μεγάλωμα

Τι σημαίνει να μεγαλώνεις αγόρια; Πώς είναι η καθημερινότητα της συμβίωσης με αγόρια, μεγάλα και μικρά; Δυο αγορομάνες συζητάνε…

Πρόσφατα ήρθε από την Αγγλία για ολιγοήμερες διακοπές η παιδική μου φίλη από το σχολείο που εδώ και αρκετά χρόνια ζει με την οικογένειά της εκεί. Eίναι πια σχεδόν 20 χρόνια, τώρα που το σκέφτομαι…! Μας ενώνουν πολλά, ένα παιδικό παρελθόν που νοσταλγούμε καμιά φορά, αλλά και μια πολύ κοινή οικογενειακή ζωή σήμερα. Γιατί; Γιατί έχουμε και οι δύο μας αγόρια και μάλιστα τρία η καθεμία… α ναι, έχουμε και ένα μεγάλο αγόρι, ας μην το ξεχνάμε αυτό!

Συζητώντας λοιπόν καταλήγουμε σε 5 βασικά συμπεράσματα για το τι σημαίνει η καθημερινότητα με αγόρια (και μάλιστα πολλά!). Υπάρχουν φυσικά και πολλά άλλα και κυρίως πολλές, βασικές διαφορές από το να μεγαλώνεις κορίτσια, αλλά εστιάζουμε στα βασικά χαρακτηριστικά της καθημερινότητας!

1. Ηρεμία; Ποια ηρεμία; 

Ότι και να σας έχουν πει, τα αγόρια δεν ησυχάζουν. Διακατέχονται από μια αστείρευτη ενέργεια που κρατάει όλη την ημέρα και τελειωμό δεν έχει! Για να μην έχετε ψευδαισθήσεις, τα αγόρια ηρεμούν μόνο όταν βλέπουν κάτι που τους αρέσει πολύ στην τηλεόραση ή παίζουν στο tablet (και εκεί με διαλείμματα…) και όταν κοιμούνται! Όλη την υπόλοιπη μέρα κινούνται ασταμάτητα, κλωτσάνε (μπάλα ή ότι άλλο βρεθεί μπροστά τους), γελάνε, τσακώνονται, φωνάζουν και πηδάνε σε καναπέδες και κρεβάτια (όχι, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να καθίσεις στον καναπέ παρά μόνο πηδώντας!)

2. Τα χτυπήματα είναι τα λάφυρα του αγώνα

Το σώμα των αγοριών είναι γεμάτο σημάδια από χτυπήματα που δεν προλαβαίνουν να κλείσουν γιατί ξαναχτυπάνε στο ίδιο ακριβώς σημείο… Συνήθως σου δείχνουν με μεγάλη “αντρική” περηφάνεια τα χτυπήματά τους, περιγράφοντας ξανά τη σκηνή που τραυματίστηκαν (με κίνδυνο να χτυπήσουν σε επανάληψη!). Και η μόνη ώρα που ο πόνος γίνεται αφόρητος είναι αυτή του μπάνιου και του σχολείου…

3. Απρεπείς συμπεριφορές…

Προσπαθείς από τότε που είναι ακόμη μικρά να τους μάθεις καλούς τρόπους και τα καταφέρνεις μια χαρά, μέχρι που ανακαλύπτουν τον κόσμο του ρεψίματος και όλων των άλλων συγγενικών, ελαφρώς αγενών συμπεριφορών, που τους προκαλούν γέλιο και παιχνίδι! Και ναι, θα αναρωτηθείς πολλές φορές που είναι το αστείο σε όλο αυτό και εκεί που με αυστηρότητα θα προσπαθήσεις να τους συνετίσεις, θα παρατηρήσεις το μεγάλο αγόρι (βλ. μπαμπάς) να κρυφογελάει πίσω από το μαξιλάρι…

4. Το μανούλα γίνεται μαμά ή μήπως μάνα

Τα αγόρια έχουν ένα ιδιαίτερο, μαγικό δέσιμο με τη μαμά. Και όλα ξεκινάνε από το ‘μανούλα μου, σ’ αγαπάω!’, αυτό που σε κάνει να λιώνεις και να κλαις από συγκίνηση και περηφάνεια. Και έτσι χωρίς καμιά προειδοποίηση, μια μέρα το μανούλα γίνεται μάνα (στις καλύτερες περπτώσεις περνάει πρώτα από το μαμά)! Γυρνάς δεξιά και αριστερά να δεις σε ποιον απευθύνεται το παιδί, αλλά τελικά το διαπιστώνεις… το μανούλα γίνεται ανάμνηση, με σπάνιες εμφανίσεις μόνο σε δύσκολες στιγμές κούρασης, νύστας, χτυπήματος, και χάρης φυσικά.

