Tag:

βρετανίδα

Η τελειότητα μέσα από τις “ατέλειες”

Μία Βρετανίδα φωτογράφος εξυμνεί τις ουλές μέσω Instagram.

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου (σχεδόν) όλοι αναζητούμε την τελειότητα, όπου κάθε ατέλεια θεωρείται… “μειονέκτημα”. Ειδικά όταν πρόκειται για την εξωτερική εμφάνιση. Όμως, μία Βρετανίδα φωτογράφος έρχεται να ταρακουνήσει τα νερά και να καταρρίψει το μύθο πως το “φαίνεσθαι” είναι το παν.

Έτσι, λοιπόν, η Sophie Mayanna δημιούργησε στο Instagram το λογαριασμό Behind The Scars, όπου η φωτογράφος δημοσιεύει φωτογραφίες ανδρών και γυναικών που έχουν στο σώμα τους έστω μία ουλή. Είτε πρόκειται για σημάδια από επεμβάσεις κι εγκαύματα είτε ακρωτηριασμένα δάκτυλα ή και άκρα, οι πρωταγωνιστές (γιατί ΕΙΝΑΙ πρωταγωνιστές, χωρίς εισαγωγικά) της Sophie Mayanne αποκαλύπτουν με θάρρος κι αυτογνωσία τις ουλές τους και μιλούν για αυτές. Δεν έχει σημασία για αυτούς αν τα σημάδια αυτά υπήρχαν πάνω τους σε όλη τους τη ζωή ή αν αποκτήθηκαν στην πορεία. Για εκείνους είναι ο λόγος που πείσμωσαν να προχωρήσουν για το καλύτερο στη ζωή τους και να αποκτήσουν μία νέα οπτική. Κι οι (μέχρι τώρα) εκατό πρωταγωνιστές της Mayanne ποικίλουν – νικητές ενάντια στον καρκίνο, επιζήσαντες ατυχημάτων… you name it!

Τι λέει η ίδια η Sophie Mayanne για το project της;

“Πρόκειται για μία προσπάθεια προκειμένου να επιδείξουμε το σώμα μας με υπερηφάνεια παρουσιάζοντας τις προκλήσεις που μπορούμε να ξεπεράσουμε. Και φυσικά να ενθαρρύνουμε κι άλλους να μοιραστούν τις ιστορίες τους και να αγαπήσουν το σώμα τους και κατ’ επέκταση τον εαυτό τους.”

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε πως, παράλληλα με το λογαριασμό στο Instagram, η Mayanne ξεκίνησε μία καμπάνια στο crowdfunding portal του Kickstarter ώστε να επεκτείνει το project της και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτήν την εβδομάδα το αναγκαίο ποσό συγκεντρώθηκε κι έτσι η Βρετανίδα φωτογράφος θα ταξιδέψει τον ερχόμενο Φεβρουάριο στη Νέα Υόρκη ώστε να φωτογραφίσει κι άλλους ανθρώπους που θέλουν να μιλήσουν για τις εμπειρίες τους και να καταρρίψουν τα θεμέλια του “φαίνεσθαι”.

Μία από τις πεποιθήσεις μου είναι πως είμαστε τέλειοι χάρη στις ατέλειες μας… και χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που συμμερίζονται αυτό μου το πιστεύω και που τολμούν να το δείξουν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο!

Οι φωτογραφίες προέρχονται από τη σελίδα Behind The Scars στο Instagram

28/09/2017 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα και φυσικά κάθε κορίτσι του The K-Magazine θα μιλήσει για αυτή τη μέρα με το δικό του ξεχωριστό τρόπο.

Ως «ασθενές φύλο», η γυναίκα δε σταμάτησε ποτέ να συναντά προκλήσεις. Είτε όσον αφορά τα πολιτικά της δικαιώματα (δικαίωμα ψήφου, λόγου χάρη), είτε κοινωνικά κι εργασιακά δικαιώματα (ισότιμη μεταχείριση). Από πολύ νωρίς, όμως, υπήρξαν γυναίκες που απέδειξαν πως είναι εξίσου ικανές με τους άντρες και γυναίκες που θα μπορούσε να πει κάποιος πως… τους έβαλαν τα γυαλιά. Μια από αυτές είναι κι η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling, η οποία κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κατάφερε να βελτιώσει τις μηχανές των αεροσκαφών Spitfire και Hurricane.

Η Beatrice Shilling γεννήθηκε στις 8 Μαρτίου του 1909 στο Waterlooville του Hampshire. Μετά το σχολείο ξεκίνησε να δουλεύει σε μία εταιρεία ηλεκτρολογικών εγκαταστάσεων, όπου είχε αναλάβει τις καλωδιώσεις και τις κατασκευές ηλεκτρικών γεννητριών. Η εργοδότριά της είδε την «κλίση» της Shilling και την παρότρυνε να συνεχίσει τις σπουδές της στη μηχανική για να αποκτήσει μεταπτυχιακό. Η Shilling ακολούθησε τη συμβουλή της και το 1932 αποφοιτά από το Πανεπιστήμιο του Manchester ενώ λίγο αργότερα εργάζεται ως βοηθός ερευνών του καθηγητή G.F. Mucklow στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Έπειτα από τη θητεία της στο Πανεπιστήμιο, η Shilling πιάνει δουλειά ως μηχανικός στις Βασιλικές Αερογραμμές.
Πέραν της δεξιοτεχνίας της στη μηχανική, η Shilling έτρεφε κι ένα «πάθος» για τους αγώνες. Έτσι το 1930 ξεκίνησε να συμμετέχει σε αγώνες μοτοσυκλετών, όπου κατάφερε να ξεχωρίσει νικώντας επαγγελματίες αθλητές, όπως το Noel Pope. Ακόμη κατάφερε να κερδίσει το Χρυσό Μετάλλιο στους Αγώνες των Brooklands φτάνοντας να τρέχει με 171 χλμ/ώρα με μία μηχανή Norton M30.

Την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τις μάχες της Γαλλίας και της Αγγλίας, τα αεροσκάφη της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας που ήταν εξοπλισμένα με κινητήρες Rolls-Royce Merlin παρουσίαζαν προβλήματα κατά τους ελιγμούς στη μάχη. Με τα αρνητικά «g» να αποβάλλουν καύσιμα από το καρμπυρατέρ, οδηγώντας τον κινητήρα να χάνει ισχύ ή ακόμη και να σβήνει τελείως. Το Μάρτιο του 1941 η Shilling, για να διορθώσει τη βλάβη, ανέπτυξε έναν απλό αλλά αποτελεσματικό τρόπο για να βελτιώσει το σύστημα ροής των καυσίμων. Ένας μεταλλικός δίσκος με μία οπή στη μέση του, αυτή η προσθήκη έδινε στα Spitfires και τα Hurricanes των Πολεμικών Αερογραμμών να κάνουν τους επιθετικούς ελιγμούς χωρίς απώλεια καυσίμων. Το εξάρτημα αυτό έμεινε γνωστό ως «το στόμιο της δεσποινίδος Shilling» και χρησιμοποιείτο έως και το 1943, χρονιά που αναπτύχθηκε το σύστημα ψεκασμού των καυσίμων.

