Tag:

παρέμβαση

Τον βλέπεις μέσα σε ένα μπαράκι. Σε κοιτάει, τον κοιτάς. Καταλαβαίνεις ότι αυτός ο άνθρωπος προορίζεται για εσένα. Σε πλησιάζει, μιλάτε και κάπως έτσι ξεκινάει μία σχέση τόσο όμορφη, που ούτε εσύ το φανταζόσουν. Μετά από έναν-δύο μήνες, όμως, πρέπει να τον γνωρίσεις στους γονείς σου και ξέρεις από προηγούμενες σχέσεις σου, ότι δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Τι κάνουμε τώρα;

Αρχικά κάνουμε τον σταυρό μας, μπας και μας βοηθήσει η Μεγαλόχαρη, διότι ο μπαμπάς δεν θέλει ότι και ότι για την μικρή του πριγκίπισσα. Ή γιατρό ή δικηγόρο. Άντε στην χειρότερη πολιτικό. Τέλος πάντων κάτι που να σου προσφέρει αρκετά χρήματα και κύρος. Και η θεαματική βραδιά ξεκινάει. Ο φίλος σου πολύ ευγενικός και «ψαρωμένος» παράλληλα, φέρνει λουλούδια και γλυκά –πολύ κλισέ. Οι γονείς σου τον καλωσορίζουν, αλλά το χαμόγελό τους είναι ψεύτικο. Καθόμαστε για φαγητό και αφού τον περνούν από ιερά εξέταση, σε πιο ήπιο βαθμό, έρχεται η ώρα του αποχωρισμού. Να σημειώσουμε ότι το μόνο που δεν τον ρώτησαν είναι τι ώρα γεννήθηκε, αν και θεωρώ πως η μαμά θα το κάνει. Πώς αλλιώς θα βρει τον ωροσκόπο του;

Φεύγει ο άντρας τον ονείρων σου και εσύ με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά ρωτάς πως τους φάνηκε. Σε έναν ιδανικό κόσμο οι γονείς σου θα αποδέχονταν τους συντρόφους μας απλώς και μόνο επειδή θα εμπιστεύονταν την κρίση μας. Βέβαια, στα κρυφά θα υπήρχε μία λίστα, στην οποία θα είχαν κάνει τικ: δεν παίρνει ναρκωτικά, δεν είναι αλκοολικός, την κάνει ευτυχισμένη, είναι Ολυμπιακός. Όμως στην καλύτερη περίπτωση, η μητέρα προσπαθεί να τον «τυλίξει» και του αναφέρει συνεχώς τον γάμο, ενώ ο πατέρας τον απειλεί για την σωματική του ακεραιότητα. Μεταξύ σοβαρού και αστείου. Ναι, μόνο που ο φίλος σου σκιάζεται και με το δίκιο του.

Το δίλλημα «ή εμείς ή αυτός» είναι πολύ συχνό φαινόμενο και εσύ βρίσκεσαι κάπου στην μέση, αφού αγαπάς και τις δύο πλευρές. Δεν ζεις τον έρωτα σου όπως θα ήθελες. Αντιθέτως, η καθημερινότητά σου με γονείς που δεν χάνουν την ευκαιρία να σου υπενθυμίζουν πόσο διαφωνούν με την επιλογή σου μπορεί να γίνει εξαιρετικά δυσάρεστη. Οι οικογενειακές σαν συναντήσεις μοιάζουν με πεδίο μάχης και εσύ πρέπει να προστατεύεις τον αγαπημένο σου από τις σφαίρες. Φυσικά δεν μπορείς να χαλαρώσεις.

Μία άλλη λύση θα ήταν να κρατήσεις την σχέση σας μυστική, αλλά δεν θα το συνιστούσα. Σε περίπτωση που το ανακάλυπταν τα πράγματα θα ήταν χειρότερα, συν ότι θα πληγωνόντουσαν που δεν θα τους είχες εμπιστοσύνη. Δηλαδή αυτή η σχέση είναι «ή τσεκούρι ή μαχαίρι», ή «εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Παρ’ το όπως θες. Αν τώρα τσακώνεσαι μαζί τους και τους θεωρείς παρωχημένους και παρεμβατικούς, τότε τι θα έκανες; Λογικά με την αντίδραση τους θα διέκοπτες διπλωματικές σχέσεις μαζί τους.

