συγγραφέας

Λιάνα Δενεζάκη: “Όσο πιο μεγάλα είναι τα παιδιά που ονειρεύονται, τόσο το καλύτερο για τον κόσμο μας!”

written by The K-magazine

Είναι επικοινωνιακή, υπερδραστήρια και πετυχημένη στο χώρο της! Η βραβευμένη συγγραφέας και εικονογράφος, Λιάνα Δενεζάκη μας ξεναγεί στον δικό της παραμυθένιο κόσμο, μοιράζεται μαζί μας τις εμπειρίες της και μας εξηγεί τους λόγους που δεν πρέπει να σταματάμε να ονειρευόμαστε!

Χριστίνα Κόμπου: Πιστεύετε ότι κάποιος γεννιέται ή γίνεται συγγραφέας;
Λιάνα Δενεζάκη: Η φαντασία είναι κάτι που μπορεί να διδαχτεί, δεν είναι κάτι που ή το’ χεις ή δεν το ’χεις, όπως πιστεύουν αρκετοί. Είναι όπως η γνώση. Θεωρητικά, όλοι μπορούμε να πάμε στο πανεπιστήμιο και να γίνουμε επιστήμονες, ανεξάρτητα από το αν θα κατανοήσουμε τα μυστικά του Σύμπαντος με τον τρόπο που το έκανε ο Γαλιλαίος, ο Νεύτωνας ή ο Αριστοτέλης. Αντίστοιχα, είναι δυνατόν να πούμε ότι όλοι μπορούμε να εκφραστούμε μέσα από τη μουσική, το χορό, το γράψιμο ή τη ζωγραφική. Αν και αυτό δεν σημαίνει πως όλοι μπορούμε να γράψουμε όπως ο Ντοστογιέφσκι ή να συνθέσουμε την Ενάτη του Μπετόβεν.

Χριστίνα Κόμπου: Εσείς πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων;
Λιάνα Δενεζάκη: Είχα έναν μαγικό παππού, που ζωγράφιζε πολύ. Δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να μου λέει ξανά και ξανά πως η φαντασία είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε. Τον πίστεψα, κι έτσι έμαθα να εκφράζομαι κι εγώ μέσα από τα χρώματα. Αργότερα, δοκίμασα να το κάνω και μέσα από τις λέξεις. Ήρθε φυσικά.

Χριστίνα Κόμπου: Μέχρι σήμερα έχετε γράψει 17 παιδικά βιβλία, που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη, κι έχετε εικονογραφήσει περισσότερα από 150 βιβλία πολλών εκδοτικών οίκων. Η λογοτεχνία εκφράζει τον ψυχισμό ενός παιδιού;
Λιάνα Δενεζάκη: Η αλήθεια εκφράζει πάντα τα παιδιά και αγγίζει την ψυχή τους. Ειδικά όταν προέρχεται από τον κόσμο του παραμυθιού, για να τους δείξει ότι μπορούν να τα καταφέρουν, όσο δύσκολες και αν είναι οι περιστάσεις.

Χριστίνα Κόμπου: Πόσο δύσκολο αναγνωστικό κοινό είναι τα παιδιά;
Λιάνα Δενεζάκη: Είναι δύσκολο μόνο όταν δεν το προσεγγίζεις με ειλικρίνεια ή όταν προσπαθείς να το διδάξεις.

Χριστίνα Κόμπου: Θεωρείτε ότι το βιβλίο έχει παραγκωνιστεί λόγω της τεχνολογίας και του διαδικτύου;
Λιάνα Δενεζάκη: Πιθανόν, όμως αυτό δεν μειώνει την αξία του και την απόλαυση που προσφέρει.

Χριστίνα Κόμπου: Από πού αντλείτε την έμπνευσή σας για τη δημιουργία των παραμυθένιων κόσμων σας;
Λιάνα Δενεζάκη: Από παντού! Οι παραμυθένιοι κόσμοι είναι γύρω μας, στα μάτια των παιδιών, στο γέλιο τους και στον τρόπο που βλέπουν και αντιλαμβάνονται κάθε τι καινούριο.