Μετά τον Πόλεμο, η Shilling εργάστηκε σε διάφορα projects, συμπεριλαμβανομένου του βαλλιστικού πυραύλου Blue Streak το 1950, ο οποίος όμως παρουσίασε σχεδιαστικά προβλήματα, οπότε κι η αποπεράτωση του έργου ματαιώθηκε. Η δυναμική του χαρακτήρα της την ωθούσε να αρνηθεί πως οι γυναίκες ήταν υποδεέστερες των ανδρών σε επιστημονικά και τεχνολογικά ζητήματα. Βέβαια, αυτός ο δυναμικός χαρακτήρας κι η αντιπάθειά της προς τη γραφειοκρατία έγιναν εμπόδιο για περαιτέρω εξέλιξη στην ιεραρχία έως το 1960. Παρ’ όλα αυτά, δεν έμεινε ανενεργή, αλλά πήρε το διδακτορικό της από το πτυχίο του Surrey και την πιστοποίηση μηχανικού, ενώ υπήρξε και μέλος του Ινστιτούτου Μηχανολόγων Μηχανικών και της Κοινότητας Γυναικών Μηχανικών.

Το 1960, χρονιά που σταμάτησε να εργάζεται στην Βασιλική Αεροπορία, επέστρεψε στο πάθος της με τους αγώνες και συμμετείχε σε αγώνες αυτοκινήτων, ενώ με το σύζυγό της είχαν τρία αυτοκίνητα για αυτόν ακριβώς το σκοπό.
Η Beatrice Shilling άφησε την τελευταία της πνοή στις 18 Νοεμβρίου 1990 σε ηλικία 81 ετών, αλλά για την Αγγλία εξακολουθεί να είναι μία από τις πιο ιστορικές γυναικείες φιγούρες. Μάλιστα η αλυσίδα pub JD Wetherspoon ονόμασε μία pub «Tilly Shilling» στο Hampshire – τόπο καταγωγής της – προς τιμήν της εξέχουσας μηχανικού που κέρδισε ισάξια μία θέση σε ένα «σύμπαν»… καθαρά ανδρικό για πολλούς!

08/03/2016 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Julie Andrews

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλημέρα, καλημέρα, και καλό μήνα σε όλους τους φίλους του The K-Magazine! Και πώς να μην είναι όταν σήμερα έχει γενέθλια μία από τις πιο αγαπημένες φιγούρες του Hollywood; Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, μία ηθοποιό που με τη μοναδική της φωνή μάγεψε από πολύ νωρίς τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Η Julia Elizabeth Wells γεννήθηκε την 1η του Οκτώβρη του 1935 στο «Walton-on-Thames του Surrey της Αγγλίας. Λίγο πριν ξεσπάσει όμως ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι γονείς της χωρίζουν και ξαναπαντρεύονται. Η μητέρα της, Barbara Ward Wells τον Ted Andrews, κι ο πατέρας της – ο οποίος αργότερα αποκαλύφθηκε στην αυτοβιογραφία της Andrews πως… δεν ήταν πατέρας της! – και ο Edward Charles Wells μία κομμώτρια. Την τότε περίπου 4 ετών Julie και τον αδερφό της, John, πήρε ο Wells μαζί του στο Surrey όταν ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί από τους Ναζί στην Αγγλία, όσο η μητέρα των παιδιών μαζί με τον Andrews έδιναν παραστάσεις βαριετέ για τα αμερικανικά στρατεύματα με τη συνδρομή της ENSA (Entertainments National Service Association).

Σύντομα, όμως, τα παιδιά επιστρέφουν στη μητέρα τους, καθώς ο Wells θεωρούσε πως μόνο κοντά της θα μπορούσε η Julie να αναπτύξει τις καλλιτεχνικές της δεξιοτεχνίες. Τον πρώτο καιρό που έζησε με τη μητέρα και τον πατριό της η Andrews το θυμάται με θλίψη. Όχι μόνο γιατί η ζωή τους ήταν φτωχική, αλλά κι επειδή ο πατριός της ήταν αλκοολικός και παρουσίαζε επιθετικότητα. Όταν, όμως, άρχισαν να «ανεβαίνουν» οι δουλειές, η οικογένεια μετακόμισε σε καλύτερο περιβάλλον, ενώ φρόντισαν και για την καλλιτεχνική εκπαίδευση της Julie, στην αρχή στη σχολή Cone-Ripman του Λονδίνου και στη συνέχεια έκανε ιδιαίτερα μαθήματα με τη σοπράνο και καθηγήτρια φωνητικής Madame Lilian Stiles-Allen. Για τη δασκάλα της η Andrews λέει: «είχε μία απίστευτη επιρροή επάνω μου. Ήταν σαν τρίτη μητέρα μου». Η δε Stiles-Allen γράφει στη βιογραφία της για την Andrews: «Το εύρος, η ακρίβεια κι ο τόνος της φωνής της Julie με κατέπληξαν.». Μετά το Cone-Ripman η Andrews συνέχισε τις σπουδές της σε δημόσιο σχολείο του Beckenham.

Το 1945 ξεκίνησε να εμφανίζεται «φιλικά» – μια που το όνομά της δεν αναφερόταν πουθενά – με τον πατριό και τη μητέρα της. Μάλιστα είχε φτάσει η στιγμή να πηγαίνει για ύπνο το μεσημέρι γιατί «θα τραγουδούσα με τη μαμά και το μπαμπά το απόγευμα». Το ντεμπούτο της η Andrews το έκανε όταν ο πατριός της τη σύστησε στον ιμπρεσάριο Val Parnell της Moss Empires, η οποία διήυθυνε τα μεγαλύτερα θέατρα του Λονδίνου. Έτσι σε ηλικία 12 ετών η Julie Andrews βρέθηκε στη σκηνή του London Hippodrome τραγουδώντας το «Je Suis Titania» της κωμικής όπερας «Mignon». Ω, του θαύματος, βρήκα και ντοκουμέντο!

Το Νοέμβριο του 1948 η Julie Andrews ήταν η νεότερη solo performer, ενώ συνεργάστηκε με τους Danny Kaye και τους Αδερφούς Nicholas.
Στη συνέχεια ακολούθησε τους γονείς της στην τηλεοπτική τους καριέρα, εμφανιζόμενη σε σειρές όπως το «Educating Archie», όπου ήταν σταθερό μέλος του καστ από το 1950 ως το 1952. Παράλληλα εμφανίστηκε σε παραστάσεις στο London Casino του West End, όπου ερμήνευσε ρόλους σε παραστάσεις όπως ο «Aladdin» και η «Σταχτοπούτα».

Φτάνοντας στις ΗΠΑ
Στο Σεπτέμβριο του 1954 και σε ηλικία 19 ετών, η Julie Andrews κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην παράσταση του Broadway «The Boy Friend», ένα μιούζικαλ που είχε ήδη γίνει μεγάλη επιτυχία στο Λονδίνο. Η Julie Andrews εντυπωσιάζει κοινό και κριτικούς κι ακολουθεί η πρόταση να υποδυθεί την Eliza Doolittle στο «Ωραία μου Κυρία». H Andrews περνά από ακρόαση και παίρνει το ρόλο. Η παράσταση ανεβαίνει το 1956 κι η ερμηνεία της Andrews τη φέρνει στις υποψηφιότητες για βραβείο Tony και πείθει το συνθέτη Richard Rodgers να τη συμπεριλάβει στο τηλεοπτικό project της «Σταχτοπούτας» το 1957. Για τη «Σταχτοπούτα», η Andrews φτάνει να είναι υποψήφια για Emmy, ενώ μέχρι το 1962 είναι guest σε πολλά από τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά shows της εποχής.

