Οι ρυθμοί της καθημερινότητάς μας είναι τέτοιοι που αναπόφευκτα μέσα στη μέρα μας κάτι θα καταφέρει να πυροδοτήσει την αίσθηση του άγχους. Όταν, μάλιστα, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μία ιδιαιτέρως τεταμένη, ελλοχεύει κι ο κίνδυνος μίας κρίσης άγχους ή/και πανικού. Καθώς, λοιπόν, ο νους επηρεάζει άμεσα και τη σωματική μας κατάσταση, βιώνουμε συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, ζάλη και μούδιασμα. Γι’ αυτό και η πιο διάσημη μέθοδος για αντιμετώπιση αυτών των κρίσεων είναι να απομακρυνθούμε από την κατάσταση που μας προκάλεσε το αίσθημα άγχους και να αφιερώσουμε λίγα λεπτά με ασκήσεις αναπνοών.
Οι βαθιές ανάσες με εισπνοή από τη μύτη κι εκπνοή από το στόμα είναι αναμφισβήτητα αποτελεσματικές, μια που έτσι εξισορροπείται η πρόσληψη οξυγόνου με αποτέλεσμα σταδιακά την αποκατάσταση της αρτηριακής πίεσης και των καρδιακών παλμών σε κατά φύση επίπεδα. Υπάρχει, όμως, ένα ακόμη “τρικ” που μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα: να βγάλουμε τα παπούτσια μας και να πατήσουμε στη γη.
Ακούγεται μάλλον περίεργο. Κι όμως, εδώ μπορώ να μιλήσω κι από προσωπική εμπειρία. Όσες φορές ένιωσα άγχος, αγωνία και θλίψη, πολλές φορές (ειδικά όταν ο καιρός βοηθούσε) πήγα σε μία κοντινή παραλία κι απλά βύθιζα τα πόδια μου στην άμμο. Ενίοτε πήγαινα και ως την ακροθαλασσιά. Σταδιακά, οι σκέψεις που με ταλαιπωρούσαν εξασθένιζαν, μέχρι που ερχόταν εκείνη η στιγμή όπου ένιωθα πιο προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω την όποια κατάσταση.
Ψυχολόγοι, αλλά και life coaches επισημαίνουν πως η επαφή με το γρασίδι, το χώμα ή την άμμο λειτουργεί καταλυτικά στην αντιμετώπιση κρίσεων άγχους. Αν αναγνωρίσουμε το άγχος ως αρνητική ενέργεια (που είναι), μπορούμε να αντιληφθούμε πως μπορεί να αποβληθεί με την ίδια ευκολία που αυτό μας κατέκλυσε. Από εκεί κι ύστερα είναι καθαρά εξάσκηση των όσων μας μαθαίνει η μέθοδος της ενσυνειδητότητας aka mindfulness.
Η γη δεν έχει αρνητική ενέργεια. Όπως λαμβάνουμε από τη γη όλα όσα χρειαζόμαστε για μία υγιεινή ζωή, έτσι μπορούμε να νιώσουμε και την ενέργεια που μας βοηθά να καταπραΰνουμε το αίσθημα άγχους.
Ακόμη κι αν δε μπορούμε να βρεθούμε άμεσα κάπου όπου μπορούμε να περπατήσουμε ξυπόλητοι, όπως ένα πάρκο, αρκεί κι η νοερή απεικόνιση. Μπορούμε κλείνοντας τα μάτια να σκεφτούμε ένα μέρος όπου νιώθουμε ήρεμοι κι ασφαλείς κι εκεί να φανταστούμε πως είμαστε ξυπόλητοι. Νιώθοντας τη γη στα πόδια μας, αυτόματα αισθανόμαστε πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την όποια κατάσταση μας άγχωσε. Γιατί η αλήθεια είναι πως αυτή δε θα εξαφανιστεί, αλλά τουλάχιστον θα μπορούμε να λειτουργήσουμε πολύ πιο νηφάλια.
