Tag:

ηθοποιός

Αλκμήνη Σταθάτου : Όταν το ταλέντο συναντά την δύναμη ψυχής

Κυριακή βράδυ, θέατρο “Φούρνος”, στη Μαυρομιχάλη… ξέρω ότι θα παρακολουθήσουμε μία “γυναικεία” παράσταση, το “Heart Attack” καθώς πρωταγωνιστούν τέσσερις γυναίκες. Η πρώτη “ασθενής” είναι η Αλκμήνη Σταθάτου. Μου φαίνεται γνωστή από την τηλεόραση, αλλά παράλληλα τόσο διαφορετική από αυτό που πίστευα. Μία δυνατή ερμηνεία που βγάζει στοιχεία του “κρυφού” εαυτού μου και με συναρπάζει. Οι συμπρωταγωνίστριες της, είναι εξίσου συγκλονιστικές… Πολλές αλήθειες έχει αυτό το θεατρικό, που αξίζει να δείτε. Αλλά ας επικεντρωθούμε στην Αλκμήνη, γιατί… είναι σίγουρο ότι αυτή η γυναίκα έχει πολλά να μας πει!

The K–magazine: Aυτή την περίοδο σε βλέπουμε κάθε σαββατοκύριακο στο θέατρο “Φούρνος” σε ένα θεατρικό με πρωταγωνίστριες 4 γυναίκες.. Πες μας το συμβαίνει στο “Heart Attack”;
Αλκμήνη Σταθάτου : Με την ομάδα NONSENSE ( Ι.Ριζοπούλου, Μ.Ροβάκη, Στ.Θωμοπούλου) αποφασίσαμε ν’ανεβάσουμε φέτος την παράσταση ‘Heart Attack’,σε κείμενο και σκηνοθεσία των Ζ.Τζουμάκα και Ι.Ριζοπούλου,η οποία είναι εμπνευσμένη από τέσσερις ιστορίες γυναικών του Γάλλου συγγραφέα Ερίκ-Εμμανουέλ Σμιτ.Τέσσερις περιπτώσεις γυναικών, τέσσερις “ασθενείς” εμφανίζονται σε μια αίθουσα χειρουργείου (operating theatre),με σκοπό να θεραπευτούν και να επανέλθουν στην “κανονικότητα’’ σύμφωνα με το κοινωνικό κατεστημένο. Όμως η έκβαση του εγχειρήματος είναι αβέβαιη, καθώς η καρδιά αποδεικνύεται το πιο ανυπότακτο όργανο του ανθρώπινου σώματος!

The K–magazine: Αν δεν κάνω λάθος και οι 4 χαρακτήρες έχουν θέματα στις σχέσεις τους με τους άνδρες. Άρα θα μπορούσαμε να λέγαμε ότι στο επίκεντρο είναι οι άνδρες;
Αλκμήνη Σταθάτου : Σίγουρα και οι τέσσερις γυναίκες έχουν προβλήματα στις σχέσεις τους με τους άνδρες,αλλά θα έλεγα ότι στην παράστασή μας οι άνδρες είναι περισσότερο η αφορμή,έτσι ώστε ν’ανακαλύψουν οι γυναίκες αυτές τον εαυτό τους,να έρθουν αντιμέτωπες με τους φόβους τους και να συνειδητοποιήσουν ότι εγκλωβίζονται στο ίδιο τους το εγώ και γι’αυτό δεν μπορούν να βιώσουν την αληθινή ευτυχία.

The K–magazine: Μίλησε μας για τον ρόλο που ενσαρκώνεις;
Αλκμήνη Σταθάτου : Ο ρόλος μου είναι η Ελέν, μια ‘κυνική τριαντάρα’,όπως χαρακτηρίζεται στο έργο,η οποία αναζητά την τελειότητα στους ανθρώπους γύρω της,στη σχέση της,στον ίδιο της τον εαυτό, και γι’αυτό δεν έχει ζήσει ποτέ ούτε μία τέλεια στιγμή.Μια γυναίκα που δεν έχει βιώσει ποτέ την ευτυχία,που ζηλεύει την ευτυχία των άλλων,αλλά δεν μπορεί ν’αλλάξει.Φτάνει στο σημείο ακόμα και να παντρευτεί για να ξεφύγει από την ανία της,όπως λέει κι η ίδια!

The K–magazine: Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σου αναγνωρίζεις στον ρόλο σου;
Αλκμήνη Σταθάτου : Είμαι κι εγώ τελειομανής,όχι βέβαια σ’αυτόν τον βαθμό,τα έχω βάλει πολλές φορές με τον εαυτό μου,κυρίως σε θέματα δουλειάς.Πλέον, όμως προσπαθώ να δίνω στον εαυτό μου το δικαίωμα να κάνει λάθη,να βλέπω την θετική πλευρά των πραγμάτων, έτσι ώστε ν’απολαμβάνω περισσότερο την κάθε στιγμή.

The K–magazine: Είναι πιο εύκολο να βάλεις στοιχεία του χαρακτήρα σου ή αυτό σου δίνει την αίσθηση ότι “ξεγυμνώνεις” την ψυχή σου στον θεατή;
Αλκμήνη Σταθάτου : Πάντα ένας ρόλος περιέχει στοιχεία της προσωπικότητας του ηθοποιού που τον ενσαρκώνει.Γι’αυτό άλλωστε και ο ίδιος ρόλος μπορεί να παιχτεί τελείως διαφορετικά από δύο ηθοποιούς.Είναι τα βιώματα και οι προσωπικές εμπειρίες του κάθε ηθοποιού που οδηγούν στην αλήθεια του ρόλου,σ’ αυτό το ΄ξεγύμνωμα’ πάνω στη σκηνή.Χωρίς αυτό δεν μπορεί να υπάρξει ,κατά την γνώμη μου, θέατρο επί της ουσίας.

The K–magazine: Σε γνωρίσαμε στα “Σφηνάκια”. Τι κρατάς από αυτή την εμπειρία;
Αλκμήνη Σταθάτου : Τα ‘Σφηνάκια’ ήταν μια πολύ όμορφη εμπειρία για μένα!Συνεργάστηκα με ανθρώπους ταλαντούχους,μία φοβερή ομάδα ηθοποιών,περάσαμε καλά,γελάσαμε πολύ κι έμαθα πολλά πράγματα που με βοήθησαν στην μετέπειτα πορεία μου.

The K–magazine: Παράλληλα είσαι στο θέατρο Vault , στην παράσταση “Ο Κανίβαλος, Η Ανείπωτη Ιστορία Ενός Οικονομικού Δολοφόνου’ που προσελκύει περισσότερους άνδρες; Γιατί;
Αλκμήνη Σταθάτου : Είμαι στο θέατρο Vault,κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην παράσταση ΄΄Ο Κανίβαλος,Η Ανείπωτη Ιστορία Ενός Οικονομικού Δολοφόνου’’,του Δημήτρη Ζουγκού,σε σκηνοθεσία Α. Ρεμούνδου. Χαίρομαι ιδιαίτερα που συμμετέχω σ’αυτήν την παράσταση με τους συγκεκριμένους συναδέλφους ( Τυρέα,Αγγελόπουλος,Ρεμούνδος,
Γρύμπλα, Πανάγου) ,είναι ένα εξαιρετικό κείμενο,μια πολιτική κωμωδία του παραλόγου,καθώς αναφέρεται στην οικονομική κρίση,σ’έναν κόσμο που καταρρέει οικονομικά,όπου οι συναλλαγές δεν γίνονται πλέον με χαρτονομίσματα αλλά με παιδιά.Ένα έργο κωμικό και συγχρόνως τραγικό,πάρα πολύ επίκαιρο,γι’αυτό και θεωρώ ότι μπορεί να προσελκύσει κάθε είδους κοινό.

The K–magazine: Ο ρόλος σου ποιος είναι;
Αλκμήνη Σταθάτου : Ο ρόλος μου είναι η Ινάννα, μια γυναίκα σκληρή,αδίστακτη,φιλόδοξη, γενική γραμματέας στην επιτροπή Γυναίκες Καριέρας ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα. Είναι παντρεμένη με τον Ένκι αλλά δεν θέλει να κάνουν παιδιά,το μόνο πού την απασχολεί είναι να καταξιωθεί κοινωνικά και επαγγελματικά.Όταν όμως μαθαίνει ότι τα χρήματα θα είναι πλέον τα παιδιά ,τα πάντα ανατρέπονται…

The K–magazine: Όμως κάνεις και παιδικό θέατρο! Είναι πιο απαιτητικό κοινό τα παιδιά;
Αλκμήνη Σταθάτου : Kάνω παιδικό θέατρο γύρω στα δέκα χρόνια κι η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά με εκπλήσσουν συνεχώς ευχάριστα! Είναι όντως πολύ δύσκολο και απαιτητικό κοινό.Θα πουν πάντα την αλήθεια,θα δείξουν αν κάτι τους αρέσει ή όχι,δεν μπορείς να ξεγελάσεις τα παιδιά.Απαιτείται ενέργεια,συγκέντρωση κι ετοιμότητα από τον ηθοποιό.Το χαμόγελο,όμως,των παιδιών ή μια αγκαλιά στο τέλος της παράστασης είναι πάντα η ανταμοιβή! Φέτος συμμετέχω στην παράσταση ‘Στου χρόνου το αλώνι παίζουν η Δήμητρα κι η Περσεφόνη’,με το Ινστιτούτο Παιδαγωγικού θεάτρου, “Θεατρομάθεια“.

The K–magazine: Που βρίσκεις εσύ τον εαυτό σου;
Αλκμήνη Σταθάτου : Κάθε καινούργια παράσταση που συμμετέχω είναι ένα ταξίδι που ξεκινά.Εξάλλου το θέατρο είναι τρόπος ζωής και έκφρασης για μένα.Κυρίως όταν συνεργάζομαι με ανθρώπους που λειτουργούν ομαδικά με αγάπη για έναν κοινό στόχο,είναι μια ευτυχής συγκυρία για μένα.Πιστεύω πολύ στην ομάδα στο θέατρο,δουλεύω κυρίως με ομάδες,κι εκεί θα έλεγα ότι βρίσκω περισσότερο τον εαυτό μου.

The K–magazine: Προλαβαίνεις; Τι αυτό που απολαμβάνεις να κάνεις; Που σε γεμίζει;
Αλκμήνη Σταθάτου : Όταν έχω χρόνο απολαμβάνω μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, στην Πλάκα, στο Μοναστηράκι, ποτό με φίλους σε μικρά μπαράκια,μουσική, παραστάσεις, μια ήρεμη βραδιά στο σπίτι. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να ταξιδεύω πιο συχνά!!

The K–magazine: Πολλοί συνάδελφοι σου φεύγουν στο εξωτερικό! Θα το τολμούσες;
Αλκμήνη Σταθάτου : Σπούδασα στο εξωτερικό,στο Λονδίνο,και μπορώ να πω ότι ήταν απ’τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου! Τώρα δε νομίζω ότι θα ξανάφευγα,αλλά έχω σίγουρα μετανιώσει που δεν έμεινα τότε λίγο παραπάνω να ψάξω εκεί για δουλειά και γύρισα αμέσως στην Ελλάδα μετά τις σπουδές

Μπορείτε να δείτε την Αλκμήνη Σταθάτου:

–Στου χρόνου το αλώνι παίζουν η Δήμητρα κι η Περσεφόνη

-στο θέατρο Vault , στην παράσταση “Ο Κανίβαλος, Η Ανείπωτη Ιστορία Ενός Οικονομικού Δολοφόνου“

-στο Θέατρο “Φούρνος”, στην παράσταση “Heart Attack“

Και κλείνουμε με το τραγούδι που της φτιάχνει τη διάθεση… έτσι για να έχουμε μία όμορφη μέρα!

02/03/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο ηθοποιός Sidney Poitier

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όποτε διαβάζω ή ακούω το όνομά του, μου έρχεται πάντα στο μυαλό ο καθηγητής Mark Thackeray της ταινίας «Στον Κύριό μας, Με Αγάπη» του 1967. Πρόκειται για έναν ηθοποιό ο οποίος κατάφερε να είναι πρωτοπόρος για την εποχή του. Ο λόγος για τον Sir Sidney Poitier – σημ.: ο τίτλος του Ιππότη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας του αποδόθηκε το 1974.

