Tag:

αναμνήσεις

Νέο άρωμα και σειρά ομορφιάς από την Tory Burch

Η Tory Burch είναι μία από τις σχεδιάστριες που θα ήθελα να έχω φίλες, σε όποια φωτογραφία και αν τη δείτε χαμογέλα. Είναι απίστευτα δημιουργική και είναι άγνωστο πού βρίσκει τόση έμπνευση. Τα ρούχα , παπούτσια, τσάντες και τα αξεσουάρ αν και τόσο μοναδικά, βγάζουν μία απλότητα που μπορούμε να τα φοράμε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Είναι από εκείνους τους σχεδιαστές που χωρίς να στερούνται πολυτέλειας, συνδυάζουν μοναδικά το κορίτσι και την γυναίκα σε ένα φόρεμα. Νομίζω ότι είναι πλέον προφανές, αγαπώ την Tory!

Με αφορμή τη νέα της σειρά ομορφιάς που κυκλοφορεί έκανε κάποιες δηλώσεις που αξίζει να δώσουμε προσοχή:
-«Εύκολα και με αυτοπεποίθηση. Αυτή είναι η φιλοσοφία μου: less is more.»
-«Η μείξη είναι το αναπάντεχη: άνθρωποι, μέρη, πράγματα, και φυσικά σχέδια και χρώματα.»
-«Ζωντανά, χαρούμενα και γεμάτα χρώματα» (αυτό είναι η αισιοδοξία για την ομορφιά)
-«Λίγο σπορτίφ και ανδροπρεπές είναι αρκετό για να συναντήσει το θηλυκό.»

Το άρωμα το εμπνεύστηκε από την προσωπική της ζωή και το θεωρεί μέρος της ιστορίας της. «Οι γονείς μου είχαν τις αγαπημένες τους μυρωδιές, που είναι τόσο συνδεδεμένες με τις αναμνήσεις μου. Το να φτιάξω ένα δικό μου άρωμα είναι κάτι που ήθελα να κάνω για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είμαι χαρούμενη με το αποτέλεσμα, το άρωμα αυτό είναι μια ισορροπία ανάμεσα στη θηλυκότητα και στο αγοροκόριτσο, τα εσπεριδοειδή και τα λουλούδια, είναι χαριτωμένο.

Στη μυρωδιά του υπάρχει μια περίπλοκη”φωτεινότητα” που το καταλαβαίνετε από την πρώτη επαφή… Είναι μικτή και “τραγανή” με εσπεριδοειδή και φρούτα, από γκρέιπφρουτ και νερολί, με λουλούδια όπως η παιωνία, ρόδο, κέδρο και σανταλόξυλο.

Η σειρά καλλυντικών που ξεκίνησε έχει τρία προϊόντα : ένα bronzer, ένα προϊόν για χείλη και μάγουλα και ένα κραγιόν… όλα εμπνευσμένα από την αγάπη της για μία φυσική αλλά κομψή εμφάνιση. Τέλος δημιούργησε και μία σειρά με bath shower και body cream που συνδοδεύουν το άρωμα και bonus ένα όμορφο κολιέ που περιέχει το άρωμα σε στερεά μορφή! Όλα τα έχει σκεφτεί η αγαπημένη Tory!!

Λίγη υπομονή και θα είναι διαθέσιμο στα καταστήματα από τις 25 Σεπτεμβρίου!

24/09/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Δε σε βλέπω, αλλά ξέρω πως είσαι εδώ…, της Αντιγόνης Αδαμοπούλου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Ίσως οι παρακάτω γραμμές για κάποιους να φανούν εκτός χρόνου, καθώς έχει παρέλθει η Γιορτή της Μητέρας εδώ και πολύ καιρό. Οι φίλοι του The K-Magazine ίσως παρατηρήσατε πως εκείνη τη μέρα, αντί να ακολουθήσω το παράδειγμα της Λίνας ή της Αλεξάνδρας και να πω δυο λόγια για τη μητέρα μου, προτίμησα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα σε ταινίες με κεντρικό πρόσωπο τη μητέρα.

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να ομολογήσω πως εκείνη τη μέρα, αλλά και τις προηγούμενες, ένιωθα ένα τσίμπημα ζήλειας όσο οι περισσότεροι προετοιμάζονταν για να τιμήσουν τις μανούλες τους. Γιατί διάβαζα για αναμνήσεις που εγώ δεν ήταν γραφτό να αποκτήσω. Μόνο που πλέον ήρθε η ώρα να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου. Κι ευελπιστώ πως διαβάζοντας αυτές τις γραμμές θα καταλάβετε γιατί έλεγα και ξανάλεγα «να αγαπάτε τις μανούλες σας και να τους το λέτε κάθε στιγμή».
Ήταν σα σήμερα, 11η Σεπτεμβρίου του 1993, όταν έλεγα στη μητέρα μου το τελευταίο αντίο. Ήμουν σχεδόν δέκα χρονών. Ενώ εκείνη τη μέρα οι συμμαθητές μου συγκεντρώνονταν στην αυλή για τον αγιασμό που θα σηματοδοτούσε την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, εγώ ήμουν στο σπίτι για να της δώσω ένα τελευταίο φιλί. Όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έκαναν ο πατέρας μου κι η αδερφή μου για να με προετοιμάσουν για εκείνη τη στιγμή, η αλήθεια είναι πως κανένας άνθρωπος δε μπορεί ποτέ να είναι έτοιμος να πει το τελευταίο αντίο. Και φυσικά, όπως λέει κι ένας στίχος της Delta Goodrem «There’s no such thing as a beautiful goodbye». Πόσο μάλλον σε περιπτώσεις όπως αυτή.

Όσο κι αν το ευχόμουν, όσο κι αν της έλεγα σιωπηλά «εδώ είμαι, άνοιξε τα μάτια, πες μου πως δε φεύγεις», ήξερα πως δε θα το έκανε, κι ούτε θα ξανάκουγα εκείνο το «Αντιγονάκι μου».

Θυμάμαι τα βλέμματα όλων πάνω μου. Ομολογώ πως εκείνη τη στιγμή τα μίσησα, γιατί για πρώτη φορά ένιωσα το τσίμπημα του οίκτου. Θυμάμαι την αδερφή μου να μου κρατάει συνεχώς το χέρι. Θυμάμαι που ακόμα και το σκυλάκι μας θρηνούσε. Θυμάμαι που προκειμένου να με προστατεύσουν και να μην έρθω στα Κοιμητήρια, οι δικοί μου ζήτησαν από την οικογένεια της τότε κολλητής – τι απαίσιος όρος, πραγματικά! – της αδερφής μου να με πάρουν να παίξω με τα ζωάκια που είχαν στο σπίτι τους. Θυμάμαι που για να με κάνει να μη σκέφτομαι, η κοπέλα έβαλε να δούμε το «Pretty Woman». Τότε ήταν που είδα την ταινία για πρώτη φορά. Δέκα χρονών. Κι όποτε την ξαναβλέπω δακρύζω. Όχι όταν η Julia Roberts αφήνει το Richard Gere, αλλά όταν συνειδητοποιώ πότε την είδα πρώτη φορά.

