Η Ρίτα Αντωνοπούλου είναι μία πολυτάλαντη προσωπικότητα. Δεκατέσσερα χρόνια τώρα έχει ερμηνεύσει τραγούδια ορόσημα και σε κάθε της εμφάνισή καταπλήσσει συναισθηματικά το κοινό με τις φωνητικές και εκφραστικές της δυνατότητες. Το ταλέντο της αυτή την φορά συνδυάζετε με τον Γιώργο Ανδρέου σε μία πολυαναμενόμενη δουλειά και από τις δύο πλευρές. Είναι μητέρα, κοινωνικοπολιτικά ανήσυχη, έχει πάθη, επιδιώκει ένα καλύτερο αύριο και ερμηνεύει σχεδόν βιωματικά το νέο τους δίσκο…
Νιόβη Αναζίκου: Το “ Ζωή μου μην αργείς” είναι η πρώτη σας δισκογραφική συνεργασία με τον Γιώργο Ανδρέου, όπου ενσαρκώνετε μία γυναίκα που βιώνει το αστικό τοπίο. Πείτε μας λίγα λόγια γι αυτή την συνεργασία.
Ρίτα Αντωνοπούλου : Ευτυχώς με βρήκα πολύ μέσα στους στίχους, ίσως ήταν και ο λόγος που με διάλεξε ο Γιώργος. Ένιωσε ότι ενσαρκώνω ακριβώς αυτή την γυναίκα που είχε στο μυαλό του για να πει αυτά τα τραγούδια. Η οποία είναι μάνα, ερωμένη, φίλη, οτιδήποτε μπορεί να γίνει μία γυναίκα μέσα στο περιβάλλον, μία σύγχρονη γυναίκα.
Όταν άκουγα τα πρώτα τραγούδια, μόλις έφτασα στο “Μάνα” σοκαρίστηκα, έβαλα τα κλάματα, θυμάμαι ότι παράλληλα με το σοκ μου, είπα δεν θέλω να ακούσω τίποτα άλλο και αυτό δεν θέλω να το πει κανένας άλλος, μόνο εγώ. Τον πήρα αμέσως τηλέφωνο και του λέω ναι. Το παιδί αλλάζει εντελώς όλη σου την ζωή και πρακτικά γιατί ξαφνικά δεν είσαι εσύ το κέντρο του κόσμου, προέχει ένας άλλος άνθρωπος που σε έχει απόλυτη ανάγκη. Ακόμη και η αγάπη που την έχουμε εύκολα ξεστομίσει από τότε που απέκτησα την Φαίδρα έχει άλλο νόημα. Όσο για τα τραγούδια επειδή ήμασταν στο στούντιο δύο χρόνια, κάποια αλλάξανε μορφή, δηλαδή εξελισσόταν μαζί με την καλλιτεχνική σχέση που αναπτύσσαμε και γεννιόντουσαν καινούργια πράγματα. Ήξερα το άκουσμα των μελωδιών του Γιώργου και αυτός ήταν ο λόγος που αρχικά δεν πίστευα ότι θα με διάλεγε για ερμηνεύτρια. Θεωρούσα ότι με έχει καταχωρημένη πιο δωρική, πιο επιθετική ως τραγουδίστρια με την συνεργασία μου με τον Θάνο και με τα τραγούδια που έχω πει. Έκανα λάθος και οι δύο σε αυτή την συνεργασία προσπαθήσαμε να πλησιάσουμε τον άλλον όσο περισσότερο γινόταν. Είμαστε ο εαυτός μας αλλά μαζί είμαστε κάτι καινούργιο και αυτό που βγήκε μέσα από την συνεργασία είναι σαν αποτύπωμα που μου έκανε πολύ καλό.
