Tag:

επιθετικότητα

Η μετάβαση στη μητρότητα δεν ακολουθείται πάντα από ευχάριστα συναισθήματα. Οι γυναίκες που έχουν μόλις φέρει στον κόσμο ένα παιδί, μπορεί να νιώσουν και κάποια δυσάρεστα συναισθήματα όπως άγχος, θλίψη, αίσθηση ανικανότητας και απάθεια. Γενικότερα, μετά τον τοκετό η γυναίκα βιώνει μία τεράστια ψυχολογική αναστάτωση, γνωστή ως δάκρυα λοχείας. Αυτό είναι παροδικό. Όταν όμως, τα συναισθήματα αυτά συνεχίζουν, τότε λέμε ότι η μητέρα πάσχει από επιλόχεια κατάθλιψη.

Η επιλόχεια κατάθλιψη είναι μία “νόσος” στην οποία σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν ορμονικοί και ψυχολογικοί παράγοντες. Οι αλλαγές που συμβαίνουν στο σώμα της γυναίκας, όπου παρατηρείται απότομη πτώση των οιστρογόνων και αυξημένη έκκριση προλακτίνης, προκαλούν αλλαγές στην ψυχοσύνθεσή της. Η εικόνα του σώματος αλλάζει, και η γυναίκα συνήθως δεν αισθάνεται ιδιαίτερα ελκυστική και ποθητή από το σύζυγό της.

[quote_right]Μεγάλη σημασία σε αυτή την περίοδο έχει και η συμπεριφορά του συζύγου. Ο γόνιμος διάλογος και η ψυχολογική υποστήριξη από το περιβάλλον της μητέρας, και κυρίως από τον σύζυγο, βοηθούν τη μητέρα να ξεπεράσει τα αρνητικά συναισθήματα.[/quote_right]
Τα αίτια που οδηγούν στην επιλόχεια κατάθλιψη είναι ποικίλα. Η μητέρα νιώθει αρκετά πιεσμένη με την έλευση του παιδιού, και νιώθει εγκλωβισμένη από τη συνεχή ενασχόλησή της με το βρέφος. Η ίδια έχει πολλές φορές αυξημένες προσδοκίες από τον εαυτό της, ενώ συχνά νιώθει ότι είναι ανίκανη να ανταπεξέλθει και να ικανοποιήσει σωστά τις ανάγκες του παιδιού της.

Η κατάθλιψη της μητέρας, κίνδυνος για το βρέφος….
Όταν η μητέρα αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες του βρέφους, εκείνο νιώθει αυτή την αδιαφορία, με αποτέλεσμα να κλείνει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να διακοπεί η ψυχοκινητική ανάπτυξη του παιδιού, όπως να σταματήσει να χαμογελά, να αποφεύγει τη βλεμματική επαφή, να μην αναμένει αγκαλιές, να μην αντιδρά στα διάφορα ερεθίσματα, να έχει προβλήματα ύπνου, διατροφής ή και συχνές λοιμώξεις.

Τα συμπτώματα της μητέρας πάσχουσας εκδηλώνονται με μειωμένη διάθεση, επιθετικότητα προς το βρέφος, σωματικό πόνο, ψυχολογικές μεταπτώσεις, διαταραχές διατροφής και ύπνου, έλλειψη ενδιαφέροντος για οποιαδήποτε δραστηριότητα.

Σε κάθε περίπτωση, η επιλόχεια κατάθλιψη ξεπερνιέται μόνο με τη συμπαράσταση των αγαπημένων ανθρώπων της πάσχουσας. Εάν παρόλα αυτά τα συμπτώματα δεν υποχωρούν, θα πρέπει να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό ψυχοθεραπευτή, ο οποίος μέσω της κατάλληλης ψυχοθεραπείας και φαρμακευτικής αγωγής θα τη βοηθήσει να ξεπεράσει την επιλόχεια κατάθλιψη και να επιστρέψει στη γονεϊκή πραγματικότητα.