Δεν έχω να θυμάμαι εκείνους τους καυγάδες μεταξύ μητέρας κι έφηβης κόρης. Δεν έχω ανάμνηση όπου τρέχω στην αγκαλιά της εξαιτίας μιας ερωτικής απογοήτευσης. Αυτά τα βάρη – συν πολλά ακόμη – τα επωμίσθηκαν ο πατέρας μου κι η αδερφή μου. Ο μεν πατέρας μου έπρεπε να ανασκουμπωθεί και να παίξει διπλό ρόλο για τα δυο του κορίτσια κι η αδερφή μου αναγκάστηκε στη δύσκολη ηλικία των δεκαέξι να γίνει ΚΑΙ μητέρα μου.

Δεν είμαι αχάριστη, σε καμία των περιπτώσεων.

Μπορεί η μητέρα μου να είχε φύγει, αλλά ευχαριστώ κάθε μέρα το Θεό γι’ αυτούς τους δύο ανθρώπους. Ένας πατέρας που θα έδινε και τη ζωή του για εμάς και μία αδερφή που με τον τρόπο που με μεγάλωσε και – χωρίς καμία υπερβολή – με ανάστησε, θα έκανε πολλές μητέρες να νιώσουν ανεπαρκείς. Όσα «ευχαριστώ» κι αν πω, ό, τι κι αν κάνω ποτέ γι’ αυτούς, ξέρω πως δε θα είναι ποτέ αρκετό.

Ήταν το πρώτο που σκεφτόμουν κάθε δορά που κάποιος μάθαινε πως για χρόνια είχαμε μείνει οι τρεις μας. «Μπορεί εκείνη να λείπει, αλλά δε με άφησε μόνη, μου άφησε έναν υπέροχο πατέρα και μία αδερφή την οποία την έχω ψηλά». Την αμαρτία μου θα την πω, όμως… Υπήρξαν στιγμές που ήθελα κι εκείνη κοντά μου.

Την ήθελα όταν έκλαιγα για κάποιο αγόρι. Όποτε ένιωθα να πνίγομαι ή τα δάκρυα που έτρεχαν για οποιονδήποτε λόγο, ήθελα να με πάρει αγκαλιά και να μου πει «όλα θα πάνε καλά». Την ήθελα – όλοι τη θέλαμε – μαζί μας όταν ντύναμε την αδερφή μου νύφη. Λαχταρούσα να τη δω να κρατάει αγκαλιά τον ανιψιό μου, τον ΕΓΓΟΝΟ ΤΗΣ, όταν εκείνος είπε «ΤΖΑ!» στον κόσμο μας. Είκοσι χρόνια πέρασαν και μαζί αμέτρητες στιγμές που σκέφτηκα «μακάρι να ήσουν εδώ». Είκοσι χρόνια μετά, θα ήθελα πολύ να μου πει τι εντύπωση έχει για μένα, να μου δώσει συμβουλές. Να μου πει αν είναι περήφανη για μένα.

Θυμάμαι, όμως, πώς γελούσε όταν της ανακοίνωνα καινούριες λέξεις – «ολόψοφιο ψάρι;» Άκου εκεί! Θυμάμαι την αγκαλιά της. Θυμάμαι τη γλύκα στη φωνή της όταν μ’ έλεγε «Αντιγονάκι». Θυμάμαι που ο πατέρας μου μου είπε πως, όσο ήταν στο Λονδίνο για τις θεραπείες της, τον έσερνε στα μαγαζιά για να βρούνε τα συνολάκια που ζήτησε η αδερφή μου – οι γονείς μας έβγαζαν φωτογραφία τις βιτρίνες για να διαλέξει τι ήθελε, ώστε την επόμενη φορά να τα έφερναν – κι ένα λούτρινο σκιουράκι. «Πάμε να βρούμε έναν ωραίο σκίουρο για το Αντιγονάκι, τον άλλον τον έφαγε ο Μπλάκυ». Παρά την όλη ταλαιπωρία της, γυρνούσε από μαγαζί σε μαγαζί για να βρει τα ρούχα της αδερφής μου και το πιο όμορφο σκιουράκι για μένα! Ηρέμησε μόνο όταν είχε τα δώρα μας στα χέρια της.

Το τελευταίο διάστημα πολλές φορές τη βλέπω στον ύπνο μου. Δε μιλάμε. Απλά κοιτάμε η μία την άλλη. Μου χαμογελάει. Ακόμη και τις περιόδους του απίστευτου άγχους, εκείνη έρχεται μαζί με το Μορφέα, μου χαϊδεύει το πρόσωπο και μου χαμογελάει. Είναι τότε που ξέρω πως τελικά δεν είπαμε ποτέ «αντίο». Κι ούτε πρόκειται. Είναι ακόμη κοντά μου. Απλά το νιώθω, δε μπορώ να το εξηγήσω, και μάλλον δε χρειάζεται.

Δεν ξέρω αν έγινα αυτό που λέμε «καλός/υπέροχος/βάλτε-όποιο-επίθετο-θέλετε άνθρωπος». Δεν είμαι εγώ αυτή που θα το κρίνει. Πιστεύω όμως – τουλάχιστον θέλω να πιστεύω – πως κακός άνθρωπος δε έγινα. Και ξέρω πως ό,τι κάνω το κάνω όχι μόνο για να βοηθήσω και να δώσω χαρά σε όσους είναι δίπλα μου και με νοιάζονται, αλλά και για να κάνω ΕΚΕΙΝΗ περήφανη. Όταν πέφτω, σηκώνομαι ΚΑΙ για εκείνη.

Πέρασαν είκοσι χρόνια. Εξακολουθώ να σε σκέφτομαι. Μπορεί να λείπει η αγκαλιά και το γέλιο, αλλά το βλέμμα σου το νιώθω πάντα επάνω μου, ζεστό. Δε με ακούνε να το λέω συχνά, αλλά είκοσι χρόνια ακόμη το λέω και δε θα πάψω: Σ’ΑΓΑΠΑΩ, μαμά. Σ’ ευχαριστώ που είσαι κοντά μου. Κι ας μη σε βλέπω, ξέρω πως είσαι εδώ.

http://www.youtube.com/watch?v=wO9EAM2rDYM

11/09/2013 2 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

“Όταν οι αναμνήσεις γίνονται μαθήματα”, από την Ελένη Καρποντίνη

written by The K-magazine

Καμιά φορά πιστεύεις ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Καμιά φορά πιστεύεις ότι έχουν καταλάβει το λάθος τους και λες να δώσεις άλλη μία ευκαιρία. Και την δίνεις. Και πάλι πληγώνεσαι. Και πάλι απορείς. Και λες… « Μα γιατί το έκανε αυτό; Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό; Αφού τον συγχώρεσα! Πάλι τα ίδια;»

Πληγώνεσαι, αναρωτιέσαι το γιατί, θυμώνεις, στεναχωριέσαι. Η αλήθεια είναι ότι απαντήσεις δεν υπάρχουν. Κι όποιος έχει σπαταλήσει χρόνο με το να σκέφτεται και να προσπαθεί να πάρει μία απάντηση, απλά χάνει χρόνο.