Νιόβη Αναζίκου: Το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου είναι αφιερωμένο στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο ενώ η κυκλοφορία του συνδυάστηκε χρονικά και με τον Νίκο Ρωμανό, ως ερμηνεύτρια πολλών πολιτικών τραγουδιών, ποια είναι η εικόνα σας για όλα αυτά;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Η τέχνη είναι το χνάρι που αφήνει πίσω ο άνθρωπος και η μουσική συνδέεται με γεγονότα, από την άλλη η τέχνη δεν είναι πανάκεια, ούτε θα δώσει την λύση, ούτε θα φέρει την ευμάρεια πάνω στον πλανήτη. Απλά έχει την μοναδικότητα να εμψυχώνει και να ενώνει ανθρώπους με ένα πολύ ελεύθερο τρόπο. Σχετικά με τον Γρηγορόπουλο και τώρα με τον Ρωμανό δεν ξέρω που να πρωτοσταθώ. Θεωρώ ότι εστιάζουμε τελείως λάθος ως κοινωνία. Συμβαίνει μία κρίση βαθιάς συνείδησης που έχει να κάνει με τον άνθρωπο και πρέπει να ξεχνάμε την ιδιότητα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να κατακρίνουμε και να βάζουμε στο στόχαστρο έναν άνθρωπο που τον αφήνεις να πεθαίνει και να μην σε ενδιαφέρει λόγω ιδιότητας. Γιατί να μας ενδιαφέρει το χρώμα, η καταγωγή του, η δουλειά της μάνας του; Ο άνθρωπος θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει, πρόκειται για ένα 20χρoνο παιδί που έκανε το σφάλμα. Ενώ όλοι αυτοί που μας έχουν κατακλέψει τόσα χρόνια δεν έχει πάει κάνεις τους φυλακή και να δοκιμαστεί με αυτό τον τρόπο. Κανένας δεν έχει ρισκάρει την ζωή του για μία επιθυμία ή για αυτό που πιστεύει. Ήθελε ο Ρωμανός να ξεγυμνώσει την κοινωνία – να ταράζει την μιζέρια και την βολικότητα της. Όμως ο κόσμος δεν θέλει να του φανερώνουμε πράγματα, δηλαδή ας πεθάνει να σκύψουμε το κεφάλι και να πάμε στην δουλειά γιατί αυτό μας βολεύει…
Νιόβη Αναζίκου: Τι κάνει ένα τραγούδι να αντέχει στο χρόνο, οι στίχοι;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Δεν ξέρεις τι θα αρέσει στον κόσμο. άλλο ποντάρεις και άλλο ξεχωρίζει. Παίζει σημαντικό ρόλο ο συνδυασμός του συνθέτη, οι στίχοι και ο ερμηνευτής. Όπως ο Θάνος που έχει αυτή την μαγεία και την μαγιά του δημιουργού που μπορεί να ξεσηκώνει και να συνεπαίρνει τον κόσμο με πολύ δύσκολα πράγματα. Πρέπει ο καλλιτέχνης να έχει μία διορατικότητα να βλέπει τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί στην κοινωνία και να κάνει ανάλογες δουλειές. Όταν ένα τραγούδι μιλάει για δυνατά γεγονότα ο κόσμος θα έρθει να σε ακούσει και νιώθεις ως τραγουδιστής ότι συμμετέχουν με όλο τους το είναι.
Τα ίδια τραγούδια ακούγονται διαφορετικά από παλιά, εξου και η προσφορά του καλλιτέχνη με τις επανεκτελέσεις, γιατί άλλο τους έλεγε τότε ο στίχος “Εσύ Ελένη και κάθε Ελένη….να πεθαίνεις για την Ελλάδα είναι άλλο κι άλλο εκείνη να σε πεθαίνει” και άλλο το 2014.