Έχεις σκεφτεί, έστω και στο ελάχιστο, ότι ίσως σε κάποια πράγματα να έχουν δίκιο; Μπορεί να το βλέπεις ακόμα και εσύ ότι είσαι σε μία σχέση που δεν σου ταιριάζει, αλλά είτε γιατί στην παρούσα φάση θέλεις να «καείς», είτε από αντίδραση στην γονεϊκή κατάσταση την συνεχίζεις. Δεν συνηθίζεται να «χωρίζουμε» από τους γονείς μας επειδή εκφράζουν την άποψη τους για ζητήματα που θα προτιμούσαμε να μην έχουν καθόλου άποψη, όπως με ποιον μοιραζόμαστε το κρεβάτι μας.

Μεταξύ μας, όσο σίγουρη και αν είσαι για την επιλογή σου, έρχονται στιγμές που όλο αυτό το μπλα μπλα καταλήγει στην ερώτηση «Βρε λες να έχουν δίκιο;» Τίποτα δεν φαίνεται σωστό, απλά το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ζυγίσεις τα δεδομένα και να πάρεις μία απόφαση με βάση αυτό που βιώνεις. Και αν καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι αυτός ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για εσένα και το αποδεικνύει κάθε μέρα, τότε βάλε τα όρια σου, ψύχραιμα και αδιαπραγμάτευτα. Αν είναι λάθος, καλό θα σου κάνει. Από τα λάθη μαθαίνουμε, αν και σου εύχομαι να είναι αυτό που έψαχνες και να κυλήσουν όλα ομαλά και όμορφα.

Και αν δουν οι γονείς σου ότι σε κάνει χαρούμενη, τότε θα «μαλακώσουν» και θα τον αγαπήσουν, περισσότερο από ότι εσύ.

07/07/2014 0 comments

NEWS

Πρόσωπα παντού!, από την Ασπασία Σπυράτου

written by The K-magazine

Όταν το Μάιο του 2013 το αμερικανικό πολυκατάστημα JCPenney λάνσαρε στην αγορά ένα νέο μοντέλο τσαγιέρας δε φανταζόταν σε καμία περίπτωση ότι θα δίχαζε το καταναλωτικό κοινό λόγω της υποτιθέμενης ομοιότητας του προϊόντος με τη μορφή του Αδόλφου Χίτλερ. Η τσαγιέρα με την κυκλοφορία της έγινε αντικείμενο σχολιασμού από τους χρήστες του διαδκτύου καθώς πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριξαν ότι προσομοίαζε στο πρόσωπο του δικτάτορα. Το προϊόν αφού πρώτα ξεπούλησε στα ράφια των καταστημάτων, τελικά αποσύρθηκε από τον ιστότοπο ηλεκτρονικών αγορών της εταιρείας, ενώ παρόμοια ήταν κι η τύχη των διαφημιστικών αφισών της “δικτατορικής” τσαγιέρας οι οποίες είχαν τοποθετηθεί στους δρόμους της Καλιφόρνια.

Η περίπτωση αυτή της τσαγιέρας αποτελεί ένα από τα πολλά παραδείγματα εκδήλωσης του φαινομένου που καλείται “παρειδωλία”. Και μπορεί η πλειοψηφία των ανθρώπων να έχει βιώσει μια ανάλογη εμπειρία με αυτήν της τσαγιέρας-Χίτλερ, ωστόσο ελάχιστοι είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για ένα γενικότερο φαινόμενο κι ακόμη λιγότεροι αυτοί που ξέρουν και να το κατονομάσουν. Αν και σύμφωνα με παλαιότερες και μη κρατούσες στην σύγχρονη εποχή θεωρίες, συνιστούσε ένα είδος ψυχολογικής διαταραχής, οι επιστήμονες σήμερα την ορίζουν πλέον την παρειδωλία ως το ψυχολογικό εκείνο φαινόμενο κατά το οποίο ένα ασαφές και τυχαίο ερέθισμα εκλαμβάνεται ως κάτι ορισμένο και συγκεκριμένο.