Ο Sidney Poitier γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1927 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού των γονιών του στο Miami. Ο Reginald James Poitier κι η Evelyn ήταν ιδιοκτήτες μίας φάρμας στο νησί Κατ στις Μπαχάμες και βρέθηκαν στο Miami για να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Ο Sidney γεννήθηκε πρόωρα και κινδύνευε να μην επιβιώσει, αλλά τελικά οι γονείς του παρέτειναν την παραμονή τους μέχρι η υγεία του να βελτιωθεί. Παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε ο Poitier στο Miami, πράγμα που του έδωσε και την αμερικανική υπηκοότητα, μέχρι τα δέκα του μεγάλωσε στις Μπαχάμες – τότε βρετανική αποικία.

Σε ηλικία δεκαπέντε ετών επέστρεψε στο Miami για να μείνει με τον αδερφό του και στα δεκαεπτά μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου ξεκίνησε να δουλεύει λάντζα και στη συνέχεια, χάρη σε μία πετυχημένη οντισιόν, κέρδισε μία θέση στο Αμερικανικό Θέατρο Νέγρων (σ.σ.: ξέρω, δεν είναι και πολύ εύηχο, αλλά δεδομένων των κοινωνικών συνθηκών τότε, έτσι λεγόταν!). Παρά όμως την προσδοκία για τις φωνητικές ικανότητες των Αφρο-Αμερικανών ηθοποιών για την εποχή, ο Poitier δε διέθετε το απαραίτητο «μουσικό αυτί», επομένως δυσκολευόταν στο τραγούδι. Αυτό, όμως, δεν τον σταμάτησε, αντίθετα τον «πείσμωσε» ώστε να βελτιώσει τις υποκριτικές του ικανότητες.

Έτσι, το 1949 είχε καταφέρει να κερδίσει έναν κεντρικό ρόλο στην ταινία «No Way Out» του Joseph L. Mankiewicz. Το ρόλο του στην εν λόγω ταινία ακολούθησαν καλύτεροι και πολλά υποσχόμενοι ρόλοι, κάνοντας τον Poitier τον πρώτο Αφρο-Αμερικανό ηθοποιό που χαίρει τέτοιας μεταχείρισης, ενώ το 1958 ήταν υποψήφιος για το Oscar.
Το 1959 ο Poitier πρωταγωνιστεί στην παράσταση του Broadway «A Raisin in The Sun» και δύο χρόνια μετά το έργο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με τον ίδιο και πάλι στον κύριο ρόλο και με εξίσου μεγάλη επιτυχία. Η πρώτη του, όμως, πραγματικά μεγάλη στιγμή είναι το 1963 κι η ταινία «Lilies of the Fields» κι αυτό γιατί ο Poitier είναι επίσημα ο πρώτος ηθοποιός με Αφρικανική καταγωγή που κερδίζει την Ασημένια Άρκτο του Φεστιβάλ του Βερολίνου, μία Χρυσή Σφαίρα αλλά και Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου. Κι ενώ κανονικά αυτό θα έπρεπε να τον χαροποιήσει καθώς με τη βράβευσή του αναγνωριζόταν η αξία του, ο ίδιος ο Poitier φοβήθηκε πως ίσως του στερούσε σημαντικούς ρόλους στη συνέχεια.
Το 1965 δίνει μία αξέχαστη ερμηνεία στο πολεμικό δράμα «The Bedfrod Incident» και στην ταινία «A Patch of Blue» με συμπρωταγωνίστρια τη Shelley Winters («The Portrait of A Lady», 1996). Η μεγάλη του χρονιά, όμως, είναι το 1967, κι αυτό γιατί χάρισε στο σινεφίλ κοινό τρεις από τις πιο αξιόλογες δουλειές του:
– το «In The Heat of The Night», όπου ο Poitier υποδύθηκε τον Αφρο-Αμερικανό ντετέκτιβ Virgil Tibbs, που διεξάγει μία έρευνα δολοφονίας σε μία εχθρική προς τις άλλες φυλές πόλη του Mississipi. Η ταινία του Norman Jewison κέρδισε πέντε βραβεία Oscar, με εκείνο της Καλύτερης Ταινίας και του Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον Rod Steiger να είναι δύο από αυτά. Ακολούθησαν άλλες δύο ταινίες, το «They Call me MISTER Tibbs!» το 1970 και το «The Organization» ένα χρόνο μετά, με τον Poitier να αναλαμβάνει και στις δύο το ρόλο του Tibbs.
– το «Guess Who’s Coming to Dinner» του Stanley Kramer, υποδυόμενος τον αρραβωνιαστικό της Katharine Houghton. Η ταινία για τα δεδομένα της εποχής, καθώς έθιγε το ζήτημα των διαφυλετικών σχέσεων και γάμων έλαβε απροσδόκητα καλές κριτικές. Ήταν, μάλιστα υποψήφια για Oscar καλύτερης ταινίας, ενώ η Katharine Hepburn κέρδισε το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου ως η μέλλουσα πεθερά του Poitier.
– Το «To Sir, with Love», στο ρόλο του καθηγητή Mark Thackeray που περνώντας «από σαράντα κύματα» καταφέρνει να διδάξει στο σεβασμό και την αξιοπρέπεια στους μαθητές του. Η ταινία είναι ίσως κι από τις πιο χαρακτηριστικές στην καριέρα του Poitier.
Παρά το γεγονός πως οι ρόλοι αυτοί τον μετέτρεψαν σε ένα δυνατό όνομα στους κύκλους του κινηματογράφου, ο Poitier προβληματιζόταν και βρισκόταν σε δίλημμα. Από την άλλη δεν ήθελε να περιορίζεται στον ιδανικό Αφρο-Αμερικανό που προσπερνάει κοινωνικά και φυλετικά ζητήματα κι ήθελε μία μεγαλύτερη ποικιλία στις περσόνες που υποδυόταν, αλλά από την άλλη ήξερε πως οι ρόλοι αυτοί ήταν μία γροθιά στα ανωτέρω στερεότυπα.
Μέχρι το 1988 που κάνει ξανά την εμφάνισή του μπροστά από την κάμερα πρωταγωνιστώντας στο «Shoot to Kill», ο Poitier δραστηριοποιείται στη σκηνοθεσία («Uptown Saturday Night», 1974 με τον ίδιο και τους Bill Cosby και Harry Belafonte, «Let’s Do it Again», 1975, με συμπρωταγωνιστή τον Bill Cosby, «Stir Crazy», 1980 με τους Gene Wilder και Richard Pryor), ενώ ακόμη καταλαμβάνει κι εξέχουσες διακρίσεις και θέσεις σε διπλωματικό επίπεδο. Συγκεκριμένα, το 1974 χρίζεται Ιππότης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (KBE) και το 1997 διορίζεται ως Πρέσβης στην Ιαπωνία για τις Μπαχάμες, θέση την οποία διατηρεί ακόμη και σήμερα.

Η τελευταία του ταινία ήταν το 2001 και το «The Last Brickmaker in America», η οποία γυρίστηκε για τηλεοπτική προβολή. Παρ’ όλα αυτά, μόνο «παρατημένη» δε θεωρείται η πορεία του κι η συμβολή του. Το 2002 παρέλαβε ένα τιμητικό Oscar για την ξεχωριστή του παρουσία στον κινηματογράφο και για την εκπροσώπηση της εν λόγω βιομηχανίας με αξιοπρέπεια. Τέλος, το 2014 κι ενώ παρουσίαζε μαζί με την Angelina Jolie το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας, η Jolie τον ευχαρίστησε για τη συμβολή του στο Hollywood δηλώνοντας επί λέξει «σου είμαστε όλοι υπόχρεοι».

Και ναι, του, είμαστε όλοι υπόχρεοι, καθώς έβαλε το δικό του «στίγμα» στην ιστορία του κινηματογράφου.

20/02/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Mia Farrow

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλημέρα και καλή εβδομάδα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε τη βδομάδα μας με άλλη μία εξέχουσα προσωπικότητα του σινεμά. Για σήμερα σας έχω μία γυναίκα με πλούσιο βιογραφικό, επαγγελματικό και στα πλαίσια της φιλανθρωπικής δραστηριότητας.

H Mia de Lourdes Villiers Farrow γεννήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου του 1945 στο Los Angeles κι είναι ένα από τα επτά παιδιά του σκηνοθέτη John Villiers Farrow και της Ιρλανδής ηθοποιού Maureen O’Sullivan. Το «ψώνιο» με την υποκριτική φάνηκε να το έχει από αρκετά νεαρή ηλικία, καθώς περιστασιακά έδινε μικρές παραστάσεις με ψεύτικα μαχαίρια κι εξίσου ψεύτικο αίμα για τα λεωφορεία που πραγματοποιούσαν τουριστικές περιηγήσεις στο Beverly Hills.

Η καριέρα της ξεκίνησε να γίνεται αρκετά γρήγορα επιτυχημένη, αρχής γενομένης με τη σειρά «Peyton Place» του 1964, ενώ ο ρόλος που την εκτόξευσε ήταν το 1967 ως Ρόζμαρι στο γνωστό θρίλερ «Το Μωρό της Ρόζμαρι» του Roman Polanski και με συμπρωταγωνιστή τον John Cassavetes. Η ταινία έγινε δέκτης θερμής αποδοχής από κοινό και κριτικούς, χαρακτηρίζοντάς της ως «must see» για τους φίλους των ταινιών τρόμου – συγκεκριμένα απέδωσαν αυτήν την απήχηση του «Μωρού της Ρόζμαρι» στη Farrow – κι η ίδια η Farrow βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα ως η Νέα Ηθοποιός της Χρονιάς. Είναι μία καλή «παρηγοριά», δεδομένου του γεγονότος πως όσο γύριζε την ταινία, ο τότε σύζυγός της, ο Frank Sinatra, κίνησε τις διαδικασίες για το διαζύγιό τους!

Λίγο αργότερα κι ενώ το 1968 γυρίζεται η ταινία «Secret Ceremony» με συμπρωταγωνιστές τους Elizabeth Taylor Και Robert Mitchum, η Farrow είχε κληθεί να παίξει στην ταινία «True Girl» του Henry Hathaway. Όταν, όμως ο Mitchum αποκαλύπτει στη Farrow πως η συνεργασία της με τον Hathaway δε θα είναι εύκολη, εκείνη θα έρθεισε αντιπαράθεση με τον παραγωγό της ταινίας και τελικά θα αποχωρίσει από το project. Αντί για το «True Girl», πρωταγωνιστεί με τον Dustin Hoffman στο ρομαντικό δράμα «John and Mary», για το οποίο κερδίζει και μία υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα και BAFTA.

Το 1970 εμφανίζεται στις θεατρικές παραστάσεις του Λονδίνου κι η ερμηνεία της της εξασφαλίζει μία θέση στη Βασιλική Εταιρεία Σαίξπηρ κι είναι μάλιστα η πρώτη Αμερικανίδα ηθοποιός που γίνεται μέλος της Εταιρείας. Το 1974 έρχεται ο «Υπέροχος Gatsby» με συμπρωταγωνιστή τον Robert Redford κι η Mia Farrow εντυπωσιάζει ως Daisy Buchanan. Αργότερα πρωταγωνιστεί ως Peter Pan στην ομότιτλη τηλεταινία του 1976, στην κωμωδία «A Wedding» του Robert Altman το 1978 και το «Έγκλημα στο Νείλο» την ίδια χρονιά με πρωταγωνιστή τον Peter Ustinov στο ρόλο του Ηρακλή Πουαρό.

Φτάνουμε στη δεκαετία των ‘80s που γνωρίζει κι ξεκινά σχέση με τον Woody Allen, ο οποίος την καθιερώνει ως μούσα του, αρχής γενομένης με το «A Midsummer Night’s Sex Comedy» το 1982. Συνολικά ο Woody Allen δημιουργεί ρόλους για τη Mia Farrow για δεκατρείς ταινίες του, συμπεριλαμβανομένων των «Το Πορφυρό Ρόδο του Καΐρου» (1985), «Hannah and Her Sisters» (1986) – για την οποία ήταν υποψήφια για βραβείο BAFTA – και του «Husbands and Wives» (1992).

Η γνωστή ιστορία, όμως, με τον Allen να κατηγορείται από τη Farrow πως αποπλάνησε την υιοθετημένη τους κόρη λήγει άδοξα τόσο τη σχέση και τη συνεργασία της με το διάσημο σκηνοθέτη, ενώ ακόμη φαίνεται πως ήταν κι ένας λόγος να «κλείνουν» κάποιες πόρτες για τη Farrow. Από τότε, με εξαίρεση ταινίες όπως το «Widow’s Peak», η Farrow συμμετέχει πιο πολύ σε ανεξάρτητες παραγωγές και τηλεταινίες, ενώ το 1997 εκδίδει και την αυτοβιογραφία της με τίτλο «What Falls Away».
Δυνατό comeback για τη Farrow ήταν το 2006 και το remake της ταινίας του 1976 «Η Προφητεία». Και παρά το γεγονός πως η ταινία δεν έγινε αποδέκτης και των καλύτερων κριτικών, η ερμηνεία της Farrow ως η σατανική νταντά «κα Baylock» ήταν ίσως η μόνη που εκτιμήθηκε κι αξιολογήθηκε καλύτερα. Από εκεί κι ύστερα μετράει συμμετοχές στις ταινίες του Luc Besson «Ο Arthur κι οι Minimoys» καθώς και ρόλους σε κάποιες κομεντί, όπως «The Ex» και το «Dark Horse».

