ευγένεια

Γράφω αυτές τις γραμμές γνωρίζοντας πως παίρνω το ρίσκο να μπω σε ένα είδος κόντρας με τον αγαπημένο μου κατά τ’ άλλα «Προμηθέα». Διόλου απίθανο να γυρίσει και να μου πει πως «δεν εξαφανίστηκε, η γυναίκα τον ευνούχισε και δεν τολμά να τον πλησιάσει» ή πως «όταν βγαίνετε σηκώνετε τόσο τη μύτη με κίνδυνο να βρέξει σοβάδες από το ταβάνι και να τους πιούμε μαζί με το ποτό»! Επομένως πρέπει να ξεκινήσω ενημερώνοντας τον «Προμηθέα» πως σε περιπτώσεις γυναικών με ύφος «και πολύ σου είναι που ΕΓΩ σε κοίταξα έστω για κλάσμα του δευτερολέπτου» είμαι όχι 100%, αλλά 100 εις τη νιοστή τοις εκατό μαζί του.
Τι γίνεται όμως όταν το «θήραμα» του τόσο πολυακουσμένου άντρα – κυνηγού ναι μεν του αφήνει το περιθώριο να το «αιχμαλωτίσει» αλλά μετά εκείνος μένει κυριολεκτικά άπραγος; Θα σας εξηγήσω τι εννοώ.

Είναι φορές που κάνω κάτι που για κάποιους φίλους μου θεωρείται αδιανόητο. Να παίρνω την… προίκα μου – κλειδιά, τσιγάρα και λοιπά συμπαρομαρτούντα – και να πηγαίνω να απολαύσω ένα ποτό μόνη. Ναι, καλά διαβάσατε, μόνη. Χωρίς να έχει προηγηθεί ένα τηλέφωνο σε κάποιον/α φίλο/φίλη να μου κάνει παρέα. Εγώ κι οι σκέψεις μου. Το γιατί το κάνω αυτό είναι απλό και φυσικά προφανές. Είναι φορές που έχω ανάγκη να αλλάξω παραστάσεις αλλά να είμαι μόνη.
Αυτό, φυσικά δε σημαίνει πως αν μου μιλήσει κάποιος θα του πω με ύφος χιλίων καρδιναλίων «όχι». Πόσο μάλλον αν είμαι και σε mood του να κάνω μία νέα γνωριμία. Αν όχι, αρκεί μία άρνηση με ένα ευγενικό χαμόγελο. Τέλος πάντων. Κάποιες από αυτές τις φορές, λοιπόν, έτυχε να συναντηθεί το βλέμμα μου με κάποιον γοητευτικό άντρα. Θα αφήσω τις περιπτώσεις όπου μέναμε στο eye contact.

Μετά, λοιπόν, από ένα eye contact που έμοιαζε να διαρκεί αιώνες – είπαμε να μην είμαστε βιαστικοί, αλλά και το άλλο άκρο παραπάει! – ο εκάστοτε «παρατηρητής» με πλησίασε και ρώτησε ευγενικά αν θα ήθελα παρέα στο ποτό μου. Ναι, ούτε σ’ αυτό έχω παράπονο, συνήθως είμαι τυχερή και πέφτω σε ευγενέστατους ανθρώπους κι ουχί «κάφρους», χωρίς να λέω πως δε μου έτυχαν κι αυτοί!