Mary Poppins: δυναμική κινηματογραφική αρχή
Το 1963 η Julie Andrews ξεκινά τα γυρίσματα της ταινίας της Disney «Mary Poppins». Στην αρχή η Andrews αρνήθηκε το ρόλο καθώς ήταν έγκυος στην κόρη της από τον πρώτο της σύζυγο, το σχεδιαστή σκηνικών Tony Walton – με τον οποίο παρέμεινε παντρεμένη ως το 1967. Η Disney, όμως, καθώς τη θεωρούσε «τέλεια» για το ρόλο της Mary Poppins δεν έφερε αντίρρηση. Αντίθετα της είπαν «θα σε περιμένουμε».
Η «Mary Poppins» προβάλλεται στη μεγάλη οθόνη και γίνεται αμέσως εισπρακτική επιτυχία, ενώ η Julie Andrews επιβραβεύεται για την ερμηνεία της με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε Κωμωδία/Musical, αλλά και με το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Το δε album με τα τραγούδια της ταινίας κερδίζει Grammy ως Album της Χρονιάς.

Το 1964 η Julie Andrews συμπρωταγωνιστεί με τον James Garner στην πολεμική ταινία «The Americanization of Emily». Η ταινία τοποθετείται χρονικά το 1944 και πρωταγωνιστές της είναι ένας Αμερικανός αξιωματικός του Ναυτικού ο οποίος ερωτεύεται μία νεαρή Αγγλίδα κι αναγκάζεται να την αποχωριστεί για τις ανάγκες μίας επικίνδυνης αποστολής. Η Julie Andrews βραβεύτηκε για την ερμηνεία της με βραβείο BAFTA Α’ Γυναικείου Ρόλου, ενώ η ίδια, αλλά κι ο James Garner, χαρακτηρίζουν την ταινία ως «την αγαπημένη τους δουλειά».
Την επόμενη χρονιά ακολουθεί άλλο ένα κινηματογραφικό musical, η – κλασσική πια – «Μελωδία της Ευτυχίας». Και πάλι στο ρόλο της γκουβερνάντας, η Julie Andrews ενθουσιάζει, κερδίζει τη δεύτερη Χρυσή Σφαίρα της καριέρας της και αγγίζει και το Oscar, το οποίο τελικά κέρδισε η Julie Christie για το «Darling».

Την επιτυχία της «Μελωδίας της Ευτυχίας» ακολουθούν το 1966 η δραματική ταινία «Χαβάη», η οποία ήταν κι η πιο επιτυχημένη της χρονιάς εισπρακτικά, και το πολιτικό θρίλερ «Torn Curtain» του Alfred Hitchcock, με την Andrews να συμπρωταγωνιστεί με τον Paul Newman.

Μία μικρή πτώση και μία επάνοδος
Μετά το 1967 κι έχοντας πάρει διαζύγιο από τον Walton, η Andrews πρωταγωνιστεί στο «Star!» και το «Darling Lili» (το οποίο σκηνοθετεί ο δεύτερος σύζυγός της, ο Blake Edwards), με τις ταινίες, όμως, να μην είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της ηθοποιού. Παράλληλα χάνει από την Angela Lansbury τον κεντρικό ρόλο στην ταινία της Disney «Bedknobs And Broomsticks», πράγμα που την αναγκάζει να επιστρέψει στην τηλεόραση. Για μία σαιζόν η Andrews έχει το δικό της show στο δίκτυο ABC, το «The Julie Andrews Hour», το οποίο, αν και κέρδισε επτά βραβεία Emmy, δεν ανανεώθηκε.

Το 1982 κι έχοντας περάσει από μία πληθώρα τηλεοπτικών προγραμμάτων – συμπεριλαμβανομένου του «The Muppet Show» – παίρνει το διπλό ρόλο στην ταινία «Victor Victoria» με συμπρωταγωνιστή και πάλι τον James Garner. Η ταινία της εξασφαλίζει άλλη μία Χρυσή Σφαίρα καθώς και την Τρίτη της υποψηφιότητα για Oscar A’ Γυναικείου Ρόλου. Την επιτυχία της ταινίας ακολουθούν το «The Man Who Loved Women» με συμπρωταγωνιστή τον Burt Reynolds και τα «That’s Life!» και «Duet For One» το 1986, τα οποία φέρνουν την Andrews και πάλι υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα.

Το 1993 κι έπειτα από ένα πέρασμα από τα τηλεοπτικά πλατό, η Andrews υποδύεται και πάλι το ρόλο της Victoria Grant στη θεατρική παράσταση του «Victor Victoria» επιστρέφοντας στο Broadway έπειτα από απουσία 35 ετών. Αν κι είναι υποψήφια πάλι για βραβείο Tony – ήταν μάλιστα η μοναδική υποψήφια για εκείνη τη θεατρική περίοδο – , η Andrews απέρριψε την υποψηφιότητα καθώς θεώρησε πως η παραγωγή της παράστασης αντιμετωπίστηκε με περιφρόνηση.

Η φωνή κινδυνεύει να σβήσει
Το 1997 η Julie Andrews αναγκάζεται να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση προκειμένου να αφαιρέσει μη καρκινικά οζίδια που βρέθηκαν στις φωνητικές της χορδές τα οποία με τη σειρά τους δημιουργούσαν μία βραχνάδα στη φωνή της. Η επέμβαση, όμως, προκάλεσε τέτοια ζημιά τόσο στην ωδική ικανότητα της Andrews ενώ επηρέασε και τη χροιά της φωνής της ηθοποιού κατά την ομιλία. Αυτό την ανάγκασε το 1999 να υποβάλλει μήνυση κατά των γιατρών στο νοσοκομείο Mount Sinai, οι οποίοι υποστήριζαν πως η φωνή θα επανερχόταν στην κανονική της κατάσταση μέσα σε έξι εβδομάδες, μόνο που για δύο χρόνια δεν υπήρξε καμία αλλαγή. Το 2000 κι αφού η μηνυτήρια διαδικασία έκλεισε με συμβιβασμό, η Andrews υπεβλήθη σε άλλη μία επέμβαση η οποία διόρθωσε τη φωνή για την ομιλία, αλλά ήταν αδύνατο να επαναφέρει τη μαγική φωνή της Andrews.

Παρ’όλα αυτά, η Andrews δεν εγκαταλείπει. Το 2001 υποδύεται τη γιαγιά της Anne Hathaway στο «The Princess Diaries», ενώ στο sequel της ταινίας το 2004 τραγούδησε το «Your Crowning Glory» σε μουσική οκτάβα που να μπορεί να τραγουδήσει η ηθοποιός.

Κατά το γύρισμα μάλιστα η υπεύθυνη για τη μουσική της ταινίας, Dawn Soler, θυμάται πως «η ερμηνεία του τραγουδιού από την Andrews έφερε δάκρυα στα μάτια όσων ήταν μπροστά».

