Θυμάσαι εκείνη την εποχή που πήγαινες σχολείο και ανυπομονούσες να αρχίσεις να δουλεύεις και να είσαι μεγάλος; Ωραίες εποχές, δεν μπορείς να πεις. Όλα ήταν έτοιμα και δεν είχες κανένα άγχος, μόνο όνειρα ,ελπίδες για το μέλλον, άντε και καμία ερωτική απογοήτευση από εκείνες τις «βαριές» του σχολείου. Αλλά και μια μεγάλη αγωνία για το πότε θα περάσει ο καιρός και θα γίνεις και εσύ ένας από αυτούς τους «ανεξαρτήτους» που μένουν μόνοι τους και δεν έχουν κανέναν μπαμπά και καμία μαμά να τους λένε τι να κάνουν.
Σου έχω νέα! Η ενηλικίωση δεν είναι τόσο ονειρική! Ποτέ δεν ήταν δηλαδή, απλώς κανένας δεν σε είχε ενημερώσει για το τι ακριβώς σημαίνει. Έχει υποχρεώσεις, έχει τρέξιμο, έχει ακόμα μεγαλύτερη αγωνία και δυσκολίες που ποτέ δεν σκέφτηκες… γιατί πάντα την έβλεπες μέσα από ένα πρίσμα «αγγελικά πλασμένο», σαν σινεμά ένα πράγμα. Δεν είναι! Ακόμα κι αν η σχέση σου με τους γονείς σου είναι καλή, είσαι σε μία διαρκή επικοινωνία μαζί τους. Τους αγαπάς, σου λείπουν πολύ, όταν φεύγεις από το σπίτι και τότε καταλαβαίνεις την πραγματική τους αξία και τους χρειάζεσαι… Πάντα, δηλαδή …
Τουλάχιστον, εγώ προσωπικά, όποια απορία και αν έχω -από μαγειρική μέχρι πρακτική- τη μαμά και τον μπαμπά θα πάρω. Ναι, ναι ξέρω, τώρα θα αρχίσουν τα σχόλια τύπου το «κοριτσάκι του μπαμπά» αλλά δε με νοιάζει, είμαι και είμαι και πολύ καλά με αυτόν το τίτλο. Στη τελική η αγάπη των γονιών μας είναι η μόνη που δε ζητά τίποτα πίσω και που δίνεται συνέχεια και για πάντα.
Το αστείο με την ενηλικίωση είναι ότι όσο και να σε κάνουν οι συνθήκες να αισθάνεσαι μεγάλος και υπεύθυνος, κατά βάθος μέσα σου, δεν πιστεύεις ότι σου έχει συμβεί. Μίλαγα κάποια στιγμή, με μία φίλη μου και λέγαμε ότι τώρα που παίζουμε τους μεγάλους, εκείνη κάνει τη δασκάλα και εγώ τη δημοσιογράφο. Ουσιαστικά σαν να είμαστε ακόμα παιδιά που απλώς καταφέρνουν να προσαρμόζονται στο κόσμο των ενηλίκων και… αν το καλοσκεφτείς αυτό είναι.
Όλοι μας λίγο πολύ αυτό κάνουμε, διαφορετικά, πως αλλιώς να εξηγήσεις τις παιδιάστικες συμπεριφορές ανθρώπων 40 χρονών, ή άλλους που έχουν περάσει τα 30 και ακόμα δεν μπορούν να παραδεχτούν συναισθήματα ή δεν μπορούν να είναι ειλικρινείς απέναντι στον ίδιο τον εαυτό τους και να πουν «όχι» ή «ναι». Πώς αλλιώς μπορείς να εξηγήσεις ότι υπάρχουν άνθρωποι περασμένα τα 60 που ασχολούνται με παιδικά παιχνίδια και άλλοι που- όσο και αν μεγαλώσουν- τη γυμνασιακή τους συμπεριφορά δεν την αφήνουν πίσω με τίποτα;
Όσο και να το προσπαθούμε πότε δεν μεγαλώνουμε πραγματικά. Ο μικρός εαυτός μας είναι πάντα εκεί έτοιμος να βγει και να τα κάνει όλα χάλια, να αναποδογυρίσει τον κόσμο, αν τον αφήσουμε. Απλώς με τα χρόνια κουράζεται και βγαίνει πιο σπάνια, είναι που από τη συνήθεια έχουμε μάθει και εμείς να συμπεριφερόμαστε πιο πολύ σαν μεγάλοι. Όμως μέσα μας είμαστε πάντα εκείνοι οι έφηβοι που ονειρεύονται να γίνουν κάτι άλλο από αυτό, που η ενηλικίωση τους έκανε, τους εγκλωβίζει και τους υποδεικνύει πώς να ζήσουν.
