Tag:

κόντρες

Αντιγόνη Vs. Λίνα: Nicole ή Charlize για το ρόλο της Grace Kelly;

Τη Grace Kelly τη γνωρίζουμε όλοι. Και για όσους δεν την ήξεραν, φρόντισε να τους τη γνωρίσει η Ελισάβετ (Χατζηγάκη) με την παρουσίασή της ως ένα από τα απόλυτα style icons . Μπορεί να έχει ήδη κυκλοφορήσει το trailer της ταινίας με πρωταγωνίστρια την Nicole Kidman για το ρόλο της Grace Kelly στην ταινία «Grace of Monaco» – η οποία αναμένεται στις ελληνικές αίθουσες στις 26 Δεκεμβρίου – αλλά κοίτα να δεις που εμένα – το στριμμένο το άντερο! – δε μου κάθισε και τόσο καλά η επιλογή της εν λόγω ηθοποιού! Με την Ελισάβετ σε μία κουβέντα συμφωνήσαμε πως ποιο κατάλληλη θεωρήσαμε τη Charlize Theron. Η Λίνα μας, από την άλλη, συμφωνεί με την επιλογή της Nicole Kidman. Δε θα πλατιάσω λέγοντάς σας εδώ το γιατί, ας αφήσω τη συνάδελφο να μας πει γιατί θεωρεί τη «Satine» του «Moulin Rouge» ιδανική για την πριγκίπισσα του Μονακό.

«Nicole is full of Grace!» (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Η Grace Kelly ήταν μία γυναίκα η οποία έμεινε στην ιστορία σαν όνομα και σαν προσωπικότητα για πολλούς λόγους. Αρχικά ήταν μία πανέμορφη γυναίκα με μία απίστευτη χάρη και κομψότητα. Ήταν μία εξαιρετική ηθοποιός με μεγάλη καριέρα που όμως τα άφησε όλα για να ζήσει τον έρωτά της στο Μονακό και κατάφερε να γίνει και μέλος της πριγκιπικής οικογένειας. Ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, να γινόταν ταινία η ζωή της κάποια στιγμή, και μάλλον έχει ήδη αργήσει.

Ποια είναι εκείνη, λοιπόν, που θα παίξει την ανεπανάληπτη Grace; Με την Αντιγόνη για μία ακόμη φορά διαφωνούμε με τις υποψήφιες. Εσείς, άραγε, ποια θα διαλέγατε; Τη Nicole Kidman ή τη Charlize Theron; Με την Αντιγόνη, πάντως, τα ξεκαθαρίσαμε κι εγώ είμαι εδώ για να υπερασπιστώ την «Ice Queen Nicole Kidman»!

Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά η Nicole Kidman μου ταιριάζει πάρα πολύ για το ρόλο της Grace Kelly. Ίσως επειδή έχει αυτήν την κλασσική φινέτσα μιας άλλης εποχής. Έχει μια αρχοντιά και, χωρίς να κάνει καμία απολύτως κίνηση, μπορεί να σου αποδείξει ότι έχει τρόπους. Αυτή είναι μία μοναδική ιδιότητα που έβγαζε κι η ίδια η Πριγκίπισσα. Ακόμη και στη διαφήμιση της Chanel που είχε κάνει πριν κάποια χρόνια, ήταν τόσο προφανής η χάρη κι η κομψότητά της που με τίποτα δε θα μπορούσες να αμφισβητήσεις ότι αυτή η γυναίκα έχει κάτι το βασιλικό.

Σε αντίθεση με τη Charlize Theron η οποία, όσο όμορφη κι αν είναι, είναι πολύ γήινη και πολύ πιο ανθρώπινη. Δεν έχει αυτό που χρειάζεται για να παίξει το ρόλο μιας γυναίκας που έζησε τη ζωή μοιάζοντας με αερικό. Η Theron έχει παίξει το «Τέρας» και τα κατάφερε εξαιρετικά, πήρε ακόμα και Oscar, έχει κάνει την αυτοκαταστροφική κι ήταν επίσης καταπληκτική. Μπορεί να είναι όμορφη και σέξι – γιατί αυτό ακριβώς είναι – αλλά για το ρόλο της αέρινης νεράιδας που χρειάζεται για να υποδυθεί τη Grace Kelly δε νομίζω πως είναι αυτή που θα μπορούσε να θεωρηθεί ιδανική.

Ψήφος στη Nicole! Αλλά ας είμαι δημοκρατική, ας ακούσουμε και τα επιχειρήματα της Αντιγόνης…!

«J’ adore… Charlize!» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια, παλιά τη Nicole Kidman δεν την πολυχώνευα! Μου φαινόταν απλησίαστη, ψυχρή και με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Συν του ότι δεν την έβρισκα και τόσο όμορφη, τουλάχιστον επί εποχής Tom Cruise! Με την πάροδο του χρόνου, όμως, συμπέρανα πως η Αυστραλέζα ηθοποιός άρχισε να αποκτά το δικό της στυλ και να κατακτά το δικό της ιδιαίτερο κομμάτι στη showbiz. Ναι, λοιπόν, λέω ειλικρινέστατα πως είναι μία πολύ όμορφη γυναίκα, θα ήμουν κακεντρεχής αν υποστήριζα το αντίθετο.

Η Grace Kelly, όμως, την οποία ανέλαβε να ενσαρκώσει η Kidman, ήταν μία γυναίκα της οποίας η ομορφιά την εποχή εκείνη έκοβε πραγματικά την ανάσα, σε άντρες και γυναίκες. Και μπορεί να είχε μία μοναδική αύρα, αλλά αερικό δε θα την έλεγα. Χάρη check. Κομψότητα check. Φινέτσα check. Σεξ απίλ check. Αλλά όχι, δεν ήταν το είδος γυναίκας που έμοιαζε πως θα διαλυθεί σαν ομίχλη έτσι κι άπλωνες το χέρι σου να την αγγίξεις. Έβγαζε παράλληλα κάτι πολύ οικείο κι ανθρώπινο. Ήταν γυναίκα με τα ΟΛΑ της.

Κι εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η γλυκιά μου Νοτιοαφρικανή Charlize. Ο ορισμός της γοητείας, που κάνει ακόμη και τις πιο «πικρόχολες» γυναίκες να παραδεχθούν πως η γυναίκα αυτή είναι one of a kind. Όμορφη, αισθησιακή, γλυκιά κι ανθρώπινη. Ακριβώς σαν τη Grace Kelly! Η Nicole Kidman μπορεί να είναι επίσης όμορφη αλλά είναι τόσο απόμακρη που μόνο για Grace Kelly δεν τη φαντάζεσαι. Και ναι, μπορεί να ήταν εντυπωσιακή στη διαφήμιση της Chanel, αλλά μην ξεχνάμε πως πίσω από το διαφημιστικό υπήρχε κι ένας κύριος – Baz Luhrmann τον λένε, θαρρώ! – ο οποίος έχει μία γνωστή έφεση σε majestic παρουσιάσεις!

Επίσης… σε όσες φωτογραφίες την έχω δει, η Grace Kelly χαμογελάει. Κι όχι εκείνο το σφιγμένο το χαμόγελο της Kidman που είναι λες και της έχουν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο με την εντολή «χαμογέλα!», αλλά ένα αυθεντικό, πηγαίο χαμόγελο! Στην τελική η Grace δεν ήταν κι η Sissie, η θλιμμένη Πριγκίπισσα! Τώρα που το σκέφτομαι… να, αυτή μάλιστα! Να την υποδυθεί η Kidman!

Αν ζούσε στην εποχή μας η Grace Kelly, μόνο σαν αντίπαλο δέος της Charlize Theron μπορώ να τη φανταστώ!

BONUS το trailer της ταινίας :

20/09/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα: New Year’s Resolutions ή Νέα Αρχή με φθινοπωρινή αύρα;

written by The K-magazine

Οι διακοπές μας τελείωσαν και με τη Λίνα (Γριβογιάννη) επιστρέψαμε για να κάνουμε αυτό που ξέρουμε πλέον καλά: να διαφωνήσουμε και να εξηγήσουμε γιατί η μία λέει «άσπρο» κι η άλλη «μαύρο»!

Υπάρχουν στιγμές μέσα στο έτος όπου όλοι μας θέτουμε νέους στόχους. Από το να ξεκινήσουμε γυμναστήριο ή ένα χόμπι μέχρι να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Πότε, όμως, είναι η κατάλληλη εποχή; Είναι η Πρωτοχρονιά και το κάνεις όταν ξορκίζεις το χρόνο που φεύγει να πάει… στα τσακίδια παίρνοντας μαζί του ό,τι σε στεναχώρησε; Ή μήπως είναι όταν ανοίγει η αυλαία για το φθινόπωρο κι έχεις ήδη γεμίσει μπαταρίες από τις καλοκαιρινές διακοπές; Η γλυκιά μου Λίνα – που ομολογώ όλον τον Αύγουστο μου έλειψαν οι «κόντρες» μας – είναι υπέρ της άποψης πως ο Σεπτέμβρης είναι η απόλυτη εποχή για αλλαγή. Ας της δώσω το βήμα να μας πει το γιατί κι επανέρχομαι δριμύτερη!