Χριστίνα Κόμπου: Τι λείπει από την εκπαίδευση σήμερα;
Λιάνα Δενεζάκη: Η φαντασία και η κριτική σκέψη.

Χριστίνα Κόμπου: Παράλληλα διδάσκετε λογοτεχνικό παιχνίδι στο Διαδραστικό Ευρωπαϊκό Σχολείο. Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα μέσα από το παιχνίδι;
Λιάνα Δενεζάκη: Το μότο του ΔΕΣ είναι «Αγαπώ να μαθαίνω», κι αυτό συμβαίνει! Εκεί η μάθηση περνάει μέσα από το παιχνίδι, και έτσι γίνεται βίωμα. Η περιέργεια, οι απορίες και η διάθεση για έρευνα είναι τα ζητούμενα.

Χριστίνα Κόμπου: Ποια είναι η ιστορία πίσω από το «Κάθε φορά… μια ιστορία»;
Λιάνα Δενεζάκη: Δεν είναι μία ιστορία, αλλά πολλές! Όλα ξεκίνησαν από μια ιδέα του Μάνου Κρόκου, να δημιουργήσουμε ένα παιχνίδι όπου τα παιδιά θα μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα μέσα από το λόγο και να φτιάξουν τους δικούς τους παραμυθένιους κόσμους. Έπειτα, το εικονογράφησα και εκδόθηκε από το Διάγραμμα, από δύο ανθρώπους που είχαν το ίδιο όραμα με εμάς, τον Χρήστο Κουτρουδίτσο και τη Δώρα Δρούλια. Έτσι γεννήθηκαν οι Μυθοπλάστες!

Χριστίνα Κόμπου: Τι είναι αυτό που κάνει ξεχωριστό το παιχνίδι;
Λιάνα Δενεζάκη: Ότι κάθε φορά προκύπτει και μια νέα ιστορία. Ποτέ δεν είναι ίδιο!

Χριστίνα Κόμπου: Πώς σας ήρθε η ιδέα για τα Dream boxes;
Λιάνα Δενεζάκη: Ήρθε σαν συνέχεια του «Κάθε φορά… μια ιστορία». Οι εικόνες γεννούν ιστορίες – και τι καλύτερο από το να συντροφεύουν οι ιστορίες αυτές τα παιδιά, λίγο πριν βυθιστούν στα όνειρά τους!

Χριστίνα Κόμπου: Τι δεν μπορεί να μπει σε ένα… «Κουτί ονείρων»;
Λιάνα Δενεζάκη: Οτιδήποτε αρνητικό. Τα Dreamboxes δημιουργήθηκαν από τον Μάνο Κρόκο κι εμένα για να μεταφέρουν στα σπίτια μας τη μαγεία του κινηματογράφου και των παραμυθιών και να ομορφύνουν τον κόσμο μας.

Χριστίνα Κόμπου: Τα όνειρα είναι μόνο για τα μικρά ή και για τα μεγάλα παιδιά;
Λιάνα Δενεζάκη: Όσο πιο μεγάλα είναι τα παιδιά που ονειρεύονται, τόσο το καλύτερο για τον κόσμο μας!

Χριστίνα Κόμπου: Ποιο είναι το μότο σας;
Λιάνα Δενεζάκη: “Αν μπορείς να το ονειρευτείς, μπορείς και να το κάνεις”, Walt Disney.

Η Χριστίνα Κόμπου είναι δημοσιογράφος στο “Πρωϊνό ΣΚ” και στο “JoyTv” και την ευχαριστούμε θερμά για τη συνεργασία.

