από τον “Προμηθεα”
Κοινή εμπειρία των περισσοτέρων ανδρών αποτελεί το γεγονός ότι οι γυναίκες ωριμάζουν και ολοκληρώνονται ψυχή τε και σώματι, πάντοτε και σύμφωνα με τη θεωρία της αναλογικότητας, στην ηλικία 18-23 ετών.
Τον τελευταίο καιρό παρατηρείται εντόνως μια «εσωτερική» αντιπαράθεση μεταξύ των εγκαλούμενων ή κατηγορούμενων πλέον γυναικών αυτής της ηλικίας, και των «ώριμων» 30something, οι οποίες στην προσπάθειά τους
για να αποκατασταθούν, μέσα σε ένα δυσοίωνο πλαίσιο που οριοθέτησε για αυτές ο αμείλικτος και ακριβοδίκαιος χρόνος, αρκετά σοφότερες και πιο προσγειωμένες, κάποιες προσγειώθηκαν απότομα. Χωρίς επιχειρήματα και δίχως επίγνωση αυτού του μειονεκτήματος, συναισθηματικά άρρωστες κοντά στην τρέλα, απόρροια ενός συγκερασμού μιας κατακόρυφα φθίνουσας γοητείας αλλά και της μειωμένης αυτοκυριαρχίας τους απέναντι στη σεξουαλικότητα των ανδρών, εναποθέτουν όλες τις ελπίδες τους στο εξής ερώτημα: «Ωραίες οι πιτσιρίκες αλλά τι μπορείς να συζητήσεις με ένα εικοσάχρονο»;
Εν πολλοίς και εν ολίγοις το γεγονός ότι μια γυναίκα έχει εκθετικά περισσότερες εμπειρίες από μια μικρότερή της ή έχει εργαστεί ως
γραμματέας-τηλεφωνήτρια την καθιστά ενδιαφέρουσα για συζήτηση; Η προϋπηρεσία στη νυχτερινή ζωή της Πλουτάρχου, της Ναυαρίνου και της Λουκιανού συνιστά την επιπρόσθετη αξία στην ικανότητα για διάλογο;
Ποιος άνδρας έχει όρεξη για κουβέντα; Δεν είναι τυχαίο ότι κορίτσια που θεωρούσαμε «ξεχωριστά» στο σχολείο, σήμερα έχουν τη δική τους οικογένεια…
Στον αντίποδα τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί ένα νέο είδος “χαζογκόμενας”, η φιλόδοξη εξέλιξή του, που, πήρε την εκδίκησή του… Η “χαζογκομενα-κουλτουριάρα” προσπαθεί να ενσαρκώσει τον ρόλο της ψαγμένης και της alternative και είναι πάντα αυτή που μισεί φανατικά και θάβει τις original χαζογκόμενες. Στις τελευταίες θα αναφερθούμε αργότερα.
Η “κουλτουριάρα-χαζογκόμενα” ασχολείται με τις τέχνες, συνήθως σπουδάζει αρχιτεκτονική ή σχέδιο ή κάτι παρεμφερές και προσποιείται ότι της αρέσει η jazz-funk. Γενικά έχει άποψη για όλα. Εάν τύχει και βρεθείς σε ένα μουσείο, και ειδικότερα στις αίθουσες που φιλοξενούνται τα μεγάλα και κλασικά έργα τέχνης, σπάνια θα συναντήσεις γυναίκα. Για κάποιο λόγο είναι όλες συσπειρωμένες στην αίθουσα μοντέρνας τέχνης!
Χαζεύουν σαν την αντιλόπη μπροστά από τον πίνακα του Dali και χαριεντίζονται προσπαθώντας να τον αναλύσουν. Η μοντέρνα τέχνη, όπως και η jazz, σύμφωνα με μια αμερικανική μελέτη θεωρούνται από την πλειονότητα των γυναικών αποκρουστικές μορφές τέχνης διότι δεν συμβαδίζουν με τον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου τους. Μια γυναίκα θέλει να υπάρχει πάντα λογική, συνοχή και προβλεψιμότητα κάτι το οποίο απουσιάζει πλήρως από αυτές τις μορφές τέχνης. Αυτό αποδεικνύει και το μέγεθος της υποκρισίας τους. Συνήθως εμφανίζονται σε festival comics, διασκεδάζουν σε ψαγμένα μπαράκια στο γκάζι, βλέπουν ρωσικό
κινηματογράφο και όνειρο τους είναι να πάνε στην Βαρκελώνη για να δούνε τις αηδίες του Gaudi. Ακούνε «Εν λευκώ» και «Κόσμος» και παραμυθιάζονται με τα ποδήλατα, την οικολογία και τη νέο-αφιχθείσα εξ Αμερικής γιόγκα. Έχουν εμπλακεί σε spiritual συγκεντρώσεις τύπου ρείκι και άλλες βουδιστικές πρακτικές νομίζοντας ότι έτσι θα θεραπεύσουν τον καρκίνο με τα χέρια τους ή θα διώξουν την κακή ενέργεια από το σπίτι καίγοντας δύο κιλά φασκόμηλο…
Το χειρότερο όμως με αυτές τις γκόμενες είναι ότι δεν έχουν καμία αξιοπιστία στο sex, αν και απελευθερωμένες και νοσταλγοί του Woodstock έχουν taboo και κόμπλεξ και θεωρούν οποιαδήποτε παραλλαγή των “συμφωνηθέντων” σαν φαλλοκρατική απαίτηση.
Η γενιά μας έχει ένα σύνδρομο το οποίο είναι γνωστό σαν το σύνδρομο του Baywatch. Οι άνδρες ονειρεύονται μια γυναίκα σαν την Pamela και οι γυναίκες προσπαθούν με κάθε τρόπο να μην μοιάσουν σε αυτήν. Δυστυχώς όμως η απύθμενη βλακεία της Pamela είναι δεδομένη και για εκείνες…