Πηγή: εδώ

06/11/2014 0 comments

PSYCHO & SEX

Υπνοβασία: Πάθηση ή συνήθεια;, από τη Μαρία Μάρκου

written by The K-magazine

Ο φυσιολογικός ύπνος διακρίνεται σε δύο διαφορετικά ποιοτικά στάδια: i) τον ύπνο χωρίς τις ταχείες κινήσεις των οφθαλμών (NREM) και ii) τον ύπνο με ταχείες κινήσεις των οφθαλμών (REM) κατά την διάρκεια του οποίου ονειρευόμαστε, το σώμα βρίσκεται σε μια αναστολή λειτουργίας ας πούμε (παράλυτο κι ακίνητο), πλην των οφθαλμών που παρακολουθούν το όνειρο/εφιάλτη και συνεπώς κινούνται.

– Τι είναι η υπνοβασία;

Η υπνοβασία είναι μια διαταραχή του ύπνου, η οποία εμφανίζεται στο ΝREM στάδιο, 90 έως 120 λεπτά από την στιγμή του ύπνου, το επεισόδιο διαρκεί από 1 έως 30 λεπτά και θεωρείται ως διαδικασία ατελούς αφύπνισης: ο εγκέφαλος κοιμάται αλλά το σώμα ξυπνά. Έτσι λοιπόν, είναι σύνηθες για έναν υπνοβάτη να έχει τα μάτια ανοικτά (αλλά να μοιάζουν “γυάλινα” ή σε σύγχυση), να παραμιλά ασυνάρτητα ή μπερδεμένα, να σηκωθεί από το κρεβάτι και να στέκεται ακίνητος ή να αρχίσει να περπατά μηχανικά. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, μπορούν να εκδηλωθούν περισσότερο πολύπλοκες ή δεξιότεχνες κινητικές δραστηριότητες όπως το να οδηγήσει αυτοκίνητο. Συνήθως όμως, η κινητική δραστηριότητα δεν αποκλίνει από την καθημερινή μέσα στον χώρο που περιβάλλει το άτομο καθώς έχει διαπιστωθεί κάποια – πολύ μειωμένη φυσικά – συνείδηση του χώρου αυτού. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως η υπνοβασία χαρακτηρίζεται από την έλλειψη μνήμης του επεισοδίου με αποτέλεσμα ο υπνοβάτης να μη θυμάται τίποτα το επόμενο πρωί.

Το φύλο δεν επηρεάζει την επιδημιολογία αλλά η ηλικία αποτελεί σημαντικό παράγοντα: η υπνοβασία λοιπόν είναι συνηθισμένη σε μικρά παιδιά 5 – 12 ετών, στην εφηβεία μοιάζει να εξαφανίζεται ενώ στους ενήλικες παραμένει σε ποσοστό 1 στους 50.

–Αίτια της υπνοβασίας:

Σύμφωνα με την επιστημονική κοινότητα η σημαντικότερη αιτιολογία της εν λόγω διαταραχής είναι η κληρονομικότητα. Άλλες σημαντικές αιτίες είναι το στρες και το άγχος, η κατανάλωση αλκοόλ και άλλων ναρκωτικών ουσιών, η έλλειψη ύπνου ενώ σε κάποιες περιπτώσεις η υπνοβασία έχει συνδεθεί παθολογικά με την επιληψία.

-Αντιμετώπιση της υπνοβασίας:

Στην πραγματικότητα η υπνοβασία δεν θεραπεύεται καθώς όπως ήδη αναφέραμε, στη πλειοψηφία των περιπτώσεων θα ξεπερασθεί από μόνη της όσο το παιδί μεγαλώνει. Η διαχείρισή της έγκειται κυρίως στην ασφάλεια του υπνοβάτη κατά την διάρκεια των επεισοδίων:

