Tag:

Μαρία Χατζημαρκάκη

Το φτερωτό αγγελάκι με τα τόξα, από τη Μαρία Χατζημαρκάκη

Χρειαζόμαστε έρωτα, αγάπη, προσοχή και proderm! Χα! Ναι, νομίζω η κινητήριος δύναμη των πάντων είναι ο έρωτας. Αυτό το φτερωτό αγοράκι με τα τόξα και τα βέλη που χωρίς να βλέπει, παίρνει από τη φαρέτρα τα βέλη και τα ρίχνει ένα ένα .. Και σε λαβώνει, και σε σωριάζει και δεν ξέρεις από που να πιαστείς να σηκωθείς.
Και τότε έρχεται ένα παλικάρι, δύο μέτρα. Το βλέπεις. Είναι κούκλος. Πιο κούκλος δε γίνεται. Χαμογελάει. Αχ σου χαμογελάει.. και με αυτό το αστραφτερό χαμόγελο πλησιάζει προς το μέρος σου και εσύ έχεις μείνει κάγκελο. Πού να κουνήσεις με τόσα βέλη που σου έριξε αυτό το πλασματάκι; Συνειδητοποιείς ταχύτατα ότι δεν κοιμάσαι αλλά είσαι ξύπνια και όλο αυτό το ζεις. Να το και το άσπρο άλογο… Αχ: το άσπρο άλογο με τον πρίγκιπα καβάλα. Βγήκαν όλα τα σημάδια αληθινά. Όπως στα παραμύθια. Είναι λοιπόν αυταπόδεικτα ο πρίγκιπας σου. Τι ρομαντικό. Τι γλυκό! Τι καταπληκτικό γεγονός!

“Αυτό δε μου έχει ξανασυμβεί. Δε μοιάζει με τίποτα και κανέναν”, λες αυθόρμητα.
Αμέσως συνειδητοποιείς: “μα πόσο κούκλος είναι; Είναι ο πιο όμορφος άντρας πάνω στη γη!”

“Πρέπει να πάρω τη Λούση τηλέφωνο” ( αυτή είναι η κολλητή – φίλη – αδερφή, ε και αυτή πρέπει να μάθει!)
Στο μεταξύ αυτός ο κούκλος, ο θεός, για να μην ξεχνιόμαστε, πλησιάζει περισσότερο. Πιο πολύ και ακόμα πιο πολύ. Και να που σου απλώνει το χέρι για να σε βοηθήσει να σηκωθείς..
“Αχ τι ωραίο.. Είναι έρωτας με την πρώτη ματιά.” σκέφτεσαι.
(Δε θα σχολιάσω βέβαια, ότι η πρώτη μάτια πέρασε ανεπιστρεπτί.. τόση ώρα που κοιτιέστε, έχουμε φτάσει στην 754η ματιά…γι αυτό προχωράω).
Το παλικάρι, το δυο μέτρα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά, με το αστραφτερό χαμόγελο και το άσπρο άλογο, σου απλώνει το χέρι. (Έχει κατέβει από το άλογο, το έχει παρκάρει λίγο πιο πριν, μη δυσκολεύουμε το σκηνικό!)
Διστάζεις, αλλά δίνεις το χέρι σου και σηκώνεσαι χάρη στη βοήθεια του. Αυτό να μην το ξεχνάμε. Και να, που είστε δίπλα δίπλα και συζητάτε, χαζογελάτε και όλα όσα λέτε ή αφήνετε να εννοηθούν, στάζουν μέλι, σιρόπια και όλα τα συναφή. Το χαμόγελο δε, είναι μέχρι τα αφτιά. Και για τους δύο. Και το φτερούγισμα από τις κόκκινες, πράσινες και κίτρινες πεταλούδες, είναι και αυτό εκεί!!!

Και όλα συνεχίζουν κατ αυτόν τον τρόπο, μέχρι που κάποιος θα ξεχάσει.

Θα ξεχάσει το φτερούγισμα. Θα ξεχάσει τις πεταλούδες. Θα ξεχάσει τις 754 ματιές. Θα ξεχάσει το αστραφτερό χαμόγελο και το άσπρο άλογο. Γιατί ανάμεσα τους ήρθαν μπόρες, καταιγίδες, συννεφιές, δυσκολίες και πολλά άλλα, διαφορετικά για τον καθένα. Και τα χαμόγελα χάθηκαν. Και εκείνο το χέρι που απλωνόταν και στήριζε χωρίς δεύτερη σκέψη, δεν φαίνεται πια πρόθυμο. Και εκείνη που χαζογελούσε, έπαψε να το κάνει. Και οι άνθρωποι άλλαξαν. Η ζωή άλλαξε. Και η νιότη πέρασε.