Συνηθέστερη έκφανση του φαινομένου της, είναι αυτή του ανθρωπομορφισμού, όταν δηλαδή σε άψυχα αντικείμενα εξευρίσκονται ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Το γνωστότερο ίσως, στην ιστορία παράδειγμα που δημιούργησε παγκοσμίως και σε μεγάλο βαθμό την ψευδαίσθηση ανθρώπινης μορφής αποτελεί το λεγόμενο “πρόσωπο στον Άρη” , το οποίο και απεικονίζεται σε φωτογραφία που τραβήχτηκε το 1976 από το διαστημικό αεροσκάφος Viking 1 στην περιοχή της Κυδωνίας, στον πλανήτη Άρη. Σε αυτό που αργότερα οι επιστήμονες της NASA χαρακτήρισαν ως ένα παιχνίδι φωτός και σκιών, πολλοί επιμένουν να βλέπουν ακόμη και σήμερα ένα αμυδρό μεν, διακρινόμενο δε, ανθρώπινο προσωπείο σχηματισμένο στην επιφάνεια του πλανήτη.

Γιατί όμως οι άνθρωποι έχουμε την τάση να βλέπουμε πρόσωπα σε κάτι που συνήθως δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας απλός λεκές, ένα σημάδι ή ένα περίεργα σχηματισμένο πέτρωμα; Κατά καιρούς έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες εξήγησης των γενεσιουργών λόγων του φαινομένου. Η επικρατούσα άποψη αποδίδει το φαινόμενο αυτό της παρειδωλίας στην εξελικτική κληρονομιά του ανθρώπινου είδους, καθότι ο άνθρωπος έχει προγραμματιστεί από τη δημιουργία του να εντοπίζει πρόσωπα στον περιβάλλοντα χώρο του. Αν παρατηρήσουμε ένα βρέφος που έρχεται στη ζωή και βιώνει την πρώτη του οπτική εμπειρία, θα διαπιστώσουμε ότι το πρώτο πράγμα στο οποίο εστιάζει την προσοχή του είναι σίγουρα κάτι που σε γενικές γραμμές φέρει τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπινου προσώπου.

Επιπλέον, η τάση αυτή να αναζητούμε οικείες φιγούρες γύρω μας, υποστηρίζεται ότι ανάγεται στην εποχή των πρωτόγονων οπότε και συνέβαλε στην αποφυγή των κινδύνων μέσω ενός καθαρά “μεροληπτικού” συλλογισμού, δεν το αναγνωρίζω ως πρόσωπο του περιβάλλοντός μου, άρα δεν το πλησιάζω. Από νευρολογικής πλευράς πάλι, ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι σε μια διαρκή αναζήτηση τυχαίων γραμμών, χρωμάτων, σχημάτων κι επιφανειών ενώ τείνει να συνδέει τις εικόνες που προσλαμβάνει μέσω της όρασης με πράγματα που έχει ήδη αποθηκεύσει από το παρελθόν και αποτελούν πλέον ένα είδος “μακροχρόνιας” γνώσης.

Ωστόσο, κάποιες φορές η εικόνα για ορισμένα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα σαφής, με αποτέλεσμα ο συνδυασμός να γίνεται εσφαλμένα, με πράγματα που μας είναι απλώς και μόνο πιο οικεία, οδηγούμενοι κατά συνέπεια στην παρειδωλία.

Κι ενώ κάποιες περιπτώσεις παρειδωλίας μοιάζουν με ιστορικά πρόσωπα, χαρακτήρες καρτούν κι αφηρημένη τέχνη, άλλες εικόνες πάλι εμφανίζονται ως υπερβολικά αληθινές για να πρόκειται απλά για σύμπτωση. Για παράδειγμα, το 1994 η Αμερικανίδα Diana Duyser καθώς έτρωγε ένα κομμάτι τοστ παρατήρησε ότι στην καμένη επιφάνειά του είχε αποτυπωθεί μια μορφή που θύμιζε την εικόνα της Παναγίας. Μάλιστα, η Duyser φύλαξε το “ιερό” κομμάτι για μια ολόκληρη δεκαετία ώσπου κατάφερε τελικά να το πουλήσει στο ebay έναντι του διόλου ευκαταφρόνητου ποσού των 28.000 δολαρίων.

