Δεν μου είχε τύχει ποτέ να περιμένω κάποιον δικό μου που έφτανε στο αεροδρόμιο. Αστείο; Αξιοπερίεργο; Ίσως…Μέχρι πριν από λίγες μέρες που ένιωσα αυτή την «γλύκα» της προσμονής στην αίθουσα αναμονής!
Φτάνοντας νωρίτερα από την προβλεπόμενη ώρα άφιξης της πτήσης, είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω ό,τι συνέβαινε γύρω μου. Κάθισα, λοιπόν, ήσυχα σε μία καρέκλα, έβαλα τα ακουστικά μου και δίνοντας την εικόνα κάποιας που απλά περίμενε κι άκουγε τη μουσική της μέχρι να περάσει η ώρα, “έκλεβα” διακριτικά και με χαμόγελο στιγμές.
Πρόσωπα φορτωμένα με βαλίτσες κι εμπειρίες διέσχιζαν τις αυτόματες πόρτες και μέσα σε μία στιγμή τα πρόσωπά τους μεταμορφώνονταν. Η όποια κούραση από το ταξίδι (είτε αυτό ήταν χρονοβόρο είτε απλά επιστροφή από ένα ταξίδι – αστραπή, όπως στη δική μου περίπτωση) διαλυόταν και στη θέση της στρογγυλοκαθόταν η χαρά. Παιδιά που αντάμωναν τους γονείς τους, εγγόνια που περίμεναν πώς και πώς τον παππού και τη γιαγιά να κατεβούν από το αεροπλάνο, αδέρφια, φίλοι, σύντροφοι… Μέσα στη μία ώρα που καθόμουν είδα συναντήσεις όλων των κατηγοριών. Κι όμως, η αύρα που εξέπεμπε το ζεστό συναίσθημα της ευτυχίας πως οι άνθρωποί τους ήταν πάλι κοντά τους άγγιζε κι εμένα.
Θυμάστε πώς ξεκινάει το “Love Actually…”; Όπου ο Πρωθυπουργός (Hugh Grant) σε ένα voice over μας στέλνει στην αίθουσα αφίξεων του Heathrow και αντιλαμβάνεται πως η αγάπη είναι παντού; Μέχρι τώρα θεωρούσα πως η ατάκα ήταν μεν μία γλυκιά διαπίστωση, αλλά πως ίσως έχει και μία υπερβολή, ποιητική αδεία, φυσικά. Αν δεν το ζούσα, αν δε γινόμουν θεατής της συγκίνησης των ανθρώπων που υποδέχονταν τους αγαπημένους τους, ίσως να εξακολουθούσα να το πιστεύω.
Και μπορεί εγώ να περίμενα εκείνη τη μέρα έναν δικό μου άνθρωπο από ένα αυθημερόν ταξίδι, οπότε ίσως κάποιοι σκεφτείτε “εντάξει, για μία μέρα τα λες αυτά;”. Κι όμως, παρά την κούρασή του, είδα τη χαρά του στο πρόσωπό του. Πώς κάποιος που τον νοιάζεται ήρθε να τον υποδεχθεί ενώ θα μπορούσε πολύ απλά να πάρει ένα ταξί – θα πει κάποιος ψυχρά κι αντικειμενικά ίσως σκεπτόμενος. Όμως μου άρεσε κι εμένα αυτή η γλυκιά αγωνία του να κοιτώ τις αυτόματες πόρτες περιμένοντας να δω το πρόσωπό του. Και δε θα έλεγα όχι στο να την ξαναζήσω. Με λίγα λόγια, οι φωνές χαράς, οι αγκαλιές κι ο ενθουσιασμός που γέμιζαν την ατμόσφαιρα της αίθουσας, μαζί με όσα ένιωθα εγώ εκείνη την ώρα, ως θεατής αλλά κι ως κάποια που κοιτούσε τις πόρτες μετρώντας πρόσωπα, μου ζέσταιναν το είναι.
Φυσικά και γνωρίζω πως ένα αεροδρόμιο έχει και αίθουσες αναχωρήσεων. Οι ίδιοι άνθρωποι και κάποιοι άλλοι, θα περάσουν άλλη πύλη για ένα νέο ξεκίνημα ή για να επιστρέψουν στην καθημερινότητα που άφησαν πίσω για να περάσουν λίγες μέρες με όσους αγαπούν. Και σίγουρα εκεί τα συναισθήματα θα μπερδευτούν. Θα έρθει ξανά ένα περίεργο κενό σ’ εκείνους που μένουν πίσω και θα αρχίσουν να μετρούν τις μέρες μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθούν ξανά στην αίθουσα αφίξεων.
Όσο για μένα; Θα βρεθώ και στην αίθουσα αναχωρήσεων για να πω “θα σε δω σύντομα”, για μία αγκαλιά κι ένα φιλί μέχρι την επόμενη φορά. Κι η αλήθεια είναι πως οι αποχαιρετισμοί, ακόμη κι αν είναι προσωρινοί, δεν είναι το φόρτε μου – ορίστε, είμαι μία hopeless romantic, τελικά! Όμως ξέρω πού θα πάω για να νιώσω ξανά εκείνη τη γλυκιά αγωνία της αντάμωσης, θα ξέρω να κοιτάω με προσμονή της οθόνες για εκείνο το μαγικό “αφίχθη” περιμένοντας την αγκαλιά και το “καλώς ήρθες, μου έλειψες” στα χείλη…
Γι’ αυτό να τις αγαπάτε τις αίθουσες αφίξεων. Είναι εκείνες που μας διαβεβαιώνουν πως ο όποιος χωρισμός είναι προσωρινός. Κι ας μην κρατάτε λουλούδια. Φορέστε το πιο λαμπερό σας χαμόγελο και αφήστε τα μάτια να γυαλίσουν και λίγο από το δάκρυ της χαράς, δεν πειράζει. Αυτό είναι που περιμένουν κι εκείνοι που περνούν τις πόρτες με τις βαλίτσες στα χέρια… μέχρι να τις ακουμπήσουν για λίγο στην άκρη για να μας αγκαλιάσουν!
