Tag:

Αντιγόνη vs Λίνα

Sex: 10 «κόλπα» για πιο hot κρεβάτι

Η κρεβατοκάμαρα δεν είναι απλά το δωμάτιο εκείνο του σπιτιού όπου θα αποβάλλετε την ένταση της υπόλοιπης μέρας, αλλά είναι και – κατά βάση! – το δωμάτιο όπου χαλαρώνετε με το σύντροφό σας. Επειδή όμως τα πεταμένα ρούχα στο πάτωμα δεν είναι και το ιδανικό… ντεκόρ για sexy ατμόσφαιρα, ας δούμε τι προτείνουν οι ειδικοί για να τονώσετε τις «δραστηριότητές» σας!

Ρυθμίστε το θερμοστάτη

Η ομορφιά του σεξ είναι ότι μπορεί να προκύψει… «στα καλά καθούμενα». Όσο αυθόρμητα κι αν βγει, όμως, αυτή η αίσθηση «σβήνει» αν το δωμάτιο είναι κρύο ώστε να μην αντέχετε να κυλιστείτε εκεί γυμνοί, σημειώνει η Dr. Aline Zoldbrod, σεξολόγος στη Βοστόνη και συντάκτρια του sexsmart.com . Το ίδιο ισχύει κι αν το δωμάτιο είναι πολύ ζεστό, καθώς οι συνθήκες είναι και άβολες και μειώνει τη δυνατότητα του άντρα για στύση. Η κατάλληλη θερμοκρασία εξαρτάται κι από τους δύο, αλλά συνήθως ένας καλός μέσος όρος είναι οι 21-22 βαθμοί Κελσίου, ώστε να μη σκέφτεστε πως παγώνουν τα δάχτυλά σας!

Έχετε καθαρά σεντόνια

Σημασία δεν έχει αν κοιμάστε πάνω σε σατέν σεντόνια, αλλά αυτά που ήδη έχετε να είναι καθαρά και να μυρίζουν όμορφα. Σύμφωνα με τη σύμβουλο γάμου κι οικογένειας Gracie Landes από τη Νέα Υόρκη «τα καθαρά σεντόνια κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται καλά κι είναι πιο σέξι από τα φαντεζί σεντόνια».

Έχετε μία τηλεόραση στο δωμάτιο

Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά σύμφωνα με τη Dr. Zoldbrod «μπορείτε να έχετε μία τηλεόραση στο υπνοδωμάτιο για να δείτε μία ρομαντική ή μία αισθησιακκή ταινία. Είναι μάλιστα καλύτερο από το να δείτε κάτι στο laptop σας». Εκτός εάν τελικά κάποιος (μπουχαχα) υποκύψει στον πειρασμό για να δει τον αγώνα της βραδιάς!

Απομακρύνετε τα κινητά

Για τη Dr. Landes, το smartphone σας δεν έχει δουλειά στην κρεβατοκάμαρα. Σύμφωνα με μία έρευνα, το 75% των Αμερικανών έχουν το τηλέφωνο σε μία απόσταση περίπου ενάμιση μέτρου, ενώ ένας στους δέκα το τσεκάρει κατά τη διάρκεια του σεξ. Κι ας θέσω εγώ το ερώτημα ως Αντιγόνη για να δώσω κι έμφαση: θα προτιμούσατε να σας «κόψει» η σύντροφός σας για να ελέγξει τα mail της;

Βάλτε μουσική να παίζει

Δημιουργήστε μία playlist που να σας κάνει να αισθάνεστε πιο sexy και μετά ρυθμίστε το στερεοφωνικό σας. Σύμφωνα με τη Dr. Zoldbrod, η μουσική και το σεξ εγείρουν κάτι πρωτόγονο στον εγκέφαλό μας, γι’ αυτό κι αυτά τα δύο συνδέονται – σχεδόν – άρρηκτα. Πολλοί επιλέγουν τη jazz, αλλά αυτό θα το κρίνετε εσείς…! Επιπλέον, η μουσική μπορεί να εγείρει τη μνήμη, οπότε ένα τραγούδι μπορεί να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο για μία στιγμή «θυμάσαι τότε που…;».

Έχετε ένα sexy box

Αν έχετε καταχωνιασμένα τα sex toys και τα προφυλακτικά, είναι μάλλον δύσκολο να τα ψάχνετε πάνω στην ένταση της στιγμής. Γι’ αυτό κι η Dr. Landes προτείνει να τα έχετε σ ‘ένα διακριτικό μέρος (μπορείτε να φτιάξετε το δικό σας κουτί και με ένα από παπούτσια, που έχει και καπάκι) και σε ένα μέρος (κάτω από το κρεβάτι, πχ) όπου δύσκολα θα το βρούνε τα παιδιά ή το κατοικίδιό σας. Η εύκολη πρόσβαση στα περιεχόμενα θα σας φέρει και πιο κοντά στο σύντροφό σας. Μία έρευνα του 2011 στο Journal of Sex & Marital Therapy με αντικείμενο μελέτης δύο χιλιάδες γυναίκες έδειξε πως οι σύντροφοί τους ήταν ευχαριστημένοι και διασκέδαζαν τη χρήση του δονητή, ενώ ακόμη διαπιστώθηκαν και αυξημένα επίπεδα σεξουαλικής ικανοποίησης.

Ανάψτε κεριά

Αν κι ίσως προφανές, πολλοί το κάνουν λάθος. Σύμφωνα με τη Dr. Zoldbrod το φως των κεριών μας μας κάνει να νιώθουμε πιο κολακευμένοι και πιο sexy. «Δίνει στον εγκέφαλο το σήμα πως κάτι ξεχωριστό συμβαίνει», λέει. Αλλά η επιλογή ενός αρωματικού κεριού, μπορεί να φτιάξει αλλά και να χαλάσει εξίσου την ατμόσφαιρα. Αν λοιπόν, το γούστο σας στα αρώματα δε συνάδει με του συντρόφου σας, επιλέξτε άοσμα κεριά και περιορίστε τα για να μην πέσουν. Αν τώρα δεν είστε των κεριών, απλά χαμηλώστε την ένταση του φωτισμού στην κρεβατοκάμαρα.

Απομακρύνετε τα άπλυτα ρούχα

Ο,τιδήποτε βρίσκεται στην κρεβατοκάμαρα που σας θυμίζει… φασίνα, δεν έχει θέση εκεί, σημειώνει η Dr. Zoldbrod. Για τις γυναίκες το σεξ είναι μία πνευματική και σωματική διαδικασία, επομένως δε βοηθάνε πολύ τα παραπεταμένα ρούχα στο δωμάτιο. Δεν είναι απαραίτητο να βάλετε πλυντήριο εκείνη τη στιγμή, απλά πάρτε τα από εκεί.

Κάντε το δωμάτιο να μοιάζει με ξενοδοχείου

Η ερωτική διάθεση εντείνεται περισσότερο όταν είμαστε σε διακοπές – ή σε μίνι αποδράσεις – επειδή ακριβώς αλλάζουμε περιβάλλον από την καθημερινότητα. Βάλτε μία κανάτα με νερό και δύο ποτήρια στο κομοδίνο, ένα σοκολατάκι στα μαξιλάρια, ο,τιδήποτε θα σας άρεσε να δείτε στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου και που θα σας κάνει να νιώθετε πως σας περιποιούνται. Ακόμη, επιλέξτε χοντρές κουρτίνες που εμποδίζουν το φως να μπει στο υπνοδωμάτιο, ώστε να μην αποσπά τίποτα την προσοχή σας από το σύντροφό σας.
10. Πείτε ένα μικρό «bye bye» στο κατοικίδιό σας

Όσο κι αν κι οι δυο σας αγαπάτε το σκύλο σας, όσο να πει κανείς, είναι δύσκολο να έρθει κάποιος σε ερωτικό mood όταν σκέφτεται αν θα γεμίσει τρίχες το κρεβάτι ή πως τα πατουσάκια του θα εισβάλλουν εκεί. Σύμφωνα με μία έρευνα, το 63% ιδιοκτητών κατοικιδίων είχαν χαμηλή ποιότητα ύπνου, επειδή το ζώο κοιμόταν μαζί τους στο κρεβάτι τους. Πράγμα που αρ4γότερα εκδηλωνόταν ως αρνητισμός απέναντι στο σύντροφό τους. Επομένως… «κόψτε» τις επιδρομές του τετράποδου φίλου σας στο κρεβάτι και φροντίστε να μην είναι στο δωμάτιο εκείνη την ώρα.

Από μένα…; Καλή διασκέδαση! ;)

Πηγή & photos: health

16/06/2015 0 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd: Capote (Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου, Philip Seymour Hoffman)

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Το Νοέμβριο του 1959, τη στιγμή που ο συγγραφέας Truman Capote (Philip Seymour Hoffman) απολαμβάνει τις δάφνες της ένδοξης καριέρας του με τίτλους όπως το «Breakfast at Tiffany’s», μία οικογένεια βρίσκεται νεκρή στη φάρμα της στο Holcomb του Κάνσας. Ο Capote νιώθει την ανάγκη να γράψει για την ιστορία κι έτσι ταξιδεύει με την παιδική του φίλη κι – επίσης – συγγραφέα, Nelle Harper Lee (Catherine Keener) στη μικρή αυτή πόλη για να ξεκινήσει την έρευνά του. Οι δύο δολοφόνοι σύντομα συλλαμβάνονται κι ο Capote προσπαθεί να μάθει περισσότερα για την τραγική μέρα του φόνου, ενώ παράλληλα αναπτύσσει ιδιαίτερη σχέση με τον ένα από τους δύο κατάδικους, τον Perry Smith (Clifton Collins Jr.). Μόνο που ο Capote δεν ξέρει πως για να γράψει αυτήν την ιστορία, πρέπει να πληρώσει ένα τίμημα.

Η ταινία «Capote» του Bennett Miller («Moneyball») βασίζεται στο βιογραφικό βιβλίο του Gerald Clarke με τίτλο «Capote» και πρόκειται για την περίοδο που ο διάσημος τότε συγγραφέας εργαζόταν στο πρώτο του βιβλίο που βασίστηκε σε πραγματικά γεγονότα με τίτλο «In Cold Blood» («Εν Ψυχρώ»). Το συγκεκριμένο βιβλίο, μάλιστα, ενώ θεωρήθηκε best seller, ήταν την ίδια στιγμή ζενίθ και ναδίρ για την δουλειά του Capote, καθώς μετά από αυτό δεν κατάφερε ποτέ να παρουσιάσει άλλο ολοκληρωμένο βιβλίο.
Όσον αφορά στην ταινία, αυτό διαπιστώνεται εύκολα. Μέσω αυτής παρουσιάζεται η εμμονή του Capote με την υπόθεση της δολοφονίας στο Holcomb, η οποία τον απομάκρυνε τόσο από τον επί σειρά ετών σύντροφό του, Jack Dunphy, όσο κι από τη Harper Lee. Όχι απλά δε χάρηκε με την επιτυχία της τελευταίας με την επιτυχία του βιβλίου της «To Kill a Mockingbird», στην ουσία ζήλευε που δε μπορούσε να έχει ίδια έκβαση η δική του δουλειά, στην οποία είχε χαρίσει – εμμονικά, θα έλεγε κανείς – περίπου τέσσερα χρόνια από τη ζωή του. Αν μη τι άλλο, ο «Capote» του Bennett Miller «κρατάει» το θεατή για τον απλούστατο λόγο ότι καθ’ όλην τη διάρκεια της ταινίας, εκείνος θέλει να μάθει αν αξίζει όλος αυτός ο κόπος του Truman Capote για μία υπόθεση που, κατά πάσα πιθανότητα, ένας δημοσιογράφος θα είχε παρατήσει ως ανώφελη.

Φτάνοντας στο καστ:
Η Catherine Keener είναι μία απόλυτα πειστική Harper Lee, προσπαθώντας να βοηθήσει το φίλο της, Truman Capote, στη δουλειά του αναφορικά με την υπόθεση της δολοφονίας.
Αδυνατώ να καταλάβω το λόγο της μικρής συμμετοχής του Chris Cooper στο ρόλο του επικεφαλής αστυνομικού των ερευνών, Alvin Dewey. Ενώ είναι ένας ρόλος που είχε μεγάλη σημασία στην όλη ιστορία κι ο Cooper ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του, τον παρουσίασαν σαν κομπάρσο, ή ακόμη και σαν… «αναγκαίο κακό».

Εκείνος, όμως, που πραγματικά του βγάζω το καπέλο είναι ο – εκλιπών πια – Philip Seymour Hoffman. Μην έχοντας δει live τον ίδιο Truman Capote, έκανα μία μικρή έρευνα. Αν κάνετε κι εσείς το ίδιο, θα διαπιστώσετε πως δε θα μπορούσαν να διαλέξουν κάποιον άλλον. Ο ρόλος ήταν γραμμένος για τον Hoffman, ο οποίος έσπευσε να τιμήσει αυτήν την επιλογή, τόσο προχωρώντας σε μεγάλη απώλεια της μυϊκής του μάζας για να θυμίζει το μικροκαμωμένο συγγραφέα, αλλά κατάφερε να πετύχει ακόμη κι αυτήν την ένρινη χαρακτηριστική ομιλία του Capote, όπως και τις κινήσεις και τις χειρονομίες του.

Διόλου απίθανο, λοιπόν, που ο Hoffman τo 2006 στέφθηκε μοναδικός νικητής για χάρη της ταινίας, η οποία ήταν υποψήφια σε πέντε κατηγορίες: Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου, Καλύτερου Β’ Γυναικείου Ρόλου (Catherine Keener) και Καλύτερου Α’ Ανδρικού Ρόλου (Philip Seymour Hoffman).

