Tag:

αντιμετωπιση

*Τι είναι τα ψυχοσωματικά συμπτώματα και οι διαταραχές;
Ψυχοσωματικά συμπτώματα ονομάζονται εκείνα τα σωματικά συμπτώματα των οποίων η βάση είναι ψυχολογική και όχι οργανική ή παθολογική. Αντίστοιχα, ψυχοσωματικές διαταραχές ονομάζονται εκείνες οι ασθένειες οι οποίες επίσης δεν προκαλούνται από κάποιο ιατρικό πρόβλημα ή παθολογική δυσλειτουργία.
Δεν πρόκειται για “φανταστικές” αρρώστιες και ψεύτικους πόνους αλλά για πραγματικές ενοχλήσεις και παθήσεις που βασανίζουν λίγο ή πολύ τον παθόντα. Συνήθως οι ψυχοσωματικές δυσκολίες κουράζουν περισσότερο το άτομο εξαιτίας της μη εύρεσης της οργανικής αιτίας που θα εξηγούσε το πρόβλημα και θα μπορούσε έτσι να προωθήσει την κατάλληλη θεραπεία πέρα από την προσωρινή ανακούφιση των συμπτωμάτων.

*Γνωστά ψυχοσωματικά συμπτώματα:
Όλοι μας έχουμε βιώσει κάποιον ψυχοσωματικό πόνο ή ενόχληση. Μερικά από τα πιο γνωστά είναι ο πονοκέφαλος, η ζάλη, η ταχυπαλμία, ο στομαχικός πόνος, η δύσπνοια, η διάρροια, η σπαστική κολίτιδα, η κόπωση, το τρέμουλο, η φαγούρα, το έλκος, το βρογχικό άσθμα και διάφορες δερματοπάθειες. Επίσης, οι δυσλειτουργίες μπορεί να είναι σεξουαλικές (δυσκολία στύσης για τους άνδρες και δυσπαρευνία για τις γυναίκες δηλαδή πόνος κατά την συνουσία, ανοργασμικότητα) καθώς και διατροφικές (ανορεξία, υπερφαγία). Τέλος, ψυχοσωματική θεωρείται και η κρίση πανικού.
Τα παραπάνω ποικίλουν σε ένταση και σε συχνότητα άρα και στον βαθμό που δυσκολεύουν το άτομο στην καθημερινότητά του. Στην ουσία, πρόκειται για την σχέση του σώματος με την ψυχή, αλληλεπίδραση που απασχολεί φιλοσοφικά, θρησκευτικά, επιστημονικά την ανθρωπότητα εδώ και αιώνες.

*Γιατί εκδηλώνονται τα ψυχοσωματικά συμπτώματα;
Η αιτιολογία των ψυχοσωματικών δυσλειτουργιών είναι πολυπαραγοντική: βιολογικοί, ψυχολογικοί, περιβαλλοντικοί και κοινωνικοί παράγοντες λαμβάνονται υπόψιν στην επεξήγηση των παραπάνω παθήσεων. Η κληρονομικότητα ή η γενετική προδιάθεση αιτιολογεί συχνά το σημείο ή το όργανο που ως πιο ευάλωτο εκδήλωσε τον ψυχοσωματικό πόνο – πρόβλημα. Επίσης, οι μεταβατικές καταστάσεις, οι απρόοπτες αλλαγές και εν γένει οι δύσκολες εξωτερικές συνθήκες συχνά προκαλούν ψυχοσωματικά συμπτώματα: χωρισμός, θάνατος ή σοβαρή ασθένεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, μετακόμιση, αγχωτικές εργασιακές συνθήκες, βίαιο οικογενειακό περιβάλλον κ.ά.

Σε ό,τι αφορά την επιρροή των ψυχολογικών παραγόντων ας υπενθυμίσουμε ότι τα συναισθήματά μας έτσι κι αλλιώς εκδηλώνονται μέσω σωματικών αντιδράσεων: η θλίψη δημιουργεί δάκρυα, ο φόβος ταχυπαλμία, η χαρά γέλιο, ο θυμός ανεβάζει την πίεση κ.λ.π. Όπως λοιπόν τα συναισθήματα έχουν υγιείς τρόπους να εκφράζονται όταν τα αφήνουμε, αντίστοιχα βρίσκουν “ανθυγιεινούς” τρόπους να εκφρασθούν όταν τα καταπιέζουμε. Η λύπη, το άγχος και η ανησυχία, ο θυμός, οι ενοχές, η ματαίωση και η αίσθηση της απόρριψης ενυπάρχουν στην καθημερινότητα των ανθρώπων και μπορούν να προκαλούνται είτε από διάφορες καταστάσεις είτε από κάποιους ανθρώπους. Όταν αυτά δεν γίνονται αντικείμενο επεξεργασίας με σκοπό τη διαχείρισή τους αλλά αντιθέτως το άτομο προτιμήσει να τα βάλει στην άκρη προσπαθώντας να τα προσπεράσει, τότε κινδυνεύει να νοσεί όλο και περισσότερο σωματικά όσο συνεχίζει να καταστέλλει και να περιορίζει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του.

Το παράδειγμα της Κ. που δεν είναι ικανοποιημένη από την σχέση της με τον Γ.

Για παράδειγμα, η Κ. δεν είναι ικανοποιημένη από την σχέση της με τον Γ. και σκέφτεται τον χωρισμό. Δεν είναι όμως σίγουρη κι επίσης αισθάνεται ενοχές γιατί είναι μαζί αρκετό καιρό οπότε προτιμά να μην το σκέφτεται αλλά να ζει την καθημερινότητά της σαν να μην τρέχει τίποτα. Η Κ. τελευταία όμως όλο και περισσότερο υποφέρει από πονοκεφάλους που της χαλάνε την διάθεση και την αναγκάζουν να μείνει μέσα. Πονάει τόσο ώστε όλο και πιο συχνά δεν έχει ούτε σεξουαλική διάθεση με αποτέλεσμα να απέχει κι ερωτικά.

Στην πραγματικότητα, το σώμα της Κ. της λέει αυτό που θέλει να κάνει αλλά δεν αποφασίζει. Εκείνη όμως το ακούει;

*Αντιμετώπιση των ψυχοσωματικών συμπτωμάτων και διαταραχών:
Καταρχήν, προκειμένου να γίνεται λόγος για ψυχοσωματικά συμπτώματα, το άτομο οφείλει να κάνει όλες τις απαραίτητες ιατρικές εξετάσεις ώστε να αποκλεισθεί με βεβαιότητα οποιαδήποτε οργανική αιτία ή πάθηση υπεύθυνη για τις όποιες ενοχλήσεις. Αφού γίνει αυτό, η ψυχοθεραπεία μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο εργαλείο με το οποίο το άτομο θα αναζητήσει, θα βρει και τελικά θα αντιμετωπίσει τα απωθημένα συναισθήματα και τις καταπιεσμένες σκέψεις που επιμένουν να εισακουσθούν. Στις περιπτώσεις των χρόνιων ψυχοσωματικών διαταραχών είναι αναγκαία φυσικά και η ιατρική – φαρμακευτική αγωγή (π.χ. άσθμα, έλκος, σπαστική κολίτιδα) όπως και παρακολούθηση. Τέλος, οι εναλλακτικές θεραπείες όπως η ομοιοπαθητική, ο βελονισμός, η γιόγκα κ.ά. συχνά ενδείκνυνται στη θεραπεία ψυχοσωματικών ενοχλήσεων…

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

–Κρίσεις πανικού; Don’t panic!,από την Μαρία Μάρκου

–Εφηβεία και σεξουαλικότητα, από τη Μαρία Μάρκου

–Δώσε τόπο στην οργή, από την Μαρία Μάρκου

–Περί φιλίας…άνδρες & γυναίκες στο μικροσκόπιο, από τη Μαρία Μάρκου

08/05/2014 0 comment

PSYCHO & SEX

Εφηβεία και σεξουαλικότητα, από τη Μαρία Μάρκου

written by The K-magazine

Η σεξουαλικότητα είναι μία έννοια που περιλαμβάνει πολλές και διάφορες παραμέτρους – βιολογικές, σωματικές, κοινωνικές, ψυχικές, πνευματικές – με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συγκεκριμενοποιηθεί επακριβώς. Για λόγους απλότητας ας ορίσουμε τη σεξουαλικότητα ως τη σεξουαλική ενέργεια που αισθάνεται και διοχετεύει το άτομο όχι μόνο στη σωματική επαφή αλλά κυρίως στη συνολική αύρα του ερωτισμού – γοητείας του. Πρόκειται λοιπόν για ένα σωματικό – ψυχικό χαρακτηριστικό. Η διαμόρφωση και η έκφραση αυτής της ενέργειας εξαρτάται τόσο από ατομικούς όσο και κοινωνικούς παράγοντες.

Για παράδειγμα, πριν λίγες δεκαετίες οι έφηβοι φοιτούν σε σχολεία αρρένων και θηλέων σύμφωνα με την κοινωνική ηθική περί αγνότητας και αποφυγής σύναψης σεξουαλικών σχέσεων πριν τον γάμο. Μερικές δεκαετίες αργότερα ευτυχώς υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία στην δημιουργία τέτοιων σχέσεων και πάλι όμως κατά την εφηβεία οι ερωτικές σχέσεις παραμένουν συνήθως ανολοκλήρωτες σεξουαλικά με κοινά αποδεκτή ηλικία τα 18 έτη.

Στις μέρες μας πια η σεξουαλικότητα των εφήβων είναι αποδεκτή και γνωστή αν και κάποιες φορές γνωστοποιήθηκε μέσα από ακατάλληλα ερασιτεχνικά βίντεο που έδειχναν κάποια χυδαία πορνογραφική σκηνή. Πράγμα που φαίνεται να μοιάζει με σεξουαλική εκτόνωση και όχι με διερεύνηση και ανάπτυξη της ψυχικής – σωματικής κατάστασης της σεξουαλικότητας που χτίζεται κατά τη νεαρή ηλικία. Τούτη η “ψευδο-ενήλικη” δραστηριότητα επεκτείνεται και στην εμφάνιση και συνεπώς στη σεξουαλικότητα των εφήβων, κυρίως των κοριτσιών.

Τα παραπάνω εγείρουν τη σκέψη κατά πόσο αυτή η γενιά των εφήβων βιάζεται να μεγαλώσει. Το σωστό ερώτημα όμως είναι μήπως τελικά οι ενήλικες ωθούμε τους εφήβους να μεγαλώσουν πρόωρα.

Σε ό,τι αφορά την εμφάνιση είναι γνωστή τόσο η “sexy” τάση της μόδας όσο και η γενική επιρροή που αυτή έχει σε ομάδες όπως οι νέοι και οι γυναίκες. Τάση που δεν περιορίζεται στις βιτρίνες αλλά επεκτείνεται και σε διάφορες συμπεριφορές που είναι cool μέσω των διαφόρων περιοδικών και ιστοσελίδων.

Μιας και μιλήσαμε για ιστοστελίδες, αλήθεια πόσα αποτελέσματα θα μου εμφανίσει το google αν γράψω τη λέξη σεξ; Η απάντηση είναι 3.210.000 σε 0,21 δευτερόλεπτα… Σίγουρα σε όλο και κάποιο από αυτά θα υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ ενηλίκων (ερασιτεχνικών και επαγγελματικών) σεξουαλικών οργίων και των μαθητικών ακραίων ντοκουμέντων που αναφέραμε προηγουμένως.

Υπαίτιο όμως δεν είναι το διαδίκτυο και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό. Υπαίτια είναι η ενήλικη συμπεριφορά και η ευθύνη της στα νεαρά άτομα για όσα τους μαθαίνει. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν προσφέρει τη δυνατότητα πνευματικής επαγρύπνησης των μαθητών ούτε και την διερεύνηση ή αξιοποίηση των κλίσεών τους. Μια κοινωνική δομή που δεν προσφέρει ανέξοδα τη συμμετοχή σε αθλητικές δραστηριότητες ή καλλιτεχνικές μαθητείες. Μια γενική ενήλικη απουσία από το σπίτι λόγω των σύγχρονων υπερ-υποχρεώσεων με συνέπεια την αποδυνάμωση του οικογενειακού θεσμού. Ακόμη, η μαζική απογοήτευση για το μέλλον σε μια εποχή έξαρσης της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης χωρίς τη δημιουργία ανάλογων κοινωνικών δραστηριοποιήσεων . Όλα αυτά είναι σημαντικές εξωτερικές συνθήκες που καλλιεργούν την ανάγκη για εκτόνωση στους νέους. Μιας και οι επιλογές όμως δεν είναι αρκετές όπως αναφέραμε, συχνά η διέξοδος είναι αδιέξοδη, π.χ. ναρκωτικά.

Θα μπορούσε άραγε αυτή η σεξουαλική δραστηριοποίηση των νέων να είναι επίσης ένα είδος εκτόνωσης; Αν είναι έτσι, τότε χρειάζεται μια σεξουαλική διαπαιδαγώγηση που να αφορά όχι μόνο την διδαχή του αναπαραγωγικού συστήματος, της αντισύλληψης, των αφροδίσιων νοσημάτων και της κύησης αλλά κυρίως την κατανόηση της σεξουαλικότητας και την διαχείρισή της. Η σεξουαλικότητα είναι ένα χαρακτηριστικό που επηρεάζεται από την σωματική, ψυχική, πνευματική και συναισθηματική κατάσταση του ατόμου. Ταυτόχρονα επηρεάζει με τη σειρά της αυτές τις καταστάσεις και τη συμπεριφορά του ατόμου. Για παράδειγμα, ένα κορίτσι που αισθάνεται ότι δεν είναι όμορφη, μπορεί να χρησιμοποιήσει τη σεξουαλικότητά της προκειμένου να γίνει ελκυστική σε οποιονδήποτε ώστε να νιώσει για λίγο ωραία. Κάτι τέτοιο όμως συνεχίζει να κρατά την αυτοπεποίθηση της χαμηλή, μιας κι έτσι δεν αλλάζει η ίδια την αντίληψή της για την εικόνα της αλλά χρειάζεται τα μάτια κάποιου ασήμαντου – οποιουδήποτε άλλου.

