αρχή

Υπάρχουν κάποιες συμπεριφορές και κάποια γεγονότα που ίσως δε θα συνηθίσουμε ποτέ! Η προδοσία φέρ’ ειπείν κάθε φορά που τη βιώνουμε νιώθουμε ότι είναι αυτή η πρώτη μας φορά…

Πόσες φορές δεν έχεις νιώσει ότι εμπιστεύτηκες κάποιον άνθρωπο και εκείνος σε πρόδωσε. Έπεσες και ξανασηκώθηκες. Κι όταν κατάφερες επιτέλους να ξανασηκωθείς ο πόνος ήταν εκεί για να σε ξαναρίξει, γιατί κάποιος άλλος καραδοκούσε για να σε προδώσει με τη σειρά του κι εκείνος. Είναι ο οργανισμός σου που το τραβάει; Δεν ξέρω. Κάθε φορά όμως είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Ο πόνος δε μικραίνει και εσύ νιώθεις εξίσου ανόητος με τότε, διότι και πάλι άνοιξες την αγκαλιά σου για να υποδεχθείς ένα νέο φίλο/σύντροφο σαν μικρό παιδί. Και η αγκαλιά σου έμεινε άδεια γιατί όντως δε μπορούμε να απαιτούμε να αγαπιόμαστε όπως αγαπάμε. Και νιώθουμε πάλι ότι πρέπει να εμπιστευτούμε, ότι αξίζει να το κάνουμε γιατί έτσι νιώθουμε δυνατοί.

Κάθε φορά είναι για εμάς μια νέα αρχή. Ακόμη κι αν δεν είναι η πρώτη μας φορά, ίσως και να θέλουμε να νιώθουμε ότι είναι. Έτσι αποποιούμαστε και την ευθύνη της συνέπειας. Κάποιοι άνθρωποι είναι γεννημένοι για να μπορούν να σηκωθούν, για να συμβουλεύουν τους αδύναμους, να τους κρατούν από το χέρι.
[quote_right]Τι γίνεται, όμως, όταν οι αδύναμοι αφήνουν το χέρι, τραβούν το λάθος δρόμο και προδίδουν αξίες, ιδανικά και αγαπημένους τους;
[/quote_right]

Ο συγγραφέας Λα Ροσφουκώ έγραψε: «Οι πονηριές και οι προδοσίες οφείλονται αποκλειστικά σε έλλειψη ικανότητας». Ικανότητας να αποδεχθεί κάποιος τον εαυτό του και τις αδυναμίες του όπως είναι χωρίς να τις κρύβει ή να τις ωραιοποιεί; Ικανότητας να σεβαστεί και να εκτιμήσει τον άνθρωπο που έχει δίπλα του; Ικανότητας να επιλέξει να απομακρυνθεί από έναν άνθρωπο που του προκαλεί το αίσθημα της ανασφάλειας; Ο καθένας το ερμηνεύει με βάση τις δικές του εμπειρίες. Όμως σίγουρα, η προδοσία είναι αποτέλεσμα κακής διαχείρισης και κωδικοποίησης των επιλογών μας.
Όταν οι επιλογές μας είναι απόρροια ώριμης σκέψης και αντικειμενικής οπτικής, τότε δε νιώθουμε την ανάγκη να τις προδώσουμε ούτε αυτές ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Όπως όλα δείχνουν δεν θα έρθει το τέλος του κόσμου σήμερα. Όπως δεν ήρθε και όλες τις άλλες φορές που το προβλέψανε τόσοι άλλοι πριν από του Μάγιας. Θα μου πείτε είναι ανακουφιστικό το ότι δεν θα τελειώσει ο κόσμος , λογικό είναι. Αν και θα ήταν μία ανακούφιση να τελείωνε ο κόσμος έτσι όπως τον ξέρουμε από μία άλλη πλευρά.
Δεν θα ήταν ωραίο να ξέραμε ότι σήμερα και από δω και πέρα τελειώνουν οι πόλεμοι για πάντα, η δυστυχία παύει να υφίσταται και ότι ο πόνος μαζί με τα βάσανα είναι πλέον παρελθόν; Σκεφτείτε μόνο να ξυπνούσαμε και από το πρωί όλα να ήταν διαφορετικά, να ήμασταν αισιόδοξοι και να ατενίζαμε το μέλλον με ελπίδα και χαμόγελο. Να μην ακούγαμε ξανά την λέξη κρίση και να μην ζούμε καμία άλλη, ούτε οικονομική, ούτε κοινωνική, ούτε πολιτική. Να σταματούσε η απώλεια να είναι υπάρχει σαν έννοια, να μην χάναμε ξανά τίποτα, ούτε ανθρώπους, ούτε την χαρά μας, ούτε την αξιοπρέπεια μας και την ζωή μας επειδή τα χρήματα είναι το εμπόδιο μας.

