστορικές, πολιτικές και πολιτιστικές εκδηλώσεις, προσφέροντας μια εναλλακτική λύση σε επίσημα αρχεία και τη σύλληψη οικείων πορτρέτων προσωπικοτήτων όπως του Τσε Γκεβάρα, του Πικάσο και του Le Corbusier. Νωρίτερα φέτος ο René προσεγγίστηκε από την Rei Kawakubo της Comme des Garçons για να συνεργαστούν με τέτοι τρόπο, που θα επέτρεπε στις εικόνες του να διατεθούν εκ νέου για τις έντυπες ανακοινώσεις και προσκλήσεις της μάρκας.

Το αποτέλεσμα είναι μια υπνωτική συσσώρευση των εικόνων, στην οποία οι πρωτότυπες φωτογραφίες συνδέονται με κολάζ σε στρώσεις για να παράγει ένα νέο όραμα για το ιστορικό του έργο. Για να συμπέσει με το Frieze Art Fair της περασμένης εβδομάδας, το Dover Street Market έχουν δημιουργήσει μια μεγάλης κλίμακας εγκατάσταση με φωτογραφίες, που εκ νέου η Rei Kawakubo έχει αναβιώσει στο παράθυρο τους. Κατά την έναρξη, ο René μίλησε για την καριέρα του και τη συνεργασία του με Comme des Garçons.

Επιπλέον, οι Comme des Garçons έχουν δημιουργήσει ένα περιορισμένο αριθμο τριών CDG T-shirts που σχεδιάστηκαν από τον Rene Burri, διαθέσιμο στο Dover Street Market, ενώ μια επιλογή από τα βιβλία του, παλαιά και νέα, είναι διαθέσιμα στο χώρο Book IDEA Book space.

«Όλα ξεκίνησαν επειδή η Rei Kawakubo με βρήκε. Έχει μια απίστευτη αίσθηση του να πηγαίνει πιο πέρα. Όταν μου έστειλε τα πρώτα σχέδια, έμεινα κατάπληκτος γιατί ανήκουν όλα σε παλιά βιβλία μου. Ακόμη και εκείνα από τη δεκαετία του 1960, που έκανα στην Γερμανία. Πήρε τη δουλειά μου, τη σεβάστηκε και με τις εικόνες μου, τις έκανε με κολάζ έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Είναι σχεδόν σαν ανακύκλωση. Παίρνώντας τα ίδια συστατικά, αλλά κάνοντας ένα νέο συνδυασμό, διατηρώντας παράλληλα το πνεύμα των πραγμάτων, ήμουν εντυπωσιασμένος.

Κατά κάποιον τρόπο, πήρε το έργο μου και το έκανε περισσότερο δικό της από ό, τι είχα κάνει εκείνη τη στιγμή εγώ. Είμαι ο πρώτος φωτογράφος στη σειρά Comme des Garçons. Έτσι όταν εκείνη και ο Adrian Joffe μου ζήτησαν να εμπλακώ, μου έδειξαν τη δουλειά του Ai Weiwei. Θυμάμαι να στρέφομαι προς τη Rei και να λέω «αλλά τι μπορώ να κάνω, πώς μπορώ να το κάνω;». Μου είπε ότι δεν χρειαζόταν να κάνω τίποτα. Ότι θα αναλάβει το έργο μου, ανακυκλώνοντας τις εικόνες και το σχεδιασμό τους. Μόλις είδα την τελευταία σειρά, την 29, η Rei είναι πραγματικά απίστευτη.