Αξίζει να χαθεί το φτερούγισμα; Αξίζει να χαθεί ο έρωτας; Λένε πως μπορεί να κρατηθεί ζωντανός..
Μου αρέσει να βλέπω ηλικιωμένα ζευγάρια να κρατιούνται χέρι χέρι. Να κάθονται στα παγκάκια και ο ένας να κουρνιάζει στην αγκαλιά και τον ώμο του άλλου. Να κοιτιούνται και να ξεχειλίζει αγάπη.
Να μιλάνε και να συμπεριφέρονται σαν να γνωρίστηκαν μόλις χθες, και έτσι, εκείνο το μικρό γελαστό αγγελάκι να τους βλέπει και να κρυφογελάει ικανοποιημένο γιατί έκανε τελικά αυτό που έπρεπε.

Μαρία Χατζημαρκάκη
Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ,
Msc Πολεοδόμος-Χωροτάκτης ΕΜΠ
Μελετητής Λιμενικών & Στατικών Έργων,
Ενεργειακός Επιθεωρητής
Γυναίκα

06/06/2016 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Φλυαρία; Πάμε…, από τη Μαρία Χατζημαρκάκη

written by The K-magazine

Και εκεί που μιλούσα ακατάπαυστα αναλύοντας όλους τους γυναικείους προβληματισμούς με τη φίλη μου – το αίμα μου – την αδερφή μου (!), όλα σταμάτησαν. Δηλαδή δε σταμάτησαν όλα και όλα! Απλά ό,τι αφορούσε τη φωνή μου, σταμάτησε. Τόσες σκέψεις στη σειρά μέσα στο κεφάλι μου, τόσα λόγια που ήταν έτοιμα να βγουν έξω και… γκτουπ (!).. κενό. Τίποτα. Μα τίποτα, σου λέω!

Να προσπαθώ να μιλήσω και να μη βγαίνει ούτε “κιχ”. Άχνα. Να προσπαθώ να φωνάξω και να μη βγαίνει ούτε ανάσα. Ξαφνικά είχα μείνει χωρίς ήχο. Χωρίς ανταπόκριση από τις φωνητικές χορδές. Χωρίς καμία ζωντανή σύνδεση – αναμετάδοση εγκεφάλου με λάρυγγα.

Και τώρα; Θέλω να πω κάτι, μα δεν μπορώ. Πρέπει να μιλήσω, να ολοκληρώσω αυτό που έλεγα μόλις πέντε δευτερόλεπτα πριν, μα η φωνή μου είναι ανύπαρκτη. Τι να κάνω; Τι κάνω; Πρέπει να βρω εκείνες τις απόλυτα περιεκτικές φράσεις να συνοψίσω το λόγο μου (ποιό λόγο μου βέβαια;) ή και το βλέμμα μου, στα απολύτως απαραίτητα. Στα απολύτως απαραίτητα; Ναι, αλλά πώς; Πώς θα το κάνω αυτό; Ποιά είναι τα απολύτως απαραίτητα; Πώς να πω όλα όσα θέλω, με μία λέξη; Πώς θα γίνω αντιληπτή;

“Εϊ, θέλω να σου πω κάτι, κοίταξέ με!!! Πώς θα σου μιλήσω; Πώς θα σε κάνω να με κοιτάξεις; Πως θα σε ειδοποιήσω; Πώς θα σε προστατεύσω; Πως θα σου πω όλα αυτά που θέλω να σου πω….;;; “

Η σκέψη έχει συνήθως μια δομή, έχει τον πρόλογο (εγώ τον βλέπω) έχει το κυρίως θέμα (και αυτό το βλέπω) , έχει και τον επίλογο (αυτό δεν το βλέπω, γιατί δε βλέπω να φτάνω ποτέ στο τέλος της!). Αυτήν τη στιγμή με έχει πιάσει πανικός. Μόλις το ξεπεράσω, θα επικεντρώσω τη σκέψη μου στα απολύτως απαραίτητα. Μέσα στο κεφάλι μου υπάρχουν χιλιάδες σκέψεις, πλήρης αταξία και απόλυτος πανικός. Κάτσε να πάρω δυο βαθιές ανάσες, να ηρεμήσω και να δω τι πρέπει να πω. Συνοπτικά φυσικά, με νοήματα, με σημειώματα και με μια-δυο λέξεις ψιθυριστές.