Η παρειδωλία λοιπόν είναι συχνά συνέπεια των προσδοκιών του κάθε ατόμου κι επομένως δεν έχει πάντοτε σχέση με το εκάστοτε αντικείμενο αυτό καθ’ εαυτό. Από τη στιγμή μάλιστα που θα γεννηθεί στο μυαλό του ατόμου μια ψευδαίσθηση, οι πιθανότητες να υποχωρήσει είναι ελάχιστες. Ένα άτομο, ας πούμε, που πιστεύει στα θαύματα είναι περισσότερο επιρρεπές σε τέτοιου είδους συγχύσεις. Δεν είναι σπάνιες, τέλος, και οι περιπτώσεις εκείνες κατά τις οποίες η παρειδωλία αποτελεί την απόδειξη ύπαρξης του μεταφυσικού, προσδίδοντας μάλιστα στο αντικείμενο ιδιαίτερη αξία και αντιμετωπίζοντάς το συχνά ως ένδειξη θεϊκής παρέμβασης αλλά και δείγμα καλής τύχης.

13/05/2014 0 comments

ΕΡΕΥΝΕΣ

Πως τα στρείδια παράγουν μαργαριτάρια;, από τη Νατάσα Σχοινά

written by Νατάσσα Σχοινά

Ενώ τα περισσότερα κοσμήματα κατασκευάζονται από πολύτιμα μέταλλα και πετράδια που βρίσκονται κάτω από τη γη, τα μαργαριτάρια είναι αποτέλεσμα βιολογικής διαδικασίας μέσα στη θάλασσα, που συμβαίνει τυχαία!

Όταν ένας κόκκος άμμου ή κάποιο παράσιτο, εισχωρήσει σε ένα από τα δύο κοχύλια ενός στρειδιού, μία ενόχληση προκαλείται στο στρείδι. Εκείνο, αδυνατώντας να διώξει τον «εισβολέα», παράγει μια λεία σκληρή κρυστάλλινη ουσία (αποτελούμενη από ανθρακικό ασβέστιο) γύρω από αυτό για να προστατεύσει τον εαυτό του. Όσο ο εισβολέας μένει εκεί, το στρείδι συνεχίζει να παράγει στρώματα αυτής της ουσίας, ώσπου μετά από κάποια χρόνια έχει παγιδευτεί μέσα σε ένα λείο και λαμπερό κουκούλι, το οποίο πλέον έχει γίνει ένα μαργαριτάρι.

Εκτός, όμως, από τα φυσικά μαργαριτάρια, έχουμε και τα μαργαριτάρια καλλιέργειας στη δημιουργία των οποίων έχει παρέμβει ο άνθρωπος. Ο ειδικός ανοίγει το στρείδι και τοποθετεί ένα ξένο σώμα στο εσωτερικό του. Τότε, ενεργοποιείται ο μηχανισμός προστασίας του στρειδιού με αποτέλεσμα να δημιουργείται, κατά τα πρότυπα της φυσικής διαδικασίας, ένα μαργαριτάρι.
Εμφύτευση σε στρείδι.

Σχεδόν όλα τα μαργαριτάρια που πωλούνται σήμερα είναι καλλιέργειας.

Το χρώμα του μαργαριταριού ποικίλλει και μπορεί να είναι άσπρο, ασημί, κρεμ, χρυσό, πράσινο, μπλε ή μαύρο, ανάλογα με το στρείδι ή το οστρακόδερμο μέσα στο οποίο βρίσκεται σε συνδυασμό με τις συνθήκες του νερού και συχνά σε συνδυασμό με τον πυρήνα βάση του οποίου δημιουργείται το μαργαριτάρι.

Το κάθε χρώμα σημαίνει και κάτι διαφορετικό:
Άσπρο: Αγνότητα
Ροζ: Αγάπη
Χρυσό: Πλούτος
Πράσινο: Ρομαντισμός
Μπλε: Αιωνιότητα
Μαύρο: Αξιοπρέπεια

17/04/2014 0 comments

ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Η υγιεινή διατροφή μπορεί να προλάβει την άνοια