Πίσω από τις κινηματογραφικές κάμερες: Το φιλανθρωπικό έργο της Mia Farrow ξεκινά το 2000 κι η ευαισθησία της για τα παιδιά της Αφρικής την αναδεικνύει Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNICEF. Πιο συγκεκριμένα, συγκεντρώνει χρηματικούς πόρους για τα δικαιώματα αυτών των παιδιών, ενώ επίσης έχει ενεργή δράση στην αντιμετώπιση της πολιομυελίτιδας – πράγμα λογικό, αν αναλογιστεί κανείς πως κι η ίδια σε ηλικία εννέα ετών νόσησε κι εκείνη, γεγονός πως η ίδια λέει πως «έβαλε τέλος στα παιδικά μου χρόνια». Ακόμη, μεταξύ άλλων δράσεων συγχρηματοδοτεί καμπάνιες για την υποστήριξη των καταυλισμών στο Σουδάν το 2007 και το 2009 αναλαμβάνει την αφήγηση του ντοκιμαντέρ «As We Forgive» που αναφέρεται στους επιζώντες της γενοκτονίας στη Ρουάντα.

Για τη δράση της, η Farrow έχει γίνει δέκτης βραβείων, ενώ το περιοδικό Time την ανέδειξε το 2008 ως μία από τους ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο. Τέλος, σε λειτουργία είναι η ιστοσελίδα miafarrow.org μέσω της οποίας οι επισκέπτες μπορούν να ενημερώνονται για τις δράσεις της Farrow αλλά και να κάνουν τις δωρεές τους.
Η Mia Farrow είναι σίγουρα μία προσωπικότητα η οποία έχει τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας και για τις πολυτάραχες ιστορίες αναφορικά με τη σχέση των παιδιών της με το Woody Allen – ακόμη δεν έχει ξεκαθαριστεί μάλιστα, αν ο γιος της, Ronan Farrow, είναι γιος του Allen ή του Sinatra. Θεωρώ, όμως πως έχει προσφέρει αρκετά στην κινηματογραφική ιστορία κι αξίζει να αναγνωριστεί το γεγονός πως δεν αναπαύεται στις δάφνες της, αλλά αντίθετα χρησιμοποιεί τη δύναμη του ονόματός της για να αλλάξει κάτι στον κόσμο.

09/02/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… η Βρετανίδα ηθοποιός Charlotte Rampling

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Όπως βλέπετε επανήλθα στην ενότητά μας «Σα σήμερα…» για να γνωρίσουμε άλλη μία αξιόλογη Βρετανίδα ηθοποιό. Κάποιοι ίσως την αναγνωρίσατε από τον τίτλο κιόλας, κάποιοι άλλοι ίσως να σας θυμίζει κάτι από κάποια ταινία της, ή ακόμη κι από παλιές της φωτογραφίσεις ως μοντέλο… Ένας λόγος παραπάνω για να μάθουμε περισσότερα για τη Charlotte Rampling!
Η Tessa Charlotte Rampling γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1946 στο Essex της Αγγλίας κι είναι κόρη της ζωγράφου Isabel Anne Gurteen και του Χρυσού Ολυμπιονίκη του στίβου (4×400 m) Godfrey Rampling. Η Rampling σπούδασε στην Ακαδημία Jean D’Arc στις Βερσαλλίες, καθώς και στο οικοτροφείο St. Hilda στο Bushey του Hertfordshire.

Έπειτα από ένα ρόλο – όπου δεν αναφερόταν το όνομά της σε μία ταινία του 1965 και μία ακόμη ταινία την επόμενη χρονιά, η Rampling συμμετείχε σ’ ένα επεισόδιο της δημοφιλούς σειράς της δεκαετίας του ’60 «Οι Εκδικητές» (σημ.: καμία σχέση με εκείνους της Marvel, μην μπερδεύεστε!), ρόλος που για πολλούς ήταν ο καταλύτης για την ανοδική πορεία της κινηματογραφικής καριέρας της στη Μεγάλη Βρετανία αλλά και στη Γαλλία.

Αυτό που κάνει πιο ξεχωριστή τη Charlotte Rampling είναι το γεγονός πως το επαγγελματικό της βιογραφικό βρίθει από αντιφατικούς ρόλους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως στους «Καταραμένους» του Luchino Visconti (1969) έπαιξε μία νεαρή γυναίκα που την έστειλαν στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενώ το 1974 στο «The Night Porter» έπαιξε μία πρώην κρατούμενη των στρατοπέδων συγκέντρωσης που συνάπτει σχέση με έναν πρώην φύλακα του στρατοπέδου.
Το ντεμπούτο της στην Αμερική έγινε το 1975 με την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Raymond Chandler «Αντίο, Γλυκιά Μου», με συμπρωταγωνιστή τον Robert Mitchum («Scrooged», «Cape Fear») στο ρόλο του ντετέκτιβ Philip Marlowe. Την αμέσως επόμενη χρονιά ερμήνευσε την Irene Adler, τη θηλυκή «νέμεση» του Sherlock Holmes στην τηλεταινία «Sherlock Holmes in New York», και το 1980 ο Woody Allen την επέλεξε για το ρόλο της Dorrie στο «Stardust Memories», μίας από τις γυναίκες με τις οποίες είχε σχέση ο χαρακτήρας του Allen στην ταινία. Μάλιστα ο ίδιος ο Allen είχε πει για την επιλογή της Rampling: «Ήταν τέλεια για το ρόλο. Όμορφη, σέξι, και τόσο ενδιαφέρουσα, με μία αξιοπρόσεκτη νευρωτική ποιότητα».

Το 1982 η Rampling συμπρωταγωνιστεί στην «Ετυμηγορία» με τον Paul Newman σε σκηνοθεσία του Sidney Lumet . Η ίδια η Rampling ερμηνεύει τη Laura, τη φίλη του Frank Galvin (Paul Newman), με το χαρακτήρα της να εμφανίζεται μυστηριώδης και «σκοτεινός». H «Ετυμηγορία» εντυπωσιάζει, η ταινία φτάνει μέχρι τα Oscar ούσα υποψήφια σε πέντε κατηγορίες (μεταξύ άλλων σε εκείνες ΄για την Καλύτερη Ταινία και την Καλύτερη Σκηνοθεσία) κι η ίδια η Rampling προσθέτει άλλη μία δυνατή στιγμή στο βιογραφικό της.

Μέχρι τη δεκαετία των ‘00s που την πλησίασε ο François Ozon («8 Γυναίκες», «5×2»), η μεγαλύτερη συμμετοχή της Rampling είναι είτε σε τηλεταινίες και σειρές, είτε σε λιγότερο γνωστές παραγωγές, με μία από τις λίγες εξαιρέσεις να είναι ο ρόλος της στα «Φτερά της Αγάπης» το 1997. Κι αυτό γιατί μόλις το 2001, χρονιά που πέθανε η μητέρα της, η Rampling κατάφερε να συμβιβαστεί επιτέλους με την αυτοκτονία της αδερφής της, Sarah, το 1966. Πιο «ανάλαφρη» πλέον από αυτό το «βάρος», η Rampling ήταν πια σε θέση να αναλάβει πιο «δύσκολες» δουλειές.

Εκείνα τα χρόνια, λοιπόν, τη συναντούμε στο «I’ll Sleep When I’m Dead» του 2003 με συμπρωταγωνιστή τον Clive Owen και την ίδια χρονιά στην «Πισίνα» του Ozon. Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ, με τη Rampling στο ρόλο της Sarah Morton, μίας συγγραφέως που επισκέπτεται στην εκδότριά της στη Γαλλία για να αφιερωθεί στο νέο της βιβλίο. Όταν η κόρη της εκδότριας της Morton φτάσει κι αυτή στη Γαλλία, τότε θα πυροδοτήσει μία σειρά εξελίξεων κι ένα έγκλημα. Η ταινία έκανε αίσθηση κυρίως στην Ευρώπη, φέρνοντάς τη στις υποψηφιότητες – μεταξύ άλλων – σε βραβεία του Φεστιβάλ των Καννών και στα βραβεία César, ενώ ακόμη θεωρήθηκε ως ένα «δυνατό» comeback της Rampling στα κινηματογραφικά τεκταινόμενα.

Στις πιο πρόσφατες δουλειές της τη συναντήσαμε στη «Δούκισσα» του 2008 ως τη μητέρα της Keira Knightley, στο ρομαντικό δράμα «Μη με Αφήσεις Ποτέ» του 2010, στο «Melancholia» του Lars Von Trier και στην τηλεοπτική σειρά «Dexter» το 2013. Τέλος αναμένεται να συμμετάσχει στη δεύτερη σαιζόν της σειράς «Broadchurch» του ITV, κρατώντας μάλιστα έναν σημαντικό ρόλο.
Σε στιγμές εξίσου σημαντικές ήταν η απόδοση του τίτλου της Αξιωματικού του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (OBE) το 2001, ενώ το 2002 έγινε μέλος της Λεγεώνας της Τιμής στη Γαλλία.
Εμείς εδώ δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να την απολαύσουμε σε ακόμη περισσότερες αξιόλογες κινηματογραφικές – και τηλεοπτικές, γιατί όχι; – στιγμές!

05/02/2015 0 comment

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Μαρία: Robert Redford ή Marlon Brando;

written by The K-magazine

Ναι, ομολογώ… Εγώ φταίω για τη σημερινή μας «κόντρα»! Ή μάλλον, περίπου εγώ, πιο πολύ τα μάτια του Paul Newman φταίνε!

Οι άντρες του παλιού σινεμά είναι σαν το καλό κρασί: όσο περνούν τα χρόνια, τόσο καλύτερη η γεύση που αφήνουν! Και κάπου εκεί κληθήκαμε να «υπερασπιστούμε» το δικό μας αγαπημένο gen premier του παρελθόντος! Η Μαρία μας επιλέγει τον Marlon Brando, τον άντρα του οποίου το «αλήτικο» στυλ έκανε τότε καρδούλες να σκιρτήσουν. Εγώ πάλι, όσο κλισέ κι αν ακούγεται δε μπορώ να διαλέξω άλλον από τον Robert Redford. Θα γεράσω (αυτός έχει γεράσει αλλά διατηρεί την γοητεία του) κι ακόμη γι’ αυτόν θα «πονάει το δοντάκι μου»!

Είναι τυπάς, είναι αλήτης και καίει καρδιές… Ναι, είναι ο Marlon Brando! (από τη Μαρία Παπουτσάκη)

Είναι ο άνθρωπος που καθήλωσε τους πάντες με τις απίστευτες ταινίες του –και κυρίως τα κορίτσια – αφού υπάρχουν εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο που είναι ερωτευμένες μαζί του, ακόμα και μετά τον θάνατο του. Ο Marlon Brando ήταν ο γόης του 20^ου αιώνα και κανένας Robert Redford δεν μπορεί να τον ξεπεράσει!

Ο άνθρωπος αυτός που έχει αφήσει ιστορία με τη συμμετοχή του σε πολλές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις, δυστυχώς δεν είναι πια στη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι μπορεί να ξεχαστεί. Είναι μια προσωπικότητα που αντέχει και θα αντέχει στον χρόνο, κυρίως μέσα από τον κινηματογράφο. Ποιος δεν έχει δει ή έστω δεν γνωρίζει την ταινία «Λεωφορείον ο Πόθος»; Κ Ή το «Λιμάνι της Αγωνίας» που – by the way- είναι μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών; Αυτές είναι απλά δύο. Ο Marlon Brando έχει καταφέρει να “εκτοξεύσει” όποιο έργο και αν έπαιζε.

Τυχαίο; Δεν νομίζω… Εντάξει, και ο δικός σου ο Ρομπερτάκος καλός είναι, δε λέω, και ως ηθοποιός, αλλά μου κάνει πιο γλυκούλης και τους γλυκούληδες δεν μπορείς να τους κοιτάς για πολύ ώρα γιατί μπορεί να πάθεις σάκχαρο. :-P Χα! Και να σου πω και κάτι άλλο; Ξέρεις ότι βλέπω όλες τις σειρές, σε όλα τα κανάλια και γενικά είμαι κολλημένη πάνω σε μια τηλεόραση σαν χλαπάτσα. Όλα τα κορίτσια που παίζουν σε όλα αυτά που βλέπω, όταν θέλουν να παρομοιάσουν έναν που τους αρέσει με κάποιον «θεό» λένε τον Marlon Brando. Άρα εμπιστευόμαστε την κοινή γνώμη, άρα η πλειοψηφία κερδίζει, άρα I am the winner.

