νοσοκομείο

Τις προηγούμενες εβδομάδες ήμουν στη Θεσσαλονίκη και τώρα που επέστρεψα είμαι έτοιμη για τις τελευταίες διαπιστώσεις. Θα μου πεις τώρα, τι σχέση έχει αυτό; Θα σου πω καμία. Κι εκεί έχω υπολογιστή, κι εκεί έχω internet, κι εκεί έχω απ όλα. Μυαλό κι όρεξη για να γράψω, δεν είχα οπότε… τα υπόλοιπα και που τα είχα δεν έκανε και καμιά διαφορά. Γυρνώντας λοιπόν από το «εξωτερικό» – αυτό το άκουσα από το γιο της Γιούλης που έκανε κι αυτός τη δική του διαπίστωση πως αφού η Κατερίνα λείπει και έχει πάρει αεροπλάνο για να πάει εκεί που είναι, βρίσκεται μάλλον εκτός Ελλάδας… – ορίστε τι μου έρχεται πρώτο στο μυαλό:

Διαπίστωση # 1
– Κατ’ αρχήν καλώς βρεθήκαμε και πάλι. Εσείς όλα καλά; Ωραία. Χαίρομαι ιδιαιτέρως και αυτό επιθυμώ και δι ημάς (και δια την ημετέραν σωτηρία)

Διαπίστωση # 2
– Μια από τις μέρες που κοιμόμουν στο παιδικό μου δωμάτιο, στραμπούληξα το πόδι μου ενώ κοιμόμουν. Το εννοώ. Στραμπούληξα το πόδι μου στον ύπνο μου. Το πρωί με πονούσε σαν τρελό. Όταν το ρώτησα τι συνέβη, αρνήθηκε οποιαδήποτε σχέση με το συμβάν.

Διαπίστωση # 3
– Φέτος, η Θεσσαλονίκη στολισμένη Χριστουγεννιάτικα έμοιαζε με την πόλη που άφησα πριν από κάποια χρόνια για να γίνω οικονομικός μετανάστης στην Αθήνα. Στην πορεία την παρατηρούσα να προσπαθεί να γίνει μια κακιά απομίμηση της πρωτεύουσας και μάλλον τώρα αυτό πάλι αρχίζει να αλλάζει, να ξαναβρίσκει τον εαυτό της και να μου χαρίζει χαμόγελα αισιοδοξίας.
Δεν ξέρω, έτσι το νιώθω, έτσι το γράφω.
Παλιότερα (τότε που ήμουν κι εγώ μικρή) όταν περπατούσες στην παραλιακή άκουγες από το ένα μαγαζί στο άλλο σε διαδoχικά fade in και fade out violent femmes, clash και new order. Με τις φίλες μου κάναμε κοπάνα από τη «Συγκριτική Λογοτεχνία» της Σαμαρά για να πάμε να δούμε avant garde,  avant premères κι ότι άλλο σε avant σου βρίσκεται εύκαιρο. Η Πία εξαφανιζόταν από προσώπου γης όταν κέρδιζε ο ΠΑΟΚ κι αντίστοιχα κι εμείς κλεινόμασταν σπίτι όταν ο ΑΡΗΣ μας έπαιρνε στον πόντο (θα το παραδεχτώ αυτές οι φορές ήταν περισσότερες – το είπα μια φορά και δε θα το ξαναπαραδεχτώ ποτέ μου). Πηγαίναμε στο Μύλο για να ακούσουμε διάσημα συγκροτήματα που δεν κατέβαιναν πιο κάτω κι επέμεναν ότι ο Βορράς της χώρας μας είναι αυτός που τους πάει κι αν πάλι θέλαμε «μπουζούκια» κατευθυνόμασταν στην άλλη πλευρά της πόλης, στο Ακρόαμα (μιλάμε για πολύ βαρύ ρεπερτόριο, τύπου «οι πράσινες, οι κόκκινες, οι θαλλασιές σου οι χάντρες» και στο τσακίρ κέφι «τα μαργαριτάρια» του Κώστα Μακεδόνα).
Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν σιγά σιγά, υποχθόνια και μουλωχτά με αποτέλεσμα, όταν ανέβηκα πριν από τέσσερα – πέντε χρόνια νομίζω, για να κάνω μια συνέντευξη για την εκπομπή στον τότε πρόεδρο του φεστιβάλ Κινηματογράφου, Γιώργο Χωραφά, το γιν και γιαν μου έπαθαν κοκομπλόκο προχωρημένης μορφής: μετά το τέλος της συνάντησης μας, είπα να κάνω την καθιερωμένη πρωινή μου βόλτα από το λιμάνι στην πλατεία Αριστοτέλους. Κι αυτό ήταν όλο λάθος. Άνθρωποι σαν τσαμπιά κρεμασμένοι από σόμπες μανιτάρια να επιδεικνύουν κάτι (ποιος ξέρει τι, αδύνατον να το αναγνωρίσω), μέσα από τα τελευταία χιτ εγχώριας παραγωγής. Πολύ ωραία, αλλά όχι για κεί.
Η πόλη ξαφνικά ακολουθούσε, αντί να την ακολουθούν. Η πόλη που ήταν μπροστά πήγαινε από πίσω. Η πόλη μου είχε κάνει αποτυχημένο Botox κι είχε μια έκφραση για όλα τα συναισθήματα.