Η σεξουαλικότητα λοιπόν εξαρτάται από την αυτογνωσία του ατόμου. Όσο πιο καλά γνωρίζει κανείς το εαυτό του τόσο περισσότερο ξέρει και τι και ποιον θέλει. Και όσο καλύτερα γνωρίζει τις επιθυμίες του τόσο περισσότερο αναγνωρίζει και τις ανάγκες του. Και σύμφωνα με αυτά τα δύο αξιοποιεί και τα κατάλληλα χαρακτηριστικά. Και όσο πιο συνειδητά γίνονται τα παραπάνω τόσο πιο ολοκληρωμένο είναι το άτομο.

Εν ολίγοις, το ζητούμενο δεν είναι η σεξουαλική καταπίεση, αποχή, εκτόνωση αλλά έκφραση. Άλλωστε το σεξ δεν είναι μόνο υγεία αλλά και απόλαυση – άρα στιγμιαία έστω ευτυχία. Καλό θα ήταν λοιπόν η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των εφήβων να αφορά τη γνώση και τη διαχείριση της σεξουαλικότητας με στόχο την ανάπτυξη μιας υγιούς σεξουαλικής συμπεριφοράς δηλαδή υπεύθυνη φροντίδα στο σώμα τους και συνείδηση της εκάστοτε σεξουαλικής επιλογής τους.

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

24/04/2014 2 comments

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Προσχολική εκπαίδευση. Τι να επιλέξω; , από την Άννα Ραφτοπούλου

written by The K-magazine

*από την Αννα Ραφτοπούλου–Παιδαγωγό

Και το παιδί μας σιγά σιγά μεγαλώνει, αναπτύσσεται, εξελίσσεται. Και η ανάγκη να ξεφύγει από το στενό οικογενειακό περιβάλλον είναι πλέον γεγονός, γεγονός που σηματοδοτεί νέες ανησυχίες, προβληματισμούς και αναζητήσεις των γονιών. Οι επιλογές σαφέστατα είναι πολλές και πλούσιες και η απόφαση ένα πρόβλημα για ανοιχτά μυαλά. Ο πρώτος αποχωρισμός πρέπει σίγουρα να είναι ήπιος, αβίαστος και να σηματοδοτεί τη συνέχεια ενός οικείου και οικογενειακού χώρου στον οποίο το παιδί θα έχει τη δυνατότητα να ενσωματωθεί σταδιακά και να κάνει τα πρώτα βήματα της κοινωνικοποίησης του με χαρά, χωρίς άγχος και με μοναδικό στόχο τη μάθηση μέσα από το παιχνίδι. Κάθε ηλικία έχει και τις δικές της ανάγκες και κάθε μικρό ή μεγάλο βήμα πρέπει να γίνεται σωστά, στην ώρα του και να ανταποκρίνεται κυρίως στις ανάγκες αυτής της ηλικίας. Η αναζήτηση του χώρου που θα φιλοξενήσει τα παιδί μας είναι καθαρά υποκειμενική υπόθεση, τα αντικειμενικά κριτήρια είναι όμως υπαρκτά, παιδαγωγικά τεκμηριωμένα και αδιαμφισβήτητα. Πόσοι όμως τα γνωρίζουν, πόσοι τα λαμβάνουν πραγματικά υπόψη τους και πόσοι λειτουργούν παρορμητικά, επηρεαζόμενοι από τα κοινωνικά «πρέπει» και ό,τι αυτό συνεπάγεται;

Η εξέλιξη οφείλει να είναι σταδιακή και το κάθε στάδιο που βιώνεται να είναι μοναδικό, αντίστοιχο της ηλικίας και των αναγκών έτσι ώστε το κάθε παιδί ξεχωριστά και με το δικό του ρυθμό να κάνει το επόμενο βήμα. Το περιβάλλον που θα φιλοξενήσει τα πρώτα αυτά βήματα αλλά και τα επόμενα και τα μεθεπόμενα, μέχρι να έρθει η ηλικία της ενσωμάτωσης στο δημοτικό σχολείο πρέπει να είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στην «μικρή» ηλικία, στις μικρές αλλά μεγάλες ανάγκες του κάθε παιδιού. Πρέπει να αναπαριστά κατά το δυνατόν, σε λίγο πιο μεγάλη κλίμακα, το περιβάλλον του σπιτιού, πρέπει να είναι ζεστό, οικογενειακό και οικείο. Έτσι προετοιμάζεται η κάθε προσωπικότητα με προσεχτική και εξατομικευμένη προσέγγιση στα δύσκολα που έρχονται, στα αχανή κτίρια με τα αμέτρητα παιδιά, στο περιβάλλον το περισσότερο απρόσωπο, σε αυτό που το δικό μας παιδί δεν θα είναι πλέον μονάδα αλλά ένα όνομα ανάμεσα σε πολλά άλλα. Και μόνο αν έχει περάσει από την προηγούμενη φάση και έχει προετοιμαστεί κατάλληλα και έχει χτίσει την προσωπικότητά του θα είναι σε θέση να σταθεί σε αυτό το νέο περιβάλλον και να αισθάνεται παράλληλα ισορροπία και ευτυχία και να μπορεί να ανταποκριθεί στα νέα δεδομένα και στις νέες προκλήσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης η υποχρεωτική εκπαίδευση ξεκινά στα 6 χρόνια. Σε κάποια δε που διαπρέπουν με το εκπαιδευτικό τους σύστημα (π.χ. Σουηδία) στα 7. Τα χρόνια που προηγούνται είναι χρόνια προετοιμασίας και συναισθηματικής ωρίμανσης, όχι απότομης, όχι βίαιης αλλά σταδιακής.

Η Ελλάδα καθιέρωσε την υποχρεωτική εκπαίδευση, σχετικά πρόσφατα, στα 5 χρόνια, σε μια ηλικία δηλαδή που το παιδί χτίζει προσωπικότητα, έχει ακόμη δυσκολίες προσαρμογής σε ένα σύστημα περισσότερο αυστηρό, ψάχνει να βρει την αυτονομία του, να ορίσει και να καταλάβει τον εαυτό του και επενδύει στην αυτοπεποίθηση του ανάμεσα σε συνομηλίκους. Τα εξελικτικά αυτά, σημαντικά, στάδια βιώνονται σαφώς καλύτερα και κυρίως ουσιαστικότερα σε ένα περιβάλλον που στοχεύει ακριβώς σε αυτά. Σε ένα περιβάλλον που είναι «στημένο» να ικανοποιήσει τις συγκεκριμένες ανάγκες, επανδρωμένο με κατάλληλους ανθρώπους, με γνώσεις, εμπειρία και ενσυναίσθηση και κυρίως επανδρωμένο με μια ομάδα που χαρακτηρίζεται από γερό bonding και που στα μάτια του παιδιού, και όχι μόνο, αποτελεί προέκταση της οικογένειας. Η προσωπικότητα χτίζεται στην ουσία από τα 2,5 μέχρι τα 6 και τα χρόνια αυτά είναι καθοριστικά. Αν δεν υπάρξει η εξατομικευμένη προσέγγιση, η σταδιακή εξέλιξη και η προσαρμογή στα δεδομένα της κάθε ηλικίας έχουμε χάσει ένα μεγάλο κομμάτι της δουλειάς με το παιδί μας. Ίσως να έχουμε κερδίσει σε άλλα πράγματα αλλά αυτά παραπέμπουν στα θέλω και το φαίνεσθαι μιας άλλης γενιάς με άλλες παραστάσεις και προβληματισμούς.

Ο στόχος των σημερινών γονιών είναι ή οφείλει να είναι η ανατροφή παιδιών σύμφωνα με όλα τα σύγχρονα εκπαιδευτικά πρότυπα και με το βλέμμα στην ουσία και όχι στο περιτύλιγμα. Σύμφωνα με τα πρότυπα αυτά κάθε ηλικία έχει τις δικές της χαρές και κάθε παιδί πρέπει να βιώσει την εξέλιξη του στο περιβάλλον που αντιστοιχεί στην πραγματική του ηλικία. Αυτή εξάλλου είναι και η έννοια του διαχωρισμού: Παιδικός σταθμός και Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο. Τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν ούτως ή άλλως, το θέμα είναι να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν με το δικό τους ρυθμό και όχι με το ρυθμό που θα τους επιβάλουμε εμείς. Βήμα, βήμα κάθε φορά, έτσι και εμείς θα χαρούμε τα παιδιά μας αλλά και τα παιδιά μας θα έχουν μια αβίαστη και φυσιολογική εξέλιξη.

Οι σκέψεις αυτές προέκυψαν από τον προβληματισμό που βιώνω καθημερινά από γονείς για την πορεία των παιδιών τους, για τις σχολικές επιλογές τους και το άγχος που ζουν προκειμένου να επιλέξουν το καλύτερο. Τους αφιερώνω το εξής κοινότυπο αλλά πολύ αληθινό: «Την κάθε ηλικία τη ζείτε μια φορά και το αύριο έρχεται πιο γρήγορα από όσο φαντάζεστε. Ζήστε το κάθε βήμα και μη βιάζεστε να δείτε το παιδί σας μεγάλο και ανεξάρτητο. Να φροντίζετε όμως καθημερινά να του προσφέρετε τις σωστές προϋποθέσεις ώστε να γίνει πραγματικά ανεξάρτητο όταν θα είναι ο σωστός χρόνος. Με αγάπη».

Άννα Ραφτόπουλου
Απρίλιος 2014

* Η κα Ραφτοπούλου είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος από το Freie Universität του Βερολίνου και διευθύντρια της «Νηπιακής Αγωγής»

Άρθρα της ίδιας:

–«Τώρα είναι η ώρα (για τον παιδικό σταθμό)», από την Αννα Ραφτοπούλου

–Πότε είναι ευτυχισμένο ένα παιδί;

11/04/2014 0 comment

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Μπορούμε να επιβληθούμε στα παιδιά χωρίς φωνές; Ναι….

written by The K-magazine

Όταν ο Παύλος γίνεται πιο ξεροκέφαλος από μένα ή κάνει πλάκες προκειμένου να καλύψει τις ζουζουνιές του, ενώ είμαι κουρασμένη, η πιο εύκολη, αυθόρμητη αντίδραση μου είναι να του βάλω τις φωνές… Αν καταφέρνω κάτι; όχι… Φαντάζομαι αντίστοιχα ούτε και οι περισσότεροι από εσάς…. όμως η ψυχολόγος και οικογενειακή σύμβουλος Noël Janis-Norton, στο βιβλίο της «Calmer, Easier, Happier Parenting, The Revolutionary Programme That Transforms Family Life» μας αποκαλύπτει 7 απλούς τρόπους πειθαρχίας που υπόσχονται να φέρουν την πολυπόθητη γαλήνη στο σπίτι μας, χωρίς να καταφύγουμε σε φωνές κι άσχημες συμπεριφορές!

1. Αποφύγετε τους γενικευμένους και υπερβολικούς επαίνους
Όλοι ξέρουμε ότι πρέπει να επαινούμε τα παιδιά μας, αλλά οι γενικές και οι υπερβολικές εκφράσεις τους κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Αντί λοιπόν να λέτε «υπέροχα», «άψογα», «θαυμάσια», επιλέξτε τον συγκεκριμένο και συγκρατημένο έπαινο, όπως «βλέπω ότι διάβασες προσεκτικά τα μαθήματά σου, προσέχοντας την ορθογραφία σου και κάνοντας την αντιγραφή σου. Βλέπω επίσης ότι δεν άφησες κενά. Αυτό είναι πολύ καλό». Το κλειδί, κατά την Janis-Norton είναι να παρατηρείτε, να περιγράφετε με ακρίβεια και να μην χρησιμοποιείτε υπερθετικούς βαθμούς.

2. Προτιμήστε να επαινείτε το παιδί όταν συμπεριφέρεται καλά
Για να αντιμετωπίσετε μια ενοχλητική συμπεριφορά του παιδιού (π.χ. ότι μιλάει απότομα, τρώει τα νύχια του, σας διακόπτει όταν μιλάτε στο τηλέφωνο, ζητάει διαρκώς κάτι, δεν διαβάζει) προτιμήστε να δώσετε έμφαση στις περιπτώσεις που δεν το κάνει αυτό. Μπορείτε μάλιστα να χρησιμοποιείτε τον συγκεκριμένο έπαινο για να του τις επισημαίνετε μια θετική του συμπεριφορά. Για παράδειγμα μπορείτε να του πείτε «χαίρομαι που δε με διέκοψες και έκανες μόνο σου τα μαθήματα. Μπράβο σου».