Για πες μας εσύ γιατί προτιμάς τον Robert Redford, που ενώ είναι και αυτό ξανθό αγόρι σου αρέσει πιο πολύ από τον απόλυτο άνδρα Marlon Brando…

Robert, σ’ αγαπώ όπως η Streisand στο «The Way We Were»…! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Ναι,συμφωνώ πως κι ο Marlon Brando ήταν καρδιοκατακτητής. Και ναι, για όποιον ρόλο του κι αν μιλήσεις σε κάποιον, θα σου πει «απίστευτος ήταν εκεί!». Και ναι, ο Robert Redford είναι γλυκύτατος!

Αν είναι, λοιπόν, να πάθω… σάκχαρο, από τα «σορόπια», δεν έχω καμία αντίρρηση το αίτιο να είναι ο Robert Redford. Άσε που, επειδή κοντεύεις να μου τον παρουσιάσεις και σα βουτυρομπεμπέ, να σου θυμίσω πως σε πολλές ταινίες έδειξε ένα πρόσωπο, μία δυναμική που, σε συνδυασμό με το γοητευτικό του παρουσιαστικό, όχι μόνο δε σε ξένιζε, αλλά αντίθετα, μάλλον σε έκανε να τον… ερωτευτείς περισσότερο! Τι να κάνουμε; Μπορεί να μην είναι «αλήτης» σαν τη δική σου την προτίμηση, αλλά σίγουρα έχει αυτό το… «κάτι» που τρελαίνει τις γυναίκες!

Ο Robert Redford είναι σαν ηθοποιός κάτι σαν… άνθρωπος – χαμαιλέοντας. Αρκεί ένας mini μαραθώνιος με ταινίες του για να πειστεί κανείς. Τη μία στιγμή τον βλέπεις πεισματάρη – και συνάμα αθεράπευτα ερωτευμένο με τη Barbra Streisand – Hubbell στο «The Way We Were» και την άλλη τον στιγμή γαλήνιο εκπαιδευτή το «Γητευτή των Αλόγων». Από ονειροπόλο Gatsby κατάφερε να μεταμορφωθεί σε πρώην ακτιβιστή στον «Κανόνα της Σιωπής». Ή μήπως να θυμηθώ πόσο με «σύγχυσε» με το ρόλο που έπαιξε στη δεύτερη ταινία του Captain America; Σε όποια “στάση” της πολυετούς καριέρας του κι αν σταθεί κανείς, δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί κάποιος που θα πει «δε μου άρεσε καθόλου σε αυτήν την ταινία»! Συν του ότι αξιοσημείωτες είναι κι οι σκηνοθετικές του δουλειές – ενδεικτικά να αναφέρω το «Γητευτή των Αλόγων» και το «Λέοντες αντί Αμνών».

Α, επιπλέον, ο Robert Redford έχει ένα «ανήσυχο» πνεύμα αναφορικά και με τα κοινά. Για να μη σας ζαλίζω, ενδεικτικά πάλι θα αναφέρω την ίδρυση του Sundance Institute που υποστηρίζει και προωθεί το έργο νέων σκηνοθετών και σεναριογράφων, ενώ είναι γνωστή κι η πολιτική του δράση. Το καλύτερο; Παρά το ότι είναι Ρεπουμπλικάνος, δε φοβάται να στηρίξει και τη δημοκρατική παράταξη του αμερικανικού πολιτικού σκηνικού, όταν οι ενέργειες των ρεπουμπλικάνων τον βρίσκουν αντίθετο.

Πώς να μην γίνεσαι grouppie του Robert μετά;

Εσάς ποιος είναι ο αγαπημένος σας ηθοποιός του παλιού (καλού) σινεμά;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ
-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

30/01/2015 0 comment

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ... από την Α.Αδαμοπούλου

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Paul Newman

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Η ιδέα της στήλης ήρθε εντελώς ξαφνικά. Σκεπτόμενη το επερχόμενο αφιέρωμά μας στα Oscars, αναλογίστηκα πως κάποιες στιγμές θα κάνω πάλι ένα ταξίδι στο χρόνο για να θυμηθούμε όσους διακρίθηκαν στις απονομές των περασμένων ετών. Αυτό με έκανε να θέλω να ανακαλύψω το παρελθόν ανθρώπων που άφησαν το δικό τους στίγμα στην ιστορία. Μπορεί να είναι ηθοποιοί, μπορεί να είναι μουσικοί, μπορεί να είναι άλλες εξέχουσες προσωπικότητες που ενέπνευσαν την τέχνη… Έτσι αποφασίσαμε με την Κατερίνα να δώσουμε λίγο χώρο σε αυτούς τους ανθρώπους!

Σας καλωσορίζω, λοιπόν, στο νέο μου «πόνημα» και λέω να ανοίξω την αυλαία με τα πιο γοητευτικά μάτια που πέρασαν ποτέ από το Hollywood! Και τι δεν έκανε στη ζωή του αυτός ο άνθρωπος; Ηθοποιός, σκηνοθέτης, φιλάνθρωπος, επιχειρηματίας, οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων… Αλλά θα τα δούμε σιγά σιγά τώρα!

Ο Paul Leonard Newman γεννήθηκε πριν από ακριβώς ενενήντα χρόνια, στις 26 Ιανουαρίου του 1925 στο Ohio, έχοντας οικογενειακές καταβολές από Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβακία. Κι ενώ είχε δείξει από αρκετά νεαρή ηλικία την έλξη που του ασκούσε η υποκριτική συμμετέχοντας σε μία σχολική παράσταση – με την υποστήριξη της μητέρας του, Teresa – έπρεπε να περάσει πρώτα από τη δίνη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αφότου ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία, ο Paul Newman συνέχισε τις σπουδές του στο Κολλέγιο Kenyon αποφοιτώντας το 1949 κι εν συνεχεία σπούδασε υποκριτική στο Πανεπιστήμιο του Yale με την καθοδόγηση του Lee Strasberg του Actors’ Studio.

H καριέρα του στην υποκριτική ξεκίνησε στο Broadway, με το Newman να συμμετέχει στο «Picnic» του William Inge το 1953 και τα επόμενα έτη να ακολουθούν το «The Desperate Hours» και το «Γλυκό Πουλί της Νιότης». Η κινηματογραφική του πορεία έχει ως αφετηρία το «Ασημένιο Δισκοπότηρο» του 1954, ενώ μετά ήρθαν το «Εμείς οι Ζωντανοι», η «Λυσσασμένη Γάτα» με συμπρωταγωνίστρια την Elizabeth Taylor και το «The Young Philadelphians».

Στις κινηματογραφικές δεκαετίες των ’60 και ’70, ο Newman καταφέρνει να κάνει επιτυχημένα τη μετάβαση σε αυτές. Κάθε χρόνο κυκλοφορεί τουλάχιστον μία ταινία με πρωταγωνιστή τον γοητευτικό γαλανομάτη κι η προσωπικότητα του Newman κυριαρχεί. «Exodus» το 1961, «Γλυκό Πουλί της Νιότης» το 1962, «Hombre» το 1967, «ΟΙ Δύο Λησταί» και «Το Κεντρί» με τον Robert Redford το 1969 και το 1973, «Το Χρώμα του Χρήματος» το 1983… Είναι μόνο λίγες από τις ταινίες που μπορώ να αναφέρω όπου ο Paul Newman έκανε κοινό και κριτικούς κυριολεκτικά να παραμιλάνε. Οι πιο πρόσφατες – και οικείες στη γενιά μου – δουλειές του στον κινηματογράφο ήταν το «Message in a Bottle» του 1999, «Ο Δρόμος της Απώλειας» του 2002, ενώ χάρη στην αγάπη του για τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, έδωσε και τη φωνή του στο χαρακτήρα του Doc Hudson στην ταινία της Pixar «Cars» του 2006. Φυσικά όλοι αυτή η πορεία όχι απλά δεν πέρασε απαρατήρητη, αλλά του χάρισε και πλήθος διακρίσεων. Έξι Χρυσές Σφαίρες, ένα βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας, μεγάλη η λίστα! Φυσικά άφησε το στίγμα του και στην Ακαδημία κερδίζοντας το Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου για το «Χρώμα του Χρήματος», ενώ ακόμη του απονεμήθηκε τιμητικό βραβείο από την Ακαδημία για τη συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο και το βραβείο Jean Hersholt για την ανθρωπιστική του δράση.

Όπως είπα και παραπάνω, ο Newman ήταν «ανήσυχο» πνεύμα, πράγμα που σήμαινε πως δεν ασχολούνται αποκλειστικά με την υποκριτική. Ως οδηγός σε αγώνες αυτοκινήτων ξεκίνησε να δραστηριοποιείται το 1969 με αφορμή την ταινία «Winning». Η πορεία αυτή συνεχίστηκε ως το 2005, ενώ το 1995 αναδείχθηκε ως ο γηραιότερος – ήταν 70 χρονών τότε – οδηγός νικήτριας ομάδας στo ράλι της Daytona. Το 2009, το όνομα του Paul Newman προστέθηκε μετά θάνατον στο Hall of Fame της SCCA (Sports Car Club of America).

Ο Newman είχε και πολιτικές ανησυχίες. Δημοκράτης, ενάντιος στον πόλεμο του Βιετνάμ κι υποστηρικτής του Eugene McCarthy – καμία σχέση με τον Ρεπουμπλικάνο Joseph McCarthy που κυνηγούσε τους κομμουνιστές – κατέληξε να είναι 19^ος στη λίστα των εχθρών της Αμερικής επί Richard Nixon. Φυσικά αυτό δε θορύβησε το δραστήριο Newman, μάλιστα το χαρακτήριζε ως ένα από τα μεγαλύτερά του κατορθώματα.

Φτάνουμε στο φιλανθρωπικό έργο του Paul Newman, το οποίο ξεκίνησε δημιουργώντας το Κέντρο Πρόληψης του Εθισμού στα Ναρκωτικά Scott Newman, στη μνήμη του γιου του από τον πρώτο του γάμο με τη Jackie Witte. Οι πιο διακεκριμένες, όμως δράσεις του ηθοποιού ήταν η ίδρυση της εταιρείας τροφίμων Newman’s Own το 1982 σε συνεργασία με το συγγραφέα A. E. Hotchner. Η αλυσίδα παρήγαγε μεταξύ άλλων προϊόντων σάλτσες, dressing για σαλάτες, λεμονάδες, κρασί και pop corn. Η ιδιαιτερότητα της Newman’s Own οφείλεται στο γεγονός πως τα έσοδα της εταιρείας από τις πωλήσεις, αφότου έχει καταβληθεί ο ανάλογος φόρος, δωρίζεται σε φιλανθρωπίες. Υπολογίζεται, μάλιστα, πως μέχρι το 2013, η Newman’s Own έχει στηρίξει φιλανθρωπικές δράσεις με το συνολικό ποσό να ανέρχεται στα 380 εκατομμύρια δολάρια. Μάλιστα αναφορικά με τη δράση της Newman’s Own υπάρχουν και τα απομνημονεύματα που έγραψαν ο Newman κι ο Hotchner με τίτλο «Shameless Exploitation in Pursuit of the Common Good».

Θα ήταν μεγάλη αμέλεια να μην αναφέρω και τη δημιουργία της κατασκήνωσης Hole in the Wall Gang που λειτουργεί στο Connecticut, όπου πηγαίνουν παιδιά με σοβαρά προβλήματα υγείας εντελώς δωρεάν. Η ιδέα του ονόματος προήλθε από το όνομα της συμμορίας στους «Δύο Ληστές» όπου συμπρωταγωνιστούσε με τον Robert Redford. Η κατασκήνωση Hole in the Wall Gang επέκτεινε το έργο της εκτός από τις ΗΠΑ και σε κατασκηνώσεις στην Ιρλανδία, στη Γαλλία και στο Ισραήλ. Οι κατασκηνώσεις εξυπηρετούν περίπου 13.000 κάθε χρόνο, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να ασχοληθούν με την ιππασία, το ψάρεμα τον αθλητισμό κι άλλες δραστηριότητες. Το 1995 η αδελφότητα Φι Κάπα Ταυ όπου ανήκε ο Newman κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο του Ohio το 1995 ανακήρυξε την κατασκήνωση τη δική τους εθνική φιλανθρωπική οργάνωση.