15/02/2016 0 comment

Σαν σήμερα… γεννήθηκε ο Antoine de Saint-Exupéry

Και ποιος δεν έχει διαβάσει το «Μικρό Πρίγκιπα»; Ποιος δε συγκινήθηκε με την ιστορία του μικρού αγοριού που ήθελε να επιστρέψει στο τριαντάφυλλό του; Ποιος «τρελός» δε θέλει να μάθει την ιστορία του συγγραφέα αυτού του υπέροχου παραμυθιού που και σήμερα ακόμη το διαβάζουν και ξαναδιαβάζουν όλοι είτε στα δικά τους παιδιά, είτε σε αυτά που ζούνε ακόμα μέσα τους;

Ο Antoine de Saint-Exupéry γεννήθηκε στη Λυόν της Γαλλίας κι είναι γόνος μίας πραγματικά αριστοκρατικής οικογένειας. Συγκεκριμένα ήταν το τρίτο από τα πέντε παιδιά της Δούκισσας Marie de Fonscolombe και του Δούκα Jean de Saint-Exupéry, ο οποίος ήταν στέλεχος της Le Soleil, μίας από τις μεγαλύτερες μεσιτικής εταιρείας ασφαλίσεων. Σε ηλικία μόλις τεσσάρων ετών, ο Antoine χάνει τον πατέρα του εξαιτίας ενός εγκεφαλικού επεισοδίου, με το θάνατο να επηρεάζει την οικογένεια.

Ο Antoine είχε τρεις αδερφές κι έναν μικρότερο αδερφό, το François, ο οποίος πέθανε σε ηλικία 15 ετών από ρευματοειδή πυρετό όσο τα δύο αγόρια φοιτούσαν στο σχολείο Marianist College Villa St. Jean της Ελβετίας κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για το θάνατο του αδερφού του, ο Antoine θα χρησιμοποιήσει φράσεις που αργότερα θα δει ο κόσμος στο «Μικρό Πρίγκιπα»:

«… παρέμεινε ακίνητος για μία στιγμή. Δεν έκλαψε. Έπεσε τόσο απαλά όπως ακριβώς ένα νεαρό δέντρο»

Δύο χρόνια μετά, ο Antoine θα ήταν κι ο προστάτης της οικογενείας, καθώς ήταν ο μόνος άντρας που παρέμεινε.

Ανοίγοντας φτερά

Έπειτα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες για να εισαχθεί στη Ναυτική Ακαδημία, ο Antoine παρακολούθησε μαθήματα αρχιτεκτονικής στη Σχολή Καλών Τεχνών για δεκαπέντε μήνες, χωρίς πάλι να αποφοιτήσει. Το 1921 κατατάσσεται στο 2^ο Σύνταγμα του Ιππικού και μεταφέρθηκε στο Στρασβούργο. Εκεί ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα αεροπορίας, οπότε και του προτάθηκε να μεταφερθεί στη Γαλλική Αεροπορία, παραλαμβάνοντας την άδεια πιλότου ενόσω υπηρετούσε στο 37^ο Σύνταγμα Μάχης στην Καζαμπλάνκα, στο Μαρόκο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο 34^ο Σύνταγμα Αεροπορίας στο Le Bourget λίγο έξω από το Παρίσι, αλλά εξαιτίας ενός τραυματισμού σε συντριβή που θα μπορούσε να του κοστίσει τη ζωή και κατόπιν επιμονής της οικογένειας της τότε μνηστής του και μελλοντικής συγγραφέως Louise Lévêque de Vilmorin, κι άφησε τις πτήσεις για να δουλέψει σε γραφείο.

Το 1926 κι έχοντας τελικά διαλύσει τον αρραβώνα του, ο Antoine de Saint-Exupéry ξεκίνησε πάλι να πετάει και μάλιστα έγινε ένας από τους πρωτοπόρους των ταχυδρομικών πτήσεων, σε μία περίοδο που δεν υπήρχαν αρκετά αεροσκάφη για να εξυπηρετήσουν την ανάγκη αυτή. Εργάστηκε για την Aéropostale εκτελώντας τα δρομολόγια για Τουλούζ και Ντακάρ, ενώ ακόμη ανέλαβε κι υπεύθυνος του αεροδρομίου Cape Juby στο Ισπανικό τμήμα του Νότιου Μαρόκο στη Σαχάρα. Καθήκον του ήταν η διαπραγμάτευση της απελευθέρωσης των πιλότων που πιάνονταν αιχμάλωτοι από τους Moors. Αυτή του η δραστηριότητα του χάρισε και το βραβείο της Λεγεώνας της Τιμής από τη Γαλλική Κυβέρνηση.