Πρωταγωνιστούν: Philip Seymour Hoffman, Catherine Keener, Clifton Collins Jr., Chris Cooper, Bruce Greenwood, Amy Ryan, Mark Pellegrino κ.α.
Φέτος υποψήφιοι στην Κατηγορία Α’ Ανδρικού Ρόλου είναι οι:
– Christian Bale, «American Hustle»
– Chiwetel Ejiofor, «Twelve Years A Slave»
– Bruce Dern, «Nebraska»
– Matthew McConaughey, «Dallas Buyers Club»
– Leonardo DiCaprio, «The Wolf of Wall Street»

23/02/2014 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα: Είσαστε Chic ή Casual, κυρίες μου;

written by The K-magazine

Στη πραγματικότητα καμία γυναίκα δεν μπορεί να είναι μόνο ένα πράγμα. Λογικά να το σκεφτείτε, όταν φοράς τη φόρμα σου και τα αθλητικά σου πόσο chic μπορείς να είσαι; Τι θα κάνεις, δηλαδή; Θα βάλεις πέρλες; Δεν ταιριάζει! Το θέμα είναι, όμως, πώς κυκλοφορούμε στην καθημερινότητα μας ή πιο στυλ μας αρέσει περισσότερο και ποιο θέλουμε να υιοθετήσουμε. Με την Αντιγόνη αποφασίσαμε να τα ξεχωρίσουμε για ακόμη μία φορά και εκείνη να μας εξηγήσει γιατί το casual είναι καλύτερο από chic που θα υπερασπιστώ εγώ παρακάτω! Σας την παραδίδω λοιπόν!

“Casual can’t be stylish and sexy”? Think again! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Μέσα στην υπερβολή αυτό το κορίτσι… Άκου εκεί «πέρλες με την αθλητική φόρμα»! Μία με τα flat παπούτσια , μία την περασμένη βδομάδα με την Katharine Hepburn , αρχίζω να πιστεύω πως η Λίνα προσπαθεί να αποδείξει πως είμαι τελείως αγοροκόριτσο. Όχι, όμως, αγαπητοί μου φίλοι! Το ότι μου αρέσει η πρακτικότητα σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς μου, δε μου στερεί τη θηλυκότητα!

Ως κοριτσάκι, σίγουρα δε μπορώ να απαρνηθώ τελείως ένα κομψό βραδινό φόρεμα ή ένα ζευγάρι εντυπωσιακές γόβες. Και ναι, μου αρέσει να «καρφιτσώνω» élégant συνολάκια στο Pinterest! Μόνο που τα εν λόγω συνολάκια, όσο εντυπωσιακά κι αν είναι, έχουν πολύ περιορισμένη χρησιμότητα. Άντε και το αγόρασα το φόρεμα το σατέν και το φόρεσα σε ένα γάμο ή μία βάφτιση, άντε και για ένα ποτό σε μία βραδινή εκδήλωση. Μετά; Μετά κάθεται το φόρεμα και κάνει gossip με τα άλλα ρούχα στη ντουλάπα. Περίπου ίδια τύχη έχουν και τα αντίστοιχα αξεσουάρ – γόβες, τσάντες, κοσμήματα κ.ο.κ. Όπως καταλαβαίνετε, δε θα σας πολυζαλίσω, καθώς ένας και μοναδικός είναι ο λόγος που υποστηρίζω το casual στυλ.

Τα παντελόνια, τα πουκάμισα, τα πουλόβερ – τώρα που χειμωνιάζει κιόλας! – κι ακόμη και τα πιο απλά φορέματα είναι ρούχα για όλην την ημέρα. Όσο να πεις, άλλο να πηγαίνεις στη δουλειά σου απλά ντυμένη μεν, σίγουρα προσεγμένη δε, κι άλλο να πηγαίνεις σαν την υπερπαραγωγή. Δεν πας για να κάνεις πασαρέλα, γλυκιά μου… για δουλειά πας! Δεν είναι, δηλαδή ωραιότατο outfit ένα τζιν μ’ ένα πουκάμισο κι ένα γιλέκο συνδυασμένα με κομψές μπαλαρίνες ή ένα μάλλινο φόρεμα με μπότες ιππασίας; Μια χαρά ρουχαλάκια και τα φοράς κι από το πρωί μέχρι το βράδυ παραμένοντας εξίσου εντυπωσιακή. Αν τώρα θες να κάνεις το σύνολο και λίγο πιο βραδινό, βγάλε τις μπαλαρίνες και βάλε ένα ζευγάρι απλές ψηλοτάκουνες γόβες με χρώμα που ανταποκρίνεται στη σαιζόν κι ένα όμορφο κολιέ, ένα βραχιόλι ή ένα ζευγάρι μακριά σκουλαρίκια. Μία πολύ μικρή πινελιά μπορεί να μεταμορφώσει και το πιο απλό σύνολο, όπως διαπιστώνετε.

Επιπλέον, υπάρχει η πεποίθηση πως όσο πιο chic ντύνεται μία γυναίκα, τόσο πιο sexy φαίνεται. Αυτή η πεποίθηση κατ’ εμέ είναι τελείως λανθασμένη. Όσο κι αν σε κάποιες φαίνεται περίεργο, οι άντρες δεν τρελαίνονται με τις «υπερπαραγωγές». Τι εννοώ… το βάψιμο λες και πας στα μπουζούκια, το νύχι που εξαιτίας του μήκους του μετά βίας μπορείς να κάνεις στοιχειώδεις κινήσεις δε μπορώ να πω πως τους ενθουσιάζει, το αντίθετο, μάλλον. Για να μην πω πως προκαλούν σκέψεις διόλου τιμητικές σε τέτοιες περιπτώσεις. Τους αρέσει η γυναίκα απέναντι να είναι προσεγμένη και περιποιημένη, αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ. Και πιστέψτε με, τους αρέσει η απλότητα. Keep it simple, it’s still sexy, λοιπόν!

Δε διαφωνώ πως κάθε άνθρωπος έχει το δικό του στυλ και τα ρούχα που φοράει συνήθως αντιπροσωπεύουν την προσωπικότητα του καθενός. Κι ο πειραματισμός είναι αποδεκτός, όλοι το κάνουμε άλλωστε. Αλλά όπως είπα… being simple doesn’t mean you’re not stylish!

«Chaque femme est une princesse» ( από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Από τη στιγμή που κάθε γυναίκα είναι μία πριγκίπισσα έχει δικαίωμα να ντύνεται και να συμπεριφέρεται ανάλογα. Επειδή λοιπόν η παραπάνω κυρία υπερασπίστηκε το δικαίωμα της γυναίκας να είναι ντυμένη casual, εγώ είμαι εδώ για να σας πείσω ότι το να ντύνεσαι chic και κομψά κάθε μέρα δεν είναι κάτι που απαραίτητα περιλαμβάνει μετάξι και ταφτά!

Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σας: Αγαπημένα μου ρούχα είναι οι φόρμες μου, τα οποία είναι τα μόνα ρούχα που νιώθω άνετα μέσα, αμέσως. Όχι όμως δεν είμαι από εκείνες τις γυναίκες που για να πάνε στο περίπτερο πρέπει να φοράνε κραγιόν, αντίθετα φοράω τα αθλητικά μου παπούτσια και βγαίνω από το σπίτι.

Όταν όμως έχω να πάω κάπου που δεν είναι μέχρι το σουπερ- μάρκετ της γειτονιάς ή μέχρι τον κάδο να πετάξω τα σκουπίδια, προσέχω τι θα βάλω. Θα σκεφτώ το που θα πάω και πως θα συνδυάσω τα ρούχα μου, θα φροντίσω τα αξεσουάρ μου να ταιριάζουν και γενικά το σύνολο να αποπνέει την εποχή και το στυλ που θέλω, να βγάζει έναν αέρα, vintage, chic και ρομαντικό. Το street chic είναι από τα πιο αγαπημένα μου στυλ αφού δίνει τη δυνατότητα να είσαι κομψή, χωρίς απαραίτητα να φοράς τακούνια όλη μέρα, κάτι που είναι πολύ βολικό αν έχεις να περπατήσεις χιλιόμετρα.

Δεν είσαι casual μόνο όταν φοράς jeans ή κολάν ή ίσια παπούτσια. Επίσης δεν είναι απαραίτητο να είσαι ντυμένη πρόχειρα για να είσαι άνετα, προσωπικά φοράω σχεδόν συνέχεια φορέματα και είμαι πολύ άνετη πάντοτε. Επίσης πάντοτε είχα την άποψη ότι από τα πιο σικάτα και πιο κομψά κομμάτια μέσα σε μία γυναικεία ντουλάπα είναι τα φορέματα, το πώς θα τα συνδυάσετε και τι αέρα θα τους δώσετε αυτό είναι στο χέρι σας. Εύκολα όμως μπορείς να κάνεις ένα φόρεμα να δείχνει επίσημο.

Καλό θα είναι να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι το chic στυλ δεν προσδιορίζεται μόνο από το τι ρούχα φοράμε, αλλά από τα κοσμήματα που πλαισιώνουν το σύνολο, το μακιγιάζ, ακόμα και από το τι χρώμα θα είναι τα νύχια μας ή το σχέδιο της τσάντας μας. Το κομψό είναι ένα σύνολο και όχι μόνο ένα ρούχο, θυμηθείτε το αυτό την επόμενη φορά που θέλετε να το πετύχετε!

Σχετικά άρθρα :

–Αντιγόνη Vs. Λίνα: Nicole ή Charlize για το ρόλο της Grace Kelly;

–Πώς να περπατάτε άνετα με ψηλά τακούνια!

08/11/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα, aka… Ο «πόλεμος» των Hepburn!

written by The K-magazine

Όχι, μην ανησυχείτε, δε θα μιλήσουμε για κωμικοτραγικές καταστάσεις όπως στην ταινία «Ο Πόλεμος των Ρόουζ»! Πρόκειται απλά για τη νέα κόντρα μεταξύ εμού και της αγαπητής Λίνας.
Αυτή τη φορά η κάθε μια μας καλείται να υπερασπιστεί τη δική της αγαπημένη… Hepburn! Η Katharine κι η Audrey, μπορεί να μοιράζονται το ίδιο επώνυμο, όμως δεν τις ενώνει κάποια συγγένεια. Επιπλέον η κάθε μία από αυτές τις δύο καθ’ όλα γοητευτικές κυρίες του Hollywood έχει αφήσει το δικό της ξεχωριστό «στίγμα» στον κινηματογράφο κι η κάθε μία για διαφορετικούς λόγους έγινε style icon! Ας αφήσω, όμως, τη Λίνα να μας πει γιατί δίνει… douze points στη γλυκιά Audrey, την οποία δεν πρόκειται να αρνηθώ πως θαυμάζω!

«Anyone who ever gave you confidence, you owe them a lot.». (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

(Audrey Hepburn ως Holly Golightly στο «Breakfast at Tiffany’s»)

Το ξέρω ότι όποιος με δει θα νομίζει ότι έχω αδυναμία στη Marilyn. Δεν είναι ότι έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα με την ξανθούλα, είναι η αλήθεια. Αλλά ποτέ δε μπορούσα αυτό το συνεχές νιαούρισμά της και το «γούτσου γούτσου» που έβγαινε από τη φωνή της. Γι’ αυτό και ποτέ με τη Monroe δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις. Ήμουν πάντα η θαυμάστρια της μελαχρινής Audrey Hepburn, μη βλέπετε τι χρώμα έχουν τα μαλλιά μου! Όταν είδα για πρώτη φορά το «Breakfast at Tiffany’s» λάτρεψα την ταινία, καθώς είναι μία από τις αγαπημένες μου. Ήταν κι η στιγμή που «ερωτεύτηκα» την Audrey!

Ο ρόλος της ως Holly να ήταν εκείνος που με έκανε να την αγαπήσω και να ψάξω μετά να δω κι άλλες ταινίες της, όπως το «Funny Face», τη «Sabrina», το υπέροχο «Roman Holiday» ή το «Paris when it sizzles» – παρεπιπτόντως είναι κάποιες από τις αγαπημένες μου ταινίες! Η Audrey, όμως, ήταν κάτι παραπάνω από μία υπέροχη ηθοποιός. Είχε αυτό το αέρινο στυλ που νόμιζες ότι αιωρούνταν στη γη για να σκορπίζει μαγεία και χαμόγελα!
Αν κι η Katharine Hepburn ήταν μία εξίσου σημαντική ηθοποιός και μία πανέμορφη γυναίκα, πάντα ανάμεσα στις δύο Hepburns προτιμούσα την Audrey. Διότι είχε μια αθωότητα, μία φρεσκάδα και μία γλύκα στο πρόσωπό της και στο βλέμμα της. Αυτό με κάνει να τη ζηλεύω λίγο ενώ παράλληλα τη θαυμάζω, γιατί έχω την αίσθηση πως δε θα μπορέσω ποτέ να καταφέρω να τα αποκτήσω αυτά. Η Katharine, αν κι όμορφη, ήταν τσαμπουκάς και δυναμική σε βαθμό που ένιωθα πάντα ότι χάνει κάτι από τη γυναικεία της υπόσταση – κι αυτό είναι κάτι που νομίζω με ενοχλούσε σ’ εκείνη.