Η Andrews συνεχίζει τη συνεργασία της με τη Disney, ερμηνεύοντας τη νταντά της Eloise στη σειρά ταινιών της εταιρείας, ενώ κατά την πεντηκοστή επέτειο της Disney αναδεικνύεται ως Επίσημη Πρέσβειρα της Disney. Στη συνέχεια κάνει ένα «πέρασμα» από τη DreamWorks δίνοντας της φωνής της στη Βασίλισσα Lillian σε τρεις ταινίες του «Shrek», ενώ το 2007 επιστρέφει στη Disney ως αφηγήτρια στο «Enchanted». Το σίγουρο είναι πως δεν μένει ανενεργή ακόμη και σήμερα που κλείνει τα 80 της χρόνια.

Να σημειώσουμε επίσης πως το 2000 η Julie Andrews χρίζεται Ιππότης («Dame», εν προκειμένω) του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β’, ενώ την επόμενη χρονιά της απονεμήθηκε τιμητική μνεία από το Kennedy Center για τη συνολική της συμβολή στην τέχνη.
Σήμερα ευχόμαστε «Χρόνια Πολλά» στην πιο γλυκιά… νταντά του κινηματογράφου! Γιατί τα τραγούδια με την αφάνταστη γλύκα στη φωνή της Andrews θα είναι για όλους μας μία όμορφη ανάμνηση… την οποία φυσικά μπορούμε πάντα να βάζουμε στο replay σα μία «κουταλιά ζάχαρη το φάρμακο κατεβάζει»!

01/10/2015 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Helena Bonham Carter

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς και θηλυκό… Johnny Depp! Κι αυτό γιατί την έχουμε δει με απίστευτες μεταμφιέσεις σε πολλές ταινίες, ειδικά σε εκείνες του Tim Burton! Ο λόγος για τη Βρετανίδα ηθοποιό Helena Bonham Carter.

Η Helena Bonham Carter γεννήθηκε στις 26 Μαΐου του 1966 στο Golders Green του Λονδίνου κι είναι το νεότερο παιδί της Elena Propper de Callejón, ψυχοθεραπεύτριας, και του Raymond Bonham Carter, εμπορικού τραπεζίτη κι εκπροσώπου της Τράπεζας της Αγγλίας για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’60. Ακόμη, η γιαγιά της από τη μεριά του πατέρα της ήταν η Βαρώνη Asquith του Yarnbury, Helena Violet Bonham Carter.

Όταν η Helena Bonham Carter ήταν πέντε ετών, η μητέρα της υπέστη έναν νευρικό κλονισμό από τον οποίο κατάφερε να επανέλθει έπειτα από τρία χρόνια. Ήταν και το γεγονός που την έκανε να αποφασίσει να ασχοληθεί με την ψυχοθεραπεία, ενώ η κόρη της της στέλνει κάθε καινούριο σενάριο κι έναντι αμοιβής της ζητά αξιολόγηση του εκάστοτε χαρακτήρα που πρόκειται να υποδυθεί. Ο δε πατέρας της, πέντε χρόνια αφότου πέρασε η φουρτούνα του νευρικού κλονισμού, υπέστη εγκεφαλικό κατά τη διάρκεια επέμβασης για αφαίρεση όγκου που τον άφησε παραπληγικό και μερικώς τυφλό. Η κατάσταση αυτή κι η απουσία των δύο αδερφών της, Edward και Thomas, για σπουδές, ανάγκασαν την Helena να μείνει πίσω προκειμένου να βοηθήσει τη μητέρα της να διαχειριστεί τα γεγονότα. Παρ’όλα αυτά, συμβουλεύτηκε και τον πατέρα της, καθώς τον μελετούσε για να ερμηνεύσει το ρόλο της Jane Hatchard στην ταινία «The Theory of Flight» του 1998.

Αν και δεν παρακολούθησε ποτέ επίσημα μαθήματα υποκριτικής, η πρώτη επαφή της Helena Bonham Carter με το αντικείμενο ήταν το 1979, όταν κέρδισε σε ένα συγγραφικό διαγωνισμό και με το χρηματικό έπαθλο πλήρωσε για να μπει το όνομά της στον κατάλογο ηθοποιών Spotlight. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών κι έχοντας ήδη εμφανιστεί σε ένα τηλεοπτικό σποτ, η Helena Bonham Carter παίρνει ένα μικρό ρόλο στην τηλεταινία «A Pattern of Roses». Στον κινηματογράφο εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1985 στην ταινία «Δωμάτιο με Θέα» μαζί με τους Maggie Smith και Daniel Day Lewis, ενώ την αμέσως επόμενη χρονιά πρωταγωνιστεί στη «Lady Jane». Αν και το «Δωμάτιο με Θέα» γυρίστηκε μετά τη «Lady Jane», ο ρόλος της ως Lucy Honeychurch απέσπασε πολύ πιο θετικές κριτικές απ’ό,τι ως Lady Jane Grey. Αργότερα εμφανίζεται σε δύο επεισόδια της δημοφιλούς σειράς «Miami Vice», καθώς και σε άλλες τηλεοπτικές παραγωγές. Παράλληλα το 1987 εμφανίζεται και στη θεατρική σκηνή, αλλά μέχρι το 1991 που ερμήνευσε τη Magdalena στο «Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» στο Nottingham Playhouse έπαιξε μικρούς ρόλους σε τρεις παραστάσεις, μεταξύ άλλων στην «Τρικυμία» του Σαίξπηρ.

Το 1990 συμπρωταγωνιστεί με τους Mel Gibson και Glenn Close στον «Άμλετ» του Franco Zeffirelli υποδυόμενη την Οφηλία. Ακολουθεί την ίδια χρονιά άλλη μία μεταφορά βιβλίου του E.M. Forster (μετά το «Δωμάτιο με Θέα») και μιλάμε για το «Where Angels Fear to Tread». Παρ’ όλα αυτά το «Howard’s End» (επίσης του Forster και σε σκηνοθεσία του James Ivory) είναι μία ταινία όπου η Bonham Carter κερδίζει την προσοχή κοινού και κριτικών, καθώς και μία υποψηφιότητα για βραβείο BAFTA Β’ Γυναικείου Ρόλου. Το 1992 εμφανίζεται και σε δύο θεατρικές παραστάσεις στην Αγγλία, τον «Κουρέα της Σεβίλλης» και το «Trelawney of the Wells».

Το 1994 κι έπειτα από συμμετοχές πάλι σε τηλεοπτικές παραγωγές, συμπρωταγωνιστεί στον «Frankenstein» με τους Robert De Niro και Kenneth Branagh, με τον οποίο μάλιστα συνδέεται και συναισθηματικά, ενόσω ήταν παντρεμένος με την Emma Thompson. Την ίδια χρονιά έρχεται κι η πρώτη υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα για το ρόλο της ως Marina Oswald στην τηλεταινία «Fatal Deception: Mrs. Lee Harvey Oswald». Το 1995 ο Woody Allen της δίνει ρόλο στην «Ακαταμάχητη Αφροδίτη» του, ενώ αν δεχόταν τον πρώτο ρόλο για το «Δαμάζοντας τα Κύματα» του 1996, ίσως και να κατάφερνε να διεκδικήσει εκείνη το Oscar A’ Γυναικείου Ρόλου αντί για την Emily Watson.