* Ήσυχο περιβάλλον χωρίς ερεθίσματα αφύπνισης
* Απομάκρυνση αιχμηρών ή άλλων επικίνδυνων αντικειμένων
* Αδυναμία πρόσβασης στην έξοδο και απομάκρυνση των κλειδιών σπιτιού και αυτοκινήτου
* Επιλογή υπνοδωματίου στο ισόγειο για την αποφυγή σκαλοπατιών

Επίσης, στην περίπτωση των παιδιών, οι γονείς μπορούν να προβούν στην παρακάτω τεχνική: Για ένα διάστημα μιας εβδομάδας περίπου, να παρακολουθούν το παιδί όσο κοιμάται ώστε να καταγράψουν την ώρα που ξεκινά το επεισόδιο της υπνοβασίας καθώς και την διάρκειά του. Μετά το πέρασμα της εβδομάδας αυτής, μπορούν να ξυπνούν το παιδί 15 με 20 λεπτά πριν ξεκινήσει το επεισόδιο, να το κρατήσουν άγρυπνο κατά τον χρόνο εκδήλωσης της υπνοβασίας και έπειτα να το κοιμίσουν πάλι.

Σε ό,τι αφορά τους ενήλικες συνίσταται αποχή από το αλκοόλ και άλλες ουσίες όπως και αντιμετώπιση των ψυχολογικών παραγόντων που αναφέρθηκαν λ.χ. στρες ώστε να αποφευχθεί η υπνοβασία.

Είναι σημαντικό, είτε πρόκειται για παιδιά είτε για ενήλικες, ο υπνοβάτης να μην ταρακουνηθεί ή θορυβηθεί και αφυπνισθεί, αλλά να οδηγηθεί ήσυχα και με ήπιες κινήσεις πίσω στο κρεβάτι του.

– Υπνοβασία και επικινδυνότητα:

Το 2009, στην Δυτική Ουαλία, ο 59χρονος Μπράιαν Τόμας και η 57χρονη Κριστίν Τόμας, βρίσκονταν σε διακοπές. Ενόσω κοιμούνταν μέσα στο αυτοκινητούμενο, τους παρενόχλησε μια παρέα νεαρών, τους ξύπνησε κι αφού έφυγαν το ζευγάρι έπεσε και πάλι για ύπνο. Έπειτα ο Μπράιαν ξύπνησε, βρήκε τη σύζυγό του δίπλα του νεκρή και κάλεσε την αστυνομία. Τελικά, ο Μπράιαν είχε πνίξει την γυναίκα του κατά την διάρκεια ενός επεισοδίου υπνοβασίας όπου έβλεπε ένα όνειρο ότι η προηγούμενη παρέα των νεαρών είχε μπει μέσα στο αυτοκινητούμενο. Ο ίδιος υπέφερε από επεισόδια υπνοβασίας 50 χρόνια και σύμφωνα με τους γιατρούς, η συγκεκριμένη συμπεριφορά του ορίζεται από την νομική έννοια του αυτοματισμού: το μυαλό του δεν μπόρεσε να ελέγξει αυτό που έκανε το σώμα του.

Παρότι η υπνοβασία θεωρείται ακίνδυνη για τους άλλους (πλην του ίδιου του ατόμου που μπορεί να εκθέσει τον εαυτό σου σε ατυχήματα), η επιθετικότητα μπορεί να προκύψει όταν η υπνοβασία αντί να εκδηλωθεί κατά το NREM στάδιο που αναφέραμε, εμφανίζεται τελικά σε άλλα στάδια του ύπνου που σχετίζονται με την παράλυση των σκελετικών μυών και το ξεκαθάρισμα των πληροφοριών όπου εξελίσσονται και τα περισσότερα όνειρα. Σύμφωνα με την δρ Έλεν Έμσελεμ, διευθύντρια του Κέντρου Διαταραχών Ύπνου και Αγρυπνίας του Μέριλαντ, η ατελής ή η απουσία παράλυσης των σκελετικών μυών σε συνδυασμό με ένα κακό όνειρο ή κάτι που γίνεται αντιληπτό ως κίνδυνος, μπορεί να κάνει την υπνοβασία επικίνδυνη.