5. Το σπίτι είναι μονίμως ένα βομδαρδισμένο τοπίο

Είναι μια εικόνα που πρέπει να συμβιβαστείς αν θες να περνάς καλά. Ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού – όσο μπορείς γιατί συνήθως σκαλώνει σε κάλτσες και παπούτσια -. Στο σαλόνι υπάρχουν μπάλες, ποδήλατα, πατίνια, ρούχα, άδεια πιάτα, ποτήρια, παιχνίδια, αυτοκόλλητα, τάπες, μαξιλάρια και άλλα πολλά που θέλεις να εξαφανίσεις. Γιατί όλα αυτά δεν βρίσκονται στον κήπο ή στα παιδικά δωμάτια;  Γιατί συνεχώς μετακινούνται και όσο και να μαζεύεις όλη μέρα, πάλι μπροστά σου θα τα βρεις… Δεν θα αναπτύξω το θέμα της συνεχούς ανάγκης καθαριότητας του μπάνιου, γιατί ως γνωστόν ο ‘στόχος’ είναι δύσκολος, και ιδίως όταν έχεις δίδυμα αγόρια, που η ταυτόχρονη ανταλλαγή πυρών είναι μέρος της διασκέδασης, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο…

Η καθημερινότητα, συμβιώνοντας μόνο με αγόρια είναι πραγματικά μια τρέλα! Είναι όμως πραγματικάσυναρπαστικό να μεγαλώνεις αγόρια! Μαθαίνεις πως σκέφτεται τελικά το άλλο φύλο – και αυτό από μικρή ηλικία-, γίνεσαι παιδί μαζί τους, αρχίζεις να παρακολουθείς μπάλα και να πανηγυρίζεις στο γκολ, κινείσαι συνεχώς, γυμνάζεσαι μαζί τους και κάπου εκεί, όταν βγαίνεις νοκ ουτ από την κούραση, πέφτουν όλοι πάνω σου, σου κάνουν μια τεράστια αγκαλιά και αισθάνεσαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου…

Πηγή: mytwins.gr

Όπως μπορεί να γνωρίζετε έχω έναν γιο και το άγχος μου ή ένα από τα άγχη μου είναι να μην γίνει κακομαθημένος, αντικοινωνικός και με την απόφασή μας να μην κάνουμε δεύτερο παιδί, τον στιγματίσουμε…  Ψάχνοντας στο διαδίκτυο “έπεσα” σε αυτό το άρθρο που κάπως με διαφώτισε για την κατάσταση…

Ισχύουν, άραγε, όλα αυτά τα κλισέ που θέλουν τα μοναχοπαίδια κακομαθημένα, εγωκεντρικά και ακοινώνητα; Και πώς πρέπει να χειριστούμε το μονάκριβό μας, ώστε να εξελιχθεί σε έναν ισορροπημένο ενήλικο;

Πριν από μερικές δεκαετίες, στη γενιά των γονιών μας, οι οικογένειες μ’ ένα παιδί ήταν ελάχιστες, και μάλιστα η απόκτηση ενός και μόνο παιδιού σπάνια ήταν ζήτημα επιλογής. Ένα παιδί είχαν συνήθως τα ζευγάρια που δεν προλάβαιναν ή δεν μπορούσαν να αποκτήσουν δεύτερο, τρίτο ή τέταρτο. Έτσι, η έκφραση μοναχοπαίδι κατέληξε με αρνητική σημασία, καθώς τα παιδιά αυτά θεωρούνταν κακομαθημένα, ίσως και «προβληματικά». Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς ολοένα και περισσότερα ζευγάρια επιλέγουν να αποκτήσουν ένα μόνο παιδί, επειδή πιθανώς θεωρούν ότι θα μπορέσουν να το μεγαλώσουν καλύτερα απ’ ό,τι αν είχαν περισσότερα.

