Παγκόσμια Ημέρα κατά του HIV, η 1η του Δεκέμβρη. Θα την πω την αμαρτία μου, αυτό με τις Παγκόσμιες Μέρες ποτέ δε μου καθόταν καλά. Παλιότερα ένιωθα λες και το AIDS υπάρχει μόνο εκείνη τη μέρα. Τι γίνεται τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου; Δεν υφίσταται; Δεν υπάρχει το πρόβλημα και τότε, δεν εξακολουθεί να βασανίζει τόσο ασθενείς όσο και τους οικείους του; Αποδέχθηκα, όμως, κάποια στιγμή το γεγονός πως η οριοθέτηση μίας μέρας λειτουργεί ως μέσο επαγρύπνησης του κόσμου. Τη δέχθηκα αυτή τη μία μέρα όπου φορείς υγείας, ΜΜΕ, μη κυβερνητικές οργανώσεις κι εν γένει ο καθένας με το δικό του τρόπο συμβάλλει στην ενημέρωση του κοινού.
Εγώ δε θα πω τι είναι το AIDS, υπάρχουν ειδικοί για να απαντήσουν σε αυτό το ζήτημα. Αρχικά θέλω, όμως, να σταθώ σε κάτι που έχω παρατηρήσει.
Επειδή ο πιο γνωστός τρόπος μετάδοσης της ασθένειας είναι μέσω της σεξουαλικής επαφής – διόλου παράξενο που εκείνη τη μέρα εταιρείες προφυλακτικών κάνουν τα κιόσκια τους στις επιμέρους εκδηλώσεις – , έχω παρατηρήσει πως πολλές φορές ξεχνάμε άλλους τρόπους μετάδοσης, όπως είναι οι μεταγγίσεις αίματος. Πόσες φορές δεν ακούσαμε πως κάποιος ασθένησε έπειτα από μετάγγιση που χρειάστηκε στη διάρκεια ενός χειρουργείου, για παράδειγμα; Μεταξύ των άλλων δράσεων θα ήθελα κάποια στιγμή να δω μία οργανωμένη κίνηση ώστε να αποφεύγονται τέτοια απαράδεκτα ιατρικά λάθη. Γιατί για τέτοια πρόκειται. Ακόμη κι αν ο αιμοδότης δε γνωρίζει πως ίσως να είναι φορέας του ιού, επιβάλλεται οι ειδικοί να διενεργούν τις απαραίτητες εξετάσεις αμέσως μετά την αιμοληψία προτού το αίμα αυτό αποθηκευθεί για όποια μελλοντική χρήση. Ή μήπως μία «τρέλα», όπως το τατουάζ ή το piercing, κάποιοι δεν την πλήρωσαν πολύ ακριβότερα απ’ όσα έβγαλαν εκείνη τη στιγμή από το πορτοφόλι τους;
Ας ξαναγυρίσω, όμως, στο θέμα της μετάδοσης μέσω της σεξουαλικής επαφής. Το σεξ είναι απόλαυση, μόνο όταν ΠΡΟ-ΣΕ-ΧΕΙΣ, όμως. Είναι κρίμα η μία βραδιά ευχαρίστησης να είναι το εφαλτήριο μίας δυσάρεστης κατάστασης. Κι είναι ανευθυνότητα το «δε φοράω προφυλακτικό, γιατί μειώνει την ευχαρίστηση». Το σεξ δεν είναι μόνο η στιγμή που ένα ζευγάρι περνάει καλά. Την ίδια στιγμή οφείλεις να σεβαστείς τον άλλον, οφείλεις να σεβαστείς τη ΖΩΗ του. Κι εξυπακούεται πως πρωτίστως οφείλεις εσύ να σεβαστείς το εαυτό σου.
Τέλος προς όσους αντιδρούν σπασμωδικά όταν ακούσουν πως κάποιος στο περιβάλλον τους πάσχει από AIDS, θα ήθελα να σας φέρω στο μυαλό – αν έτυχε να την παρακολουθήσετε – μία σκηνή από το τελευταίο επεισόδιο της κωμικής σειράς «Στο Παρά Πέντε». Εκεί ο Φώτης (Αργύρης Αγγέλου) συναντά την οροθετική Ζωή Παπαδογιάννη (Βάσω Γουλιελμάκη) για μία συνέντευξη. Τα βασικά κρύβονται στις λεπτομέρειες: ο Φώτης θα δεχθεί με χαρά το γλύκισμα που έφτιαξε η Ζωή με τα χεράκια της και δε θα ενοχληθεί που βάζει παγάκια στον καφέ του με τα γυμνά της χέρια. Πού θέλω να καταλήξω;
Μην αποκλείετε αυτούς τους ανθρώπους και μην τους καταδικάζετε. Κατ’ αρχήν, αν ενημερωθείτε σωστά, θα δείτε πως το AIDS δε μεταδίδεται με χειρονομίες όπως αυτή. Και κυρίως, έχετε κατά νου πως η επιστήμη, όσον αφορά τους ασθενείς του AIDS, έχει κάνει τέτοια βήματα ώστε να μπορούν να ζήσουν μία φυσιολογική ζωή. Είναι κοινωνικό έγκλημα αυτά τα άτομα να βιώνουν την απόρριψη.
Το δικό μου τρίπτυχο για τη μέρα του AIDS; «Ενημερώσου, προφυλάξου, στήριξε».