Τώρα, είμαι εδώ, αντιμέτωπος με μια κατασκευή του δικό του έργο. Κοιτάζοντας πίσω, δεν είχα την υπομονή να εργαστώ στο χώρο της μόδας. Μου αρέσουν τόσο πολύ οι γυναίκες, αλλά ποτέ δεν είχα τα προσόντα για να τις βασανίζω στις φωτογραφήσεις. Θα πρέπει να είσαι πολύ σκληρός και βάναυσος. Επίσης με ενδιέφεραν πολιτικκά άλλα πράγματα και έτσι δεν ήμουν πολύ μέσα σε αυτά τα πράγματα. Αυτό το ενδιαφέρον με οδήγησε σε πολλές ηλίθιες στιγμές, σαν να γυρίστηκε σε ένα ελικόπτερο στο Βιετνάμ. Νομίζω ότι ήταν η ελβετική περιέργεια μου, να χώνω τη μύτη μου παντού σε αυτόν τον κόσμο και σε αυτά τα γεγονότα. Πράγματα ότι δεν θα πρέπει να είχαν γίνει. Ήμουν τυχερός και το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου και βγήκα σώος. Καθαρή τύχη. Ακόμα η φωτογραφία μου είναι το αποτέλεσμα της ύπαρξης εκεί την κατάλληλη στιγμή.

Μου πήρε έξι χρόνια για να πλησιάσω τον Picasso. Έμαθα πολλά από αυτόν και ήταν μια απόλυτη μεγαλοφυία, σχεδόν έγινε παππούς μου εκείνη την εποχή. Ήταν σαν να ήταν ένας μάγος ή κάτι τέτοιο. Μου δίδαξε ότι η φωτογραφία δεν είναι μόνο οι εικόνες, είναι το πώς θα προσεγγίσουμε μια εικόνα. Ασυναίσθητα με ενέπνευσε να προχωρήσω πέρα από ό, τι νομίζω ότι είναι εκεί μπροστά μου. Για μένα αυτός είναι ο απόλυτος άνθρωπος. Εκείνος είπε κάποτε «μου πήρε όλη μου τη ζωή για να σχεδιάζω σαν παιδί» και εξακολουθώ να αισθάνομαι έτσι. Έχει πάρει όλη μου τη ζωή μόνο και μόνο για να πάρω μια καλή εικόνα. Όταν για πρώτη φορά άρχισα να εργάζομαι ως δημοσιογράφος για μία φωτογραφία Magnum, αν και ειχα πει ότι δεν θα το κάνω, αλλά ήταν υπέροχα για δύο δεκαετίες. Γνώρισα μερικούς φανταστικούς ανθρώπους.
Όταν πήγα στο πανεπιστήμιο, ήταν ένας σκηνοθέτης και δάσκαλός μου στην φωτογραφία που είχε σπουδάσει αρχιτεκτονική, της σχολής Bauhaus, ήταν πολύ δύσκολο εκείνη τη στιγμή. Να βλέπω τόσο νωρίς εικόνες μου, σχεδόν με πόνους στο στομάχι, ήταν πολύ άκαμπτες.
Μου έμαθαν τι θα έπρεπε να κάνει μια εικόνα, να ειναι τόσο σαφής ώστε οι άνθρωποι να καταλαβαίνουν τι λέει…. Αυτό με κράτησε για μεγάλο χρονικό διάστημα… Τότε άφησα τους συντάκτες των περιοδικών να κάνουν την επιλογή τους. Έτσι, η εκπαίδευση βοήθησε από την αρχή. Οι οικονομικές καταστάσεις επίσης είναι για να πάτε για τα βασικά πράγματα. Από εκεί θα έπρεπε να παλέψετε, όταν ήρθα πίσω θα έπρεπε να πολεμήσω, ήταν μια πολύ έντονη διαδικασία.

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Οι φωτογραφίες βρέχονται δίπλα στο κανάλι Saint Martin,από τη Λίνα Γριβογιάννη

written by The K-magazine

Το νερό είναι από τα όμορφα φυσικά στοιχεία που υπάρχουν στη γη, με έναν ήχο του είναι μοναδικό και τόσο ιδιαίτερο.