Το 1929 ο Antoine de Saint-Exupéry μεταφέρεται στην Αργεντινή κι εργάζεται για τις αερογραμμές Aeroposta Argentina, όπου παρακολουθεί τις πορείες πτήσης στη Νότιο Αμερική, αναλαμβάνει συμφωνίες και περιστασιακά εκτελεί δρομολόγια για αλληλογραφία αλλά και για αναζήτηση καταρριφθέντων πιλότων. Μάλιστα αυτή η πτυχή της ζωής του αναφέρεται στην ταινία του Jean-Jacques Annaud «Wings of Courage» που προβλήθηκε στο IMAX.

Πριν το «Μικρό Πρίγκιπα»

Το 1926, τη χρονιά, δηλαδή που επέστρεψε ως ιπτάμενος, εκδίδεται από το περιοδικό Le Navire d’ Argent η σύντομη ιστορία του Saint-Exupéry «Ο Αεροπόρος». Πρόκειται για την αρχή του δείγματος γραφής με τις παρομοιώσεις που θα τον έκανε μετέπειτα διάσημο κι είναι το πρώτο κεφάλαιο των ιστοριών ενός φανταστικού Γάλλου πιλότου, του Jacques Bernis, οι οποίες αποτελούν τη σειρά «Un Sens à la Vie», η οποία εκδόθηκε μετά θάνατον του Saint-Exupéry το 1956.

To 1929 κι ενόσω o Saint-Exupéry εκτελεί τα δρομολόγια Καζαμπλάνκα – Ντακάρ, εκδίδεται το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Courrier Sud», ξεκινώντας έτσι παράλληλα και τη δημοσιογραφική του καριέρα. Πρόκειται για ένα βιβλίο χωρισμένο σε τρία μέρη που αφηγείται την ιστορία της εξαφάνισης ενός πιλότου στη Σαχάρα.

Δύο χρόνια μετά εκδίδεται το «Vol de Nuit», το οποίο κι εκτόξευσε τη φήμη του Saint-Exupéry ως συγγραφέα. Κι αυτό γιατί ήταν η πρώτη του δουλειά που τον καθιέρωσε παγκόσμια και που του χάρισε το βραβείο Femina. Το βιβλίο βασίζεται στις εμπειρίες που αποκόμισε κατά τη θητεία του στην Aeroposta Argentina και πραγματεύεται την ιστορία του Fabien, ενός Γάλλου πιλότου που το αφεντικό του του αναθέτει μία βραδινή πτήση παρά τις επικίνδυνες καιρικές συνθήκες.

Την ίδια χρονιά παντρεύεται την Consuelo Suncin, μία συγγραφέα και καλλιτέχνη με καταγωγή από το Ελ Σαλβαδόρ και δις (!) χήρα. Μαζί της ο Antoine de Saint-Exupéry έχει μία σχέση αγάπης και μίσους. Πολλές φορές έφυγε μακριά της και ξαναγύρισε κοντά της, καθώς για εκείνον ήταν η μούσα του και παράλληλα η πηγή κάθε του αγωνίας. Πολλοί μάλιστα υποστηρίζουν πως ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το χαρακτήρα του Τριαντάφυλλου στο «Μικρό Πρίγκιπα» από τη μικροκαμωμένη γυναίκα με το μποέμ στυλ και την εκρηκτική προσωπικότητα. Φυσικά αυτή η θυελλώδης σχέση έκανε τον Saint-Exupéry να ταξιδεύει συχνά και να εμπλέκεται σε διάφορες ερωτικές σχέσεις, με την πιο γνωστή να είναι εκείνη με την Hélène de Vogüé, η οποία μετά το θάνατό του ήταν η εκτελέστρια της λογοτεχνικής κληρονομιάς του συγγραφέα, ενώ ακόμη έγραψε τη δική της βιογραφία για εκείνον υπό το ψευδώνυμο Pierre Chevrier.