*Let’s «fall» into a brand new plan, shall we? (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Καλώς ήρθατε ξανά στη στήλη που το μόνο στο οποίο ότι συμφωνούμε με την αγαπημένη Αντιγόνη είναι ότι διαφωνούμε και τελικά μάλλον μας αρέσει. Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να διαφωνήσουμε για το πότε είναι καλύτερα να βάζουμε στόχους και να φτιάχνουμε λίστες με νέες αποφάσεις –ξέρετε, από εκείνες που ποτέ δεν πρόκειται να κρατήσουμε. Προσωπικά είμαι το «organized freak» που κάνω λίστα για τα πάντα, από το τι έχω να κάνει κάθε μέρα, τα ψώνια του σούπερ μάρκετ, μέχρι του τι πρέπει να πάρω μαζί μου σε ένα ταξίδι. Όλα στο πρόγραμμα, αν με βγάλεις από το πρόγραμμα μου δεν ταράζομαι καθόλου, μου αρέσει. Αλλά θέλω πάντα να έχω ένα πλάνο, να ξέρω πού πατάω.

Δεν είμαι από εκείνους που θα κάνουν πρόγραμμα πενταετίας, αλλά θέλω να ξέρω τι θα κάνω μέσα στον επόμενο μήνα ή αύριο. Συνεπώς, το ακαδημαϊκό έτος που έρχεται με την έναρξη του φθινοπώρου και μετά από την νιρβάνα του καλοκαιριού για μένα αποτελούσε πάντοτε την καλύτερη ευκαιρία για να φτιάξω πρόγραμμα και να θέσω πρακτικούς στόχους. Εξάλλου, δεν βρίσκω καλύτερη εποχή από αυτή για να βάλουμε στόχους, είναι το κίνητρο που μπορεί να μας ξυπνήσει από την τεμπελιά και την αδράνεια στην οποία πέσαμε τον προηγούμενο καιρό λόγο ζέστης, διακοπών και ό, τι άλλο μας έκανε να βαριόμαστε ακόμα και να βγούμε από το σπίτι.
Η αρχή του χρόνου θεωρώ ότι είναι για πιο ονειρικούς και ρομαντικούς στόχους, όπως «Να χαμογελώ πολύ», «Να ονειρεύομαι ένα καλύτερο αύριο», «Να λέω πιο συχνά και πιο εύκολα σ’ αγαπώ». Αν το καλοσκεφτείτε το θέλει και η ατμόσφαιρα, τα φωτάκια, το δέντρο, τα γλυκά, η λάμψη από τα ματιά των αγαπημένων μας γύρω μας. Ε, πώς να το κάνουμε, δεν είναι η εποχή να βάλεις στόχο «Να αρχίσω γυμναστήριο και να χάσω εκείνα τα ρημαδοκιλά!!», ή «Να τελειώσω εκείνο το βιβλίο που από το βάρος του μου έχει ξυπνήσει την τενοντίτιδα!!»
Βέβαια, η Αντιγόνη διαφωνεί, αλλά για αυτόν ακριβώς το λόγο βασιζόμαστε επάνω σας, να πάρετε θέση και να βγάλουμε και εμείς άκρη!

*«Μα πού είναι η λίστα μου με τα New Year’s Resolutions;» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

ΟΚ, παραδέχομαι πως ο Σεπτέμβρης είναι μία σχετικά καλή περίοδος για ανανέωση. Να αλλάξεις το look των μαλλιών σου, να υιοθετήσεις ένα νέο ενδυματολογικό στυλ ή – όντως – να γραφτείς, για παράδειγμα σε σχολή χορού!

Το δικό μου πρόβλημα με το Σεπτέμβρη, όμως, είναι πως μου θυμίζει πολύ την εποχή που ετοιμαζόμασταν για το σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Για να σας δώσω να καταλάβετε, εκείνος ο στίχος της Βίσση που λέει «τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτααααα» δε μου λέει απολύτως τίποτα! Ανεξαρτήτως αυτού, όμως, έχω δύο λόγους για τους οποίους θεωρώ πως η έλευση της νέας χρονιάς είναι ό,τι πρέπει για να θέσεις και να υλοποιήσεις αλλαγές, τους οποίους θα σας παραθέσω άμεσα!

Ας ξεκινήσω αναφορικά με νέες συνήθειες. Η αλήθεια είναι πως υπήρξαν φορές που με το τέλος των διακοπών αποφάσισα να κάνω μία λίστα με ό,τι καινούριο και διαφορετικό ήθελα να ξεκινήσω. Αφήνω στην άκρη τις εμφανισιακές αλλαγές, μιλάω για κάτι που γίνεται βάσει ενός προγράμματος. Μία χρονιά, ας πούμε, είχα αποφασίσει να ξεκινήσω pilates. Γράφτηκα στο γυμναστήριο, διάλεξα το πρόγραμμα που μ’ εξυπηρετούσε κι είπα «ωραία, ξεκινάμε». Κι όντως, μετά τις διακοπές μου, άρχισα να παρακολουθώ ενθουσιασμένη το νέο μου πρόγραμμα. Η χαλάρωση των καλοκαιρινών διακοπών, όμως, είναι άτιμο πράγμα. Σίγουρα σου γεμίζει τις μπαταρίες, αλλά έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να επιστρέψεις εξίσου δυναμικά στην καθημερινότητα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, συνειδητοποίησα πως τελικά δεν ήμουν σε θέση να βάλω και το pilates στη ρουτίνα μου κι αναγκαστικά το σταμάτησα. Πού θέλω να καταλήξω; Οι καλοκαιρινές διακοπές κι η ανάταση που προσφέρουν, καμιά φορά μας ξεγελούν και νομίζουμε πως μπορούμε να γεμίσουμε τόσο το πρόγραμμά μας και να το φέρουμε εις πέρας! Ενώ όταν αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι καινούριο στην αρχή της χρονιάς, έχουμε ήδη «πάρει το κολάι» ενός ρυθμού και ξέρουμε τι μπορούμε να προσθέσουμε και πόσο χρόνο θα καταναλώσουμε στο νέο μας ενδιαφέρον.

Πάμε τώρα στο κομμάτι «θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος», «θέλω να κάνω πράγματα για τους γύρω μου» κλπ. Επειδή ενίοτε με πιάνει το ρομαντικό μου – καλέ, ναι, έχω κι από δαύτο! – κι έχω μία τάση να πιστεύω στη μαγεία των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, νομίζω πως με την αλλαγή του χρόνου, αποκτάς μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στο να προσπαθήσεις να αλλάξεις δραστικά κάποια πράγματα. Λίγο η θαλπωρή που διαχέεται από τους ανθρώπους γύρω σου, λίγο αυτή η μυστηριακή και γαλήνια αύρα της εποχής, συμβάλλουν στο να πεις «είναι ώρα για μεγάλες αλλαγές». Δε λέω πως ο Σεπτέμβρης δεν είναι καλή εποχή, αλλά όπως και να έχει, αλλιώς είναι να μπεις σε μία τέτοια διαδικασία όταν πέφτουν τα φύλλα των δέντρων κι αλλιώς όταν είσαι δίπλα στους αγαπημένους σου και λες «bye bye» στον παλιό το χρόνο, ζητώντας να πάρει μαζί του ό,τι σε «χάλασε». Η νέα χρονιά σηματοδοτεί ακριβώς αυτό: το καινούριο, το διαφορετικό!

Φυσικά, όποια εποχή κι αν θεωρείτε εσείς κατάλληλη για ανανέωση και αλλαγές, το μόνο που χρειάζεται είναι θέληση, αποφασιστικότητα και πίστη στις δυνάμεις σας!

06/09/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Λίνα Vs. Αντιγόνη: «Αθήνα, κόρη τ’ Ουρανού» ή «Θεσσαλονίκη μου, μεγάλη φτωχομάνα»;

written by The K-magazine

Τόσα κείμενα, τόσες κόντρες, νομίζω πως νομοτελειακά θα φτάναμε εδώ! Η μία είναι στη Θεσσαλονίκη κι η άλλη στην Αθήνα! Όσο και να θέλαμε να το αποφύγουμε, κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα που θα έπρεπε να πάρουμε θέση και να υπερασπιστούμε τις πόλεις μας!

Δεν πρόκειται να κατηγορήσω σε τίποτα τη συμπρωτεύουσα. Δεν πρόκειται να διεκδικήσω κομμάτι από την πίτα της ομορφιάς της. Η Αθήνα, όσο κι αν μας εκνευρίζει, όσο κι αν μας θυμώνει, όλοι όσοι τη ζούμε την αγαπάμε και ξέρουμε πόσο όμορφη είναι, αλλά και πόσο ομορφότερη μπορεί να γίνει. Αλλά προς το παρόν σας αφήνω στο κορίτσι από το Βορρά να σας πει τα της πόλης της!

«Θεσσαλονίκη, Θεσσαλονίκη, τα φώτα σου δε σβήνουνε ποτέ!» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Κάπως έτσι τραγουδάνε οι «Άγαμοι Θύται» στο τραγούδι τους «Θεσσαλονίκη». Ένας στίχος μάλιστα λέει ακόμη «εδώ κρύφτηκαν λόγια, μελωδίες».