Προχθές λοιπόν δεν ήταν έτσι. Μου φάνηκε ότι τα πράγματα είχαν αρχίσει να ξαναμπαίνουν στη θέση τους. Κάτι στον αέρα μου φάνηκε διαφορετικό. Αν δεν είναι έτσι, μη μου το πείτε, αφήστε με να πιστεύω στην αλλαγή. Το προτιμώ.

Διαπίστωση # 4
– Καθώς η Αέλια περιφερόταν σα σβούρα μέσα στο σαλόνι του πατρικού μου σπιτιού, έμεινα να την κοιτάζω με το στόμα ανοιχτό, γιατί επί ένα δεκάλεπτο πήγαινε από τη μια γωνία στην άλλη πιάνοντας κάτι, παρατηρώντας το για πολύ λίγο με ύφος σοβαρό, μετά κάτι άλλο και κάτι άλλο και κάτι άλλο και κ.ο.κ. Γυρίζω στην Κατερίνα που καθόταν δίπλα μου και της λέω «μου φαίνεται σαν εργασιομανής executive σε μεγάλη πολυεθνική που έχει κάνει ξαφνική έφοδο στο τμήμα της, για να δει αν όλα λειτουργούν ρολόι κι οι υπάλοιλοι κάνουν καλά τη δουλειά τους».
Η Κατερίνα γελούσε κανένα πεντάλεπτο. Εγώ τρόμαξα. Με σκέφτηκα ως τμήμα πολυεθνικής που βρίσκεται κάτω από τον εξονυχιστικό έλεγχο της Αέλιας Κατσούλη κι άρχισα να δίνω απαντήσεις σε μελλοντικές ερωτήσεις. Τα πήγα χάλια. Πρέπει να ξαναρχίσω το διάβασμα.

Exhibit no1: Η Αέλια με τις φίλες της….

Διαπίστωση # 5
– Το καλύτερο ανέκδοτο που άκουσα αυτές τις μέρες, μου το είπε η φίλη μου η Έφη όταν με άφηνε σπίτι με το αυτοκίνητο. Είναι πολύ σύντομο και πάει ως εξής: «Καλά, το μετρό της Αθήνας είναι ρε παιδί μου πολύ ωραίο, πολύ κομψό, πολύ περιποιημένο, δε λέω, αλλά το μετρό της Θεσσαλονίκης…….δεν υπάρχει…!!!!».

Διαπίστωση # 6
– Αδύνατον να μη μοιραστώ μαζί σας την εξής εικόνα: πετάμε στα εφτά χιλιάδες μέτρα. Έχουμε περάσει μόλις τη Σκόπελο. Βρισκόμαστε πάνω από τα σύννεφα και στ αριστερά μου βλέπω τον Όλυμπο. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μόνο τα σύνεφα για χαλί, ο ουρανός για παρέα και ο Όλυμπος να καθορίζει το χοροχρόνο. Παρατηρώ για ώρα τη χιονισμένη κορυφή να στέκεται εκεί σταθερή και ήρεμη, ο ουρανός να έχει το καθαρό γαλάζιο της γαλήνης κι εγώ να μην μπορώ να βγάλω φωτογραφία γιατί η Αέλια κοιμάται πάνω μου και δε ρισκάρω να την ξυπνήσω προσπαθώντας να βρω το κινητό. Ως εκ τούτου έκανα εκατοντάδες κλικ μέσα στο κεφάλι μου για ν αποτυπωθεί όσο καλύτερα γίνεται και την έκανα save as στις εικόνες μου στο desktop των αναμήσεων με ημερομηνία 23-11-12 και τίτλο «προς Θεσσαλονίκη». Την ανασύρω με ευκολία και ηρεμώ.

