μεγάλα

Καινούρια κόντρα ξεκινά… ΤΟΥΡΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥΥΥ! Αυτή τη φορά εγώ και η Θεσσαλονικιά φίλη μου θα “κονταροχτυπηθούμε” για την επιλογή μαγαζιών που κάνουμε, άλλοτε για να χαλαρώσουμε και άλλοτε για να διασκεδάσουμε. Εγώ, ως γνωστόν, προτιμώ τα πιο μεγάλα café bars για πολλούς λόγους – άντε, πότε θα έρθει η σειρά μου να τους πω; Η Αντιγόνη, πάλι, επιλέγει το άκρως αντίθετο από εμένα και δηλώνει κατηγορηματικά ότι προτιμά τα πιο μικρά και cozy στέκια. Ας την ακούσουμε – ή καλύτερα δούμε – λοιπόν…

«To café της ξεγνοιασιάς» δε χρειάζεται να είναι ολόκληρη πόλη! (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Δε μπορώ να πω πως έχω «σνομπάρει» ποτέ κάποιο μαγαζί προκειμένου να πιω τον καφέ μου ή το ποτό μου με τη συντροφιά μου. Και ναι, ενίοτε θα πάω και στα «μεγαθήρια», που έχουν και «στρέμματα» με τραπέζια για να διαλέξεις και parking για το αμάξι και της Παναγιάς τα μάτια, που λέμε!

Η αλήθεια, όμως, Μαράκι μου, είναι πως τα μικρότερα μαγαζιά έχουν μία άλλη γοητεία – ας πούμε.

Κατ’ αρχήν, σκέψου αυτό. Είσαι για βόλτα στα μαγαζιά με τις φίλες σου, είτε για window shopping είτε για… κανονικό! Περπατήσατε, και περπατήσατε και κάποια στιγμή αποφασίζετε πως είναι η ώρα για μία στάση για καφέ. Εκ των πραγμάτων είναι δύσκολο να βρείτε στο διάβα σας ένα μεγάλο café. Επιπλέον, το γεγονός ακριβώς πως θα βρείτε πιο πολλά μικρά cafés σας δίνει την επιλογή να διαλέξετε πού θα κάτσετε. Ή αν για παράδειγμα δεις πως το ένα έχει κόσμο, απλά πας στο επόμενο! Αν είναι κάτι που απολαμβάνω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης όταν κατεβαίνω, είναι ακριβώς αυτό: πως έχω επιλογές και μπορώ να μπω όπου μου κάνει «κλικ!»!

  Τα πιο μικρά café – bars έχουν, όσον αφορά τη διακόσμηση, έναν πιο ξεχωριστό χαρακτήρα. Ναι, στα πιο μεγάλα καταστήματα σίγουρα υπάρχει η μοντέρνα επίπλωση, αλλά να πως την αλήθεια… ορισμένα μου μοιάζουν απίστευτα τυποποιημένα. Λες κι έχουν ένα μόνο μοτίβο που ακολουθούν στη διακόσμηση. Δεν έχουν κάτι που να τους δίνουν μία μοναδικότητα, κάτι που θα σου μείνει στο μυαλό. Αντίθετα, μπορεί στο ένα café να δεις διακόσμηση pop-art, άλλο να θυμίζει γαλλικό bistrot, άλλο να έχει πιο φωτεινά χρώματα… Κι όσο να πεις, όταν το περιβάλλον όπου πίνεις τον καφέ ή το ποτό σου έχει έναν ιδιαίτερο τύπο, τότε σίγουρα σε εμπνέει για να ξαναπάς!

Τέλος, έχω μία αίσθηση πως το προσωπικό στα πιο μικρά καταστήματα είναι πιο φιλικό. Θα με ρωτήσεις – πιθανώς – «γιατί, στα μεγάλα cafés κρατάνε, νομίζεις, τους μουτρωμένους σερβιτόρους»; Σίγουρα όχι. Εξάλλου, όπου και να έβλεπα σερβιτόρο ή σερβιτόρα με ξινισμένα μούτρα, το πιο πιθανό είναι πως δε θα ξαναπατούσα. Ναι, και στα πιο μεγάλα καταστήματα που έχω πάει είναι εξυπηρετικοί – ως επί τω πλείστω. Αυτή, όμως, η εξυπηρετικότητα κι η ευγένεια μοιάζουν και λίγο άχρωμες, σα να λέμε «σου χαμογελάω γιατί δε μπορώ να κάνω αλλιώς». Στα πιο μικρά cafés, όμως, αυτή η εξυπηρετικότητα μοιάζει πιο αυθεντική. Γενικότερα με κάνουν να νιώθω πιο ευπρόσδεκτη σε αυτά, παρά στα «μεγαθήρια» του καφέ και της εστίασης.