Η Θεσσαλονίκη δεν κρύβει μόνο λόγια και μελωδίες, αλλά χρώματα, αρώματα, ιστορίες… Πολύ περισσότερα κρύβει αυτή η πόλη, τα οποία δε χωράνε σ’ ένα στίχο για να τα περιγράψει κανείς!

Όπως σας έχω πει και στο βιογραφικό μου σημείωμα εδώ στο The K-Magazine όλη μου τη ζωή την πέρασα στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί η Αθήνα ως πρωτεύουσα να φαντάζει πιο… φαντασμαγορική να το πω; Πιο large; Διαλέξτε χαρακτηρισμό και πάρτε! Χωρίς παρεξήγηση, όμως, Αθηναίοι μου φίλοι, όλο το χρυσάφι του κόσμου να μου χάριζαν, στην Αθήνα δε θα έμενα με τίποτα!

Κατ’ αρχήν στη Θεσσαλονίκη μπορείς μία ηλιόλουστη μέρα να περπατήσεις στην παραλία από την περιοχή του Μεγάρου μέχρι το κέντρο με τη θαλασσινή αύρα να σε φυσάει στο πρόσωπο. Και για να σας προλάβω προτού πείτε οποιαδήποτε «κακιούλα» για τη μυρωδιά του Θερμαϊκού, να σας ενημερώσω πως αυτή είναι πια παρελθόν! Κατά τη διάρκεια της βόλτας μάλιστα μπορείς να κάνεις στάση σε όποιο από τα παρκάκια που έχουν φτιαχτεί κατά μήκος της παραλίας, όπως στα «Νούφαρα» για παράδειγμα – μικρές τεχνητές λιμνούλες με υδρόβια βλάστηση, όπου όλο και κάποιο βατραχάκι ή ψάρι θα σας τραβήξει την προσοχή! Τα παιδάκια ειδικά εκεί τρελαίνονται, σας μιλάω έχοντας προσωπική πείρα!

Είτε μένεις στο κέντρο, είτε λίγο έξω από αυτό, είτε στην Καλαμαριά, είτε στην Τούμπα, είτε οπουδήποτε αλλού, δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεις αυτό που ψάχνεις. Δεν είναι ανάγκη να κατεβείς στο κέντρο της πόλης ώστε να κάνεις τα ψώνια σου ή να πιεις έναν καφέ – εκτός αν ΟΚ, θέλεις να ψωνίσεις από συγκεκριμένο κατάστημα ή αν θέλεις να πας για αλλαγή παραστάσεων, δεκτό! Σε οποιαδήποτε περιοχή κι αν κινηθείς θα βρεις μαγαζιά που σίγουρα έχουν αυτό που ψάχνεις και καφέ ή μπαρ ατμοσφαιρικά και φιλόξενα έτοιμα να σε εξυπηρετήσουν. Δε λέω, καλή κι η Ικτίνου μία ανοιξιάτικη μέρα, αλλά δε χρειάζεται να γίνουμε και μόνιμο μέρος της χωροταξικής της εικόνας!

Τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ γιατί τη χαρακτηρίζουν χρόνια πολυπολιτισμικής ιστορίας. Κι αυτό μας το θυμίζουν τα κτίριά της κι οι γειτονιές της, που καθεμία έχει κρατήσει ακόμα την αύρα της πολιτισμικής ταυτότητας που είχε στο παρελθόν. Αρκεί πάλι μία βόλτα στην πόλη για να θυμηθούν οι παλιοί και να μάθουν οι νέοι – κι οι επισκέπτες της – τα στοιχεία αυτά που έκαναν κάποτε τη Θεσσαλονίκη σταυροδρόμι των πολιτισμών.

Η Θεσσαλονίκη είναι σίγουρα πιο μικρή από την Αθήνα. Αυτό όμως είναι που πιστεύω πως την κάνει και πιο ανθρώπινη. Θυμάμαι κάποτε σε μία επίσκεψή μου στην Αθήνα που σταμάτησα σ’ ένα περίπτερο να αγοράσω τσιγάρα. Χαμογέλασα κι είπα καλημέρα προτού ζητήσω αυτό που ήθελα. Το μόνο που εξέλαβα ήταν ένα οκνό νεύμα και στη συνέχεια τη βουβή συναλλαγή. Θα μου πεις «μπορεί να είχε τα δικά του». Ε, λοιπόν, κάτι τέτοιο δε θα το βρεις στη Θεσσαλονίκη. Ό, τι κι αν απασχολεί τον άλλον, όταν πεις «καλημέρα» και χαμογελάσεις θα το εισπράξεις κι εσύ.

Κλείνοντας, θα σταθώ σε κάτι που είπε παραπάνω η Λίνα: όπως και στην Αθήνα, έτσι και στη Θεσσαλονίκη, «όλοι όσοι τη ζούμε την αγαπάμε και ξέρουμε πόσο όμορφη είναι, αλλά και πόσο ομορφότερη μπορεί να γίνει». Σίγουρα έχουν ακόμη να γίνουν πολλά και πρέπει να δουλέψουμε όλοι για να το πετύχουμε, όμως ήδη έχει γίνει μία αρχή ώστε να μην είναι πια η «συντηρητική συμπρωτεύουσα», διατηρώντας παράλληλα τη διαχρονικότητά της.

Α, και κάτι τελευταίο: το… καλαμάκι το βάζουμε στους χυμούς και στους καφέδες, όχι στην πίτα ή το ψωμάκι για να το φάμε!

«Ηome is where the heart is» (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Την αγαπάω την Αθήνα! Γεννήθηκα στην Αθήνα κι αν εξαιρέσεις τα σχολικά μου χρόνια που την «απάτησα» με την πόλη στην οποία μεγάλωσα – την οποία δε συμπάθησα και ποτέ! – έχω ζήσει κάτι παραπάνω από τη μισή μου ζωή εδώ. Ακόμη κι όταν δεν έμενα εδώ, στο μυαλό μου εδώ κατοικούσα. Τα σχολικά μου χρόνια ήταν μία αναμονή μέχρι να μετακομίσω πίσω στην πόλη που γεννήθηκα. Εκεί όπου μεγάλωσα, δεν ένιωσα ποτέ ότι ανήκω.

Η Αθήνα είχε πάντα την αίσθηση της περιπέτειας στο μυαλό μου. Ήταν και είναι γεμάτη από ανθρώπους που αγαπώ, έχει ομορφιές που κάθε μέρα ανακαλύπτω. Είναι μία συνεχής έκπληξη! Είναι μία ζωντανή πόλη, δεν ξέρεις ποτέ ποιον θα συναντήσεις, έχεις το προνόμιο να χαθείς στο χάος της και μέσα στους μεγάλους της δρόμους. Μπορείς να βρεις χιλιάδες διαφορετικά μέρη και να τα αλλάξεις, αν τα βαρεθείς.

Λατρεύω το κέντρο της Αθήνας, αυτό το πληγωμένο και συνεχώς μεταβαλλόμενο κέντρο που, από τότε που το γνώρισα, έχει αλλάξει πολλά πρόσωπα. Κατά βάθος, όμως, παραμένει το ίδιο, με τη γνωστή του μελαγχολία στο βλέμμα από τα χρόνια και τη ζωή που περνάει από πάνω του. Είναι η πόλη που δε με κάνει να βαριέμαι όταν περπατάω. Ακόμα και το ίδιο μέρος μετά από μία βδομάδα μπορεί να μου φανεί διαφορετικό – ίσως και να είναι! Μπορεί να με κουράζει, μπορεί να μ’ εκνευρίζει, μπορεί να με φτάνει στο σημείο να αγανακτώ και να με φοβίζει ώρες ώρες, αλλά είναι η πόλη μου και την αγαπάω.

Ίσως ο τόπος στον οποίο κάνεις τα πρώτα σου βήματα, τα πρώτα σου κλάματα, τα πρώτα γέλια και λες τις πρώτες σου λέξεις, να είναι κι εκείνος που μένει μέσα στην ψυχή σου. Μάλλον γι’ αυτό κι εγώ με την Αθήνα έχουμε έναν περίεργο δεσμό και μία μεγάλη αγάπη! Αν περιμένατε να σας κάνω τον «tour guide», λάθος άνθρωπος σας έτυχε! Δε θα σας πω για τα αγαπημένα μου μέρη, ούτε για τις καλύτερες στιγμές. Ποιά ήταν η πιο τρελή βραδιά και πού ήταν αυτή! Εξάλλου είναι πολλά και σε αυτήν την πόλη πάντα κάτι νέο και κάτι διαφορετικό είναι έτοιμο να συμβεί την επόμενη μέρα μέσα στο δρόμο ή την άλλη νύχτα που θα έρθει!

Το μόνο που θέλω είναι να γίνει η πόλη μου λίγο πιο ανθρώπινη και καθαρή. Αλλά για να γίνει αυτό δεν πρέπει να βοηθήσουν μόνο οι άνθρωποι που την κατοικούν, αλλά κι εκείνοι που την κυβερνούν. Κι εκείνοι δεν ξέρω κατά πόσο την αγαπούν.

Είτε είστε από τη Θεσσαλονίκη, είτε από την Αθήνα, είτε από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Ελλάδας όσοι διαβάσατε αυτές τις γραμμές μας, σίγουρα θα συμφωνήσετε μαζί μας σε αυτό: «home is where the heart is»!