Το 1997 κι έπειτα από τη «Δωδεκάτη Νύχτα» η Helena Bonham Carter πρωταγωνιστεί στα «Φτερά της Αγάπης» που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο του Henry James. Η ερμηνεία της εντυπωσιάζει κοινό και κριτικούς, με αποτέλεσμα να διεκδικεί για πρώτη φορά το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου. Λίγο αργότερα έρχεται το «Fight Club» του David Fincher, όπου η Helena Bonham Carter υποδύεται την αινιγματική Maria Singer.

Το 2001 παίζει στον «Πλανήτη των Πιθήκων» του Tim Burton, με τον οποίο ξεκινά και η ερωτική της σχέση έως το 2014 (το 1999 χωρίζει τελικά με τον Branagh). Κι είναι κάπου τότε που ξεκινάμε να τη βλέπουμε να μεταμορφώνεται για (σχεδόν) κάθε ρόλο. Μέχρι το 2004 και το «Big Fish» του Burton, πρωταγωνιστεί σε ταινίες όπως το «The Heart of Me» και το «Till Human Voices Wake Us» υποδυόμενη πιο «νορμάλ» χαρακτήρες, καθώς και στην τηλεταινία «Henry VIII» όπου ερμηνεύει το ρόλο της Anne Boleyn. Παράλληλα, μαζί με το «Big Fish» βγαίνει στους κινηματογράφους το «Lemony Snicket: Μία Σειρά από Ατυχή Γεγονότα» του Brad Silberling, «ξεφεύγοντας» για λίγο από τον Burton! Όχι, για πολύ, βέβαια, καθώς αμέσως μετά έρχεται ο «Τσάρλυ και το Εργοστάσιο της Σοκολάτας» όπου υποδύεται τη μητέρα του Charlie. Το 2005 συμπρωταγωνιστεί με τον Aaron Eckhart στην κομεντί «Conversations with Other Women» ενώ την ίδια χρονιά δίνει τη φωνή της στη «Νεκρή Νύφη» του Tim Burton.

Το 2007 η Helena Bonham Carter αρχίζει να εμφανίζεται στις ταινίες «Harry Potter», με την πρώτη της ταινία να είναι το «Τάγμα του Φοίνικα». Η Bellatrix Lestrange της Bonham Carter ενθουσιάζει τους φίλους του νεαρού μάγου και γίνεται μία από τους πιο αγαπημένους «villains» του κινηματογραφικού franchise. Στο ενδιάμεσο, μέχρι το 2011 που ολοκληρώνεται η σειρά των ταινιών, η Helena Bonham Carter ερμηνεύει την ανήθικη συνεργό Mrs. Lovett του Sweeney Todd (Johnny Depp) στην ομότιτλη ταινία του Tim Burton, στο «Λόγο του Βασιλιά» μαζί με τον Colin Firth και φυσικά υποδύεται τη Ντάμα Κούπα στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων». Το 2012 παίζει την ψυχολόγο Julia Hoffman στο «Dark Shadows», τη Miss Havisham στις «Μεγάλες Προσδοκίες», στο «Lone Ranger» και στη musical εκδοχή των «Αθλίων» με πρωταγωνιστή το Hugh Jackman.

Το 2013 υποδύεται την Elizabeth Taylor στην τηλεταινία του BBC «Burton & Taylor» με συμπρωταγωνιστή τον Dominic West, ενώ μέχρι και φέτος που την είδαμε στο ρόλο της Καλής Νεράιδας στη «Σταχτοπούτα» της Disney εμφανίζεται περισσότερο σε τηλεοπτικές και πάλι παραγωγές.

Ανάμεσα στα επερχόμενα projects της Helena Bonham Carter είναι η «Suffragette» με τις Carey Mulligan και Meryl Streep, ενώ θα την ξαναδούμε ως Ντάμα Κούπα στην ταινία «Alice Through the Looking Glass». Εμείς δεν έχουμε παρά να περιμένουμε με αγωνία να την ξαναδούμε επί τω έργω, καθώς είναι πραγματικά μία απολαυστική ηθοποιός – χαμαιλέοντας.

26/05/2015 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Βρετανίδα συγγραφέας Charlotte Brontë

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Οι περισσότεροι από εμάς, στο άκουσμα του επιθέτου «Brontë», αυτόματα φέρνουμε στο νου τη συγγραφέα η οποία μας χάρισε τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη», την Emily Brontë. Σήμερα, όμως, θα γνωρίσουμε την αδερφή της, Charlotte Brontë, η οποία είναι περισσότερο διάσημη για το βιβλίο της «Jane Eyre», ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα της κλασσικής λογοτεχνίας.

Η Charlotte Brontë γεννήθηκε στις 21 Απριλίου του 1816 στο Thornton, ένα μικρό χωριό κοντά στο Yorkshire της Αγγλίας κι ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά (πέντε κόρες: Maria, Elizabeth, Emily, Charlotte και Anne κι ένας γιος, ο Branwell) του ιερέα Patrick Brontë και της συζύγου του, Maria. Όταν η Charlotte ήταν πέντε ετών, η μητέρα της οικογένειας πέθανε από καρκίνο, με την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών να ανατίθεται στην αδερφή της , Elizabeth Branwell.

Το 1824 ο Patrick Brontë έστειλε τις τέσσερις κόρες του – εκτός της Anne – σε ένα εκκλησιαστικό σχολείο στο Lancashire. Οι συνθήκες, όμως στο σχολείο ήταν τόσο δυσμενείς, επηρεάζοντας την υγεία των κοριτσιών, με αποτέλεσμα η Maria κι η Elizabeth να πεθάνουν από φυματίωση την επόμενη χρονιά. Φυσικά οι θάνατοι των δύο κοριτσιών έκαναν τον πατέρα να απομακρύνει τις άλλες δύο του κόρες και να τις στείλει σε άλλο σχολείο.
Ούσα η μεγαλύτερη πλέον από τα παιδιά του Patrick Brontë, η Charlotte έγινε και μητέρα για τα τρία αδέρφια της, ενώ ο δεσμός τους είχε οδηγήσει στο να δημιουργούν δικούς τους, φανταστικούς κόσμους και να τους περιγράφουν σε ιστορίες και ποιήματα, με πολλά από αυτά τα ανολοκλήρωτα χειρόγραφα να έχουν διασωθεί. Μέχρι το 1832 η Charlotte Brontë συνέχισε τις σπουδές της στο Roe Head στο Mirfield, ενώ το 1833 έγραψε και την πρώτη της ιστορία με τίτλο «The Green Dwarf» με το συγγραφικό ψευδώνυμο Lord Charles Albert Florian Wellesley. Το 1835 επέστρεψε στο Roe Head ως δασκάλα, όπου κι εργάστηκε για τρία χρόνια. Στη συνέχεια και μέχρι το 1841 εργάστηκε ως γκουβερνάντα για οικογένειες στο Yorkshire.

Το 1842 μετακόμισε στις Βρυξέλλες μαζί με την αδερφή της, Emily για να εργαστούν στο οικοτροφείο που διεύθυνε ο Constantin Héger μαζί με τη γυναίκα του, Claire, όπου Charlotte δίδασκε αγγλικά κι η Emily μουσική. Η διαμονή τους όμως ήταν αρκετά σύντομη, καθώς την ίδια χρονιά πέθανε η θεία τους, Elizabeth. Λίγο αργότερα η Charlotte γύρισε στις Βρυξέλλες για να επανέλθει στη θέση της δασκάλας στο σχολείο, μέχρι το 1844, χρονιά που επέστρεψε στο Yorkshire νοσταλγώντας το σπίτι της.