Δείτε μία φωτογραφία της Audrey με το ζεστό, γλυκό και παράλληλα τόσο θηλυκό και παιχνιδιάρικο βλέμμα της. Δε γίνεται να μη σε μαγνητίσει, είναι η γυναίκα που θέλεις να της μοιάσεις. Είναι όμορφη, ειλικρινής και, απ’ ό,τι μας απέδειξε στην πραγματική της ζωή, ένας άνθρωπος που προσπαθούσε να βοηθά και να δίνει στους συνανθρώπους της. Μόνο που δυστυχώς έφυγε γρήγορα…
Η Audrey τα είχε όλα: ομορφιά, μυαλό, ταλέντο, στυλ, καλοσύνη, εξυπνάδα… Κι ήταν ένα από τα καλύτερα και πιο διαχρονικά fashion icons που έζησαν ποτέ! Πολύ θα ήθελα στην επόμενη ζωή μου να γεννηθώ Audrey Hepburn! Αλλά δε μπορούμε να τα έχουμε όλα, όπως ξέρω πως, όσο κι αν προσπαθήσω στην τωρινή μου ζωή, δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρω να της μοιάσω ούτε στο ελάχιστο. Μπορώ, όμως, πάντα να τη θαυμάζω και να περνάω υπέροχα βλέποντας τις ταινίες της – κι αυτό είναι πολύ όμορφο!

«Attractive tomboy has a name: Katharine Hepburn!» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Την Audrey Hepburn την αγαπώ. Είναι γλυκιά, είναι γοητευτική, έχει sex appeal … Έχει τρελό «πακέτο»! Δε γίνεται να μην την αγαπήσει κανείς! Είναι κάτι στο οποίο αδυνατώ – και κυρίως δεν υπάρχει λόγος – να διαφωνήσω με τη Λίνα. H Katharine Hepburn, όμως, έχει μείνει αξέχαστη όχι μόνο για την επαγγελματική της πορεία, αλλά και για το φλογερό της ταμπεραμέντο. Για το θράσος της, για την ανεξαρτησία της, για την επανάσταση που έκανε κόντρα στην εποχή της. Θα μπορούσε να εξελιχθεί αλλιώς, θα μου πεις; Κόρη σουφραζέτας ήταν!

Είναι ο κύριος λόγος που όταν με ρώτησε η Λίνα ποια από της δύο προτιμώ είπα χωρίς πολλή σκέψη «Katharine και τα μυαλά στα κάγκελα!». Ήταν μία γυναίκα πολύ μπροστά από την εποχή της. Ποια άλλη θα μπορούσε να παίξει την ανεξάρτητη κι επαναστάτρια Joe στις «Μικρές Κυρίες»; Καμία, μόνο αυτή!
Γοητευτική και με μία – φαινομενικά – εύθραυστη φυσιογνωμία, η Katharine Hepburn έβαζε τα γυαλιά στον κοινωνικό της περίγυρο. Είχε ισχυρή αντίληψη κι άποψη για τα πολιτικά δρώμενα της εποχής κι αγωνιζόταν για τις πεποιθήσεις της. Ήταν κάτι παραπάνω από μία όμορφη παρουσία, αποδεικνύεται κι από τα γεγονότα πως ηγήθηκε απεργίας τις χρονιές 1946 και 1947 εναντίον των στούντιο και την εναντίωσή της στον τότε εραστή της κι ηθοποιό Spencer Stacy πως οι ηθοποιοί δεν πρέπει να εμπλέκονται με την πολιτική.

Η Katharine Hepburn αρνούνταν πεισματικά να υποταχθεί στα επιβληθέντα στερεότυπα για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία της εποχής. Μάλιστα την ίδια στιγμή γινόταν style icon. Ήταν από τις πρώτες γυναίκες που τόλμησαν (!) να φορέσουν παντελόνια τη δεκαετία του ’30. Συνήθως κυκλοφορούσε χωρίς makeup. Έπαιζε γκολφ… Πού να τολμούσε γυναίκα εκείνην την περίοδο έστω να διανοηθεί να πιάσει μπαστούνι του γκολφ στα χέρια της;
Τέλος είναι μία γυναίκα που φαίνεται πως έδινε μεγάλη προτεραιότητα στο πάθος για τη ζωή. Δεν το λέω εγώ, αλλά η ίδια με ατάκες όπως «If you obey all the rules, you miss all the fun» και «I never realized until lately that women were supposed to be the inferior sex». Κάθε της προσωπικό απόφθεγμα είναι γεμάτο από πάθος και – τουλάχιστον για μένα – λειτουργεί καταλυτικά σαν συμβουλή «μη συμβιβάζεσαι ποτέ». Φυσικά αγάπησε με πάθος, η δυναμική των σχέσεών της με τον γνωστό αεροπόρο Howard Hughes και τον ηθοποιό Spencer Tracy είναι ενδεικτική.

Η Λίνα πιστεύει πως όλα τα παραπάνω της στοίχιζαν τη θηλυκότητά της. Μόνο που η Katharine Hepburn είχε ένα μοναδικό τρόπο να εντείνει τη θηλυκότητά της με αυτά ακριβώς τα «ανατρεπτικά» στοιχεία του χαρακτήρα της. Άλλωστε ως γνωστός… οι σωστοί οι άντρες θέλουν τη γυναίκα με λίγο θράσος!
Είναι αντράκι, έχει εκείνη τη σπίθα στο μάτι… πώς να μην την έχω ψηλά;;;

01/11/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα: «Σου ζήτησα ήδη συγνώμη» ή «Συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη!»;

written by The K-magazine

Άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε, σωστά; Κι όλοι μας έστω και μία φορά βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να παρεξηγηθούμε με κάποιον άλλον. Όσο μεγαλείο ψυχής απαιτείται, όμως, από εκείνον που ζητά συγνώμη, άλλο τόσο χρειάζεται κι από την άλλη πλευρά. Προσωπικά έχω την εξής τακτική: εφ’ όσον αναγνωρίζω το λάθος μου, εξηγούμαι, ζητώ συγνώμη κι ευελπιστώ να λήξει το ζήτημα όμορφα κι ωραία. Μόνο που δε θέλω να επαναλαμβάνομαι λέγοντας «συγνώμη» ξανά και ξανά. Η Λίνα από την άλλη, είναι πιο επίμονη σε αυτό το ζήτημα. Ας δούμε τι πιστεύει το κορίτσι μας κι επανέρχομαι!

«Μέχρι πότε θα ζητάς συγνώμη;» (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που, όταν κάνουν ένα λάθος, το καταλαβαίνουν και ζητούν συγνώμη. Βέβαια, έχω κι ένα μεγάλο μειονέκτημα: μπορεί να ζητήσω συγνώμη ακόμη κι όταν δε φταίω. Μπορεί να ζητήσω συγνώμη γιατί νιώθω πως ταλαιπώρησα μία πωλήτρια και τελικά δεν ψώνισα ή γιατί μπαίνοντας στο ταξί κατά λάθος κοπάνησα την πόρτα.

Το ευχαριστώ και το συγνώμη δεν τσιγκουνεύομαι να τα πω! Διότι πάντα θεωρούσα ότι είναι από τους πυλώνες της ευγένειας και δεν πρέπει να τα τσιγκουνευόμαστε. Το κακό είναι, όμως, ότι στο θέμα του «ευχαριστώ» δεν υπάρχει πρόβλημα. Στο θέμα της «συγνώμης» είναι αρκετοί εκείνοι που λένε ότι πρέπει να έχει τα όριά της.

Πόσες φορές είναι αρκετό το να ζητάς συγνώμη, λοιπόν; Αν με ρωτήσετε, έχω να σας πω ότι μπορώ να τη ζητήσω όσες φορές θέλει κάποιος, αν δεν του φτάνει η μία φορά και το σφάλμα μου είναι τόσο βαρύ που δεν παραγράφεται με την πρώτη. Θεωρώ, όμως, μεγάλο λάθος να μπει κάποιος στη διαδικασία να ζητήσει συγνώμη αφού έχει καταλάβει το λάθος του και να μην τη δεχθεί ο άλλος αμέσως. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να τον συγχωρέσουν, κανείς αλάνθαστος, όπως λένε, κι αναμάρτητος ώστε να μη αποδεχθεί τη συγνώμη.

Όταν, λοιπόν, έρχομαι με μεγάλη ταπεινότητα ζητώντας συγνώμη και συνεχίζω να τη ζητάω, δεν το κάνω απλά γιατί ο άλλος δεν την έχει αποδεχθεί λεκτικά, αλλά γιατί δεν την έχει δεχθεί ουσιαστικά. Κι εκεί είναι το θέμα. Δεν είναι να πεις «ναι, τη δέχομαι», είναι να φαίνεται στις πράξεις σου και στη συμπεριφορά σου ότι όντως συγχωρείς τον άλλον κι ότι μέσα σου δεν του κρατάς το λάθος που έκανε. Εκεί φαίνεται η συγχώρεση. Αν, λοιπόν, κάποιος ζητήσει επίμονα συγνώμη κι ανήκει στη δική μου κατηγορία, είναι γιατί δεν έχει δει ακόμα την ουσιαστική συγχώρεση και γιατί έχει ανάγκη να ξεκαθαρίσει τα πράγματα μέσα από μία ξεκάθαρη κουβέντα.

«Αν η μία συγνώμη δεν αρκεί, τότε κάτι άλλο συμβαίνει.» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Τέλεια δεν είμαι σε καμία των περιπτώσεων. Ποιος είναι, άλλωστε; Έχω κάνει κι εγώ λάθη, έχω βρεθεί σε δυσάρεστες παρεξηγήσεις κι έχω ζητήσει συγνώμη.

Μόνο που όπως είπα και στον πρόλογο, χρειάζεται μεγαλείο ψυχής κι από τις δύο πλευρές. Θα κάτσω με τον άλλον, θα του εξηγήσω πως κατάλαβα το όποιο σφάλμα μου και θα του ζητήσω συγνώμη. Αλλά μία φορά και τέλος. Και σπάνια – πολύ σπάνια – θα μπω στη διαδικασία να το κάνω πάνω από μία φορά.

Γιατί δε μπαίνω στο φαύλο κύκλο της επανάληψης; Γιατί πολύ απλά όταν ζητάω συγνώμη για τα λάθη μου, φροντίζω την ίδια στιγμή να αποδείξω πως αυτή είναι ειλικρινής μέσα από τις πράξεις μου, όπως πολύ σωστά είπε κι η Λίνα. Αν παρ’ όλα αυτά ο απέναντί μου «μουλαρώνει» και το κρατάει μανιάτικο, τότε πολύ απλά αρχίζω να σκέφτομαι πως ο ίδιος εξαρχής δεν είχε την όποια σχέση μας σε εκτίμηση.

Τόσο στη συγνώμη, όσο και στη συγχώρεση δε χωρoύν εγωισμοί. Αν λοιπόν, ο άλλος βάζει τον εγωισμό του πάνω από μένα και τη σχέση μας, συγνώμη, αλλά δε θα πέσω και στα γόνατα κλαίγοντας. Κι όχι από εγωισμό, αλλά από αξιοπρέπεια. Γιατί το να ζητάς συγνώμη και να αναγνωρίζεις το λάθος σου απαιτεί αξιοπρέπεια. Αν λοιπόν, ο άλλος κάνει το δύσκολο, αυτόματα μία φωνούλα μέσα μου μου λέει να σηκώσω το κεφάλι περήφανα και να γυρίσω την πλάτη μου. Για να πεισμώνει και να μην του φτάνει η μία συγνώμη – η οποία είναι μέσα από την καρδιά μου – τότε σημαίνει πως δεν αξίζει τον κόπο να χαλάσω «τη ζαχαρένια μου».

Εφ’ όσον μέσα μου ξέρω πως εγώ από μεριάς μου έκανα το σωστό, από εκεί κι ύστερα δεν πρόκειται να αναλωθώ συναισθηματικά – τουλάχιστον όχι για πολύ. Σίγουρα μπορεί να πικραθώ αν μ’ έναν τέτοιο τρόπο λήξει μία σχέση, αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα φορέσω και… πλερέζα! Σημαίνει πολύ απλά πως αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα κεφάλαιο της ζωής μου το οποίο αργά ή γρήγορα θα έκλεινε.

Εν κατακλείδι, συμφωνώ με τη Λίνα πως πρέπει κι από τις δύο πλευρές να γίνεται μία ξεκάθαρη κουβέντα για να λυθεί η παρεξήγηση. Αλλά θεωρώ πως όταν αυτές οι συζητήσεις φτάνουν σε τέλμα, εν μέρει μπορεί να είναι και σε καλό, γιατί επαναπροσδιορίζεις τις σχέσεις σου με τους άλλους.

Εσείς τι πιστεύετε; Αρκεί η μία φορά που ζητάει κανείς συγνώμη;

18/10/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα: Γόβα στιλέτο ή flat ‘n’ chic;

written by The K-magazine

Ως κοριτσάκια, εκ των πραγμάτων μας αρέσει η μόδα και την παρακολουθούμε! Ναι, ναι, ακόμη κι εγώ που δεν είμαι ο τύπος της γυναίκας που κυκλοφορεί με το «In Style» ανά χείρας! Αν κι ομολογώ πως κάτι κλεφτές ματιές σε ιδέες για outfit τις ρίχνω στο Pinterest! Τέλος πάντων, με τη Λίνα συζητούσαμε ποια παπούτσια είναι καλύτερα: οι ψηλοτάκουνες γόβες που προσδίδουν θηλυκότητα και – κακά τα ψέμματα – για πολλούς άντρες είναι φετίχ ή χαμηλά παπουτσάκια, όπως μπαλαρίνες και αθλητικά; Με τη Λίνα τα είπαμε και τα ξεκαθαρίσαμε. Επειδή όμως, είμαστε και κορίτσια one of a kind, θα διαπιστώσετε πως οι προτιμήσεις μας διαφέρουν από αυτό που φοράμε σε σχεδόν καθημερινή βάση!