26/07/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη vs Λίνα : «Bang, bang, you shot me down» ή «Laugh and joy!»

written by The K-magazine

Όταν ξεκινάτε να πάτε σινεμά, σίγουρα το πώς θα επιλέξετε την ταινία έχει να κάνει με την διάθεση, με τις κριτικές αλλά πολλές φορές με το είδος που αγαπάτε πιο πολύ να βλέπετε. Στο σπίτι πάλι, όταν είναι να δω ταινία οι κομεντί –όσο πιο ρομαντικές γίνεται- είναι πάντα μέσα στο μενού! Φυσικά κάπου υπάρχει μία κοινωνική, ίσως μία περιπέτεια, ένα θρίλερ, αλλά για να πω την αλήθεια και να μην δω περιπέτεια, δεν θα πέσω και στα τάρταρα.
Βέβαια έχω ήδη δει τόσες πολλές που μπορώ πλέον να πω με μεγάλη σιγουριά ότι αν μία ταινία είναι καλή δεν έχει και τόση σημασία το είδος. Όμως όταν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στο «Πολύ σκληρός για να πεθαίνει» και στο «Annie Hall», τον Woody θα βάλω πάλι στο DVD! Αλλά ας αφήσω την Αντιγόνη να δούμε τι έχει να μας πει σχετικά με τις περιπέτειες!

«Crash! Boom! Bang! » (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Εντάξει, δεν είμαι σίγουρα απόλυτη. Ενίοτε μπορώ να δω και μία κομεντί, ρομαντική ή όχι. Αρκεί να έχουν έξυπνο σενάριο κι ακόμη πιο έξυπνες – αν είναι και καυστικές ακόμη καλύτερα! – ατάκες.
Το σενάριο είναι γνωστό: Αγόρι γνωρίζει κορίτσι, η σπίθα ανάβει ανάμεσά τους, μπλέκουν σε διάφορες περίεργες καταστάσεις, παρεξηγιούνται, χωρίζουν, τα ξαναβρίσκουν και κλείνουν με μία γεύση «and they lived happily ever after». Χωρίς παρεξήγηση δεν το αντέχω πλέον, γιατί νομίζω πως σήμερα αυτές οι ταινίες έχουν «χαλάσει» ολίγον τι. Κι είναι και κάτι που δεν είχα αναφέρει όταν σας μίλησα για εκείνες τις φορές που πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται σαν άντρας, και το οποίο νομίζω πως φταίει κομματάκι που πολλές από εμάς περιμένουμε ακόμα τον πρίγκιπα με το άσπρο άλογο. Ή με τη μοτοσυκλέτα, όπως στο «How to lose a guy in ten days» – διδακτική ταινία, ομολογώ, να τη δείτε!
Μια ταινία περιπέτειας έχει story. Άντε, θα αφήσω απ’ έξω τις sci-fi και τις super hero ταινίες που όταν λένε «θα σώσουμε τον κόσμο» εννοούν να προσέξουν μην πέσει κανένα μάρμαρο από το Άγαλμα της Ελευθερίας. Ας πιάσουμε άλλες ταινίες, για παράδειγμα, ξεκινώντας από τη σειρά «Πολύ σκληρός για να πεθάνει». Ο ομολογουμένως πολλά βαρύς αστυνομικός John McClane (Bruce Willis) έχει έρθει αντιμέτωπος μέχρι τώρα πέντε φορές – αν μετράω σωστά, αν όχι, διορθώστε με – με τρομοκράτες που απειλούν την ήρεμη ζωή των ΗΠΑ, διπλωματικές ισορροπίες και απειλούν να σπείρουν τον πανικό. Εντάξει, είναι κάπως τραβηγμένο ένας άντρας ολομόναχος να τα αντιμετωπίζει όλα αυτά, αλλά οφείλουμε να παραδεχθούμε πως σε κάθε ταινία οι τρομοκράτες δρουν έχοντας στην κατοχή τους όπλα και στοιχεία από κατασκοπεία που λίγο πολύ όλοι υποπτευόμαστε πως υφίστανται.
Ή μήπως κι οι ταινίες του James Bond δεν έχουν κι αυτές δόση αλήθειας όταν ο αγαπημένος 007 αντιμετωπίζει κάθε λογής συνωμοσίες; Για να μην αναφέρω και τις πρόσφατες ταινίες με ήρωα τον Sherlock Holmes όπου η ροή των γεγονότων δε σου επέτρεπε να ξεκολλήσεις τόσο από την υπόθεση που διερευνούσε ο γνωστός ντετέκτιβ, όσο κι από το σασπένς που γεννούσε.

Και μια που είπα «σασπένς» περιπέτεια είναι συνυφασμένη μ’ αυτό.. Κι αν επιλέξεις μία καλή περιπέτεια θα διαπιστώσεις πως η μία ανατροπή διαδέχεται την άλλη με απίστευτους ρυθμούς. Θα ξεχάσω εγώ πώς σοκαρίστηκα όταν στο «Δια πυρός και σιδήρου» με τον Denzel Washington έπειτα απ’ όσα πέρασε αποκαλύφθηκε πως πίσω από την απαγωγή της Dakota Fanning κρυβόταν ο…; Α, δε σας λέω, αν δεν έχετε δει την ταινία να κάτσετε να μάθετε την κατάληξη μόνοι σας!

Στην περιπέτεια μπορούν άνετα να μπούν δύο τρεις χιουμοριστικές σκηνές ή κάποιες με μία πιο ανθρώπινη οπτική ώστε να χαλαρώσει κι ο θεατής από τα συνεχόμενα «ΜΠΑΜ! ΜΠΟΥΜ!» από τα effects που διακατέχουν την ταινία. Εδώ θα αναφερθώ σε super hero ταινίες. Σκεφθείτε τη συναισθηματική φόρτιση του Bruce Wayne όταν έπρεπε να αποφασίσει αν ο Batman πρέπει να ξαναβγεί στο φως για να υπερασπιστεί τη Gotham City στην τελευταία ταινία της τριλογίας του Christopher Nolan, ή την επιθυμία του Cobb στο «Inception» να ξαναδεί τα παιδιά του. Και μη μου πείτε πως δε γελάσατε στο «Thor» όσες φορές τράκαρε με το φορτηγάκι της η Natalie Portman τον Chris Hemsworth! Ή μήπως δεν ήταν απόλαυση ο Robert Downey Jr. με τις καυστικές του ατάκες ως Tony Stark στις ταινίες του «Iron Man» ή στους «Avengers» και μία ανάσα χαλάρωσης ανάμεσα στις μπουνιές που έριχνε και τα lasers που εκτόξευε;

Στην τελική όταν επιλέγεις μία ταινία για να χαλαρώσεις, όπου δε χρειάζεται να καταναλώσεις πολλή φαιά ουσία για το βαθύτερο νόημά της, μία action movie το προσφέρει αυτό. Όχι τίποτα, δεν είμαι και τύπος που θα σκεφτεί βλέποντας μία ρομαντική κομεντί «αχ, γιατί να μην βρω κι εγώ έναν τέτοιο γλυκούλη σαν τον Patrick Dempsey στο “Θα κλέψω τη νύφη”;». Διόλου απίθανο, μάλιστα, να την ισοπεδώσω με τα απανωτά σχόλια που θα μου έρχονται στο μυαλό! Trust me: ΔΕ με θέλετε μαζί σας σε μία τέτοια ταινία!

«Ρομαντική, μαύρη, απλή με περιπέτεια ή όχι, κομεντί, δαγκωτό!!» ( από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Αγαπάω να βλέπω ταινίες, καλές ταινίες. Αλλά οι ταινίες που λατρεύω να απολαμβάνω συνέχεια είναι οι κομεντί. Ότι ώρα και να έχει κομεντί στην τηλεόραση θα καθίσω να την δω. Θα συμφωνήσω με την συνάδελφο ότι οι περιπέτειες έχουν κάτι μοναδικό, έχουν ίντριγκα και αρκετές φορές είναι, και από πλευρά υπόθεσης, εξαιρετικές. Αλλά κακά τα ψέματα οι κομεντί είναι άλλο πράγμα.
Αν είσαστε θαυμαστές του Woody Allen καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοώ, και όπως λέει και μια φίλη μου, ο Woody ακόμα και στη χειρότερη ταινία του έχει κάτι να μας δώσει. Επίσης σε μία κομεντί ακόμα και αν η ιστορία είναι παραμύθι και το ξέρεις από την αρχή πως θα καταλήξει, δεν σταματάς να την παρακολουθείς ακριβώς γιατί θέλεις να δεις την ευχάριστη κατάληξη και να πάρεις λίγη θετική ενέργεια.

Ακόμα και το «Τέσσερις γάμοι και μια κηδεία», που δεν έχει μόνο ευχάριστες και χαρούμενες στιγμές, είναι από τις ταινίες που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Επίσης συχνά λέγονται κάποιες αλήθειες που δεν θέλουμε να τις συνειδητοποιήσουμε και τις δεχόμαστε πιο εύκολα όταν τις ακούμε από το στόμα των πρωταγωνιστών.

