κόντρες

Ναι, ναι! Εγώ η Αντιγόνη Αδαμοπούλου καλούμαι να μιλήσω για ρομαντικές ταινίες! Στο σοβαρό: είναι γεγονός πως μπορεί μία καλή ρομαντική ταινία – κομεντί ή δραματική – να με συγκινήσει. Και σίγουρα πολλές από εσάς έχετε ονειρευτεί έναν έρωτα όπως αυτούς που βλέπουμε στο σινεμά… Ουφ, εντάξει, παλιότερα είχα μπει κι εγώ στο τριπάκι! Έτσι, λοιπόν, αν με ρωτήσει κανείς «πες μου μία ταινία που θεωρείς πως είναι η υπέρτατη ιστορία αγάπης» τότε χωρίς δισταγμό μου έρχεται στο μυαλό η ιστορία του Seth (Nicolas Cage) και της Maggie (Meg Ryan) στην «Πόλη των Αγγέλων». Η Μαρία μας, πάλι, «λιώνει» όταν βλέπει την ιστορία του Noah (Ryan Gosling) και της Allie (Rachel McAdams) στο «Ημερολόγιο».

Λέω να δώσω πρώτα βήμα στη μικρή μας κι επανέρχομαι λίαν συντόμως!

«I want all of you. Forever. You and me… Everyday» (από την Μαρία Παπουτσάκη)
 

Αρχικά, να δηλώσω ότι το «Ημερολόγιο» το είδα πριν από περίπου δυο εβδομάδες. Μεγάλο λάθος που είδα μετά από χρόνια αυτή την ταινιάρα.

Αυτό που με μάγεψε στο «Notebook» είναι ότι αυτή η ιστορία αγάπης δεν είναι υπερπαραγωγή όπως το «Sweet November» – το οποίο,  by the way, μου άρεσε πολύ, αλλά είναι ο ορισμός της φράσης «Αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες». Είναι δύο παιδιά που αγαπήθηκαν και δεν ξέχασαν ποτέ ο ένας τον άλλον, ακόμη και αν πέρασαν από την ζωή τους κι άλλοι άνθρωποι. Ειδικά ο Noah. Ναι, είναι ελάχιστοι αυτοί που θα το έκαναν, αλλά για μένα μαγκιά του που την περίμενε. Ίσως να ήξερε ότι μόνο με εκείνη θα ήταν ευτυχισμένος.

Το συγκλονιστικό στην όλη υπόθεση δεν είναι μόνο ότι στα βαθιά γηρατειά τους της διάβαζε ένα ημερολόγιο για να θυμηθεί – μια που η Allie είχε άνοια. Η δύναμη που βρήκε για να αφήσει την Allie, παρόλο που την αγαπούσε πολύ, μόνο και μόνο επειδή δεν τον ήθελαν οι γονείς της, με ξεπερνάει. «Βγάζω το καπέλο» σε όποιον το κάνει για χ, ψ λόγους, όπως παραδέχομαι και την μικρή Allie για την αποφασιστικότητά της να μην τον αφήσει να φύγει έτσι απλά από την ζωή της.

Και μετά από χρόνια απουσίας και για τους δύο… τι;

Τελικά η ζωή αποφασίζει για μας; Πώς κατέληξαν μαζί; Όσοι δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι αυτά γίνονται και στην πραγματικότητα κάνουν μεγάλο λάθος. Αν πιστεύεις και αγαπάς κάτι, θα γίνει. Γι’ αυτό και εκείνοι ήταν μαζί μέχρι τον θάνατο.

Μετά από τόσες αντιξοότητες, τον πόλεμο για τον Noah και μία μητέρα για την Allie, που δεν την ενδιέφερε αν η κόρη της έκλαιγε για τόσους μήνες που δεν έβλεπε γράμματα από το αγόρι της – η μητέρα της τα έπαιρνε και τα έκρυβε – τελικά η μοίρα τους ήθελε ζευγάρι.

Δεν νομίζω πως όλα αυτά ακούγονται παρανοϊκά. ΟΚ, καλή ταινία και η «Πόλη των Αγγέλων», αλλά πολύ φαντασία ρε συ Αντιγόνη, αλλά ένας άγγελος που πρέπει να πάρει την απόφαση να απαρνηθεί την αιωνιότητα για χάρη της Maggie, δεν μου ακούγεται πολύ νορμάλ. Ίσως γι’ αυτόν τον λόγο δεν μου αρέσουν και οι ταινίες φαντασίας. Με μαγεύει μια ταινία όταν έχει στοιχεία μέσα από την ζωή. Και όταν μιλάμε για ρομαντική κομεντί, αυτή είναι το «Ημερολόγιο».