«Τα τακούνια μου κι ένα ταξί να φύγω – με στυλ, πάντα!» (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Είμαι από εκείνες τις γυναίκες που λατρεύουν τα τακούνια κι έχουν σχεδόν ένα ζευγάρι σε όλα τα χρώματα! Τα βλέπω κι ενθουσιάζομαι, επιθυμώ κάθε γόβα που κυκλοφορεί στην αγορά! Θεωρώ ότι είναι «σύμβολο θηλυκότητας». Επίσης είναι και το μοναδικό παπούτσι που με το που το φοράς σου ανεβάζει αυτόματα την αυτοπεποίθηση. Νιώθεις πιο κυρία, πιο επίσημη, είσαι πιο ψηλή – έστω κι αν μόλις βγάλεις τα τακούνια, από το δεύτερο όροφο πας κατευθείαν στο ισόγειο.

Η αλήθεια είναι ότι δε συγκρίνεται η αίσθηση που νιώθεις με τα τακούνια σε σχέση με την τα αγαπημένα σου αθλητικά – μεταξύ μας, τα λατρεύω τα αθλητικά μου, δεν υπάρχει πιο άνετο παπούτσι για το δρόμο. Αλλά για να φορέσεις τακούνια, πρέπει να ξέρεις και το πώς. Έχετε δει εκείνες τις κοπέλες που φοράνε τα 15ποντα και για να περπατήσουν θα πρέπει οπωσδήποτε να τις κρατάει κάποιος ή περπατούν με τέτοιο τρόπο που νομίζεις ότι στο επόμενο βήμα θα πέσουν κάτω. Ε, γι’ αυτό σας λέω: πριν τα φορέσετε, εξασκηθείτε!

Το αστείο είναι ότι αν με δει κάποιος στην καθημερινή μου ζωή κι όχι σε κάποια επίσημη εκδήλωση, δεν πρόκειται ποτέ να πιστέψει ότι φοράω τακούνια, ότι μπορώ να περπατήσω επάνω τους ή ακόμη και να τρέξω με αυτά. Βέβαια, μετά από πέντε ώρες, δε μπορώ να κάνω βήμα και τα πόδια μου με πεθαίνουν. Αλλά για αρχή είμαι πολύ επίσημη και πολύ κυρία όταν τα φοράω! Σε μία έρευνα που έχω κάνει, όμως, δεν είμαι η μόνη που έπειτα από κάποια ώρα υποφέρει επάνω στις αγαπημένες της γόβες. Γι’ αυτό και με την Αντιγόνη αποφασίσαμε να μιλήσω για τακούνια εγώ που μονίμως είμαι με flat κι εκείνη που φορά πολύ συχνά γόβες να μιλήσει για τους δικούς μου καθημερινούς συντρόφους.

Το κακό με τις γόβες είναι πως, όσο κι αν τις αγαπώ, δε θεωρώ ότι είναι για κάθε μέρα, ούτε για όλες τις ώρες. Επίσης, είμαι απόλυτα σίγουρη ότι δε θα καταφέρω ποτέ να γίνω η γυναίκα που φοράει από το πρωί μέχρι το βράδυ 12ποντα παπούτσια! Ίσως αυτό είναι που μέσα μου τα κάνει πιο ξεχωριστά και κάθε φορά που τα βάζω, η εκάστοτε περίσταση είναι πιο μοναδική. Ένα πράγμα που αγαπώ, είναι ο ήχος τους – αυτό το «κλακ κλακ» που κάνουν μπορεί σε άλλους να είναι σπαστικό, αλλά για μένα είναι υπέροχος και λατρεμένος. Και είναι ο χαρακτηριστικός ήχος του θηλυκού που έρχεται ή φεύγει, ανάλογα το πόσο τυχεροί είστε!

Τώρα σας παραδίδω στα χέρια της αγαπημένης Αντιγόνης, που ξέρει από ίσια παπούτσια, αλλά δεν τα φοράει και κάθε μέρα!

«Μπαλαρινούλα μου αγαπημένη, flat and so girly!» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Το πιο πιθανό είναι πως όσοι με γνωρίζετε καλά, τώρα που διαβάζετε τη δική μου οπτική, θα τρίβετε τα μάτια σας μονολογώντας «ποια καλέ; Η Αντιγόνη, που δεν την έχω δει ποτέ χωρίς τις γόβες ή της ψηλές της μπότες;». Όχι, φίλοι μου, δεν πρόκειται για συνωνυμία. Ο πραγματικός λόγος όμως που κατά βάση φοράω ψηλά παπούτσια είναι επειδή ως γνωστό «στριμάδι» δε βρίσκω ένα… ΕΝΑ ζευγάρι flat παπουτσιών που να ταιριάζει στο γούστο μου και να μου κάνει εκείνο το «κλικ»!

Τα λατρεύω τα ίσια παπούτσια – με εξαίρεση αυτήν τη νέα «μόδα» με το αντρικό κόψιμο των παπουτσιών, εκείνο δηλώνω πως το μισώ! Τις μπαλαρίνες, τα σανδάλια, τις μπότες ιππασίας, τα αθλητικά. Δεν υπερβάλλω, τα λατρεύω και πραγματικά εκνευρίζομαι όταν δε βρίσκω στα καταστήματα αυτό που ψάχνω. Εντάξει, δε λέω πως θα πω κατηγορηματικά «όχι» σ’ ένα κομψό ζευγάρι γόβες. Αλλά η αλήθεια είναι πως τα χαμηλά παπούτσια είναι πιο πολύ… ΕΓΩ.

Κατ’ αρχήν μου αρέσει η άνεση που προσφέρουν. Προσωπικά θέλω το παπούτσι που φοράω, εκτός από καλαίσθητο, να είναι και πρακτικό. Αν κι έχω εκπαιδευτεί όχι απλά στο να περπατάω γρήγορα, αλλά ενίοτε και στο τρέξιμο – τρελό μάθημα ισορροπίας η βόλτα με το Φιντέλ φορώντας ψηλοτάκουνες μπότες! – , πολλές φορές ευχήθηκα να είχα ψάξει λίγο παραπάνω στα μαγαζιά για ένα όμορφο ζευγάρι μπαλαρίνες. Κι επειδή είμαι υπερκινητικό άτομο – καλά, ΟΚ, μερικοί μου λένε πως έχω καρφιά στον πισινό μου! – θέλω τα παπούτσια μου να με βοηθούν να λειτουργώ άνετα χωρίς να φοβάμαι μήπως τα πόδια μου γίνουν «τούμπανο» μέχρι το βράδυ!

Έπειτα είναι η ευκολία που παρέχουν στους στιλιστικούς συνδυασμούς. Ένα ίσιο παπούτσι είναι αξεσουάρ του τύπου «coca cola: πάει με όλα». Υπάρχει στυλ που δεν ταιριάζει με κάθε outfit; Όχι! Ή μήπως τα καλοκαιρινά σανδάλια είναι περιοριστικά; Κάθε άλλο! Είναι παπούτσια που μπορείς να τα φορέσεις από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ακόμη και τα αθλητικά, όπως ένα ζευγάρι All Star σε μία έντονη απόχρωση όπως το κόκκινο, μπορούν να απογειώσουν ένα κλασσικό στυλ «λευκό πουκάμισο + jeans».

Τέλος τα χαμηλά παπούτσια προσδίδουν έναν τόνο ανεμελιάς, που μπορεί παράλληλα να γίνει πιο θηλυκός κι από το φόρεμα με τις ψηλοτάκουνες peep toes. Η απλότητά τους κι ο συνδυασμός τους μ’ ένα στιλάτο outfit είναι ο ορισμός του «simple and sexy». Φανταστείτε πόσο κοριτσίστικο μεν, θηλυκό δε είναι ένα midi φόρεμα μ’ ένα ζευγάρι μπαλαρίνες. Trust me, όσο κι αν- όπως είπα- οι γόβες λειτουργούν σαν φετίχ στους άντρες, τρελαίνονται εξίσου με το «girly look»!

Κι αν δε με πιστεύετε να σας πω απλά πως όσο έγραφα αυτές τις γραμμές ήμουν ντυμένη μ’ ένα μαύρο παντελόνι, ένα λευκό πουλοβεράκι και τα λευκά Stansmith μου, και μάλιστα πήρα εύσημα για το «athletic, yet stylish» αυτό look!

Βέβαια, είναι όλα θέμα προτιμήσεων. Άλλωστε κι εγώ η ίδια δεν έχω απαρνηθεί τις γκρι μου γόβες, τις οποίες τιμώ δεόντως!

04/10/2013 2 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη vs Λίνα: Sherlock στο σινεμά ή στη τηλεόραση; Εσύ αποφασίζεις!

written by The K-magazine

Ε, ναι την αλήθεια θα την πω…Το γεγονός ότι η Αντιγόνη δεν θέλησε να υπερασπιστεί τον Robert Downey Jr. Ήταν έκπληξη, και για αυτό κλήθηκα εγώ να τον δικαιώσω απέναντι στον τηλεοπτικό Sherlock, όχι ότι δεν μου αρέσει η τηλεοπτική σειρά του BBC, αντίθετα, αλλά έχω τους λόγους μου για να επιλέξω εκείνον του σινεμά. Εσείς ποιον από τους δύο θα διαλέγατε ως καλύτερο; Εμείς με την Αντιγόνη τα ξεκαθαρίσαμε, για αυτό και θα αφήσω πρώτα το κορίτσι μας να σας πει γιατί προδίδει τον αγαπημένο της Robert για πρώτη φορά.

«Benedict, you’re so… Sherlock!» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Ο θαυμασμός μου… Καλά, καλά, η τρέλα μου! Η τρέλα μου για τον Robert Downey Jr. είναι γνωστή τοις πάσι. Τις τελευταίες μέρες, όμως, διάβαζα τα δεύτερο τόμο των περιπετειών του Sherlock Holmes. Ως γνωστόν οι περισσότεροι όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο αυτόματα δημιουργούμε με το μυαλό μας μία εικόνα που να αντιστοιχεί στις γραμμές που διαβάζουμε. Όσο απίστευτο, λοιπόν κι αν φαίνεται τουλάχιστον σε όσους με ξέρουν καλά αντί για το πρόσωπο του Robert Downey Jr. αυτός που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν ο Benedict Cumberbatch της τηλεοπτικής σειράς του BBC.

Ίσως φανεί περίεργο, μια που οι ιστορίες του Sir Arthur Conan Doyle διαδραματίζονται στο Λονδίνο των τελών του 19^ου αιώνα, ενώ η σειρά έχει μεταφερθεί στο Λονδίνο του δικού μας 21^ου αιώνα. Με smartphones, με WiFi , με τα όλα του, τέλος πάντων! Έχω δύο επιχειρήματα να προτάξω για αυτή την επιλογή που νομίζω έχουν τη σωστή βάση.

Αρχικά είναι το παρουσιαστικό του Benedict Cumberbatch. Ψηλός, λεπτοκαμωμένος, με ένα πρόσωπο που το λες «μυστήριο» από μόνο του. Όπως ακριβώς μας τον παρουσιάζει κι ο Doyle στις ιστορίες του. Πολύ καλός ο Robert, θα ήμουν ψεύτρα αν έλεγα πως δεν τον απόλαυσα και στις δύο ταινίες του. Η αλήθεια, όμως είναι πως ο Downey Jr. είναι ηθοποιός που τον λες “καρδιοκατακτηττή”. Έχοντας, λοιπόν, παρακολουθήσει με τη δέουσα προσοχή τόσο τις ταινίες, όσο και τη σειρά του BBC, κατέληξα πως ο τηλεοπτικός Sherlock ανταποκρίνεται περισσότερο στον ήρωα των βιβλίων.

Τώρα ο δεύτερος – κι ίσως σημαντικότερος – λόγος που προτιμώ τον Cumberbatch. Όλοι ξέρουμε πως ο Holmes είναι από μόνος του ένα εγκληματολογικό εργαστήριο. Θα δει λίγη σκόνη στο μανίκι του συνομιλητή του και θα καταφέρει σε χρόνο dt να βγάλει πλήρες πόρισμα. Εντάξει, όσοι είναι αρκετά μελετηροί γύρω από τον Sherlock Holmes ξέρουν πως ήταν και πολύ καλός στις πολεμικές τέχνες, ειδικά στο μποξ. Αυτό του το στοιχείο, όμως, νομίζω πως χρησιμοποιήθηκε υπέρ του δέοντος στις ταινίες του Guy Richie. Ναι, ο Sherlock του μπορούσε να σε αποστομώσει όταν άρχιζε τις αναλύσεις του. Αλλά… πολύ ξύλο, ρε παιδί μου! Έντονες σκηνές περιγράφονται και στις ιστορίες του Sir Arthur Conan Doyle, αλλά όχι και να είναι ο ήρωάς του επί μονίμου βάσεως με σκισμένα χείλη, μαυρισμένα μάτια κλπ.

Στην τηλεοπτική σειρά, λοιπόν, ο εντυπωσιακός τρόπος σκέψης και δράσης του Sherlock είναι αυτό όπου δίνεται περισσότερη βάση, όπως και νομίζω πως πρέπει να γίνεται. Τώρα το γεγονός πως έχει στη διάθεσή του τεχνολογικά μέσα που τον εξυπηρετούν κατά τις έρευνές του – smartphones, WiFi κλπ – κακό δεν είναι.