Λαμπρά παραδείγματα είναι οι κομεντί «Friends with benefits» και «He’s not that into you», διάσημοι ηθοποιοί που ζουν καθημερινές καταστάσεις που είναι τόσο κοντά στα δικά μας δεδομένα… Διότι ακόμα και αν σου αρέσουν τα μπάμ- μπουμ, δεν γίνεται να βλέπεις συνέχεια να σκοτώνεται κόσμος και να το χαίρεσαι ούτε να περνάς καλά μέσα στα όπλα όλη την ώρα. (τουλάχιστον για εμάς τις γυναίκες!)
Ενώ το γέλιο δεν είναι πότε βαρετό και η χαρά δεν συγκρίνεται με τίποτα. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο μπορείς να αλλάξεις λίγο τον τρόπο σκέψης σου και να δεις τα πράγματα πιο θετικά. Το τι θα επιλέξετε και ποια από τις δύο μας έχει δίκιο είναι επάνω σας να το πείτε! Σε ότι αφορά στις ταινίες, ο κατάλογος είναι ατελείωτος και οι επιλογές αμέτρητες…
Καλή σας προβολή σε ό, τι και αν αποφασίσετε να δείτε!!

19/07/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη Vs. Λίνα: «Μελαχρινή μου ομορφιά» ή «ξανθιά, μικρή μου αγάπη»;

written by The K-magazine

Η κόντρα αυτή γεννήθηκε έπειτα από αίτημα της συνεργάτιδος Αλεξάνδρας (Σκαράκη). Αφορμή μία κουβεντούλα που είχαμε στο facebook περί προτιμήσεων στις φυσιογνωμικές αποχρώσεις ενός άνδρα. Μία μικρή παρένθεση προτού συνεχίσω, απευθυνόμενη στους άνδρες φίλους μου που διαβάζουν αυτές τις γραμμές: μην κοιτάτε περίεργα την οθόνη, δεν έχετε ΕΣΕΙΣ την αποκλειστικότητα να επιλέγετε ανάμεσα σε μελαχρινές, ξανθές κ.ο.κ.! Κλείνω την παρένθεση και συνεχίζω.

Η Λίνα μας, λοιπόν, θεωρεί πως πιο πολλά points στην επιλογή μίας γυναίκας κερδίζει ένας «ανοιχτόχρωμος» άνδρας. Ξανθός, κατά προτίμηση με επίσης ανοιχτόχρωμη απόχρωση ματιών. Εγώ από την άλλη πιστεύω πως ένας μελαχρινός άνδρας είναι αυτό ακριβώς: ΑΝΔΡΑΣ! Με τα όλα του! Αλλά ας μας πει το κορίτσι πρώτα τη δική του οπτική κι εν συνεχεία θα δικαιώσω την Αλεξάνδρα, η οποία υποστηρίζει πως σε αυτήν τη «μάχη» έχω τη νίκη στο τσεπάκι!

Blondie me up, «blondy» ! (από τη Λίνα Γριβογιάννη)

Αυτή τη φορά θα πρέπει να υπερασπιστώ τα ξανθά αγόρια! Γεγονός που, αν το καλοσκεφτείς, είναι λίγο παράλογο! Γιατί στην «κόντρα» Johnny Depp – Brad Pitt ήμουν πάντα το κορίτσι του Johnny – λέγε με και Depp. Αλλά η ζωή είναι περίεργη, πώς να το κάνουμε; Γι’ αυτό μεγαλώνοντας μου έχει βγει η φήμη ότι αγαπώ και τα ξανθά, ανοιχτόχρωμα αγόρια – μεταξύ μας, δεν έχει βγει άδικα, αλλά μην το πείτε πουθενά! Βέβαια, όπως όλοι οι άνθρωποι, είναι φορές που υποκύπτω στους μελαχρινούς και έχω μερικές αδυναμίες, (όπως ο Johnny Depp, μεγάλη και αξεπέραστη αγάπη, ο Timothy Olyphant, o Ed Westwick και ο Patrick Dempsey), αλλά τα ξανθά παιδιά είναι κάτι διαφορετικό.

Σκεφτείτε, για παράδειγμα τον Robert Redford στο «The way we were», εκείνα τα μαλλιά του που είναι σαν τον ήλιο μέσα στη νύχτα. Eίναι πραγματικά ένα όνειρο! Ο Paul στο «Breakfast at Tiffany’s» δεν είναι τυχαία ξανθός, είναι η ελπίδα της Holly, είναι το λαμπερό αύριο. Για να σας το κάνω ακόμα πιο «δύσκολο», θυμηθείτε τον Robert Redford και τον Paul Newman στο «The Sting»: δύο πανέμορφοι κατάξανθοι άντρες, με υπέροχα μπλε ματιά, να παίζουν τους κακοποιούς… τίποτα πιο όμορφο σαν θέαμα για μία γυναίκα!

Η αδυναμία μου σε κάποιους ηθοποιούς μάλλον έχει να κάνει με το ανοιχτόχρωμό τους. Και γιατί όχι; Τα ξανθά αγόρια είναι πιο γλυκά, συνήθως συνοδεύονται από ανοιχτόχρωμα ματιά και χαμόγελα που λάμπουν! Επίσης αν ισχύει ό,τι λένε οι ψυχολόγοι, ότι μας αρέσει εκείνο που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, τότε ναι, είναι λογικό. Μεγάλωσα με έναν καστανόξανθο αδελφό με μπλε μάτια και εγώ έχω τα ίδια χαρακτηριστικά. Συνεπώς… είναι απλή ψυχολογία! Αλλά και λογικά να το σκεφτούμε, οι ξανθοί άντρες είναι τόσο έχουν λάμψη και, όπως θα διαπιστώσετε στις φωτογραφίες που έχω συγκεντρώσει, είναι όλοι τους ο ένας πιο καλύτερος από τον άλλο!

Αν τώρα νομίζετε ότι ένας ξανθός άντρας δεν μπορεί να είναι αρρενωπός και είναι μόνο «γλυκούλης», εδώ είναι που κάνετε το μεγαλύτερο λάθος! Διότι ο ξανθός μπορεί να είναι και τα δύο με μεγάλη ευκολία και αυτό είναι από τα βασικά του στοιχεία που τον κάνει ακαταμάχητο, αξέχαστο και μοναδικό.

«My black eyed boy…» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Αντικειμενικά μιλώντας…
… ο Leonardo Di Caprio – ένας από τους αγαπημένους της Λίνας, αν όχι Ο αγαπημένος της – έχει εξελιχθεί σε – ομολογουμένως – πολύ ωραίο άντρα.
Και πάλι αντικειμενικά μιλώντας, οι Robert Redford και Paul Νewman είναι άντρες που στα νιάτα τους έκαναν κάθε κοριτσίστικη καρδούλα να σκιρτήσει. Όχι πως και τώρα με τον Redford δε λιώνω κι εγώ, το ομολογώ!
Έλα, όμως, που εμένα αυτές οι ξανθές τουφίτσες σε συνδυασμό με το καταγάλανο μάτι μου κάνουν… too good to be true! Και πρέπει να είμαι από τις ελάχιστες γυναίκες στον κόσμο που της είναι ΕΝΤΕΛΩΣ αδιάφορος ο Brad Pitt! Don’t shoot! Εκτιμώ πως είναι γοητευτικός, αλλά όχι και για να πέσω στα πόδια του!
Ομολογώ πως προσωπικά πάντα ήμουν θαυμάστρια των «μελανουριών». Καλά, οι περισσότεροι γνωρίζετε ήδη τον «έρωτα» που έχω προς το πρόσωπο του Robert Downey Jr.! Ανεξάρτητα αυτού, όμως, πάντα, μα πάντα, όποτε μου δείχνουν έναν ξανθό «παίδαρο» εγώ τον αγνοώ επιδεικτικά.

Ο άντρας με πιο γήινες αποχρώσεις αποπνέει μία ιδιαίτερη αύρα μυστηρίου. Άλλωστε στην πρώτη μας κόντρα με τη Λίνα είχα ήδη πει πως μου αρέσουν τα… ζόρια! Ε, προσωπικά πιστεύω πως ένας μελαχρινός άντρας εκπέμπει περισσότερο sex appeal, υπόσχεται περισσότερη «δράση» και μοιάζει πολύ πιο challenging η όποια συναναστροφή μαζί του. Ένας ξανθομάλλης με γαλάζια ή πράσινα μάτια μου κάνει πολύ… παραμυθένιος. Τι εννοώ μ’ αυτό; Πάρτε για παράδειγμα ένα ανδρικό πρότυπο από τα παιδικά μας χρόνια, τον Ken – ξέρετε, το… je t’aime της Barbie! Ποτέ δεν μου άρεσε! Πάντα αναρωτιόμουν τι του έβρισκε η Barbie – κάποια στιγμή αργότερα βέβαια άρχισα να αναρωτιέμαι τι έβρισκα εγώ στη Barbie, αλλά δεν είναι το θέμα μας! Μου θυμίζει εκείνην την κλισέ εικόνα που έχουμε για τους αγγέλους ή τους πρίγκιπες του παραμυθιού. Ε, λοιπόν, αυτό εμένα μου κάθεται κάπως περίεργα… Δεν αρνούμαι πως κι αυτοί έχουν τη δική τους γοητεία, σίγουρα υπάρχουν ξανθοί άντρες που θα τους δεις και θα πεις «Wow!». Αλλά σε μένα μου μοιάζουν κάπως σαν… αερικά… Σα να μην κολλάνε στο μοτίβο που έχω μπροστά στα μάτια μου.