Έτσι π.χ. αν ο υπνοβάτης βλέπει στο όνειρό του ότι δέχεται επίθεση, θα αντιληφθεί την αφύπνιση ως κίνδυνο και μπορεί να κάνει κακό άθελά του στον άνθρωπο που προσπαθεί να τον ξυπνήσει. Σύμφωνα με την ίδια λοιπόν “αν πρέπει να ξυπνήσετε έναν υπνοβάτη, ανάψτε το φως, βγείτε από το δωμάτιο και φωνάξτε τον απ’ έξω”.

Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ

Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:

–Έρωτας : Χημικό cocktail ή απλά μεθυστικός;, από τη Μαρία Μάρκου
–Κρίσεις πανικού; Don’t panic!,από την Μαρία Μάρκου
–Εφηβεία και σεξουαλικότητα, από τη Μαρία Μάρκου
–Δώσε τόπο στην οργή, από την Μαρία Μάρκου

17/07/2014 0 comments

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

“Επιθετικότητα ή Ζωηράδα”: Οι λέξεις αλλάζουν τη στάση των γονέων… από την Εφη Νικολοπούλου

written by The K-magazine

Η μητέρα στο σπίτι:

«Όχιιιι …Γιάννηηηη… μην το κάνεις! Μα καλά γιατί χτύπησες πάλι τον αδερφό σου και κλαίει; Γιατί πάντα επαναλαμβάνεις αυτή τη λάθος συμπεριφορά, είσαι επιθετικός και δε με ακούς καθόλου; Ο μπαμπάς και η μαμά δε σε αγαπάνε καθόλου»!

ΑΝ όμως Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΕΓΕ:

«Γιάννη …πάω στην κουζίνα να ετοιμάσω το βραδινό μας! Παίξε ήρεμα με τον αδερφό σου! Σας έχω πολύ εμπιστοσύνη! Ξέρω ότι μπορείτε να παίξετε πολύ καλά μεταξύ σας και εγώ με το μπαμπά χαιρόμαστε πολύ γι’ αυτό! Μπράβο… αγόρια μου»!

Tip: Υπάρχει διαφορά στη συμπεριφορά των παιδιών όταν οι γονείς εκφράζονται με θετικό τρόπο.

Η επιθετική συμπεριφορά είναι φυσικό να παρουσιαστεί σε κάποια περίοδο της ζωής του παιδιού γιατί αποτελεί στάδιο υγιούς έκφρασης. Η θετική επιθετική στάση του παιδιού του δίνει τα ερεθίσματα για την ανεξαρτητοποίηση και τη συλλογή γνώσεων.

Η αρνητική επιθετικότητα, που εκφράζεται με βίαιο, εχθρικό και καταστροφικό τρόπο είναι που προβληματίζει περισσότερο τους γονείς και εκδηλώνεται άλλοτε στο σπίτι και άλλοτε στο σχολείο. Κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά των παιδιών που θεωρούνται επιθετικά είναι ότι είναι ανυπάκουα, πεισματάρικα, ευερέθιστα, απρόβλεπτα, προκλητικά, αρνητικά αντιδραστικά προς όλους, ισχυρογνώμονες, με έντονες εκρήξεις θυμού-οργής. Όλα τα παραπάνω έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται προβλήματα στις σχέσεις τους με τη νηπιαγωγό, τα μέλη της οικογένειας αλλά και στο γενικότερο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων.