3. Αφιερώστε σε κάθε παιδί «το δικό του» χρόνο
Κάθε ένας από τους γονείς πρέπει να αφιερώνει σε κάθε ένα από τα παιδιά λίγο αποκλειστικό χρόνο, που θα περνάνε κάνοντας οι δυο τους κάποιες δραστηριότητες. Ο χρόνος αυτός πρέπει να είναι καθημερινός και να διαρκεί τουλάχιστον 10 λεπτά σε κάτι που αρέσει και στους δύο.

4. Ακούστε το παιδί
Για να λύσετε κάποιο πρόβλημα, πρέπει πρώτα να ακούσετε τι έχει να πει το παιδί, και αναλόγως να προσαρμόζετε την απάντησή σας. Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά ξεπερνούν πιο εύκολα και πιο γρήγορα τον θυμό ή τα αρνητικά συναισθήματά τους, ενώ έχουν και την ευκαιρία να επεξεργαστούν τα συναισθήματά τους, να τα νιώσουν πλήρως και μετά να τα ξεπεράσουν και να ηρεμήσουν. Μπορείτε να βρείτε μια γλώσσα επικοινωνίας, μέσα από την οποία θα συνεννοείστε και θα του δίνετε μαθήματα ζωής. Για να ακούσετε το παιδί, βάλτε στην άκρη τα δικά σας συναισθήματα, σταματήστε ό,τι κι αν κάνετε, συγκεντρωθείτε σε ό,τι σας λέει κοιτάζοντάς το στα μάτια και αναλογισθείτε πως μπορεί να νιώθει το παιδί.

5. Προετοιμαστείτε για τις αρνητικές συμπεριφορές
Αυτή είναι μια πανίσχυρη τεχνική για να εξασφαλίσετε ότι το παιδί θα ακολουθεί τους κανόνες του σπιτιού. Πρέπει να την εφαρμόσετε πριν συμβεί η αρνητική συμπεριφορά και οπωσδήποτε όχι εν ώρα αψιμαχίας ή όταν βιάζεστε.

Πως θα την εφαρμόσετε
Διαλέξτε μια ουδέτερη στιγμή που θα έχετε άφθονο χρόνο στη διάθεσή σας. Καθίστε κάτω με το παιδί και θέστε του μερικά βασικά ερωτήματα (για κάθε ερώτημα και απάντηση, να αφιερώνετε έως 60 δευτερόλεπτα). Κάθε ερώτηση πρέπει να είναι λεπτομερής και να μην απαντιέται με «ναι» ή «όχι», αλλά να έχει συγκεκριμένη απάντηση. Επιπλέον, επειδή το παιδί ξέρει τις απαντήσεις, εσείς δεν πρέπει να του τις πείτε, αλλά να περιμένετε να τις πει μόνο του. Για παράδειγμα πείτε του: «Όταν γυρνάμε από το κολυμβητήριο, τι είναι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε; Που θα βάλουμε την τσάντα; Που θα βάλουμε τα παπούτσια; Τι θα κάνουμε τα λερωμένα ρούχα;». Όσο πιο λεπτομερής είναι κάθε απάντηση του παιδιού, τόσο περισσότερο εντυπώνεται στη μνήμη του.

6. Απομακρύνετε ό,τι αποσπά την προσοχή του από αυτό που πρέπει να κάνει
Αν για παράδειγμα τα παιδιά σας καθυστερούν το πρωί να ετοιμαστούν για το σχολείο, βάλτε τα ρούχα τους σε ξεχωριστά δωμάτια ώστε να μην συναντηθούν πριν ντυθούν.

7. Μην ζητάτε ποτέ δεύτερη φορά το ίδιο πράγμα

Για να κάνει το παιδί ό,τι ζητάτε , χωρίς να χρειαστεί να επαναλαμβάνεστε εφαρμόστε την απλή μέθοδο που ακολουθεί:
1. Πηγαίνετε στο δωμάτιο όπου βρίσκεται το παιδί, σταθείτε δίπλα του και κοιτάξτε το.
2. Περιμένετε να γυρίσει να σας κοιτάξει και αυτό – αλλά να κοιτάει μόνο εσάς και πουθενά αλλού.
3. Πείτε στο παιδί τι θέλετε να κάνει – αργά, με απλά λόγια, με σαφήνεια και μόνο μία φορά.
4. Ζητήστε από το παιδί να επαναλάβει ό,τι του είπατε, λέγοντας «Πες μου σε παρακαλώ τι πρέπει να κάνεις» (μόλις το παιδί αρχίσει να το λέει, έχει αρχίσει να γίνεται δική του απόφαση και ευθύνη).
5. Περιμένετε στη θέση σας να κάνει το παιδί ό,τι του ζητήσατε – και κάθε τι σωστό που κάνει, να το επαινείτε συγκεκριμένα και συγκρατημένα.

Πηγή : εδώ, κείμενο: Ελένη Χαδιαράκου

04/04/2014 0 comment

ΣΧΕΣΕΙΣ

Η Επικοινωνία από την πλευρά του Άνδρα

written by The K-magazine

Τα σχετικά ανέκδοτα έχουν μια δόση αλήθειας: πολλοί άνδρες επικοινωνούν κυρίως με μονοσύλλαβες λέξεις παρά με ολοκληρωμένες κουβέντες. Μπορεί μεν να σας ελκύει ο τύπος του δυνατού και λιγομίλητου άνδρα, αλλά από την άλλη δεν είναι ευχάριστο να μην καταλάβετε τι σκέφτεται. Γιατί δεν σας λέει πώς πέρασε στη δουλειά; Όταν τσακωθήκατε για τους λογαριασμούς, γιατί μετά δεν έβγαλε λέξη; Αναζητήστε τα μη-λεκτικά σημάδια… και αναγνωρίστε ότι κάποιες φορές η καλύτερη τακτική είναι, να δεχθείτε τη σιωπή του.

Μάθετε τη γλώσσα του

Στις διαφωνίες, οι περισσότεροι άνδρες προτιμούν να εκθέτουν την άποψή τους όσο πιο περιεκτικά και αποτελεσματικά γίνεται. Δεν θέλουν να μιλούν για τα συναισθήματα τους-προτιμούν να βρίσκουν μια εφικτή λύση στο πρόβλημα και να κλείνει εκεί το θέμα. Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας δεν μπορεί να εφαρμοστεί παντού, αλλά μερικές φορές είναι καλό να μαθαίνετε από αυτή την αντιμετώπιση.Όσο πιο πολύ κρατάει μια κουβέντα, τόσο πιο πιθανό είναι να δημιουργηθούν παρεξηγήσεις και κάποιος να πληγωθεί. Προτιμήστε λίγα λόγια και με καλό τρόπο και την αστείρευτη ενέργειας σας, χαρίστε την σε πιο θετικές δραστηριότητες, με τις οποίες περνάτε και καλά.

Παρατηρήστε τις πράξεις του

Δεν χρειάζεται να στενοχωριέστε γι΄αυτή τη λεπτή διαφορά στον τρόπο με τον οποίον επικοινωνείτε. Μπορεί οι άνδρες να μη δανείζονται σχεδόν τίποτα από το πλούσιο συναισθηματικό μας ρεπερτόριο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουν τρόπους να εκφράζουν οικειότητα. Ανεπαίσθητες πράξεις, όπως το να σας πιάνει το χέρι την ώρα που περνάτε απέναντι το δρόμο, ή το να βαδίζει στην έξω πλευρά του πεζοδρομίου, όλα αυτά είναι τρόποι για να εκφράζει τα συναισθήματα του για εσάς. Γι΄αυτόν, οι πράξεις είναι καλύτερες απο τα λόγια. Μπορεί να μη γράφει ωραία ποιήματα, αλλά αν σας τηλεφωνεί όταν ξέρει ότι θα αργήσει ή θυμάται ποιο φαγητό σας αρέσει να παραγγέλνετε απ’ έξω, αναγνωρίστε ότι πίσω από αυτές τις πράξεις κρύβεται η φράση ¨Νοιάζομαι για σένα και θέλω να σε φροντίσω¨.

Παρατηρήστε το σώμα του

Οι λεκτικοί διαξιφισμοί είναι αναπόφευκτοι, αλλά μπορείτε να μειώσετε τη συχνότητα τους αν συντονιστείτε με το δικό του τρόπο επικοινωνίας.Όταν είναι κακοδιάθετος, φαίνεται, δεν χρειάζεται να σας το πει. Αυτό που νιώθει συνήθως θα είναι εμφανές κάπου στο σώμα του: θα έχει σφιγμένα τα χέρια του σαν μπάλα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, μην επεμβαίνετε και τα κάνετε χειρότερα, όπως με το να τον πιέσετε να επικοινωνήσει μαζί σας . Όλες έχουμε κάνει αυτό το λάθος. Στις φίλες μας, αυτός είναι ένας σίγουρος τρόπος να τις κάνουμε να ανοιχτούν, αλλά ο σύντροφός μας μάλλον θα ενοχληθεί και θα αποσυρθεί εντελώς. Ο σύντροφός σας μπορεί να μη σας απαντήσει με λόγια, αλλά ίσως σας απαντήσει με σεξ. Για να το πω αλλιώς, μη θεωρήσετε ότι, αν έχει κακή διάθεση, το σεξ αποκλείεται. Ίσα ίσα, μπορεί να είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται για να επικοινωνήσετε…

02/04/2014 0 comment

ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ

2 Απριλίου: Παγκόσμια Ημέρα για τον Αυτισμό, από τον Παναγιώτη Χριστόπουλο

written by The K-magazine

Ο αυτισμός είναι μια κατάσταση κατά την οποία τα παιδιά έχουν δυσκολία να επικοινωνήσουν με το περιβάλλον τους. Συνήθως παρουσιάζουν προβλήματα στην έκφραση, διάφορες εμμονές και επαναληπτική συμπεριφορά, περίεργα ενδιαφέροντα, αδυναμία οπτικής επαφής με το συνομιλητή κλπ, με αποτέλεσμα την κακή κοινωνικοποίηση τους. Πλήττει περισσότερο από το 1% των παιδιών και αφορά κυρίως αγόρια.

Από το 2008 καθιερώθηκε η σημερινή ημέρα- 2 Απριλίου- ως Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό. Υπολογίζουμε ότι στην Ελλάδα έχουμε περίπου 500 νέα κρούσματα αυτισμού κάθε χρόνο.

Τι προκαλεί τον αυτισμό; Τι πρέπει να προσέχει η γυναίκα;

Μέχρι σήμερα πιστεύουμε ότι η κατάσταση αυτή οφείλεται σε διαταραχή των μικρών αγγείων του εγκεφάλου, καθώς το ανοσοποιητικό σύστημα του εμβρύου εμποδίζει για κάποιο λόγο τη φυσιολογική ανάπτυξη τους. Έτσι, η αιμάτωση του αναπτυσσόμενου εγκεφάλου είναι προβληματική και δεν μεταφέρονται οι απαραίτητες ποσότητες οξυγόνου στα εγκεφαλικά κύτταρα.

Αν και δεν έχει αποδειχθεί πλήρως, έρευνες δείχνουν ότι εμπύρετες καταστάσεις στην κύηση, από μικροβιακές ή ιογενείς λοιμώξεις, αυξάνουν την πιθανότητα γέννησης αυτιστικών παιδιών ως και 58%. Σύμφωνα με μια πρόσφατα δημοσιευμένη έρευνα, οι μητέρες που είχαν πυρετό κατά τη διάρκεια της κύησης είχαν τις διπλάσιες πιθανότητες να γεννήσουν παιδί με αυτισμό, συγκριτικά με τις υπόλοιπες γυναίκες. Ωστόσο, όσο ανησυχητικά κι αν ακούγονται τα παραπάνω ευρήματα φαίνεται πως οι περισσότερες γυναίκες, που είχαν πυρετό κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης και τον καταπολέμησαν με αντιπυρετική φαρμακευτική αγωγή, δεν είχαν αυξημένη πιθανότητα να γεννήσουν παιδί με αυτισμό. Έτσι λοιπόν φαίνεται ότι, όλα τα εμπύρετα επεισόδια κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης πρέπει να αντιμετωπίζονται με χορήγηση αντιπυρετικών, προκειμένου να ελαττωθεί η πιθανότητα εμφάνισης τέτοιου είδους διάχυτης εγκεφαλικής αναπτυξιακής διαταραχής.

Άλλοι παράγοντες που αυξάνουν την πιθανότητα γέννησης παιδιού με αυτισμό είναι η αυξημένη ηλικία της εγκύου αλλά και του πατέρα. Σύμφωνα με μελέτες, οι γυναίκες που γεννούν σε ηλικία μεγαλύτερη των 40 ετών έχουν διπλάσια πιθανότητα γέννησης παιδιού με αυτισμό από όσες γεννήσαν στα 30 τους χρόνια. Αντίστοιχα, κάθε 5 χρόνια αύξησης της ηλικίας του πατέρα αυξάνει και η πιθανότητα παιδιού με αυτισμό κατά 4%!!!

Επίσης, Αμερικανοί επιστήμονες πιστεύουν ότι ανακάλυψαν μια μετάλλαξη σε ένα γονίδιο, που μπορεί να σχετίζεται με τον αυτισμό.

Τέλος, ερευνητές υποστηρίζουν ότι ο πρόωρος τοκετός, ο διαβήτης κύησης, η αιμορραγία κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης και άλλες επιπλοκές μπορεί να αυξήσουν σημαντικά την πιθανότητα αυτισμού στο παιδί.