Ο Paul Newman άφησε την τελευταία του πνοή στις 26 Σεπτεμβρίου του 2008 σε ηλικία 83 ετών έπειτα από μάχη ενάντια στον καρκίνο των πνευμόνων. Αλλά τα γαλάζια αποφασιστικά του μάτια εξακολουθούν να ζουν μέσα από τις ταινίες του, ενώ το έργο του πίσω από τις κάμερες συνεχίζεται αδιάκοπα.

26/01/2015 1 comment

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ο “Τομ Σόγιερ” μέσα από τη ματιά του Δημήτρη Γαλάνη

written by Κατερίνα Μαντά

Φέτος ο Δημήτρης Γαλάνης είναι χαρούμενος και “γεμάτος”. Όχι μόνο γιατί έχει απλά “δουλειά”, αλλά γιατί συμμετέχει σε πολύ καλές δουλειές (βλ. παραστάσεις). Είχα την τύχη να τις παρακολουθήσω και τις δύο… αλλά σε αυτή τη συνέντευξη επικεντρωνόμαστε στον “Τομ Σόγιερ”, που παρακολουθήσαμε με τον εκστασιασμένο Παύλο, στο «Θέατρον» του Κέντρου Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος. Μία διασκευή του ομώνυμου βιβλίου που απευθύνεται σε παιδιά άνω των 4 ετών, ώστε να μπορούν να καταλάβουν τα μηνύματα και να απολαύσουν την παράσταση!

The K-magazine: Μίλησέ μας για τον ρόλο σου.
Δημήτρης Γαλάνης: Καταρχάς είμαι πολύ χαρούμενος, τόσο με τον ρόλο μου, όσο και με την παράσταση ”Τομ Σόγιερ ” στην οποία συμμετέχω. Στην παράσταση λοιπόν υποδύομαι τον Σιντ που είναι ξάδερφος του Τομ Σόγιερ. Πρόκειται για έναν διαχρονικό τύπο παιδιού. Είμαι το παιδί που γκρινιάζει, που του φταίνε σχεδόν τα πάντα και που ”καρφώνει” τα άλλα παιδιά, όμως όλα αυτά με μια παιδική αφέλεια, μια αγνότητα και έναν αυθορμητισμό που τελικά διασκεδάζει τους γύρω του. Αυτός είναι και ο λόγος που στο τέλος κάνει τους θεατές να τον βλέπουν με συμπάθεια και να συγχωρούν την ιδιόρρυθμη συμπεριφορά του.

The K-magazine: Γιατί πιστεύεις ότι ο Τομ Σόγιερ αν και τόσο σκανδαλιάρης είναι τόσο συμπαθής στον περίγυρό του;
Δημήτρης Γαλάνης:Ο Τομ Σόγιερ είναι τόσο συμπαθής επειδή ακριβώς είναι σκανδαλιάρης με καλή πρόθεση και όλο αυτό δημιουργεί ένα αίσθημα χαράς και γέλιου. Είναι ένα ζωηρό και έξυπνο παιδί που οργανώνει παιχνίδια και που με τα κατορθώματά του εντυπωσιάζει τους πάντες. Η ζωή του βασίζεται στην περιπέτεια, το χιούμορ, τη σκανδαλιά και τους γρήγορους ρυθμούς, στοιχεία που κερδίζουν αμέσως τη συμπάθεια των γύρω του και των θεατών. Είναι ένας ήρωας που εκφράζει την παιδική ανεμελιά και αθωότητα..

The K-magazine: Αν και υποτίθεται ότι η παράσταση απευθύνεται σε μεγαλύτερα παιδιά, ο 4χρονος γιος μου την απόλαυσε. Ποιο νομίζεις ότι είναι το μυστικό της δικής σας παράστασης;
Δημήτρης Γαλάνης:Το μυστικό της παράστασής μας δεν είναι ένα. Είναι ένας συνδυασμός, ένα σύνολο πραγμάτων που οδηγούν στην επιτυχία.Αρχικά οι συντελεστές: η διασκευή και η σκηνοθεσία είναι της Νανάς Νικολάου, τα σκηνικά της Λίας Ασβεστά, τα κοστούμια της Λαμπρινής Καρδαρά, η μουσική του Γιάννη Μακρίδη, οι χορογραφίες της Αρετής Μώκαλη και το art video της Rappas Films. Η παράσταση έχει στόχο την ευχαρίστηση των παιδιών. Η συλλογική προσπάθεια, οι ταλαντούχοι ηθοποιοί, η χημεία που έχουμε μεταξύ μας, οι πολύχρωμες εικόνες, η μουσική και τα τραγούδια, τα αστεία,οι έξυπνες ατάκες και εναλλαγές σκηνών και σκηνικών, η διάρκεια του έργου, το θέμα του και τα συναισθήματα που δημιουργούνται στα παιδιά με βασικότερο τη χαρά, αποτελούν το μυστικό για να απολαμβάνουν όλοι, μικροί και μεγάλοι ένα ευχάριστο δίωρο ψυχαγωγίας.

The K-magazine: Πόσο δύσκολο είναι να υποδύεσαι έναν αντιπαθή χαρακτήρα;
Δημήτρης Γαλάνης:Ο Σιντ είναι ένας ρόλος που το έχω αγαπήσει πολύ. Νιώθω ενθουσιασμό κάθε φορά που είμαι στη σκηνή και αυτό, γιατί δεν θεωρώ ότι πρόκειται για έναν αντιπαθή χαρακτήρα, αλλά για ένα ιδιαίτερο και παρεξηγημένο παιδί. Όσον αφορά τις δυσκολίες,θεωρώ ότι ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει όλους τους ρόλους με την ίδια βαρύτητα, ευθύνη και επιμέλεια. Θα έλεγα λοιπόν ότι η δυσκολία είναι ίδια είτε υποδύομαι έναν αντιπαθή είτε έναν συμπαθή χαρακτήρα.

The K-magazine: Πλέον έγινε και η πρεμιέρα για το μιούζικαλ υπερπαραγωγή ”Θα περάσει κι αυτό”. Τι έχεις να μας πεις για το τι θα δει κανείς ερχόμενος στο Badminton;
Δημήτρης Γαλάνης:Πρόκειται για ένα μουσικοχορευτικό υπερθέαμα, τη συνέχεια της περσινής τεράστιας επιτυχίας ”Θα σε πάρω να φύγουμε’‘. Σε αυτή την παράσταση λοιπόν, μέσα από την επιθεώρηση παρουσιάζεται η ιστορία της Ελλάδας από εκεί που τελείωσε το πρώτο μέρος, το 1967. Είναι μια εξαιρετική παραγωγή για την οποία είμαι υπερήφανος που είμαι μέλος της. Ένας θίασος από 35 ηθοποιούς και μουσικούς με τον Φωκά Ευαγγελινό στη σκηνοθεσία και τις χορογραφίες, τον Άγγελο Πυριόχο στα κείμενα και τους νέους στίχους, τον Γιώργο Κατσαρό στις ενορχηστρώσεις και στη διεύθυνση της ορχήστρας, την Εύα Νάθενα στα σκηνικά και στα κοστούμια. Η παραγωγή είναι του Μιχάλη Αδάμ και όλοι εμείς σας περιμένουμε στο θέατρο Badminton!

Κι εσείς οι γονείς ή οι μεγάλοι να δείτε οπωσδήποτε το μιουζικάλ “Θα περάσει κι αυτό”. Ο Δημήτρης είναι εξαιρετικός ως Σταύρος Παράβας που “υποδύεται” την Αλίκη Βουγιουκλάκη… πολύ καλές ερμηνείες, δημοφιλείς ηθοποιοί, μουσική που σε ταξιδεύει και διάλογοι που πραγματικά σε “ψυχαγωγούν”!

13/11/2014 0 comment

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Ο Αργύρης Αγγέλου “ανακρίνεται” από τη μαθήτρια του Χριστιάννα Τζέικου

written by The K-magazine

Τι να πω για τον άνθρωπο με τον οποίο μαθαίνω κάθε Δευτέρα για το μιούζικαλ και την κωμωδία, καλύτερα απ’τον καθένα και θεωρώ πως είμαι πολύ τυχερή που κι εγώ έχω δίπλα μου έναν δάσκαλο με τόση μεγάλη θέληση και αγάπη γι’αυτό που κάνει.Και δεν γινόταν να μην μοιραστώ μαζί σας όλη αυτή την εμπειρία.

Πέραν από τη θετική ενέργεια που σου μεταδίδει με το που μπαίνει στο χώρο , είναι αρκετά άμεσος και ευθύς στα λεγόμενά του.Και εντάξει μπορεί να έχετε διαβάσει ότι σε νεαρή ηλικία έφυγε από τη Χαλκίδα για να σπουδάσει υποκριτική στη σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου ( στην οποία έχω την χαρά να φοιτώ κι εγώ αυτή η στιγμή), δεν ξέρετε όμως ότι φέτος είναι η «παρθενική» του φορά που αναλαμβάνει να διδάξει υποκριτική και δείχνει περισσότερο αγχωμένος απ’ότι εμείς!

Αποφάσισα λοιπόν , να του πάρω μια μίνι συνέντευξη μετά το μάθημα, για να μου μιλήσει για κάποιες αλήθειες που ίσως δεν γνωρίζατε για εκείνον , αλλά και για την «Μελωδία της ευτυχίας», που ετοιμάζεται να παιχτεί στο Παλλάς.

Χριστιάννα Τζέικου: Λοιπόν Αργύρη, θέλω να μου πεις ποιος πιστεύεις πως είναι ο ρόλος που θα σου ταίριαζε γάντι;
Αργύρης Αγγέλου: Δεν ξέρω να σου πω ποιος είναι ο ρόλος που θα μου ταίριαζε γάντι, μπορώ όμως να σου πω ποιους ρόλους έχω απολαύσει και μπορεί να ήταν και κόντρα ρόλοι, αλλά έχω νιώσει πως ταιριάξαμε πολύ! Έχω περάσει πάρα πολύ καλά με το Blood Brothers, με το Rent(Μark), με τον Ρούστερ ( Annie)… Γενικά έχω παίξει πράγματα που νόμιζα στην αρχή ότι δεν μου πάνε αλλά τελικά ταιριάξαμε πολύ με τον ρόλο και αισθάνομαι τυχερός γι’αυτό.

Χριστιάννα Τζέικου: Ποιό είναι το μότο σου και ποια η απαράβατη αρχή σου;
Αργύρης Αγγέλου: Μπορεί να μην έχω κάποιο συγκεκριμένο μότο, αλλά γενικά είμαι πάρα πολύ πεισματάρης . Έχω πείσμα και διεκδικώ πολύ αυτό που θέλω και ονειρεύομαι.Αυτό που δεν θα παρέβαινα ποτέ είναι η αξιοπρέπεια κανενός, δηλαδή δεν μου αρέσει να προσβάλω όπως δεν μου αρέσει να με προσβάλουν..μου αρέσει να υπάρχει σεβασμός. Δηλαδή αυτονόητα πράγματα που υποτίθεται ότι ανήκουν στην αγωγή του καθένα.

Χριστιάννα Τζέικου: Ετοιμάζεσαι για την συμμετοχή σου στην «Μελωδία της ευτυχίας» ένα μιούζικαλ με μεγάλη επιτυχία στον κινηματογράφο. Σε αγχώνει η προϊστορία του;
Αργύρης Αγγέλου: Όχι , γιατί περνάω πολύ καλά μέσα σε αυτό.Με αγχώνει πάντα στην αρχή γιατί είναι ρόλοι.Πάντα ένας ρόλος στην αρχή με αγχώνει αλλά τα μιούζικαλ τ’αγαπάω πολύ! Είναι ένας μαγικός κόσμος που εύχομαι κιόλας να σας τον μεταδώσω.

Μία selfie του Αργύρη Αγγελου με το τμήμα της Χριστιάννας Τζέικου

Χριστιάννα Τζέικου: Ήταν εύκολο ή δύσκολο να διαχειριστείς την αναγνωρισιμότητα που σου έδωσε το «Παρά 5»;
Αργύρης Αγγέλου: Πανεύκολο ήταν, γιατί είχα δίπλα μου άνθρωπους , και τα ίδια τα παιδιά απ’το «Παρά 5» αλλά και οικογένεια , φίλους που δεν θα υπήρχε περίπτωση να μου επιτρέψουν να ξεφύγω. Επίσης μου συνέβη σχετικά σε καλή ηλικία, δηλαδή ήμουν 27 χρονών .Είχα δοκιμάσει, είχα διεκδικήσει, είχα δουλέψει. Ήταν σαν ανταμοιβή του κόπου μου και επίσης δεν υπήρχε χρόνος για να το «καβαλήσουμε» καθόλου.Δουλεύαμε σαν σκυλιά!