Να μην τα πολυλογώ, έπειτα από κάποια ποτά, μία ωραία κουβέντα και γέλια, χωρίς τα προαναφερόμενα τουπέ και σνομπ υφάκια, ήρθε κι η ανταλλαγή τηλεφώνων. «Ωραία, θα μιλήσουμε», λέει εκείνος. «Έγινε», απαντώ ευγενικά. Περνάνε οι μέρες, αλλά το τηλέφωνο σιγεί. Γιατί δεν έκανα εγώ μία προσπάθεια να επικοινωνήσω εγώ μαζί του; Γιατί πρώτον είμαι γνωστή εγωίστρια και δεύτερον, ενώ δεν είμαι – όπως έχω πει πολλάκις – ρομαντική ψυχή, είμαι παραδοσιακή. Αν είμαι το αντικείμενο του ενδιαφέροντος κάποιου, αυτόματα αναμένω από εκείνον την προσέγγιση. Όπως γίνεται από πολύ παλιά!
Τι έγινε, αγόρια; Τι συμβαίνει; Πού χάθηκε εκείνη η «όρεξη» για κυνήγι; Κάποιοι όπως προανέφερα λένε πως οι γυναίκες έχουν… παραγίνει δυναμικές. Ναι, δυναμικές στη διεκδίκηση κάποιων δικαιωμάτων, όπως ισάξια μεταχείριση στον επαγγελματικό χώρο. Έξω από το χώρο εργασίας όμως, οι γυναίκες συνεχίζουν να θέλουν το φλερτ να γίνεται όπως τότε: ο άντρας να πλησιάζει και να προσπαθήσει να κερδίσει το ενδιαφέρον της.
Μπορεί να ζούμε στον 21ο αιώνα, αλλά πιστέψτε με, εμείς τα κορίτσια σε κάποια πράγματα παραμένουμε παραδοσιακές κι ακόμη περιμένουμε από εσάς να μας δείξετε αν όντως ενδιαφέρεστε. Το φλερτ είναι παιχνίδι και φυσικά παίζεται με ΔΥΟ παίκτες! Αν η παίκτρια απέναντί σας έχει ήδη δείξει πως υπάρχει ένα ενδιαφέρον, ποιος ο λόγος να εξαφανιστείτε; Διότι αδυνατώ να πιστέψω πως όταν της ζητάτε να ανταλλάξετε αριθμούς τηλεφώνων το κάνετε από ευγένεια. Αν είναι έτσι, θα το πω απλά: “κόφ’τε το” ! Πείτε ένα «καλό βράδυ, καλά να περνάς» και τέλος. Δεν είναι θέμα ανασφάλειας από μέρους μας η αναμονή για μία ακόμη συνάντηση, κάθε άλλο.

Ακόμη κι αν δεν προκύψει κάτι αισθηματικό, αν εκείνην την πρώτη φορά που ειδωθήκατε περάσατε ευχάριστα και με ενδιαφέρον την ώρα σας, δεν υπάρχει λόγος να κόψετε κάθε γέφυρα. Επαναλαμβάνω: το φλερτ είναι παιχνίδι. Είναι όμως ένα παιχνίδι που όταν παίζεται σωστά κι έξυπνα, καμία από τις δύο πλευρές δε βγαίνει χαμένη!

Κάθε μέρα, αλλά τις τελευταίες ακόμα περισσότερο έχω έρθει αντιμέτωπη με την υπέροχη ελληνική πραγματικότητα της γραφειοκρατίας! Είναι πολλές οι φορές που έχω σκεφτεί να γράψω ένα κείμενο για το πόσο όμορφα είναι τα πράγματα στο ελληνικό δημόσιο αλλά δεν το κάνω. Σκέφτομαι ότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άνθρωποι και δεν τραβάνε λίγα, αλλά αυτή τη φορά αποφάσισα πως όχι, θα πω ό,τι θέλω, γιατί έχω αγανακτήσει!

Ας ξεκινήσω από την «ευγενική» κυρία στο ταχυδρομείο Α’ που όταν πήγα στις 10 το πρωί για να στείλω ένα φάκελο και της είπα ότι θέλω να είναι αύριο στην τάδε πόλη με κοίταξε με ένα βλέμμα όλο απαξίωση και μου απάντησε: «Τώρα που ήρθατε δεν γίνεται, κυρία μου». Κάπου εδώ θα ήθελα να τονίσω ότι ήμουν απίστευτα ευγενική, με χαμόγελο, από το “καλημέρα σας” . Συνέχισα στον ίδιο ευγενικό και γλυκό τόνο και στην υπηρεσία «Πόρτα- Πόρτα»;» η κυρία πάλι με την ίδια αηδία μού απάντησε : «Τέτοια ώρα, όχι. Έχουμε κλείσει τις αποστολές. Έπρεπε να είχατε έρθει μέχρι τις 8 , όχι μεσημεριάτικα!! Πηγαίνετε στο Β’ (ταχυδρομείο της διπλανής περιοχής που είναι μεγαλύτερη) και αν θα σας το πάρουν, αν!!» Είναι μάλλον περιττό να πω ότι στο Β’ ταχυδρομείο με εξυπηρέτησαν χωρίς κανένα πρόβλημα και όταν τους είπα ότι με έστειλαν από το Α’, γέλασαν!