Μπορεί να αντιμετωπιστεί; Υπάρχει πρόληψη;

Θεραπείες με βλαστοκύτταρα του ομφαλίου λώρου είναι σε εξέλιξη και έχουν ενθαρρυντικά αποτελέσματα για περαιτέρω βελτίωση της αιμάτωσης του εγκεφάλου. Αν όμως η αντιμετώπιση μπορούσε να γίνει στη βρεφική ηλικία, όταν ο εγκέφαλος αναπτύσσεται ακόμα με γρήγορους ρυθμούς, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα. Δυστυχώς όμως τις περισσότερες φορές η διάγνωση γίνεται όταν τα παιδιά φτάσουν την ηλικία των 3-4 ετών.

Μια άλλη ομάδα επιστημών παρατήρησε ότι ο πλακούντας μπορεί να δώσει πολύτιμες πληροφορίες για το ποια παιδιά έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αναπτύξουν, αργότερα στη ζωή τους, αυτισμό. Αν αυτό αποδειχθεί και πρακτικά χρήσιμο, τότε θα μπορούσαμε να παρέμβουμε πολύ νωρίτερα και να προσφέρουμε στα παιδιά αυτά μια καλύτερη ποιότητα ζωής.

Άλλο αισιόδοξο μήνυμα έρχεται από την Αμερική, καθώς μελέτες δείχνουν ότι η λήψη φυλικού οξέος μειώνει την πιθανότητα γέννησης παιδιού με αυτισμό ως και 40%. Όμως η λήψη πρέπει να ξεκινήσει τουλάχιστον 1 μήνα πριν από τη σύλληψη και να συνεχιστεί τουλάχιστον για τους πρώτους 2 μήνες της εγκυμοσύνης.

Επιπλέον, αισιόδοξες θεραπευτικές προτάσεις περιλαμβάνουν διατροφικές συνήθειες, αποφυγή περιβαλλοντικών παραγόντων (όπως ακτινοβολίες από κινητά τηλέφωνα και ασύρματα δίκτυα αλλά και κάπνισμα), η χορήγηση ωκυτοκίνης στα παιδιά και άλλα.

Συμπέρασμα
Από τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι η έγκυος, πάντα σε συνεργασία με τον σωστά ενημερωμένο γυναικολόγο, πρέπει να αποφεύγει όλους τους πιθανούς κινδύνους. Ο μαιευτήρας-γυναικολόγος πρέπει να φροντίζει να ενημερώνει σωστά την έγκυο και να προσπαθεί να επισημάνει τους κινδύνους. Έτσι, με τη βοήθεια και την καθοδήγηση του μαιευτήρα-γυναικολόγου, η γυναίκα θα μπορέσει να φέρει με ασφάλεια στον Κόσμο ένα υγιές παιδί.

Παναγιώτης Χριστόπουλος MD, MSc, PhD, IFEPAG
Μαιευτήρας Χειρουργός Γυναικολόγος
Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
Συντονιστής Παιδογυναικολόγων Ευρώπης

Email: [email protected]

www.παιδογυναικολογος.gr

02/04/2014 0 comment

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Πώς αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες;, από την Ολγα Παπατριανταφύλλου

written by The K-magazine

από την Ολγα Παπατριανταφύλλου, M.A., A.C.C, Ψυχολόγος/ Coach*

Σχέσεις: Οι καλές σχέσεις με τους δικούς σας ανθρώπους, τους φίλους είναι σημαντικό. Όταν δέχεσθε βοήθεια και υποστήριξη από τους ανθρώπους που νοιάζονται για εσάς, η ανθεκτικότητα αυξάνεται Επίσης η ενασχόληση με τα κοινά, δηλαδή το να είστε μέλος μιας εθελοντικής ομάδας και να παρέχετε εσείς οι ίδιοι υποστήριξη σε άλλους ανθρώπους, βοηθάει στην ανάκτηση της ελπίδας.

Αποφεύγετε να βλέπετε τις δυσκολίες ως ανυπέρβλητα προβλήματα. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα γεγονότα και ιδιαίτερα τα στρεσογόνα γεγονότα που συμβαίνουν στη ζωή μας. Όμως, μπορούμε να επιλέξουμε τον τρόπο με τον οποίο θα τα ερμηνεύσουμε και θα τα διαχειριστούμε. Προσπαθήστε να δείτε πέρα από το παρόν. Το μέλλον μπορεί να είναι καλύτερο. Σκεφτείτε συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους διαχειρίζεστε δύσκολα γεγονότα καθώς αντιμετωπίζετε δύσκολες καταστάσεις.

Η αλλαγή είναι κομμάτι της ζωής μας. Αποδεχθείτε τα πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν και επικεντρωθείτε σε αυτά που μπορείτε να αλλάξετε

Επικεντρωθείτε στους στόχους σας. Θέστε ρεαλιστικούς στόχους και κάντε κάτι για αυτούς. Κάνετε μικρά βήματα. Εστιάστε στο τι μπορείτε να ολοκληρώσετε σήμερα (έστω και αν αυτό είναι κάτι μικρό) και όχι σε αυτό που είναι ακατόρθωτο. Αναρωτηθείτε: “Αυτό που κάνω τώρα είναι προς την κατεύθυνση που θέλω να πάω; Είναι ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο μου;”

Αναζητήστε νόημα μέσα από τις δυσκολίες. Οι άνθρωποι συνήθως μαθαίνουμε μέσα από τον αγώνα μας με τις δυσκολίες και τις απώλειες. Μέσα από δύσκολες καταστάσεις, μπορούμε να μάθουμε πράγματα για τον εαυτό μας, τις δυνατότητές μας. Πολλοί που έχουν βιώσει τραγωδίες και μεγάλες κακουχίες έχουν αναφέρει ότι μέσα από τις δυσκολίες οι σχέσεις τους βελτιώθηκαν, είχαν μεγαλύτερη αίσθηση της δικής τους προσωπικής δύναμης, μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση, και αυξήθηκε η εκτίμησή τους για την ίδια τη ζωή.

Αναπτύξτε μια θετική άποψη για τον εαυτό σας. Όσο περισσότερο εμπιστεύεσθε τον εαυτό σας και τις εσωτερικές σας δυνάμεις, τόσο περισσότερο αναπτύσσετε τις αντοχές σας στις δυσκολίες. Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, μας κινητοποιεί και μας δίνει την ικανότητα να βρίσκουμε λύση στα προβλήματα μας.

Βάλτε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Οι δυσκολίες και το άγχος μπορούν να μεγαλοποιήσουν τα πράγματα. Διατηρήστε την ψυχραιμία σας.

Διατηρήστε την αισιοδοξία σας. Η αισιοδοξία μας δίνει ενέργεια να προχωρήσουμε και να περιμένουμε καλά πράγματα να μας συμβούν στη ζωή μας. Είναι από το κυριότερα χαρακτηριστικά της ανθεκτικότητας. Θυμηθείτε ότι τα πράγματα αλλάζουν και οι δυσκολίες είναι παροδικές. Τα πράγματα δεν θα είναι ΠΑΝΤΑ το ίδιο δύσκολα.

Προσέξτε τον εαυτό σας. «Ακούστε» τα συναισθήματά σας και τις ανάγκες σας. Περισσότερο από ποτέ χρειάζεται το σώμα και το πνεύμα σας να χαλαρώνει. Η χαλάρωση αναζωογονεί και γεμίζει ενέργεια τον οργανισμό για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Επίσης η άσκηση σε δύσκολες περιόδους είναι σημαντική. Βρείτε δραστηριότητες που σας χαλαρώνουν και σας δίνουν ενέργεια. Μια άσκηση που μπορείτε να κάνετε είναι να ψάχνετε μέσα στην ημέρα τις «φωτεινές στιγμές», δηλαδή να σκέφτεστε και να βρίσκετε τις στιγμές εκείνες που σας έδωσαν χαρά. Δεν χρειάζεται οι στιγμές αυτές να είναι κάτι μεγάλο. Μπορεί να είναι ένας καφές με έναν καλό φίλο, το διάβασμα ενός βιβλίου, η αγκαλιά ενός σημαντικού προσώπου. Αυτές οι στιγμές μας δίνουν ενέργεια και είναι σημαντικό να τις θυμόμαστε. Όταν υπάρχουν δυσκολίες, τείνουμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει τίποτα καλό γύρω μας. Να θυμάστε ότι και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, υπάρχει και το καλό.

*Η κα Ολγα Παπατριανταφύλλου, M.A., A.C.C ασχολείται με την ανάπτυξη και το well being των ανθρώπων μέσα από το strengths coaching, την εκπαίδευση, τη συμβουλευτική και τη διαχείριση άγχους. Για περισσότερες πληροφορίες, κάντε κλικ,εδώ

Πηγή: http://human-touch.gr

19/03/2014 0 comment

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Η ηλικία των Terrible twos ή αλλιώς «Τρομερά» δύο!

written by Δήμητρα Βασιλείου

Μην ξεγελιέστε είναι το παραπλανητικό χαμόγελο πριν κάνει τη ζουζουνιά

Το παιδάκι σας έσβησε το δεύτερο κεράκι του. Τα πολύ δύσκολα του μεγαλώματος, το πώς θα φάει, πώς θα μπουσουλήσει, πώς θα περπατήσει έχουν προ πολλού περάσει, αλλά, όπως συμβαίνει πάντα με τα παιδιά, νέες…προκλήσεις παίρνουν τώρα τη σκυτάλη, οδηγώντας πολλούς γονείς και κυρίως μαμάδες σε… απόγνωση. Μην πτοείστε! Κρατήστε την ψυχραιμία σας και έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι μπορεί ο όρος «terrible two» (τρομερά δύο) να είθισται να χρησιμοποιείται για αυτό το ηλικιακό στάδιο, ωστόσο, στην πραγματικότητα, το παιδί περνά μια απίστευτα ενδιαφέρουσα περίοδο ανάπτυξης, ενθουσιασμού και-τελικά-πλάκας!
Tι πρέπει να ξέρετε για να μην….τρελαθείτε!

1. Η κοινωνικοποίηση του παιδιού χρειάζεται χρόνο. Κι αυτό διότι για το αγγελούδι σας εξακολουθείτε να είστε όλος ο κόσμος. Είναι, λοιπόν, φυσιολογικό να προτιμά εσάς από οποιονδήποτε άλλο. Συνεπώς, δεν ωφελεί να το πιέζετε να αγκαλιάζει και να μοιράζει φιλιά σε ανθρώπους που δεν γνωρίζει καλά. Δώστε του το χρόνο που χρειάζεται να ανοιχτεί και θα δείτε ότι πολύ γρήγορα θα κοινωνικοποιηθεί.

2. Αποσπάστε του την προσοχή. Είναι η νούμερο 1 τεχνική για ένα δίχρονο παιδάκι! Παρατηρήστε μαζί κάτι πολύχρωμο. Κοιτάξτε τα πουλάκια που πετάνε στον ουρανό. Τραγουδήστε μαζί ένα αγαπημένο σας τραγούδι. Γιατί όχι, χοροπηδήστε σαν βάτραχος! Καλώς ή κακώς, δεδομένου ότι το ενδιαφέρον του παιδιού για κάτι περνάει γρήγορα μπορεί να χρειαστεί να είστε ιδιαίτερα επινοητικοί και αυτό να σας κουράσει, αλλά αξίζει τον κόπο! Μην ανησυχείτε, στάδιο είναι και αυτό, θα περάσει!

3. Αναζητήστε υποστήριξη. Αυτό το ηλικιακό στάδιο του παιδιού είναι βιολογικά και συναισθηματικά απαιτητικό για τους γονείς. Γίνετε μέλος ομάδων με μαμάδες με παιδιά στην ίδια ηλικία, αποκτήστε babysitter αν το αντέχετε οικονομικά, αρχίστε γυμναστήριο για εκτόνωση, ζητήστε τη βοήθεια της οικογένειάς σας. Κάντε εν πάσει περιπτώσει ό,τι χρειαστεί για να λάβετε τη βοήθεια που χρειάζεστε και αξίζετε.

4. Μη χάνετε το χιούμορ σας. Για να αντεπεξέλθετε σε όλο αυτό το μικρό αλλά και πολύτιμο…. χαμό θα πρέπει να μάθετε να γελάτε με τις καταστάσεις. Δεν είναι καλό ούτε να κλαίτε ούτε να ουρλιάζετε. Άλλωστε οι εντάσεις μοιραία θα χαλάσουν τη σχέση και με το ταίρι σας πράγμα που θα κάνει τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα. Η ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ θα σας βοηθήσει να ξεπεράσετε τον….τρομερό δεύτερο χρόνο του παιδιού σας και να έχετε δυνάμεις για τον… τρίτο!

Καλή επιτυχία!

Πηγή: Discovery

11/03/2014 0 comment

HEALTHY LIVING

28 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Σπανίων Παθήσεων (από την Ελίνα Μιαούλη)

written by The K-magazine

Παγκόσμια Ημέρα Σπανίων Παθήσεων, και ήρθε η στιγμή να στηρίξουμε, και συνεπώς να ενισχύσουμε τη διεθνή προσπάθεια που πραγματοποιείται κάθε χρόνο με σκοπό την Ευαισθητοποίηση και την Ενημέρωση του κοινού γύρω από τους «Σπάνιους Ασθενείς», ώστε να αποκτήσουν όχι μόνο ίσα δικαιώματα, αλλά και ίσες ευκαιρίες και ελπίδες με όλους τους υπόλοιπους πάσχοντες.