Χριστιάννα Τζέικου: Υπάρχει κάποια συμβουλή που σου έδωσαν οι καθηγητές σου στη σχολή που ακολουθείς σε κάθε ερμηνεία σου;
Αργύρης Αγγέλου: Δεν υπάρχουν συμβουλές. Είχα την τύχη να έχω καθηγητές που μου έμαθαν πολύ καλά ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς δουλειά.Επομένως αν μπορούμε να υποθέσουμε χωρίς να ειπωθεί ποτέ με δάχτυλο ότι «πρέπει να δουλέψεις», αλλά με τον τρόπο που δουλεύαμε, μου έδειχναν συνέχεια ότι πρέπει να αγωνιστώ και να κοπιάσω για αυτά που θέλω.Μόνο αυτό!

Ο Αργύρης Αγγέλου διδάσκει Υποκριτική στη σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου (Ίασμος), ενώ από τις 6 Δεκεμβρίου θα τον δείτε στη «Μελωδία της Ευτυχίας» σε σκηνοθεσία Θέμιδας Μαρσέλλου, στο θέατρο Παλλάς .

Περισσότερα για τη Χριστιάννα Τζέικου, μπορείτε να διαβάσετε εδώ

10/11/2014 0 comment

LIFE&STYLE

73 ερωτήσεις για την Reese Witherspoon, ενώ μας δείχνει το σπίτι της…. (+video)

written by Κατερίνα Μαντά

Μετά τη Sarah Jessica Parker και η Reese Witherspoon απαντά σε ερωτήσεις δημοσιογράφου της Vogue και αναλύει γιατί λατρεύει να μένει στο Los Angeles,μιλά για τα πάρτι που διοργανώνει τα σαββατοκύριακα γύρω από την πισίνα, την αγαπημένη της πίτσα, γιατί έχει ενθουσιαστεί με το Instagram και πολλά άλλα που θα μάθετε βλέποντας το παρακάτω βίντεο!

08/10/2014 0 comment

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Farewell …για τον «Captain» της εφηβείας μας, από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Πάλι άσχημα νέα φέρνω από το λαμπερό κόσμο του Hollywood…

Νεκρός βρέθηκε σε ηλικία 63 ετών ο αγαπημένος ηθοποιός Robin Williams. Οι πρώτες πληροφορίες της αστυνομίας λένε πως πρόκειται για αυτοκτονία, με το θάνατο να επήλθε από ασφυξία. Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου του Williams, ο βραβευμένος με Oscar ηθοποιός έπασχε από κατάθλιψη, ενώ μόλις τον Ιούλιο είχε πάρει εξιτήριο από κέντρο αποτοξίνωσης για να πολεμήσει τον εθισμό του στο αλκοόλ.

Μέχρι πρόσφατα ο Williams πρωταγωνιστούσε στη σειρά του CBS «The Crazy Ones», παρ’ όλο που αυτή δεν κατάφερε να συνεχίσει πέρα από την πρώτη σαιζόν. Ακόμη ήταν στα σκαριά ένα sequel της «Κας Doubtfire», με το δημοφιλή ηθοποιό να ετοιμαζόταν να αναλάβει πάλι τον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο Robin Williams γεννήθηκε στο Σικάγο στις 21 Ιουλίου 1951. Σπούδασε ηθοποιία στη σχολή Juilliard, ενώ στη συνέχεια άφησε το δικό του ξεχωριστό σημάδι στις ταινίες που πρωταγωνιστούσε, όπως την «Κα Doubtfire», το «Καλημέρα, Βιετνάμ» και τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». Προτάθηκε τέσσερις φορές για Oscar, ενώ το 1998 κέρδισε εκείνο του Β’ Ανδρικού Ρόλου για την ταινία «Ο Ξεχωριστός Will Hunting». Ήταν επίσης η φωνή που ξεχώριζε σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το Τζίνι στον «Aladdin».

Ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς του ρόλους ήταν εκείνος του καθηγητή John Keating στον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών». Εκεί ο Williams υποδυόταν το νεοπροσληφθέντα καθηγητή αγγλικής φιλολογίας ενός συντηρητικού κολλεγίου αρρένων, ο οποίος με τις ρηξικέλευθες μεθόδους του κατάφερε να πείσει τους μαθητές τους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους κατακτώντας τη δική τους ξεχωριστή θέση στη ζωή. Εναλλακτικά, τους έμαθε να εφαρμόσουν το «Carpe Diem».

Μέχρι στιγμής έχουν εκφράσει τα συλλυπητήριά τους στην οικογένεια τόσο ηθοποιοί και δημιουργοί του Hollywood που είχαν συνεργαστεί με τον εκλιπόντα ηθοποιό, όσο κι ο ίδιος ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Barack Obama.

Photos: www.pinterest.com
Προσωπικό σχόλιο: Συνήθως δεν αφήνω κάποιο προσωπικό σχόλιο σε τέτοιες αναρτήσεις, αλλά αυτή τη φορά νιώθω πως αν δεν το πω, θα σκάσω…

Σίγουρα έναν θάνατο από ναρκωτικά, όπως πριν από καιρό εκείνο του Philip Seymour Hoffman, ή αυτοκτονία, όπως στην προκειμένη περίπτωση, ο κόσμος δεν το θεωρεί τραγικό. Αντίθετα ενισχύεται η άποψη «τα ήθελε και τα έπαθε». Οι λόγοι, όμως, που κάποιος «πέφτει» στα ναρκωτικά ή το αλκοόλ είναι άπειροι, και ποτέ δε μπορούμε να ξέρουμε τι ώθησε αυτούς τους ανθρώπους στις καταχρήσεις κι εν συνεχεία στο όποιο τελικό αποτέλεσμα. Επομένως προσωπικά θα αγνοήσω τα σχόλια του παραπάνω τύπου, γιατί για μένα ο Robin Williams ήταν ένας ηθοποιός ο οποίος κατάφερε να με κάνει να γελάσω, να με συγκινήσει ή ακόμη και να με ιντριγκάρει με ρόλους όπως στο «Insomnia».

Κλείνω λέγοντας απλά «αντίο»… «Oh, Captain, my Captain».

12/08/2014 0 comment

Look of the Day

Το look της εβδομάδας από το Fashion Lab: Sienna Miller Weathering Sea, της Ν.Σχοινά

written by Νατάσσα Σχοινά

Κορίτσια, το ξέρω. Είναι τόσο δύσκολο να αποφασίσουμε τι θέλουμε να φορέσουμε που τις περισσότερες φορές καταλήγουμε μάλλον με πονοκέφαλο παρά με το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και δε θα αναφερθώ καν στο χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας (Πιστέψτε με, κανέναν δε συμφέρει!). Γι’ αυτό και δημιουργήσαμε το FashionLab. Την εβδομαδιαία μας συνάντηση απ’ όπου μπορείτε να εμπνέεστε στυλιστικά και να δημιουργείτε τα δικά σας μοναδικά looks.
Η ηθοποιός, μοντέλο και fashion designer, Sienna Miller, το it girl που πάντα απολαμβάνουμε να βλέπουμε, μας εντυπωσίασε για μία ακόμα φορά με την εμφάνισή της.

Το look της εβδομάδας: Sienna Miller Weathering Sea

Weathering Sea by natassa-schoina featuring a circle skirt

Monki print tank top
monki.com

Topshop circle skirt
€41 – topshop.com

Chloé leather flat
€295 – mytheresa.com

Nine West red handbag
€130 – ninewest.com

Red multi strand necklace
€18 – ladiesfashionsense.com

Stella Dot cross jewelry
€29 – stelladot.com

Συστατικά:

Ένα αμάνικο τοπ στα χρώματα του γκρι και του μαύρου και ψηλό ντεκολτέ συνδυάστηκε τέλεια με μία άσπρη αέρινη φούστα σε κοντό μήκος και δημιούργησαν την τέλεια θηλυκή, sexyαλλά πολύ κομψή εμφάνιση. Για extraεντύπωση διαλέξτε υφάσματα με απαλά prints.

Τα Oxford flats παπούτσια είναι πολύ στη μόδα και θα δέσουν άψογα με το lookπου μόλις δημιουργήσατε. Ένα κόκκινο κολιέ γύρω από το λαιμό με μία κόκκινη τσάντα είναι οι κατάλληλες πινελιές χρώματος που περίμενε η εμφάνιση για αποκτήσει το κάτι παραπάνω και να σας ζηλεύουν όλοι στο δρόμο. Εάν θέλετε, στολίστε το χέρι σας με ένα ωραίο διακριτικό δαχτυλίδι, κατά προτίμηση σε ασημί απόχρωση.

Beauty Tip: Επιλέξτε επιμελώς ατημέλητο look στα μαλλιά και αφήστε να πέφτουν πάνω στους ακάλυπτους ώμους.

Karmic Location: Πρωινή βόλτα για καφέ / γλυκό.

Για περισσότερες πληροφορίες για τη Νατάσα Σχοινά, πατήστε εδώ

25/07/2014 0 comment

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

«Έφυγε» ο Bob Hoskins σε ηλικία 71 ετών

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Πριν λίγες μέρες είχα εξυμνήσει την ερμηνεία του ως Vivian Van Damm στην ταινία «Mrs. Henderson Presents». Τώρα δυστυχώς είμαι αγγελιοφόρος κακών μαντάτων, καθώς ο πρωταγωνιστής του «Ποιος παγίδευσε το Roger Rabbit» κατέληξε σε ηλικία 71 από πνευμονία.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του ατζέντη του, ο Βρετανός ηθοποιός «έφυγε» την Τρίτη, κοντά στην οικογένειά του. Είχε αποσυρθεί από το 2012, καθώς είχε διαγνωστεί με Parkinson το φθινόπωρο του 2011.

Ο Bob Hoskins ήταν από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς από το Ηνωμένο Βασίλειο, ο οποίος είχε στο ενεργητικό του χαρακτηριστικούς ρόλους σε ταινίες όπως το «Brazil», τη «Mona Lisa» (σημ.: Για τη συγκεκριμένη ταινία ήταν υποψήφιος το 1987 και για το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου), τις «Γοργόνες» και το «Ποιος Παγίδευσε το Roger Rabbit;».
Η συμπρωταγωνίστριά του στο «Mrs. Henderson Presents», Judi Dench, δήλωσε: «Λυπήθηκα πολύ όταν έμαθα τα νέα κι αυτές τις δύσκολες στιγμές σκέφτομαι την οικογένειά του».

Πηγή: The Guardian
Photos: Pinterest

01/05/2014 0 comment

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Αλέξανδρος Καλπακίδης :«Η τέχνη είναι για τον κάθε ένα ξεχωριστά», από τη Βαλιάνα Κοσμά

written by The K-magazine

Όταν κάτι το θέλουμε πολύ, στο τέλος το δημιουργούμε. Κάπως έτσι έγινε και με τον Αλέξανδρο Καλπακίδη και «Το παγκάκι». Το γνώρισε πριν 17 χρόνια και από τότε ήθελε να το ανεβάσει στη σκηνή. Φέτος το όνειρο αυτό πραγματοποιήθηκε. Η κρίση δίνει ευκαιρίες, όπως λέει και ο ίδιος. Ο Αλέξανδρος είναι «παιδί του θεάτρου». Γεννήθηκε στη Γερμανία, μεγάλωσε στην Ελλάδα, έκανε τις πρώτες του σπουδές και παραστάσεις στη Γερμανία, λίγα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Μετά ήρθε ξανά στην Ελλάδα. Έχει τελειώσει τη σχολή του Γιώργου Κιμούλη και φέτος τον βλέπουμε στις παραστάσεις «Η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο» και «Το παγκάκι» .

Βαλιάνα Κοσμά: Αρχικά Αλέξανδρε «μύησέ» μας στον κόσμο της παράστασης.
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Η παράσταση λέγεται «το παγκάκι» του Αλεξάντερ Γκέλμαν. Θέλαμε να κρατήσουμε τη ρώσικη ονομασία του έργου, που είναι «Σκαμέικα». Το γράφουμε δίπλα στον τίτλο, αλλά ακόμα το φοβόμαστε. Τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία έχει κάνει ο Γρηγόρης Καραντινάκης (ο οποίος έχει μεταφέρει όλον τον ποιητικό ρεαλισμό του έργου), τα κοστούμια έχει επιμεληθεί ο Βασίλης Μπαρμπαρίγος, τη μουσική έχουν επιμεληθεί τα Κίτρινα Ποδήλατα (έχουν γράψει κι ένα τραγούδι για την παράσταση που δεν έχει βγει ακόμα), την επιμέλεια της κίνησης έχει κάνει η Ζωή Κολλάτου και παίζουμε η Έλενα Μαρσίδου κι εγώ.

