Ελλάδα

Η αναμονή των καλοκαιρινών διακοπών, η προετοιμασία των βαλιτσών και λοιπών θαλασσινών ή μη αξεσουάρ που θα φορτώσουμε και θα ξεφορτώσουμε, σηματοδοτούν την ουσία της αγαπημένης ( για τους περισσότερους τουλάχιστον ) εποχής του χρόνου.
Ας είναι στη Ζάκυνθο, μπορεί και στη Μυτιλήνη, στη Σίφνο ή και κάπου στην Εύβοια, στην Άνδρο και στην Τήνο, στην Σαντορίνη ή στο Περιγιάλι… Ας είναι κάπου ,παντού, παραθαλάσσια, στην Ελλάδα. Να είναι ένα ταβερνάκι, ντόπιων ανθρώπων, της δουλειάς, που πάμε χρόνια και μας ξέρουν. Τους αγαπάμε και μας αγαπούν. Που τους σεβόμαστε και μας σέβονται.

Αν έχουν και ένα μποστάνι για τα θερινά σαλατικά και λίγα ζωντανά για τα τυράκια ακόμα καλύτερα. Μα και αν δεν έχουν, θα προμηθεύονται με γνώση και μεράκι, πρώτες ύλες καλλιεργημένες με ευθύνη. Τα ψάρια έρχονται καθημερινά με το καΐκι, ημέρας πάντα –και αν είναι χθεσινά θα στο πουν- και τα χταπόδια λιάζονται στο τεντωμένο σύρμα.
Ο ήλιος σπάταλος, η σκιά παχιά κάτω απ τη μουριά και τα σώματα γλυκά κουρασμένα από τη θάλασσα και το κολύμπι. Οι κουβέντες έχουν αρχίσει και τα καλαμπούρια διαδέχονται το ένα το άλλο. Το τραπέζι έχει στρωθεί και οι μπύρες περιμένουν στο ψυγείο.

Τρώμε ψάρι ψιλό, τηγανισμένο άψογα με το δέρμα κρουστό και τη σάρκα του λευκή, αλάδωτη και ζουμερή. Τραγανή φρέσκια τηγανητή πατάτα, τηγανισμένη μαστόρικα, σαλάτα ντομάτα με εξαιρετικό ελαιόλαδο, βλίτα τρυφερά και αμπελοφάσουλα, χταπόδι στα κάρβουνα, γεμιστά μελωμένα με τη μυρωδιά του δυόσμου και του μαϊντανού να σε τρελαίνει. Όλα στη μέση του τραπεζιού, να τσιμπάμε, και γύρω φίλοι της καρδιάς και του χρόνου…

Όποιον και αν ρωτήσετε, όσο οπαδός και αν είναι των καινούριων γεύσεων και πειραματισμών στη μαγειρική, όσων ταλαντούχων σεφ κι αν έχει δοκιμάσει τις δημιουργίες, δεν θα αντάλλασε με τίποτα ένα τέτοιο μεσημέρι.
Ο τόπος, η παρέα, οι καθαρές γεύσεις, τα φρέσκα υλικά ενώνουν τη νοστιμιά των φαγητών με τη γλύκα του μεσημεριού και των ανθρώπων.

Ελαιόλαδο, κρασί, «φτωχικά» φρέσκα προϊόντα ανεκτίμητης θρεπτικής αξίας και μεθυστικών αρωμάτων. Αυτά είναι τα υλικά της μαγειρικής κληρονομιάς μας.

Καλό καλοκαίρι σε όλους.
Δ.

Ζούμε περίεργες μέρες και καταστάσεις. Γράφεται ιστορία και δεν είμαι σίγουρος ότι το έχουμε πάρει χαμπάρι.
Στο κομμάτι των τροφίμων 2 τινά συμβαίνουν: Τα τρόφιμα που παράγονται ή είναι πολύ φθηνά και ελέγχονται ποιοτικά ή είναι αναβαθμισμένα και πολύ ακριβά! Υπάρχουν βέβαια πάντα και οι εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν αυτούς τους κανόνες.
Φθηνότερα είναι συνήθως τα πρωτογενή ή μεταποιημένα προϊόντα που προέρχονται από συμβατικές καλλιέργειες, στις οποίες χρησιμοποιούνται ανόργανη λίπανση και αρκετά φυτοφάρμακα. Μιλάμε δηλαδή για καλλιέργειες που έχουν σαν στόχο το μέγιστο αποτέλεσμα με το μικρότερο δυνατό κόστος. Είναι αρκετές οι φορές που τα συγκεκριμένα προϊόντα έχουν κατηγορηθεί για υπολείμματα χημικών, φυτοφαρμάκων αν πρόκειται για τη γεωργία, αντιβιοτικών και ορμόνων, όταν πρόκειται για την κτηνοτροφία.
Τα ακριβότερα, τα οποία θεωρητικά τουλάχιστον, είναι ποιοτικότερα και απαλλαγμένα από επικίνδυνα υπολείμματα, είναι αυτά της βιολογικής γεωργίας και κτηνοτροφίας. Ενδιάμεσα στάδια όπως αυτό της ορθής γεωργικής πρακτικής ή της ελεύθερης βοσκής, κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση.

Και μετά ήρθε το «κίνημα» της πατάτας….
Παραβλέποντας το γεγονός ότι ξεκίνησε σαν τηλεοπτικό θέαμα και ασχέτως των κινήτρων-αν υπήρχαν- αυτού του ακτιβισμού των παραγωγών, η απευθείας διάθεση των παραγόμενων προϊόντων έφερε στο προσκήνιο ένα σημαντικό ζήτημα. Πώς γίνεται να φτάνουν στο σπίτι μας και στο τραπέζι μας σε λογικές τιμές όπως αρμόζει σε θέματα που αφορούν στην επιβίωση μας;

Μέχρι στιγμής, από την παραγωγή στην κατανάλωση μεσολαβούν 4 στάδια. Γεωργός ή κτηνοτρόφος, τοπικός έμπορος, κεντρικός χονδρέμπορος, μανάβης/χασάπης-σούπερ μάρκετ. Από 1 κιλό πατάτες δηλαδή ζουν 4 κατηγορίες επαγγελματιών. Αυτό που πωλείται 10 λεπτά το κιλό στο χωράφι φθάνει στο σπίτι μας 6-7 φορές ακριβότερο. Αποτέλεσμα αυτού του γεγονότος είναι η εγκατάλειψη του επαγγέλματος του γεωργού και η ανεξέλεγκτη εισαγωγή εκατομμυρίων τόνων τροφίμων.
Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να καταργηθεί ούτε το χονδρεμπόριο ούτε το εμπόριο. Θα μπορούσαν όμως να οργανωθούν οι παραγωγοί σε επαγγελματικούς συνεταιρισμούς και να παίξουν και αυτοί το ρόλο του τοπικού εμπόρου και χονδρεμπόρου. Αυτή, ίσως, να ήταν μια επανάσταση που θα μπορούσε να αλλάξει την τιμή και την ποιότητα των προϊόντων, ίσως και την κατάσταση της χώρας μας…