Σειρά σου, λοιπόν, αγαπητή μου Αντιγόνη…

«When they ask me what I liked the best, I’ll tell them, it was you.» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Όντως, Μαρία μου, η ερωτική ιστορία του Noah και της Allie είναι από τις πιο εντυπωσιακές που έχει παρακολουθήσει το σινεφίλ κοινό τα τελευταία χρόνια. Και σίγουρα σου σπαράζουν την καρδιά όσα πέρασαν όσο ήταν νέοι, αλλά κι η επόμενη δοκιμασία για το Noah, όταν η Allie τον έχει ξεχάσει λόγω της ασθένειάς της.

Και ναι, σίγουρα «μόνο στις ταινίες» ένας άγγελος απαρνείται την αθάνατη φύση του προκειμένου να βρεθεί δίπλα στην αγαπημένη του. Κοίτα, όμως πίσω από τις ταμπέλες «άγγελος» και «θνητή». Ο έρωτας σε κάνει ικανό να προχωρήσεις στην απόλυτη τρέλα, γιατί ο έρωτας είναι ζωή, και ζωή δίχως τρέλα δε νοείται. Ο Seth, λοιπόν, επιλέγει τη ζωή. Είναι σίγουρος πως η Maggie είναι που τον κάνει να νιώθει σημαντικός, όχι η αιωνιότητα ούτε το γεγονός πως εκτελεί μία θεία – ή όπως αλλιώς θέλεις να την πεις – αποστολή, πηγαίνοντας να παραλάβει όσους άφησαν το μάταιο τούτον κόσμο.

Επίσης, ο έρωτας είναι στιγμές. Στιγμές που τις φυλάς σα θησαυρό, στιγμές όπου ο χρόνος σταματά όταν είσαι μαζί του/της. Και σκέφτεσαι απλά «έτσι έπρεπε να γίνει».

Η μοίρα θέλει το Seth και τη Maggie να ζούνε για λίγο τον έρωτά τους, μέχρι η Maggie να φύγει από τη ζωή. Σίγουρα δεν είναι το happy ending που θέλαμε όλοι όταν ο Seth εγκατέλειψε τον κόσμο των Αγγέλων. Κανείς τους όμως, δε μετάνιωσε για ό,τι έγινε. Η Maggie λίγο πριν ξεψυχήσει, του λέει πως ό,τι της άρεσε περισσότερο στη ζωή της, ήταν οι στιγμές που έζησε κοντά του. Κι ας μην ήταν πολλές. Κι ο Seth, όταν ο φίλος του ο Cassiel τον ρώτησε αν πίστευε πως άξιζαν όλα όσα περνάει, του είπε επί λέξει «θα προτιμούσα να μυρίσω μία φορά τα μαλλιά της, να φιλήσω μία φορά τα χείλη της και να νιώσω ένα άγγιγμα του χεριού της, παρά να ζήσω μία αιωνιότητα δίχως αυτά». Μέσα σε λίγες φράσεις αποτυπώνεται όλη η πεμπτουσία του έρωτα.

Ο έρωτας είναι από μόνος του… surreal! Δεν έχει λογική. Γι’ αυτό και η «Πόλη των Αγγέλων» είναι μία ιστορία αγάπης που, όσες φορές κι αν τη δω, πάντα θα με κάνει να κλαίω. Η εξωπραγματική αυτή ιστορία ανάμεσα σε δύο άτομα που δε θα έπρεπε να συναντηθούν ποτέ – πόσο μάλλον να είναι μαζί – είναι ο απόλυτος συμβολισμός του έρωτα. Και μπορεί να καταλάβει ο άλλος που βλέπει την ταινία αν είναι όντως ερωτευμένος… Είναι διατεθειμένος να κάνει το μεγάλο άλμα, έστω για αυτές τις στιγμές;

Δε θα σας πω αν θα το έκανα εγώ, λέω να σας αφήσω με την απορία…!