Βαλιάνα Κοσμά: Πες μας λίγα λόγια για τους δύο ήρωες της παράστασης.
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Είναι δύο «καραγκιοζάκια» που προσπαθούν μέσα από το ψέμα να βρουν την αλήθεια τους κι αυτό θέλουμε να δείξουμε… Είναι δύο απελπισμένοι άνθρωποι, τη δεκαετία του 80 στη Ρωσία, γεμάτοι περιορισμούς. Ας μην ξεχνάμε πως η Ρωσία ήταν ακόμα Σοβιετική ένωση και η διασκέδαση των ανθρώπων ήταν στα πάρκα. Εκεί στα παγκάκια έπαιζαν, γελούσαν, φλέρταραν, ερωτεύονταν… ακριβώς όπως στην παράσταση.

Βαλιάνα Κοσμά: Το στήσιμο στο φουαγιέ είναι πολύ ενδιαφέρον. Πώς είναι για εσάς (τους ηθοποιούς) αυτό;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Ναι, είναι σαν αρένα. Σε φέρνει πιο κοντά. Είναι δύσκολο για μας να είμαστε σε απόσταση αναπνοής από το θεατή. Εγώ δεν το είχα ξανακάνει, αλλά έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Στην αρχή είναι λίγο αμήχανο κάθε φορά, αλλά μετά αντιδρά ο κόσμος ή ακόμα και συμμετέχει. Ο κόσμος μπαίνει σε μια διαδικασία. Επειδή είσαι πολύ κοντά, γίνεσαι μέλος της παράστασης. Είναι σαν τηλεόραση να το βλέπεις τόσο κοντά. Είναι και η ιστορία τέτοια, που τους αφορά όλους. Μπορείς να γελάσεις και να συγκινηθείς την ίδια στιγμή. Είναι η ζωή μας. Είναι ένα απλό κείμενο, με βαθύ νόημα ταυτόχρονα. Ο καθένας κάτι θα πάρει. Μην ξεχνάς, ότι η Τέχνη είναι για τον κάθε ένα ξεχωριστά. Το έργο είναι σε μορφή work in progress, δηλαδή δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα η τελική μορφή του. Είναι μια δουλειά σε εξέλιξη, κάθε φορά αλλάζει, διορθώνεται, βελτιώνεται. Μέχρι την τελική του μορφή την επόμενη χρονιά.

Βαλιάνα Κοσμά: Πώς θα ήθελες να έχει διαμορφωθεί η παράσταση του χρόνου; Στο φουαγιέ ή στο θέατρο;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Να σου πω την αλήθεια, θα προτιμούσα να είναι στο θέατρο. Είναι μια παράσταση που την πιστεύω και μπορεί πολύ όμορφα να στηθεί και στη σκηνή.

Βαλιάνα Κοσμά: Πιστεύεις ωστόσο ότι το συναίσθημα, όλη αυτή η ζωντάνια, που είχαν όλοι οι θεατές ότι μπορεί να αποδοθεί το ίδιο στη σκηνή;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Σ’αυτό έχεις δίκιο. Φοβάμαι πως δεν θα είναι το ίδιο. Δεν έχει να κάνει με το κατά πόσο εμείς παίζουμε καλά, είναι θέμα ενέργειας. Η «αρένα» αυτή που έχει στηθεί με τις πολλές οπτικές γωνίες, βάζει το θεατή πολύ εύκολα στο παιχνίδι. Στο απόλυτο σκοτάδι δεν ξέρω αν θα είναι το ίδιο, αλλά το έργο γράφτηκε για να παιχτεί στη σκηνή με κινηματογραφική ματιά. Από την άλλη, όταν ο θεατής είναι πολύ κοντά φοβάται να γελάσει και να συγκινηθεί. Ακόμα είναι σε εξέλιξη όμως. Θα το δούμε μέχρι του χρόνου.

Βαλιάνα Κοσμά: Επίσης, μια τέτοια παράσταση στο φουαγιέ του θεάτρου, ίσως να μην μαζεύει τόσο κόσμο…
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Αρχικά δεν την έχει μάθει ο κόσμος ακόμα. Σήμερα για παράδειγμα, ήταν 20 και κάτι άτομα. Δεν με πείραξε. Ο χώρος μπορεί να «φιλοξενήσει» άνετα μέχρι 40 άτομα. Αυτός είναι ο στόχος. Αν καταφέρουμε να υπάρχουν 40 άτομα κάθε φορά, θα είμαι ευχαριστημένος. Κοίτα, ήμουν τρία χρόνια με το Σπύρο Παπαδόπουλο στον «τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» και τώρα είμαι στο «η Μαρινέλλα συναντά τη Βέμπο». Δεν πέφτει καρφίτσα. Σε κάθε παράσταση έχει χίλια άτομα και έχουμε τόσο προσωπικό μέσα να μας φροντίζει. Αλλά να σου πω κάτι; Αυτό που κάνω τώρα το αγαπάω περισσότερο!

Βαλιάνα Κοσμά: Προσεγμένη στις λεπτομέρειες η παράσταση…
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Βέβαια! Η «μπύρα» που πίνω, η εφημερίδα… είναι όλα ρώσικα! Εκτός από το στυλό, αλλά κάτι θα κάνουμε!

Βαλιάνα Κοσμά: Τις άσπρες κάλτσες που φορούσες, ποιος τις σκέφτηκε;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: (Γέλια) Ήταν δική μου ιδέα! Δεν τα σπάει; Είναι το πρώτο που παρατηρούν όλοι όταν βγαίνω στη σκηνή. Δε μπορώ ούτε να τις βλέπω τις άσπρες κάλτσες, αλλά είναι στη δεκαετία του 80 η παράσταση και είναι απαραίτητες! Μου αρέσει να παρατηρώ τις λεπτομέρειες!

Βαλιάνα Κοσμά: Εσύ έχεις δει τον εαυτό σου στο χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: (Γέλια) Ναι, τον έχω δει. Γύρω στο 70-80% μάλιστα! Γι’αυτό το έργο αυτό με αφορά πολύ. Εδώ και 17 χρόνια, από τότε που το είχα γνωρίσει στη σχολή του Γιώργου Κιμούλη, που μας το είχε φέρει η Ταμίλα Κουλίεβα. Είχαμε κάνει κάποιες σκηνές, αλλά πάντα έλεγα ότι αυτό το έργο θέλω κάποια στιγμή να το κάνω. Ήταν ένα απωθημένο, ένα όνειρο…

Βαλιάνα Κοσμά: Θεωρείς ότι η κρίση βοηθάει παραστάσεις σαν «Το παγκάκι»;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Σε άλλες εποχές δε θα μπορούσα να το κάνω. Δεν έχω τα λεφτά να κάνω μια παραγωγή. Τυχαία είπα στην Έλενα Μαρσίδου πέρυσι «θα την κάνουμε την παράσταση ή όχι;» και συμφώνησε. Βρέθηκαν οι άνθρωποι αυτοί όλοι, κάποιοι δεν πήραν καθόλου λεφτά, κάποιοι θα πάρουν λεφτά (πολύ λίγα όμως) και την αναλάβαμε την παραγωγή η Έλενα κι εγώ. Μετά βρέθηκε το Ακροπόλ και βοήθησε, οπότε γίνεται σαν συμπαραγωγή. Τώρα που οι εποχές είναι δύσκολες, έρχονται όλοι και βοηθούν χωρίς λεφτά ή με πολύ λίγα κι όποτε έχετε! Αυτό είναι πάρα πολύ θετικό και δε σημαίνει ότι επειδή είναι φθηνό, δεν είναι καλό!

Βαλιάνα Κοσμά: Είσαι στο χώρο εδώ και 18 χρόνια. Το ψέμα που πραγματεύεται η παράσταση, πόσο σε έχει επηρεάσει στον τομέα αυτόν;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Δεν έχω βιώσει ψέμα στο χώρο να σου πω την αλήθεια. Ή δε θέλω να το καταλάβω. Τα αφήνω κάτι τέτοια να περνούν. Στην προσωπική μου ζωή και στις φιλικές μου σχέσεις, εκεί ναι. Έχω βιώσει ψέμα… και άγριο μάλιστα! Διαλύθηκε μια φιλία μάλιστα από αυτό. Δεν είναι ωραίο το ψέμα, αν και έχω πει κι εγώ. Καμία φορά χρειάζεται όμως. Δεν αντέχεται πάντα η αλήθεια ή τουλάχιστον δεν την αντέχουν όλοι οι άνθρωποι…

Βαλιάνα Κοσμά: Κάποιοι έχουν δηλώσει πως τώρα με την κρίση «ξεσκαρτάρει ο κόσμος του θεάτρου». Εσύ τι έχεις να πεις γι’αυτό;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Θα συμφωνήσω εν μέρει. Όντως γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα. Με μεγάλη μου όμως λύπη ταυτόχρονα, διαπιστώνω πως δε γίνεται τόσο όσο θα έπρεπε. Η επιλογή των ηθοποιών για μια παράσταση, γίνεται με τα ίδια «τηλεοπτικά» κριτήρια που γινόταν πριν λίγα χρόνια, με το πόσο «πουλάς» ή όχι, με το πόσο αναγνωρίσιμος είσαι. Ίσως να παίζουν στο θέατρο λίγο λιγότερα μοντέλα απ’ότι παλαιότερα. Θεωρώ ότι τα μοντέλα δεν έχουν θέση στο θέατρο. Κάνουν άλλη δουλειά. Ακόμα κι αν περάσουν από δραματική σχολή, κάνουν αμέσως πρωταγωνιστικό ρόλο. Πόσο αθώο μπορεί να είναι αυτό; Ο καθένας στη δουλειά του. Ο πολιτικός στη δουλειά του, η ηθοποιοί στη δουλειά τους, όχι πολιτικοί. Δε μπορώ να γίνω τώρα ηλεκτρολόγος ή γιατρός.

Βαλιάνα Κοσμά: Εσύ γιατί δεν έχεις κάνει πολύ τηλεόραση;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Δεν είναι ότι δεν ήθελα, ούτε θέλω να φανεί ότι κλαίγομαι. Δεν έτυχε! Στην αρχή δεν την ήξερα, τη φοβόμουν. Ήρθα στην Ελλάδα το 95 από το Βερολίνο, όπου είχα ξεκινήσει το θέατρο από το 91. Ξεκίνησα στη σχολή του Κιμούλη, αλλά με ενδιέφερε το θέατρο. Δε γνώριζα πώς λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα, είχα τη γερμανική νοοτροπία ακόμα. Μου είχαν κάνει προτάσεις για σήριαλ τότε, που άνθιζαν και γυρίζονταν 40 τη σεζόν, αλλά δε δέχτηκα. Τώρα καλά έκανα ή όχι… θα δείξει!

Βαλιάνα Κοσμά: Τώρα όμως έχουν αρχίσει καινούριες σειρές…
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Ναι, αλλά βλέπεις και μόνη σου ότι υπάρχει ένας «σφιχτός κλοιός» όσον αφορά τους ηθοποιούς. Τώρα με το «κάτω Παρτάλι» κάτι γίνεται. Φοβούνται οι Έλληνες να αγαπήσουν καινούρια πρόσωπα.

Βαλιάνα Κοσμά: Ποιους συνεργάτες σου έχεις ξεχωρίσει όλα αυτά τα χρόνια;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Οφείλω πολλά στο Γιώργο Κιμούλη. Είναι μεγάλος δάσκαλος, έμαθα πολλά από αυτόν. Μου έμαθε στι σημαίνει ηθοποιός, σκηνή, θέατρο. Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος επίσης με βοήθησε πολύ και δουλέψαμε 2 χρόνια μαζί. Πάρα πολλά οφείλω και στον Σπύρο Παπαδόπουλο, με τον οποίο συνεργαστήκαμε τόσα χρόνια, ξέρει το έργο που παίζω τώρα και με ενθάρρυνε να το κάνω. Η Σοφία Φιλιππίδου είναι μια σχολή από μόνη της. Μαθαίνεις θέατρο μαζί της. Ωραίες συνεργασίες έχω κάνει με το Σταμάτη Φασουλή (που προσέχει πώς θα βγάλει το καλύτερο από τον κάθε ηθοποιό), τον Πέτρο Ζούλια και βέβαια το φίλο μου Αντώνη Καρυστινό, ο οποίος με έχει βοηθήσει πάρα πολύ.