Ο μελαχρινός άντρας μοιάζει πιο αληθινός. Το μελαμψό χρώμα του ισοδυναμεί με την πραγματικότητα. Τα γήινα χρώματά του εντείνουν την αρρενωπότητά του. Μ’ έναν μελαχρινό δε θα πεις ποτέ «άχου, τι γλυκούλης που είναι», λες και βλέπεις τα κουτάβια της Kleenex! Άντρα βλέπεις, Λίνα μου, όχι τα μωρά που βγάζει φωτογραφίες η Anne Geddes! Ένα ξανθός κι ανοιχτόχρωμος άντρας σου δίνει την εντύπωση πως πρέπει να παραμείνει… ατσαλάκωτος! Φοβάσαι όχι απλά να τον αγγίξεις, αλλά και να τον κοιτάξεις. Μοιάζει πιο απόμακρος. Ίσως επειδή συνήθως το ξανθό πάει πακέτο με ανοιχτόχρωμα μάτια, που κι αυτά με τη σειρά τους μοιάζουν πολλές φορές πέρα από την πραγματικότητα.

Εν τέλει… ε, άλλο πράγμα να βλέπεις στην παραλία το «μελανούρι» να κυκλοφορεί κι άλλο να κοιτάς τον ξανθό και να λες πότε θα γίνει κόκκινος σαν το παντζάρι! Σίγουρα οι προτιμήσεις είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό… Αλλά – ψιτ, μεταξύ μας – για κάποιο λόγο έγραψαν οι Texas to «Black Eyed Boy»!

12/07/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη vs Λίνας : Ένα τρένο, δύο άνθρωποι, όμορφα μέρη, τρεις ταινίες! Χρειαζόντουσαν;

written by The K-magazine

Η ιδέα ήταν πρωτότυπη και το υπέροχο είναι ότι τόσα χρόνια μετά την πρώτη ταινία παραμένει. Την πρώτη φορά που είδα το «Before Sunrise», η σκέψη μου όταν τελείωσε η ταινία, ήταν να την ξαναβάλουμε από την αρχή. Συνεπώς καταλαβαίνετε την χαρά μου όταν εννέα χρόνια μετά, έμαθα ότι τα παιδιά συναντήθηκαν ξανά, και μάλιστα στο Παρίσι. Το «Before Sunset» το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία! Στο τέλος του, ήθελα απεγνωσμένα ο Ethan να μην ανέβει στο αεροπλάνο και να ζήσουν μαζί, επιτέλους!

Αλλά το σενάριο δεν μας έδινε κάποια διευκρινιστική απάντηση. Φέτος, λοιπόν, που ήρθε το «Before Midnight» και γνωρίζω ότι οι αγαπημένοι Τζέσε και Σέλιν ,είναι πλέον μαζί, αναμένω με ακόμα μεγαλύτερη χαρά να δω την βόλτα τους στην Καρδαμύλη!

Η Αντιγόνη θα σας πει πόσο ευχαριστημένη ήταν με τον πρώτο περίπατο στη Βιέννη. Δεν είμαι εδώ για να κρίνω κανένα, μπορεί να εκφράσει την άποψη της, αλλά διαφωνώ!

Και γιατί να μη μείνουμε με την απορία; (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Το «Before Sunrise» μου άρεσε πολύ σαν ταινία. Από την πρώτη κιόλας φορά που την είδα. Τα γιατί σας τα είπα και στην πρόταση για κυριακάτικη προβολή στο σπίτι, αν θυμάστε ( ). Μου άρεσε που δύο εντελώς άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι τόλμησαν να δουν αν όντως υπάρχει χημεία μεταξύ τους. Μου άρεσε που οι συζητήσεις τους δεν αναλώθηκαν μόνο στη σπίθα που άναψε ανάμεσά τους.

Κυρίως, όμως, μου άρεσε το αβέβαιο του μέλλοντος στη σχέση τους. Θα μου πείτε «μα τι ρομαντική ταινία θα ήταν αν δε μαθαίναμε ποτέ αν σμίξανε και ζήσανε happily ever after;». Μα αυτό ακριβώς είναι που κάνει την ταινία και φυσικά την ιστορία μοναδική. Δύο άνθρωποι αποφάσισαν σε μία στιγμή να ζήσουν κάτι δυνατό. Κάτι που ίσως δε θα ξανάβρισκαν στη μετέπειτα πορεία τους. Μπορεί αυτό να διαρκούσε επ’ άπειρον, μπορεί να έμεναν κι οι δύο με την ανάμνηση μίας γλυκιάς βραδιάς. Πάντως θα αιωρείτο στην ατμόσφαιρα μία γλυκιά αύρα μυστηρίου, αναφορικά με την κατάληξη.
Έρχεται, λοιπόν, η τρίτη ταινία, το «Before midnight», όπου απ’ όσα έχω διαβάσει, ο Τζέσι κι η Σελίν είναι επίσημα μαζί – δεν είναι spoiler, όπου κι αν κοιτάξετε για κριτική το λένε! Στις συζητήσεις, όμως, που τόσο μας «τράβηξαν» στις δύο πρώτες ταινίες δυστυχώς αναλύεται κι η «φθορά» που βλέπουν να τους απειλεί.

Ε, εμένα αυτό να πω την αλήθεια, δε μου άρεσε. Δε λέω, είδα ευχάριστα και τη δεύτερη ταινία, το «Before sunset» κι εξίσου ευχάριστα θα δω και την τελευταία. Αλλά όσο να πει κανείς, νιώθω σα να μου καταστρέφει τη μαγεία. Για να σας δώσω να καταλάβετε, όσο μαζοχιστικό κι αν ακούγεται… θα αρκούμουν στην πρώτη ταινία! Δε θα είχα τώρα το άγχος του στυλ «αχ, μα ήταν τόσο τρυφερό αυτό που έζησαν στη Βιέννη, γιατί πρέπει να δω το πώς ξεκίνησε να ξεθωριάζει;». Στην τελική, όλα τα ζευγάρια, όσο κι αν αγαπιούνται, έχουν τις καλές, αλλά και τις κακές τους στιγμές. Μπορεί, όμως η λεγόμενη «ρουτίνα» να αναιρέσει κάτι τόσο έντονο;

Αυτό είπα όταν είδα το «Before sunset», έχω να ομολογήσω, παρ’ όλο που κι εκεί πάλι σου αφήνει λίγο μία απορία… Πήρε ο Τζέσι το αεροπλάνο για Παρίσι ή όχι; Γιατί τώρα με το «Before midnight», ρε συ Richard (Linklater) μου χαλάς τη στιγμή; Άσε με να φανταστώ εγώ την κατάληξη όπως θέλω! Ή τουλάχιστον, άσε με να κάνω τα δικά μου σενάρια! Έχω δικαίωμα στο όνειρο, πώς να το κάνουμε;

“Being with you…it’s made me feel like I was somebody else.” (από το “Before Sunrise”) (από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Νομίζω ότι ο λόγος που αγάπησα την πρώτη ταινία τόσο πολύ, είναι πρώτα για το θάρρος του πρωταγωνιστή να πλησιάσει μία άγνωστη που του άρεσε, και έπειτα για το θάρρος της άγνωστης να περάσει ένα βράδυ μαζί του και να αφήσει τον εαυτό της να τον ερωτευτεί. Τους θαύμασα και τους δύο και τους ζήλεψα παράλληλα. Έπειτα από την πρώτη προβολή, βγαίνεις από την πρωτοτυπία του σεναρίου και την ομορφιά της ιστορίας, του τοπίου και προσέχεις περισσότερο τους διαλόγους και το πόσο φυσιολογικά αλλά και υπέροχα πράγματα λένε αυτοί οι δύο χαρακτήρες.

Στην δεύτερη ταινία, έχουν μεγαλώσει, η σχέση τους έχει εξελιχθεί εν τη απουσία τους, η αγάπη τους μεγάλωνε ζώντας μακριά ο ένας από τον άλλο. Εδώ είναι το σημείο που σκέφτεσαι ότι αυτά τα ιδανικά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες: στην πραγματικότητα ο ένας από τους δύο θα θυμόταν τον άλλο και θα έγραφε βιβλίο ή θα είχε μείνει ανάπηρος συναισθηματικά. Ή κανένας από τους δύο δεν θα θυμόταν τίποτα, αν ήταν και οι δύο αναίσθητοι, πράγμα απίθανο, γιατί τότε δεν θα είχαμε ιστορία. Χρειάζεται να είσαι ρομαντικός και συναισθηματικός για να ζήσεις κάτι τέτοιο! Ενώ στο σινεμά και οι δύο περίμεναν και ζούσαν με την ελπίδα μέσα τους να βρεθούν ξανά. Η ζωή είναι άδικη, γιατί να συμβαίνουν στα ψέματα μόνο τέτοιες ιστορίες; Αλλά καλό θα είναι να μην ανοίξουμε αυτό το θέμα γιατί δεν θα κλείσει ποτέ!