Η φωτογραφία είναι ένας υπέροχος τρόπος έκφρασης και ο μόνη μορφή τέχνης που μπορεί να δείξει μία εικόνα ακριβώς όπως είναι. ….Όταν λοιπόν ένας φωτογράφος επιλέγει να «βουτήξει» ανθρώπους στο νερό και να τους απαθανατίσει την στιγμή ακριβώς που κλείνουν τα μάτια και μπαίνουν στο υγρό στοιχείο, τότε το αποτέλεσμα είναι θεαματικό. Δείτε και μόνοι σας…


Ο φωτογράφος Alban Grosdidier εμπνεύστηκε και έφτιαξε μία σειρά φωτογραφιών με τίτλο «Get out of the water: summer is over» και τις ανάρτησε στην όχθη του Σηκουάνα στο Παρίσι, όπου ζει και σπουδάζει. Οι φωτογραφίες είναι άλλοτε τσαλακωμένες, άλλοτε σκισμένες, όμως τόσο φυσικές που είσαι απόλυτα σίγουρος ότι το νερό θα ξεχυθεί από μέσα και θα σε βρέξει.

Τα πρόσωπα δείχνουν σα να κοιμούνται ή να πνίγονται.

Η επιλογή του ασπρόμαυρου φιλμ είναι καταλυτική και κοιτώντας τις φωτογραφίες σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσαν να είναι τίποτα άλλο εκτός από ασπρόμαυρες.


«Πότε ήταν η τελευταία φόρα που βουτήξατε το κεφάλι σας κάτω από το νερό μόνο και μόνο για να απολαύσετε μερικά δευτερόλεπτα πλήρους ανυπαρξίας; Ή αν όχι για αυτό μόνο και μόνο για να πάρετε μία βαθιά ανάσα;» Αυτός είναι ο σκοπός της έκθεσης αυτής του Alban. Για έναν φωτογράφο που είναι μόλις 22 ετών και κάνει τις σπουδές του στο ESAG Penninghen, ο πνιγμός είναι ένα από τα τέλεια εκτελεσθέντα έργα του. Δείχνει πόσο πραγματικά ενδιαφέρεται για το κοινωνικό αντανακλαστικό από την πλευρά του graphic design και χρησιμοποιεί τη φωτογραφία σαν μέσο για να εκφράσει τα εσωτερικά του συναισθήματα.
«Ενδιαφέρομαι πάντα για τα κοινωνικά γεγονότα. Πιστεύω ότι η τέχνη του δρόμου είναι απλώς ένας τρόπος για να εμπλουτιστεί η έννοια ενός κομματιού της τέχνης, οπότε υποθέτω ότι το μόνο που θα ήθελα ήταν για τους ανθρώπους να σταματήσουν μπροστά του και να αναρωτηθούν «γιατί;». Με αυτό τον τρόπο η πόλη μπορεί να γίνει πεδίο του παιχνιδιού μου, γι’ αυτό αποφάσισα να εργαστώ πάνω σε αύτη την ιδέα. Εκτός αυτού, ποίος δεν αισθάνθηκε να «πνίγεται» ή να «πνίγηκε» στη δική του πόλη;»


«Μέσα όμως στις φωτογραφίες υπάρχει και ένα σημασιολογικό παιχνίδι, «ο πνιγμός» κοντά σε αυτόν το θρυλικό πόταμο που είναι στημένη ή έκθεση (Σηκουάνας), που διασχίζει την καρδία του Παρισιού και ήταν επίσης μία καλή ευκαιρία για μένα να εκθέσω τη δουλειά μου».

Το πρώτο μέρος της έκθεσης παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 2012 και το δεύτερο μέρος τον Ιούλιο του 2012 (και συνεχίζεται ακόμα) στο κανάλι Saint Martin. Το αποτέλεσμα για ακόμη μία φορά ήταν αναδιαμορφωμένο και συχνά οι φωτογραφίες βρέχονται από τη βροχή, αποκαλύπτοντας μία ακόμη πιο παιχνιδιάρικη και ιδιαίτερη πλευρά αυτής της καλλιτεχνικής πρωτότυπης ιδέας. Τα σκισμένα κομμάτια των φωτογραφιών κυριαρχούν την περιοχή, είναι μέρος της, παρέχουν πλέον την αίσθηση της αλληλεπίδρασης και της συμμετοχής στο τοπίο.