Νιόβη Αναζίκου: Σπουδάσατε γραφίστρια και οδηγηθήκατε επαγγελματικά στο τραγούδι, έχετε δηλώσει ότι ήρθαν όλα χωρίς να τα επιδιώξετε. Είναι στην περίπτωση σας αυτό που λέμε “το πεπρωμένων φυγείν αδύνατον”;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Από τα 18 μου ως τώρα έχουν συμβεί γεγονότα που πραγματικά δείχνουν ότι με κυνηγάει αυτό το μονοπάτι. Οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με την μουσική. Δεν υπήρχε καμία τέτοια πρόθεση από την οικογένεια μου, υπήρχε η διάθεση να μπω στο Πανεπιστήμιο ή και στο δημόσιο και θα ήταν πανευτυχείς. Όταν ο πατέρας μου άκουγε τους άλλους να λένε ότι το παιδί σου έχει ταλέντο στο τραγούδι ή την ηθοποιία, τους έπιανε παραδίπλα και τους έλεγε “σας παρακαλώ μην της λέτε τέτοια πράγματα”. Έτσι μου πέρασε στο υποσυνείδητο ότι είναι κάτι κακό άρα πρέπει να πιάσω μία πρωινή δουλειά και να κάνω άλλα πράγματα. Η μόνη διέξοδος καλλιτεχνικά ήταν η ζωγραφική, γιατί ήταν το μόνο που ίσως θα μπορούσαν να το αποδεχθούν αλλά κι εκεί θέλανε αρχιτεκτονική γιατί δεν το καταλάβαιναν εφόσον ήμουν καλή μαθήτρια γιατί επέλεξα την γραφιστική.
Το να γίνω τραγουδίστρια συνέβη μέσα από συγκυρίες, είχα βγει με φίλους κάπου που είχε ζωντανή μουσική και με ανέβασαν να πω ένα τραγούδι επειδή ένα παιδί είχε γενέθλια από την παρέα αλλά τελικά είπα πολλά, δεν με άφηναν να κατέβω και στο τέλος ήρθε η ιδιοκτήτρια με ένα φάκελο με χρήματα και μου είπε σε θέλω εδώ και αύριο. Όταν πήγα σπίτι δεν μπορούσα να κοιμηθώ, σκεφτόμουν πως θα το πω στους γονείς μου, ήμουν μόλις 18 χρονών. Ήταν ο πατέρας μου με την εφημερίδα και του λέω “θες καφέ” δεν του το ‘χα προτείνει πότε, απαντάει “ναι”, φαντάζομαι θα φοβήθηκε για τα χειρότερα και απλά του είπα την ιστορία. Λέω θέλω να πάω είπα, η απάντηση του ήταν “θα επισκεφτούμε σήμερα το μαγαζί να δω το χώρο και θα δούμε.” Κι έτσι ξεκίνησε…
Νιόβη Αναζίκου: Υπήρχε κάποιο συμβάν που σας εξέπληξε στην μέχρι τώρα πορεία σας;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Στο ξεκίνημα της καριέρας μου ήταν μία κοπέλα που δεν την γνωρίζω και δούλευε στην Athens voice η οποία ήξερε ένα φίλο μου. Του τηλεφώνησε και του λέει ότι ένας γνωστός της ψάχνει τραγουδίστρια. Δίνουμε ένα demo μου, όμως εκείνη δεν το παρέλαβε ποτέ αλλά το βρήκε ένας άλλος άγνωστος και το άκουσε που έτυχε να είναι γνωστός του Κραουνάκη. Μετά από λίγο διάστημα χτυπάει το τηλέφωνο μου και μου λέει η κοπέλα αυτή “θέλει να σου μιλήσει Κραουνάκης”. Επίσης πριν συνεργαστώ με τον Θάνο έλεγα ότι θα είμαι μαζί του πριν συμβεί, είχα μία βαθιά πίστη ότι ταιριάζω στην μουσική του που τελικά επιβεβαιώθηκε με την πολυετής συνεργασία μας. Τα περιστατικά με τέτοια “τύχη” είναι πολλά, όπου έβγαινα και υπήρχε ζωντανή μουσική χωρίς να με ξέρουν ή να κάνω κάτι, όπως καθόμουν ήταν σαν να υπνωτιζόταν ο τραγουδιστής και ερχόταν και μου έδινε το μικρόφωνο, δεν μπορώ να το εξηγήσω, βρισκόμουν πάντα με ένα μικρόφωνο στο χέρι και λέω δεν είναι τυχαίο….