Εισπνοή – εκπνοή, εισπνοή – εκπνοή. Άντε και άλλη μία εισπνοή – εκπνοή. Μια ακόμα… Ουφ… σαν να νιώθω καλύτερα τώρα.

Είναι φρικτό να θες να μιλήσεις και να μην μπορείς. Να θες να φλυαρήσεις και να μην έχεις την ικανότητα να το κάνεις. Να θες να χαζολογήσεις και να μη βγαίνει λέξη. Να θες να τρέξεις, να βοηθήσεις κάποιον που σε χρειάζεται και να μην μπορείς. Να θες απλά να φωνάξεις “βοήθεια” και κανείς να μη σε αντιλαμβάνεται…

Μέσα σε μια στιγμή ένιωσα αδυναμία, πανικό και φόβο και συνειδητοποίησα πόσο πολύ μπορεί να μιλάμε, να αναλύουμε, να φωνάζουμε, να φλυαρούμε, να επιχειρηματολογούμε, αλλά η ουσία ποιά είναι; Προλαβαίνουμε να λέμε αυτά που πρέπει να πούμε; Λέμε αυτό που βγαίνει από τα μέσα μας και κάνει τους γύρω μας χαρούμενους και καλύτερους; Ή ο εγωισμός, το προφίλ, τα στερεότυπα η έλλειψη σεβασμού κατά τα γνωστά: “κοιτάω την πάρτη μου”, “κουτσομπολεύω” , “δεν υπολογίζω τίποτα”ή “λεω ό,τι μου έρθει χωρίς να σκέφτομαι τις συνέπειες”…. τα έχουν ισοπεδώσει όλα;

Φλυαρία με ψευτιά, με πληγωμένους ανθρώπους, με πονεμένες ευαίσθητες ψυχές. Και από την άλλη, η φλυαρία που έχει χαμόγελα, μοιράζει ενθάρρυνση, που δείχνει το δρόμο για κάτι άλλο, κάτι αυθόρμητο, χωρίς φόβο, χωρίς ανασφάλειες, χωρίς ενοχές. Φλυαρία που δίνει δύναμη και θάρρος για να μπορεί κανείς να μάχεται για τη ζωή του και για τα όνειρα του. Αυτήν τη φλυαρία, δεν την αλλάζω με τίποτα. Να είσαι ο εαυτός σου και να νιώθεις ελεύθερος μέσα στις σκέψεις σου στα λόγια σου και στις πράξεις σου. Να είσαι με αγαπημένους ανθρώπους και να φλυαρείς, να φλυαρείς, και ξανά να φλυαρείς χωρίς εξηγήσεις και χωρίς παρεξηγήσεις. Να μιλάς, να τραγουδάς και ας είσαι ο πιο φάλτσος άνθρωπος του κόσμου! Αρκεί αυτή η φλυαρία να βγαίνει από την ψυχή. Να είναι αληθινή, χωρίς ψευτιά, φτιασίδια, υπερβολές, φτήνιες και λόγια που πληγώνουν.

Φλυαρία με κάθε μέσο: με φωνή, με λόγια, με χειρονομίες με ζωγραφιές με τραγούδια, με μηνύματα, με χαμόγελα, με αγάπη… σαν να μην υπάρχει αύριο.

Γιατί αργά ή γρήγορα θα έρθει μια μέρα χωρίς αύριο.

05/04/2016 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Έχε τα μάτια ορθάνοιχτα, από τη Μαρία Χατζημαρκάκη

written by The K-magazine

Είμαι ολότελα πεπεισμένη ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη. Όμως μέσα στην πολυπλοκότητα της, μας οδηγεί, ακριβώς εκεί που πρέπει. Μας δείχνει το δρόμο για να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις και να κάνουμε τις σωστές επιλογές. Οπότε, όλοι μας, κάποια στιγμή, θα βρούμε το δρόμο… είτε αμέσως, είτε κάνοντας κύκλους γύρω από τον προορισμό. Το μόνο που χρειάζεται είναι μάτια ορθάνοικτα. Ναι μόνο αυτό. Ανοιχτά μάτια για σωστότερη κρίση.

Συνήθως κάθε νέα χρονιά απαιτεί νέους στόχους. Νέα όνειρα. Καινούργιο προγραμματισμό. Η φετινή χρονιά όμως, απαιτεί RESTART.

Το μυστικό; Νομίζω είναι απλό και όλοι μπορούμε να το πετύχουμε.