Η επιθετικότητα μπορεί να αποτελεί προϊόν μάθησης, μέσω αλληλεπίδρασης με το άμεσο και ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Αυτή η « ενόρμηση» αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της φυσιολογική λειτουργίας του ατόμου που εκδηλώνεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με την ηλικία, το πολιτισμικό πλαίσιο και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε ατόμου (ιδιοσυγκρασία). Προσεγγίζοντας το ζήτημα εξελικτικά , το βρέφος του 1^ουχρόνου στρέφει την επιθετικότητα του προς τη μητέρα και τον εαυτό του. Τα παιδιά του 2^ου -3^ου έτους επειδή έχουν την τάση της ανεξαρτητοποίησης, αυτονόμησης και επιβεβαίωσης εκφράζουν έντονες αντιδράσεις αντίθεσης, άρνησης, ανυπακοής και θυμού προς τους ενήλικες. Στο 3^ο -4^ο έτος οι μεγάλες συγκρούσεις προκύπτουν ανάμεσα στα αδέρφια και τους συνομηλίκους έχοντας ως αφορμή την κοινή διεκδίκηση ενός αντικειμένου ή ακόμα και προσώπου (κατά κανόνα τη μητέρα). Μετέπειτα η επιθετικότητα σωματοποιείται με χειρονομίες ως ένδειξη δύναμης και υπεροχής ή λεκτικοποιείται με άσεμνες εκφράσεις ως ένδειξη υπεροχής στις σχέσεις αλληλεπίδρασης με τους ομηλίκους.

Σύμφωνα με την ανάπτυξη του παιδιού η επιθετικότητα εκτονώνεται είτε μέσα από την σχολική επίδοση είτε μέσα από αθλητικές δραστηριότητες.

Αίτια εκδήλωσης της επιθετικής συμπεριφοράς

Βιολογικοί παράγοντες (ειδικές περιπτώσεις)
Περιβαλλοντικές συνθήκες-οικογενειακό περιβάλλον. Όταν οι γονείς, ως πρότυπα μίμησης συμπεριφέρονται βίαια μεταξύ τους ή προς τα παιδιά τότε τα παιδιά αδυνατούν να ελέγξουν τη συμπεριφορά τους.
Ασταθείς οικογενειακές-γονεικές σχέσεις με διαρκείς αλλαγές
Αδυναμία αποδοχής της ματαίωσης-απόρριψης (κυρίως στις ομάδες ομηλίκων).
Άμεση έκθεση των παιδιών στην τηλεοπτική βία με τακτική παρακολούθηση βίαιων προγραμμάτων. Το παιδί ταυτίζεται με τον επιθετικό ήρωα και ζει μαζί του βίαιες πράξεις, τις παρατηρεί και τις μιμείται.
Ενίσχυση της επιθετικής συμπεριφοράς γίνεται και μέσω της ανάγνωσης εντύπων και περιοδικών που προβάλλουν επιθετικά πρότυπα.
Ανατροπή κοινωνικών αξιών (έλλειψη σεβασμού, αγάπης, συντροφικότητας, κ.α)
Κοινωνική αποξένωση με έντονο το στοιχείο της αποκλειστικότητας-μοναδικότητας του παιδιού.

Επιθετικότητα ή ζωηράδα στο σχολείο σε νηπιακή ηλικία

Οι συγκρούσεις στο σχολικό πλαίσιο αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας στο νηπιαγωγείο. Οι ισορροπίες είναι τόσο λεπτές ανάμεσα στα παιδιά αυτής της ηλικίας που η κάθε νηπιαγωγός στοχεύει στην άμβλυνση της επιθετικότητας.

Τα παιδιά σε αυτή την ηλικιακή ομάδα ζουν με ενθουσιασμό και φαντασία αλλά και με νεύρα. Δεν επιτρέπουν το λάθος στον εαυτό τους, δεν δέχονται από τους συμμαθητές τους να χειρονομούν πάνω τους καθώς αυτό τους ενοχλεί ιδιαίτερα. Το σώμα τους είναι κάτι ανυπέρβλητο – μοναδικό, και το όριο ξεπερνιέται ακόμα και με το άγγιγμα.