Οι άνθρωποι μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας, φτιάχνουμε την προσωπικότητα μας. Με κάποιους φίλους, συντρόφους, συνεργάτες μπορούμε να γίνουμε συνοδοιπόροι, με άλλους απλά κρατάμε την πιο γλυκιά ανάμνηση.
Όλα αυτά σας τα γράφω γιατί πρόσφατα μαζί με έναν φίλο μου, προσπαθούσαμε να βάλουμε σε μία τάξη τα αρχεία του υπολογιστή μου. Αυτό που ξύπνησε αναμνήσεις είναι τα αρχεία με τις φωτογραφίες μου. Κάποιες με έκαναν να θυμηθώ πολύ αστείες στιγμές. Κάποιες πάλι με έκαναν να αναρωτηθώ γιατί πάλεψα να κρατήσω μία σχέση φιλική, ερωτική ή και μία σχέση με κάποιον συνεργάτη ενώ ήξερα από την αρχή ότι ήταν άδικος κόπος.

Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι άνθρωποι στη ουσία δεν με είχαν πληγώσει έτσι όπως πίστευα. Κάνεις δεν μπορεί να πληγώσει τον άλλο. Όσο και να απαιτείς από κάποιον να σε σέβεται, να σε εκτιμά, να σε υπολογίζει και δεν σου δίνει αυτό που θέλεις και που θεωρείς σωστό, τόσο πληγώνεσαι. Νιώθουμε πληγωμένοι γιατί πολύ απλά δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε από τον άλλο.

Όσους συναντάμε στο δρόμο μας είναι κομμάτια από το παζλ των ανθρώπων που θα θέλαμε τελικά να έχουμε στη ζωή μας… απλά μερικές φορές η διαδρομή μας θυμώνει.

23/05/2013 0 comments

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Νατάσσα Μποφίλιου: «Το πέρασμα της Νεράιδας»,από τη Λίνα Γριβογιάννη

written by The K-magazine

Όταν έρχεται η ώρα να μιλήσω για τη Νατάσσα Μποφίλιου δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική. Είναι από τις ελάχιστες καλλιτέχνιδες που με έχουν συγκινήσει από το πρώτο άκουσμα και τις έχω αγαπήσει άνευ όρων. Αν έχετε δει την Νατάσσα σε κάποια από τις παραστάσεις της, καταλαβαίνετε απόλυτα τι εννοώ. Το φως της, η ενέργειά της και ο αυθορμητισμός της είναι τόσο μοναδικά που δεν μπορείς να μην της παραδοθείς από το «Καλώς ήρθατε». Με αφορμή τη νέα της παράσταση «Το Πέρασμα των Μάγων» βρεθήκαμε και μιλήσαμε, ελπίζω να την απολαύσετε όσο και εγώ.

Λίνα Γριβογιάννη: Πως φαντάζεσαι τις «Μέρες του Φωτός»; Έχουν έρθει; Έρχονται;

Νατάσσα Μποφίλιου: Οι Μέρες του Φώτος είναι μονόδρομος σε αυτές τις μέρες σκότους που διανύουμε. Είναι η ευχή μας για να έρθουν και τις περιμένουμε, κοιτάμε προς αυτές και προσπαθούμε να κάνουμε τη μέρα μας πιο όμορφη και πιο φωτεινή. Ναι, πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα έρθουν. Δε γίνεται, μην έρθουν , πάντα το κακό το διαδέχεται το καλό, όποτε δε νομίζω αυτή τη φορά να πρωτοτυπήσουμε και να μην συμβεί αυτό που συμβαίνει πάντα στη ιστορία. Όποτε εγώ περιμένω την καλύτερη μέρα, και προσπαθώ να κάνω την κάθε μέρα μου καλύτερη και φωτεινότερη.

Λίνα Γριβογιάννη: Το «Πέρασμα των Μάγων» εκτός από ότι είναι η δεύτερη πλευρά του δίσκου και το όνομα της φετινής παράστασης τι άλλο σημαίνει;

Νατάσσα Μποφίλιου: Ξέραμε από την αρχή ότι «Πέρασμα των Μάγων» θα ήταν ο τίτλος. Γιατί στην παράσταση μας φέτος, όπως και στη δεύτερη πλευρά του δίσκου, εστιάζουμε πάρα πολύ στις αναφορές μας και στο «μέσα μας». Ουσιαστικά φέτος κλείνει ένας κύκλος παραστάσεων. Είναι και η τελευταία παράσταση που θα κάνουμε στην Αθήνα, γιατί μετά θα πάρουμε μία απόσταση από το υλικό μας για κάποιο διάστημα. Μέσα από αυτή τη παράσταση θεωρήσαμε ότι πρέπει να εστιάσουμε σε αυτό, σε αυτά που άφησαν οι άνθρωποι, τα τραγούδια, οι καλλιτέχνες , οι παραστάσεις. Τα δώρα που μας άφησαν μέσα μας «σαν μάγοι», όπως το ίδιο είχαμε κάνει και με το CD, γιατί εκεί, ξεκάθαρα στη δεύτερη πλευρά, έχει να κάνει με τις αναφορές μας. Ό, τι αγαπήσαμε σαν μουσικές, σαν αισθήσεις , αυτά που είδαμε από τους γονείς μας, οπότε και η παράσταση έχει αυτή την τάση. Μια μικρή αναδρομή αυτής της σχέσης -που πια έφτασε τα 10 χρόνια-, με τα παιδιά και τι άφησε αυτό μέσα μας. Έχει τραγούδια που είναι απρόβλεπτα που δεν θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι θα τα βάλουμε, γιατί είναι τραγούδια που για εμάς συμβολίζουν έναν κώδικα επικοινωνίας που μας έφερε κοντά. Έχουν να κάνουν με στιγμές που έχουμε περάσει τραγουδώντας τα μαζί. Φυσικά και τραγούδια δικά μας, αγαπημένα μας, κυρίως δικά μας τραγούδια.

Λίνα Γριβογιάννη: Μετά από τόσα live και τόσα χιλιόμετρα σε όλη την Ελλάδα, τι έχεις αποκομίσει; Άλλαξε η σχέση σου με τον κόσμο;

Νατάσσα Μποφίλιου: Το μεγαλύτερο κέρδος από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι επιστρέφω κάθε φορά, καλύτερος άνθρωπος από τα ταξίδια και πολύ πιο σίγουρη για αυτό που κάνω, που αγαπώ, που πιστεύω. Για την ιδεολογία μου, για αυτό που με καθορίζει σαν άνθρωπο. Με βοήθησε πάρα πολύ όλο αυτό το ταξίδι και το ότι αναμετριόμαστε συνεχώς σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Φτάνουμε συνέχεια στα όρια μας, στα όρια της κούρασης, κακής ψυχολογίας. Γιατί το ταξίδι είναι πολύ δύσκολο και ειδικά όταν είναι τόσο συνεχές, με διάρκεια. Γιατί εγώ περνάω εδώ και τέσσερα χρόνια από την καλοκαιρινή στη χειμερινή περιοδεία, χωρίς να έχω σταματήσει καθόλου. Αλλά όλο αυτό μας έκανε καλύτερους επαγγελματίες, καλύτερους καλλιτέχνες, μας έφερε πιο κοντά στους ανθρώπους και το κυριότερο από όλα, αντιπροσωπεύει την όλη φιλοσοφία μας απέναντι στη μουσική. Γιατί ο κόσμος που μας ακούει και κερδήθηκε μέσα στα χρόνια, τον κερδίσαμε έναν έναν, γιατί πήγαμε εμείς σε αυτόν. Δεν περιμέναμε να έρθει αυτός σε εμάς και αυτό ταιριάζει για το πώς θέλουμε να γίνεται η μουσική από εμάς. Έχει και μια αλητεία που μας αρέσει πολύ όλο αυτό.