Αυτή τη χρονιά ας γίνουμε ευγενείς, όχι μόνο ως προς το πώς να κρατάμε τα κουταλομαχαιροπήρουνα, αλλά ευγενείς ως προς τους γύρω μας. Ας θυμηθούμε αυτούς που γιορτάζουν, ας στείλουμε λουλούδια, ας γράψουμε δυο λόγια σε ένα χαρτί, ας παραχωρήσουμε τη θέση μας στο λεωφορείο, σε κάποιον ηλικιωμένο. Ας χαμογελάσουμε, ακόμα και όταν όλα είναι δύσκολα. Τόσα πολλά πράγματα μπορεί να κάνει κανείς… Τόσα πολλά και τόσο απλά.

Αυτή τη χρονιά ας γίνουμε ειλικρινείς. Απαράβατος κανόνας για ψυχική ισορροπία ώστε το έξω μας να συμβαδίσει με το μέσα μας. Τα θέλω μας να συμβαδίσουν με τις πράξεις μας. Τότε να είστε σίγουροι ότι και οι ευχές μας θα συμβαδίσουν τελικά, με αυτό που ζούμε.

Αυτή τη χρονιά ας διώξουμε το φόβο. Ας τολμήσουμε. Ας γίνουμε αυτό που ονειρευόμαστε. Ας γίνουμε διαλλακτικοί. Ας μάθουμε να κάνουμε διάλογο. Ας κάνουμε ένα βήμα μπροστά.

Αυτή τη χρονιά δε θα γράψω New Υear΄s Resolutions. Πέρυσι έπιασα μόνο ένα στόχο από τους 13…!!! Υπο συνθήκες, αυτό, μπορείς να το πεις και αποτυχία. Γι’ αυτό φέτος, οι στόχοι θα είναι βαθύτεροι, ουσιαστικότεροι και ανθρώπινοι. Ίσως έτσι, να πιάσουμε όλοι μας 13αρι!

Μαρία Χατζημαρκάκη

Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ

Msc Πολεοδόμος – Χωροτάκτης ΕΜΠ

11/01/2016 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

9 “πρέπει” για τη γυναίκα και φύγαμε…,από τη Μαρία Χατζημαρκάκη

written by The K-magazine

Γυναίκα! Το ωραίο φύλο. Το αδύναμο φύλο. Το ασθενές. Το υποταγμένο. Το μοναχικό. Το ζωοποιό. Το δύσκολο. Το μαγικό. Το διφορούμενο. Το αναγκαίο. Το βασανισμένο. Το αδικημένο.
Πολύ αδικημένο. Όλοι μιλούν για την ισότητα των δύο φύλων αλλά τελικά, πουθενά δεν υφίσταται. Αν είσαι γυναίκα, τότε σίγουρα είσαι ευαίσθητη, εύκολη, προβλέψιμη και ο σκοπός της ζωής σου είναι να κάνεις παιδιά. Σίγουρα, δεν είσαι για τις “χοντρές” και σοβαρές δουλειές και ακόμα πιο σίγουρα, δεν είσαι για να πίνεις ουζάκια ή τσίπουρα με παρέα, χωρίς αυτό να θεωρηθεί πλημμέλημα – καμιά φορά και κακούργημα λέμε!
Είμαι γυναίκα. Το δηλώνω εξ’ αρχής για να είμαι τίμια απέναντι σε σας, τους αναγνώστες. Όποιος θέλει, μπορεί να σταματήσει εδώ, όποιος αντέχει, ας προετοιμαστεί για τη συνέχεια.
Έχω καταλήξει να σκέφτομαι πως, τούτος εδώ ο κόσμος είναι ιδανικά πλασμένος για τους άντρες. Μια γυναίκα πρέπει να είναι λόγω φύσης αλλά και λόγω παράδοσης αιώνων, πρώτα από όλα, νοικοκυρά. Αλίμονο στην έρημη τη γυναίκα που δεν τα πάει καλά με το συμμάζεμα, τα ξεσκονόπανα, τα πολυκαθαριστικά, το πλύσιμο, το σιδέρωμα και τις λοιπές άκρως ευχάριστες και διασκεδαστικές παρόμοιες δραστηριότητες.

