Η Αντιγόνη μας “φεύγει… Όχι από εμάς, από την Ελλάδα. Μετακομίζει στην Μεγάλη Βρετανία, για να ζήσει το όνειρό της, με τον άνθρωπό της. Πόσο όμορφο κι αισόδοξο είναι αυτο; Υπέροχο! Οπότε πριν μπει στο αεροπλάνο, θέλει να μοιραστεί κάποιες σκέψεις της, που αξίζει τον κόπο να διαβάσουμε.
Το “μικρόβιό” μου πάνω κάτω όλοι το γνωρίζετε: μου αρέσει να κάνω παραλληλισμούς καταστάσεων της καθημερινότητας με κινηματογραφικές σκηνές. Όπως επίσης τείνω κάποιες φορές να ταυτίζομαι με χαρακτήρες, animatedornot. Αυτή τη φορά θέλω να σας πω πως αισθάνομαι κάπως σαν την Elsa του “Frozen”!
Όχι, όχι, δεν δημιουργώ χιονισμένα τοπία κουνώντας ρυθμικά τα χέρια μου (cool δύναμη, αλλά θα προτιμούσα να γίνω ScarletWitchόταν μεγαλώσω, μαμά!)! Αλλά θυμάστε αυτή τη σκηνή εδώ…;
Όσο σας γράφω αυτές τις γραμμές, το τραγούδι αυτό παίζει nonstopστο κεφάλι μου. Κι ο λόγος είναι γιατί, όπως κι η Elsa, ακούω μία φωνή να με καλεί. Να με καλεί σε κάτι πρωτόγνωρο για να κάνω αυτό το “leap of faith”. Έτσι, οι βαλίτσες μου είναι σχεδόν έτοιμες.
Κάποτε είχα διαβάσει πως η ζωή μας είναι ένα βιβλίο, για τις σελίδες του οποίου υπεύθυνοι είμαστε εμείς και κανείς άλλος. Και κάθε βιβλίο χωρίζεται σε κεφάλαια. Πράγμα που σημαίνει πως για να πας στο επόμενο κεφάλαιο, πρέπει να δώσεις ένα “φινάλε” στο προηγούμενο. Το νέο μου κεφάλαιο με βρίσκει στο δρόμο για το αεροδρόμιο για ένα νέο ξεκίνημα στην Αγγλία.
Οι βαλίτσες μου είναι γεμάτες ρούχα κι ό,τι άλλο χρειαστώ σε πρακτικό επίπεδο, όμως κι οι βαλίτσες της ψυχής μου είναι γεμάτες με ένα βουνό από συναισθήματα. Λαχτάρα και προσμονή, ευγνωμοσύνη κι ελπίδα. Κι ίσως υπάρχει και μία γλυκόπικρη γεύση, καθώς πολλά αλλάζουν όχι μόνο για μένα, αλλά και τους γύρω μου. Όμως τους είμαι ευγνώμων που μου δίνουν την ευκαιρία να κυνηγήσω τα όνειρά μου.
Οι άνθρωποι που αφήνω πίσω…
Έχω ήδη αποχαιρετήσει συναδέλφους που με ανέχθηκαν (Ελάτε παιδιά, ας είμαστε ρεαλιστές!), αλλά και που με στήριξαν και με δίδαξαν. Τους χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα μου πρόσφεραν όσο ήμουν κοντά τους.
Κάποιους από τους φίλους που αφήνω πίσω δυστυχώς δεν πρόλαβα να τους αποχαιρετήσω όπως ήθελα. Όμως η φιλία δε μετριέται με τους καφέδες που ήπιαμε παρέα, αλλά με όσα μοιραστήκαμε, καλά και λιγότερο καλά. Μέχρι την επόμενη αγκαλιά, λοιπόν…!
Την οικογένειά μου θα την αγκαλιάσω και θα της πω “εις το επανιδείν”. Ξέρω πως οι αποχαιρετισμοί δεν είναι από τις αγαπημένες στιγμές, αλλά (μεγάλο σχολείο το “Love Actually…”!) στο αεροδρόμιο το “ζουμί” είναι πως στο ίδιο ακριβώς μέρος πας με την προσμονή να ξαναδείς τους αγαπημένους σου! Κι αυτή είναι μία υπόσχεση: φεύγω δε σημαίνει ξεχνάω.
Την ώρα που με διαβάζετε πιθανώς να βρίσκομαι ήδη στον αέρα και να σκέφτομαι τη στιγμή που θα με παραλάβει ο άνθρωπός μου από το αεροδρόμιο έπειτα από καιρό. Και όλους εσάς σας ευχαριστώ που τόσο καιρό με τιμάτε δίνοντας απλόχερα το χρόνο σας να με διαβάσετε. Αλλά μην ανησυχείτε, σίγουρα θα έχω πολλά να σας πω κι από εκεί!
Ακολουθώ τη “φωνή που καίει, να’ ρθω, μου λέει. Θα πάω κι όπου με πάει”. Άλλωστε, η ζωή είναι μία περιπέτεια και πρέπει να τη ζήσουμε. Και θέλω να δω όσους αγαπώ να κάνουν το ίδιο με μένα. Δεν είναι κάθε μέρα ροζ συννεφάκι, αυτό το ξέρω καλά. Αλλά σημασία έχει ότι κάθε φορά καταφέρνουμε μέσα από την καταιγίδα να βρούμε την αχτίδα της χαράς και της ελπίδας.
Εις το επανιδείν, λοιπόν!
P.S. 1: “I’ll be back!” (Schwarzenegger mode on!)
Featured image: unsplash.com/@wesnext