Ποια είναι, για σας, η «απόλυτη» ιστορία αγάπης;

Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

Είναι κι οι δύο γυναίκες που με το δικό τους τρόπο άφησαν το δικό τους «στίγμα» στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Κι οι δύο γοητευτικές – με το δικό τους τρόπο – και ταλαντούχες. Φυσικά κι αυτή τη βδομάδα, τόσο εγώ όσο κι η Μαρία διαλέξαμε η κάθε μία τη δική της αγαπημένη. Εκείνη ψηφίζει Αλίκη Βουγιουκλάκη. Εγώ πάλι καλούμαι να υπερασπιστώ ΤΟ βλέμμα του ελληνικού σινεμά, εκείνο της Τζένης Καρέζη. Ας δώσω προς ώρας το λόγο στη Μαρία για να μας πει πώς την κέρδισε η Αλίκη!

«Τράβα μπρος και όσα έρθουν και όσα πάνε, τράβα μπρος και του κεφαλιού σου κάνε…» (από την Μαρία Παπουτσάκη)
 

Αρχικά να σου πω πως για μένα το βλέμμα του ελληνικού κινηματογράφου το είχε η Αλίκη. Η Τζένη είχε απλά το χρώμα. Ναι, ναι, το πιστεύω αυτό που σου λέω – δεν είμαι εξωγήινος.

Τι να πρωτοπείς γι’ αυτή τη γυναίκα; Δεν είναι τυχαίο που την χαρακτήρισαν «Εθνική σταρ». Ίσως να μην χρειαζόταν να γράψω τίποτα μετά από αυτό, αλλά θέλω να πω γιατί θαυμάζω την ξανθούλα μου.

Οι επιτυχίες της αμέτρητες στο σινεμά, αλλά και στο θέατρο. Η αλήθεια είναι πως αν σε ρωτήσει κάποιος ποια αγαπημένη ηθοποιός σου έρχεται στο μυαλό, θα πεις αμέσως την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τόσο για τις πολλές της ταινίες, όσο και για τις ερμηνείες της. Ήταν αστέρι, το πιο λαμπρό μάλιστα, που φώτιζε το μέρος που θα βρισκόταν. Είχε ένα μοναδικό τρόπο να σου αποδεικνύει πως καμία δεν μπορεί να πάρει την θέση της.

Σε καθήλωνε με όποιον ρόλο επιχειρούσε να παίξει. Οι αποτυχίες δεν ήταν για την Αλίκη. Ένας ηθοποιός χαρακτηρίζεται χαρισματικός και ταλαντούχος, όταν μπορεί να ενσαρκώσει τα πάντα. Από την «Μανταλένα» και την «Υπολοχαγό Νατάσα», ως το «Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» υπάρχει ένα χάος. Ε λοιπόν, εκείνη κατάφερνε να το καλύψει και να σε καθηλώσει με τα λόγια και το βλέμμα της.

Η ιστορία που άφησε πίσω της δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Πιστεύω πως τα τρισέγγονα μου θα ξέρουν απ’ έξω όλους τους διαλόγους, από όλες τις ταινίες της και αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό, αφού έχει κάνει τις μεγαλύτερες εμπορικές και εισπρακτικές επιτυχίες στην χώρα μας. Οι, μεταξύ άλλων, κινηματογραφικοί της ρόλοι, άλλοτε της χαριτωμένης σκανδαλιάρας μαθήτριας, άλλοτε του πλουσιοκόριτσου που επαναστατεί εναντίον του πλούσιου πατέρα της, άλλοτε της φτωχής και ασήμαντης κοπέλας που καταφέρνει να ανέβει κοινωνικά, να επιτύχει και να δοξαστεί, είχαν και συνεχίζουν να έχουν, μεγάλη απήχηση στο κοινό εξασφαλίζοντας εκτός από αγάπη, τεράστια αναγνώριση και σεβασμό προς το πρόσωπό της –ας μην πω για μία ακόμη φορά ότι είναι η αγαπημένη όλων.

Αγαπημένη όλων εκτός από της Αντιγόνης. Ειλικρινά ώρες ώρες δεν σε καταλαβαίνω… Για πες μας και εσύ γιατί προτιμάς την Τζένη Καρέζη. By the way, είναι τρομερή ηθοποιός, αλλά το άστρο, το νάζι και το ταλέντο της Αλίκης μας, δεν το είχε.

« – Πόσα βαπόρια έχετε, κυρία Κασσανδρή μου; – Είκοσι έξι. – Ε, λοιπόν, σας έφτιαξα άλλο ένα… Είκοσι επτά!» – «Τζένη, Τζένη» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Μισό λεπτό να πάρω θέση μάχης… *σήκωμα μανικιών*

ΟΚ, έτοιμη!