Γιατί στις μέρες μας συναντάμε όλο και περισσότερες οικογένειες μ’ ένα παιδί;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες για το πόσα παιδιά θα πρέπει να έχει ένα ζευγάρι, γιατί τελικά δεν παίζει ρόλο μόνο το μέγεθος της οικογένειας για το πόσο καλά θα λειτουργεί, αλλά και οι σχέσεις και η δυναμική που αναπτύσσονται μέσα της. Πάντως οι οικογένειες μ’ ένα παιδί είναι ένα ολοένα και συχνότερο φαινόμενο επειδή:

–Έχουν αλλάξει οι ρόλοι των δύο φύλων στην οικογένεια. Η γυναίκα καλείται σήμερα να αναλάβει και επαγγελματικό ρόλο, εκτός του ρόλου της συντρόφου και της μητέρας, με αποτέλεσμα να διαθέτει πλέον περιορισμένο χρόνο για την ανατροφή των παιδιών.

–Η γυναίκα δίνει έμφαση στις σπουδές της και στην επαγγελματική της αποκατάσταση, με αποτέλεσμα να αποφασίζει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία, γεγονός που μειώνει το περιθώριο για την απόκτηση περισσότερων παιδιών.

–Έχουν αυξηθεί οι οικονομικές απαιτήσεις για την ανατροφή ενός παιδιού.

–Έχει αυξηθεί ο αριθμός των διαζυγίων (συχνά μετά από λίγα χρόνια γάμου), αλλά και των μονογονεϊκών οικογενειών, όπου κατά κανόνα δεν ευνοείται η απόκτηση περισσότερων παιδιών.

Δεν είναι όλα τα μοναχοπαίδια το ίδιο

Όπως βέβαια και όλες οι οικογένειες που μεγαλώνουν μοναχοπαίδι. Απλώς, όπως και για πολλές άλλες «κατηγορίες» ανθρώπων έτσι και για τα μοναχοπαίδια, υπάρχουν κάποια στερεότυπα που διαμορφώνουν μια παγιωμένη και κοινή αντίληψη που έχουμε γι’ αυτά. Έτσι, τείνουμε να θεωρούμε ότι ένα μοναχοπαίδι είναι εξ ορισμού κακομαθημένο, προνομιούχο, εγωκεντρικό, ακοινώνητο, ανώριμο, επιθετικό, μοναχικό, υπερευαίσθητο, ότι αρρωσταίνει πιο εύκολα, κ.ά. Δεν μπορούμε όμως να βγάζουμε τόσο γενικά συμπεράσματα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν χωρίς αδέρφια να είναι ίδιοι. Μπορεί, δηλαδή, ένα μοναχοπαίδι να είναι υπερπροστατευμένο, να νιώθει μεγάλη μοναξιά, να είναι κακομαθημένο, φοβισμένο, θαρραλέο, υπεύθυνο, ανεύθυνο κλπ., αλλά μπορεί να μην έχει και κανένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Όλα αυτά εξαρτώνται από την προσωπικότητα των γονιών και του παιδιού και από τους λόγους για τους οποίους δεν υπήρξε άλλο παιδί. Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι αυτοί οι γενικοί χαρακτηρισμοί είναι αυθαίρετοι και συχνά λανθασμένοι.

Σε τι διαφέρουν, τελικά, τα μοναχοπαίδια από τα άλλα παιδιά;

Οι επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει σχετικά με τα μοναχοπαίδια, μας πληροφορούν ότι:

-Τα παιδιά αυτά υστερούν κατά μέσο όρο ως προς τις κοινωνικές τους δεξιότητες και την κοινωνικότητα. Αυτό, σύμφωνα με τους ειδικούς, εξηγείται, καθώς η ποιότητα της σχέσης μεταξύ αδερφών αποτελεί προγνωστικό δείκτη κοινωνικής προσαρμογής, οπότε η απουσία αυτής της σχέσης και των εμπειριών (π.χ. να μοιράζονται από την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους, μέχρι τα χρήματα της οικογένειας) που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή από τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού μπορεί να μειώνει τις δυνατότητες της μετέπειτα κοινωνικής και διαπροσωπικής προσαρμογής του παιδιού.