Το 1846 οι τρεις αδελφές χρηματοδοτούν την έκδοση μίας συλλογής των ποιημάτων τους με τα ψευδώνυμα Currer (Charlotte), Ellis (Emily) και Acton (Anne) Bell. Η Charlotte εξήγησε πως η επιλογή των ψευδωνύμων – με αυτά να παραπέμπουν περισσότερο σε ανδρικά ονόματα – δεν ήταν τυχαία, καθώς αν υπέγραφαν με τα πραγματικά τους ονόματα, θα έπρεπε να υποστούν την προκατάληψη που υπήρχε απέναντι στις γυναίκες συγγραφείς. Παρά το γεγονός πως από την ποιητική τους συλλογή πουλήθηκαν μόλις δύο αντίτυπα, οι αδερφές Brontë συνέχισαν απρόσκοπτα το συγγραφικό τους έργο.

Κατά τη διαμονή της στις Βρυξέλλες και με αφορμή το δέσιμο που είχε αναπτύξει με το διευθυντή του οικοτροφείου, η Charlotte Brontë είχε ξεκινήσει να εργάζεται πάνω στο χειρόγραφό της με τίτλο «The Professor» (μτφ.: «Ο Καθηγητής»). Αν και δεν παρουσιάστηκε κάποιο ενδιαφέρον από εκδοτικούς οίκους να το αναλάβουν, ένας εξ αυτών, ο Smith, Elder & Co. Εξέφρασαν την επιθυμία να δούνε περαιτέρω δουλειές του “Currer Bell”. Έτσι το 1847, εκδίδεται η «Jane Eyre» που πραγματεύεται την ιστορία μίας γκουβερνάντας που ερωτεύεται το μυστηριώδη εργοδότη της, κο Rochester, με το βιβλίο να βασίζεται και σε βιώματα της ίδιας της Charlotte Brontë από την περίοδο που εργάστηκε κι εκείνη ως γκουβερνάντα. Ο καινοτόμος χαρακτήρας του βιβλίου, που συνδύαζε νατουραλισμό και μελόδραμα έκαναν τη «Jane Eyre» άμεσα επιτυχία, με το βιβλίο να λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές. Η παράλληλη, όμως έκδοσης του βιβλίου της Emily Brontë “Ανεμοδαρμένα Ύψη» και του «Agnes Grey» της Anne Brontë, ξεσήκωσαν υποψίες για την πραγματική ταυτότητα του “Currer Bell”, ενώ πολλοί που άρχισαν να πιστεύουν πως ο Bell ήταν στην ουσία γυναίκα άρχισαν να χαρακτηρίσουν τη γραφή «βάναυση». Παρ’ όλα αυτά η «Jane Eyre» συνέχισε να πουλά αντίτυπα και να χτίζει τη δική της φήμη.
Το 1848 ξεκινά να γράφει τη «Shirley» το δεύτερό της έργο, μόνο για να στη σταματήσουν τρεις θάνατοι στην οικογένεια. Η αρχή γίνεται με τον αδερφό της, τον Branwell, ο οποίος εξαιτίας του αλκοολισμού κι άλλων καταχρήσεων που υποψιαζόταν η Charlotte, πέθανε από βρογχίτιδα το Σεπτέμβριο του 1848. Δύο μήνες μετά πεθαίνει από φυματίωση η Emily και πέντε μήνες μετά από την ίδια ασθένεια η Anne. Μόνο μετά από αυτήν την τελευταία απώλεια η Charlotte Brontë συνέχισε με τη «Shirley», θεωρώντας τη συγγραφή ως έναν αποτελεσματικό τρόπο να διαχειριστεί το πένθος της. Η «Shirley» εκδίδεται τον Οκτώβριο του 1849 και, αντίθετα από τη «Jane Eyre», η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο και πραγματεύεται τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία της εποχής, ενώ δεν υπάρχει ο έντονος συναισθηματισμός της «Jane Eyre».
Η επιτυχία της «Jane Eyre» και τα συνεχή αιτήματα του εκδότη της να έρθει στο Λονδίνο, οδήγησαν στην αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του “Currer Bell”. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε να ενσωματωθεί σε μεγαλύτερους λογοτεχνικούς κύκλους και να δημιουργήσει φιλίες με άλλους συγγραφείς, όπως την Elizabeth Gaskell, η οποία κι έγραψε τη βιογραφία της Charlotte Brontë μετά το θάνατό της.
Το 1853 εκδίδεται το τρίτο βιβλίο της Charlotte Brontë με τίτλο «Villette». Πρωταγωνίστρια είναι η Lucy Snowe η οποία μετακομίζει από την Αγγλία σε μία φανταστική πόλη της Γαλλίας για να εργαστεί ως δασκάλα, όπου και θα ερωτευτεί έναν άντρα με τον οποίο δε μπορεί να είναι ποτέ μαζί. Στη «Villete» η αφήγηση γίνεται και πάλι σε πρώτο πρόσωπο, όπως με τη «Jane Eyre», ενώ η Brontë χρησιμοποιεί και πάλι προσωπικά της βιώματα, αυτή τη φορά από την περίοδο που έζησε στις Βρυξέλλες. Αν και σύμφωνα με κριτικές το συγγραφικό στυλ δε χαρακτηρίστηκε πολύ «θηλυκό», η «Villete» κέρδισε κι εκείνη το αναγνωστικό κοινό.

Την επόμενη χρονιά παντρεύεται τον Arthur Bell Nichols, ο οποίος ήταν βοηθός του πατέρα της στην ενορία του Haworth, ο οποίος από καιρό της είχε εξομολογηθεί την αγάπη του. Παρά την αντίθεση του πατέρα της, καθώς ο Arthur δεν είχε περιουσία, η Charlotte ανέπτυξε ακόμη μεγαλύτερα αισθήματα για εκείνον και τελικά παντρεύτηκαν τον Ιανουάριο του 1854. Δυστυχώς η ευτυχία τους θα κρατούσε λίγο, καθώς στις 31 Μαρτίου του 1855, εξαιτίας της δύσκολης εγκυμοσύνης της Charlotte Brontë της προκαλούσε συνεχείς ζαλάδες κι εμετούς, με αποτέλεσμα να πεθάνει από αφυδάτωση κι υποσιτισμό. Το τελευταίο έργο που είδε το κοινό από εκείνη ήταν «Ο Καθηγητής», ο οποίος εκδόθηκε μετά το θάνατό της το 1857.