Ας ξεκινήσω με τον τίτλο που της αποδόθηκε προ ετών ως «Εθνική Σταρ». Δε θα αρνηθώ πως η Βουγιουκλάκη είχε κάποιο ταλέντο. Αλλά… όταν την έβλεπες σε δραματικούς ρόλους ή σε εναλλαγές εκφράσεων… Συγνώμη, αλλά δεν το είχε! Να, στην «Υπολοχαγό Νατάσα» καλή ώρα… Δε με έπεισε με τίποτα. Προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να το παίξει αγωνίστρια. Ενώ έπρεπε να συγκινηθώ θεωρητικά… αλήθεια θα σου πω… γελούσα! Ήταν τόσο υπερβολική η υπερ-προσπάθειά της που μόνο δραματικές δεν ήταν οι σκηνές. Ναι, είχε νάζι, όπως είπες, αλλά κάποιες φορές το νάζι αυτό δεν ήταν απλά περιττό, αλλά καταντούσε κι εκνευριστικό!

Πάμε τώρα στη Τζένη Καρέζη σε ρόλους όπως αυτούς που είχε στη «Λόλας» ή στα «Κόκκινα Φανάρια». Το πρόσωπο και το βλέμμα της, καθαρά και μελαγχολικά, ικανά να στηρίξουν τέτοιους ρόλους. Απέδιδε σε αυτούς τους ρόλους τη σοβαρότητα που επέβαλλαν. Δηλαδή, θες να μου πεις τώρα ότι αυτό το απόσπασμα δεν είναι συγκινητικό και συγκινεί η Βουγιουκλάκη που το παίζει σούπερ θηλυκό ενώ είναι αλυσοδεμένη;

Θες να αφήσω τους δραματικούς ρόλους που έπαιξε η κάθε μία; ΟΚ, θα πάω στις κωμωδίες. Η Τζένη Καρέζη είχε τόση ενέργεια και μπρίο κι ήταν λες και δημιουργούσε κάθε φορά ένα δικό της υποκριτικό σύμπαν. Για να το πω πιο λιανά… ήταν ο μαέστρος κι όλοι οι άλλοι γύρω της τα όργανα κι απλά… την ακολουθούσαν! Οι χαρακτήρες της είχαν τύπο και ξεχωριστή προσωπικότητα. Η Βουγιουκλάκη από την άλλη… συγνώμη αλλά εγώ μόνο να νιαουρίζει τη θυμάμαι! Εκνευριστικό για ταινίες διάρκειας ενενήντα λεπτών…!

Ή μήπως θα ξεχάσω το ταλέντο της στο χορό; Για θυμήσου λίγο το «Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος»! Στη σκηνή χορού με τον Ηλιόπουλο ήταν λες κι έβλεπες το Fred Astaire και τη Ginger Rogers… Όχι, μισό… Ήταν οι ελληνικές εκδοχές των Fred Astaire και Ginger Rogers!

Κλείνω αναφερόμενη στο θέατρο. Στη Τζένη Καρέζη εμπιστεύθηκαν ρόλους από τον «Άμλετ», το «Βασιλιά Ληρ», το «Βυσσινόκηπο», τη «Μήδεια» και φυσικά τη… συνονόματή μου, το Σοφοκλέους, βεβαίως βεβαίως! Άρα… κάτι είδαν τότε στην Καρέζη για να την επιστρατεύσουν σ’ αυτούς τους θιάσους! Δε λέω τίποτε άλλο, το επαγγελματικό της βιογραφικό τα λέει όλα!

Α, και κάτι ακόμη… όχι απλά είχε το χρώμα, αλλά είχε ένα βλέμμα, μα τι βλέμμα! Για την ακρίβεια, είχε ΤΟ βλέμμα, μικρή μου φαν της «νιάου, νιάου βρε γατούλα»! Και δεν είμαι και cat person…!

Εσείς με ποιο «στρατόπεδο» είστε;

Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

Και επίσημα, λοιπόν, μας αποχαιρέτησε το καλοκαίρι και το φθινόπωρο μάλλον ήρθε για να μείνει, αφού τα σύννεφα από την πρώτη κιόλας μέρα δεν θέλουν να φύγουν από τον ουρανό. Please, μην αρχίσετε τα χαζά του τύπου «36 Αυγούστου» και «το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ», διότι μερικοί ήδη δουλεύετε και διαβάζετε για την εξεταστική!

Ξέφυγα…!