Λίνα Γριβογιάννη: Έχεις νιώσει μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια την ανάγκη να επανεφεύρεις τον εαυτό σου;

Νατάσσα Μποφίλιου: Συνέχεια, και το κάνω κάθε χρόνο, με τα παιδιά «επανεφεύρισκουμε» τους εαυτούς μας. Γι’ αυτό αλλάζω και το στυλ μου και αυτό που θέλω να κουβαλάω σαν πρόσωπο σε κάθε παράσταση. Τα ρούχα μου, τα μαλλιά μου ή το στήσιμο μου πάνω στη σκηνή, κουβαλούν μια άλλη μικρή ιστορία, η οποία εξηγείται μέσα από την παράσταση. Αυτό με ανανεώνει πολύ γιατί δεν έχω βαρεθεί δευτερόλεπτο, έχω να αισθανθώ βαρεμάρα, από το σχολείο… από τη χημεία και αυτό είναι καταπληκτικό. Γιατί όσο κι αν ακούγεται εγωιστικό για εμάς το κάνουμε, για να νιώσουμε καλά, και έχουμε την ευλογία να κάνουμε αυτό που αγαπάμε, και να μπορούμε να βιοποριζόμαστε από αυτό.

[vsw id=”rcPrviXZqzU” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Λίνα Γριβογιάννη: Πόσο έχεις αλλάξει εσύ μέσα από την επιτυχία; Τι διαφορές έχει η Νατάσσα του 2003 με τη Νατάσσα του 2013;

Νατάσσα Μποφίλιου: Αλλάξανε όλα, όλα. Χωρίς να αλλάξει απολύτως τίποτα. Όποιοι άνθρωποι είναι κοντά μας και μας ξέρουν από το 2003, μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Γιατί ενώ άλλαξαν όλα, αλλάξαμε σπίτια, ζωή, δίσκους, στυλ, διαβάσαμε ωραία βιβλία, αλλάξαμε τη φιλοσοφία μας για τα πράγματα, αλλά επί της ουσίας δεν άλλαξε τίποτα. Γιατί ο κορμός μας, η ρίζα μας είναι εκεί που ήταν φυτεμένη, έχει τα ίδια πράγματα ανάγκη. Οι σχέσεις μας είναι ίδιες, έχουμε τους ίδιους φίλους, με τα ίδια αστεία. Αγαπιόμαστε το ίδιο, αγκαλιαζόμαστε το ίδιο, απλά μεγαλώσαμε μαζί.

Λίνα Γριβογιάννη: Στις τελευταίες συνεντεύξεις σου, λες ότι μεγαλώνοντας έχεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Τώρα λοιπόν που γίνεσαι 30, ποιά είναι η σχέση σου με τον χρόνο;

Νατάσσα Μποφίλιου: Ήταν πάρα πολύ κακή πάντα, μέχρι πέρσι. Ήρθαν αυτά τα τραγούδια στη ζωή μου και μπήκαν όλα στη θέση τους. Οι τραγουδιστές έχουμε μία τύχη παραπάνω από τους δημιουργούς, μπορούμε να είμαστε ακροατές, πριν αρχίσουμε να κουβαλάμε το υλικό. Εμείς πρώτα γινόμαστε αγνοί ακροατές, νιώθουμε τα συναισθήματα που θα νιώσει ο ακροατής με το πρώτο άκουσμα και μετά έρχεται η ώρα να το «σηκώσουμε». Έτσι έγινε με τις «Μέρες του Φωτός» και είπα « ναι , είσαι μόλις 30 και εντελώς καθαρός και είναι ωραία που μεγαλώνεις. Γιατί μεγαλώνεις όπως γουστάρεις να μεγαλώνεις, ελεύθερος, μπορείς να το διεκδικήσεις.»

Λίνα Γριβογιάννη: Είσαι μία νέα και όμορφη γυναίκα. Πως είναι η σχέση σου με τη μόδα; Ασχολείσαι;

Νατάσσα Μποφίλιου: Πολύ καλή. Λατρεύω τη μόδα γιατί για μένα είναι μια μορφή τέχνης. Θεωρώ ότι είναι ένα εικαστικό περιβάλλον στο οποίο μπαίνουμε κάθε μέρα. Μου αρέσει πολύ και ασχολούμαι, μου αρέσει πολύ να αλλάζω. Απλά φλερτάρω πάρα πολύ με το ρετρό και με τις προηγούμενες δεκαετίες. Δεν είμαι μια μοντέρνα γυναίκα στην αισθητική μου, δηλαδή μου αρέσουνε πιο vintage πράγματα. Φέτος έχω κολλήσει με την δεκαετία του ’50. Γιατί με το ντύσιμο αποπνέεις κι έναν άλλο κόσμο. Για έναν καλλιτέχνη, δείχνει το περιβάλλον θα βρίσκεται κάθε χρόνο, αυτό συμπληρώνει λίγο και την ιστορία της περσόνας που θέλει να βγάλει προς τα έξω από τον εαυτό του. Ειδικά οι καλλιτέχνες που κάνουν ένα συγκεκριμένο στυλ τραγουδιού, σαν αυτό που κάνω εγώ, που είναι πιο θεατράλε.

Λίνα Γριβογιάννη: Αγαπημένος σχεδιαστής;

Νατάσσα Μποφίλιου: Μου αρέσει πολύ ο Yves Saint Laurent. Από Έλληνες μου αρέσει πολύ ο Konstantinos Melis by Laskos και το ρούχο μου για την παράσταση φέτος θα είναι του Γιάννη Λάσκου.

Λίνα Γριβογιάννη: Αγαπημένο χρώμα;

Νατάσσα Μποφίλιου: Το τιρκουάζ, πάντα φορούσα κάτι τιρκουάζ. Είναι το χρώμα μου γιατί μου θυμίζει το καλοκαίρι. Εγώ, μέσα στο κεφάλι μου και στη ψυχή μου ζω πάντα το καλοκαίρι.
Λίνα Γριβογιάννη: Τι είναι εκείνο που δεν λείπει ποτέ από την τσάντα σου;

Νατάσσα Μποφίλιου: Το κόκκινο κραγιόν ποτέ. Ακόμα και τις μέρες που δεν το φοράω, υπάρχει πάντα στη τσάντα μου ένα. Δεν υπάρχει πιο θηλυκό πράγμα για την εμφάνιση της γυναίκας.

Λίνα Γριβογιάννη: Τι είναι εκείνο το οποίο αγοράζεις πιο πολύ;

Νατάσσα Μποφίλιου: Παπούτσια.

[vsw id=”ruNXuh_Ql4g” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Λίνα Γριβογιάννη: Είσαι συνέχεια «στο δρόμο». Βρίσκεις χρόνο για προσωπική ζωή και για να κάνεις όλα αυτά που αγαπάς;
Νατάσσα Μποφίλιου: Όταν η προσωπική σου ζωή είναι σπουδαία, γιατί δε συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο, για να του αφιερώσω χρόνο… βρίσκεις χρόνο, όταν δεν είναι, δεν βρίσκεις. Χαλαρώνω όταν συναναστρέφομαι με αγαπημένα μου πρόσωπα.