-Τα μοναχοπαίδια παρουσιάζουν υψηλότερα ποσοστά άγχους και διαπροσωπικής εξάρτησης.

-Τα μοναχοπαίδια, όπως και τα πρωτότοκα παιδιά, έχουν λιγότερο καλή φυσική κατάσταση και μειωμένες αθλητικές επιδόσεις σε σχέση με τα υστερότοκα παιδιά. Αλλά έχουν υψηλότερη νοητική και ακαδημαϊκή επίδοση έναντι των υστερότοκων.

– Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως τα μοναχοπαίδια έχουν αρκετά υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Αυτό συμβαίνει, πρώτον, γιατί απολαμβάνουν περισσότερες παροχές και, δεύτερον, γιατί έρχονται περισσότερο σε επαφή με ενηλίκους, γεγονός που τα βοηθάει να ωριμάσουν και γρηγορότερα. Επίσης, το γεγονός ότι ασχολούνται περισσότερο με τον εαυτό τους (διαβάζουν μόνα τους ή παίζουν κάποιο μουσικό όργανο) βοηθά πολύ στην προσωπική τους εξέλιξη.

Πόσο τους λείπει τελικά ένα αδερφάκι;

Μοναχοπαίδια: Οδηγίες χρήσης  

– Βοηθήστε το να κοινωνικοποιηθεί: Αν το παιδί έρχεται σε επαφή μόνο με ενήλικους, κινδυνεύει να δυσκολευτεί να συνεννοηθεί με άλλα παιδιά, να μην μπορεί να μοιραστεί τίποτα, να νομίζει ότι οι επιθυμίες του θα ικανοποιούνται αυτόματα από όλους. Καλές ευκαιρίες να κοινωνικοποιηθεί είναι ο παιδικός σταθμός, η κατασκήνωση και βέβαια η παρέα με άλλα παιδιά.
– Τα παιδιά χρειάζονται όρια, το μοναχοπαίδι επίσης: Το να μη λέμε «όχι» σ’ ένα παιδί δεν είναι ένδειξη αγάπης, αλλά αδυναμία μας να αρνηθούμε. Έτσι κι αλλιώς, το παιδί θα ακούσει πολλά «όχι» στη ζωή του και είναι σκόπιμο να είναι προετοιμασμένο γι’ αυτό.

– Μάθετέ το να σέβεται την προσωπικότητα των άλλων παιδιών: Και επίσης να λύνει τις διαφωνίες του ήρεμα και ειρηνικά, καθώς και να βοηθάει τα άλλα παιδιά όταν αυτά το έχουν ανάγκη.

– Δεν πρέπει να επενδύουμε όλα τα όνειρα και τις ελπίδες μας στο παιδί μας: Το φορτίο είναι βαρύ γι’ αυτό. Επιπλέον, κινδυνεύουμε να αποκτήσουμε ένα πολύ καταπιεσμένο παιδί.

– Βοηθήστε το να παίρνει πρωτοβουλίες: Να αποκτήσει ευθύνες και να κάνει τα δικά του λάθη. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να το προστατεύουμε υπερβολικά (ούτε βέβαια και να το αφήνουμε χωρίς όρια), να αποφεύγουμε να το υπηρετούμε (π.χ. να μαζεύουμε τα παιχνίδια ή το δωμάτιό του), αλλά και να το κατευθύνουμε συνέχεια. Όλοι, ακόμη και τα παιδιά, μαθαίνουμε από τα λάθη και τις αποτυχίες μας.

– Απελευθερώστε το: Είναι φυσικό όταν υπάρχει ένα και μοναδικό παιδί οι γονείς να έχουν περισσότερες απαιτήσεις από αυτό, με αποτέλεσμα το παιδί να κουράζεται. Γι’ αυτό, οι γονείς θα πρέπει να κόψουν από νωρίς τον ομφάλιο λώρο, να το απελευθερώσουν, να το χειραφετήσουν, ώστε να μη γίνει ένας «υπερπροστατευμένος» ενήλικος.

