Η αφορμή για την συνάντηση είναι οι δουλειές του στο θέατρο, την τηλεόραση και φυσικά η θεατρική ομάδα Sputnik της οποίας είναι υπεύθυνος. Η συζήτηση μπορεί να ξεκινά από εκεί με ενδιάμεσες στάσεις τα πάντα. Από την σχέση του ηθοποιού με το κοινό ως την σχέση του ίδιου με τις λέξεις και τη σημαντικότητα τους… Καταλήγοντας στην ανοικειότητα του έρωτα και την διαφορά του με την αγάπη. Φυσικά σε μία συνέντευξη δεν μπορούν να χωρέσουν όλα όσα ειπώθηκαν…
ΛΙΝΑ ΓΡΙΒΟΓΙΑΝΝΗ: Τι θα κάνεις το καλοκαίρι που έρχεται;
ΟΜΗΡΟΣ ΠΟΥΛΑΚΗΣ : Το καλοκαίρι θα δουλεύω… Θα κάνω γυρίσματα για τη σειρά «Κόκκινο Ποτάμι» σε σκηνοθεσία του Μανούσου Μανουσάκη για το Open Tv. Θα παίζω για πρώτη φορά σεζόν και είναι κάτι που το ήθελα πολύ. Είναι ένα πολύ σημαντικό βίωμα για έναν ηθοποιό και νιώθω ότι έρχεται σε μία πολύ ωραία ώρα σε σχέση με τη διαδρομή μου. Είναι κάτι τελείως καινούργιο για μένα. Μαθαίνω συνεχώς καινούργια πράγματα που ούτε είχα φανταστεί και από τις μέχρι τώρα συναντήσεις μου με τον Μανούσο το απολαμβάνω ιδιαιτέρα.
Θα κάνουμε κάποιες παραστάσεις σε συγκεκριμένα μέρη με τον «Δον Ζουάν» του Μολιέρου. Ακόμα θα παίξουμε τον Σεπτέμβρη για δυο παραστάσεις στη Θεσσαλονίκη το «Ισλαχανέ». Θα είναι μία παράσταση, η οποία θα εκτυλιχθεί σε κάποιες εγκαταστάσεις που χρησιμοποιήθηκαν σαν ορφανοτροφεία πριν από πολλά χρόνια στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, στις οποίες τα παιδιά φιλοξενούνταν και ταυτόχρονα μάθαιναν μία τέχνη για να ζουν. Θα είναι μία παράσταση που θα αφορά αυτή τη πραγματική ιστορία και την ιστορική πλευρά της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου.
Λ.Γ.: Το φθινόπωρο που έρχεται θα είσαι σε τρία διαφορετικά έργα. “Δον Ζουάν”, “Χιροσίμα, αγάπη μου” και “Γλάρος”, στο θέατρο Σημείο. Δεν είναι μεγάλος ο όγκος της δουλειάς για μία σεζόν;
Ο.Π: Αλήθεια είναι αυτό. Αλλά υπάρχουν δύο πράγματα, το ένα είναι η «τιμή θραύσης» πέρα από την οποία καλλιτεχνικά δεν έχεις άλλο υλικό να δώσεις…Και δεν έχεις κάτι να προσφέρεις. Αν εγώ νιώθω ότι καλλιτεχνικά μπορώ να ανταπεξέλθω, αισθάνομαι ότι μπορώ να το κάνω και το αποφασίζω. Το άλλο είναι το κομμάτι του χρονοδιαγράμματος… Εφόσον υπήρξαν καλές συνεννοήσεις στη διαχείριση του χρόνου και του προγράμματος ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα. Είναι διαχειρίσιμο και από εμένα για μία χρονιά να αντιμετωπίσω μία τέτοια εργασιακή ένταση. Όχι μόνιμα, όχι σαν μία σταθερή κατάσταση.
Η καλλιτεχνική δουλειά απαιτεί από κάποια πλευρά μία επαναληπτικότητα, μία συχνότητα και μία πιο αυστηρά προγραμματισμένη επιτέλεση πραγμάτων… Από κάποια άλλη πλευρά απαιτεί ένα χαλάρωμα των διαδικασιών και μία απομάκρυνση από τη δημιουργία. Όπως να την αντιμετωπίσεις με πιο ήπιους όρους έτσι ώστε να αναγεννηθεί η σχέση σου με την καλλιτεχνική σου διάθεση. Δεν είναι Α ή Β μόνο, είναι κάπως σαν κύμα, το όποιο και σε πηγαίνει και το επηρεάζεις.
Λ.Γ.: Μίλησε μου για τον «Δον Ζουάν» που ανέβηκε φέτος με πολύ μεγάλη επιτυχία και θα συνεχιστεί και του χρόνου. Έχω την αίσθηση ότι αυτή τη παράσταση την χάρηκες πάρα πολύ.
Ο.Π: Αυτή τη παράσταση την αγάπησα και πόνεσα βαθιά και έχει μία ξεχωριστή θέση στη καρδιά μου. Αρχικά για το ίδιο έργο, για τη συνεργασία με το συγκεκριμένο θέατρο, τον Αλέξανδρο Διαμάντη, τη Μάνια Παπαδημητρίου, τη Δανάη Παπουτσή και με όλους του άλλους συντελεστές. Για το γεγονός ότι τρεις άνθρωποι προσπάθησαν και σε ορισμένο βαθμό κατάφεραν να επιτελέσουν επάνω στη σκηνή ένα πολυπρόσωπο και σύνθετο έργο, ενός πολύ σημαντικού συγγραφέα. Όλα αυτά έγιναν σε μία εξαιρετικά δημιουργική διαδικασία πρόβων, αλληλέγγυα και συνεργατική. Στο “Θέατρο Σημείο” έχω βρει κάτι το οποίο με επηρεάζει πολύ βαθιά συναισθηματικά.
