από τη Ναταλία Αργυράκη-Δημοσιογράφο
Δεν θυμάμαι πιο είναι το πρώτο βιβλίο που διάβασα.
Με θυμάμαι, όμως, να διαβάζω όλη μου τη ζωή.
Από κόμικ (Αστερίξ και Οβελίξ, Ο Άρτσι και τα Κορίτσια του, Μίκι Μάους) μέχρι κλασικά μυθιστορήματα (Όλιβερ Τουίστ, που είναι και το αγαπημένο της παιδικής μου ηλικίας ή η Καλύβα του μπαρμπά-Θωμά). Και μεγαλώνοντας, κάθε χρόνο βάζω στοίχημα να διαβάσω όσο περισσότερα (λογοτεχνικά, κυρίως) βιβλία μπορώ, έτσι ώστε κάποια στιγμή, μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο, να μπορώ να ισχυριστώ ότι στη βιβλιοθήκη μου υπάρχουν ελάχιστα αδιάβαστα βιβλία. Ώρες-ώρες νιώθω ότι τόσο δύσκολο είναι να τα διαβάσω όλα, όσο δύσκολο είναι να γυρίσω τον κόσμο όλο (I still hope to do both).
Τα τελευταία βιβλία που διάβασα είναι αυτά:
Το τελευταίο μυθιστόρημα της Ιζαμπέλ Αλιέντε, Το τετράδιο της Μάγια που επίσης “γνώρισα” ως αναγνώστρια μέσα από το “Σπίτι των Πνευμάτων”, ήρθε να μου θυμίσει ότι η πραγματική ευτυχία συνήθως δεν είναι εκεί που νομίζουμε ότι είναι. Δεν είναι στα ακίνητα, δεν είναι στα χρήματα, στην υπερβολή, στην τεχνολογία, στο ‘θέλω να τα έχω όλα’. Πιο πιθανό είναι να νιώσουμε πραγματικά ευτυχισμένοι και πλήρεις σε ένα μέρος που τα περισσότερα από τα παραπάνω είναι κοινά, γιατί αυτό που μετράει πιο πολύ είναι η αγάπη και η εντιμότητα. Μα πιο πολύ μου θύμισε πόσο τυχερή είμαι που δεν έχω αισθανθεί ποτέ αυτού του είδους τη μοναξιά που σε κατατρέχει μέχρι και στα όνειρά σου.
*Η Τελευταία Θυσία, το έκτο και τελευταίο (ουφ!) βιβλίο της σειράς Vampire Academy νομίζω πως κατάφερε να καταλλαγιάσει την εμμονή μου με τους βρικόλακες, η οποία ξεκίνησε μεν πριν αρκετά χρόνια, αλλά άργησε να τελειώσει, μιας και κάθε συγγραφέας αυτού του είδους δεν αρκείται σε ένα ολοκληρωμένο βιβλίο, αλλά δημιουργεί τουλάχιστον μία πεντάδα. Να θυμηθώ την επόμενη φορά που θα βρεθώ μπροστά σε ένα τέτοιο βιβλίο να τσεκάρω πόσες συνέχειες ακολουθούν.
*Το βιβλίο Λέμβος 14 είναι ένα από τα τελευταία που διάβασα και παρόλο που στην αρχή μου θύμιζε έντονα τον Τιτανικό, στη συνέχεια το εκτίμησα ιδιαίτερα γιατί -αν και περιγράφει τις ημέρες μίας ομάδας 30 ατόμων μέσα σε σωστική λέμβο μετά το βύθισμα του πλοίου με το οποίο ταξίδευαν- στην ουσία περιγράφει τα συναισθήματα και τις πράξεις των ανθρώπων απέναντι στον εαυτό τους και τους άλλους, όταν το μόνο που έχουν να αντιμετωπίσουν είναι ο αγώνας για την επιβίωση. Αλήθεια, μέχρι πού είμαστε ικανοί να φτάσουμε για να σωθούμε;
*Το Κράτα μου το χέρι είναι ένα σκοτεινό, αλληγορικό βιβλίο, με μία δυσδιάκριτη ιστορία που, αν και κέρδισε το ενδιαφέρον μου, χάρη στις πολύ συγκεκριμένες και ιδιαίτερα ‘ζωντανές’ περιγραφές του, δεν συγκαταλέγεται σε αυτά που θα θελήσω να ξαναδιαβάσω.
*Το Καλοκαίρι της Νύφης από την άλλη, όχι μόνο με διασκέδασε και με προβλημάτισε, αλλά με έκανε να αισθανθώ από συμπόνοια μέχρι και ταύτιση για την ηρωίδα που παθαίνει panic attack όταν πια αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα και να …παντρευτεί.
*Για το Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει να σας παραπέμψω κατευθείαν στη συνέντευξη με τη συγγραφέα (και μαμά μου) Αγγελική και να σας πω περίπου αυτό που είπα και όταν το παρουσίασα το καλοκαίρι που μας πέρασε: “περιλαμβάνει μαθήματα για τη ζωή και τον έρωτα, για τις σχέσεις και τα απωθημένα αλλά και για την ύπαρξη του παραμυθιού στην πραγματικότητά μας, μαθήματα που θα ήθελα να έχω διαρκώς κάποιον δίπλα μου να μου υπενθυμίζει”. (Most proud moment of the year)
*Οι Ιστορίες που Ονειρεύονται να γίνουν παραμύθια του Πέτρου Κουμπλή είναι, όπως κάθε ιστορία που φιλοδοξεί να γίνει παραμύθι, γεμάτη τρυφερότητα, συγκίνηση, αγάπη, ευαισθησία -όχι όμως απαραίτητα με happy end. Ας πούμε ότι είναι ιστορίες για μεγάλους – για μεγάλους που νιώθουν μικροί ή που αρνούνται να μεγαλώσουν ή που πιστεύουν ακόμη στα παραμύθια.
*Το βιβλίο Στο γέλιο της καταιγίδας της Χριστίνας Αυγερινού είναι το τελευταίο που διάβασα. Ποιητικό, λυρικό, ευαίσθητο, μελαγχολικό, αξιαγάπητο. Όπως και η ηρωίδα του. Εξάλλου πάντα μετά την καταιγίδα, βγαίνει ο ήλιος.
*Για τον Richard Romanus και το Χρυσαλλίς, το δεύτερο βιβλίο του σας έχω ήδη μιλήσει. Όπως και για την αδυναμία που του έχω γιατί αγαπάει, εκτιμά, θαυμάζει και σέβεται πολύ τις γυναίκες -κι ακόμη περισσότερο, τη δική του γυναίκα, την Άνθια.
* η Ναταλία Αργυράκη ειναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε το κείμενο