[quote_right]Το τέλος λοιπόν δεν είναι απαραίτητα κακό σαν έννοια, η σκέψη και μόνο ότι όλα τα άσχημα θα τελείωναν και θα ζούσαμε σε έναν άλλο καλύτερο και διαφορετικό κόσμο είναι τουλάχιστον υπέροχη. Αλήθεια γιατί δεν κάνει κάποιος μία τέτοιου είδους προφητεία;[/quote_right] Γιατί ότι έχει να κάνει με αυτό που είναι να περιμένουμε είναι πάντα καταστροφικό και οι προβλέψεις είναι ότι ο κόσμος θα καταστραφεί. Αν είναι να καταστραφεί κάτι ας είναι η αδικία, το ψέμα, η φτώχεια, οι αρρώστιες , η θλίψη, το μίσος, ότι είναι εκείνο που δηλητηριάζει και ασχημαίνει την ζωή μας. Όλα αυτά, ναι, να καταστραφούν και να γίνουν χιλιάδες κομμάτια σκορπισμένα σε όλο το σύμπαν ώστε να μην μπορούν να ενωθούν πότε ξανά.

Αλλά έστω ότι σήμερα είναι η τελευταία μέρα αυτού του κόσμου και δεν πρόκειται να δούμε άλλη , τι θα κάνατε; Τι είναι αυτό που πρέπει να προλάβετε να πείτε; Τι θα θέλατε να εξομολογηθείτε; Ποιός είναι ο άνθρωπος που θα θέλατε να δείτε και να μείνετε μαζί του μέχρι την στιγμή της καταστροφής; Ποια είναι η μεγαλύτερη επιθυμία σας; Τι είναι εκείνο που πρέπει ή θέλετε τόσο πολύ να κάνετε πριν την τελευταία μέρα. Ό, τι και αν είναι κάντε το τώρα, γιατί το τέλος δεν έχουμε ιδέα πότε θα έρθει και ποιό θα είναι. Όποτε γιατί να περιμένουμε; Γιατί καθυστερούμε όλα εκείνα που θέλουμε και ονειρευόμαστε και μόνο στην ιδέα του απόλυτου τέλους τα σκεπτόμαστε;

Είναι μάλλον η ιδανική ευκαιρία τώρα , και κυρίως με την μαγεία και την λάμψη των εορτών γύρω μας να κάνουμε ό,τι ονειρευόμαστε, να πούμε όλα αυτά που φοβόμαστε. Κάθε τέλος είναι μία αρχή και ακόμα και αν το τέλος του κόσμου δεν είναι αυτό, σήμερα, θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι το τέλος του δικού μας προσωπικού άσχημου κόσμου και η αρχή ενός αλλού πιο όμορφου, πολύχρωμου και χαρούμενου. Γιατί λοιπόν το τέλος να είναι απαραίτητα κακό; Θα μπορούσε άνετα να σημαίνει ότι είναι η αρχή μίας άλλης εποχής.

Και ένα τραγούδι γεμάτο αισιοδοξία!!

[vsw id=”ENWlkFG8yrg” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]