Την επομένη εβδομάδα και μετά από αρκετές ασκήσεις ηρεμίας, ήρθε η “Ημέρα της εφορίας” ! Πηγαίνω με το χαμόγελο σε μία κυρία, χτυπώντας ελαφρά το τζάμι:
-Καλημέρα, θα μπορούσα να σας κάνω μία ερώτηση;
Καμία απάντηση…. Αντιθέτως, σηκώνεται και φεύγει. Κάνει μία βόλτα σε άλλα γραφεία και μετά από λίγο σηκώνει το βλέμμα με κοιτάζει και μέσα στον τσαμπουκά, λέγοντάς μου:
-Τι θέλετε;;;
Ξέρετε εκείνο το κόλπο που όταν έχεις νευρά μετράς μέχρι το δέκα από μέσα σου; Ε, λοιπόν δεν είναι πάντα εύκολο! Δεν έχεις πάντα τον χρόνο για να ξεκινήσεις το μέτρημα! Αλλά προσπάθησα πολύ να είμαι Βούδας!
-Να σας κάνω μία ερώτηση;-
-Τι;
Αφού τελικά συνεννοηθήκαμε, με εκείνη με το ύφος «πόσο χαζή είσαι!!» και εμένα να κάνω ασκήσεις ηρεμίας από μέσα μου, μού έδωσε να συμπληρώσω κάποια χαρτιά τα όποια θα έπρεπε να της τα πάω την επόμενη μέρα γιατί το σύστημα δεν είναι τόσο εξελιγμένο για να εκτυπώνουν εκείνοι, τις δηλώσεις μας!
Συνεχίζει λοιπόν η «λατρεμένη» υπάλληλος :
-Μόλις εκτυπώσετε την δήλωση και έχετε συμπληρώσει τα χαρτιά μου τα φέρνετε, αλλά αύριο έχουμε απεργία. Βέβαια, όλο και κάποιος θα είναι εδώ…
-Ευχαριστώ… Κι αρχίζω να μετράω από μέσα μου και να παίρνω βαθιές αναπνοές!

Ούτε που θυμάμαι σε πιο νούμερο ηρέμησα, πάντως πρέπει να ήταν τριψήφιο! Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι για να μην παρεξηγηθούμε, δεν με πειράζει η ταλαιπωρία και το τρέξιμο στις δημόσιες υπηρεσίες, όταν πρέπει να κάνω κάτι. Επίσης έχω αποδεχτεί και την γραφειοκρατία που συνοδεύει κάθε βήμα μας σε τούτη τη χώρα. Εκείνο όμως που δεν αντέχω και δεν πρόκειται πότε να δεχτώ είναι η αγένεια και η αδιαφορία! Δεν είμαι υποχρεωμένη να δέχομαι τα νεύρα κανενός και την ανάγωγη συμπεριφορά κανενός! Απλώς κάνω ότι δεν την βλέπω γιατί δεν μου αρέσουν οι φωνές και οι τσακωμοί.
Δυστυχώς δεν είναι το στέκι μου η εφορία ή η ΔΕΗ για να μπαίνω μέσα και να με ξέρουν όλοι οι υπάλληλοι ώστε να με εξυπηρετούν αμέσως, έχω να κάνω κι αλλά πράγματα στη ζωή μου! Όταν όμως είμαι εκεί, περιμένω στη σειρά μου και προσπαθώ με τον καλύτερο τρόπο να τους μιλήσω, να μην τους δυσκολέψω και μου συμπεριφέρονται είτε σαν να μην υπάρχω, είτε σαν να είμαι ζώο. Τότε είναι η στιγμή που το ζώδιο μου γίνεται ζωντανή πραγματικότητα και ο ταύρος βγαίνει να τα σπάσει όλα!

Συνεπώς αγαπητοί δημόσιοι υπάλληλοι, ξέρουμε ότι έχετε τα προβλήματα σας. Αλλά σας έχω νέα, όλοι έχουμε! Κανένας όμως δεν χρωστάει σε κανέναν να δέχεται τα νεύρα σας και κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται την όποια απαράδεκτη συμπεριφορά του άλλου επειδή έτυχε να του δοθεί μία «υποτυπώδης εξουσία»! Όποτε σας συμβουλεύω να σκεφτείτε λίγο την συμπεριφορά σας και τον τρόπο αντιμετώπισης των ανθρώπων με τους οποίους έρχεστε καθημερινά σε επαφή. Α …και για να μην με πείτε υπερβολική, μου έχουν τύχει άνθρωποι, απίστευτα εξυπηρετικοί και ευγενικοί, πραγματικά “διαμάντια”, αλλά δυστυχώς είναι η εξαίρεση, και ο κανόνας είναι το κάρβουνο.