Τους τελευταίους καιρούς η τηλεοπτική μαγειρική σε μορφή ριάλιτι συνοψίζει την ανάγκη που έχουμε σαν κοινωνία να παρακολουθούμε από την κλειδαρότρυπα τους παίκτες/επίδοξους μάγειρες να παριστάνουν τους εαυτούς τους και να προσφέρουν την αγωνία τους βορά στον τηλεθεατή.
Σε μια εποχή που τα περισσότερα εστιατόρια στενάζουν από την οικονομική κρίση η ελληνική τηλεόραση, εμφανώς πανικόβλητη απ’ την κατάρρευση των διαφημιστικών εσόδων, ξαναζεσταίνει φαγητά και σκαρώνει πρόχειρα πιάτα τύπου junk food.
Η μαγειρική σε αυτά τα είδους ριάλιτι δεν παρουσιάζεται σαν φυσική τέχνη, σαν χαρά δημιουργίας και συνεύρεσης ανθρώπων γύρω από ένα τραπέζι. Απεναντίας παρουσιάζεται σαν κούρσα ιπποδρόμου, ανταγωνισμού, κωλοπηλάλας, διαδικασίας που στάζει «αίμα, δάκρυα και ιδρώτα». Και οι επίδοξοι μάγειρες κολλάνε five, μπήγουν τα κλάματα-όχι απαραίτητα από το καθάρισμα κρεμμυδιών- και κραυγάζουν Yeeeees!
Συνεπώς το μαγείρεμα δεν αποσκοπεί στο τραπέζωμα και στο συντρώγειν, αλλά σε ένα πιάτο που είναι διαρκώς στημένο και υπό διαρκή κρίση. Κανένας δεν περιμένει να ακούσει «Γεια στα χέρια σου», όλοι περιμένουν με αγωνία την βαθμολόγηση, κανένας δεν ευχαριστιέται το φαί, όλοι τρέχουν να κατακτήσουν το πολυπόθητο αστέρι.
Δεν θα το παίξω “Κινέζος” , στήνομαι κι εγώ μπροστά στην οθόνη και παρακολουθώ! Και προβληματίζομαι. Με τον εαυτό μου.