Όπως και στις ιστορίες του, ο διάσημος ντετέκτιβ χρησιμοποιεί τα μέσα της εποχής του προκειμένου να κάνει τις έρευνές του με τον τρόπο που εκείνος πιστεύει πως θα τον βοηθήσουν στις υποθέσεις που αναλαμβάνει.

Σας παραδίδω τώρα στη Λίνα, που ελπίζω να έχει συνέλθει από το σοκ της ανατροπής, όπου καλείται εκείνη να στηρίξει το Robert Downey Jr.!

« Crime is common. Logic is rare.» -Sherlock Holmes (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Η τηλεοπτική σειρά είναι πολύ καλή και πολύ προσεγμένη, μάλιστα παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και το κάθε της επεισόδιο είναι τόσο ολοκληρωμένο που ακόμα και η διάρκεια του είναι μεγέθους ταινίας. Οι πρωταγωνιστές είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους, αλλά τον συγκεκριμένο Holmes μού πήρε λίγο για τον συμπαθήσω.

Όσο λοιπόν και αν μου αρέσει το τηλεοπτικό εγχείρημα, δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να το αλλάξω με τον κινηματογραφικό. Διότι τον Sherlock τον προτιμώ μέσα στην εποχή του, στο Λονδίνο για το όποιο γράφτηκε, με τα ρούχα που πρέπει να φοράει στις μέρες του και χωρίς τα σύγχρονα μέσα. Τον θέλω να κυκλοφορεί με άμαξες και μέσα σε μία πόλη που τώρα χτίζεται και διαμορφώνεται, όχι με ταξί και με τον υπολογιστή και τα κινητά στη διάθεση του. Ο Sherlock πρέπει να καπνίζει και όχι να φορά αυτοκόλλητα νικοτίνης, η πίπα του είναι εκείνη που του δίνει το στυλ που χρειάζεται. Το ρολόι του πρέπει να είναι στην τσέπη του και όχι στο χέρι ή στο κινητό.

Ο Robert Downey Jr., ο Jude Law και ο Guy Richie για μένα έχουν φτιάξει τον ιδανικό κόσμο και τον τέλειο συνδυασμό, Sherlock-Watson, τόσο που κάθε φορά που βγαίνει η μία ταινία θέλω να δω την επόμενη αμέσως. Γιατί δεν είναι μόνο η ερμηνεία τους και το θέμα των ταινιών είναι και η ατμόσφαιρα της εποχής που αποπνέει… σε εντυπωσιάζει, σε κάνει να θέλεις μπεις μέσα στον κόσμο αυτό και να λύσεις και εσύ το εκάστοτε μυστήριο. Ενώ στη σειρά του σήμερα, δεν είναι τόσο ειδυλλιακό το περιβάλλον, ούτε έχεις να ζηλέψεις κάτι από το όμορφο μακρινό παρελθόν.

Βέβαια, θα μου πείτε ό,τι αρέσει στον καθένα, αλλά κάτι μου λέει ότι τον Sherlock τον αγαπάμε για το παρελθόν και την μαγεία που αυτό μας προσφέρει. Εσείς λοιπόν ποιον επιλέγετε;

27/09/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα: Nicole ή Charlize για το ρόλο της Grace Kelly;

written by The K-magazine

Τη Grace Kelly τη γνωρίζουμε όλοι. Και για όσους δεν την ήξεραν, φρόντισε να τους τη γνωρίσει η Ελισάβετ (Χατζηγάκη) με την παρουσίασή της ως ένα από τα απόλυτα style icons . Μπορεί να έχει ήδη κυκλοφορήσει το trailer της ταινίας με πρωταγωνίστρια την Nicole Kidman για το ρόλο της Grace Kelly στην ταινία «Grace of Monaco» – η οποία αναμένεται στις ελληνικές αίθουσες στις 26 Δεκεμβρίου – αλλά κοίτα να δεις που εμένα – το στριμμένο το άντερο! – δε μου κάθισε και τόσο καλά η επιλογή της εν λόγω ηθοποιού! Με την Ελισάβετ σε μία κουβέντα συμφωνήσαμε πως ποιο κατάλληλη θεωρήσαμε τη Charlize Theron. Η Λίνα μας, από την άλλη, συμφωνεί με την επιλογή της Nicole Kidman. Δε θα πλατιάσω λέγοντάς σας εδώ το γιατί, ας αφήσω τη συνάδελφο να μας πει γιατί θεωρεί τη «Satine» του «Moulin Rouge» ιδανική για την πριγκίπισσα του Μονακό.

«Nicole is full of Grace!» (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Η Grace Kelly ήταν μία γυναίκα η οποία έμεινε στην ιστορία σαν όνομα και σαν προσωπικότητα για πολλούς λόγους. Αρχικά ήταν μία πανέμορφη γυναίκα με μία απίστευτη χάρη και κομψότητα. Ήταν μία εξαιρετική ηθοποιός με μεγάλη καριέρα που όμως τα άφησε όλα για να ζήσει τον έρωτά της στο Μονακό και κατάφερε να γίνει και μέλος της πριγκιπικής οικογένειας. Ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, να γινόταν ταινία η ζωή της κάποια στιγμή, και μάλλον έχει ήδη αργήσει.

Ποια είναι εκείνη, λοιπόν, που θα παίξει την ανεπανάληπτη Grace; Με την Αντιγόνη για μία ακόμη φορά διαφωνούμε με τις υποψήφιες. Εσείς, άραγε, ποια θα διαλέγατε; Τη Nicole Kidman ή τη Charlize Theron; Με την Αντιγόνη, πάντως, τα ξεκαθαρίσαμε κι εγώ είμαι εδώ για να υπερασπιστώ την «Ice Queen Nicole Kidman»!

Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά η Nicole Kidman μου ταιριάζει πάρα πολύ για το ρόλο της Grace Kelly. Ίσως επειδή έχει αυτήν την κλασσική φινέτσα μιας άλλης εποχής. Έχει μια αρχοντιά και, χωρίς να κάνει καμία απολύτως κίνηση, μπορεί να σου αποδείξει ότι έχει τρόπους. Αυτή είναι μία μοναδική ιδιότητα που έβγαζε κι η ίδια η Πριγκίπισσα. Ακόμη και στη διαφήμιση της Chanel που είχε κάνει πριν κάποια χρόνια, ήταν τόσο προφανής η χάρη κι η κομψότητά της που με τίποτα δε θα μπορούσες να αμφισβητήσεις ότι αυτή η γυναίκα έχει κάτι το βασιλικό.

Σε αντίθεση με τη Charlize Theron η οποία, όσο όμορφη κι αν είναι, είναι πολύ γήινη και πολύ πιο ανθρώπινη. Δεν έχει αυτό που χρειάζεται για να παίξει το ρόλο μιας γυναίκας που έζησε τη ζωή μοιάζοντας με αερικό. Η Theron έχει παίξει το «Τέρας» και τα κατάφερε εξαιρετικά, πήρε ακόμα και Oscar, έχει κάνει την αυτοκαταστροφική κι ήταν επίσης καταπληκτική. Μπορεί να είναι όμορφη και σέξι – γιατί αυτό ακριβώς είναι – αλλά για το ρόλο της αέρινης νεράιδας που χρειάζεται για να υποδυθεί τη Grace Kelly δε νομίζω πως είναι αυτή που θα μπορούσε να θεωρηθεί ιδανική.

Ψήφος στη Nicole! Αλλά ας είμαι δημοκρατική, ας ακούσουμε και τα επιχειρήματα της Αντιγόνης…!

«J’ adore… Charlize!» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, παλιά τη Nicole Kidman δεν την πολυχώνευα! Μου φαινόταν απλησίαστη, ψυχρή και με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Συν του ότι δεν την έβρισκα και τόσο όμορφη, τουλάχιστον επί εποχής Tom Cruise! Με την πάροδο του χρόνου, όμως, συμπέρανα πως η Αυστραλέζα ηθοποιός άρχισε να αποκτά το δικό της στυλ και να κατακτά το δικό της ιδιαίτερο κομμάτι στη showbiz. Ναι, λοιπόν, λέω ειλικρινέστατα πως είναι μία πολύ όμορφη γυναίκα, θα ήμουν κακεντρεχής αν υποστήριζα το αντίθετο.

Η Grace Kelly, όμως, την οποία ανέλαβε να ενσαρκώσει η Kidman, ήταν μία γυναίκα της οποίας η ομορφιά την εποχή εκείνη έκοβε πραγματικά την ανάσα, σε άντρες και γυναίκες. Και μπορεί να είχε μία μοναδική αύρα, αλλά αερικό δε θα την έλεγα. Χάρη check. Κομψότητα check. Φινέτσα check. Σεξ απίλ check. Αλλά όχι, δεν ήταν το είδος γυναίκας που έμοιαζε πως θα διαλυθεί σαν ομίχλη έτσι κι άπλωνες το χέρι σου να την αγγίξεις. Έβγαζε παράλληλα κάτι πολύ οικείο κι ανθρώπινο. Ήταν γυναίκα με τα ΟΛΑ της.

Κι εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η γλυκιά μου Νοτιοαφρικανή Charlize. Ο ορισμός της γοητείας, που κάνει ακόμη και τις πιο «πικρόχολες» γυναίκες να παραδεχθούν πως η γυναίκα αυτή είναι one of a kind. Όμορφη, αισθησιακή, γλυκιά κι ανθρώπινη. Ακριβώς σαν τη Grace Kelly! Η Nicole Kidman μπορεί να είναι επίσης όμορφη αλλά είναι τόσο απόμακρη που μόνο για Grace Kelly δεν τη φαντάζεσαι. Και ναι, μπορεί να ήταν εντυπωσιακή στη διαφήμιση της Chanel, αλλά μην ξεχνάμε πως πίσω από το διαφημιστικό υπήρχε κι ένας κύριος – Baz Luhrmann τον λένε, θαρρώ! – ο οποίος έχει μία γνωστή έφεση σε majestic παρουσιάσεις!

Επίσης… σε όσες φωτογραφίες την έχω δει, η Grace Kelly χαμογελάει. Κι όχι εκείνο το σφιγμένο το χαμόγελο της Kidman που είναι λες και της έχουν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο με την εντολή «χαμογέλα!», αλλά ένα αυθεντικό, πηγαίο χαμόγελο! Στην τελική η Grace δεν ήταν κι η Sissie, η θλιμμένη Πριγκίπισσα! Τώρα που το σκέφτομαι… να, αυτή μάλιστα! Να την υποδυθεί η Kidman!

Αν ζούσε στην εποχή μας η Grace Kelly, μόνο σαν αντίπαλο δέος της Charlize Theron μπορώ να τη φανταστώ!

BONUS το trailer της ταινίας :

20/09/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα: Εσύ ποιόν Bond αγαπάς; (+video)

written by The K-magazine

Αν δεν είναι ο Bond θέμα για γυναικεία συζήτηση πείτε μου ποιο αρσενικό που κυκλοφορεί εκεί έξω είναι! Με την λατρεμένη Αντιγόνη αποφασίσαμε να υπερασπιστεί η κάθε μία τον δικό της αγαπημένο Bond… James Bond! Ξέρετε, εκείνο το αγόρι που κάθε δεκαετία –χρόνια τώρα – κυκλοφορεί σε άλλη εκδοχή και είναι κύριος με τα κοστούμια του ραμμένα από τους καλύτερους οίκους όποτε πρέπει, και αλήτης χιλιογδαρμένος από το κυνήγι των κακών, έτοιμος να σώσει εσένα και την χώρα του, αν χρειαστεί. Από όλα αυτά τα αγόρια, λοιπόν, η Αντιγόνη μας διάλεξε το παλιό κλασσικό και διαχρονικό – καλό κρασί – που ακούει στο όνομα Sean Connery. Προσωπικά πάλι με μία μικρή αδυναμία στους ξανθούς και στο «English accent» θα πέσω στα πόδια του Daniel Craig ακόμα μία φορά. Αλλά ας αφήσω την Αντιγόνη να υπερασπιστεί τον δικό της 007 πρώτα.

