Υπάρχουν κάποιοι συγγραφείς στους οποίους έχουμε μεγάλη αδυναμία εδώ στο σπίτι. Οπότε ήταν λογικό, όταν κατέφθασε το πακέτο από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ την προηγούμενη εβδομάδα, το νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Ξανθούλη… να εξαφανιστεί. Μέσα σε δύο μέρες, η μητέρα μου…έζησε σε μία άλλη Αθήνα. Κι έγραψε την δική της άποψη για τη “Ζωή μέχρι χθες”.
Λίγα λόγια για την υπόθεση…
Κάποτε, λοιπόν, γεννήθηκε εν Αθήναις η Αμφιτρίτη Βράνη του Κυρίλλου… Διαισθητικά, χρειαζόταν την αλήθεια, όπως αυτή ξεπηδούσε από ασκημένες ζωές και επικίνδυνα πάθη. Όμως, δεν ήταν έτοιμη για κάτι τόσο τολμηρό. Παρ’ όλα αυτά, το ένστικτό της –φορτισμένο με ρομαντικά λάθη και έναν αισθησιασμό που την ξεπερνούσε– την έκανε να περιφρονεί το αστικό αμπαλάζ μιας συνηθισμένης ζωής εξ ονόματος του έρωτα. Κι επειδή ερωτεύτηκε τον έρωτα, πίστεψε πως ανέβαινε στα υψίπεδα μιας αιρετικής αγιοσύνης…
Δεν τη συγχώρησαν για την τόλμη της και δεν συγχώρησε κανέναν. Ούτε καν τον εαυτό της. Εκπαιδεύτηκε να επιζεί και να διαιωνίζει μια νοσταλγία πέρα από το χθες όπου στοίβαζε τα πάθη της.
Δεν έμενε τώρα παρά να αποδείξει ότι η φάλτσα ζωή της όφειλε να τη δικαιώσει, αν και κάλπαζε στην όγδοη δεκαετία της. Όμως, είχε κι ένα αξόδευτο στοκ νεότητας – κι αυτό ακριβώς ήταν το διαβατήριο που την έκανε προσβάσιμη στο ερεθιστικό ντόμινο των συμπτώσεων. Συμπτώσεις που θα τις έλεγες και εκκρεμότητες…
Όλα αυτά σε μια τωρινή Αθήνα, ασυγχρόνιστη με την αισθητική ηθική της, γεμάτη από ίχνη απόντων. Θα ψάξει τελικά τις αφορμές της απελπισίας της με επιείκεια, υπερασπιζόμενη όμως και τους θυμούς της.
Έτσι ήταν η Αμφιτρίτη-Ρίτα Βράνη. Μια γυναίκα που μπορούσε να διαπρέψει ως γιατρός, ως ηθοποιός, ως νεκρή και ως αστέρι σε έναν γαλαξία συμβάσεων. Προτίμησε την ανατροπή, αυτοσαρκάζοντας την αδιαπραγμάτευτη μοναξιά της και τις ήττες της, που τις έκανε να δείχνουν νικηφόρες. Κι έτσι συνεχίζει…
“Η Ζωή μέχρι χθες” ή “Σήμερα μέσα από το χθες”;
(κείμενο Έλλη Καζασίδου)
Αναμνησεις που καθορίζουν το σήμερα! Αναμνήσεις που δεν παραμένουν κλεισμένες σε ένα νεκρό ημερολόγιο,για να ανακαλυφτούν σε ένα ξεχασμένο συρτάρι από τους κληρονόμους! Αναμνησεις που καθορίζουν το σήμερα, μας σημαδεύουν, μας καταβροχθίζουν και ζούμε το σήμερα μέσα από το χθες!
Είναι ένα βιβλίο που σε συνεπαίρνει… καθώς παρασύρεσαι στην πλοκή του σα να είσαι μέρος του αστυνομικού μυθιστορήματος που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια σου. Δυο μέρες ταξίδεψα στις αφηγήσεις του Γιάννη Ξανθούλη… εμπλεκόμενη στη «φυγόκεντρη των συμπτώσεων”.
Ο Γιάννης Ξανθούλης μέσα από τη λογοτεχνική του γλωσσα, “ως λογοπλαστης” διεισδύει στην ψυχολογία της 72χρονης Αμφιτρίτης Βρανά μέσα στο μεσοαστική της περιβάλλον, που γυρίζει στην παλιά της γειτονιά, για να βρει τα κατάλοιπα του νεανικού της έρωτα. Δεν διστάζει να νοικιάσει για ένα βράδυ το παλιό της αρχοντικό στην οδό Αχαρνων- που εχει γίνει μπορντελο- για να ξαναζήσει τις οικογενειακές στιγμές της , ψάχνοντας στο παρελθόν της.
Μας εξιστορεί το παρελθόν της, όμως, μέσα από συμπτώσεις. Βρίσκει και συνδέει το παρελθόν της με την σημερινή της ζωή. Κι έτσι κατορθώνει να ανακαλύψει … όλα αυτά που την βασανίζουν.
Αυτή είναι μόνο η αρχή για μια πολύ σημαντική χρονιά για τον Γιάννη Ξανθούλη, καθώς το 2021 συμπληρώνει 40 χρόνια παρουσίας του στην ελληνική λογοτεχνία, από την πρώτη έκδοση το 1981 του βιβλίου Ο μεγάλος θανατικός.
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