Σαν σβούρα γυρίζει στο μυαλό μου απόψε ένα ποίημα του Τσάρλς Μπουκόφσκι, βγαλμένο μέσα από τις νύχτες της μπιτ ποίησης (όπως φαντάζομαι να τα γράφουν οι δημιουργοί της) που συγκρούεται με την γλυκανάλατη -άθελά μου πολλές φορές- εικόνα που έχω για την αισθητική του έρωτα:
“Είναι ζωντανή – χασμουριέται, ξύνει την μύτη της, τραβά τα σκεπάσματα.
Σε λίγο θα την καληνυχτίσω μ’ ένα φιλί και θα κοιμηθούμε.
Πέρα, μακριά, είναι η Σκοτία και κάτω απ’ τη γη τρέχουν τυφλοπόντικες.”
(Δική μου- Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση)
Εξωτερικοί ερεθισμοί μου μπερδεύουν τις λέξεις σχεδόν απλοποιώ το ποίημα αλλά ξεκάθαρα συμφωνώ ότι στον έρωτα οι άντρες δεν διαφέρουν από τις γυναίκες στην ωμή πραγματικότητα ή το αντίστροφο. Και οι δύο αναζητάμε κάτι απεγνωσμένα ανθρώπινο, θέλοντας να τ’ απολαύσουμε, να νιώσουμε ότι παρασυρθήκαμε σε ένα μέρος αισθήσεων, αισθητικής και αισθημάτων που δεν έχει λέξεις και σκέψεις.
Αλλιώς φαντάζεσαι το φλέρτ ή την συναναστροφή χωρίς ερωτικό σκοπό στην ζωή σου κι αλλιώς την βιώνεις. Το “μετά” είναι που το σενάριο θέλει ταλέντο για να το ζήσεις!
Συνήθως τα στραβά αρχίζουν στο “μετά”, γιατί στην αρχή κάνουμε τα στραβά μάτια…
Αυτό που θα με εκνευρίσει ή ότι κι αν θεωρείται ως καφρίλα ή ξενέρα ή δήθεν για μένα, δεν είναι μόνο προς τους άνδρες ή για τις ερωτικές σχέσεις, αφορά την γενική μου αντίληψη στο θέμα της συναναστροφής.
Το γνωστό πρόβλημα των “δύο φυλών”, το αντιμετωπίζουν και οι γκέι εραστές οπότε δεν είναι μόνο στο ανήρ- γυνή γιατί είναι θέμα χαρακτήρα και όχι είδους.
Σίγουρα όμως κάποιες “ταμπέλες κακής συμπεριφοράς” που είναι δημοφιλείς, τις υπερασπίζουν φανατικά συνήθως τα αρσενικά! Σας δίνω λέξεις και ελεύθερα κουνιστέ το κεφάλι ότι συμφωνείτε ή φτιάξτε την οικεία εικόνα που θα έχετε συναντήσει στο περιβάλλον σας. Ρέψιμο, αέρια με στυλ, βρίσιμο, τσαμπουκάς, ποδόσφαιρο-παρακολούθηση αλα είμαι στον κόσμο μου…κι η συνέχεια συμπληρώνεται με ότι συνεπάγεται στους συνειρμούς της σκέψης σας.
Χμ…Στην τελική και που είναι το κακό; Στο ψάξιμο του γιατί μπορεί κάτι να μας εκνευρίζει και να μας απωθεί από τον ερωτικό μας σύντροφο, φιλτράροντας αιτίες κι αφορμές που συνδέονται, καταλήγει μία απάντηση. Ουσιαστικά όλα ξεκινούν όταν μας προσβάλουν δύο θεμέλια ανθρώπινης αξίας, όταν μας συμπεριφέρονται χωρίς σεβασμό και με αδιαφορία.
Αν όμως το βάζαμε σε ζυγαριά το θέμα της κόντρας των δύο φύλων που το φλερτάρουν στις ανησυχίες τους ως χιούμορ, ως φιλοσοφικές σκέψεις και ως καφενο-κουβέντες και τα δύο φύλα ή τρία, επειδή έχουν κι οι γυναίκες τις δικές τους βαριές ταμπέλες, σίγουρα ισοζυγίζουν τα παραπάνω. Απλά είμαστε όντα με ένστικτά, μυρίζουμε τον άλλον, ανασάνουμε τον άλλον, τον κοιτάμε στα ματιά βαθιά, τον αγγίζουμε και τον θέλουμε για να νιώσουμε δυνατά αισθήματα και σωματικές εκρήξεις!
Τι ταχύτητα έχουν όλα αυτά στην λεωφόρο του πόθου…; Θέλουμε όλοι να τ΄ ανακαλύψουμε, το ζητά η “φύση” μας! Αρκεί να μην τρακάρουν πάνω στην μιζέρια, στο ψέμα, στην αδιαφορία του επαναπαυμένου δήθεν “αγάπη-δεδομένο”…
Δεν πρέπει να μας απασχολεί τι μας χαλάει στον άλλον αλλά τι μπορούμε να ζήσουμε μαζί του. Κάπου διαβάζω: “Σ’ αγαπώ για αυτό που γίνομαι μαζί σου”
Αυτός είναι ο στόχος ή το συναισθηματικό καθήκον που επιδιώκουμε όλοι, να νιώσουμε το απολυτό “εγώ μας” να γίνετε -ένα με τον άλλον-, να συνεργαστούμε αληθινά, χωρίς να φοβηθούμε…
Γιατί, το μόνο που περισσεύει όταν βρίσκουμε συνεχώς αρνητικά στον άλλον είναι η τρέλα!
Η ελευθερία όταν βγαίνει από την σχέση (με όποια διάρκεια), είναι ευδαιμονία.
H Νιόβη Αναζίκου διατηρεί το δικό της blog : epitouthematos.blogspot.gr