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Η μάχη ενάντια στην άνοια μάλλον θα πρέπει να απομακρυνθεί – τρόπον τινά – από αμφίβολα φαρμακευτικά σκευάσματα και να στραφεί στα οφέλη της μεσογειακής διατροφής, σύμφωνα με ομάδα γιατρών και επαγγελματίες υγείας σε διεθνή συνάντηση.
Σε επιστολή προς το Βρετανό υπουργό Υγείας, Jeremy Hunt, οι παραπάνω τόνισαν τη σημασία του να προτρέψουν τον κόσμο να καταναλώνει φρέσκα φρούτα και λαχανικά, ξηρούς καρπούς, ψάρια κι ελαιόλαδο, καθώς θεωρείται «η καλύτερη και πιο άμεσα διαθέσιμη στρατηγική».
Ειδικοί σε ζητήματα άνοιας των χωρών G8 θα συγκεντρωθούν αυτή τη βδομάδα στο Λονδίνο για μία συνάντηση, την οποία συγκάλεσε ο Πρωθυπουργός David Cameron, στα πλαίσια της Βρετανικής Προεδρίας της ένωσης των ισχυρότερων οικονομιών.
Ο Hunt χαρακτήρισε την άνοια ως «ωρολογιακή βόμβα» για την υγεία και τη φροντίδα, με τον αριθμό των ατόμων που ζουν με την πάθηση να αναμένεται να τριπλασιαστεί παγκοσμίως στα 135 εκατομμύρια ως το 2050, σύμφωνα με μία πρόσφατη έκθεση.
Επίσης παρατηρείται ελλιπής διάγνωση της νόσου σε Αγγλία κι Ουαλία. Οι επικρίσεις των σημερινών πολιτικών επίσης είναι θέμα προς συζήτηση, ειδικά σχετικά με την υπερσυνταγογράφηση αντιψυχωσικών φαρμάκων.
Ανάμεσα στους υπογράφοντες την παρούσα επιστολή βρίσκονται η πρώην πρόεδρος του Royal College of General Practiotioners, καθηγήτρια Clare Gerada, ο πρόεδρος του National Obesity Forum, καθηγητής David Haslam, ο καθηγητής Κλινικής Επιδημιολογίας του Πανεπιστημίου του Liverpool Simon Capewell κι ο καρδιολόγος Dr. Aseem Malhotra από το Λονδίνο.
Όλοι δηλώνουν πως η ενθάρρυνση του κόσμου να ακολουθεί μία πιο υγιεινή διατροφή θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερα αποτελέσματα στην προσπάθεια μείωσης των – δραματικά – αυξημένων ποσοστών της ασθένειας σε σύγκριση με τις φαρμακευτικές κι ιατρικές παρεμβάσεις και τα «αμφιβόλου αποτελέσματος φάρμακα». Μπορεί επίσης να λειτουργήσει προστατευτικά ενάντια σε καρδιοπάθειες, υπέρταση και διαβήτη.
Σ’ έρευνα της Ιατρικής Σχολής του Exeter διαπιστώθηκε πως η πλειοψηφία των μελετών συνιστά πως η διατροφή θα μπορούσε να βελτιώσει τις γνωστικές λειτουργίες και να μειώσει τον κίνδυνο εμφάνισης του Alzheimer.
Παρ’ όλα, αποτελέσματα σχετικά με την ήπια μειωμένη γνωστική ικανότητα – στάδιο πριν το Alzheimer και την άνοια, όπου ξεκινούν οι γνωστικές δυσκολίες – θεωρούνται ασυνεπή.
Ο Dr. Malhotra δήλωσε: «Η αποδεδειγμένη βάση της μεσογειακής διατροφής σχετικά με την πρόληψη χρόνιων ασθενειών που πλήττουν το δυτικό κόσμο είναι συντριπτική. Αυτό περιλαμβάνει καρδιαγγειακά νοσήματα, διαβήτης τύπου 2, Alzheimer και καρκίνο. Οι πολιτικοί αλλά και το κοινό πρέπει να γνωρίζουν πως μία τέτοια διατροφή είναι πιο ισχυρή σε σχέση με τα αμφίβολα αποτελέσματα πολλών σκευασμάτων και σίγουρα δεν έχει παρενέργειες.».
O Δρ. Simon Poole, επικεφαλής νομικός που συνέταξε την επιστολή, είπε: «Μαθαίνοντας σε κάθε γενιά, συμπεριλαμβανομένων των παιδιών μας, τη σημασία μίας καλής διατροφής για να διατηρήσουμε την καλή υγεία σε προχωρημένη ηλικία είναι μία διαδικασία που θα πάρει χρόνο, αλλά είναι πέρα για πέρα σημαντική. Απευθυνόμαστε στους πολιτικούς ώστε όχι μόνο να υποστηρίξουν τη φροντίδα και τη θεραπεία ατόμων που ήδη πάσχουν από άνοια, αλλά και να κάνουν σημαντικές επενδύσεις ώστε να δούμε οφέλη ανεξάρτητα από το χρόνο ζωής της εκάστοτε βουλής».