21/04/2015 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Βρετανίδα μηχανικός Beatrice Shilling

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

08/03/2015 0 comments

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Βρετανίδα ηθοποιός Charlotte Rampling

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Όπως βλέπετε επανήλθα στην ενότητά μας «Σα σήμερα…» για να γνωρίσουμε άλλη μία αξιόλογη Βρετανίδα ηθοποιό. Κάποιοι ίσως την αναγνωρίσατε από τον τίτλο κιόλας, κάποιοι άλλοι ίσως να σας θυμίζει κάτι από κάποια ταινία της, ή ακόμη κι από παλιές της φωτογραφίσεις ως μοντέλο… Ένας λόγος παραπάνω για να μάθουμε περισσότερα για τη Charlotte Rampling!
Η Tessa Charlotte Rampling γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1946 στο Essex της Αγγλίας κι είναι κόρη της ζωγράφου Isabel Anne Gurteen και του Χρυσού Ολυμπιονίκη του στίβου (4×400 m) Godfrey Rampling. Η Rampling σπούδασε στην Ακαδημία Jean D’Arc στις Βερσαλλίες, καθώς και στο οικοτροφείο St. Hilda στο Bushey του Hertfordshire.

Έπειτα από ένα ρόλο – όπου δεν αναφερόταν το όνομά της σε μία ταινία του 1965 και μία ακόμη ταινία την επόμενη χρονιά, η Rampling συμμετείχε σ’ ένα επεισόδιο της δημοφιλούς σειράς της δεκαετίας του ’60 «Οι Εκδικητές» (σημ.: καμία σχέση με εκείνους της Marvel, μην μπερδεύεστε!), ρόλος που για πολλούς ήταν ο καταλύτης για την ανοδική πορεία της κινηματογραφικής καριέρας της στη Μεγάλη Βρετανία αλλά και στη Γαλλία.

Αυτό που κάνει πιο ξεχωριστή τη Charlotte Rampling είναι το γεγονός πως το επαγγελματικό της βιογραφικό βρίθει από αντιφατικούς ρόλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως στους «Καταραμένους» του Luchino Visconti (1969) έπαιξε μία νεαρή γυναίκα που την έστειλαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ το 1974 στο «The Night Porter» έπαιξε μία πρώην κρατούμενη των στρατοπέδων συγκέντρωσης που συνάπτει σχέση με έναν πρώην φύλακα του στρατοπέδου.
Το ντεμπούτο της στην Αμερική έγινε το 1975 με την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Raymond Chandler «Αντίο, Γλυκιά Μου», με συμπρωταγωνιστή τον Robert Mitchum («Scrooged», «Cape Fear») στο ρόλο του ντετέκτιβ Philip Marlowe. Την αμέσως επόμενη χρονιά ερμήνευσε την Irene Adler, τη θηλυκή «νέμεση» του Sherlock Holmes στην τηλεταινία «Sherlock Holmes in New York», και το 1980 ο Woody Allen την επέλεξε για το ρόλο της Dorrie στο «Stardust Memories», μίας από τις γυναίκες με τις οποίες είχε σχέση ο χαρακτήρας του Allen στην ταινία. Μάλιστα ο ίδιος ο Allen είχε πει για την επιλογή της Rampling: «Ήταν τέλεια για το ρόλο. Όμορφη, σέξι, και τόσο ενδιαφέρουσα, με μία αξιοπρόσεκτη νευρωτική ποιότητα».

Το 1982 η Rampling συμπρωταγωνιστεί στην «Ετυμηγορία» με τον Paul Newman σε σκηνοθεσία του Sidney Lumet . Η ίδια η Rampling ερμηνεύει τη Laura, τη φίλη του Frank Galvin (Paul Newman), με το χαρακτήρα της να εμφανίζεται μυστηριώδης και «σκοτεινός». H «Ετυμηγορία» εντυπωσιάζει, η ταινία φτάνει μέχρι τα Oscar ούσα υποψήφια σε πέντε κατηγορίες (μεταξύ άλλων σε εκείνες ΄για την Καλύτερη Ταινία και την Καλύτερη Σκηνοθεσία) κι η ίδια η Rampling προσθέτει άλλη μία δυνατή στιγμή στο βιογραφικό της.

Μέχρι τη δεκαετία των ‘00s που την πλησίασε ο François Ozon («8 Γυναίκες», «5×2»), η μεγαλύτερη συμμετοχή της Rampling είναι είτε σε τηλεταινίες και σειρές, είτε σε λιγότερο γνωστές παραγωγές, με μία από τις λίγες εξαιρέσεις να είναι ο ρόλος της στα «Φτερά της Αγάπης» το 1997. Κι αυτό γιατί μόλις το 2001, χρονιά που πέθανε η μητέρα της, η Rampling κατάφερε να συμβιβαστεί επιτέλους με την αυτοκτονία της αδερφής της, Sarah, το 1966. Πιο «ανάλαφρη» πλέον από αυτό το «βάρος», η Rampling ήταν πια σε θέση να αναλάβει πιο «δύσκολες» δουλειές.

Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, τη συναντούμε στο «I’ll Sleep When I’m Dead» του 2003 με συμπρωταγωνιστή τον Clive Owen και την ίδια χρονιά στην «Πισίνα» του Ozon. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ, με τη Rampling στο ρόλο της Sarah Morton, μίας συγγραφέως που επισκέπτεται στην εκδότριά της στη Γαλλία για να αφιερωθεί στο νέο της βιβλίο. Όταν η κόρη της εκδότριας της Morton φτάσει κι αυτή στη Γαλλία, τότε θα πυροδοτήσει μία σειρά εξελίξεων κι ένα έγκλημα. Η ταινία έκανε αίσθηση κυρίως στην Ευρώπη, φέρνοντάς τη στις υποψηφιότητες – μεταξύ άλλων – σε βραβεία του Φεστιβάλ των Καννών και στα βραβεία César, ενώ ακόμη θεωρήθηκε ως ένα «δυνατό» comeback της Rampling στα κινηματογραφικά τεκταινόμενα.

Στις πιο πρόσφατες δουλειές της τη συναντήσαμε στη «Δούκισσα» του 2008 ως τη μητέρα της Keira Knightley, στο ρομαντικό δράμα «Μη με Αφήσεις Ποτέ» του 2010, στο «Melancholia» του Lars Von Trier και στην τηλεοπτική σειρά «Dexter» το 2013. Τέλος αναμένεται να συμμετάσχει στη δεύτερη σαιζόν της σειράς «Broadchurch» του ITV, κρατώντας μάλιστα έναν σημαντικό ρόλο.
Σε στιγμές εξίσου σημαντικές ήταν η απόδοση του τίτλου της Αξιωματικού του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (OBE) το 2001, ενώ το 2002 έγινε μέλος της Λεγεώνας της Τιμής στη Γαλλία.
Εμείς εδώ δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να την απολαύσουμε σε ακόμη περισσότερες αξιόλογες κινηματογραφικές – και τηλεοπτικές, γιατί όχι; – στιγμές!

05/02/2015 0 comments

NEWS

While u’re sleeping: Από Βρετανίδα, ξύπνησε Κινέζα

written by The K-magazine

Πως θα νοιώθατε αν μια μέρα ξυπνούσατε και ανακαλύπτατε ότι οι αντί για ελληνικά μιλούσατε … κινέζικα! Η Σάρα Κόλγουιλ από το Πλίμουθ της Βρετανίας, δεν αναρωτιέται, γιατί το έζησε! Ένα πρωί, ξύπνησε και η ιδιαίτερη τοπική προφορά της είχε αντικατασταθεί από κινέζικα.

Η 38χρονη είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν διαγνωστεί με το σύνδρομο ξενικής προφοράς, μια πάθηση τόσο σπάνια που μέχρι στιγμής έχουν καταγραφεί μόλις 61 περιπτώσεις από το 1941 έως το 2012.