Το γεγονός ότι το καλοκαίρι πέρασε δεν σημαίνει ότι θα κλειδαμπαρωθούμε στο σπίτι, έτσι; Αυτή τη φορά, εγώ και η Αντιγόνη θα κονταροχτυπηθούμε για το ποιο μέρος προτιμούμε για διακοπές και όχι μόνο. Ηρεμία, χαλάρωση, διασκέδαση, μια απλή εξόρμηση και ότι άλλο θέλει ο καθένας από εμάς. Βουνό ή θάλασσα τελικά; Παραλία και ζέστη – πολύ μου αρέσει – ή βουνό και δροσιά; Νότια ή βόρεια; Το καθένα έχει την ομορφιά του, φυσικά, αλλά για μία ακόμα φορά, δεν συμφωνώ με την Αντιγόνη σε τίποτα. Σε ακούω, βουνίσια κυρία μου…

«Ain’t no mountain high enough…!» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Το περίεργο, Μαρία μου, θα ήταν να πεις «αχ, ναι, Αντιγόνη! Συμφωνώ μαζί σου!». Από την άλλη αν συμφωνούσαμε, η στήλη δε θα είχε και λόγο ύπαρξης…! :P

Δε θα πω πως δεν αγαπώ τη θάλασσα. Ούτε θα προσπαθήσω να πείσω πως το καλοκαίρι δεν έβρεξα το κορμί μου στη θάλασσα ή πως δεν κόντεψε να με πάρει ο ύπνος χαλαρώνοντας στην ξαπλώστρα.

Η αλήθεια, όμως είναι πως δεν είμαι και πολύ fan της ζέστης. Δε λέω, αγαπώ το καλοκαίρι, αλλά αυτό το πράγμα που κάποιες μέρες νιώθεις πως θα αλλάξεις δέρμα από τη ζέστη λες κι είσαι βόας! Συμπέρασμα: αν μου έλεγαν «έλα να κάνεις διακοπές στο βουνό» θα φόρτωνα στο πορτ μπαγκάζ όλα μου τα συμπράγκαλα και «γεια σας και χαρά σας»! Και θα το πω κι ας φάω καζούρα μετά – γιατί από κάποιους που θα διαβάσουν αυτές τις γραμμές είναι δεδομένο πως θα περάσω «του λιναριού τα πάθη» από το δούλεμα! – οι μέρες μου στο camping του Άη Γιάννη στο Πήλιο ήταν από τις καλύτερές μου!

Η δροσιά που εκ των πραγμάτων προσφέρει μία παραμονή σ’ έναν ορεινό προορισμό είναι ίσως κι αυτό στο οποίο υπερισχύει από μία αντίστοιχη στη θάλασσα, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για καλοκαίρι! Ακόμη κι αν η βουτιά στη θάλασσα σου προσφέρει κάποιες ανάσες δροσιάς, η ζέστη θα σε περιμένει και θα είναι πάλι εκεί όταν αρχίσεις να στεγνώνεις. Ενώ στο βουνό το αεράκι που λειτουργεί… επί εικοσιτετραώρου βάσεως δε θα σε αφήσει να «μπουκώσεις» από τη ζέστη!

Κάτι που ίσως χωρίς να θέλετε αγνοείτε είναι πως ακόμα και σε νησί να πας διακοπές, μπορείς να χαρείς μία μικρή απόδραση στο βουνό. Δεν είναι απαραίτητο να κυκλοφορείς μόνο στη λεγόμενη Χώρα του εκάστοτε νησιού. Υπάρχουν όμορφα και γραφικά χωριά σε κάθε νησί που περιμένουν να τα ανακαλύψεις και να τα εξερευνήσεις. Κι είναι εξίσου απόλαυση να τα τριγυρνάς. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο εντυπωσιάστηκα προσωπικά από το Φιλώτι, το μεγαλύτερο χωριό της Νάξου. Ειλικρινά, απόλαυσα περισσότερο τον καφέ μου στο καφενείο της πλατείας με τη δροσιά των δέντρων τριγύρω παρά στα trendy café της Χώρας ή της Αγίας Άννας. Αν επισκεφθείτε το νησί, μην παραλείψετε να περάσετε!