Όμως, τι σημαίνει «Σπάνιο Νόσημα»; Στην Ευρώπη, μία ασθένεια χαρακτηρίζεται σπάνια όταν εμφανίζεται σε λιγότερο από 1 στους 2.000 ανθρώπους. Ωστόσο, οι περισσότερεςαπό αυτές είναι τόσο σπάνιες, που μπορεί να προσβάλλουν μόλις 1 ή και λιγότερα στα 100.000 άτομα. Μέχρι στιγμής έχουν καταγραφεί περισσότερα από 6.000 διαφορετικά νοσήματα, ενώ στη χώρα μας, σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στατιστικά στοιχεία, νοσούν σχεδόν 1 εκατομμύριο Έλληνες.

Αν και αρκετά από αυτά επιτρέπουν στους πάσχοντες να διατηρούν μία φυσιολογική ζωή εάν διαγνωστούν εγκαίρως και τύχουν της κατάλληλης θεραπευτικής αντιμετώπισης, δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, λόγω του ότι αρκετοί επαγγελματίες Υγείας γνωρίζουν πολύ λίγα για αυτές, αλλά και του ότι πολλές απαιτούν χρόνιες, πολυδάπανες και εξειδικευμένες θεραπείες, οι ασθενείς συχνά καταλήγουν να πάσχουν από αναπηρίες οι οποίες δυσχεραίνουν σημαντικά τη ζωή τους.

Επιπλέον, η Έρευνα που πραγματοποιείται σήμερα γύρω από τις συγκεκριμένες παθήσεις είναι σποραδική, παρά τη σοβαρότητα μερικών εξ αυτών, ενώ λίγες είναι οι Φαρμακοβιομηχανίες που διατίθενται να αναπτύξουν φάρμακα, μιας και προορίζονται για μικρό αριθμό ασθενών, ενώ το κόστος παραγωγής τους είναι πολύ υψηλό.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς πόσο απαραίτητη είναι η περαιτέρω Ευαισθητοποίηση σχετικά με τις σπάνιες ασθένειες, έτσι ώστε να ασκηθεί πίεση από την Κοινωνία για παραπάνω δραστηριοποίηση στα θέματα που αφορούν στους συγκεκριμένους ασθενείς, αλλά και για να εξαλειφθεί η απομόνωση και η περιθωριοποίηση που βιώνουν καθημερινά οι πάσχοντες λόγω της «σπανιότητάς» τους.

Εάν θέλετε κι εσείς να συμβάλετε σε αυτή την παγκόσμια προσπάθεια, υπάρχουν μερικοί απλοί τρόποι για να το κάνετε. Για παράδειγμα, μπορείτε να αλλάξετε για μία ημέρα τη φωτογραφία σας στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης με το επίσημο λογότυπο του Rare Disease Day, ώστε να δείξετε την αλληλεγγύη σας.

Επίσης, ακολουθώντας τις οδηγίες που δίνονται στην ιστοσελίδα του Thunderclap, αύριο, μαζί με εκατομμύρια άλλους χρήστες, θα σταλεί αυτόματα από τα προφίλ σας στα Δίκτυα το ακόλουθο μήνυμα “Today is #RareDisease Day, the day to put rare diseases in the spotlight! Show your solidarity today!”.

Παγκόσμια Ημέρα Σπανίων Παθήσεων 2014

Τέλος, σας καλούμε να σταθείτε δίπλα μας λαμβάνοντας μέρος στη δράση Ενημέρωσης και Ευαισθητοποίησης που διοργανώνει ο Σύλλογος «Πνευμονική Υπέρταση Ελλάδας – H.P.H.» μαζί με το μηνιαίο δωρεάν περιοδικό «Επικοινωνώντας τη Σπανιότητα», σήμερα Παρασκευή, Παγκόσμια Ημέρα Σπανίων Παθήσεων, στην Κηφισιά, στις 15:30, με σημείο συνάντησης την Εκκλησία της Παναγίτσας (Λεβίδου 7, Κηφισιά, 14562).

Υπάρχουν τρόποι για Δράση, φτάνει να το τολμήσουμε.

Ας «γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε στον κόσμο». Ας συμβάλλουμε όλοι στην αλλαγή του «Κόσμου των Σπάνιων Ασθενών».

Γιατί, είμαστε «Σπάνιοι, αλλά Μαζί Δυνατοί». Γιατί είμαστε Σπάνιοι, αλλά «Ενωμένοι -θα πετύχουμε- Καλύτερη Φροντίδα», που είναι και το σύνθημα της φετινής Εκστρατείας.

Πηγή: diekdikw.gr

28/02/2014 0 comment

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Μόλις χώρισα…και τώρα τι κάνω; , από την Μαρία Μάρκου

written by The K-magazine

από τη Μαρία Μάρκου–Ψυχολόγο*

Ενώ οι άνθρωποι γύρω σου συνεχίζουν τις ζωές τους όπως και πριν, εσύ βρίσκεσαι να κάνεις το ίδιο, μόνο που η δική σου ζωή μοιάζει κάπως πιο γκρίζα και πιο βαρετή ή πιο πνιγηρή, όπως και να’χει κάπως μουντή και σίγουρα λίγο πιο μοναχική… Και ξέρεις τι φταίει… Χώρισες πρόσφατα και τον σκέφτεσαι ακόμη. Τον θέλεις πίσω. Αυτό όμως είναι αδύνατον να συμβεί. Οι ημέρες περνούν κι αντί να το αποδέχεσαι ή να το συνηθίζεις, σου λείπει όλο και περισσότερο και τον σκέφτεσαι ακόμη πιο έντονα…

Βιώνεις μια ερωτική απογοήτευση λοιπόν. Όσο άσχημα κι αν φαίνονται τώρα τα πράγματα, να θυμάσαι πως όπως όλες οι απογοητεύσεις, έτσι κι αυτή, αφενός είναι προσωρινή και αφετέρου κάθε τι αρνητικό έχει κάτι θετικό να δώσει αρκεί να έχεις διάθεση και κουράγιο να το βρεις. Οπότε κράτα την απογοήτευση στον ερωτικό τομέα μοναχά και μην την αφήνεις να εισβάλλει και στις υπόλοιπες πτυχές της ζωής σου. Η οικογένεια, οι φίλοι, η εργασία, η σχολή, τα χόμπυ σου και ό,τι άλλο σε αφορά παραμένουν στη θέση τους και περιμένουν εσένα να τα αξιοποιήσεις. Η απουσία ενός προσώπου αφορά αυτό καθεαυτό το πρόσωπο, όλα τα άλλα δηλώνουν παρόντα.

Συνέχισε λοιπόν να κάνεις όλα όσα έκανες και σιγά – σιγά θα δεις την ευχαρίστηση να επανέρχεται. Για αυτό φρόντισε να μην ξεχαστείς κλεισμένη στο σπίτι με την απογοήτευση για καιρό αλλά να ωθείς τον εαυτό σου να κάνει όλο και πιο συχνά πράγματα που του αρέσουν έστω κι αν για κάποιο διάστημα έχει “παγώσει” η διάθεση και δεν βρίσκεις την ίδια απόλαυση.

Το να σκέφτεσαι κάτι που δεν μπορεί να συμβεί, δε βοηθά. Είναι σαν να σκέφτεσαι το αδύνατο. Η παραπάνω ενασχόληση με τις συνήθεις δραστηριότητές σου θα σε βοηθήσει στο να μην σκέφτεσαι συνέχεια το ίδιο πράγμα. Άκρως βοηθητική και υποστηρικτική είναι – όπως πάντα – και η αλληλεπίδραση με τους κοντινούς σου ανθρώπους. Μίλα μαζί τους, πέρνα χρόνο μαζί τους και φυσικά μοιράσου μαζί τους την απογοήτευσή σου. Εκτός από την ανακούφιση που θα νιώσεις, θα δεις πως χωρισμένος δεν σημαίνει απαραίτητα και μόνος.

Λένε πως ένας χωρισμός μοιάζει με ένα μικρό θάνατο. Προετοιμάσου για τα πέντε στάδια του πένθους: άρνηση, θυμός, ενοχές, θλίψη κι εν τέλει αποδοχή.

Τα πρώτα τέσσερα στάδια αφορούν συναισθήματα αρνητικά που δεν χρειάζονται να συσσωρευθούν. Για αυτό καλό είναι να τα εκφράσεις και μάλιστα λειτουργικά ή και δημιουργικά. Δεν είναι απαραίτητο να σκέφτεσαι όλη την ώρα πώς και γιατί σου συνέβη αυτό, πόσα έδωσες, πόσα πήρες ή αν άξιζε. Άλλωστε οι απαντήσεις αυτές είναι κι εύκολες: απλά συνέβη γιατί μπορούσε να συμβεί και πάντοτε δίνουμε μόνο όσα εμείς θέλουμε και γιατί εμείς το θέλουμε οπότε αξίζει έτσι κι αλλιώς, ανεξάρτητα από τον άλλον που έχει το δικαίωμα να μην θέλει ποτέ τίποτα από εμάς ή κάποτε να θελήσει αλλά σε κάποια στιγμή να σταματήσει.

Σύμφωνα με τη σχολή Gestalt στον χώρο της ψυχολογίας, ούτε ο άλλος γεννιέται για να εκπληρώσει τις δικές μας προσδοκίες, ούτε εμείς για να εκπληρώσουμε τις δικές του. Ο καθένας λοιπόν έχει να εκπληρώσει τις δικές του προσδοκίες και αφού το κατανοήσει αυτό τότε εκείνες θα αφορούν μόνο ό,τι περνάει από τον δικό του έλεγχο, απόφαση κι επιλογή. Μια ερωτική σχέση όμως συνδιαμορφώνεται από την απόφαση κι επιλογή δύο ανθρώπων. Και είναι πάντοτε δυνατό η επιλογή αυτή να αλλάξει. Είτε από εμάς, είτε από τον άλλον. Κάποιες φορές, η πληγωμένη προσδοκία μετατρέπει τον χωρισμό σε προσωπική απόρριψη που επιβαρύνει την κατάσταση με ανασφάλειες και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Σκέψεις όπως “δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα”, “δεν θα βρω άλλον τέτοιον άνθρωπο”, “δεν θα αισθανθώ έτσι ποτέ ξανά”, όχι μόνο δεν είναι λογικές αλλά επιβαρύνουν τα αρνητικά συναισθήματα του χωρισμού με απελπισία και απόγνωση ενώ δεν είναι αναγκαίο.

Είναι σίγουρο ότι και θέλουμε κι έχουμε ανάγκη άλλους ανθρώπους. Όμως η ανάγκη και η επιθυμία είναι διαφορετικά πράγματα από την εξάρτηση. Κανείς δεν είναι τόσο απαραίτητος ώστε να μην μπορούμε να ζήσουμε δίχως αυτόν πλην του εαυτού μας. Γιατί με αυτόν πορεύομαστε καθόλη την διάρκεια της ζωής μας και όσο πιο καλά στηριζόμαστε πάνω του τόσο λιγότερο δύσκολες θα είναι και οι αναζητήσεις μας σε όλα όσα ψάχνουμε όπως είναι η ερωτική σχέση. Για να στηριχθεί κανείς στον εαυτό του πρώτα από όλα οφείλει να τον αποδεχθεί κι ύστερα να αναλάβει την ευθύνη του. Ο ψυχοθεραπευτής Χόρχε Μπουκάι ορίζει τα παραπάνω ως “αυτοεξάρτηση”.

Όπως κάθε τέλος, έτσι και μια ερωτική απογοήτευση σημαίνει και μια νέα αρχή. Οπότε ανακούφισε τούτη την απογοήτευση, επικοινώνησέ την, έπειτα επεξεργάσου την και προχώρα σε μια νέα φάση της ζωής σου έχοντας μάθει περισσότερα πράγματα για εσένα κρατώντας όλες τις όμορφες στιγμές της προηγούμενης σχέσης εντός σου ενθαρρύνοντάς σε να αναζητήσεις όλα όσα ψάχνεις τελικά.

Για περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

27/02/2014 0 comment

HEALTHY LIVING

Πονόλαιμος, βράχνιασμα & συνάχι…. πως αντιμετωπίζονται με φυσικό τρόπο;

written by The K-magazine

Με τον καιρό να παίζει με τη διάθεσή μας, δεν ξέρουμε τι να βάλουμε, με αποτέλεσμα να “τρέχει η μύτη” μας, να κλείνει ο λαιμός και η μύτη και να είμαστε άρρωστοι και κακοδιάθετοι!
Φυσικά υπάρχουν τρόποι αντιμετώπισης και μάλιστα αποφεύγοντας τα φάρμακα και τις αντιβιώσεις,καθώς πρόκειται για λύσεις που θα “ανακαλύψετε” στην κουζίνα σας. Αξίζει τον κόπο να τις δοκιμάσετε και να δείτε τα εκπληκτικά αποτελέσματα…

*Για το βράχνιασμα :
• Βράστε καρότα, λιώστε τα και ανακατέψτε τα με μέλι
• Λιώστε 3-4 σκελίδες ψημένο σκόρδο σε 1 φλιτζάνι νερό και προσθέστε λίγες σταγόνες λεμόνι
και 1 κουταλιά μέλι.

*Για τον πονόλαιμο :
• Κάντε γαργάρες με αλατόνερο ή με μείγμα απο τσάι και σόδα. Το τελευταίο μπορείτε να το πιείτε γουλιά γουλιά
• Πιείτε αργά αργά κονιάκ με μέλι και λεμόνι.
• Κάντε επάλειψη με χλιαρό ελαιόλαδο.

