Δεν είμαι ειδική σε θέματα σχέσεων, οι γνώσεις μου είναι ίδιες όπως και των άλλων γυναικών φαντάζομαι. Είναι αυτές που έχουμε αποκομίσει έπειτα από χρόνια αναλύσεων, και φιλοσοφικών συζητήσεων, πάνω από δακρύβρεχτα τηλεφωνήματα και νυχτέρια ολόκληρα που λέγαμε ξανά και ξανά τα ίδια για να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Και να σας πω που καταλήγαμε; Σε ένα φανταχτερό και υπέροχο τίποτα.
Τώρα που το σκέφτομαι αν αυτά τα τηλεφωνήματα δεν τα πληρώναμε αλλά μας τα πλήρωναν, και αν τα βράδια εκείνα μετρούσαν σαν εργατοώρες θα ήμουν πολύ πλούσια!
Αλλά, «στερνή μου γνώση»…. Οι ιστορίες είναι κοινές, συνηθισμένες κι επαναλαμβάνονται. Τα «καρδιοχτύπια» είναι για τους «λάθος» άνδρες και ο «άλλος» που είναι πάντα δίπλα σου, είναι αυτός που βλέπεις σαν φίλο! Πείτε μου, λοιπόν, ποιος φταίει;
«Ό, τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο» τραγουδάς και χτυπιέσαι και μετά δηλώνεις «όχι εγώ δεν είμαι δραματική , οι καταστάσεις με κάνουν» , ναι, ναι, τους «Πυξ Λαξ» στο τέρμα μου τους έβαλαν. Το θέμα είναι ότι όσο περνάει η ώρα η κατάσταση γίνεται πιο σκληροπυρηνική, – όσο και αν δεν με πιστευτέ αυτό ήταν το light- μετά αρχίζει η Αρβανιτάκη και τα «την καρδιά μου όποιος δει, να του πει να ΄ρθεί κοντά μου» και οι γείτονες αναρωτιούνται τι να καλέσουν. Το 100 είναι κομμάτι βάναυσο, το Δαφνί μπορεί να είναι τελεσίδικο και το 166 ίσα που μας προλαβαίνει. Για αυτό σας λέω εμείς οι γυναίκες δεν είμαστε δραματικές είναι που μερικές φορές ξύπνα μέσα μας η Αλίκη Βουγιουκλάκη και η Μάρθα Βούρτση ταυτόχρονα. Θα μου πεις, χάθηκε να ξυπνήσει η Κάθριν Χέρμπορν, να ντυθείτε να γίνεται κούκλες να βγείτε έξω και να μην σας νοιάζει για κανέναν; Το ίδιο αναρωτιέμαι και εγώ.
Είναι όμως φορές που πραγματικά, «λες με θαυμάζω» διότι, αντί να αρχίσω να σπάω κεφάλια και να ανοίγω μύτες, παίρνω την αξιοπρέπεια μου και αποχωρώ. Ναι, και για αυτές τις περιπτώσεις έχουν σπαταληθεί εργατοώρες επάνω από τηλέφωνα και κουτιά με Diana (γυναίκα ήταν και αυτή καταλαβαίνει). Αλλά τότε γυρνάς στο σπίτι με το κεφάλι ψηλά και με την ψευδαίσθηση ότι έκανες κάτι πολύ σημαντικό.
Θα μου πείτε ποιός ο λόγο ύπαρξης του άρθρου αυτού, και θα σας απαντήσω ευθύς αμέσως!
Όταν συμβαίνει κάτι από τα παραπάνω όλα καλά , ξέρεις πώς να το χειριστείς και πώς να σε χειριστούν και οι άλλοι, είναι κάτι σύνηθες σε αυτές τις περιπτώσεις και γνώριμο. Όταν όμως είσαι σε μία κατάσταση που δεν θες να μιλήσεις για τίποτα από όλα αυτά…Δεν θέλεις να μοιραστείς τίποτα, ούτε καν με τον εαυτό σου, οι φίλοι σου σε ερωτάνε πως νιώθεις, και εσύ έχεις νεύρα και ένα μούδιασμα που δεν θέλεις να ανοίξεις το στόμα σου να αναφέρεις του το όνομα του άλλου, πως το αντιμετωπίζεις;
Μάλλον είναι η ώρα να καταλάβεις ότι και οι αντοχές έχουν τα όρια τους και η υπομονή μαζί με την διάθεση για να ασχοληθείς με τον «Άλλο», έρχεται και τελειώνει και δεν το κατάφερες μόνη σου όλο αυτό. Ο Άλλος με το «μαγικό του χάρισμα», κατάφερε και σε εξάντλησε σαν άνθρωπο, δεν σου άφησε κανένα συναίσθημα για εκείνον μέσα σου, και τότε έρχεται το μούδιασμα, και οι λέξεις που δεν βγαίνουν, είναι γιατί απλώς δεν υπάρχουν.
Αλλά δεν είσαι σε θέση να βάλεις τη Γαλάνη να παίζει το «Ζω μετά από σένα Ζω», όχι αντίθετα, είσαι σε μία κατάσταση αδράνειας και παύσης που δεν ξέρεις πόσο θα κρατήσει και πότε θα βγεις από αυτή. Γιατί κατά βάθος θρηνείς για τις «εργατοώρες» για τις αναλύσεις και για όλα εκείνα τα συναισθήματα που χαθήκαν.