«Έχω παρουσιάσει το δεύτερο μέρος της έκθεσης για μία βροχερή ήμερα, επειδή η παρουσία της βροχής, έχει ένα σωματικό αποτύπωμα. Έχει επιπτώσεις στις φωτογραφίες, αντανακλώντας ηθικές συνέπειές για τους ανθρώπους που σε βροχερές πόλεις.» Να μία οπτική που ίσως να μην είχαμε σκεφτεί σχετικά με τους πόλεις που έχουν πολύ βροχερό καιρό και τους ανθρώπους που ζουν εκεί.

Πηγή:yatzer.com

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ART & CULTURE

Απίστευτες φωτογραφίες από αληθινά, θρυμματισμένα λουλούδια

written by Αλεξάνδρα Σκαράκη

Οι παρακάτω φωτογραφίες απεικονίζουν αληθινά λουλούδια, των οποίων τα πέταλα μοιάζουν με θρυμματισμένα όστρακα, το κοτσάνι τους είναι σπασμένο, ενώ τα φύλλα είναι ραγισμένα.

Ο φωτογράφος Jon Shireman, έβρεξε μια ποικιλία λουλουδιών σε υγρό αζώτου, ώστε τα απαλά λουλούδια να μετατραπούν σε απολιθωμένα, άκαμπτα και εύθραυστα στερεά. Στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας ένα ειδικό εργαλείο, ο Shireman ‘έσπασε’ τα παγωμένα λουλούδια πάνω σε μια λευκή επιφάνεια και φωτογράφισε τα αποτελέσματα σε πολύ γρήγορο ρυθμό.

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις φωτογραφίες του πειράματος που ονομάστηκε Broken Flowers και εντοπίστηκε από την PetaPixel.


Πηγή : www.flavorwire.com

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ART & CULTURE

Αγάλματα σε ρόλο μοντέλων… στο Λούβρο!

written by Κατερίνα Μαντά

Ένα πρωτότυπο… ρετούς έκαναν στα αγάλματα του Λούβρου ο Γάλλος σκηνοθέτης Αλέξις Περσανί μαζί με τον επίσης Γάλλο φωτογράφο Λεόν Κεγιάρ οι οποίοι αποφάσισαν να τα ντύσουν με την τελευταία λέξη της μόδας!

Φυσικά δεν έντυσαν κυριολεκτικά τα αγάλματα μέσα στο μουσείο. Ο Κεγιάρ τα φωτογράφησε και στη συνέχεια τα… έντυσαν με τη βοήθεια της τεχνολογίας.

Το αποτέλεσμα είναι τόσο εντυπωσιακό και κυρίως ρεαλιστικό, ώστε τα αγάλματα του Λούβρου φαίνονται σαν να ντύθηκαν πραγματικά με μοδάτα ρούχα της σύγχρονης εποχής. «Το στήσιμο, ο τρόπος με τον οποίο χαλαρώνουν, η στάση τους είναι πραγματικά εντυπωσιακά… Πιο ρεαλιστικά δεν γίνεται…», γράφει η «Huffington Post».