*Για το συνάχι :
• Τυλίξτε το λαιμό σας για ένα βράδυ με μαντήλι ελαφρώς ποτισμένο με οινόπνευμα.
• Βράστε χαμομήλι και κάντε εισπνοές με τους ατμούς, αφού το κατεβάστε απο την φωτιά

*Για την καταρροή :
• Βράστε ένα ματσάκι μαιντανό και πιείτε το ζουμί.
• Βράστε 2 σκελίδες σκόρδου, βάλτε το ζουμί του σε ένα ποτήρι με ζάχαρη και πιείτε το.
• Ζεσταίνετε σε ένα μπρίκι 1 σφηνάκι ρακί με 2 κουταλιές μέλι γαρίφαλο ή κανέλα. Αν αντέχετε
ρίξτε μέσα λίγο πιπέρι και πιείτε το.

Σχετικά άρθρα:

–Γιατρέ πονάει ο λαιμός…. τι να κάνω;

–Μέλι και κανέλα: Τα «φάρμακα» της φύσης

–Ιώσεις, γρίπη & φάρμακα, από τον Νίκο Μαραβέγια

27/02/2014 0 comment

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Το παιδί μου είναι συνεχώς αγχωμένο. Πώς να το βοηθήσω να το ξεπεράσει;

written by Ιωαννα Βλασση

Τα παιδιά σήμερα καλούνται συχνά να ανταπεξέλθουν σε πολλαπλούς ρόλους και αρμοδιότητες, ακόμη και από πολύ μικρή ηλικία. Ένα παιδί είναι δυνατό να νιώσει το ίδιο ακριβώς συναίσθημα άγχους με έναν ενήλικα, και νιώθει εξίσου ότι το άγχος τον καταβάλλει και τον απορρυθμίζει εντελώς, δυσκολεύοντας την καθημερινότητά του.

Για του λόγου το αληθές, τα παιδιά βρίσκονται σε δυσκολότερη θέση από έναν ενήλικα όταν αγχώνονται, καθώς δεν είναι σε θέση να ελέγξουν καθόλου αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα, και νιώθουν έτσι να βυθίζονται σε έναν άγνωστο κόσμο δυσάρεστων συναισθημάτων. Ένα παιδί αδυνατεί ακόμη και να αναγνωρίσει τι του συμβαίνει, να αναγνωρίσει τα συμπτώματα και να τα αντιμετωπίσει, όλα αυτά μπορεί να το οδηγήσουν σε σπασμωδικές αντιδράσεις, όπως κλάμα, εσωτερίκευση της στενοχώριας του και αψυχολόγητες αντιδράσεις. Για ένα παιδί το άγχος απειλεί να αποδιοργανώσει την καθημερινότητα και την ευτυχία του.

Τι πρέπει να κάνει ο γονιός για να βοηθήσει;
Οι γονείς είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι για ένα παιδί. Αυτό και μόνο ξεκαθαρίζει το πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος τους στην αντιμετώπιση του άγχους τους. Κύριο μέλημα ενός γονιού είναι να αναγνωρίσει τα συμπτώματα και την αλλαγή στην συμπεριφορά του παιδιού και να εντοπίσει από πού προέρχονται. Πώς, όμως, μπορεί να εντοπίσει αυτά τα συμπτώματα και να βοηθήσει να τα αναγνωρίσουν και τα ίδια, αλλά και να είναι σε θέση να τα αντιμετωπίζουν;
Ένας γονέας οφείλει να παροτρύνει το παιδί του να εξωτερικεύει τις σκέψεις του, τα άγχη του και φυσικά, τους φόβους του. Είναι καλό να επιλέγουμε έναν άνθρωπο τον οποίο μπορούμε να εμπιστευτούμε, και οι γονείς είναι οι πιο κοντινοί μας άνθρωποι, ειδικά κατά την παιδική ηλικία.

Είναι εξίσου σημαντικό να ρωτάμε καθημερινά τα παιδιά πώς νιώθουν, πώς περνάνε στο σχολείο, τι είναι αυτό που τα φοβίζει, τι γνώμη έχουν για τους φίλους τους και τους ανθρώπους γύρω τους. Ο γονιός θα πρέπει να παίξει το ρόλο το καθοδηγητή στα παιδιά του και όχι να του υποδεικνύει λύσεις. Είναι σημαντικό ένα παιδί να μάθει να βρίσκει λύσεις μόνο του και όχι να εξαρτάται από την καθοδήγηση των γονιών του. Αυτό όμως πρέπει να του το διδάξουν οι γονείς του.
Οι γονείς θα πρέπει επίσης να δείχνουν ενδιαφέρον και κατανόηση για τα προβλήματα και τα άγχη των παιδιών τους. Πρέπει να τους μάθουν να σκέφτονται θετικά, να αντιλαμβάνονται γιατί γίνονται έτσι τα πράγματα και να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Είναι εξίσου απαραίτητο, οι γονείς να αντιληφθούν ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από λίγες ώρες χαλάρωσης και ηρεμίας, και φυσικά, αρκετό χρόνο μέσα στη μέρα για παιχνίδι. Τα παιδιά χρειάζονται παρότρυνση για να ακούσουν μουσική, να διαβάσουν ένα παραμύθι, να παίξουν επιτρεπέζια παιχνίδια ή να επιλέξουν ένα άθλημα που τους αρέσει και τους χαλαρώνει.

Το άγχος ενός παιδιού μπορεί να πηγάζει και από την ανάγκη του να χαίρεται περισσότερες ώρες τη μαμά και το μπαμπά. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι οι γονείς οφείλουν να εξασφαλίζουν καθημερινά ποιοτικό χρόνο για τα παιδιά τους, ώστε να τα βοηθούν να νιώθουν την ασφάλεια και την προστασία που παρέχουν οι γονείς.
Οι γονείς οφείλουν επίσης να καταλάβουν και να δεχτούν ότι τα παιδιά δεν είναι υποχρεωμένα να πραγματοποιήσουν τα δικά τους όνειρα, αλλά ούτε και ευτυχισμένα όταν αναγκάζονται να το κάνουν. Ο κάθε άνθρωπος ονειρεύεται διαφορετικά πράγματα και είναι ικανός και διατεθειμένος να ζήσει αλλιώς, καθώς έτσι τον ευχαριστεί.
Όταν οι γονείς έχουν υψηλές προσδοκίες για τα παιδιά τους, και δεν λαμβάνουν υπόψη τις πραγματικές ικανότητες και επιθυμίες τους, τότε είναι πολύ πιθανό τα παιδιά να αγχώνονται και να νιώθουν πιεσμένα ή και στενοχωρημένα ακόμα, που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες των γονιών τους.
Ένα παιδί θέλει να νιώθει προστατευμένο, αλλά και ελεύθερο να επιλέγει εκείνο πώς θα ορίσει και θα κατευθύνει τη ζωή του και τις δραστηριότητές του. Είναι όμως πολύ σημαντικό για εκείνο να νιώθει ότι μπορεί να εμπιστευθεί τους γονείς του, να πάρει συμβουλές από αυτούς και να μπορεί να τους εμπιστευθεί τα άγχη και τις ανασφάλειές του χωρίς να λάβει αυστηρή κριτική γι’ αυτό.

19/02/2014 0 comment

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

“Δεν μπορώ…φοβάμαι” , από την Έρη Πιπεράκη

written by The K-magazine

από την Έρη Πιπεράκη – Κλινική Ψυχολόγο και Ειδική Παιδαγωγό*

Αναλογιστείτε ποια φράση θα χρησιμοποιούσατε για να καθησυχάσετε ένα παιδί όταν σας λέει ότι φοβάται: «Μη φοβάσαι εσύ είσαι δυνατός/η και μπορείς να τ’ αντιμετωπίσεις όλα» ή «Θέλεις να βρούμε μαζί τι είναι αυτό που σε κάνει να φοβάσαι και να το αντιμετωπίσουμε;»

Αρκετοί γονείς επιλέγουν την πρώτη φράση, θεωρώντας ότι η σιγουριά στην έκφρασή τους ηρεμεί το παιδί και του δίνει δύναμη, ενώ αν επιλέξουν τη δεύτερη φράση και προκαλέσουν το παιδί να μιλήσει περισσότερο γι’ αυτό που το φοβίζει, θα ενισχύσουν το φόβο του. Θεωρούν ότι είναι καλύτερα να υποτιμήσουν την ένταση του συναισθήματος, ώστε να μειώσουν την επίδραση που έχει στο παιδί κι έτσι να το εξαφανίσουν.

Παρ’ όλα αυτά, το συναίσθημα του φόβου υπάρχει, είναι μέρος της φυσιολογικής εξέλιξης των ζωντανών οργανισμών και μας συνοδεύει σ’ όλη μας τη ζωή, αφού όχι μόνο μας προστατεύει από δυσάρεστες καταστάσεις, αλλά μας βοηθάει ν’ αναπτύξουμε σταδιακά το συναίσθημα της ασφάλειας. Οι φόβοι των παιδιών, είναι φυσιολογικές αντιδράσεις σε γεγονότα που αισθάνονται ότι απειλούν την προσωπική τους ασφάλεια και τα κάνουν να βιώνουν διάφορα σωματικά συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, στομαχικές ενοχλήσεις, εφίδρωση κ.ά. Οι φόβοι αυτοί, έρχονται και παρέρχονται καθώς αυτά μεγαλώνουν – συνήθως μέχρι τα 10-12 έτη οι παιδικοί φόβοι ξεπερνιούνται – αλλά η σοβαρότητά τους κρίνεται από τις συνέπειες που έχουν στην καθημερινότητα του κάθε παιδιού. Η ανάπτυξη των φόβων, επηρεάζεται από την ιδιοσυγκρασία του παιδιού αλλά και από τις περιβαλλοντικές συνθήκες και τις εμπειρίες που βιώνει. Στη σύγχρονη εποχή, που χαρακτηρίζεται από γενικότερη ανασφάλεια, οι φόβοι των παιδιών – και όχι μόνο – έχουν περισσότερες πιθανότητες να εξελιχθούν σε άγχος και αβεβαιότητα σχετικά με την ικανότητά τους ν’ ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση καταστάσεων που προκαλούν φόβο και όχι η αποφυγή τους, είναι αυτή που κάνει ένα άτομο να αισθανθεί ασφαλές και έτοιμο ν’ αντιμετωπίσει τις διάφορες προκλήσεις. Το μυστικό είναι: «γνωρίζω τους φόβους μου και μαθαίνω να τους αντιμετωπίζω». Αυτό πρέπει να ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία, ώστε τα παιδιά να καταλάβουν ότι υπάρχουν τρόποι να χειριστούν καταστάσεις που τους τρομάζουν και ότι είναι ικανά να κυριαρχήσουν τους φόβους τους.

Το συναίσθημα του φόβου αντανακλάται τόσο με ψυχολογικές όσο και με σωματικές αντιδράσεις. Υπάρχουν καταστάσεις όπου εκφράζεται άμεσα, τόσο από παιδιά όσο και από ενήλικες, αλλά υπάρχουν και καταστάσεις όπου σωματοποιείται ή/και εκφράζεται μέσα από συναισθήματα θυμού ή λύπης. Το βέβαιο είναι ότι φόβος υπάρχει πάντα στις μεταβατικές καταστάσεις, όταν κάτι τελειώνει ή πρόκειται να τελειώσει και ν’ αρχίσει κάτι άλλο που μας είναι άγνωστο.

Φανταστείτε λοιπόν πόσες τέτοιες καταστάσεις βιώνει ένα παιδί κατά την διάρκεια της ανάπτυξης του σ’ έναν ενήλικα, που είναι απαραίτητο να έχει οπλιστεί με όλα τα εφόδια για να συνεχίσει ν’ αντιμετωπίζει τέτοιες μεταβατικές καταστάσεις αποτελεσματικά.

Ποια είναι όμως η πορεία που ακολουθεί η ανάπτυξη των φόβων κατά την παιδική ηλικία;

Μέχρι τον 7ο μήνα, το βρέφος δεν ανησυχεί όταν βρίσκεται με αγνώστους, αλλά μετά, αρχίζει σταδιακά να έχει αντιδράσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν συνειδητός φόβος, αφού βλέπουμε ότι αντιδρά με διαφορετικό τρόπο απέναντι σε οικεία και μη οικεία πρόσωπα και γενικά σε κάτι πρωτόγνωρο και άγνωστο. Διανύοντας το 2ο χρόνο της ζωής του, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ενώ υπάρχουν πράγματα που μπορεί να ελέγξει π.χ κτυπά το τύμπανο και ακούγεται δυνατός ήχος, υπάρχουν κάποια άλλα που συμβαίνουν ξαφνικά χωρίς να τα έχει προκαλέσει π.χ ο θόρυβος από μια βροντή. Άρα ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί ξαφνικά χωρίς να μπορεί να το ελέγξει;

Από τη στιγμή που κάθε παιδί καταλαβαίνει ότι μπορεί να κάνει πράγματα μόνο του, αρχίζει ν’ απομακρύνεται από τους γονείς του. Όμως συνυπάρχει η ανάγκη του για προστασία και ασφάλεια, που το οδηγεί στην αναζήτηση της επιβεβαίωσης ότι οι γονείς είναι εκεί. Πόσες φορές δεν έχουμε δει παιδιά να παίζουν και να γυρνούν το κεφάλι, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουν ότι οι γονείς είναι κάπου εκεί κοντά. Αν δεν παίρνουν αυτή την επιβεβαίωση, τα παιδιά θ’ αναπτύξουν έντονα το φόβο ότι θα τα εγκαταλείψουν. Ο φόβος αυτός ενισχύεται και από την αντίδραση του παιδιού στις επιθυμίες των γονέων, γύρω στο 3ο έτος της ηλικίας του, όπου ταυτόχρονα δημιουργείται ο φόβος ότι οι γονείς θα θυμώσουν και θα το εγκαταλείψουν. Έτσι αρχίζει ο φόβος για τον ύπνο, αφού θεωρεί ότι τότε οι γονείς μπορεί να φύγουν και να ή ο φόβος για τον παιδικό σταθμό αφού θεωρεί ότι θα τ’ αφήσουν εκεί και δεν θα επιστρέψουν.