Η επιθετικότητα στη συγκεκριμένη περίοδο εκφράζεται διαφορετικά στα δυο φύλα. Τα αγόρια είναι έντονα, άμεσα και επιδεικνύουν τις δυνάμεις τους και εμπλέκονται σε καβγάδες. Αντίθετα τα κορίτσια επιδεικνύουν εσωστρέφεια ακόμα και αν εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά και προτιμούν να το δείχνουν με έμμεσο τρόπο χρησιμοποιώντας λεκτική ειρωνεία ή εμφανή αποστροφή σε ότι δεν τις αρέσει και βέβαια έντονα παράπονα στη νηπιαγωγό. Συμπερασματικά , η επιθετικότητα έχει χαρακτήρα αρσενικό και ενοχοποιεί τα αγόρια τα οποία λειτουργώντας με στόχο ή χωρίς χαρακτηρίζονται «επιθετικά». Για παράδειγμα « Ο Νικόλας στα διαλείμματα ανεβαίνει στο δέντρο του κήπου και του αρέσει να πηδάει από ψηλά» vs « Ο Δημήτρης θυμώνει με τον Λευτέρη γιατί την ώρα του ελεύθερου παιχνιδιού δεν έπαιξαν αρμονικά και την ώρα της διαφωνίας ο Δημήτρης πέταξε το αυτοκινητάκι στο κεφάλι του Νικόλα. Ευτυχώς δεν τον πέτυχε!»

Tip: Η αξιολόγηση μιας συμπεριφοράς ως επιθετική κρύβει το υποκειμενικό στοιχείο, όμως κατά κανόνα η επιθετική συμπεριφορά έχει ως στόχο να προκαλέσει πόνο προκαλώντας τραυματισμό ή μη.

Tip: Το ζωηρό παιδί βιώνει με ένταση τις καταστάσεις της καθημερινότητας και είναι ενθουσιώδες, θορυβώδες, δημιουργικό και πληθωρικό. Αναγνωρίζεται εύκολα!

«Τι θα γινόταν όμως αν αντιμετωπίζονταν τα επιθετικά- ζωηρά παιδιά με θετικούς χαρακτηρισμούς»;

Αρνητικός Χαρακτηρισμός	VS	Νέος Θετικός Χαρακτηρισμός
Επιθετικός	à	Περιπετειώδης, διεκδικητικός
Απαιτητικός	à	Έχει αυστηρά κριτήρια
Απρόβλεπτος	à	Είναι γεμάτος εκπλήξεις
Φωνακλάς	à	Ενθουσιώδης
Αντιδραστικός	à	Έχει ισχυρή άποψη και την εκφράζει
Πεισματάρης	à	Υπερασπίζεται τις απόψεις του
Γκρινιάρης	à	Ευαίσθητος
Βαριέται	à	Έχει ανησυχίες, αναζητά νέα ερεθίσματα
Αφηρημένος	à	Οξυμένη αντίληψη ερεθισμάτων που του αποσπούν την προσοχή
Άτακτος	à	Ανήσυχος
Οξύθυμος, νευριάζει εύκολα	à	Έχει έντονη προσωπικότητα

Tip: Η αλλαγή στο λεξιλόγιο των παρατηρήσεων είναι αποτελεσματική όχι μόνο για τους γονείς ή εκπαιδευτικούς που αναγνωρίζουν και θετικά στοιχεία στις πράξεις των παιδιών αλλά είναι και πιο ευεργετικό για την ψυχολογία του ίδιου του παιδιού, γιατί έτσι τους παρέχεται η δυνατότητα να αναπτύξουν μια υγιή αίσθηση αυτοεκτίμησης. Αλλάζοντας την οπτική γωνία είναι πιο εύκολο να αναγνωριστούν τα χαρίσματα των παιδιών!