Λίνα Γριβογιάννη: Σε μια συνέντευξη είδα τον τίτλο « Αυτή θα είναι η τελευταία μας παράσταση στην Αθήνα». Τι σημαίνει αυτό;

Νατάσσα Μποφίλιου: Δεν το είπα εγώ, το έλεγε ο Γεράσιμος και εννοούσε ότι δεν θα κάνουμε καλοκαιρινή συναυλία. Με αυτές τις παραστάσεις κλείνει ένας κύκλος, θα πάρουμε μία απόσταση από τις μουσικές σκηνές και θα κάνουμε κάτι άλλο.

Λίνα Γριβογιάννη: Στη φετινή παράσταση υπάρχει μία συνεργασία μίλησε μου για αυτή…
Νατάσσα Μποφίλιου: Ο Άγγελος Τριανταφύλλου που είναι ο άνθρωπος που έχει αυτή την ομάδα τους Guillotinas Project. Δε νομίζω να έχω επιμείνει ποτέ ξανά με τέτοια εμμονή σε μία πρόταση. Το γράφω και στο twitter… δείτε αυτά τα παιδιά, είναι υπέροχο αυτό που κάνουν. Στη δική μας παράσταση θα πάρετε μόνο μία μικρή γεύση, μας κάνουν την τιμή, να έρθουν, για λίγο στην έναρξη. Αλλά το υπέροχο στη υπόθεση αυτή, πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι, είναι ο Άγγελος Τριανταφύλλου που έχει την ομάδα και είναι ο παιδικός μου φίλος. Είναι ένας άνθρωπος που αγαπώ πάρα πολύ και του χρωστώ πάρα πολλά. Είναι ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο έκανα μαζί μουσική, πηγαίναμε μαζί στους μαθητικούς αγώνες. Εγώ τραγουδώντας, τον έμαθα να συνοδεύει, αυτός με τη συνοδεία του με έμαθε να τραγουδάω. Είναι φοβερό που φέτος που κλείνει αυτός ο κύκλος για εμάς, έχω κοντά μου τον άνθρωπο που «άνοιξε» τον κύκλο μου στη μουσική.

Φέτος ήταν μία πολύ καλή συγκυρία και καταφέραμε να είμαστε όλοι και τους ευχαριστώ και πάρα πολύ, γιατί είναι όλοι τους ηθοποιοί,που παίζουν σε παραστάσεις. Αλλά φέτος θα έρθουν να μας χαρίσουν έστω και για λίγο αυτό που έχουν σαν ατμόσφαιρα.

Λίνα Γριβογιάννη: Τι θα ήθελες να φέρει το μέλλον;

Νατάσσα Μποφίλιου: Δεν θα σου πω τίποτα, δεν έχω όνειρα. Ονειρεύομαι την κάθε μέρα για την κάθε μέρα.

Λίνα Γριβογιάννη: Αν μπορούσες να συνεργαστείς με τον αγαπημένο σου καλλιτέχνη, Έλληνα ή ξένο ποιος θα ήταν;
Νατάσσα Μποφίλιου: Με τους Έλληνες που ήθελα, νομίζω ότι έχω συνεργαστεί κατά κάποιο τρόπο. Με ξένο ιδανικά, σε φαντασιακό επίπεδο, με τον Dave Gahan.

Λίνα Γριβογιάννη: Από τον χώρο σου, ποιοι είναι εκείνοι που σε έχουν επηρεάσει περισσότερο;
Νατάσσα Μποφίλιου: Πάρα πολλοί και ξένοι και Έλληνες.

Λίνα Γριβογιάννη: Σε ένα περίπου μήνα είναι το πρώτο σας live στο Λονδίνο, πως νιώθεις; Είναι μία κατάκτηση αυτό;

Νατάσσα Μποφίλιου: Ωραία. Όχι δεν είναι κατάκτηση, είναι τύχη. Ευχαριστώ πάρα πολύ και την manager μας τη Κατερίνα Σταματάκη που μας φροντίζει τόσο πολύ. Είναι πολύ ωραίο, είναι η πρώτη μας έξοδος και χαιρόμαστε πάρα πολύ για αυτό. Αλλά δεν το σκέφτομαι σαν κατάκτηση.

Λίνα Γριβογιάννη: Ποια είναι η πιο σημαντική συμβουλή που σου έχουν δώσει ποτέ και θα έδινες σε κάποιον που αγαπάς;
Νατάσσα Μποφίλιου: Αυτό που μου έλεγε πάντα η μάνα μου «Θα μάθεις αυτό που δεν σου αρέσει να μην το δέχεσαι και να προσπαθείς να το αλλάξεις». Η πιο σημαντική συμβουλή, είναι να μην κάνεις πίσω σε αυτά που επιθυμείς και να αγωνίζεσαι για να τα αποκτήσεις, είναι ο κανόνας της ζωής μου. Θα βάλετε στο λεξιλόγιο σας τη λέξη «αρνούμαι» , θα λέτε «αρνούμαι αυτό για να προσπαθήσω να έχω το άλλο», είναι πολύ μεγάλη ασπίδα και όπλο να διεκδικείς τη ζωή σου.

Λίνα Γριβογιάννη: Πως θα ήθελες να κλείσουμε αυτή τη κουβέντα;

Νατάσσα Μποφίλιου: Θα ήθελα να την κλείσουμε, με την ευχή να πάνε όλα καλά , να είμαστε χαρούμενοι, να περάσουμε ωραία φέτος, όπως και πέρσι. Σε όλους μας αυτή η παράσταση να αφήσει κάτι ωραίο, και σε μας, κατεβαίνοντας στο καμαρίνι και στον κόσμο.

[vsw id=”Da6JUMRKHTo” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Μια παράσταση των Θέμη Καραμουρατίδη – Γεράσιμου Ευαγγελάτου

Συμμετέχουν οι Guillotinas Project

Επιμέλεια προγράμματος: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Ενορχηστρώσεις: Θέμης Καραμουρατίδης
Ήχος: Γιάννης Παξεβάνης

Σχεδιασμός Φωτισμών: Αλέξανδρος Προδρόμου
Διαμόρφωση σκηνικού: David Negrin
Artwork: Κωνσταντίνος Γεωργαντάς

Παίζουν οι Μουσικοί:
Πιάνο: Θέμης Καραμουρατίδης
Τύμπανα: Φοίβος Κουντουράκης
Κιθάρες: Σωτήρης Καστάνης
Μπάσο: Γιώργος Μπουλντής
Τσέλο: Άρης Ζέρβας
Βιολί – Μαντολίνο: Δημήτρης Κουζής

Οργάνωση Παραγωγής: PROSPERO
www.prospero.com.gr

ΚYKLOS Live Stage
Ιερά Οδός 74, Βοτανικός
(είσοδος από Κασσάνδρας 23)
Τηλ. Κρατήσεων: 210 3424 299

07/05/2013 1 comment

ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Παστουρμαδόπιτα

written by George Portelli

ΥΛΙΚΑ: (για 6 άτομα)

6 φύλλα κρούστας
έ.π. ελαιόλαδο για το άλειμμα των φύλλων
24 φέτες κασέρι, πικάντικο
4 ντομάτες μέτριες, ξεφλουδισμένες, σε λεπτές φέτες
24 φέτες παστουρμά, χωρίς το τσιμένι

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ:
Κόβουμε τα φύλλα στη μέση από τη φαρδιά πλευρά. Λαδώνουμε κάθε φύλλο και τοποθετούμε 2 φέτες κασέρι, 3-4 φέτες ντομάτα και 2 φέτες παστουρμά στο κάτω μέρος του φύλλου.