Το παιδί συνειδητοποιεί τους κινδύνους του περιβάλλοντος γύρω στην ηλικία των 4ων ετών. Έτσι αρχίζει να διστάζει να κάνει πράγματα που μέχρι πριν λίγο καιρό τα έκανε πχ δεν θέλει να βουτήξει στο νερό και στέκεται διστακτικά στην άκρη ενώ το προηγούμενο καλοκαίρι του άρεσε και το χαιρόταν. Οι φόβοι του γίνονται απροσδιόριστοι, φόβος για το σκοτάδι, για τους γιατρούς, για τους ασυνήθιστους θορύβους, για τις αρρώστιες, για τα έντομα αφού μέχρι την ηλικία των 7 ετών δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει αιτιακές σχέσεις.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;

Βασική αρχή είναι ν’ αναπτύξουν τα παιδιά δεξιότητες, με τις οποίες ν’ αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά καταστάσεις που τους προξενούν φόβο. Φυσικά για ν’ αναπτύξουν αυτές τις δεξιότητες, πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να δοκιμαστούν και να νιώσουν ότι ξεπερνούν τους φόβους τους.
•Απαραίτητη είναι η δημιουργία κλίματος ασφάλειας, μέσα στο οποίο τα παιδιά θα βιώσουν ότι οι γονείς είναι σταθερές φιγούρες και δεν θα τα εγκαταλείψουν παρ’ όλες τις αντιπαραθέσεις που μπορεί να έχουν μεταξύ τους.
•Σ’ ένα τέτοιο κλίμα ασφάλειας, καθορίστε μαζί με το παιδί μικρούς στόχους και βήματα για την αντιμετώπιση των φόβων του και ενισχύστε το να γνωρίσει σταδιακά το φοβικό αντικείμενο (να το πλησιάσετε μαζί, να ζωγραφίσετε το τέρας που φοβάται, να παίξετε μαζί του το κακό το δράκο, να προχωρήσετε μαζί στο σκοτεινό διάδρομο μέχρι το δωμάτιό του αλλά ν’ ανάψει μόνο του το φως για να καταλάβει ότι υπάρχουν λύσεις).
•Αναγνωρίστε και ονομάστε το φόβο του και μην τον υποτιμάτε, εμφανίζοντας ως ακίνδυνο το περιεχόμενο του φόβου του, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο όχι μόνο ενισχύετε το έντονο συναίσθημά του, αφού του δείχνετε ότι τελικά φοβάται κάτι τόσο ασήμαντο, αλλά μαθαίνει και να ντρέπεται για τα συναισθήματά του.
•Βοηθήστε το παιδί να εκφράσει λεκτικά τα συναισθήματά του, ώστε μαζί να συζητήσετε τι άλλο θα μπορούσε να κάνει για ν’ αντιμετωπίσει αυτό που φοβάται.
•Δείξτε ότι κι εσείς φοβάστε και μοιραστείτε τους τρόπους που αντιμετωπίζετε τους φόβους σας. Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι και οι μεγάλοι φοβούνται αλλά παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουν. Άρα δεν είναι κάτι τόσο τραγικό να φοβάται κάποιος.
•Αποφύγετε τους χαρακτηρισμούς «φοβητσιάρης» ή «εύκολα φοβάσαι», αφού έτσι ο φόβος γενικεύεται σε όλες τις καταστάσεις. Αντίθετα δώστε στο παιδί να καταλάβει ότι ο φόβος του συνδέεται με τη συγκεκριμένη κατάσταση.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι στο αρχικό ερώτημα «ποια φράση θα χρησιμοποιούσατε για να καθησυχάσετε το παιδί σας που φοβάται», η αντίδραση των γονιών που βοηθά το παιδί να καταλάβει ότι παίρνουμε στα σοβαρά τα συναισθήματά του και ότι θα σταθούμε δίπλα του, αφού υπάρχει τρόπος να κυριαρχήσει τους φόβους του, είναι αυτή που σταδιακά θα το οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι πάντα θα υπάρχουν πράγματα που φοβόμαστε αλλά έχουμε και τα όπλα να τα αντιμετωπίσουμε.

*Για περισσότερες πληροφορίες για την κα Πιπεράκη, πατήστε εδώ

18/02/2014 0 comment

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Σχολικός εκφοβισμός: η νέα «μάστιγα» της εποχής

written by The K-magazine

Ο σχολικός εκφοβισμός έχει γίνει αντικείμενο συστηματικής μελέτης και παρατήρησης τις τελευταίες δεκαετίες.

Ως «σχολικός εκφοβισμός» (school bullying) και«θυματοποίηση» ορίζεται η εσκεμμένη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βίαιη και επιθετική συμπεριφορά από μαθητές στους συμμαθητές τους. Οι συμπεριφορές αυτές έχουν ως στόχο την πρόκληση σωματικού και «ψυχικού πόνου» εντός και εκτός σχολικού περιβάλλοντος.

Όπως εξηγεί, η Κλινική Ψυχολόγος, MSc-Ψυχοθεραπεύτρια, Φανή Κουκλάκη, σύμφωνα με πρόσφατη πανελλήνια έρευνα ο εκφοβισμός παίρνει τη μορφή λεκτικής βίας μέσω προσβολών, φραστικών επιθέσεων και κοροϊδευτικών ονομάτων σε ποσοστό 60,69%.
Προκύπτει επίσης μέσω χειρονομιών, σωματικών επιθέσεων (45,39%) είτε με εκβιασμό. Μια σύγχρονη μορφή εκφοβισμού αφορά στην αποστολή υβριστικών, εκβιαστικών μηνυμάτων και φωτογραφιών (cyberbullying) μέσω κινητών τηλεφώνων και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης (faceboook, twitter, youtube).

Τέλος, ο εκφοβισμός μπορεί να εκδηλώνεται με τη μορφή κλοπών, καταστροφής προσωπικών αντικειμένων ακόμα και ως σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση.

Σύμφωνα με την Φανή Κουκλάκη, όπως προκύπτει από Ευρωπαϊκή έρευνα με συμμετοχή 18.000 μαθητών, οι «θύτες» περιστατικών βίας είναι στην πλειοψηφία τους είναι αγόρια (42,20%) ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τα κορίτσια είναι 18,57%.

Ως «θύματα» βίας τα αγόρια πλειοψηφούν έναντι των κοριτσιών.

Οι «δράστες» είναι περισσότερο πιθανό ν’ αντιμετωπίζουν προβλήματα στην οικογένεια (πχ ανεργία), δυσκολίες στην επικοινωνία του ζεύγους αλλά και στη σχέση των γονέων με το παιδί.Συχνά, η οικογένεια των μαθητών που εκφοβίζουν εμπλέκεται σε παραβατικές συμπεριφορές ή υπάρχει εθισμός στο αλκοόλ ή άλλες ουσίες. Στον αντίποδα, οι μαθητές θυματοποιούνται λόγω της αδυναμίας τους να αμυνθούν, λόγω του σωματικού τους βάρους και της εθνικότητάς τους. Άλλοι παράγοντες περιλαμβάνουν τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις και τον τρόπο ντυσίματος τους.
Το 67% των θυμάτων που συμμετείχαν στην έρευνα επέλεξαν να μιλήσουν για την εμπειρία που είχαν. Από αυτούς το 36,8% ανέφερε το περιστατικό σε κάποιο φίλο ενώ το 28,4% απευθύνθηκε στους γονείς.
Τι συμβαίνει όμως με τους μαθητές που αποκρύπτουν τα περιστατικά βίας τα οποία υπέστησαν; Στην πλειοψηφία τους, τα θύματα επιλέγουν να μην μιλήσουν για την εμπειρία τους από ντροπή, φόβο είτε επειδή θεωρούν ότι κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει.

Λιγότερο συχνά σιωπούν για να μην θεωρηθούν «καρφιά» και για να μην προκαλέσουν αντίποινα.

Πώς θα καταλάβω ότι το παιδί μου εκφοβίζεται;

Οι επιπτώσεις της σχολικής βίας είναι σοβαρές και τα θύματα ενδέχεται να παρουσιάσουν έντονο άγχος, ψυχοσωματικά συμπτώματα (πχ πονοκέφαλοι, κοιλιακοί πόνοι) και φοβίες. Παρατηρείται επίσης πτώση της επίδοσής τους ακόμα και σχολική άρνηση.

«Σημάδια» ότι ο μαθητής εκφοβίζεται:

-Αναφέρει πως χάνει προσωπικά αντικείμενα (πχ βιβλία, ηλεκτρονικές συσκευές) ή τα χρήματα που πήρε για χαρτζιλίκι.
-Παρουσιάζει μειωμένη διάθεση.
-Εμφανίζει αλλαγές στις διατροφικές συνήθειες και στον ύπνο.
-Έχει ανεξήγητους τραυματισμούς.
-Δεν επιδιώκει την επικοινωνία με συμμαθητές και αρνείται να συμμετάσχει σε σχολικές εκδηλώσεις/δραστηριότητες.
-Έχει λιγότερους φίλους από ό,τι στο παρελθόν.
-Αποφεύγει να πάει σε συγκεκριμένα μέρη ή αλλάζει τη διαδρομή από το σπίτι στο σχολείο και το αντίστροφο.

Πώς να βοηθήσω το παιδί μου;

Η Φανή Κουκλάκη εξηγεί ότι εάν το παιδί σας μίλησε για τη βία την οποία υπέστη, επικοινωνήστε με τον διευθυντή του σχολείου και συζητήστε το περιστατικό. Υποστηρίξτε το παιδί και ακούστε τι έχει να σας πει. Είναι σημαντικό να αισθανθεί ασφάλεια και ότι δεν θα το κατακρίνετε ή θα το μαλώσετε.

Και προσθέτει: Αναζητήστε τη βοήθεια ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας, εάν το κρίνετε απαραίτητο. Συχνά οι γονείς βρίσκουν βοηθητική τη συμμετοχή σε ομάδες([email protected]) . Το κλίμα εμπιστοσύνης που καλλιεργείται ενθαρρύνει τα μέλη να επικοινωνήσουν εμπειρίες και συναισθήματα.

Ο πλουραλισμός της ομάδας ενδέχεται να συντελέσει στη διαμόρφωση νέων τρόπων αντιμετώπισης των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν τα μέλη στην καθημερινότητά τους, καταλήγει.

Πηγή: real.gr

Σχετικά άρθρα:

– Το πιο συγκλονιστικό βίντεο για τον σχολικό εκφοβισμό…

–Γιατί το παιδί μου δεν θέλει πια να πηγαίνει στο σχολείο; από την Ερη Πιπεράκη

12/02/2014 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αλήθεια ή Ψέμματα; Μα αλήθεια φυσικά!, από τη Jasmin Altunyan

written by The K-magazine

Αυτό το διάστημα σκεφτόμουν πολύ για τις σχέσεις, την ποιότητα που μπορεί αυτές να έχουν και πως καθορίζεται αυτή. Υπάρχουν σχέσεις αγάπης, μίσους, πάθους, έντασης, ανταγωνισμού, σεβασμού, φιλικές σχέσεις, επαγγελματικές και φυσικά οι τυπικές σχέσεις. Το κοινό όλων αυτών των διαφορετικών ειδών αλληλεπιδράσεων είναι η επαφή μεταξύ δύο ανθρώπων, η επικοινωνία που έχουν και ο κοινός “κώδικας” συνεννόησης.

Τι γίνεται όμως όταν κάποιοι “χαρακτήρες” του κώδικα μας είναι δύσκολο να κατανοηθούν ή ακόμα και να γίνουν αντιληπτοί από το άτομο που βρίσκεται απέναντί μας; Διάβαζα πρόσφατα ένα άρθρο για την συναισθηματική νοημοσύνη και έλεγε πως οι άνθρωποι με υψηλό δείκτη ΣΝ “διαβάζουν” τις εκφράσεις του προσώπου και καταλαβαίνουν πολλά για τον άνθρωπο που βρίσκεται απέναντί τους μόνο και μόνο από τις κινήσεις τους (εγώ έχω έναν φίλο που καταλαβαίνει τα ζώδια, μετράει άραγε; ). Τι γίνεται όμως με τους απλούς ανθρώπους; Αυτούς που δεν τα έχουν καλά με τα μαθηματικά και τους προγραμματισμούς; Πως μπορούν αυτοί να επιζήσουν σε αυτόν τον σκληρό κόσμο γεμάτο “κώδικες”; Νομίζω πως έχω την απάντηση ( νομίζω έτσι; Μην σας πάρω και στον λαιμό μου)… με την ΑΛΗΘΕΙΑ.