Και φυσικά, η Ελλάδα είναι χώρα που αν μη τι άλλο, προσφέρει πληθώρα επιλογών. Εξίσου καλά μπορείς να περάσεις στο Αμύνταιο ή το Νυμφαίο, το Καρπενήσι, το Μέτσοβο και τα Ζαγοροχώρια. Και σίγουρα δε χρειάζεται όταν λες «πάω διακοπές» να  επιστρέψεις για να κάνεις άλμπουμ στα social media μόνο με μαγιό στην ακροθαλασσιά! Οι ορεινοί προορισμοί προσφέρουν και πλήθος δραστηριοτήτων, όπως πεζοπορία ή ακόμη κι ιππασία. Μία μικρή έρευνα γι’ αυτοούς τους προορισμούς να κάνεις, θα δεις πως το τελευταίο πράγμα που μπορεί να πάθεις εκεί είναι να βαρεθείς!

Άλλωστε, εμένα μία cozy βραδιά στο τζάκι σε ξενώνα στην Τσαγκαράδα μια χαρά μου κάθεται σαν ιδέα για το χειμώνα!

Και μια που πάλι στο Πήλιο γύρισα, ας το πω άλλη μια φορά κι ας υποστώ το δούλεμα…

Ναι, ρε παιδιά, μια χαρά γουστάρω Πήλιο! Κακό είναι;;;

Για πες μας κι εσύ, μικρή μου δελφινίτσα!

“Θάάάάάάλασσα πλατιάάάάά…” (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Εντάξει, το παραδέχομαι! Το τραγούδι που έβαλα στον υπότιτλο είναι μία τεράστια μελούρα, αλλά το ακριβώς επόμενο που μου έρχεται είναι το στρώμα θαλάσσης της ξανθιάς μου Αλίκης.

Αντιγόνη, ο ήλιος είναι ζωή και αν η ζωή δεν σου αλλάξει και δέρμα δεν έχει νοστιμιά. Άλλωστε τι σε πειράζει να γίνεις για κανένα μήνα φιδάκι; Αφού θα βγάλεις σίγουρα άλλο δέρμα και γιαούρτια, δόξα τον θεό, υπάρχουν. :P

Ας περάσουμε στο θέμα μας τώρα – δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το θέμα με κάνει συνεχώς να ξεφεύγω. Όταν ακούμε την λέξη θάλασσα τι φανταζόμαστε; Οι μισοί από εμάς σκεφτόμαστε ζέστη, πανικό από κόσμο, δυνατή μουσική στο beach bar, «τρελή διασκέδαση» και σίγουρα cocktails. Οι υπόλοιποι, βέβαια, θα προτιμήσουν ηρεμία, να ακούν το κύμα να σκάει, παρεούλα, μπύρες και φωτιά ή ένα απλό μπαράκι. Και ναι, κυρίες και κύριοι, όλα αυτά τα οποία διαδραματίζονται στην θάλασσα είναι για κάθε εποχή, αρκεί να μην κινδυνεύεις από κανένα τσουνάμι.

Φυσικά και δεν αμφισβητώ την ομορφιά του βουνού, διότι το πράσινο σε θαμπώνει, μόνο που και στην θάλασσα υπάρχει πράσινο –ακόμα και στις παραλίες της Γλυφάδας. Εκεί ψηλά στον ορεινό σου προορισμό, όμως, την θάλασσα την βλέπεις με τα κιάλια. Εντάξει, μπορεί να μην σου αρέσει, αλλά… πώς γίνεται; Ζούμε στην χώρα με τις ωραιότερες παραλίες. Πώς γίνεται να μην αγαπάς το χρώμα τους τουλάχιστον;

Και για να πιάσουμε τα θαλάσσια σπορ… Οι λάτρεις της θάλασσας δεν μπορεί να μην έχουν δοκιμάσει έστω και ένα από αυτά –όχι, δεν εννοώ νεροτσουλήθρες. Η ποικιλία αυτών είναι μεγάλη. Από windsurfing και θαλάσσιο σκι για τους πιο γυμνασμένους, μέχρι καταδύσεις –ο βυθός είναι μαγικός. Για τους πιο τολμηρούς που θέλουν να κάνουν surfing, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν να μεταβούν στην Χαβάη, η Ραφήνα, η Ανάβυσσος, η Βάρκιζα, καθώς και η Βουλιαγμένη, μπορούν να σου προσφέρουν μεγάλα κύματα και όλα αυτά σε πολύ χαμηλές τιμές.

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η Ελλάδα φημίζεται για τα υπέροχα και πολλά νησιά που διαθέτει και ακόμη και αυτοί που είστε φαν του χιονιού και της βροχής θα ζηλέψετε τον καυτό ήλιο και το θαλασσινό νερό των νησιών μας. Εννοείται, βέβαια, ότι όλα τα νησιά δεν είναι ίδια. Οι ρομαντικοί θα ήταν καλό να επιλέξουν μία ήσυχη παραλία, ώστε να δουν το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη – αν και εδώ που τα λέμε παντού ίδιο είναι- και τα party animals ας προτιμήσουν ένα μπαρ στην Μύκονο, δίπλα στο κύμα.