Sean Connery, σαν το παλιό καλό κρασί! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Αρχικά, επειδή μου αρέσει να αποδίδω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οφείλω να παραδεχθώ πως ο Daniel Craig με διέψευσε με πολύ θετικό τρόπο στις τελευταίες Bond ταινίες. Ήμουν από εκείνους που έλεγαν «τι δουλειά έχει να παίξει ΑΥΤΟΣ τον 007;;;» και χαίρομαι που έσφαλα για την πρώτη μου άποψη.
Αλλά, Λίνα μου, όπως είπες κι εσύ – κι όπως είδες, με βοήθησες για τον τίτλο της δικής μου οπτικής! – ο Sean Connery είναι σαν το παλιό κρασί: όσο περνούν τα χρόνια, τόσο περισσότερη γεύση κι αξία αποκτά.
Ο Sean Connery, ο δημοφιλής Σκωτσέζος ηθοποιός, είναι αυτός που πρώτος έδωσε σάρκα κι οστά στον ήρωα του Ian Fleming. Είναι ο πρώτος από τον οποίο άκουσες να παραγγέλνει με εκείνην τη γοητευτική του χροιά ένα martini «shaken, not stirred». Ή μήπως όταν ακούς το «My name is Bond… James Bond.» δε σου έρχεται αυτόματα η φωνή του Connery με εκείνο το παχύ το «Σ»;
Ο 007 πάντα εκπληρώνει τις αποστολές του ακολουθώντας τις πιο ανορθόδοξες τακτικές κάνοντας τον – και μετέπειτα ΤΗΝ – «Μ» να αφρίζει με την «ανυπακοή» του. Σίγουρα οι τελευταίες ταινίες του James Bond, χάρη στη συνδρομή των special effects δίνουν άλλη διάσταση στον όρο «περιπέτεια κατασκοπείας». Αλλά πείτε την αλήθεια. Το – έτσι κι αλλιώς – εκλεπτυσμένο λουκ του Sean Connery ερχόταν μεν σε κόντρα με το φύλο που έπεφτε – που για την εποχή ο τρόπος που διαδραματίζονταν οι σκηνές δράσεις ήταν extreme για την εποχή – αλλά έδενε τόσο σωστά που τα κοριτσάκια της εποχής του «Dr. No» έλεγαν ανερυθρίαστα πως o Bond ήταν «ο ήρωάς τους».
Μια που ανέφερα το εκλεπτυσμένο στυλ, ερχόμαστε στο άλλο δυναμικό χαρακτηριστικό του 007. Ο James Bond είναι ένας άντρας που είχε τον τρόπο του με τις γυναίκες, ακόμη κι αν αυτές σκόπευαν να τον βγάλουν από τη μέση. Τον έβλεπαν κι έλιωναν, πώς να το κάνουμε; Δε θυμάστε εκείνη τη δύσμοιρη τη Moneypenny τι τραβούσε για τον έρωτά της για τον James; Ο όρος «womanizer» αποκτά πλέον φωτογραφία στη σελίδα του λεξικού. Και ποια θα ήταν πιο ταιριαστή από εκείνη του Sean Connery που εκείνην την εποχή ήταν απίστευτος γόης; Δε λέω, καλό «κομμάτι» κι ο Daniel, Λίνα μου, αν και ξανθός. Αλλά, βρε κορίτσι μου… είναι πολύ macho guy και δε μου κάνει για womanizer!
O Sean Connery, λοιπόν, είναι ο ηθοποιός που έχει ταυτιστεί με τον 007. Ακόμη και τώρα που διανύει την ογδοηκοστή δεκαετία της ζωής του τον βλέπεις κι άλλος ρόλος δε σου έρχεται στο μυαλό, πέρα από τον Bond… James Bond!

Ο απόλυτος 007 είναι ο ξανθός Daniel Craig σαν 007! (από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Όταν πήγα να δω το «Skyfall» στο σινεμά, για παρέα είχα δύο άντρες οι οποίοι από κάποια στιγμή και μετά δεν άντεχαν να ακούνε το παραλήρημά μου για τον Bond! Μάλιστα ο ένας εξ’ αυτών μου είπε ότι δεν πρόκειται να έρθει ξανά μαζί μου σινεμά όταν θα παίζει ο Craig σε ταινία. Ω, ναι, το ομολογώ, τον αγαπώ αυτόν τον ηθοποιό! Από την πρώτη φορά που τον είδα να παίζει στην ταινία «Η μητέρα μου» και τον ήξεραν μόνο ελάχιστοι σινεφίλ.
Αν και η υποψηφιότητά του για τον ρόλο του James Bond είχε σηκώσει θύελλα αντιρρήσεων για το ότι δεν γίνεται ο Bond να είναι ξανθός και μάτσο, εκείνος τα κατάφερε και όχι μόνο αντεπεξήλθε άρτια στον ρόλο, αλλά κατάφερε να θεωρείται ένας από τους καλύτερους που πέρασαν από αυτή τη θέση.
Είμαστε ήδη στις τρεις ταινίες και ενώ αναμένουμε την επόμενη που μάλλον θα είναι και η τελευταία, εγώ και αρκετοί ακόμα δεν θέλουμε κανέναν άλλο να πάρει τον ρόλο από τον Daniel. Είναι μοναδικός, είναι Άγγλος και έχει την ευγένεια και το στυλ που απαιτείται όταν το θέλει ο ρόλος. Καταφέρνει να συνδυάσει εξαιρετικά το χιούμορ και την διακριτική ειρωνεία, μέσα από την γοητεία του που καμία γυναίκα δεν αφήνει αδιάφορη, είτε το παραδέχονται, είτε όχι.
Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι μέσα από τον Craig, γνωρίσαμε το ευαίσθητο πρόσωπο του 007, αξία ανεκτίμητη! Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι χάρη στο συγκεκριμένο ηθοποιό καταργήθηκε το κλισέ που ήθελε τον Bond, μελαχρινό, αγύμναστο και πολύ ρεμάλι. Εξάλλου, είναι Άγγλος είναι λογικό να είναι ξανθός κι όσο ρεμάλι χρειάζεται.
Το θέμα είναι να είναι αυθόρμητος και να κάνει ό,τι νομίζει σωστό, όχι να πίνει μαρτίνι μέχρι να πέσει κάτω, εξάλλου.
Για αυτό ψηφίζω Daniel, until the end!

Για πείτε μας κι εσείς… ποιος είναι ο καλύτερος James Bond κατά τη γνώμη σας;

13/09/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα: New Year’s Resolutions ή Νέα Αρχή με φθινοπωρινή αύρα;

written by The K-magazine

Οι διακοπές μας τελείωσαν και με τη Λίνα (Γριβογιάννη) επιστρέψαμε για να κάνουμε αυτό που ξέρουμε πλέον καλά: να διαφωνήσουμε και να εξηγήσουμε γιατί η μία λέει «άσπρο» κι η άλλη «μαύρο»!

Υπάρχουν στιγμές μέσα στο έτος όπου όλοι μας θέτουμε νέους στόχους. Από το να ξεκινήσουμε γυμναστήριο ή ένα χόμπι μέχρι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Πότε, όμως, είναι η κατάλληλη εποχή; Είναι η Πρωτοχρονιά και το κάνεις όταν ξορκίζεις το χρόνο που φεύγει να πάει… στα τσακίδια παίρνοντας μαζί του ό,τι σε στεναχώρησε; Ή μήπως είναι όταν ανοίγει η αυλαία για το φθινόπωρο κι έχεις ήδη γεμίσει μπαταρίες από τις καλοκαιρινές διακοπές; Η γλυκιά μου Λίνα – που ομολογώ όλον τον Αύγουστο μου έλειψαν οι «κόντρες» μας – είναι υπέρ της άποψης πως ο Σεπτέμβρης είναι η απόλυτη εποχή για αλλαγή. Ας της δώσω το βήμα να μας πει το γιατί κι επανέρχομαι δριμύτερη!

*Let’s «fall» into a brand new plan, shall we? (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Καλώς ήρθατε ξανά στη στήλη που το μόνο στο οποίο ότι συμφωνούμε με την αγαπημένη Αντιγόνη είναι ότι διαφωνούμε και τελικά μάλλον μας αρέσει. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να διαφωνήσουμε για το πότε είναι καλύτερα να βάζουμε στόχους και να φτιάχνουμε λίστες με νέες αποφάσεις –ξέρετε, από εκείνες που ποτέ δεν πρόκειται να κρατήσουμε. Προσωπικά είμαι το «organized freak» που κάνω λίστα για τα πάντα, από το τι έχω να κάνει κάθε μέρα, τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, μέχρι του τι πρέπει να πάρω μαζί μου σε ένα ταξίδι. Όλα στο πρόγραμμα, αν με βγάλεις από το πρόγραμμα μου δεν ταράζομαι καθόλου, μου αρέσει. Αλλά θέλω πάντα να έχω ένα πλάνο, να ξέρω πού πατάω.

Δεν είμαι από εκείνους που θα κάνουν πρόγραμμα πενταετίας, αλλά θέλω να ξέρω τι θα κάνω μέσα στον επόμενο μήνα ή αύριο. Συνεπώς, το ακαδημαϊκό έτος που έρχεται με την έναρξη του φθινοπώρου και μετά από την νιρβάνα του καλοκαιριού για μένα αποτελούσε πάντοτε την καλύτερη ευκαιρία για να φτιάξω πρόγραμμα και να θέσω πρακτικούς στόχους. Εξάλλου, δεν βρίσκω καλύτερη εποχή από αυτή για να βάλουμε στόχους, είναι το κίνητρο που μπορεί να μας ξυπνήσει από την τεμπελιά και την αδράνεια στην οποία πέσαμε τον προηγούμενο καιρό λόγο ζέστης, διακοπών και ό, τι άλλο μας έκανε να βαριόμαστε ακόμα και να βγούμε από το σπίτι.
Η αρχή του χρόνου θεωρώ ότι είναι για πιο ονειρικούς και ρομαντικούς στόχους, όπως «Να χαμογελώ πολύ», «Να ονειρεύομαι ένα καλύτερο αύριο», «Να λέω πιο συχνά και πιο εύκολα σ’ αγαπώ». Αν το καλοσκεφτείτε το θέλει και η ατμόσφαιρα, τα φωτάκια, το δέντρο, τα γλυκά, η λάμψη από τα ματιά των αγαπημένων μας γύρω μας. Ε, πώς να το κάνουμε, δεν είναι η εποχή να βάλεις στόχο «Να αρχίσω γυμναστήριο και να χάσω εκείνα τα ρημαδοκιλά!!», ή «Να τελειώσω εκείνο το βιβλίο που από το βάρος του μου έχει ξυπνήσει την τενοντίτιδα!!»
Βέβαια, η Αντιγόνη διαφωνεί, αλλά για αυτόν ακριβώς το λόγο βασιζόμαστε επάνω σας, να πάρετε θέση και να βγάλουμε και εμείς άκρη!

*«Μα πού είναι η λίστα μου με τα New Year’s Resolutions;» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

ΟΚ, παραδέχομαι πως ο Σεπτέμβρης είναι μία σχετικά καλή περίοδος για ανανέωση. Να αλλάξεις το look των μαλλιών σου, να υιοθετήσεις ένα νέο ενδυματολογικό στυλ ή – όντως – να γραφτείς, για παράδειγμα σε σχολή χορού!

Το δικό μου πρόβλημα με το Σεπτέμβρη, όμως, είναι πως μου θυμίζει πολύ την εποχή που ετοιμαζόμασταν για το σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Για να σας δώσω να καταλάβετε, εκείνος ο στίχος της Βίσση που λέει «τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτααααα» δε μου λέει απολύτως τίποτα! Ανεξαρτήτως αυτού, όμως, έχω δύο λόγους για τους οποίους θεωρώ πως η έλευση της νέας χρονιάς είναι ό,τι πρέπει για να θέσεις και να υλοποιήσεις αλλαγές, τους οποίους θα σας παραθέσω άμεσα!

Ας ξεκινήσω αναφορικά με νέες συνήθειες. Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν φορές που με το τέλος των διακοπών αποφάσισα να κάνω μία λίστα με ό,τι καινούριο και διαφορετικό ήθελα να ξεκινήσω. Αφήνω στην άκρη τις εμφανισιακές αλλαγές, μιλάω για κάτι που γίνεται βάσει ενός προγράμματος. Μία χρονιά, ας πούμε, είχα αποφασίσει να ξεκινήσω pilates. Γράφτηκα στο γυμναστήριο, διάλεξα το πρόγραμμα που μ’ εξυπηρετούσε κι είπα «ωραία, ξεκινάμε». Κι όντως, μετά τις διακοπές μου, άρχισα να παρακολουθώ ενθουσιασμένη το νέο μου πρόγραμμα. Η χαλάρωση των καλοκαιρινών διακοπών, όμως, είναι άτιμο πράγμα. Σίγουρα σου γεμίζει τις μπαταρίες, αλλά έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να επιστρέψεις εξίσου δυναμικά στην καθημερινότητα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, συνειδητοποίησα πως τελικά δεν ήμουν σε θέση να βάλω και το pilates στη ρουτίνα μου κι αναγκαστικά το σταμάτησα. Πού θέλω να καταλήξω; Οι καλοκαιρινές διακοπές κι η ανάταση που προσφέρουν, καμιά φορά μας ξεγελούν και νομίζουμε πως μπορούμε να γεμίσουμε τόσο το πρόγραμμά μας και να το φέρουμε εις πέρας! Ενώ όταν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι καινούριο στην αρχή της χρονιάς, έχουμε ήδη «πάρει το κολάι» ενός ρυθμού και ξέρουμε τι μπορούμε να προσθέσουμε και πόσο χρόνο θα καταναλώσουμε στο νέο μας ενδιαφέρον.

Πάμε τώρα στο κομμάτι «θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος», «θέλω να κάνω πράγματα για τους γύρω μου» κλπ. Επειδή ενίοτε με πιάνει το ρομαντικό μου – καλέ, ναι, έχω κι από δαύτο! – κι έχω μία τάση να πιστεύω στη μαγεία των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, νομίζω πως με την αλλαγή του χρόνου, αποκτάς μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στο να προσπαθήσεις να αλλάξεις δραστικά κάποια πράγματα. Λίγο η θαλπωρή που διαχέεται από τους ανθρώπους γύρω σου, λίγο αυτή η μυστηριακή και γαλήνια αύρα της εποχής, συμβάλλουν στο να πεις «είναι ώρα για μεγάλες αλλαγές». Δε λέω πως ο Σεπτέμβρης δεν είναι καλή εποχή, αλλά όπως και να έχει, αλλιώς είναι να μπεις σε μία τέτοια διαδικασία όταν πέφτουν τα φύλλα των δέντρων κι αλλιώς όταν είσαι δίπλα στους αγαπημένους σου και λες «bye bye» στον παλιό το χρόνο, ζητώντας να πάρει μαζί του ό,τι σε «χάλασε». Η νέα χρονιά σηματοδοτεί ακριβώς αυτό: το καινούριο, το διαφορετικό!