Οι γιατροί ήρθαν σε επαφή με την “σπάνια” Σάρα όταν χρειάστηκε να νοσηλευτεί υποφέρονας από δυνατούς πονοκεφάλους.

“Eίναι απλά φρικτό” λέει η ίδια. “Ο κόσμος νομίζει ότι είμαι αλλοδαπή αλλά στη συνέχεια ξαφνιάζεται και προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει”.

Από τη μοιραία εκείνη ημέρα, η 38χρονη έχει βάλει στόχο ζωής να απαλλαγεί από το ανεπιθύμητο αυτό “δώρο” ενώ οι γιατροί καταβάλλουν το δικό τους αγώνα για να λύσουν το μυστήριο αυτό γρίφο.

Πηγή: iefimerida.gr

04/09/2013 2 comments

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Carey Mulligan…το χρυσό κορίτσι του Hollywood!

written by Ελισαβετ Χατζηγάκη

Το ντροπαλό και άγουρο καστανό κορίτσι από την ταινία «Περηφάνια και Προκατάληψη» μεταμορφώθηκε σε λευκό κύκνο. Ταλέντο αδιαπραγμάτευτο. Φινέτσα χαρακτηριστική. Προσωπικότητα ξεχωριστή. Η πάντα -αμήχανα-χαμογελαστή Carey έχει καταφέρει να αναδειχθεί στα 27 της χρόνια στο νέο “it-girl” του Χόλλυγουντ και αυτό όχι επειδή παρελαύνει στις κίτρινες φυλλάδες του εξωτερικού για τυχόν σκάνδαλα και καταχρήσεις, αλλά χάρις στη ξεχωριστή και χαμηλών τόνων παρουσία της.

Η μικροσκοπική Βρετανίδα ηθοποιός ήταν από τα παιδιά που αναγνώρισε από νωρίς το πάθος της για την ηθοποιία και είναι πλέον βέβαιο ότι η απάντηση που έδινε στην κλασική ερώτηση “Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;” ήταν “ηθοποιός”. Ξεκινώντας από μία σχολική παράσταση, καθιερώθηκε στον χώρο, με μόνο της οδηγό το πείσμα. Πήγε κόντρα στα όνειρα των γονιών της και τελικά το 2004, μετά από μια συνάντηση με το γνωστό Βρετανό σκηνοθέτη Julian Fellowes (Downton Abbey), κατάφερε να εισχωρήσει δειλά δειλά στο χώρο, παίζοντας δίπλα στην Keira Knightley, στην ταινία «Περηφάνια και Προκατάληψη».
Κάπως έτσι και πάντα με διακριτικά και σταθερά βήματα, φτάσαμε στο 2013, με την Carey Mulligan να μετράει συνεργασίες με καταξιωμένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες σε καταπληκτικές ταινίες όπως «Η Εκπαίδευση» (2009), η οποία της χάρισε και την πρώτη της υποψηφιότητα στα Όσκαρ. Το πρώτο της βραβείο BAFTA για την αξιοσημείωτη ερμηνεία της ως Τζένη, ήρθε στα χέρια της όταν ήταν μόλις 22 ετών. Το 2011 έρχεται η συνεργασία με τον «ωραίο και ταλαντούχο» Ryan Gosling στο «Drive». Ακολουθεί η αμφιλογόμενη ταινία «Shame» με θέμα τον εθισμό στο σεξ όπου και εκεί η γλυκιά ηθοποιός απέσπασε εκπληκτικές κριτικές και σχόλια.
Παρόλα αυτά η ταλαντούχα Carey δεν εντυπωσιάζει μόνο σαν ηθοποιός αλλά και με τις στυλιστικές της επιλογές, κατακτώντας τον κόσμο της μόδας με την έμφυτη φινέτσα και την λεπτή κομψότητα που ακτινοβολεί.

Στην Αμερικάνικη VOGUE το Μάιο του 2013 ως Daisy Buchannan

Το 2012, είναι η χρονιά που η γκουρού της μόδας και επικεφαλής της VOGUE, Anna
Wintour, την προσκαλεί να συνδιοργανώσουν το Met Ball Gala στη Νέα Υόρκη, που αποτελεί το απόλυτο event μόδας εδώ και πολλά χρόνια. Διαφαίνεται λοιπόν πως το άστρο της νεαρής ηθοποιού λάμπει πλέον για τα καλά και στο χώρο της μόδας.

Στιγμιότυπο από την ταινία «Ο Υπέροχος Γκάτσμπι» που προβάλεται στην Ελλάδα από της 16 Μαϊου

Η άνοδος προς την κορυφή δεν σταματά εκεί, αλλά συνεχίζεται με την πιο πρόσφατη συνεργασία της στην ταινία «O Υπέροχος Γκάτσμπυ» με σκηνοθέτη, τον φαντασμαγορικό Baz Lurmann και συμπρωταγωνιστή της, τον αβίαστα ταλαντούχο, Leonardo Dicaprio.
Ως Daisy Buchannan γοητεύει το κινηματογραφικό κοινό με την αιθέρια παρουσία της και επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά ότι όσα φώτα κι αν λάμψουν, όσα εκτυφλωτικά και φαντασμογορικά σκηνικά κι αν στηθούν, το ταλέντο της είναι αυτό που εντυπωσιάζει και αφήνει πάντα σχεδόν άφωνους κοινό και κριτικούς. Η απλότητα και η ντελικάτη και εύθραυστη εικόνα της, κάνουν την Carey Mulligan να ξεχωρίζει από τον αστραφτερό σωρό του Χόλυγουντ και το άστρο της να λάμπει ακόμα πιο έντονα….

31/05/2013 0 comments

ΕΡΕΥΝΕΣ

Τέσσερις στις δέκα Βρετανίδες κάνουν one night stand στις διακοπές

written by George Portelli

Οι Βρετανίδες κάτω των 30 ετών παραδέχονται σε ποσοστό μεγαλύτερο του 40% ότι έχουν κάνει τουλάχιστον μία φορά one-night stand στις διακοπές του, αναφέρει νέα έρευνα.

Και μάλιστα, σύμφωνα με την έρευνα, οι πιθανότητες ήταν μεγαλύτερες όταν έκαναν διακοπές κάπου στο εξωτερικό, παρά στη χώρα τους.

Το 10% αυτών ομολόγησε ότι είχε πέντε ή και περισσότερους εραστές μέσα σε μια εβδομάδα, ενώ το 48% αυτών έβρισκε το «ταίρι» του σε νυχτερινά κέντρα και μπαράκια.

Στην έρευνα, που διεξήγαγε το site γνωριμιών MissTravel.com, συμμετείχαν 30.000 Βρετανίδες, οι οποίες απάντησαν σε δέκα ερωτήσεις για τις σεξουαλικές τους… «συνήθειες» κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών.

Οι συμμετέχουσες έκριναν ότι οι πιο σέξι άντρες για εκείνες ήταν οι Ιταλοί σε ποσοστό 33%, ενώ το 40% αυτών πιστεύει ότι η Ελλάδα είναι ένας πολύ ρομαντικός προορισμός για καλοκαιρινές διακοπές.

Πηγή:http://www.newsbeast.gr

21/06/2012 0 comments