Δίνω το λόγο στη Μαρία, αν και την προειδοποιώ… εγώ τα μικρά τα cafés δεν τα αλλάζω, που να χτυπιέται κάτω!

«Όσο πιο μεγάλο είναι κάτι, τόσο πιο ωραίο! Σωστά;» (από την Μαρία Παπουτσάκη)

Παραδέξου το! Ένα τεράστιο burger είναι πολύ καλύτερο από ένα τοσοδούλι που το κάνεις μια μπουκιά. Όπως και ένα πιτόγυρο και μία πίτσα. Ε, το ίδιο ισχύει και με τα μαγαζιά. Πάντα ένα μεγαλύτερο θα σου προσφέρει περισσότερα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι κανένα ψυχάκι που ψάχνει απεγνωσμένα τεράστιους χώρους μετρώντας τα τετραγωνικά μέτρα. Όπως και να το κάνεις το μεγάλο café bar σου προσφέρει άλλες ανέσεις. Όμως ας ξεκινήσω πρώτα από το προσωπικό. Είναι ωραίο να βλέπεις σερβιτόρους αλλά και τους υπόλοιπους εργαζόμενους να φοράνε μια συγκεκριμένη στολή. Σίγουρα είναι πιο normal να βλέπεις κάποιον με μία καλόγουστη στολή – δεν εννοώ μαύρη μαυρίλα – από το να έρχεται η άλλη να παραγγείλεις και σου βάζει το μισό στήθος στο πρόσωπο. Συγνώμη, κιόλας, αλλά συμβαίνει ΠΑΝΤΟΥ!

Για να μην μιλήσω για την εξυπηρέτηση… Είναι κλάσης ανώτερη. Υπάρχει μια οργάνωση, μια ευγένεια, βρίσκονται σε μια εγρήγορση, ρε παιδί μου. Δεν μπορείς να ζητάς τον λογαριασμό στις 3 το μεσημέρι και να φεύγεις από το μαγαζί στις 5 παρά τέταρτο. Και ναι, μπορεί να είμαι υπερβολική, αλλά η οργάνωση των μεγάλων μαγαζιών δεν συγκρίνεται με αυτή των μικρών. Όσον αφορά την ευγένεια και την οικειότητα είναι στον άνθρωπο. Έχω πάει και σε κάτι μικρά στέκια που σε κοιτάει η άλλη με την ξινίλα στη μούρη λες και φταις εσύ που ξύπνησε νωρίς. Αυτό υπάρχει και θα υπάρχει.

Ααα, Αντιγονάκι, θα με κάνεις να διαφωνήσω μαζί σου – πολύ πρωτότυπο! Έχω γυρίσει πολλές καφετέριες της Αθήνας και όχι μόνο και καμία δεν έμοιαζε με την άλλη παρά μόνο στην μοντερνιά, όπως είπες και εσύ. Και; Κακό είναι αυτό; Στον 21^ο αιώνα ζούμε. Αν και θεωρώ πως η διακόσμηση του μαγαζιού είναι καθαρά θέμα του ιδιοκτήτη. Ένας μπορεί να είναι πιο μοντέρνος, ενώ ο άλλος να έχει παλαιά γούστα. Αν και κατά τη γνώμη μου αν έχεις φαντασία μπορείς να τα ταιριάξεις όλα. ‘Η μπορεί να έχεις και διαφορετικούς χώρους μέσα σε ένα. Ναι, το έχω δει και είναι φανταστικό. Α! Να μην ξεχάσω να σου πω ότι εμένα η βαβούρα των μεγάλων μαγαζιών μου αρέσει πολύ.

Εννοείται πως έχω καθίσει και εγώ σε μικρά μαγαζάκια, αυτό όμως δεν σημαίνει πως αν με βάλεις να επιλέξω θα τρέξω να πάω εκεί. Άρα εμείς ούτε για καφέ θα πάμε ποτέ γιατί δεν συμφωνούμε ούτε σε αυτό… Να σου τονίσω ότι δεν μου αρέσει ούτε το περπάτημα αν το σκέφτεσαι ως εναλλακτική!

Εσείς ποιο μέρος θα επιλέξετε τελικά;

-Περισσότερες πληροφορίες για τη Μαρία Παπουτσάκη , μπορείτε να διαβάσετε εδώ

-Περισσότερες πληροφορίες για την Αντιγόνη Αδαμοπούλου, μπορείτε να διαβάστε εδώ