Νιόβη Αναζίκου: Μέσα από τις σημαντικές συνεργασία σας τα δεκατέσσερα αυτά χρόνια, τι αποκομίσατε;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Είναι ένα τεράστιο σχολείο ο καθένας που έχω συνεργαστεί. Όταν είναι δημιουργοί τέτοιου βεληνεκούς, είναι δάσκαλοι θέλουν δεν θέλουν, είτε έχουν σκοπό να σου μεταδώσουν κάτι είτε όχι, αν εσύ θέλεις να πάρεις θα πάρεις.
Όλοι έχουν τις ιδιοτροπίες τους αλλά δεν είχα κάποιο πρόβλημα γιατί είμαι κι εγώ τέτοιος άνθρωπος. Έβλεπες την ιδιοτροπία στον χαρακτήρα του αλλά το δικαιολογούσες ως μία έκφανση αυτής της πολυσχιδούς προσωπικότητας που το παράγει κι αυτό. Ειδικά με τον Θάνο που τον ξέρω καλύτερα, οφείλω να καταθέσω ότι για την μουσική ευφυΐα την οποία είναι, είναι πολύ φυσιολογικός, απλός άνθρωπος και προσγειωμένος. Ένιωσα πιο δυνατή μέσα από αυτές τις δουλειές, αναπολώ τι μου έχει συμβεί και προσπαθώ να μην τα ξεχνάω, γιατί μπορεί να απογοητεύομαι με πράγματα και να θυμάμαι πως ήταν τότε, και με τι σιγουριά έλεγα θα τα καταφέρω.. Ήμουν πολύ σίγουρη για τις επιλογές μου, ειδικά για την συνεργασία μου με τον Θάνο, όπως και τώρα με τον Γιώργο, είχα επιθυμία να συνεργαστούμε όταν έμαθα το 2008 ότι ετοίμαζε καινούργια τραγούδια. Είχα ζηλέψει μέσα μου, έλεγα “ποια θα τα πεί” ήθελα να είμαι εγώ, με ένα τρόπο το είχα μέσα μου και το ήθελα, αναρωτιόμουν πως θα γίνει και τελικά συνέβη.
Νιόβη Αναζίκου: Είστε εκφραστική πάνω στην σκηνή και έχετε ερμηνεύσει σημαντικά τραγούδια, ξεχωρίζεται κάποια ιδιαίτερη στιγμή;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Οι μαγικές στιγμές είναι όταν τραγουδάω ζωντανά και νιώθω ότι ξορκίζομαι με την ερμηνεία, εκείνη την ώρα θέλω απλά να πω ευχαριστώ. Το κοινό σε αλλάζει, ακόμα κι ένα τραγούδι που το έχουμε “χιλιοπεί” κάποια στιγμή γίνεται διαφορετικό. Μου έχει συμβεί αυτό κάποιες στιγμές μέσα στα χρόνια και τις θυμάμαι όλες. Χαρακτηριστικά το χειμώνα του 2013 στο “Ρυθμό” σε μία παράσταση, είπα το “Καραντί” που το τραγουδάω από το 2006, ένιωσα σαν να μπήκε ο διάολος μέσα μου, πριν ξεκινήσω να τραγουδάω πήρα απόφαση είπα αυτό θα είναι διαφορετικό, δεν ξέρω τι μου συνέβη και μέχρι το τέλος του τραγουδιού ένιωθα παντού γύρω μου δονήσεις.
Νιόβη Αναζίκου: Δεν έχετε κάνει συνεργασία στην σκηνή με γυναίκα, είναι κάτι που θα το θέλατε;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Θα το ήθελα, ειδικά μία συνεργασία εκτός συνόρων γιατί ακούω πολύ ξένο στίχο. Εγχώρια δεν έχω κάποια συγκεκριμένη, αλλά έχω μελετήσει πολύ και θαυμάσει μέσα στα χρόνια την Χαρούλα Αλεξίου κι αν ήταν εν ζωή η Μαρία Δημητριάδη θα ήταν όνειρο.