Φυσικά, όποια εποχή κι αν θεωρείτε εσείς κατάλληλη για ανανέωση και αλλαγές, το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση, αποφασιστικότητα και πίστη στις δυνάμεις σας!

06/09/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη vs Λίνα : «Bang, bang, you shot me down» ή «Laugh and joy!»

written by The K-magazine

Όταν ξεκινάτε να πάτε σινεμά, σίγουρα το πώς θα επιλέξετε την ταινία έχει να κάνει με την διάθεση, με τις κριτικές αλλά πολλές φορές με το είδος που αγαπάτε πιο πολύ να βλέπετε. Στο σπίτι πάλι, όταν είναι να δω ταινία οι κομεντί –όσο πιο ρομαντικές γίνεται- είναι πάντα μέσα στο μενού! Φυσικά κάπου υπάρχει μία κοινωνική, ίσως μία περιπέτεια, ένα θρίλερ, αλλά για να πω την αλήθεια και να μην δω περιπέτεια, δεν θα πέσω και στα τάρταρα.
Βέβαια έχω ήδη δει τόσες πολλές που μπορώ πλέον να πω με μεγάλη σιγουριά ότι αν μία ταινία είναι καλή δεν έχει και τόση σημασία το είδος. Όμως όταν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στο «Πολύ σκληρός για να πεθαίνει» και στο «Annie Hall», τον Woody θα βάλω πάλι στο DVD! Αλλά ας αφήσω την Αντιγόνη να δούμε τι έχει να μας πει σχετικά με τις περιπέτειες!

«Crash! Boom! Bang! » (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Εντάξει, δεν είμαι σίγουρα απόλυτη. Ενίοτε μπορώ να δω και μία κομεντί, ρομαντική ή όχι. Αρκεί να έχουν έξυπνο σενάριο κι ακόμη πιο έξυπνες – αν είναι και καυστικές ακόμη καλύτερα! – ατάκες.
Το σενάριο είναι γνωστό: Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, η σπίθα ανάβει ανάμεσά τους, μπλέκουν σε διάφορες περίεργες καταστάσεις, παρεξηγιούνται, χωρίζουν, τα ξαναβρίσκουν και κλείνουν με μία γεύση «and they lived happily ever after». Χωρίς παρεξήγηση δεν το αντέχω πλέον, γιατί νομίζω πως σήμερα αυτές οι ταινίες έχουν «χαλάσει» ολίγον τι. Κι είναι και κάτι που δεν είχα αναφέρει όταν σας μίλησα για εκείνες τις φορές που πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται σαν άντρας, και το οποίο νομίζω πως φταίει κομματάκι που πολλές από εμάς περιμένουμε ακόμα τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Ή με τη μοτοσυκλέτα, όπως στο «How to lose a guy in ten days» – διδακτική ταινία, ομολογώ, να τη δείτε!
Μια ταινία περιπέτειας έχει story. Άντε, θα αφήσω απ’ έξω τις sci-fi και τις super hero ταινίες που όταν λένε «θα σώσουμε τον κόσμο» εννοούν να προσέξουν μην πέσει κανένα μάρμαρο από το Άγαλμα της Ελευθερίας. Ας πιάσουμε άλλες ταινίες, για παράδειγμα, ξεκινώντας από τη σειρά «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Ο ομολογουμένως πολλά βαρύς αστυνομικός John McClane (Bruce Willis) έχει έρθει αντιμέτωπος μέχρι τώρα πέντε φορές – αν μετράω σωστά, αν όχι, διορθώστε με – με τρομοκράτες που απειλούν την ήρεμη ζωή των ΗΠΑ, διπλωματικές ισορροπίες και απειλούν να σπείρουν τον πανικό. Εντάξει, είναι κάπως τραβηγμένο ένας άντρας ολομόναχος να τα αντιμετωπίζει όλα αυτά, αλλά οφείλουμε να παραδεχθούμε πως σε κάθε ταινία οι τρομοκράτες δρουν έχοντας στην κατοχή τους όπλα και στοιχεία από κατασκοπεία που λίγο πολύ όλοι υποπτευόμαστε πως υφίστανται.
Ή μήπως κι οι ταινίες του James Bond δεν έχουν κι αυτές δόση αλήθειας όταν ο αγαπημένος 007 αντιμετωπίζει κάθε λογής συνωμοσίες; Για να μην αναφέρω και τις πρόσφατες ταινίες με ήρωα τον Sherlock Holmes όπου η ροή των γεγονότων δε σου επέτρεπε να ξεκολλήσεις τόσο από την υπόθεση που διερευνούσε ο γνωστός ντετέκτιβ, όσο κι από το σασπένς που γεννούσε.

Και μια που είπα «σασπένς» περιπέτεια είναι συνυφασμένη μ’ αυτό.. Κι αν επιλέξεις μία καλή περιπέτεια θα διαπιστώσεις πως η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη με απίστευτους ρυθμούς. Θα ξεχάσω εγώ πώς σοκαρίστηκα όταν στο «Δια πυρός και σιδήρου» με τον Denzel Washington έπειτα απ’ όσα πέρασε αποκαλύφθηκε πως πίσω από την απαγωγή της Dakota Fanning κρυβόταν ο…; Α, δε σας λέω, αν δεν έχετε δει την ταινία να κάτσετε να μάθετε την κατάληξη μόνοι σας!

Στην περιπέτεια μπορούν άνετα να μπούν δύο τρεις χιουμοριστικές σκηνές ή κάποιες με μία πιο ανθρώπινη οπτική ώστε να χαλαρώσει κι ο θεατής από τα συνεχόμενα «ΜΠΑΜ! ΜΠΟΥΜ!» από τα effects που διακατέχουν την ταινία. Εδώ θα αναφερθώ σε super hero ταινίες. Σκεφθείτε τη συναισθηματική φόρτιση του Bruce Wayne όταν έπρεπε να αποφασίσει αν ο Batman πρέπει να ξαναβγεί στο φως για να υπερασπιστεί τη Gotham City στην τελευταία ταινία της τριλογίας του Christopher Nolan, ή την επιθυμία του Cobb στο «Inception» να ξαναδεί τα παιδιά του. Και μη μου πείτε πως δε γελάσατε στο «Thor» όσες φορές τράκαρε με το φορτηγάκι της η Natalie Portman τον Chris Hemsworth! Ή μήπως δεν ήταν απόλαυση ο Robert Downey Jr. με τις καυστικές του ατάκες ως Tony Stark στις ταινίες του «Iron Man» ή στους «Avengers» και μία ανάσα χαλάρωσης ανάμεσα στις μπουνιές που έριχνε και τα lasers που εκτόξευε;

Στην τελική όταν επιλέγεις μία ταινία για να χαλαρώσεις, όπου δε χρειάζεται να καταναλώσεις πολλή φαιά ουσία για το βαθύτερο νόημά της, μία action movie το προσφέρει αυτό. Όχι τίποτα, δεν είμαι και τύπος που θα σκεφτεί βλέποντας μία ρομαντική κομεντί «αχ, γιατί να μην βρω κι εγώ έναν τέτοιο γλυκούλη σαν τον Patrick Dempsey στο “Θα κλέψω τη νύφη”;». Διόλου απίθανο, μάλιστα, να την ισοπεδώσω με τα απανωτά σχόλια που θα μου έρχονται στο μυαλό! Trust me: ΔΕ με θέλετε μαζί σας σε μία τέτοια ταινία!

«Ρομαντική, μαύρη, απλή με περιπέτεια ή όχι, κομεντί, δαγκωτό!!» ( από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Αγαπάω να βλέπω ταινίες, καλές ταινίες. Αλλά οι ταινίες που λατρεύω να απολαμβάνω συνέχεια είναι οι κομεντί. Ότι ώρα και να έχει κομεντί στην τηλεόραση θα καθίσω να την δω. Θα συμφωνήσω με την συνάδελφο ότι οι περιπέτειες έχουν κάτι μοναδικό, έχουν ίντριγκα και αρκετές φορές είναι, και από πλευρά υπόθεσης, εξαιρετικές. Αλλά κακά τα ψέματα οι κομεντί είναι άλλο πράγμα.
Αν είσαστε θαυμαστές του Woody Allen καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ, και όπως λέει και μια φίλη μου, ο Woody ακόμα και στη χειρότερη ταινία του έχει κάτι να μας δώσει. Επίσης σε μία κομεντί ακόμα και αν η ιστορία είναι παραμύθι και το ξέρεις από την αρχή πως θα καταλήξει, δεν σταματάς να την παρακολουθείς ακριβώς γιατί θέλεις να δεις την ευχάριστη κατάληξη και να πάρεις λίγη θετική ενέργεια.

Ακόμα και το «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία», που δεν έχει μόνο ευχάριστες και χαρούμενες στιγμές, είναι από τις ταινίες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Επίσης συχνά λέγονται κάποιες αλήθειες που δεν θέλουμε να τις συνειδητοποιήσουμε και τις δεχόμαστε πιο εύκολα όταν τις ακούμε από το στόμα των πρωταγωνιστών.

Λαμπρά παραδείγματα είναι οι κομεντί «Friends with benefits» και «He’s not that into you», διάσημοι ηθοποιοί που ζουν καθημερινές καταστάσεις που είναι τόσο κοντά στα δικά μας δεδομένα… Διότι ακόμα και αν σου αρέσουν τα μπάμ- μπουμ, δεν γίνεται να βλέπεις συνέχεια να σκοτώνεται κόσμος και να το χαίρεσαι ούτε να περνάς καλά μέσα στα όπλα όλη την ώρα. (τουλάχιστον για εμάς τις γυναίκες!)
Ενώ το γέλιο δεν είναι πότε βαρετό και η χαρά δεν συγκρίνεται με τίποτα. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο μπορείς να αλλάξεις λίγο τον τρόπο σκέψης σου και να δεις τα πράγματα πιο θετικά. Το τι θα επιλέξετε και ποια από τις δύο μας έχει δίκιο είναι επάνω σας να το πείτε! Σε ότι αφορά στις ταινίες, ο κατάλογος είναι ατελείωτος και οι επιλογές αμέτρητες…
Καλή σας προβολή σε ό, τι και αν αποφασίσετε να δείτε!!

19/07/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα: Θερινό κι αεράκι με κουνούπια ή στο multiplex αγκαλιά;

written by The K-magazine

Με την αγαπημένη Αντιγόνη θα έχετε καταλάβει εδώ και καιρό την τρελή μας αγάπη προς το σινεμά. Είναι από τις αρρώστιες που κoλλάς από μικρός και δεν περνάνε πότε. Ή μάλλον είναι μέσα στο DNA σου να είσαι μεγάλο θύμα των «motion pictures». Αγαπάμε να βλέπουμε ταινίες, συνέχεια. Από τις πιο παλιές που όταν έκαναν πρεμιέρα δεν είχαμε γεννηθεί, μέχρι την πιο νέα παραλαβή του cinema που μας φιλοξενεί χειμώνα-καλοκαίρι. Το καλοκαίρι όμως υπάρχει μία μικρή διαφορά: μπορείς να πας και σε ένα θερινό και να δεις την ταινία που θες, να καθίσεις έξω στον αγέρα, να την απολαύσεις. Με την αγαπητή συνάδελφο αυτό είναι το σημείο που έχουμε μία ελαφρά διαφωνία, αλλά επειδή είμαι δημοκρατικός άνθρωπος θα την αφήσω να σας πει τη γνώμη της. Μετά θα σας εκφράσω τη δική μου άποψη …

Σινεμά με καλοκαιρινή αύρα (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Αντιπαρέρχομαι της «σποντίτσας» της Λίνας στο τέλος του προλόγου της, θα αντισταθώ στον πειρασμό να προτείνω να γίνει και γκάλοπ για να… μετρηθούμε και θα πάω κατ ‘ευθείαν στο θέμα μας!
Όπως είχα πει και σε προηγούμενη κόντρα μας, ένας από τους λόγους που αγαπώ το καλοκαίρι είναι το θερινό σινεμά. Το χειμώνα, ΟΚ, θέλεις δε θέλεις, θα κλειστείς σε τέσσερις τοίχους. Αίθουσα κινηματογράφου θα το λένε; Το σπίτι σου ή σπίτι φίλου θα είναι; Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Άντε, καλά, παραδέχομαι πως η αίθουσα του κινηματογράφου – ειδικά ενός multiplex με πλήρη εξοπλισμό sound surrounding – προσφέρει μία άλλη αίσθηση στην ταινία, πόσο μάλλον όταν βλέπεις μία περιπέτεια που τα *ΜΠΑΜ* *ΜΠΟΥΜ* είναι χαρακτηριστικά της!

Το καλοκαιράκι όμως, σου φωνάζει, βρε παιδί μου… «βγες από το σπίτι!». «Απόλαυσε τη μέρα, ό,τι κι αν κάνεις!». Κι έτσι είναι. Όπου κι αν πήγαινες το χειμώνα καλώς ή κακώς βρισκόσουν σε κλειστό χώρο. Γιατί, λοιπόν, να μην απολαύσεις μία ταινία… outdoors; Πόσο μάλλον, όταν μπορείς να συνδυάσεις το ποτό σου μαζί με την ταινία! Κι άσε που δε χρειάζεται να χαρμανιάσεις, μπορείς να κάνεις και τσιγάρο χωρίς να φοβάσαι πως θα σου την «πέσουν» για παράβαση του αντικαπνιστικού νόμου.