Αν και στην δεύτερη ταινία μαθαίνουμε ότι ο Τζέσε είναι παντρεμένος, δεν θέλουμε να μείνει μέσα σε αυτόν τον γάμο. Πρώτον γιατί είναι ακόμα ερωτευμένος με τη Σελίν και δεύτερον γιατί ο γάμος του είναι στο τέλος του. Όταν η Σελίν του λέει «Θα χάσεις το αεροπλάνο» εκείνος απαντά «Το ξέρω…», κατά βάθος ήθελα πολύ να δω τι θα γίνει μετά τη χαμένη πτήση. Διότι προσωπικά είμαι σίγουρη ότι το εισιτήριο το κλάψαμε… όποιος αμφέβαλε μάλλον έβλεπε άλλη ταινία.

Άρα είναι προφανές ότι η συνέχεια που μας φέρνει στην τριλογία δεν είναι καθόλου απογοητευτική για μένα. Αντίθετα μου προκαλεί τεράστια χαρά, να βλέπω την εξέλιξη μίας σχέσης -και της συγκεκριμένης ακόμα πιο πολύ -μέσα από μία σειρά υπέροχων διάλογων που λένε ουσιαστικές αλήθειες για την ζωή, για τους ανθρώπους, για τις σχέσεις μεταξύ τους, για το σήμερα και για τα προβλήματα που τους απασχολούν. Οι τρεις αυτές ταινίες πέρα από την σχέση ανάμεσα στους χαρακτήρες έχουν έναν ακόμα ρόλο, είναι κοινωνικοί διάλογοι δοσμένοι με έναν υπέροχο τρόπο. Σε κάθε μία ξεχωριστά, λέγονται πράγματα που όλοι σκεφτόμαστε και είτε λέμε, είτε δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε ούτε στον εαυτό μας, αλλά χαιρόμαστε να τα ακούμε έστω και έτσι. Γι’ αυτό όλοι μας αγαπήσαμε τα «Before».

Αν θέλετε την δική μου ταπεινή γνώμη, λοιπόν, ψηφίζω και τέταρτη ταινία σε μερικά χρόνια από τώρα!

21/06/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη vs Λίνας :To give or not to give (a second chance)?

written by The K-magazine

Διάβαζα, που λέτε, το άρθρο της Λίνας σχετικά με το κατά πόσο είναι σώφρον το να δίνει κανείς δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους που τον πλήγωσαν και που τον απογοήτευσαν. Η σχέση μας – παρ’ όλο που ακόμη δεν έτυχε να συναντηθούμε – έχει διαμορφωθεί έτσι που τα συζητάμε κάτι τέτοια. Έτσι, λοιπόν, της είπα πως, ενώ σε πολλά συμφώνησα μαζί της, θεωρώ πως όταν κάτι τελειώνει… καλύτερα να μείνει εκεί. Αλλά ας αφήσω τη Λίνα να μας μιλήσει πρώτα για το δικό της σκεπτικό.

Μέχρι πότε πρέπει να δίνουμε στους άλλους; (από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Οι άνθρωποι – και δεν πρόκειται να τους βάλω σε κατηγορίες «φίλοι», «σχέσεις», «συγγενείς» – , αλλά γενικά οι άνθρωποι με έχουν απογοητεύσει πολλές, μα πολλές φορές. Δεν το έχουν κάνει απαραίτητα μόνο μία φορά ο καθένας τους, μάλιστα εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι όταν κάποιος είναι σωστός στη συμπεριφορά του, εκεί πραγματικά μένω άναυδη, νομίζω ότι κάποιος με κοροϊδεύει, και κατά βάθος περιμένω για το στραβοπάτημα. Αν δεν συμβεί, είμαι ευγνώμων, αν τελικά γίνει… δεν θα αναρωτηθώ γιατί.

Δεν είμαι καμία αγία, αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαι τουλάχιστον ειλικρινής στη συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους. Θέλω να τα έχω καλά με τη συνείδηση μου και μάλλον γι’ αυτό δεν εγκαταλείπω τον «αγώνα». Τι εννοώ; Όσο και αν οι άλλοι είναι απογοητευτικοί ή και απαράδεκτοι πολλές φορές, ακόμα και αν δεν έχουν την συμπεριφορά που θα ήθελα, ακόμα και όταν με κάνουν χάλια ψυχολογικά, δεν σταματώ να ελπίζω και να δίνω ευκαιρίες. Βέβαια ακριβώς επειδή δεν έχω βάλει φωτοστέφανο, έχουν έρθει οι στιγμές που είπα «Ως εδώ, τέρμα».

Όμως μάλλον είναι το προβληματικό μου DNA και πάντα δίνω ξανά και ξανά ευκαιρίες, μέχρι μέχρι που να είμαι σίγουρη ότι έχω κάνει ό, τι πέρασε από το χέρι μου. Στην ουσία, αν το σκεφτείς πιο προσεκτικά, δεν το κάνω για εκείνους, αλλά για μένα. Αν τελικά τα καταφέρω σημαίνει ότι πάλεψα, είχα δίκιο και τα κατάφερα. Αν όχι, δεν πειράζει. Τουλάχιστον δεν τα παράτησα στη πρώτη δυσκολία. Καθένας αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία, και αν δεν την είχες δώσει, δεν θα είχες μάθεις πότε τι πραγματικά θα μπορούσε να συμβεί.

Κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, το να παλέψεις για μία σχέση, όποια και αν είναι αυτή, ακόμα και αν ο άλλος δείχνει να μην διορθώνει κάποια πράγματα που εσύ θέλεις, οφείλεις να του δώσεις χρόνο και χώρο για να προσπαθήσει. Κυρίως για όλα όσα έχεις νιώσει για αυτόν τον άνθρωπο και για ό, τι έχεις ζήσει μαζί του. Το οφείλεις στο κομμάτι της ζωής σου μαζί του, στον εαυτό σου δηλαδή.

Κλείνοντας ένα κεφάλαιο… (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Αυτό θα αφήσω άλλους να το κρίνουν. Και σίγουρα δεν είμαι αναίσθητη. Όπως ο καθένας από εμάς, έχω κι εγώ πονέσει όταν άνθρωποι υπεράνω υποψίας – για τα δεδομένα μου – με πρόδωσαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είτε αυτός λεγόταν «ερωτικός σύντροφος» είτε «φίλος». Λίγη σημασία έχει. Μερικά φεγγάρια πριν, που ήμουν και πιο… ρομαντική ίσως, πίστευα στη δεύτερη ευκαιρία. Πίστευα πως για κάποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι ξανάρχονται στη ζωή μου. Πίστευα πως δείχνει και μεγαλοψυχία μία τέτοια κίνηση. Κάθε φορά, όμως, ήταν λες κι έβλεπα ένα έργο δεύτερη φορά. Κι ήταν ένα έργο που σίγουρα η μία φορά που το είδα όχι απλά μου έφτανε, μου περίσσευε κιόλας.

Δεν ξέρω αν είναι λόγω των προσωπικών βιωμάτων μου. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, όμως, είναι το εξής: έμαθα πως η ζωή μοιάζει κάπως με το βιβλίο. Δεν το αγοράζεις ή δανείζεσαι για να διαβάσεις ξανά και ξανά ένα κεφάλαιο. Πώς θα πας παρακάτω αν μένεις μόνο σ’ αυτό; Κάθε άνθρωπος στη ζωή μας είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, το οποίο παίζει το δικό του ρόλο στην εξέλιξη του βιβλίου της ζωής του καθενός από εμάς. Κάποια από αυτά κλείνουν. Τότε πρέπει να έχεις τη δύναμη να πεις «ΟΚ, τώρα πάω παρακάτω». Το παρελθόν πρέπει να μένει εκεί που ανήκει: στο ΤΟΤΕ. Από εκεί κι ύστερα οφείλεις να κοιτάξεις το ΤΩΡΑ και το ΜΕΛΛΟΝ.

Άνθρωποι πολλοί έρχονται στη ζωή μας… και παρέρχονται. Πιστεύω πως αν κάποιος είναι να μείνει στη ζωή σου, με το πρώτο «γεια» που θα του πεις, όχι μόνο θα αδράξει την ευκαιρία, αλλά θα σε επιβεβαιώνει κάθε στιγμή πως αξίζει να τον έχεις πλάι σου. Αλλά θα το κάνει με την πρώτη αυτή ευκαιρία που του δίνεις εσύ αυτόματα. Θεωρώ πως η αρχή γίνεται χάρη στο κισμέτ και πως όλα τα άλλα είναι στο χέρι αυτών που βρίσκονται μέσα στην όποια σχέση, φιλική ή ερωτική.
Έχω δώσει, όπως είπα, δεύτερες ευκαιρίες στο παρελθόν. Μία ή δύο φορές επιβεβαιώθηκα πως έκανα το σωστό. Τις υπόλοιπες, όμως, σιγουρεύτηκα πως όχι απλά δεν ήταν γραφτό, αλλά σπατάλησα τζάμπα χρόνο, φαιά ουσία και συναίσθημα. Τους συγχώρησα. Κι ΑΥΤΟ είναι το πιο γενναιόδωρο που μπορεί να κάνει κάποιος.