Πηγή: http://www.iefimerida.gr

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
ART & CULTURE

104 χρόνια απο τη γέννηση του Henri Cartier-Bresson

written by George Portelli

Albert Camus

από τον Δημήτρη Καραθάνο*

Θα τραβούσε εικόνες με smartphone αν ζούσε σήμερα; Δύσκολο να εικάσεις. Για την τεχνολογία ήταν πάντοτε αδιάφορος, η διακριτικότητα ωστόσο τον έθελγε σταθερά. Ανακάλυψε τις Leica το 1932, αγόρασε το πρώτο του μοντέλο των 35mm στη Μασσαλία όντας 24 ετών, και για τα επόμενα 70 χρόνια δεν το εγκατέλειψε ποτέ. Χρησιμοποιούσε φακό των 50 μιλιμέτρ, ενίοτε των 90, χωρίς κανένα πρόσθετο. Ούτε τρίποδες, ούτε φλας, χωρίς κάτοπτρο ή λοιπά βοηθήματα. Και δίχως την παραμικρή επεξεργασία. Ένα ήταν το θέσφατο του Magnum, του πρακτορείου που σύστησε το 1947, μαζί με τον Ρόμπερτ Κάπα, τον Ντέιβιντ Σέιμουρ και τον Τζορτζ Ρότζερ: το δικαίωμα του καλλιτέχνη στην ακεραιότητα της δουλειάς του. Η εμμονή του στη χρήση φυσικού φωτός και την όποια επέμβαση να πραγματοποιείται επί της κάμερας, αντί του σκοτεινού θαλάμου, υπήρξε παροιμιώδης. Ποτέ του δεν έμαθε άλλωστε πώς να τυπώνει τις φωτογραφίες του. Αλλά και ουδέποτε παρενέβη τον νόμο των τρίτων στη σύνθεση, τον οποίο εφάρμοζε ευλαβικά.



Καμουφλάριζε τη μηχανή του εξαρχής όσο πιο διακριτικά ήταν δυνατό. Κάλυπτε με μαύρη μονωτική ταινία όλα τα γυαλιστερά μέρη. Συχνά έκρυβε τη Leica κάτω από μαντίλια. Του άρεσε να περνιέται για αόρατος, και σε γενικές γραμμές το πετύχαινε. Ελάχιστα πορτρέτα του επιβιώνουν. Όταν τιμήθηκε από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, το 1975, έκρυψε το πρόσωπό του με ένα φύλλο χαρτιού για να μην φωτογραφηθεί. Επιπλέον, ήταν κρυπτικός σχετικά με τις μεθόδους του και παραχωρούσε συνεντεύξεις σπανίως.


Κάποτε ο Ντε Γκολ του δήλωσε πως οι φωτογράφοι του θύμιζαν κυνηγούς: στοχεύεις καλά, πυροβολείς γρήγορα, την κοπανάς απευθείας. Ο Cartier-Bresson συμφώνησε. Ήταν άλλωστε ξακουστός για την ταχύτητά του. «Εκείνο που με εξιτάρει», έλεγε, «είναι η καταδίωξη. Δεν τρέφω κανένα ενδιαφέρον για το θήραμα».
Ανέκδοτα σαν και αυτό, επιβεβαιώνουν την τυφλή του αφοσίωση στην αιχμαλωσία της «αποφασιστικής στιγμής», στην αποτύπωση του ιστορικού γεγονότος με κάθε διαθέσιμο μέσο. Συχνά μάλιστα, αγνοώντας το ίδιο το γεγονός, τις καθαυτού συμβάσεις της φωτοδημοσιογραφίας. Όταν κάλυψε τη στέψη του Γεώργιου ΣΤ΄, το 1937, προτίμησε να απεικονίσει τις ορδές των παρισταμένων, όχι την ίδια την τελετή. Ενώ μια από τις πλέον περίφημες εικόνες του, αποτυπώνει την κατάληψη της εξουσίας στην Κίνα από τους κομμουνιστές, το 1948, μέσα από ένα μαινόμενο πλήθος, «σαν ανθρώπινο ακορντεόν, παλλόμενο από αόρατα χέρια».

Edith Piaf

Jean Paul Sartre

Παραμένει για πάμπολλους ο σημαντικότερος φωτογράφος που πέρασε ποτέ. Αλλά του άρεσε να απεκδύεται το αξίωμα. «Η μηχανή έβγαλε την εικόνα», χαριτολογούσε, «όχι εγώ». Συνέλαβε τον Μάη του ’68, την Κούβα του ’63, την Κίνα του Μάο. Έζησε την ατομική εποχή, την κούρσα των εξοπλισμών, την κατάκτηση του διαστήματος, την εφεύρεση της τηλεόρασης. Φωτογράφισε καλλιτέχνες, λογοτέχνες, ηθοποιούς, φιλοσόφους, πολιτικούς. Τον Ματίς και τον Πικάσο. Τον Κένεντι και τον Τσε Γκεβάρα.