Διπλώνουμε τη βάση του φύλλου καλύπτοντας τα υλικά και κατόπιν κλείνουμε τα πλαϊνά του προς τα μέσα. Συνεχίζουμε το δίπλωμα μέχρι το τέλος του φύλλου, φτιάχνοντας έναν μικρό φάκελο.

Προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 180°C. Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία με τα υπόλοιπα υλικά. Βάζουμε τα πιτάκια σε ταψί στρωμένο με λαδόκολλα, τα λαδώνουμε ελαφρώς και τα ψήνουμε για 20 λεπτά.

Φωτογραφία: Παύλος Τσοκούνογλου, food styling: Μάκης Γεωργιάδης, επιμέλεια: Julia Munn

Παραλλαγές
-Με την ίδια γέμιση μπορούμε να κάνουμε πιτάκια χρησιμοποιώντας φύλλο σφολιάτας και να τα τηγανίσουμε για λίγα λεπτά σε βούτυρο ή να τα φτιάξουμε με χωριάτικο φύλλο και να τα ψήσουμε στον φούρνο. Στη δεύτερη περίπτωση, θα χρειαστεί λίγη ντομάτα παραπάνω ώστε να υπάρχουν υγρά και να μη στεγνώσουν τα πιτάκια. Και στις δύο αυτές εκδοχές, μην ξεχάσετε να τρυπήσετε με το μαχαίρι τη ζύμη για να φύγει ο ατμός.

-Αντί για κασέρι, δοκιμάστε να βάλετε μια ελληνική γραβιέρα, όχι πολύ πικάντικη. Προτιμήστε Κρήτης ή Νάξου.

– Προτού ψήσετε τις πίτες, μπορείτε να τις πασπαλίσετε με μαυροκούκι ή σουσάμι.

Tips
-Λίγο τριμμένο κύμινο θα τονίσει τη γεύση της πίτας.
-Αν δεν αφαιρέσουμε το τσιμένι, η πίτα θα γίνει πιο βαριά σε μυρωδιά και γεύση.

Πηγή: http://www.tovima.gr

05/01/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

2012: Απολογισμός μιας περίεργης χρονιάς

written by The K-magazine

Ειλικρινά δεν ξέρω τι είναι πιο λογικό να κάνεις την τελευταία μέρα του χρόνου, να κάνεις απολογισμό της χρονιάς που φεύγει ή να θέσεις στόχους για εκείνη που θα σου χτυπήσει την πόρτα τα μεσάνυχτα; Μήπως είναι καλύτερα να φτιάξεις μία σπιτική βασιλόπιτα και να ελπίζεις για το καλύτερο;

Να σας πω την αλήθεια κάθε χρόνο την ίδια απορία έχω. Αλλά αν πρέπει “οπωσδήποτε” να κάνω έναν απολογισμό και να κρατήσω «πράγματα» από την χρονιά που φεύγει, θα το κάνω και θα κρατήσω ότι με έκανε να χαμογελάσω και να κλάψω από χαρά.

Θα ξεκινήσω λοιπόν κρατώντας τα γέλια των φίλων μου από την περασμένη πρωτοχρονιά και τις ευχές που κάθε χρόνο μπλέκονται μαζί με εκείνες τις γιορτής μου και εκείνες για “καλή χρονιά” . Θα κρατήσω όλες τις βραδιές μαζί τους, σαν φυλακτό, γιατί είναι από τις πιο όμορφες και τις πιο δυνατές, μαζί με τις αγκαλιές τους και τα χαμογέλα τους. Θα συνεχίσω στο Φλεβάρη και στις υπέροχες βραδιές με τη φωνή της Νατάσσας να μας μαγεύει και να μας ταξιδεύει. Την γέννηση του πιο όμορφου και έξυπνου μωρού δύο αγαπημένων φίλων μου, το Μάρτη. Μία βραδιά του Απρίλη που ακόμα σκέπτομαι ,τι θα άλλαζα , τη μίνι κρίση των γενεθλίων μου κάθε Μάιο (και κάθε Μάιο, έτσι για πρόβα μέχρι τα 30).

Το καλοκαίρι που πάντα καταφέρνω να δω τις αγάπες τις ζωής μου – τους γονείς μου, περισσότερο και να τσακωθώ και να τα ξαναβρώ μαζί τους όπως όλα τα παιδιά ,αλλά και να ηρεμήσω. Φέτος όμως το καλοκαίρι, εκτός από την αφόρητη ζέστη του, μου έφερε το The K-magazine όποτε έχω να το κρατήσω για έναν ακόμα λόγο.

Τις αρχές του φθινοπώρου και τη χαρά του να βλέπεις ανθρώπους που αγαπιούνται, να παντρεύονται και να είναι ευτυχισμένοι! Τον Νοέμβριο, που μου θύμισε πολλά και με πήγε πίσω σε μέρη και ανθρώπους που αγαπώ, μετά από πολύ καιρό! Τέλος κρατώ αυτό τον μήνα που είναι ο τελευταίος και που όλα του τα φωτάκια εύχομαι να λάμπουν όλο το χρόνο στις ζωές όσων αγαπώ και είναι δίπλα μου, γιατί χωρίς εκείνους ο χρόνος που πέρασε δεν θα ήταν ο ίδιος.

Αλλά τώρα που το κοιτώ καλύτερα το κείμενο, ο απολογισμός μου είναι ονόματα, από των γονιών μου και του αδελφού μέχρι των φίλων μου και ενός μπόμπιρα που γνώρισα. Τελικά ο απολογισμός αν βγάλεις ότι σε πόνεσε και σε πίκρανε δεν είναι δύσκολος. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός του; Να κρατήσεις ότι σε έκανε να χαρείς και να χαμογελάσεις. Εξάλλου ότι μας πόνεσε δεν έχει νόημα να το γράψουμε γιατί πότε δεν φεύγει πραγματικά από μέσα μας.
Σας εύχομαι λοιπόν ο νέος χρόνος να σας βρει όπως ακριβώς θέλετε και αν δεν τα καταφέρετε… μην ανησυχείτε! Eχετε μία ολόκληρη χρονιά για να γίνουν οι στόχοι και τα όνειρα σας πραγματικότητα! Καλή χρονιά με υγεία και αγάπη!!

