Αφορμή για το σημερινό μου άρθρο είναι τα πολλά μηνύματα που έχω λάβει αλλά και μια προσωπική ιστορία που με απασχόλησε πρόσφατα σε κοντινό μου πρόσωπο, όταν αποφάσισε να επισημοποιήσει τη σχέση που είχε αλλά βρήκε εμπόδιο τους γονείς!
Μπορεί το σημερινό μας θέμα να σας θυμίσει παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Με τους γονείς να διαφωνούν για τον γαμπρό ή τη νύφη που έμπαινε στο σπίτι καθώς δεν ήταν του ίδιου κοινωνικού επιπέδου. Το πέρασμα των χρόνων μπορεί να έφερε απελευθέρωση των ηθών και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων να έχουν γίνει πιο εύκολες, πιο ευκαιριακές… η ελληνική κοινωνία όμως και ο θεσμός της οικογένειας διατηρεί ακόμη στο πέρασμα των χρόνων κάποιες βασικές αρχές: Ο γάμος ή αν θέλετε η “επισημοποίηση της σχέσης”, πρέπει να έχει την έγκριση – την “ευχή” έλεγαν κάποτε- των γονιών και των δύο πλευρών.
Τι γίνεται όμως όταν οι γονείς αντιδρούν;
Ένα γνωστό μου πρόσωπο, με καριέρα και οικονομική ανεξαρτησία αποφάσισε μετά από σχέση δύο χρόνων- και έχοντας φτάσει τα 35 – να παντρευτεί και να δημιουργήσει οικογένεια.
Η επιλογή του συντρόφου όμως δεν ήταν καθόλου αρεστή στους γονείς καθώς ο σύντροφος της δεν είχε το ανάλογο μορφωτικό και επαγγελματικό υπόβαθρο με αυτό της κοπέλας. Το δίλημμα που τέθηκε από τους γονείς ήταν ξεκάθαρο: Ή αυτός ή εμείς.
Πως καλείσαι να επιλέξεις τι θα κρατήσεις από τα δύο και με ποια κριτήρια παίρνεις μια τέτοια απόφαση; Στην περίπτωση που γνωρίζω εγώ, οι γονείς πέρασαν στο περιθώριο. Μετά από λίγο καιρό ήρθε το παιδάκι και οι γονείς συνειδητοποίησαν απλά ότι έχασαν τον γάμο του παιδιού τους αλλά και το εγγόνι τους . Τις ωραιότερες και πιο σημαντικές στιγμές της κόρης τους…
Είναι πολλές οι συγκρούσεις ανάμεσα σε γονείς και παιδιά για την επιλογή μιας σχέσης ή ενός γάμου. Η μεγάλη διαφορά ηλικίας ανάμεσα στο ζευγάρι, προηγούμενοι γάμοι ή ύπαρξη παιδιών και πολλές ακόμη περιπτώσεις…
Σίγουρα βλέποντας τα πράγματα από την πλευρά των παιδιών δεν μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε το λόγο που οι γονείς επιθυμούν να εμπλέκονται στις σχέσεις μας ή να αποφασίζουν για τη ζωή μας. Παράλληλα, φαντάζει πολύ εκβιαστικό το δίλημμα που θέτουν στα παιδιά τους για να διαλέξουν τι θέλουν να κρατήσουν στη ζωή τους: τη σταθερότητα της οικογένειας που είχαν μέχρι τώρα και την ασφάλεια που αυτή τους παρείχε με αγάπη και θαλπωρή μέχρι σήμερα, ή το ρίσκο της δημιουργίας μιας νέας οικογένειας, της δικής τους όμως οικογένειας, με έναν άνθρωπο που εκείνοι δεν εγκρίνουν.
Στρέφοντας το πρίσμα από μια άλλη οπτική γωνία -αυτή των γονιών- θα μπορούσε κάποιος να δώσει μια «δικαιολογία» στους ανθρώπους που ανησυχούν για το μέλλον του παιδιού τους, που φοβούνται να το δουν να φεύγει μακριά τους με έναν άλλον άνθρωπο που προφανώς δεν έχει τα στοιχεία που εκείνοι πάντα φαντάζονταν και επιθυμούσαν για το παιδί τους.
Μήπως όμως αυτό αποτελεί απωθημένο των γονιών που απλά μεταφέρεται στα παιδιά; Η πλήρης αποκατάσταση σε τομείς κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου, μη λαμβάνοντας υπόψη τα αισθήματα αλλά μόνο την «καλή ζωή» και «εξασφάλιση» του παιδιού τους στο μέλλον;
Ομολογώ ότι ο χειρισμός τέτοιων καταστάσεων είναι αρκετά δύσκολος και νομίζω ότι χρειάζεται πολύ υπομονή από την πλευρά του ζευγαριού. Σίγουρα, σε σχέση με τους γονείς που πολλές φορές εμμένουν στις σκέψεις και τις αποφάσεις τους, οι νέοι μπορούμε να είμαστε πιο διαλλακτικοί. Δεν εννοώ φυσικά να ακολουθήσουμε αυτό που μας επιτάσσουν αλλά να προσπαθήσουμε με στρατηγική, με επιχειρήματα και με ηρεμία να τους δώσουμε να καταλάβουν γιατί το παιδί τους θα είναι ευτυχισμένο με την επιλογή που θα κάνει για το μέλλον του. Κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει από τους γονείς το δικαίωμα να ανησυχεί για τα παιδιά του.
Νομίζω πως αυτό είναι ένα συναίσθημα που «εμφυτεύεται» στους γονείς με τη γέννηση των παιδιών τους. Πριν όμως τους απορρίψουμε θα πρέπει να είμαστε σίγουροι για την επιλογή μας. Γιατί μπορεί να διαφωνούμε με τις εμμονές τους, μπορεί όμως και με την εμπειρία τους από τη ζωή να βλέπουν κάτι που εμείς δεν μπορούμε να διακρίνουμε «τυφλωμένοι» από τα συναισθήματά μας.
Δεν μπορούμε να ακυρώσουμε το ένστικτο προστασίας των γονιών μας προς εμάς και ίσως κάποιες φορές να αποδεικνύεται πως τελικά είχαν δίκιο…
Σας ευχαριστώ για όλα τα μηνύματα που λαμβάνω από εσάς ! Συνεχίστε να μου στέλνετε στο [email protected]