Η κλειστή αίθουσα σίγουρα προσφέρει και κλιματισμό τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, αλλά από εμπειρία θα πω πως πολλές φορές έχω ξεπαγιάσει! Ε, μα τώρα, είναι δυνατόν αντί να παρακολουθώ την ταινία να προσέχω μη μου κάνουν από δίπλα «Σςςςςςςς!» από τα δοντάκια μου που θα κροταλίζουν; Στα θερινά σινεμά, ο χώρος είναι έτσι διαμορφωμένος που μαζί με την ταινία, απολαμβάνεις και μια γλυκιά δροσιά, χωρίς να νιώθεις πως τουρτουρίζεις!

Last, but NOT least, τα θερινά σινεμά προσφέρουν κάτι που – ακόμη τουλάχιστον – δεν προσφέρουν οι υπόλοιπες κινηματογραφικές αίθουσες και δη τα multiplex. Εκτός από ταινίες τελευταίας σοδειάς, πραγματοποιούν και προβολές all time classic ταινιών. Ταινίες που σίγουρα τις έχουμε δει στο DVD ή στην τηλεόραση, αλλά που πάντα σκεφτόμασταν πώς θα ήταν να τις βλέπαμε στη μεγάλη οθόνη. Πες, λοιπόν, Λίνα – ναι, νεαρά, σε σένα απευθύνομαι – την αλήθεια… Θα προτιμούσες να δεις το «The way we were» με τον Robert Redford σε μία κλειστή αίθουσα ή με ένα γλυκό αεράκι να σε χαϊδεύει όσο εσύ θ’ ανατριχιάζεις στην τελευταία σκηνή; Ή ακόμη κι ένα πιο πρόσφατο, το «Pride and Prejudice» ή το «Atonement»; Έλα, παραδέξου το, σε κάποιες ταινίες ειδικά το θερινό σινεμά είναι must!

Τώρα που σου έκανα και ρομαντικό σκηνικό και σε αποτελείωσα, σου δίνω το λόγο!

Τον ήχο μου τον θέλω Dolby! (Από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Δεν είναι ότι δε μου αρέσουν τα θερινά σινεμά. Αντιθέτως, έχω μάλιστα και πολύ ωραίες εικόνες από διάφορα στα οποία έχω πάει κι έχω καλοπεράσει. Με υπέροχες παρέες, γέλιο, κι εκείνην την καλοκαιρινή ξεγνοιασιά της πόλης που τα συνοδεύει. Μάλιστα είναι δύο τρία που τα αγαπώ κιόλας. Αλλά κακά τα ψέμματα, κάθε ταινία θέλει το χώρο της.
Ναι, αγαπητή Αντιγόνη, τη λατρεμένη Audrey σε ένα θερινό θα προτιμούσα να τη δω και φυσικά θα τη χαιρόμουν. Αλλά όταν η ταινία θέλει ένταση, δεν του πάει το «ανοιχτό», τι να κάνουμε;

Για όλες τις αγαπημένες παλιές ταινίες, που έρχονται από άλλες δεκαετίες και για όλα τα πρώτα ραντεβού που θέλουν ρομαντισμό και γλύκα από δροσερό αεράκι, ναι, το καταλαβαίνω το θερινό σινεμά. Εξάλλου σε αυτήν την περίπτωση, δεν κοιτάς τόσο την ταινία, αλλά πιο πολύ τ’ αστέρια, το φεγγάρι, τα μάτια του άλλου δίπλα σου, την αμηχανία μέσα στο μισοσκόταδο… Όλα εκείνα τα υπέροχα ρομαντικά!

Αν, όμως, θέλεις να δεις μία ταινία με εφέ, που έχει πράγματα να πει, με σκηνοθεσίες κι ερμηνείες που θέλεις να τις προσέξεις και δεν τις έχεις ξαναδεί, τότε συγνώμη, τη θέλω κλειστή την αίθουσα! Θέλω τέσσερις τοίχους, τον ήχο να με κατακλύζει και κανένα έντομο να μην καθίσει πάνω στην οθόνη μου! Ναι, το έχω ζήσει. Να βλέπω ταινία με τη ζούμπερα επάνω στο πανί. Συγνώμη, αλλά δεν το λες ταινία αυτό, σπάσιμο νεύρων το λες!

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, να έβγαινε ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» καλοκαίρι. Πραγματικά, απαντήστε μου, θα πηγαίνατε να τον δείτε σε θερινό; Αλλά ακόμη κι αν πηγαίνατε, έχω να σας πω ότι δε θα χαιρόσασταν την ταινία όπως σε μία κλειστή αίθουσα, που ο σκοπός της είναι να σας κάνει να νιώσετε σα να βρίσκεστε μέσα στην ταινία. Και δεν αναφέρομαι καθόλου στο κομμάτι 3D. Την εμπειρία που δίνει η κλειστή αίθουσα στο πώς θα βιώσεις μία ταινία δε μπορεί να σου τη δώσει μία ανοιχτή, με τον όποιο θόρυβο να ακούγεται και τα κουνούπια να σου γαζώνουν τα πόδια. Αφήστε που αν έχει ζέστη, καλύτερα στο κρύο του κλιματισμού… Βάζεις ένα ζακετάκι κι είσαι κυρία μαζί με τα ποπ κορν σου!

Συνεπώς, κάθε αίθουσα είναι για τις ταινίες της και για τις ώρες της. Και μπορεί τα θερινά να έχουν μία γοητεία, αλλά δε θα ανταλλάξω την άνεση με την οποία μπορώ να απολαύσω μία ταινία μόνο και μόνο επειδή είναι καλοκαίρι κι ανοίξανε τα «κάμπριο» σινεμά! Πείτε με παράλογη, αλλά προτιμώ τους τέσσερις τοίχους. Πάμε μετά την ταινία να πιούμε ποτό κάτω από τ’ αστέρια και να τα πούμε σαν άνθρωποι!

05/07/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη vs Λίνας :To give or not to give (a second chance)?

written by The K-magazine

Διάβαζα, που λέτε, το άρθρο της Λίνας σχετικά με το κατά πόσο είναι σώφρον το να δίνει κανείς δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους που τον πλήγωσαν και που τον απογοήτευσαν. Η σχέση μας – παρ’ όλο που ακόμη δεν έτυχε να συναντηθούμε – έχει διαμορφωθεί έτσι που τα συζητάμε κάτι τέτοια. Έτσι, λοιπόν, της είπα πως, ενώ σε πολλά συμφώνησα μαζί της, θεωρώ πως όταν κάτι τελειώνει… καλύτερα να μείνει εκεί. Αλλά ας αφήσω τη Λίνα να μας μιλήσει πρώτα για το δικό της σκεπτικό.

Μέχρι πότε πρέπει να δίνουμε στους άλλους; (από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Οι άνθρωποι – και δεν πρόκειται να τους βάλω σε κατηγορίες «φίλοι», «σχέσεις», «συγγενείς» – , αλλά γενικά οι άνθρωποι με έχουν απογοητεύσει πολλές, μα πολλές φορές. Δεν το έχουν κάνει απαραίτητα μόνο μία φορά ο καθένας τους, μάλιστα εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι όταν κάποιος είναι σωστός στη συμπεριφορά του, εκεί πραγματικά μένω άναυδη, νομίζω ότι κάποιος με κοροϊδεύει, και κατά βάθος περιμένω για το στραβοπάτημα. Αν δεν συμβεί, είμαι ευγνώμων, αν τελικά γίνει… δεν θα αναρωτηθώ γιατί.

Δεν είμαι καμία αγία, αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαι τουλάχιστον ειλικρινής στη συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους. Θέλω να τα έχω καλά με τη συνείδηση μου και μάλλον γι’ αυτό δεν εγκαταλείπω τον «αγώνα». Τι εννοώ; Όσο και αν οι άλλοι είναι απογοητευτικοί ή και απαράδεκτοι πολλές φορές, ακόμα και αν δεν έχουν την συμπεριφορά που θα ήθελα, ακόμα και όταν με κάνουν χάλια ψυχολογικά, δεν σταματώ να ελπίζω και να δίνω ευκαιρίες. Βέβαια ακριβώς επειδή δεν έχω βάλει φωτοστέφανο, έχουν έρθει οι στιγμές που είπα «Ως εδώ, τέρμα».

Όμως μάλλον είναι το προβληματικό μου DNA και πάντα δίνω ξανά και ξανά ευκαιρίες, μέχρι μέχρι που να είμαι σίγουρη ότι έχω κάνει ό, τι πέρασε από το χέρι μου. Στην ουσία, αν το σκεφτείς πιο προσεκτικά, δεν το κάνω για εκείνους, αλλά για μένα. Αν τελικά τα καταφέρω σημαίνει ότι πάλεψα, είχα δίκιο και τα κατάφερα. Αν όχι, δεν πειράζει. Τουλάχιστον δεν τα παράτησα στη πρώτη δυσκολία. Καθένας αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία, και αν δεν την είχες δώσει, δεν θα είχες μάθεις πότε τι πραγματικά θα μπορούσε να συμβεί.

Κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, το να παλέψεις για μία σχέση, όποια και αν είναι αυτή, ακόμα και αν ο άλλος δείχνει να μην διορθώνει κάποια πράγματα που εσύ θέλεις, οφείλεις να του δώσεις χρόνο και χώρο για να προσπαθήσει. Κυρίως για όλα όσα έχεις νιώσει για αυτόν τον άνθρωπο και για ό, τι έχεις ζήσει μαζί του. Το οφείλεις στο κομμάτι της ζωής σου μαζί του, στον εαυτό σου δηλαδή.

Κλείνοντας ένα κεφάλαιο… (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Αυτό θα αφήσω άλλους να το κρίνουν. Και σίγουρα δεν είμαι αναίσθητη. Όπως ο καθένας από εμάς, έχω κι εγώ πονέσει όταν άνθρωποι υπεράνω υποψίας – για τα δεδομένα μου – με πρόδωσαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είτε αυτός λεγόταν «ερωτικός σύντροφος» είτε «φίλος». Λίγη σημασία έχει. Μερικά φεγγάρια πριν, που ήμουν και πιο… ρομαντική ίσως, πίστευα στη δεύτερη ευκαιρία. Πίστευα πως για κάποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι ξανάρχονται στη ζωή μου. Πίστευα πως δείχνει και μεγαλοψυχία μία τέτοια κίνηση. Κάθε φορά, όμως, ήταν λες κι έβλεπα ένα έργο δεύτερη φορά. Κι ήταν ένα έργο που σίγουρα η μία φορά που το είδα όχι απλά μου έφτανε, μου περίσσευε κιόλας.

Δεν ξέρω αν είναι λόγω των προσωπικών βιωμάτων μου. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, όμως, είναι το εξής: έμαθα πως η ζωή μοιάζει κάπως με το βιβλίο. Δεν το αγοράζεις ή δανείζεσαι για να διαβάσεις ξανά και ξανά ένα κεφάλαιο. Πώς θα πας παρακάτω αν μένεις μόνο σ’ αυτό; Κάθε άνθρωπος στη ζωή μας είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, το οποίο παίζει το δικό του ρόλο στην εξέλιξη του βιβλίου της ζωής του καθενός από εμάς. Κάποια από αυτά κλείνουν. Τότε πρέπει να έχεις τη δύναμη να πεις «ΟΚ, τώρα πάω παρακάτω». Το παρελθόν πρέπει να μένει εκεί που ανήκει: στο ΤΟΤΕ. Από εκεί κι ύστερα οφείλεις να κοιτάξεις το ΤΩΡΑ και το ΜΕΛΛΟΝ.

Άνθρωποι πολλοί έρχονται στη ζωή μας… και παρέρχονται. Πιστεύω πως αν κάποιος είναι να μείνει στη ζωή σου, με το πρώτο «γεια» που θα του πεις, όχι μόνο θα αδράξει την ευκαιρία, αλλά θα σε επιβεβαιώνει κάθε στιγμή πως αξίζει να τον έχεις πλάι σου. Αλλά θα το κάνει με την πρώτη αυτή ευκαιρία που του δίνεις εσύ αυτόματα. Θεωρώ πως η αρχή γίνεται χάρη στο κισμέτ και πως όλα τα άλλα είναι στο χέρι αυτών που βρίσκονται μέσα στην όποια σχέση, φιλική ή ερωτική.
Έχω δώσει, όπως είπα, δεύτερες ευκαιρίες στο παρελθόν. Μία ή δύο φορές επιβεβαιώθηκα πως έκανα το σωστό. Τις υπόλοιπες, όμως, σιγουρεύτηκα πως όχι απλά δεν ήταν γραφτό, αλλά σπατάλησα τζάμπα χρόνο, φαιά ουσία και συναίσθημα. Τους συγχώρησα. Κι ΑΥΤΟ είναι το πιο γενναιόδωρο που μπορεί να κάνει κάποιος.

Καλώς ή κακώς, ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι αν αυτό γίνεται, είναι πολύ σπάνιο. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να συγχωρήσεις, να μάθεις από τα όποια λάθη είτε από τη δική σου μεριά, είτε από του άλλου, να κρατήσεις ό, τι καλό αποκόμισες από αυτό το ταξίδι – μικρό, μεγάλο… τι σημασία έχει; – κι απλά να προχωρήσεις. Γιατί κάπου εκεί στην πορεία, θα συναντήσεις κι άλλους ανθρώπους. Και κάποιοι από αυτούς θα αξιοποιήσουν την πρώτη ευκαιρία να γίνουν ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ άνθρωποι.

17/06/2013 0 comments