Για τη νεα χρονια σας κανω ενα μεγαλο δωρο, τον απολογισμο του αγαπημενου μου φιλου, Χρηστου Παπαμιχαλη, μέσα απο μουσικες που λατρευουμε και χαρη σε εκεινον δεν θα ακουγαμε ποτε!! Σε ευχαριστω πολυ πολυ Χρηστο!! Απολαυστε το !!!

http://knightsnight.podbean.com/2012/12/29/soundtrack-013e28-a-year-in-an-hour/

Λίνα

31/12/2012 0 comments

Fashion & Design

Lego από χρυσό προς πώληση!

written by The K-magazine

Με αυτό το τουβλάκι η φράση «ακριβά παιχνίδια» παίρνει άλλη έννοια. Βλέποντας ένα χρυσό Lego δεν έχεις παρά να αναρωτηθείς πρώτα ποιος ο λόγος που φτιάχτηκε και δεύτερον πόσο να στοιχίζει; Αν το καλοσκεφτείς είναι κάτι ιδιαίτερο και περίεργο, σίγουρα βέβαια δεν είναι κάτι που το αγοράζεις για παιχνίδι. Η αλήθεια είναι ότι από το 1979 μέχρι το 1981, η εταιρεία LEGO έδινε στους πιο πιστούς υπαλλήλους της και σε κάποιους επιλεγμένους συνεργάτες ειδικά τούβλα Lego, κατασκευασμένα εξ ολοκλήρου από πραγματικό χρυσό. Το έθιμο αυτό κράτησε για λίγα χρόνια. Τα χρυσά τούβλα που προσφέρονται τώρα είναι μόνο μία φορά ή δύο φορές το χρόνο, αλλά τώρα η εταιρεία δημιούργησε ένα ακόμα χρυσό «τουβλάκι».

Αυτό δεν έχει ως στόχο να προσφερθεί σε ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά να αγοραστεί από κάποιον που αγαπάει πραγματικά τα Legos και προτίθεται να το αγοράσει αφού η τιμή του φτάνει τα 15,000 δολάρια . Όπως ήταν αναμενόμενο, αυτό είναι το πιο ακριβό Lego στον κόσμο, και είναι μοναδικό κομμάτι 14 καρατίων, είναι στο ίδιο μέγεθος και σχήμα όπως το αρχικό 2 × 4 τούβλο Lego, ενώ ζυγίζει 25.65gr. Το πολυτελές αυτό κομμάτι είναι μέσα σε ένα πρωτότυπο κουτί, που φέρει το λογότυπο της «LEGO».

Δεν είναι μόνο το υλικό που το κάνει ξεχωριστό αλλά και το τι αντιπροσώπευε κάποτε… το γεγονός ότι ήταν ο τρόπος της εταιρείας να ανταμείψει τους υπαλλήλους της για τη σκληρή δουλειά και αφοσίωση. Επίσης ότι θεωρείται «ρετρό», λόγω παλαιότητας.

Η Lego ιδρύθηκε το 1932 από τον Ole Kirk Kristiansen και είναι πλέον η τέταρτη μεγαλύτερη παραγωγός παιχνιδιών στον κόσμο. Οι Lego-lovers που μπορούν να διαθέσουν το χρηματικό πόσο, θεωρούνται τυχεροί που θα το αποκτήσουν. Εμείς πάλι θα ψάξουμε να βρούμε τα δικά μας γιατί και αυτά είναι συλλεκτικά, μαζί τους μεγαλώσαμε και ίσως να τα εκτιμήσουν τα παιδιάς μας, κι ας είναι πλαστικά….

Πηγή: http://luxedb.com/

19/12/2012 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

“Αγαπημένα Χριστουγεννιάτικα Δώρα”, από την Ελένη Καρποντίνη

written by George Portelli

από την Ελένη Καρποντίνη–δημοσιογράφο

Όταν κάνεις μετακόμιση πολλά πράγματα ξεθάβεις. Εκεί λοιπόν που κατέβηκα στην αποθήκη του σπιτιού μου, για να θα ξεσκαρτάρω τι θα κρατήσω και τι θα πάρω μαζί μου, βρήκα ένα από τα πρώτα χριστουγεννιάτικα δώρα μου. Ένα ροζ ποδηλατάκι με δυο άσπρα καλαθάκια μπροστά και πίσω.

Θυμάμαι ήμουν τεσσάρων χρονών και σύμφωνα με τα λεγόμενα του πατέρα μου, του ζήταγα επίμονα μία Κυριακή να μου πάρει ένα ποδήλατο. Προσπαθούσε ο κακομοίρης να με πείσει ότι δεν μπορούσε να μου το αγοράσει την συγκεκριμένη μέρα γιατί όπως είθισται τα μαγαζιά ήταν και είναι κλειστά. Βρε εγώ όμως να επιμένω και κακομοίρης για να μου το αποδείξει με έβγαλε στους δρόμους για να διαπιστώσω και μόνη μου ότι τίποτα εκείνη την μέρα δεν λειτουργούσε.

Οι μέρες πέρναγαν κι εγώ είχα μείνει με το παράπονο όπως οι περισσότερες καλομαθημένες μοναχοκόρες. Ξημέρωνε όμως Χριστούγεννα και ο πατέρας μου ήρθε και με ξύπνησε ψιθυρίζοντας μου στο αυτί… « Ελένη ξύπνα. Κάτι υπάρχει για σένα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο.» Πετάχτηκα από το κρεβάτι και άρχισα να τρέχω προς το σαλόνι. Στην αρχή δεν είδα τίποτα. Έκανα λίγο πιο αριστερά το κεφάλι μου και όσο πλησίαζα είδα από την πίσω μεριά του δέντρου αυτό το ροζ ποδηλατάκι με τις βοηθητικές ρόδες.

Η τσιρίδα πήγε σύννεφο όπως καταλαβαίνετε. Δεν ήθελα να χάσω χρόνο και καβαλάω το ποδήλατο έτσι όπως ήμουν με το βρακί και άρχισα να κάνω βόλτες μέσα στο σαλόνι. Εκεί τσίριξε η μάνα μου.

Ήθελα τόσο πολύ όμως να κάνω βόλτα και είπε τότε η μητέρα μου στα δυο μεγαλύτερα αγόρια αδέρφια μου, να με πάρουν μαζί τους και να πάμε να ψωνίσουμε κάτι πράγματα που ήθελε.

Πήγαμε, ψωνίσαμε, έβαλα κάποια ψώνια στα καλαθάκια του ποδηλάτου όπως είχα δει από το κινούμενο σχέδιο candy candy και επιστρέφαμε στο σπίτι. Κι εκεί που πήγαινα αεράτη και κορδομένη πάνω στο καινούργιο μου ποδηλατάκι, έπρεπε να αντιμετωπίσω την κατηφόρα για να φτάσω στην είσοδο του σπιτιού μου. Όπως λοιπόν κατηφόριζα στο πεζοδρόμιο, να σου μου πετάγεται μία γάτα. Τρομάζω και σαν μη έμπειρη “οδηγός”, φρένο δεν πάτησα ποτέ και κατέληξα πάνω σε ένα δεντράκι.

Ήταν από ότι θυμάμαι από τα πιο όμορφα Χριστούγεννα που είχα περάσει γιατί εκτός από το ποδήλατο που μου πήρε δώρο ο πατέρας μου, έκανα κι εγώ δώρο στον εαυτό μου ένα καρούμπαλο τεραστίων διαστάσεων που κοσμούσε στο μέτωπο μου. Τελικά με στόλισα για τα καλά.