Πηγή:The Guardian
Photos: Pinterest

10/12/2013 0 comments

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Ένας νέος τύπος πατρότητας….

written by The K-magazine

Ο αριθμός των «εργένηδων μπαμπάδων» αυξάνεται. Ένας καινούργιος τύπος «πατρότητας» αναπτύσσεται, μέσα στο βιβλίο του παιδοψυχίατρου, Patrice Huerre. Πώς αντιμετωπίζονται από τους άλλους; Πώς αντικαθιστούν τη μητέρα που λείπει; Μπορούν να είναι αυστηροί;

Ο αριθμός των μπαμπάδων που ανατρέφουν μόνοι τους τα παιδιά τους συνεχώς αυξάνεται, είτε το κάνουν σε μόνιμη βάση είτε κατά διαστήματα. 15 με 20 % των παιδιών, όλων των ηλικιών και διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, μένουν πλέον με τον πατέρα τους, σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Gérard Neyran. Στη Γαλλία, το 15% των παιδιών από 0 έως 6 ετών μένουν με τον πατέρα τους, ενώ φτάνει στο 18% για τους εφήβους.

Αν και αυτός ο νέος τύπος πατρότητας πέρασε από εξωπραγματικό φαινόμενο σε μία σχεδόν συνηθισμένη οικογενειακή κατάσταση, ακόμα και τώρα αντιμετωπίζονται ως ένα «φαινόμενο», από τους άλλους, αλλά και από τους ίδιους.

Το 2006,περίπου 300.000 ανήλικοι είχαν μεγαλώσει μόνο με τον μπαμπά τους.

[quote_right]Όμως φαίνεται να τα καταφέρνουν μια χαρά. «Όπως οι μαμάδες που είναι μόνες τους, αναπτύσσουν μία ιδιαίτερη σχέση, σε ένα δικό τους πλαίσιο επικοινωνίας : όχι πολλές τρυφερότητες, αλλά πολλή προσοχή. Μία πατρότητα καινούργιου είδους.» [/quote_right]Δύσκολα μπορούν να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία, όταν υπάρχουν τόσα λίγα μοντέλα.
Σύμφωνα με τον παιδοψυχίατρο Patrice Huerre « αντιμετωπίζουν δυσκολίες να μάθουν πώς να επιβάλλουν πειθαρχία, γνωρίζουν καλά πώς δεν μπορούν να σταθούν μόνο σε αυτό το πλαίσιο. Μόνοι τους απέναντι στο παιδί , ο μεσάζων που ήταν η μητέρα, έχει εξαφανιστεί από την καθημερινότητα, έχουν ανάγκη από μία εξωτερική παρέμβαση, έναν τρίτο που θα «σπάσει» μία πιθανή ένταση.» Όσο για το αίσθημα ενοχής είναι εκεί παρόν και βαρύ. «Όλοι οι ερωτηθέντες μπαμπάδες αισθάνονται υπεύθυνοι που απομακρύνουν το παιδί από τη μητέρα τους. Αυτό φαίνεται να είναι το πιο δύσκολο να αντιμετωπίσουν, ακόμα κι αν γινόταν το αντίθετο.»

Τα παιδιά δεν φαίνεται να πτοούνται ή να μπερδεύονται από αυτό το νέο μοντέλο. Αυτό συμβαίνει συνήθως αν ο αποκλεισμός της μητέρας είναι απόλυτος, σε όλα τα επίπεδα. Το βασικό, σύμφωνα με τον παιδοψυχίατρο, είναι να αφεθεί κάποιος χώρος για τον άλλο γονιό, ειδικά αν πρόκειται για τη μητέρα. Αν όχι στην καθημερινότητα , τουλάχιστον να αναφέρεται όσο πιο συχνά γίνεται. Και κυρίως να μία γίνει κάποια προσπάθεια να την αντικαταστήσει, να μην παίξει το ρόλο της, αλλά να παραμείνει πατέρας. Αυτό αρκεί.