Καλώς ή κακώς, ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι αν αυτό γίνεται, είναι πολύ σπάνιο. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να συγχωρήσεις, να μάθεις από τα όποια λάθη είτε από τη δική σου μεριά, είτε από του άλλου, να κρατήσεις ό, τι καλό αποκόμισες από αυτό το ταξίδι – μικρό, μεγάλο… τι σημασία έχει; – κι απλά να προχωρήσεις. Γιατί κάπου εκεί στην πορεία, θα συναντήσεις κι άλλους ανθρώπους. Και κάποιοι από αυτούς θα αξιοποιήσουν την πρώτη ευκαιρία να γίνουν ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ άνθρωποι.

17/06/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Λίνα vs Αντιγόνη : “Summer Lover vs Winter Honey”

written by The K-magazine

Λοιπόν τι είναι καλύτερο; Να σε τρώνε να κουνούπια ή να χουχουλιάζεις στη κουβέρτα σου;
Με την αγαπημένη Αντιγόνη έχουμε πολλά κοινά, τόσα που ώρες ώρες μοιάζει τρομακτικό. Ευτυχώς όμως για εμάς είναι φορές που τυχαίνει να διαφωνούμε σε κάποια πράγματα και εδώ αρχίζει το ενδιαφέρον. Βγαίνει το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός μας, και οι διαφορές μας γίνονται αντικείμενο δημόσιας αντιπαράθεσης που ψάχνουν να βρουν υποστηρικτές. Αυτή τη φορά είδαμε το θέμα της Αλεξάνδρας μας για το καλοκαίρικαι σκεφτήκαμε ότι είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε ποια εποχή έχει τους πιο πολλούς θαυμαστές. Βέβαια πρώτα θα σας πούμε γιατί η καθεμιά διαλέγει τη δική της.

Η Αντιγόνη είναι υπέρ του καλοκαιριού, ας δούμε γιατί.

«I’m walking on sunshine… Woah, ah ah ah!» (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)
Ο χειμώνας σίγουρα είναι μία εποχή με τις δικές της ιδιαιτερότητες και τα δικά της ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Μόνο το χειμώνα έχεις, για παράδειγμα, τη δυνατότητα να… «χουχουλιάσεις» είτε με την παρέα είτε με το έτερον ήμισυ μπροστά στη φωτιά σε κάποιον χειμερινό προορισμό – έλα, Λίνα, σου έφτιαξα και romantique σκηνικό, σε αποτελείωσα! Και το χειμώνα οι indoors δραστηριότητες έχουν την τιμητική τους. Το καλοκαίρι, όμως, όπως και να έχει, σου προσφέρει ακόμη περισσότερα!
Το καλοκαίρι, για μένα, τουλάχιστον, σημαίνει ανανέωση. Οι λιακάδες, οι πιο συχνές βόλτες, η εξόρμηση στην πιο κοντινή παραλία κι όλα τα «συμπαρομαρτούντα» σε χαλαρώνουν, ξεφεύγεις για λίγο από τη μουντή καθημερινότητα του χειμώνα και γεμίζεις λίγο παραπάνω τις μπαταρίες σου. Ωραίοι κι οι cappuccino μέσα σ’ ένα μικρό, cozy καφέ μετά τα ψώνια και το window shopping με την κολλητή, αλλά αλλιώς είναι να μπορείς να χαρείς τη λιακάδα παράλληλα.

Μια που είπα λιακάδα, το καλοκαίρι δεν την κυνηγάς με το ντουφέκι. Είναι κάθε μέρα εκεί και σε περιμένει, εσύ το μόνο που έχεις να διαλέξεις είναι το πού και το πώς θα την απολαύσεις. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, ο καφές ή το ποτό στην παραλία αποκτούν πραγματικά άλλη γεύση, με τη θέα να σε γαληνεύει κι ο ήλιος να σε χαϊδεύει γλυκά.

Καλοκαίρι = θερινό σινεμά! Πολύ καλά και τα multiplex, δεν αντιλέγω, αλλά δες το κι έτσι… όλο το χειμώνα κλείνεσαι σε μία αίθουσα για να παρακολουθήσεις μία ταινία. Φαντάσου να θες να δεις ένα blockbuster και γίνεται της μουρλής το πανηγύρι από κόσμο, καταντάει ασφυκτικό. Το καλοκαίρι μία ανοιχτή αίθουσα προβολής χαρίζει μία άλλη αίσθηση στο θεατή. Δε νιώθεις κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους, σε φυσάει λίγο το αεράκι, έχεις δίπλα ένα τραπεζάκι όπου μπορείς να ακουμπήσεις το αναψυκτικό σου κι αν είσαι και καπνιστής, ε, είναι πιο εύκολο να ανάψεις το τσιγάρο σου σε ανοιχτό χώρο. Πράγμα που με κάνει να σκεφτώ…ευτυχώς δεν είδα το «Hobbit» το χειμώνα στο σινεμά. Θα είχα κλατάρει!

Θάλασσα, αμμουδιά, βουτιές, τσιπουράκια με την παρέα με μουσικό χαλί το κύμα… Παιδιά, το σκηνικό τα λέει όλα από μόνο του, τι να λέμε τώρα;;; Ό, τι παραπάνω γράψω περιττεύει. Αλλά κι ακόμη κι αν δεν είσαι fan της θάλασσας, μία εκδρομή στο βουνό το καλοκαίρι γίνεται ακόμη πιο ελκυστική, αν αναζητάς τη δροσιά. Καλύτερος κλιματισμός από τις σκιές των δέντρων δεν υπάρχει, τόσα χρόνια που πήγαινα στο Πήλιο αυτό το έμαθα καλά! Η πεζοπορία στα μονοπάτια είναι κάτι που δε σου δίνεται ευκαιρία να κάνεις συχνά, ενώ διόλου απίθανο να υπάρχουν σε κάθε ορεινό προορισμό αθλητικοί όμιλοι που οργανώνουν δραστηριότητες για τους επισκέπτες. Άσε που δε φοβάσαι αν θα αποκλειστείς από τα χιόνια!

«My lover’s name is Winter!!!» (από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Ο αδερφός μου είχε αναρωτηθεί κάποια στιγμή «πώς γίνεται ένας άνθρωπος που γεννήθηκε Μάιο, μέσα στην άνοιξη και κοντά στο καλοκαίρι, μέσα στον ήλιο, τη ζέστη και τα ανθισμένα λουλούδια να αγαπάει τόσο τον χειμώνα. Μη νομίζετε και εγώ αναρωτιέμαι. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Αντιγόνη πιο πάνω άρχισε να σας λέει για το πόσο όμορφο και ξέγνοιαστο είναι το καλοκαίρι, για τις λιακάδες του και όλα όσα το συνοδεύουν. Εν μέρει θα συμφωνήσω, έχει τα θετικά του. Κυρίως τη θάλασσα, την αγαπώ, για την ακρίβεια, νομίζω ότι θα μπορούσα να ζήσω μέσα στο νερό.

Αλλά τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την χαρά του να κρυφτείς μέσα στο πάπλωμα σου, μία κρύα νύχτα και να χουχουλιάζεις σαν να μην υπάρχει αύριο, ή εκείνος ο κρύος αέρας που σου χτυπάει το πρόσωπο το πρωί και σε ξυπνά με ένα δυνατό «καλημέρα»! Ακόμα και ο κρύος καφές ή το παγωτό έχουν άλλη , καλύτερη γεύση μέσα στον χειμώνα. Η λιακάδα είναι πιο όμορφη και πιο φωτεινή, ακριβώς γιατί δεν είναι δεδομένη. Αν και στην Ελλάδα ζούμε… πόσο δύσκολο είναι να δούμε ήλιο; Κι όμως μία όμορφη μέρα μέσα στον χειμώνα γίνεται αντικείμενο συζήτησης, ενώ το καλοκαίρι λιώνουμε στη ζέστη και τα ρούχα μας κολλούν πάνω μας.

Είμαι από τους ανθρώπους που δεν κρατούν ποτέ ομπρέλα και που όταν βρέχει δεν τσαντίζονται, αντιθέτως χαμογελούν, ίσως για αυτό όλοι με κοιτούν με μισό μάτι, αλλά είναι τόσο όμορφο να πέφτει η βροχή πάνω σου. Εξάλλου νερό είναι, στεγνώνει, δεν είναι καυστική ποτάσα, ηρεμίστε! Αγαπώ τα ρούχα του χειμώνα, που έχεις να βάλεις κασκόλ, μπότες, παλτό, καπαρτίνες, είναι η πιο fashion στιγμή μου.Το καλοκαίρι ακόμα και το ίδιο μου το δέρμα με εκνευρίζει. Αγαπώ τα Χριστούγεννα, και αυτά είναι μέσα στον χειμώνα, δεν αλλάζει αυτό.

Όσο και να μου υποστηρίζετε το καλοκαίρι και να θέλετε να μου τονίσετε την ξεγνοιασιά του και την ανεμελιά του, θα είμαι πάντα «ερωμένη» του χειμώνα, που θα περιμένει με κόπο να περάσουν οι μήνες της ζέστης μέσα στο νερό.

07/06/2013 3 comments

Newer Posts

Older Posts