«Ξεκόλλα». Και ξανά πάλι «ξεκόλλα». Κακόηχη προστακτική. Πόσο ν΄αντέξεις… Το άκουγες συχνά πυκνά όμως. Από αγάπη ειπωμένο. Και ας το ήξερες, θύμωνες. Μπορεί και περισσότερο, όταν ήξερες για την αγάπη. Λένε στην καρδιά μου να ξεκολλήσει; Στην καρδιά να σπάσει; Δεν είναι έτσι…
Οι άνθρωποι έχουμε την τάση να κολλάμε με άλλους ανθρώπους. Κάνεις φίλους. Και τους λες “κολλητούς” . Δεν αφήνεις περιθώρια να αμφισβητήσει κανείς το πόσο κοντά σου είναι αυτοί οι άνθρωποι. Είναι αυτοί που ξέρουν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τη ζωή σου, ξοδεύετε ώρες σε ασήμαντα, σημαντικά, φανταστικά, πραγματικά.
Βρίσκεις μάτια, σώματα και λοιπά να ερωτευτείς και κολλάς. Μα δε σε θέλει. Εκεί εσύ. Κολλημένος με τη «μπάλα». Όπου «μπάλα» ο άνθρωπος που επιμένεις πως κάτι υπάρχει και κάτι θα γίνει και κάπου είναι γραμμένο να «βρεθείτε». Φυσικά και είναι γραμμένο. Στα παλιά του τα παπούτσια.
Βρίσκεις τελικά όμως το αγόρι σου, βρίσκεις το κορίτσι σου και πιάνεστε από το χέρι. Δεν ξεκολλάτε. Γίνεστε αυτοκόλλητοι. Περιφέρετε παντού τον έρωτά σας, κάνετε τα πάντα μαζί, με προσοχή, να μην παρεκκλίνει ο ένας από τις κινήσεις του άλλου. Γι’ αυτό και όπου πάτε κάθεστε πάντα δίπλα δίπλα. Γιατί για όποιον δεν το κατάλαβε, είστε μαζί, αυτός είναι δικός σου και αυτή είναι δική σου. Γιατί μπορεί να βήξει αυτός, να μην είναι στο πλάι του αυτή να τον χτυπήσει στην πλάτη;
Και τι σε πειράζει εσένα δηλαδή που ο κόσμος θέλει να τυλίγεται άλλους ανθρώπους; Είναι που δεν μου άρεσαν ποτέ τα σελοτέιπ, ούτε οι κόλλες στιγμής. Τα σελοτέιπ κλείνουν καλά μια συσκευασία αλλά όταν πας να την ανοίξεις, το πιθανότερο είναι να σκίσεις το χαρτί. Η κόλλα στιγμής, όπως παινεύεται και η ίδια κατ’ όνομα, κολλάει τα πάντα στη στιγμή. Και αν αλλάξεις γνώμη; Κι αν το κολλήσεις αμέσως μεν, στραβά δε, τι γίνεται; Ή θα μείνει στραβό, ή θα πρέπει να το σπάσεις και να το ξανακολλήσεις.
Μεγάλη ταλαιπωρία. Έτσι γίνεται και με τα «κολλητιλίκια» στις σχέσεις. Κολλάς και μετά πας να ξεκολλήσεις και τίποτα δεν είναι ίδιο στη «συσκευασία».
Ενώ τα κορδόνια; Τα κορδόνια σε δένουν γερά, με ασφάλεια, και αφήνεις και λίγο αέρα. Όμορφες επίσης συσκευασίες, όμορφες επίσης σχέσεις. Και οι φιόγκοι λύνονται, και οι κόμποι λύνονται. Και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Αν θες να σου μιλήσω για τις κορδέλες, ακόμα καλύτερα. Σε διάφορα χρώματα, μούρλια αμπαλάζ. Για να το πάω και λίγο παρακάτω, και τα κορδόνια και οι κορδέλες, χρησιμοποιούνται και σε άλλες συσκευασίες. Δεν αχρηστεύονται.
«Ξεκόλλα». Πόσο άσχημα ηχεί ακόμα στα αυτιά μου. Κόλλησα κι εγώ και με «κολλητούς», κόλλησα και με ανθρώπους, έπεσα πάνω τους στη στιγμή, και τώρα πιθανολογώ πως κάπου εκεί στα παλιά τους τα παπούτσια θα είναι γραμμένο και το δικό μου όνομα. Ξεκόλλησα όμως. Κατάλαβα πως οι αγαπημένοι μου δεν έλεγαν στην καρδιά μου να ξεκολλήσει και τους ξεθύμωσα. Στο μυαλό απευθύνονταν. Το μυαλό κολλάει. Η καρδιά δένεται. Κι αν μάθεις κι εσύ να κάνεις όμορφους φιόγκους, δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς
Για να μάθετε ποια είναι η Ρούλα Καρακούση, πατήστε εδώ
Σχετικά άρθρα:
–Παίζοντας τις κουμπάρες, από τη Ρούλα Καρακούση
–Καθημερινές «μάσκες», από τη Ρούλα Καρακούση
–Οι χοροί του 2013, από τη Ρούλα Καρακούση
–Όνειρα και όνειρα, από τη Ρούλα Καρακούση