28/07/2013 0 comments

ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΜΑΣ ΓΡΑΦΟΥΝ

Η σχέση Θεραπευτή-Γονέα, από τη Φανή Βαγγελάτου

written by George Portelli

Φανή Βαγγελάτου-Λογοθεραπεύτρια

Από τη Φανή Βαγγελάτου- Λογοθεραπεύτρια*

Συνήθως γράφω για τις δυσκολίες που μπορεί ένα παιδί να αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της εξέλιξής του. Μιλάμε για καθυστερήσεις στο λόγο, στην κίνηση, για διαταραχές και μεθόδους παρέμβασης. Αυτήν τη φορά, ήθελα να γράψω μερικά πράγματα για τον «θεραπευτή» και τους γονείς. Πρόκειται για ένα ευαίσθητο θέμα τόσο για τους μεν όσο και για τους δε, για το οποίο δύσκολα μιλάνε και οι δύο πλευρές.

Η αφορμή ξεκίνησε λόγω εποχής! Τώρα την Άνοιξη, είναι περίοδος που πολλά παιδάκια περνάνε την πόρτα κέντρων ειδικών θεραπειών, ψυχολόγων, λογοθεραπευτών και διαφόρων άλλων ειδών ειδικών. Αυτό συμβαίνει γιατί όσα δεν έχουν ξεκινήσει κάποιο πρόγραμμα παρέμβασης από το Σεπτέμβρη, έχουν σχεδόν ολοκληρώσει ήδη μια χρονιά στο σχολείο κι έτσι γονείς και δάσκαλοι έχουν παρατηρήσει αν έχουν κάποια ανάγκη για ειδική εκπαίδευση, αν μιλούν σωστά και καθαρά, αν κρατούν καλά το μολύβι, κλπ. Από την άλλη, τα πιο μικρά παιδάκια ετοιμάζονται για το πρώτο τους σχολείο και έτσι συχνά οι γονείς θέλουν να ξέρουν πως είναι έτοιμα για να ενταχθούν σε ένα τέτοιο πλαίσιο (Αρθρο)

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει λοιπόν και στον “πλανήτη” μας! Παιδάκια και γονείς μπαινο-βγαίνουν στις αίθουσες και μαμάδες και μπαμπάδες γεμάτοι ανησυχία και αγωνία παραθέτουν τις αγωνίες τους, οι οποίες μπορεί να είναι υπερβολικές, σωστές, λανθασμένες, ανεπίκαιρες, παράλογες, κλπ. Τα τηλέφωνα χτυπάνε και η άλλη άκρη της γραμμής, συνήθως ψάχνει απεγνωσμένα για μια πρόχειρη απάντηση σε ερωτήματα μέχρι την ώρα του προκαθορισμένου ραντεβού. Κάτι τέτοιο συμβαίνει όλο το χρόνο, είναι η περίοδος όμως αυτή που με ώθησε στο να βρω το θάρρος να το καταγράψω.

Δουλεύω σχεδόν 10 χρόνια πια, δεν είναι λίγα, δεν είναι όμως και περισσότερα από κάποιους άλλους ανθρώπους τους οποίους σέβομαι και να συμβουλεύομαι όποτε παραστεί ανάγκη. Είναι οι καθηγητές στα προγράμματα εξειδίκευσης, στα πανεπιστήμια, οι σχολικοί σύμβουλοι, οι πρόεδροι επιστημονικών συλλόγων, οι μεγαλύτερης ηλικίας συνάδελφοι και άλλοι. Κουράστηκα να ακούω για τα «όρια της σχέσης θεραπευτή και γονέα»! Κουράστηκα γιατί μπορώ πια να πω με σιγουριά πως δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για όρια σχέσης όταν δεν υπάρχει σχέση! Για να οριοθετήσεις κάποιον χρειάζεται πρώτα να εμπλακείς μαζί του, να τον ακούσεις, να σε ακούσει, να κρίνεις αυτά που λέει και να κριθείς για αυτά που θα πεις. Πρέπει να χτίσεις εμπιστοσύνη ή να αποφασίσεις πως η «σχέση» αυτή θα αμφισβητείται συνεχώς. Πρέπει να μπεις στα παπούτσια του άλλου για να ξέρεις πώς θα τον συμβουλεύσεις. Πρέπει να αναγνωρίσεις πότε δε θα μπορέσεις να χτίσεις σχέση τελικά και να αποσυρθείς για να βοηθήσει κάποιος άλλος περισσότερο.