Λ.Γ.: Τι είναι εκείνο που ανακάλυψες στο έργο που δεν το περίμενες;
Ο.Π: Η πρώτη μου επαφή με το έργο έγινε το 2016 όταν έπαιξα τον υπηρέτη του Δον Ζουάν. Είναι το μόνο έργο που έχω παίξει και τους δύο βασικούς ρόλους. Εκεί μου ξεκλείδωσε για πρώτη φορά η σημασία και η αξία του έργου. Τότε είχα παρερμηνεύσει και είχα στρεβλά προσλάβει, το οποίο όμως εξελίχτηκε σε αυτή εδώ την παράσταση. Αυτό το έργο είναι συγκλονιστικά ισχυρό κατά τη γνώμη μου σε ένα πλήθος νοημάτων. Οι πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις αυτής της «κωμωδίας» έχουν μία ισχύ… Η οποία πολλές φορές με φέρνει σε σημείο να το συγκρίνω με έργα του «θεάτρου του παραλόγου» , όπως του Μπέκετ.
Λ.Γ.: Στις 19 Μάιου και για οκτώ μόνο παραστάσεις θα ανέβει στο Θέατρο Σημείο το έργο «Χιροσίμα, αγάπη μου». Θα συνεχιστεί και του χρόνου, σωστά;
Ο.Π: Η παράσταση «Χιροσίμα, αγάπη μου» βασίζεται στο σενάριο της Μαργκερίτ Ντυράς για την ομότιτλη ταινία του Αλέν Ρενέ, μαζί με άλλα κείμενα της Ντυράς που λειτουργούν διακειμενικά και συνθέτουν το σώμα της παράστασης. Παίζουν η Ιωάννα Μακρή, ο Βαγγέλης Ρόκκος, η Λητώ Μεσσήνη και εγώ, σκηνοθετεί ο Νίκος Διαμαντής. Το έργο πραγματεύεται ένα πλήθος θεμάτων όπως η μνήμη, του έρωτα, της αγάπης, του πολέμου, της ειρήνης, του τραύματος και της μικρής ύπαρξης μέσα στη μεγάλη ιστορία. Δηλαδή η σχέση ανάμεσα σε μία ερωτική ήμερα και στην έκρηξη της ατομικής βόμβας είναι κάτι ιδιαιτέρως τολμηρό και οριακά για μία περίοδο 10 χρόνια μετά το ιστορικό αυτό γεγονός, ακραία προκλητικό.
Από το προσωπικό βίωμα μου με αυτό το θαυμαστικό και ερωτηματικό που λέγεται έρωτας ή αγάπη ξέρω ότι συνυπάρχει και ένα μεγάλο θαυμαστικό ή ερωτηματικό που λέγεται πόνος, όποτε μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος συγγραφέας θα επιχειρήσει να συνδέσει κολοσσιαία ιστορικά και επώδυνα γεγονότα με μία επώδυνη και βαθιά τραυματική εσωτερική εμβίωση του έρωτα.
Λ.Γ.: Μιλώντας για έναν έρωτα που διαρκεί μόνο μία ήμερα και μία νύχτα, διαβάζοντας το έργο και μέσα από τις πρόβες τι συναίσθημα θεωρείς ότι αφήνει; Ή τι συναίσθημα αφήνει σε εσένα;
Ο.Π: Τι θα αφήσει σαν παράσταση δεν ξέρω. Τι θα μου αφήσει το τέλος της παράστασης επίσης δεν ξέρω γιατί δεν έχει έρθει. Μπορώ να μιλήσω ως θεατής για το τι μου άφησε το τέλος της ταινίας. Η ταινία μου άφησε μία ιδιότυπη στεναχώρια, από εκείνες που μέσα στο ερωτικό πεδίο περιέχουν και μία ιδιότυπη ηδονή, που απολαμβάνεις λίγο τη θλίψη της ματαιότητας γιατί εμπεριέχει όχι μόνο δίνη αλλά και ηδονή. Και με αύτη την ιδιότυπη θλιβερή ευχαρίστηση -γιατί ο έρωτας παίζει λίγο με αυτά τα παιχνίδια, ή έτσι το έχω βιώσει εγώ- ότι μπορείς να απελευθερωθείς από το ποιος νομίζεις ότι είσαι όταν βιώνεις τον έρωτα και την ανοικειότητα που προκαλεί. Δηλαδή το ότι ο απέναντι σου είναι ένα ερωτηματικό και ένα θαυμαστικό για εσένα και εσύ για εκείνον άρα ξαναγίνεσαι δυνητικός, μπορείς δηλαδή να αλλάξεις.
CREDITS παραγωγής
Όμηρος Πουλάκης fb: OPoulakis/ instagram :omiros_poulakis
Photography @apostolis_anastasopoulos1 / fb :apostolis.anastasopoulos.5/
Make up & Hair Artist : @nikoszisis/ fb : nizisis
Interview: @vasilinagr/ fb : lina.grivogianni
Location: Μπλέ Παπαγάλος fb: BlePapagalos instagram : @blepapagalos