Τη Μέριλιν Μονρόε. Τον Σαρτ, τον Καμύ, τον Σαούλ Μπέλλοου και τον Έζρα Πάουντ. Όμως οι πλέον θρυλικές δουλειές του δεν είχαν τίποτε να κάνουν με διάσημα πρόσωπα ή εμβληματικές στιγμές. Το χάρισμά του ήταν να προσδίδει αθανασία σε φαινομενικά ελάσσονα σκηνικά. Μια γυναίκα που διασχίζει μια γέφυρα, ένας άντρας που πηδά ένα νερόλακκο, ένα ζευγάρι που κοιμάται σε κάποιο ρουμάνικο τρένο.


Ο Τρούμαν Καπότε, ο οποίος συνεργάστηκε μαζί του το 1946, τον περιέγραφε σαν «ερεθισμένη λιβελούλη, να χορεύει στο κράσπεδο με τρεις μηχανές να κρέμονται από τον λαιμό του, μια τέταρτη στο ύψος του βλέμματός του, η κάμερα μια προέκταση του κορμιού του, να κλικάρει με ευδαιμονική ένταση». Ο Henri Cartier-Bresson γεννήθηκε στις 22 Αυγούστου του 1908. Πέθανε στις 3 Αυγούστου 2004.

Πηγή: http://www.athensvoice.gr

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
NEWS

Πώς είναι σήμερα το κορίτσι “σύμβολο” του Βιετνάμ

written by Κατερίνα Μαντά

Και ποιος δε ξέρει τη φωτογραφία που αποτυπώνει τη φρίκη του πολέμου του Βιετνάμ, όπου ένα μικρό κορίτσι τρέχει έντρομο μαζί με άλλα μικρά παιδιά για να γλιτώσουν από μία βόμβα ναπάλμ.

Πρόκειται για τη φωτογραφία του φωτογράφου του Associated Press, Χιουν Κονγκ Ουτ και ήταν η αφορμή για να αλλάξει για πάντα η ζωή της Κιμ Φούκ, της πρωταγωνίστριας της φωτογραφίας.

Η αγγλική εφημερίδα Daily Mail παρουσιάζει σε δημοσίευμα της, τη λιγότερο γνωστή ιστορία ενός ετοιμοθάνατου παιδιού που ήρθε κοντά με ένα νεαρό φωτογράφο από τύχη.

Ήταν 8 Ιουνίου του 1972. Ένας στρατιώτης φώναζε «πρέπει να φύγουμε, θα βομβαρδίσουν εδώ και θα μας σκοτώσουν». Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα έβλεπε το ναό Cao Dai, όπου η οικογένειά της είχε βρει καταφύγιο, να τυλίγεται στις φλόγες.

Σε κατάσταση σοκ άρχισε να τρέχει πίσω από τον αδελφό της. Δεν είδε τους ξένους δημοσιογράφους καθώς έτρεχε ουρλιάζοντας προς το μέρος τους. Μετά έχασε τις αισθήσεις της. Ο 21χρονος Βιετναμέζος φωτογράφος που τράβηξε τη φωτογραφία τη μετέφερε σε ένα μικρό νοσοκομείο και απαίτησε το κορίτσι να έχει όποια φροντίδα χρειάζεται.

Η Φουκ βγήκε από το νοσοκομείο 13 μήνες μετά το βομβαρδισμό. Είχε δει τη φωτογραφία του Ουτ που είχε εντωμεταξύ κερδίσει βραβείο Πούλιτζερ.

Μετά τον πόλεμο η 49χρονη σήμερα Κιμ Φουκ σπούδασε γιατρός.

Πηγή: http://www.iefimerida.gr

0 comment
0 FacebookTwitterPinterestEmail
Newer Posts
Older Posts