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με την Εφη Νικολοπούλου, πατήστε εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Τι Σημαίνει Ποιοτικός Χρόνος με το Παιδί μου; από την Έφη Νικολοπούλου

–Τα παιδιά αναζητούν την αυτονομία τους, από την Έφη Νικολοπούλου

–Τα παιδιά δεν έρχονται με οδηγίες χρήσης, από τη Νέτη Φίλια

–Όχι τα παιδιά στη γυάλα, για να μην πέσουν θύματα εκφοβισμού

05/02/2014 0 comments

ΕΡΕΥΝΕΣ

Ποιο ποδαράκι χρησιμοποιεί ο σκύλος σας;

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο, αλλά σύμφωνα με ένα πείραμα που διενεργήθηκε στο πανεπιστήμιο της Αδελαΐδας, η επιθετικότητα ενός σκύλου εξαρτάται από το πιο πόδι χρησιμοποιεί ο μικρός σας φίλος.
Συγκεκριμένα, η μελέτη, το αποτέλεσμα της οποίας δημοσιεύθηκε στο ιατρικό περιοδικό Journal of Veterinary Behaviour, υποστηρίζει πως οι σκύλοι που χρησιμοποιούν περισσότερο το αριστερό τους ποδαράκι, παρουσιάζουν περισσότεροι επιθετικότητα προς ανθρώπους που δε γνωρίζουν.

Η μελέτη των επιστημόνων της σχολής, με επικεφαλής το δρ. Λουκ Σνάιντερ, έγινε βάσει του εξής πειράματος σε 75 σκύλους, οι οποίοι ανήκαν σε διαφορετικές ράτσες: έδωσαν στα ζώα ένα παιχνίδι το οποίο περιείχε τροφή. Στόχος ήταν να παρατηρήσουν με ποιο πόδι τα σκυλιά θα σταθεροποιούσαν το παιχνίδι προκειμένου να πάρουν την τροφή από μέσα. Έπειτα από 50 επαναλήψεις της άσκησης, η επιστημονική ομάδα κατέληξε ποιοι σκύλοι ήταν… αριστεροπόδαροι και ποιοι δεξιοπόδαροι.

Στη συνέχεια, βάσει του ευρήματος της μελέτης, παρατήρησαν τη συμπεριφορά των ζώων και συμπέραναν πως οι σκύλοι που χρησιμοποίησαν το αριστερό τους ποδαράκι παρουσίασαν μεγαλύτερη επιθετικότητα από εκείνους που χρησιμοποίησαν το δεξί τους, και διπλάσια από τα ζώα που χρησιμοποίησαν εξίσου και τα δύο τους πόδια.
Σύμφωνα με τη τους επιστήμονες, οι αριστεροπόδαροι σκύλοι έχουν περισσότερο ανεπτυγμένο το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου, στο οποίο συγκεντρώνονται τα αρνητικά συναισθήματα. Έτσι αυτοί οι σκύλοι παρουσίασαν μεγαλύτερη επιθετικότητα προς άγνωστους ανθρώπους.
Εν αντιθέσει με τους ανθρώπους, που σύμφωνα με μελέτες περίπου το 10% του πληθυσμού είναι αριστερόχειρες, τα πράγματα όσον αφορά τους σκύλους δε συμπίπτουν καθώς φαίνεται πως η «ιδιαιτερότητα» αυτή είναι μοιρασμένη. Συγκεκριμένα, στο πείραμα, ένας στους τρείς σκύλους χρησιμοποίησε το αριστερό ποδαράκι, το 33% το δεξί του κι οι υπόλοιποι χρησιμοποίησαν εξίσου καλά και τα δυο τους πόδια.

Πηγή: www.nooz.gr και ΑΜΠΕ

Και το δικό μου σχόλιο: Σίγουρα έχει σημασία να δώσουμε βάση στα αποτελέσματα της μελέτης, αλλά όπως και να έχει – και μιλώντας ως άνθρωπος που από 5 χρονών μεγάλωσε δίπλα σε σκυλί – μεγάλη βαρύτητα στην ανάπτυξη της συμπεριφοράς του σκύλου μας έχει η δική μας συμπεριφορά απέναντί του. Εν ολίγοις, όσο περισσότερη αγάπη δέχεται ο τετράποδος φίλος μας, τόσο πιο κοινωνικός και χαρούμενος θα είναι.

06/06/2013 0 comments