Anyway, η θάλασσα και το νερό της δεν θα σε απογοητεύσουν ποτέ, διότι κάνει καλό στο κυκλοφορικό, το ανοσοποιητικό και το δέρμα. Ένας ακόμη πόντος για μένα, σωστά; Και ναι, αν είναι το βράδυ να χρειάζομαι ζακέτα και να κάνει αυτή την σπαστική ψύχρα στο βουνό, καλύτερα να έχω κόκκινη μυτούλα από τον ήλιο, που είναι και sexy. Ένας ακόμη πόντος.

Αντιγονάκι, αν δεν θες να καείς υπάρχει και το αντηλιακό, η ομπρέλα και όλα αυτά που μπορούν να σε προστατέψουν από τον «κακό» ήλιο και να μην γίνεις «βόας». Οι επιλογές είναι δύο. Διαλέξτε λοιπόν!

Ευτυχώς που δεν με είπες φαλαινίτσα…!

Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Πειρσσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ

Άνθρωποι είμαστε και λάθη κάνουμε, σωστά; Κι όλοι μας έστω και μία φορά βρεθήκαμε στη δυσάρεστη θέση να παρεξηγηθούμε με κάποιον άλλον. Όσο μεγαλείο ψυχής απαιτείται, όμως, από εκείνον που ζητά συγνώμη, άλλο τόσο χρειάζεται κι από την άλλη πλευρά. Προσωπικά έχω την εξής τακτική: εφ’ όσον αναγνωρίζω το λάθος μου, εξηγούμαι, ζητώ συγνώμη κι ευελπιστώ να λήξει το ζήτημα όμορφα κι ωραία. Μόνο που δε θέλω να επαναλαμβάνομαι λέγοντας «συγνώμη» ξανά και ξανά. Η Λίνα από την άλλη, είναι πιο επίμονη σε αυτό το ζήτημα. Ας δούμε τι πιστεύει το κορίτσι μας κι επανέρχομαι!

«Μέχρι πότε θα ζητάς συγνώμη;» (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι από εκείνους τους ανθρώπους που, όταν κάνουν ένα λάθος, το καταλαβαίνουν και ζητούν συγνώμη. Βέβαια, έχω κι ένα μεγάλο μειονέκτημα: μπορεί να ζητήσω συγνώμη ακόμη κι όταν δε φταίω. Μπορεί να ζητήσω συγνώμη γιατί νιώθω πως ταλαιπώρησα μία πωλήτρια και τελικά δεν ψώνισα ή γιατί μπαίνοντας στο ταξί κατά λάθος κοπάνησα την πόρτα.

Το ευχαριστώ και το συγνώμη δεν τσιγκουνεύομαι να τα πω! Διότι πάντα θεωρούσα ότι είναι από τους πυλώνες της ευγένειας και δεν πρέπει να τα τσιγκουνευόμαστε. Το κακό είναι, όμως, ότι στο θέμα του «ευχαριστώ» δεν υπάρχει πρόβλημα. Στο θέμα της «συγνώμης» είναι αρκετοί εκείνοι που λένε ότι πρέπει να έχει τα όριά της.

Πόσες φορές είναι αρκετό το να ζητάς συγνώμη, λοιπόν; Αν με ρωτήσετε, έχω να σας πω ότι μπορώ να τη ζητήσω όσες φορές θέλει κάποιος, αν δεν του φτάνει η μία φορά και το σφάλμα μου είναι τόσο βαρύ που δεν παραγράφεται με την πρώτη. Θεωρώ, όμως, μεγάλο λάθος να μπει κάποιος στη διαδικασία να ζητήσει συγνώμη αφού έχει καταλάβει το λάθος του και να μην τη δεχθεί ο άλλος αμέσως. Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να τον συγχωρέσουν, κανείς αλάνθαστος, όπως λένε,  κι αναμάρτητος ώστε να μη αποδεχθεί τη συγνώμη.