Όλοι, μα όλοι στις μέρες μας, προσπαθούν να είναι κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Η εικόνα στα social media έχει γίνει το Α και το Ω στην ζωή πολλών, ενώ η πραγματικότητα μπορεί να είναι τουλάχιστον θλιβερή. Εικόνες από ευτυχισμένα ζευγάρια που στην πραγματικότητα μισούνται, από υπέροχες μαμάδες που δεν αντέχουν να είναι πέντε λεπτά με τα παιδιά τους, από φιλίες που το “θάψιμο” πηγαίνει σύννεφο, από δυστυχισμένους ανθρώπους που προσπαθούν να ωραιοποιήσουν την μοναξιά τους κτλ κτλ κτλ., συνθέτουν ένα σκηνικό τρέλας! ( Όχι πάντα βέβαια, αλλά υπάρχουν αρκετές τέτοιες περιπτώσεις). Γιατί όλα αυτά;;; Γιατί είναι τόσο μισητή η ειλικρίνεια; Γιατί πρέπει να φαίνεται κάτι που δεν ισχύει; Γιατί πρέπει να φαίνεται κάτι γενικώς; ( Το λέω και στον εαυτό μου, μην νομίζετε, που ανεβάζω κάθε τρεις και λίγο καινούρια φωτογραφία χεχε.)

Από την εμπειρία μου, οι άνθρωποι που σου λένε την σκληρή αλήθεια, είναι αυτοί που θέλεις να έχεις δίπλα σου. Αυτοί που θα σου πουν τα πράγματα έτσι όπως είναι χωρίς να μασούν τα λόγια τους, ακόμα και αν ξέρουν πως θα σε πονέσουν (και μετά θα είναι εκεί για σένα ακόμα και αν δεν τους το ζητήσεις). Οι άνθρωποι που σε αγαπούν πραγματικά θα σου πουν πάντα την αλήθεια. (Δείτε τις μαμάδες μας… “δεν σου πάει αυτό το φόρεμα” ή “πάχυνες, πρόσεχε λίγο την διατροφή σου” – είναι στην πραγματικότητα λόγια αγάπης, δεν συμφωνείτε; ). Στις ερωτικές σχέσεις είναι ακόμα πιο σημαντική η αλήθεια. Δεν συμφωνώ καθόλου με το ότι η άγνοια προτιμάται γιατί δεν πληγώνει (ναι, ναι το άκουσα και αυτό).
Το να μην είσαι ειλικρινής με τον/την σύντροφό σου είναι μονάχα ένας τρόπος να προστατέψεις τον εαυτό σου. Οι πραγματικά αγνές και συντροφικές σχέσεις βασίζονται στην απόλυτη ειλικρίνεια.

Αν θέλετε λοιπόν οι σχέσεις σας, οποιουδήποτε είδους είναι, να είναι πραγματικές και να έχουν γερές βάσεις, πείτε την αλήθεια – πάντα – , γιατί τουλάχιστον τότε, όπως είπε και ο Mark Twain, δεν χρειάζεται να θυμάστε τι έχετε πει.

Σας φιλώ,
Jasmine (Asiko) Altunyan

Για να μάθετε περισσότερα για τη Jasmin Altunyan πατήστε εδώ

06/02/2014 0 comment

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

“Επιθετικότητα ή Ζωηράδα”: Οι λέξεις αλλάζουν τη στάση των γονέων… από την Εφη Νικολοπούλου

written by The K-magazine

Η μητέρα στο σπίτι:

«Όχιιιι …Γιάννηηηη… μην το κάνεις! Μα καλά γιατί χτύπησες πάλι τον αδερφό σου και κλαίει; Γιατί πάντα επαναλαμβάνεις αυτή τη λάθος συμπεριφορά, είσαι επιθετικός και δε με ακούς καθόλου; Ο μπαμπάς και η μαμά δε σε αγαπάνε καθόλου»!

ΑΝ όμως Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΕΓΕ:

«Γιάννη …πάω στην κουζίνα να ετοιμάσω το βραδινό μας! Παίξε ήρεμα με τον αδερφό σου! Σας έχω πολύ εμπιστοσύνη! Ξέρω ότι μπορείτε να παίξετε πολύ καλά μεταξύ σας και εγώ με το μπαμπά χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτό! Μπράβο… αγόρια μου»!

Tip: Υπάρχει διαφορά στη συμπεριφορά των παιδιών όταν οι γονείς εκφράζονται με θετικό τρόπο.

Η επιθετική συμπεριφορά είναι φυσικό να παρουσιαστεί σε κάποια περίοδο της ζωής του παιδιού γιατί αποτελεί στάδιο υγιούς έκφρασης. Η θετική επιθετική στάση του παιδιού του δίνει τα ερεθίσματα για την ανεξαρτητοποίηση και τη συλλογή γνώσεων.

Η αρνητική επιθετικότητα, που εκφράζεται με βίαιο, εχθρικό και καταστροφικό τρόπο είναι που προβληματίζει περισσότερο τους γονείς και εκδηλώνεται άλλοτε στο σπίτι και άλλοτε στο σχολείο. Κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά των παιδιών που θεωρούνται επιθετικά είναι ότι είναι ανυπάκουα, πεισματάρικα, ευερέθιστα, απρόβλεπτα, προκλητικά, αρνητικά αντιδραστικά προς όλους, ισχυρογνώμονες, με έντονες εκρήξεις θυμού-οργής. Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα στις σχέσεις τους με τη νηπιαγωγό, τα μέλη της οικογένειας αλλά και στο γενικότερο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων.

Η επιθετικότητα μπορεί να αποτελεί προϊόν μάθησης, μέσω αλληλεπίδρασης με το άμεσο και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Αυτή η « ενόρμηση» αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της φυσιολογική λειτουργίας του ατόμου που εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με την ηλικία, το πολιτισμικό πλαίσιο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ατόμου (ιδιοσυγκρασία). Προσεγγίζοντας το ζήτημα εξελικτικά , το βρέφος του 1^ουχρόνου στρέφει την επιθετικότητα του προς τη μητέρα και τον εαυτό του. Τα παιδιά του 2^ου -3^ου έτους επειδή έχουν την τάση της ανεξαρτητοποίησης, αυτονόμησης και επιβεβαίωσης εκφράζουν έντονες αντιδράσεις αντίθεσης, άρνησης, ανυπακοής και θυμού προς τους ενήλικες. Στο 3^ο -4^ο έτος οι μεγάλες συγκρούσεις προκύπτουν ανάμεσα στα αδέρφια και τους συνομηλίκους έχοντας ως αφορμή την κοινή διεκδίκηση ενός αντικειμένου ή ακόμα και προσώπου (κατά κανόνα τη μητέρα). Μετέπειτα η επιθετικότητα σωματοποιείται με χειρονομίες ως ένδειξη δύναμης και υπεροχής ή λεκτικοποιείται με άσεμνες εκφράσεις ως ένδειξη υπεροχής στις σχέσεις αλληλεπίδρασης με τους ομηλίκους.

Σύμφωνα με την ανάπτυξη του παιδιού η επιθετικότητα εκτονώνεται είτε μέσα από την σχολική επίδοση είτε μέσα από αθλητικές δραστηριότητες.

Αίτια εκδήλωσης της επιθετικής συμπεριφοράς

Βιολογικοί παράγοντες (ειδικές περιπτώσεις)
Περιβαλλοντικές συνθήκες-οικογενειακό περιβάλλον. Όταν οι γονείς, ως πρότυπα μίμησης συμπεριφέρονται βίαια μεταξύ τους ή προς τα παιδιά τότε τα παιδιά αδυνατούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους.
Ασταθείς οικογενειακές-γονεικές σχέσεις με διαρκείς αλλαγές
Αδυναμία αποδοχής της ματαίωσης-απόρριψης (κυρίως στις ομάδες ομηλίκων).
Άμεση έκθεση των παιδιών στην τηλεοπτική βία με τακτική παρακολούθηση βίαιων προγραμμάτων. Το παιδί ταυτίζεται με τον επιθετικό ήρωα και ζει μαζί του βίαιες πράξεις, τις παρατηρεί και τις μιμείται.
Ενίσχυση της επιθετικής συμπεριφοράς γίνεται και μέσω της ανάγνωσης εντύπων και περιοδικών που προβάλλουν επιθετικά πρότυπα.
Ανατροπή κοινωνικών αξιών (έλλειψη σεβασμού, αγάπης, συντροφικότητας, κ.α)
Κοινωνική αποξένωση με έντονο το στοιχείο της αποκλειστικότητας-μοναδικότητας του παιδιού.

Επιθετικότητα ή ζωηράδα στο σχολείο σε νηπιακή ηλικία

Οι συγκρούσεις στο σχολικό πλαίσιο αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας στο νηπιαγωγείο. Οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές ανάμεσα στα παιδιά αυτής της ηλικίας που η κάθε νηπιαγωγός στοχεύει στην άμβλυνση της επιθετικότητας.

Τα παιδιά σε αυτή την ηλικιακή ομάδα ζουν με ενθουσιασμό και φαντασία αλλά και με νεύρα. Δεν επιτρέπουν το λάθος στον εαυτό τους, δεν δέχονται από τους συμμαθητές τους να χειρονομούν πάνω τους καθώς αυτό τους ενοχλεί ιδιαίτερα. Το σώμα τους είναι κάτι ανυπέρβλητο – μοναδικό, και το όριο ξεπερνιέται ακόμα και με το άγγιγμα.

Η επιθετικότητα στη συγκεκριμένη περίοδο εκφράζεται διαφορετικά στα δυο φύλα. Τα αγόρια είναι έντονα, άμεσα και επιδεικνύουν τις δυνάμεις τους και εμπλέκονται σε καβγάδες. Αντίθετα τα κορίτσια επιδεικνύουν εσωστρέφεια ακόμα και αν εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά και προτιμούν να το δείχνουν με έμμεσο τρόπο χρησιμοποιώντας λεκτική ειρωνεία ή εμφανή αποστροφή σε ότι δεν τις αρέσει και βέβαια έντονα παράπονα στη νηπιαγωγό. Συμπερασματικά , η επιθετικότητα έχει χαρακτήρα αρσενικό και ενοχοποιεί τα αγόρια τα οποία λειτουργώντας με στόχο ή χωρίς χαρακτηρίζονται «επιθετικά». Για παράδειγμα « Ο Νικόλας στα διαλείμματα ανεβαίνει στο δέντρο του κήπου και του αρέσει να πηδάει από ψηλά» vs « Ο Δημήτρης θυμώνει με τον Λευτέρη γιατί την ώρα του ελεύθερου παιχνιδιού δεν έπαιξαν αρμονικά και την ώρα της διαφωνίας ο Δημήτρης πέταξε το αυτοκινητάκι στο κεφάλι του Νικόλα. Ευτυχώς δεν τον πέτυχε!»

Tip: Η αξιολόγηση μιας συμπεριφοράς ως επιθετική κρύβει το υποκειμενικό στοιχείο, όμως κατά κανόνα η επιθετική συμπεριφορά έχει ως στόχο να προκαλέσει πόνο προκαλώντας τραυματισμό ή μη.

Tip: Το ζωηρό παιδί βιώνει με ένταση τις καταστάσεις της καθημερινότητας και είναι ενθουσιώδες, θορυβώδες, δημιουργικό και πληθωρικό. Αναγνωρίζεται εύκολα!

«Τι θα γινόταν όμως αν αντιμετωπίζονταν τα επιθετικά- ζωηρά παιδιά με θετικούς χαρακτηρισμούς»;

Αρνητικός Χαρακτηρισμός	VS	Νέος Θετικός Χαρακτηρισμός
Επιθετικός	à	Περιπετειώδης, διεκδικητικός
Απαιτητικός	à	Έχει αυστηρά κριτήρια
Απρόβλεπτος	à	Είναι γεμάτος εκπλήξεις
Φωνακλάς	à	Ενθουσιώδης
Αντιδραστικός	à	Έχει ισχυρή άποψη και την εκφράζει
Πεισματάρης	à	Υπερασπίζεται τις απόψεις του
Γκρινιάρης	à	Ευαίσθητος
Βαριέται	à	Έχει ανησυχίες, αναζητά νέα ερεθίσματα
Αφηρημένος	à	Οξυμένη αντίληψη ερεθισμάτων που του αποσπούν την προσοχή
Άτακτος	à	Ανήσυχος
Οξύθυμος, νευριάζει εύκολα	à	Έχει έντονη προσωπικότητα

Tip: Η αλλαγή στο λεξιλόγιο των παρατηρήσεων είναι αποτελεσματική όχι μόνο για τους γονείς ή εκπαιδευτικούς που αναγνωρίζουν και θετικά στοιχεία στις πράξεις των παιδιών αλλά είναι και πιο ευεργετικό για την ψυχολογία του ίδιου του παιδιού, γιατί έτσι τους παρέχεται η δυνατότητα να αναπτύξουν μια υγιή αίσθηση αυτοεκτίμησης. Αλλάζοντας την οπτική γωνία είναι πιο εύκολο να αναγνωριστούν τα χαρίσματα των παιδιών!

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Εφη Νικολοπούλου, πατήστε εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Τι Σημαίνει Ποιοτικός Χρόνος με το Παιδί μου; από την Έφη Νικολοπούλου

–Τα παιδιά αναζητούν την αυτονομία τους, από την Έφη Νικολοπούλου

–Τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης, από τη Νέτη Φίλια

–Όχι τα παιδιά στη γυάλα, για να μην πέσουν θύματα εκφοβισμού

05/02/2014 0 comment