Οι επίσημες στατιστικές αναφέρουν ότι το 60% των πτυχιούχων ΑΕΙ είναι άνεργοι (χωρίς να συνυπολογίζεται ο αριθμός των “ωφελούμενων” που απασχολούνται σε πεντάμηνα επιδοτούμενα προγράμματα με μισθό 450 – 490 ευρώ). Ακόμη όμως και όσοι εργάζονται, αφενός αμείβονται με τον πενιχρό βασικό μισθό των 600 ευρώ περίπου, αφετέρου το ηλικιακό κριτήριο των 25 ετών διαμόρφωσε ακόμη μικρότερους μισθούς με αποτέλεσμα οι νεότεροι που ημι-απασχολούνται να λαμβάνουν για την εργασία τους 250 ευρώ μεικτά. Παράλληλα, σκεπτόμενοι την εργασιακή ανασφάλεια που επικρατεί με τις μαζικές απολύσεις και τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, φαίνεται πως οι εργαζόμενοι κάθε άλλο παρά σίγουροι μπορεί να είναι για την θέση τους. Στο σημερινό άρθρο θα γίνει λόγος για την “κρίση των 30”… όχι την υπαρξιακή αλλά την προσωπική που βιώνει η συντριπτική πλειοψηφία στις μέρες μας ως άμεσο αποτέλεσμα της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης.
Θεωρείται ότι η πιο δημιουργική δεκαετία της ενήλικης ζωής είναι από τα 30 έως τα 40 έτη. Το άτομο έχοντας τελειώσει με τις σπουδές ή έχοντας μια μακροχρόνια εμπειρία σε μια τέχνη, όντας ακόμη νέο υγιές και παραγωγικό, έχει την δυνατότητα να πατήσει γερά στα πόδια του και να αναπτυχθεί επαγγελματικά με στόχο την οικονομική του ανεξαρτησία. Αφού αυτή επιτευχθεί, είναι έτοιμο να δημιουργήσει την δική του οικογένεια αν το επιθυμεί ή να σχεδιάσει τα όποια μελλοντικά του πλάνα. Δυστυχώς, κάτι τέτοιο στις μέρες μας είναι αδύνατο για πολλούς 30άρηδες μιας και ακόμη μένουν υπό την πατρική στέγη και προστασία…
Πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας αναφέρει ότι ο αριθμός των πτυχιούχων που μεταναστεύει στο εξωτερικό , φτάνει τους 140.000. Η μετανάστευση όμως δεν αποτελεί ούτε εφικτή επιλογή για όλους, ούτε είναι λύση απέναντι στο σύγχρονο μαζικό πρόβλημα που ταλανίζει την κοινωνική δομή, η οποία αποδυναμώνεται ακόμη περισσότερο αποδιώχνοντας τη μορφωμένη νεολαία της. Ακόμη, να τονισθεί ότι η μετανάστευση πέραν της εργασιακής ευκαιρίας που προσφέρει, παραμένει μια δύσκολη κατάσταση όπου το άτομο αναγκάζεται να αποχωρισθεί οικογένεια, φίλους και πατρίδα, ξεκινώντας από την αρχή σε μια άλλη χώρα, ξένος μεταξύ ξένων, με διαφορετική γλώσσα, κοινωνικές συνήθειες, πολιτισμικά ήθη. Είναι σίγουρο ότι το άτομο θα βιώσει έντονα αρνητικά συναισθήματα εξαιτίας όλων αυτών των αποχωρισμών και θα χρειαστεί – για το πρώτο διάστημα τουλάχιστον – να διαχειρισθεί το αίσθημα της μοναξιάς. Φυσικά, κάθε νέα αρχή κι εμπειρία μπορούν να γίνουν ευχάριστες αρκεί να υπάρχει η κατάλληλη υπομονή και διάθεση της προσαρμογής στις νέες συνθήκες και περιβάλλον.
Για τους εναπομείναντες στον τόπο, οι παρούσες συνθήκες είναι εύλογο ότι προκαλούν επίσης αρνητικά συναισθήματα με κυριότερα την απογοήτευση και το στρες. Συνέπεια αυτών είναι η προσωπική απομόνωση που σε αρκετές περιπτώσεις καταλήγει σε καταθλιπτικές ή αγχώδεις διαταραχές. Αποτέλεσμα είναι η απαξίωση του εαυτού, η αδιαφορία για το παρόν, το άγχος ή η απελπισία για το μέλλον. Και το ερώτημα είναι υπαρκτό: πώς να πραγματώσεις τα μελλοντικά σχέδιά σου όταν οι συνθήκες του παρόντος δεν προσφέρουν την δυνατότητα να κάνεις την αρχή;
‘Εχουμε αναφέρει αρκετές φορές, ότι μια ολοκληρωμένη και υγιής προσωπικότητα βασίζεται στην αυτονομία. Η κοινωνική δομή όμως είναι τέτοια ώστε πέραν της συναισθηματικής να χρειάζεται εξίσου η οικονομική αυτονομία. Όταν εκλείπει αυτή, τότε συχνά συμβαίνει να επηρεάζεται και η πρώτη αφού το άτομο και είναι και αισθάνεται εξαρτώμενο από τους άλλους. Επίσης, η κοινωνική επιτυχία είναι σύνηθες να ταυτίζεται με την οικονομική κι επαγγελματική. Όπως είδαμε όμως, στις μέρες μας είναι από δύσκολο μέχρι αδύνατο για την πλειονότητα να κατακτήσει την επιτυχία μέσω αυτών των οδών.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η μαζική απογοήτευση είναι και αναπόφευκτη. Για την πλειοψηφία, έτσι κι αλλιώς, ιστορικά υπήρχε πάντοτε κάποια κοινωνική δυσκολία που την απομάκρυνε από την ευημερία. Αντί της κοινωνικής δυστυχίας, ο καθένας ξεχωριστά μπορεί να βρει εναλλακτικές δραστηριότητες / πρακτικές που θα του προσφέρουν την δυνατότητα ανακούφισης της προσωπικής του απογοήτευσης με στόχο την ενδυνάμωσή του στην προσπάθεια πραγμάτωσης των επιθυμιών και των ονείρων του. Το επόμενο βήμα, είναι η ανάπτυξη της συλλογικότητας καθώς μόνο μέσω αυτής μπορεί να διεκδικήσουν οι “ατομικότητες” την συνολική κοινωνική ευημερία.
Περισσότερες πληροφορίες για την Μαρία Μάρκου, πατήστε εδώ
Περισσότερα άρθρα από την ψυχολόγο μας, Μαρία Μάρκου:
–Ομοφυλοφιλία… μία ιστορία από τα παλιά!, από τη Μαρία Μάρκου
–Νέα γυναίκα και single mom, από την Μαρία Μάρκου
–Μαμά 45 ετών και..άνω, από τη Μαρία Μάρκου
–Κρίσεις πανικού; Don’t panic!,από την Μαρία Μάρκου