Νιόβη Αναζίκου: Έχετε συμμετάσχει σε μιούζικαλ, αλλά και ως η κορυφαία του χορού στο “Ιφιγένεια εν Αυλίδι”. Είναι μέσα στα σχέδια σας να ασχοληθείτε περισσότερο με το θέατρο;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Έχω στα σχέδια μου να κάνω μουσική παράσταση. Θέλω ξανά να ασχοληθώ με το θέατρο γιατί διέκοψα τις σπουδές μου λόγω εγκυμοσύνης. Όσες φορές έχω βρεθεί σε θεατρική σκηνή, νιώθω ότι είναι διαφορετικό σανίδι από αυτό της μουσικής σκηνής. Αισθάνομαι σαν ένα μαγικό ραβδάκι να μου δίνει μία άλλη ιδιότητα που με διευρύνει σε νέες ιδέες, σαν να με απελευθερώνει και να με ντύνει με κάτι που να μπορώ να υποδυθώ κι αλλά πράγματα.
Ρίτα Αντωνόπουλου και Γιώργος Ανδρέου
Νιόβη Αναζίκου: Ο νέος σας δίσκος θα παρουσιαστεί στις 19 και 20 Δεκεμβρίου στο Φ.Ο.Υ. στον Υμηττό, πείτε μας τι να περιμένουμε από αυτές τις εμφανίσεις;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Ξεκινάμε τις παρουσιάσεις για την καινούργια μας δουλειά και όχι μόνο. Αποφασίσαμε να κάνουμε αυτές τις 2 κεντρικές εμφανίσεις στην Αθήνα στο Φ.Ο.Υ (Φιλοπρόοδος Όμιλος Υμηττού). Αισθάνομαι ότι έχει ένα κοινό νήμα που με ενώνει με κάποια πράγματα που είχε κάνει ο Θάνος Μικρούτσικος στο παρελθόν, γιατί εκεί είχε παρουσιαστεί η μουσική πράξη του Μπρεχτ. Υπήρξε μία παύση στη λειτουργικότητα του χώρου αλλά το ανέλαβαν ξανά από την Μικρή Άρκτο και θέλουν να το επαναφέρουν σαν το ιστορικό στοιχείο το οποίο ήταν.
Εμφανίζομαι παρέα με τον Γιώργο Ανδρέου και τον Στέργιο Γαργάλα στο βιολί, παρουσιάζοντας την νέα δουλειά ενώ το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος θα είναι πασίγνωστα τραγούδια και αγαπημένα του Γιώργου και από το δικό μου ρεπερτόριο με τον Θάνο όπως κι άλλα που αρέσουν και στους δύο, μέσα από φίλους δημιουργούς συνθέτες που ξέρουμε ότι αγαπάει ο κόσμος και θα τα δώσουμε με τον δικό μας τρόπο. Έπειτα θα συνεχίσουμε το ταξίδι στην Ελλάδα να γνωρίσει ο κόσμος τον νέο μας δίσκο. Είμαι πολύ αισιόδοξη γι αυτή την συνεργασία, είμαι σίγουρη πως όσοι έρθουν θα μείνουν όχι μόνο ευχαριστημένοι άλλα θα βιώσουμε κάτι μοναδικό και όταν νιώθω έτσι είμαι χαρούμενη γιατί ανυπομονώ να το μοιραστώ.
Νιόβη Αναζίκου: Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλετε να μεταδώσετε;
Ρίτα Αντωνοπούλου : Να κοιτάμε προς τα “μέσα”, να θυμηθούμε το παιδί που υπάρχει εκεί, γιατί θα καταλάβουμε ότι αποκλείεται να έλεγε τις ανοησίες που λέμε σήμερα, έχουμε ξεχάσει την ουσία.
Διαβάστε περισσότερα για τη Νιόβη Αναζίκου