Βαλιάνα Κοσμά: Με τη Μαρινέλλα πώς είναι η συνεργασία σας;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Είναι καταπληκτική. Πάει πρώτη στο θέατρο και φεύγει τελευταία. Είναι πάντα έτοιμη, έχει εκπληκτική φωνή, μας προσέχει όλους πάρα πολύ, φροντίζει κάθε λεπτομέρεια. Γενικά η παράσταση αυτή έχει μια νότα αισιοδοξίας. Φτάνει πια… Όλοι μες στα μούτρα είμαστε συνέχεια! Υπάρχει η στεναχώρια, αλλά υπάρχει κι αυτό. Υπάρχει και το μαύρο, αλλά υπάρχει και το άσπρο… και το μπλε και το κόκκινο… τόσα χρώματα!

Βαλιάνα Κοσμά: Πόση σημασία έχει η ομαδικότητα στο χώρο του θεάτρου;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Πολύ μεγάλη. Αν είναι ο ένας καλός δεν ξεχωρίζει η παράσταση και το θέμα είναι να γίνεται λόγος για την παράσταση. Αν είναι καλή αυτή, είναι και οι ηθοποιοί. Και βέβαια μου αρέσει να ακούω ότι παίζω καλά, αλλά έχει περισσότερη σημασία να αρέσει η παράσταση στο σύνολό της. Αλλιώς δε θα έχει λόγο κάποιος να έρθει να τη δει. Πρώτα η παράσταση, μετά εμείς.

Βαλιάνα Κοσμά: Οικονομικό όφελος ή υστεροφημία;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Δύσκολο άθλημα η ηθοποιία. Η τωρινή παράσταση είναι ένα πείραμα για μένα. Ήθελα να δοκιμαστώ. Τώρα, αν βγουν και χρήματα από αυτό, θα είμαι τρισευτυχισμένος!

Βαλιάνα Κοσμά: Ποιους ρόλους θα ήθελες να παίξεις;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Το είπα και πριν, αυτό που κάνω τώρα ήταν ένας ρόλος που πάντα ονειρευόμουν να κάνω. Μου αρέσει πολύ το ρώσικο θέατρο. Στο «Θείο Βάνια» του Τσέχωφ, ο Αστρόφ (ο γιατρός) είναι ένας εξαιρετικός ρόλος. Έχει πάρα πολλά. Δεν το ψάχνω έτσι, δεν έχω απωθημένα για ρόλους. Μου αρέσει πολύ ο Τσέχωφ κι αισθάνομαι ότι με το θέατρο αυτό έχουμε πολλά κοινά σημεία.

Βαλιάνα Κοσμά: Για το μέλλον;
Αλέξανδρος Καλπακίδης: Μαύρο κι άραχνο. (Γέλια) Να σου πω την αλήθεια όμως, δυσκολεύομαι να το δω θετικά. Δε βάζουμε μυαλό εμείς οι Έλληνες… Προσπαθώ να το δω θετικά όμως. Θέλω το έργο αυτό να το δω να παίζεται και την επόμενη χρονιά και να πάει καλά. Θέλω να βγαίνω έξω από το σπίτι και να βλέπω ανθρώπους να χαμογελούν. Να ρωτάω κάποιον τι κάνει, να λέει ότι είναι καλά και να το εννοεί.

Ο Αλέξανδρος Καλπακίδης είναι ηθοποιός. Όχι μόνο επειδή παίζει στο θέατρο, αλλά και με την ετυμολογική σημασία της λέξης. Ποιεί ήθος, διαμορφώνει χαρακτήρα, σέβεται το έργο, τους θεατές, τον εαυτό του. Βλέποντάς τον να παίζει στη σκηνή τον συμπαθείς. Γνωρίζοντάς τον από κοντά, τον εκτιμάς.

Η παράσταση «Το παγκάκι» παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 στο φουαγιέ του Θεάτρου Βασιλάκου, στον Κεραμεικό. Μπείτε στην αρένα. Μη φοβηθείτε να γελάσετε ή να συγκινηθείτε… Άλλωστε, έστω και σε μία φράση θα δείτε κομμάτια της δικής σας

24/03/2014 0 comment

LIFE&STYLE

Ο «καταραμένος» κύριος Sean Bean, από τη Βαλιάνα Κοσμά

written by The K-magazine

Οι περισσότεροι γνωρίσαμε το Βρετανό ηθοποιό ως Μπόρομιρ στον “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών” και μετά τον λατρέψαμε ως Νεντ Σταρκ στο “Game of Thrones”. Τι κοινό έχουν αυτοί οι ρόλοι και ποια κατάρα κουβαλάει ο Sean Bean; Μα βέβαια… το θάνατο!
Σε κάθε ρόλο, εντάξει όχι σε κάθε, αλλά σε πάρα πολλούς, πεθαίνει. Στην αρχή, σκέφτηκα πως θα ήταν τυχαίο γεγονός που πέθανε και ο Μπόρομιρ και ο Νεντ Σταρκ. (Μέχρι να δω το 10ο επεισόδιο της πρώτης σεζόν του Game of Thrones, ήλπιζα σε κάποιο θαύμα, μια ανάσταση, κάτι… αλλά μάταια…) Και για πλάκα, ναι για πλάκα, έβαλα το όνομά του στο youtube. Και βρήκα το παρακάτω βίντεο. Όπως θα μετρήσετε κι εσείς (γιατί είμαι σίγουρη ότι θα το κάνετε) «πεθαίνει» 21 φορές!
(Συνολικά πεθαίνει σε 22 από τις 35 που έχει παίξει, απλώς το βίντεο δεν τις δείχνει όλες)

Δε φαντάζεστε με πόση αγωνία παρακολούθησα το πρώτο μέρος του Πέρσι Τζάκσον (Percy Jackson & The Olympians: The lightning Thief) όταν είδα ότι θα έκανε το Δία… Για να τα λέμε όλα… εκεί ζει… Αλλά με τέτοιο «θανατικό» που έχει στους ρόλους του, φοβόμουν μην πιει κανένα φίλτρο και από αθάνατος γίνει θνητός και πεθάνει πριν καλά καλά το καταλάβουμε!

Ευτυχώς… τίποτα δεν άλλαξε στην ελληνική μυθολογία!

Ο ίδιος ο ηθοποιός αντιμετωπίζει με χιούμορ τόσο το γεγονός ότι πεθαίνει στους περισσότερους ρόλους του, όσο και το βίντεο που είδατε πριν λίγο (με όλους τους θανάτους του μαζεμένους). Μάλιστα διαλέγει και τον αγαπημένο του θάνατο, που δεν είναι άλλος από αυτόν του Μπόρομιρ. Εντυπωσιακότατος! Δείτε το απόσμασμα της συνέντευξης.

Κλείνω με μια ευχή. Όχι απλώς να γίνει πρωταγωνιστής σε μια ταινία, αλλά και να μείνει ζωντανός μέχρι το τέλος της… Challenge accepted?

Περισσότερες πληροφορίες για την Βαλιάνα Κοσμά , εδώ

15/03/2014 0 comment

ART & CULTURE

Και η Μελίνα ντυμένη Στέλλα.., από τη Βαλιάνα Κοσμά (+video)

written by The K-magazine

Η Μελίνα μας…

Έτσι της άρεσε να την αποκαλούμε… γιατί αυτό ήταν… η Μελίνα ΜΑΣ… η Μελίνα όλων των Ελλήνων… Η γυναίκα που αγαπήσαμε, αγαπάμε και δε θα σταματήσουμε ποτέ να αγαπάμε! Δεν ήταν μόνο σπουδαία ηθοποιός, δεν αγωνίστηκε απλώς εναντίον της Δικτατορίας, δεν ήταν άλλη μία Υπουργός Πολιτισμού. Η Μελίνα είχε προσωπικότητα. Είχε δυο τεράστια μάτια που σε κοίταζαν σα μαγνήτης. Είχε μια φωνή που σε υπνώτιζε. Πρόφερε τις ξένες λέξεις όπως έπρεπε, μιλούσε σωστά ελληνικά. Εμφανίστηκε σε μια εποχή που ακούγονταν μόνο κρυστάλλινες και άφθαρτες φωνές και έκανε τη διαφορά με την καθηλωτική βραχνάδα της από το τσιγάρο. Περπατούσε όμορφα κι έκανε τη διαφορά. Δε χαμογελούσε, γελούσε με αυτό το τεράστιο στόμα της. Είχε πάντα τα χέρια της ανοιχτά να αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Είχε πάθος. Ήταν… όμορφη! Όχι ετυμολογικά,αλλά είχε μια τελειότητα. Τη δική της τελειότητα. Γι’αυτό ήταν ξεχωριστή. Γι’αυτό είναι κομμάτι της καρδιάς μας.
http://www.youtube.com/watch?v=IdQO6xt4KnI

Από τον παππού της Σπύρο Μερκούρη έμαθε τρία πράγματα: να λατρεύει την Ελλάδα, να είναι γενναία και να μη λογαριάζει τα χρήματα. Ένα προς ένα τα έκανε πράξη στη ζωή της. Είχε ως πρότυπα την Πασιονάρια και τη Γκρέτα Γκάρμπο. Δόθηκε ολοκληρωτικά στον έρωτα, το θέατρο και την πολιτική. Όπως λέει και η ίδια «ή θα είχα μείνει ένα συμβολάκι της αντίστασης ή θα δούλευα για τα κοινά πραγματικά»… και τα ημίμετρα δεν ήταν για τη Μελίνα… τη Μελίνα μας. Με το ίδιο πάθος που τη θυμόμαστε ως Κλυταιμνήστρα ή ως Ίλια, τη θυμόμαστε να τείνει το δάχτυλο στον Ντέιβιντ Ουίλσον και να του λέει ότι δεν υπάρχουν άλλοι Παρθενώνες στον κόσμο.

Η Μελίνα πάλεψε. Πάλεψε με τους ρόλους της, πάλεψε για την Ελλάδα, πάλεψε με την Ελλάδα, πάλεψε για να διατηρήσει τον ελληνικό πολιτισμό, πάλεψε με τον εαυτό της, πάλεψε με την αρρώστια της. Δεν τη φοβόταν πια. «Χαλάλι η αρρώστια», είχε πει. «Είδα πόσο μ’αγαπούν οι Έλληνες».
Ήταν μεσημέρι Κυριακής, 6 Μαρτίου του 1994. Η αναγγελία του θανάτου της προκαλεί δάκρυα σε όλους τους Έλληνες. Στην Ελλάδα φτάνει η σορός της στις 8 Μαρτίου. Ημέρα της γυναίκας. Της σπουδαιότερης Ελληνίδας της γενιάς της.

Δεν έφυγε ποτέ… Πήγε στην ακρογιαλιά όπως η Ίλια… και τώρα πίνει το καφεδάκι της και απολαμβάνει το τσιγάρο της με το Μάνο… Ίσως και να τσακώνονται για «τα παιδιά του Πειραιά» που εκείνος ως πατέρας αποποιήθηκε, αλλά εκείνη ως μάνα λατρεύει… σε μια από τις ομορφότερες στιγμές της, βγάζει την κούραση και την ένταση της μέρας της και τραγουδάει με την καρδιά της…

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη Βαλιάνα Κοσμά, πατήστε εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Μελίνα Μερκούρη (1920-1994)
–Οι ωραιότερες φωτογραφίες της Μελίνας Μερκούρη στο Μουσείο Μπενάκη

06/03/2014 2 comments

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Το “παιδί-θαύμα”, Shirley Temple, “έφυγε” ….

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

H Shirley Temple, η μικρή σγουρομάλλα star που πρωτοεμφανίστηκε τη δεκαετία του 1930, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 85 ετών.

Η υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων της Temple, Cheryl Kagan, ανακοίνωσε πως η ηθοποιός, που στην προσωπική της ζωή διατηρούσε το όνομα Shirley Temple Black, πέθανε κοντά στην οικογένειά της στο σπίτι της στο San Franciso.

Ταλαντούχα τραγουδίστρια, χορεύτρια κι ηθοποιός, η Shirley Temple ήταν το νούμερο ένα του Hollywood από το 1937 – τη χρονιά που έγινε επτά χρονών – μέχρι το 1938. Σε αυτήν οφείλεται η σωτηρία της 20th Century Fox από τη χρεοκοπία με ταινίες όπως το «Curly Top» και το «The Littlest Rebel».

Η Temple αποσύρθηκε από την κινηματογραφική βιομηχανία όταν ήταν είκοσι ενός ετών κι αργότερα ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική. Βρέθηκε σε πολλά διπλωματικά πόστα, συμπεριλαμβανομένης εκείνης ως Πρέσβειρα της Τσεχοσλοβακίας στα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Πηγή: Variety
Photos: Pinterest

11/02/2014 0 comment

Newer Posts

Older Posts