Μια γυναίκα οφείλει να ξέρει να μαγειρεύει. Κάθε μέρα. Ειδικά, αν έχει δική της οικογένεια. Εννοείται βέβαια ότι, ο άντρας (συνήθως) μαγειρεύει καλύτερα από εκείνη και εννοείται ότι εκείνος το δηλώνει πάντα και παντού. Παρ΄ όλα αυτά, παραμένει στα λόγια ή αρκείται στο να φτιάξει μια καρμπονάρα ειδικού τύπου, σπέσιαλ, φοβερή και καταπληκτική, αφήνοντας μια κουζίνα λεηλατημένη και βομβαρδισμένη αφού έχει κάνει αμέτρητες ερωτήσεις στην γυναίκα, για το πού βρίσκεται το τυρί; πού βρίσκονται τα αυγά; πού είναι τα μακαρόνια; πού είναι τα πιάτα…
Κάθε γυναίκα πρέπει να έχει μια δουλειά. Εργασία. Απασχόληση. Πρέπει να είναι ανεξάρτητη. Έτσι. Να μην εξαρτάται ποτέ από κανέναν άντρα, να μπορεί να έχει το δικό της πορτοφόλι και να υποστηρίξει τις δικές της ανάγκες. Με αυτό το “πρέπει”, οι περισσότεροι νεότεροι άντρες νιώθουν μια χαρά! Ανεξαρτησία δε θέλατε; σου λέει. Ισότητα δεν έχουμε; Πλήρωνε τώρα μισά-μισά γυναίκα! Άντε, στην υγειά μας βρε!
Το γεγονός ότι οι γυναίκες πρέπει να είναι εντάξει στις συζυγικές τους υποχρεώσεις, δε θα το αναλύσω. Νομίζω όλοι καταλαβαίνουν την ψυχολογία της εργαζόμενης, νοικοκυράς-μαγείρισσας που στο τέλος της ημέρας θα πρέπει να αναλάβει νέο ρόλο. Ευτυχώς εδώ, υπάρχει προσωρινή σωτηρία: ο πονοκέφαλος!

Παιδιά! Μεγάλο κεφάλαιο. Καταρχάς για να ολοκληρωθεί μια γυναίκα πρέπει να γίνει μητέρα. Μια φορά, δύο φορές, τρεις αν το αντέξει, τέσσερις αν το επιθυμεί…. Και στο σημείο αυτό τα συνεχή ξενύχτια, η κούραση, η ανείπωτη κούραση, και οι ισορροπίες που τη μια χάνονται και την άλλη βρίσκονται, θέτουν τη ζωή του ζευγαριού, μα κυρίως της γυναίκας σε άλλη βάση. Η γυναίκα, έχοντας ικανοποιήσει το βιολογικό σκοπό της νιώθει πλήρης. Ο άντρας συνήθως ωριμάζει πολύ αργότερα, και εκεί αρχίζουν προβλήματα. Όλη η χαρά, όλη η μαγεία, όλη η ευτυχία μπορούν να χαθούν τόσο εύκολα. Και στο σημείο αυτό, η γυναίκα, ο κινητήριος μοχλός πάντων των πραγμάτων, πρέπει να βρει τη δύναμη να ξεπεράσει τον εαυτό της, να ξαναχτίσει βήμα βήμα τη σχέση της, να ξαναβρεί σιγά σιγά τον εαυτό της.

Και τότε, μαγικά, όλα βρίσκουν τον ρυθμό τους, όλα βρίσκουν το δρόμο τους.

Φυσικά πάντα πρέπει να χαμογελά. Να έχει την ικανότητα να αφουγκράζεται τις ανάγκες του κάθε μέλους της οικογένειας της και να είναι πάντα έτοιμη να ακούσει, να αγκαλιάσει να στηρίξει να βοηθήσει. Τους άλλους.

Το κυριότερο το κράτησα για το τέλος. Μια γυναίκα, κάθε ηλικίας, πρέπει όχι μόνο να νιώθει όμορφη αλλά να είναι πραγματικά όμορφη.

Να περιποιείται το πρόσωπο και το σώμα της κάθε στιγμή. Λοιπόν, γλυκύτατοι άντρες: σας αρέσει να είμαστε βαμμένες, καλοντυμένες, να βάζουμε ωραία αρώματα, να έχουμε και να διατηρούμε καλλίγραμμα σώματα. Όμως εσείς τι κάνετε;

Μήπως πρέπει να αναθεωρήσετε τις απαιτήσεις σας και να βάλετε κάπου μια άνω τελεία; Α! και να χαμογελάτε στις γυναίκες της ζωής σας λίγο περισσότερο… Όλα γίνονται πιο εύκολα με ένα χαμόγελο!

08/03/2015 1 comment