Έρχονται γονείς στα γραφεία μας και παίρνουμε παιδιά κλείνοντας δυο πόρτες ενδιάμεσα και τα παραδίδουμε μετά από 45 λεπτά. Έρχονται γονείς με παράλογες απαιτήσεις γιατί απλώς ανησυχούν παραπάνω κι εμείς φορτώνουμε με μαθήματα παιδάκια, τα οποία θα έπρεπε κανονικά να παίζουν και χρεώνουμε τους γονείς για την ανησυχία τους αυτή. Κάνουμε διαγνώσεις του λεπτού όταν δεν μπορεί ένας μικρός να πει το «ρ» και αμειβόμαστε σα να έχουμε ανακαλύψει το φάρμακο για τον καρκίνο. Βάζουμε στόχους για παιδιά που δεν είναι δικά μας και ξεχνάμε να ενημερώσουμε τους γονείς. Παραλείπουμε να ξεκινήσουμε από τις δυνατότητες και ικανότητες που έχει ένα παιδάκι πριν περάσουμε στις δυσκολίες, γιατί απλώς δεν έχουμε τόσο χρόνο. Δεν δίνουμε το προσωπικό μας τηλέφωνο ούτε απευθυνόμαστε συχνά στους γονείς γιατί μπορεί να μας «φάνε» το πρωινό μας κενό, το σαββατοκύριακο, την αργία μας..

Δεν θέλω να κατηγορήσω όποιον συνάδελφο κρατάει τις αποστάσεις, θέλω απλώς να ενημερώσω τους γονείς πως υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στις ανησυχίες τους. Βάζουν τους γονείς στο «παιχνίδι» της παρέμβασης και ενημερώνουν για ό,τι συμβαίνει. Θεραπευτές που είναι άνθρωποι πρώτα και μετά επιχειρηματίες. Άνθρωποι που δεν ξεχνάνε πως έχουν να κάνουν με ανθρώπους, οι οποίοι μπορεί να έχουν παιδιά που να χρειάζονται παρέμβαση εφ’ όρου ζωής, με ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι είναι ο αυτισμός, με μαμάδες χωρίς συζύγους, με μπαμπάδες χωρίς δουλειά, με γονείς γεμάτους ανησυχία και αγωνία.

Έχω τη δική μου σελίδα και κάποιους ανθρώπους οι οποίοι με εμπιστεύονται και με αναδημοσιεύουν και ίσως αυτό με κάνει μερικές φορές-όπως αυτή- λιγότερο επιστήμονα και περισσότερο άνθρωπο. Παλιότερα με είχαν διδάξει να με πειράζει, τώρα πια είναι κάτι για το οποίο αισθάνομαι πολύ υπερήφανη και το επιβεβαιώνω κάθε μέρα με τις ευχαριστίες ανθρώπων, με τηλέφωνα, με μηνύματα, με γλυκές, αυτοσχέδιες κάρτες!

Μαμάδες και μπαμπάδες, διαλέξτε τον άνθρωπο που σας ταιριάζει! Κανένας δεν έχει δικαίωμα στο όνομα μιας επιστήμης να αποφασίζει για το παιδί σας, για το αν θα σας μιλήσει και για τον τρόπο με τον οποίο θα σας φερθεί. Αν πάλι είστε από αυτούς που θέλουν την απόσταση, φροντίστε πάλι να είναι δική σας επιλογή και όχι επιβεβλημένο από κάποιον άγνωστο ειδικό!

Μαμάδες και μπαμπάδες (που ξέρετε ποιοι είστε) σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την εμπιστοσύνη και τα τόσο όμορφα λόγια! Μου δίνετε δύναμη να συνεχίζω, να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, καλύτερη επιστήμονας και να λέω ότι κάνω την πιο όμορφη δουλειά του κόσμου όσο εσείς απορημένοι, απορείτε με την υπομονή μου!!!

Η Φανή Βαγγελάτου είναι Λογοθεραπεύτρια. Μπορείτε να τη βρείτε στο http://www.logotherapeia.com.gr ή μέσω facebook στο http://www.facebook.com/oplanitistisfanis

26/03/2013 0 comments