19/12/2012 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

“Οι ευχάριστες αναμνήσεις είναι οι Αταξίες”, από την Ελένη Καρποντίνη

written by George Portelli

από την Ελένη Καρποντίνη-δημοσιογράφο

Είναι ωραίο να γνωρίζεις καινούργιους ανθρώπους. Έτσι κι εγώ μια μέρα εκεί που απολάμβανα τον καφέ μου στην κηφισιά βλέπω έναν μελαχρινό, γοητευτικό άντρα, να τρώει μια σοκολάτα αμυγδάλου και να έχει μία σιγουριά στο περπάτημα του. Η αλήθεια είναι ότι την ματιά, μου την έκλεψε η σοκολάτα καθότι λιγούρα και μετά η αυτοπεποίθηση του που ήταν εμφανής από τον τρόπο που περπατούσε και στεκόταν μέσα στο cafe . Όπως θα έλεγε και μία κοριτσοπαρέα “ να ένας ωραίος γκόμενος”.

Η κουβέντα πιάστηκε προσφέροντας σοκολάτα. Αυτά είναι, άλλοι χρησιμοποιούν το σκύλο τους ή ζητάνε αναπτήρα ή κερνάνε σφηνάκι κι αυτός με την σοκολάτα του. Εννοείται ότι έφαγα όχι ένα αλλά 3 κομμάτια σοκολάτας. Η απορία μου ήταν γιατί προτίμησε να πάει στο περίπτερο να πάρει κάτι γλυκό να φάει κι όχι να παραγγείλει από το μαγαζί. Η απάντηση που μου έδωσε ήταν ότι είναι από τα λίγα πράγματα που του λείπουν τα τελευταία χρόνια που ζει στην Αμερική.
Όταν το άκουσα αυτό, τα ματάκια μου έκαναν σαν τα φρουτάκια του καζίνο. Ήθελα να μάθω τα πάντα! Γιατί έφυγε, τι δουλειά κάνει εκεί γιατί τα παράτησε όλα εδώ, πως είναι η ζωή του εκεί;! Μου τα είπε όλα γρήγορα κι απλά. Η ζωή του είχε πολύ ενδιαφέρον γιατί κάθε φορά που έφτανε στο pick της καριέρας του, τα παράταγε όλα και έκανε ένα νέο ξεκίνημα και πάντα τα κατάφερνε.

Όταν ήρθε η σειρά του να ρωτήσει για μένα δεν έκανε τις ερωτήσεις που πίστευα ότι θα έκανε. Δηλαδή τι δουλειά κάνω, πόσο χρονών είμαι κι όλες τις άλλες κλασσικές ερωτήσεις. Αυτό μου με ρώτησε ήταν αν έχω κάνει πολλές αταξίες στη ζωή μου. Στην αρχή δεν κατάλαβα τι εννοούσε και μου επανέλαβε την ερώτηση λέγοντας μου, ότι φαίνομαι αρκετά ευχάριστη και ζωηρή και υποθέτει ότι όταν ήμουν μικρή πρέπει να είχα κάνει πολλές σκανδαλιές.

Σάστισα λίγο αλλά του απάντησα πως ναι, όταν ήμουν μικρή ήμουν πολύ ζωηρή. “Και τώρα?” με ρωτάει. “Και τώρα τι?” του απαντάω. “Τώρα έχεις σταματήσει να κάνεις σκανδαλιές?” με ξανά ρωτάει. “Ε ναι, τώρα μεγάλωσα.” του λέω. “Κακώς” μου λέει.

Εκεί πάλι σάστισα και τον κοίταξα με απορία. Χαμογέλασε και μου είπε “πότε να μην σταματήσεις να κάνεις σκανδαλιές στη ζωή σου γιατί αυτές θα έχεις να θυμάσαι για μία ζωή. Αυτές οι στιγμές θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη σου κι όταν θα κάθεται το παιδί σου στα πόδια σου και θα σε ρωτάει «μαμά το έχεις κάνει ποτέ εσύ αυτό…?» εσύ μου λέει θα του απαντάς «όχι παιδί μου» λέγοντας του ψέματα γιατί όντως δεν πρέπει να το κάνει αλλά εσένα θα σε προδίδει ένα μειδίαμα που θα σκάει στα χείλη σου και θα σε ταξιδεύει σε εκείνες τις στιγμές.”

Άραγε και ποιος δεν έχει αναπολήσει αυτές τις στιγμές και ποιος δεν θα ήθελε να τις ξανακάνει; Ούτως η άλλως μην ξεχνάμε πως η ζωή μας είναι αυτές οι στιγμες.

12/12/2012 1 comment

PSYCHO & SEX

Αυτό το έχω ξαναζήσει…!

written by The K-magazine

Κάποια στιγμή όλοι μας έχουμε βιώσει αυτό το περίεργο συναίσθημα όταν ζούμε μία κατάσταση, ότι την ίδια την έχουμε ξαναζήσει στο παρελθόν! Είναι αρκετά περίεργο το συναίσθημα και σε πολλές περιπτώσεις εγείρει συζητήσεις παραφυσικών δραστηριοτήτων και διορατικών ικανοτήτων, αλλά τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Έχουν διατυπωθεί πολλές σχετικές θεωρίες αλλά οι πιο πλήρως επιστημονικά αποδεδειγμένες αλλά και δημοφιλείς στην ακαδημαϊκή και επιστημονική κοινότητα είναι δύο. Σύμφωνα με την πρώτη θεωρία, το συγκεκριμένο συναίσθημα σχετίζεται με τη μνήμη μας καθώς παρόλο που η μνήμη μας μπορεί και ανακαλεί περιστάσεις που έχουν βιωθεί ξανά στο παρελθόν, υπάρχει και η μνήμη η οποία ενεργοποιείται βάσει της ομοιότητας μιας κατάστασης με μία άλλη παρελθοντική. Στην πράξη, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι τη συγκεκριμένη κατάσταση την έχουμε ξαναζήσει αλλά στην ουσία είναι απλά μία περίσταση που μοιάζει με μία αντίστοιχη παρελθοντική εμπειρία.

Εναλλακτικά, η εμπειρία του déjà vu μπορεί να σχετίζεται με την δική μας ανασφάλεια για το μέλλον. Σε περίπτωση δηλαδή που βιώνουμε υψηλά επίπεδα άγχους και στρες υπάρχει πιθανότητα να αισθανθούμε ότι κάτι το έχουμε ξαναζήσει και αυτό συμβαίνει ως μία προσπάθεια του εγκεφάλου μας να συνδυάσει τις εικόνες που ζούμε με άλλες οικείες και να μειώσει ταυτόχρονα την ανησυχία για το τι πρόκειται να συμβεί μελλοντικά.

Μάλιστα, επιστήμονες υποστηρίζουν πως κυρίως τα οπτικά ερεθίσματα ενός περιβάλλοντος και ειδικότερα τα παρόμοια γεωμετρικά σχήματα που υπάρχουν σε δύο παρόμοιες καταστάσεις είναι αυτά τα οποίο εγείρουν αυτό το συναίσθημα του déjà vu.

Καλώς ή κακώς η επιστήμη έχει μία τάση να καταρρίπτει πολλούς αστικούς μύθους και παράξενες εμπειρίες! Δυστυχώς ακόμη και το ροζ συννεφάκι της καρμικής σχέσης μίας προηγούμενης ζωής έχει μία πιο απτή επιστημολογική εξήγηση που μάλιστα βασίζεται σε σταθερά γεωμετρικά σχήματα και νευρολογικές συνάψεις του εγκεφάλου!

30/08/2012 0 comments

Newer Posts

Older Posts