Όταν, λοιπόν, έρχομαι με μεγάλη ταπεινότητα ζητώντας συγνώμη και συνεχίζω να τη ζητάω, δεν το κάνω απλά γιατί ο άλλος δεν την έχει αποδεχθεί λεκτικά, αλλά γιατί δεν την έχει δεχθεί ουσιαστικά. Κι εκεί είναι το θέμα. Δεν είναι να πεις «ναι, τη δέχομαι», είναι να φαίνεται στις πράξεις σου και στη συμπεριφορά σου ότι όντως συγχωρείς τον άλλον κι ότι μέσα σου δεν του κρατάς το λάθος που έκανε. Εκεί φαίνεται η συγχώρεση. Αν, λοιπόν, κάποιος ζητήσει επίμονα συγνώμη κι ανήκει στη δική μου κατηγορία, είναι γιατί δεν έχει δει ακόμα την ουσιαστική συγχώρεση και γιατί έχει ανάγκη να ξεκαθαρίσει τα πράγματα μέσα από μία ξεκάθαρη κουβέντα.

«Αν η μία συγνώμη δεν αρκεί, τότε κάτι άλλο συμβαίνει.» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Τέλεια δεν είμαι σε καμία των περιπτώσεων. Ποιος είναι, άλλωστε; Έχω κάνει κι εγώ λάθη, έχω βρεθεί σε δυσάρεστες παρεξηγήσεις κι έχω ζητήσει συγνώμη.

Μόνο που όπως είπα και στον πρόλογο, χρειάζεται μεγαλείο ψυχής κι από τις δύο πλευρές. Θα κάτσω με τον άλλον, θα του εξηγήσω πως κατάλαβα το όποιο σφάλμα μου και θα του ζητήσω συγνώμη. Αλλά μία φορά και τέλος. Και σπάνια – πολύ σπάνια – θα μπω στη διαδικασία να το κάνω πάνω από μία φορά.

Γιατί δε μπαίνω στο φαύλο κύκλο της επανάληψης; Γιατί πολύ απλά όταν ζητάω συγνώμη για τα λάθη μου, φροντίζω την ίδια στιγμή να αποδείξω πως αυτή είναι ειλικρινής μέσα από τις πράξεις μου, όπως πολύ σωστά είπε κι η Λίνα. Αν παρ’ όλα αυτά ο απέναντί μου «μουλαρώνει» και το κρατάει μανιάτικο, τότε πολύ απλά αρχίζω να σκέφτομαι πως ο ίδιος εξαρχής δεν είχε την όποια σχέση μας σε εκτίμηση.

Τόσο στη συγνώμη, όσο και στη συγχώρεση δε χωρoύν εγωισμοί. Αν λοιπόν, ο άλλος βάζει τον εγωισμό του πάνω από μένα και τη σχέση μας, συγνώμη, αλλά δε θα πέσω και στα γόνατα κλαίγοντας. Κι όχι από εγωισμό, αλλά από αξιοπρέπεια. Γιατί το να ζητάς συγνώμη και να αναγνωρίζεις το λάθος σου απαιτεί αξιοπρέπεια. Αν λοιπόν, ο άλλος κάνει το δύσκολο, αυτόματα μία φωνούλα μέσα μου μου λέει να σηκώσω το κεφάλι περήφανα και να γυρίσω την πλάτη μου. Για να πεισμώνει και να μην του φτάνει η μία συγνώμη – η οποία είναι μέσα από την καρδιά μου – τότε σημαίνει πως δεν αξίζει τον κόπο να χαλάσω «τη ζαχαρένια μου».

Εφ’ όσον μέσα μου ξέρω πως εγώ από μεριάς μου έκανα το σωστό, από εκεί κι ύστερα δεν πρόκειται να αναλωθώ συναισθηματικά – τουλάχιστον όχι για πολύ. Σίγουρα μπορεί να πικραθώ αν μ’ έναν τέτοιο τρόπο λήξει μία σχέση, αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα φορέσω και… πλερέζα! Σημαίνει πολύ απλά πως αυτός ο άνθρωπος ήταν ένα κεφάλαιο της ζωής μου το οποίο αργά ή γρήγορα θα έκλεινε.

Εν κατακλείδι, συμφωνώ με τη Λίνα πως πρέπει κι από τις δύο πλευρές να γίνεται μία ξεκάθαρη κουβέντα για να λυθεί η παρεξήγηση. Αλλά θεωρώ πως όταν αυτές οι συζητήσεις φτάνουν σε τέλμα, εν μέρει μπορεί να είναι και σε καλό, γιατί επαναπροσδιορίζεις τις σχέσεις σου με τους άλλους.

Εσείς τι πιστεύετε; Αρκεί η μία φορά που ζητάει κανείς συγνώμη;