Exhibit no2: Ήταν κάπως έτσι, αλλά όχι ακριβώς. Η δικιά μου είναι καλύτερη…

Διαπίστωση #7
– Στη γιορτή μου ο Λευτέρης μου είπε: «επιτέλους γιορτάζουμε πάλι όλοι μαζί εδώ. Η γιορτή σου ήταν πάντα μια απ αυτές τις μέρες του χρόνου που όλοι περιμέναμε». Δεν ήμασταν βέβαια ακριβώς όλοι (ο Κρατερός μου στελνε αγάπη και στήριξη από μακριά και οι υπόλοιποι κολλητοί ζήλευαν από την Αθήνα), η γιορτή δεν είχε φόντο τις δεκαπέντε πιατέλες που μαγείρευε επί χρόνια η μαμά, η ψυχολογία δεν ήταν και στο ζενίθ της (έτσι συμβαίνει όταν διακυβεύονται τα σημαντικότερα), αλλά ναι, ήμασταν μαζί, κοιταζόμασταν με νόημα στα μάτια, καταλαβαινόμασταν χωρίς να λέμε πολλά και ήπιαμε στην υγειά μας που είκοσι ένα χρόνια μετά είμαστε μαζί αγαπημένοι. Ήταν πράγματικά μια απ αυτές τις μέρες που όλοι περιμέναμε, για να νιώσουμε ότι στο συναισθηματικό μας λογαριασμό έχουμε μεγάλο αποθεματικό και χρυσή κάρτα διαρκείας.

Διαπίστωση #8
– Θα μου επιτρέψετε – κλείνοντας – να ευχαριστήσω κοντινούς κι «μακρινούς» που ήταν δίπλα μας αυτές τις μέρες. Νιώσαμε με τη βοήθεια τους ότι όλα είναι ευκολότερα.

Easter 0 – Graf 0 (ισοπαλία): Γυρνώντας στην Αθήνα, μη φανταστείτε ότι έχει πολλές μέρες, ανακάλυψα με χαρά τον «κυλιόμενο στολισμό δέντρου». Οι φίλες μου για να μη με αφήσουν μόνη ούτε δευτερόλεπτο αποφάσισαν ότι φέτος στολίζουμε τα σπίτια τους όλοι μαζί! Έτσι, μέσα σε τρεις μέρες έχουμε στολίσει δύο σπίτια (το δικό μας συνεχίζει να θυμίζει το allou fan park αλλά στην καλοκαιρινή του version).
*Επίσης έχουμε ακούσει, τραγουδήσει, ερμηνεύσει, παρερμηνεύσει, παραποιήσει, τροποποιήσει, βασανίζει και αναθεματίσει εκατοντάδες φορές το «Ρούντολφ το ελαφάκι» (που παρεμπιπτόντως δε μου αρέσει καθόλου, αλλά δεν παύω να νιώθω συμπάθεια για ένα πλασματάκι που έχει μύτη σα φακό, γιατί σκέφτομαι όταν αν τα αφτιά μου φώτιζαν το βράδυ θα είχα προκαλέσει πολλαπλά εγκαφαλικά σε πολύ κόσμο και κυρίως σε ανθρώπους που αγαπώ).
*Επίσης έχουμε φάει ότι υπάρχει στα ψυγεία.
*Επίσης καταλάβαμε ότι κάποιος μπορεί να εθιστεί στα λουκάνικα.
*Επίσης μ αυτά και μ αυτά, η Αέλια παίζει μόνο με αγοράκια, που ως γνωστόν έχουν αγορίστικα παιχνιδάκια και την κόβω σε λίγο να με φωνάζει «μάνα» και όχι μαμά που τόσο πολύ μου άρεσε.

*Επίσης ενώ περιμέναμε να βγουν δύο κάτω δόντια, εκατέρωθεν των δύο που έχουν βγει πρώτα πρώτα από το προηγούμενο Πάσχα, ξαφνικά χθες συνειδητοποίησα, ότι έχουν βγει δύο άλλα, που η ακριβή τους θέση – για να στο δώσω να το καταλάβεις καλύτερα- είναι πάνω, μέσα και λίγο πριν τους φρονιμήτες.
Να ανησυχήσω, γιατρέ;

Αφιερωμένο σε μας που το χορεύαμε και σε όσους τους αρέσει να το χορεύουν…!

[vsw id=”Yam5uK6e-bQ” source=”youtube” width=”425″ height=”344″ autoplay=”no”]

Το καταλάβατε; Αφιερωμένο σε μας που το χορεύαμε και σε όσους τους αρέσει να το χορεύουν…!