– Μάθετέ του να μοιράζεται: Το μοίρασμα είναι μια κοινωνική ικανότητα που τα παιδιά πρέπει να μάθουν από νωρίς. Γι’ αυτό, μάθετέ του να μοιράζεται όχι μόνο το χρόνο και την προσοχή του, αλλά και υλικά πράγματα.

Με τη συνεργασία της Κατερίνας Αγγελή (κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια γνωσιακής-συμπεριφοριστικής προσέγγισης), από την Άννα Δάλλα

Πηγή: imommy

Διάβασα το παρακάτω άρθρο της Πέπης Νικολοπούλου στο Alice on Board.gr πριν από 2 εβδομάδες και μου θύμισε αρκετές εμπειρίες του παρελθόντος, αλλά και του παρόντος, καθώς κάποιες συνήθειες δεν ξεχνιούνται ποτέ! Διαβάστε το και σίγουρα θα σας κάνει να χαμογελάσετε!

1. Ξυπνάς στανταράκι στις 07.00 βρέξει χιονίσει, είτε έχεις κοιμηθεί στις 22.00, είτε στις 05.00 το ξημέρωμα (do you know the F word?)

2. Έχεις μονίμως αυτοκόλλητα κολλημένα σε όλα τα μέρη του σώματός σου, στα ρούχα σου αλλά και στα μαλλιά σου (κάνεις χειραψία σε πελάτη και τότε βλέπεις στο χέρι σου να γυαλίζει ένα χαριτωμένο απροσδιορίστου σχήματος αυτοκόλλητο καθώς έχει σκιστεί σε διάφορα σημεία και από πάνω του έχουν κολληθεί στρώματα νέων)

3. Η τουαλέτα, ξέρεις τώρα τι εννοώ -πιπί και πουπού, είναι είδος πολυτελείας πλέον για εσένα και δημόσιος επίσης χώρος, πάντα κάποιος είναι μαζί σου

4. Κάποιος πατάει πάνω στην κοιλιά σου και το στήθος σου κατά λάθος

5. Ισχύει πραγματικά το “σοφό γνωμικό”: Δε είναι όλα για το στόμα σου και τον ποπό σου!

6. Το να χάσεις το αγαπημένο του “doudou” είναι καταστροφικό. Ή καλύτερα να πω ότι μπορεί να αποβεί μοιραίο!

7. Δε μπορείς να φας απόλυτως τίποτα λαχταριστό και full of sugar δημόσια. Πρέπει να κρυφτείς σε κάποια σκοτεινή γωνιά

8. Το χαστούκι ή η μπούφλα που θα φας από ένα μικρό χεράκι είναι στην ημερήσια διάταξη (για λόγους που δεν ξέρεις) – μη στενοχωριέσαι γιατί δε χρειάζεσαι ρουζ!

9. Η πανάκριβη μάσκαρά σου που με κόπο και πολύχρονη έρευνα έχεις αποκτήσει γίνεται το τέλειο γλυφειτζούρι αλλά και πινέλο στους τοίχους!

10.Οι διάλογοι στο τηλέφωνο με τους φίλους σου (αν καταφέρεις να μιλήσεις) είναι κάπως έτσι: Έλα φιλενάδα μου (Βάλια σε παρακαλώ κατέβα από τον καναπέ), τι κάνεις (Βάλια μην βάζεις ολόκληρη την πλαστελίνη το στόμα σου, ούτε στα ρουθούνια σου), καλά και εμείς (Βάλια σε παρακαλώ μην κλαις γιατί δε μπορώ να σε πάρω αγκαλιά αυτή τη στιγμή), ε (ναι είναι τόσο ωραίο αυτό που έφτιαξες), ε να σου πω (Βάλια μην τραβάς τα μαλλιά της Αλίκης), καλά θα σε πάρω αύριο ή σε ένα χρόνο, φιλιά….

Κουράγιο φίλοι μου

Καλό ΣΚ

xxx

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για την Πέπη Νικολοπούλου μπείτε στο blog και για τις ωραιότερες αγορές σε παιδικά ρούχα στο Alice on Board.gr