Στο μεταξύ και μέχρι το 1943, χρονιά που έφυγε για τη Βόρειο Αφρική στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου με τον Αμερικανικό Στρατό, ο Saint-Exupéry έγραψε την σειρά αυτοβιογραφιών «Terre des Hommes» (1939), όπου ο συγγραφέας αφηγείται στιγμιότυπα από την εποχή που εργαζόταν για την Aeropostale, και πιο συγκεκριμένα στο ατύχημα που είχε με το συγκυβερνήτη του και μηχανικό André Prévot στη Σαχάρα το 1935 στην προσπάθειά τους να σπάσουν το ρεκόρ ταχύτητας εκτελώντας το δρομολόγιο Παρίσι – Σαϊγκόν και να κερδίσουν το έπαθλό των εκατόν πενήντα χιλιάδων φράγκων. Για τρεις μέρες έβλεπαν αντικατοπτρισμούς, ενώ παραλίγο να χάσουν τη ζωή τους εξαιτίας της δίψας, μέχρι που την τέταρτη μέρα τους βρήκε ένας Βεδουίνος, ο οποίος και τελικά τους έσωσε. Μάλιστα, η συντριβή του αεροσκάφους των δύο αντρών ήταν κι η βάση της αρχής της ιστορίας του «Μικρού Πρίγκιπα».

Το 1940 και μετά τη γερμανική εισβολή στη Γαλλία, ο Saint-Exupéry εξορίστηκε στη Βόρειο Αμερική, όπου προσπάθησε να πείσει τους Αμερικανούς πως έπρεπε να δώσουν κι εκείνοι τη μάχη ενάντια στο Ναζισμό. Όσο έζησε στην Αμερική έγραψε κι εξέδωσε το «Pilote de Guerre», όπου ο συγγραφέας ανακαλεί τις εμπειρίες του όταν πετούσε με τη Γαλλική Πολεμική Αεροπορία και συγκεκριμένα για την αναγνωριστική – κι αιματηρή – αποστολή πάνω από την πόλη Arras της Βόρειας Γαλλίας.

Ο Μικρός Πρίγκιπας

Προτού φύγει για το Αλγέρι και με αφορμή τα πολεμικά τεκταινόμενα, ο Saint-Exupéry έψαχνε έναν τρόπο να διοχετεύσει όλες του τις απορίες για τον «κόσμο των ενηλίκων», ενώ παράλληλα επιζητούσε έναν τρόπο να βρει εσωτερική γαλήνη. Τότε είναι που του έρχεται στο μυαλό κι η ιστορία ενός μικρού αγοριού που φτάνει στη Γη από έναν αστεροειδή, το Β-612, το οποίο εκδηλώνει όλη του την περιέργεια για τον κόσμο των «μεγάλων». Παρά το γεγονός πως ο «Μικρός Πρίγκιπας» θεωρείται κατά βάση ένα παιδικό βιβλίο, πολλές κριτικές το θεωρούν ως αλληγορία για τις αναζητήσεις κι ανησυχίες του συγγραφέα, ενώ πολλοί υποστηρίζουν πως ο Μικρός Πρίγκιπας είναι ο ίδιος ο Saint-Exupéry. Όσο για τα σκίτσα που υπάρχουν στο βιβλίο, είναι κι αυτά δημιουργίες του de Saint-Exupéry.

Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι το τρίο κατά σειρά βιβλίο με τις περισσότερες μεταφράσεις στον κόσμο, ενώ ακόμα και σήμερα πωλούνται περίπου δύο εκατομμύρια αντίτυπα ετησίως.

Η εξαφάνιση

Τον Απρίλιο του 1943, ο Saint-Exupéry φεύγει για τη Βόρειο Αφρική για να πολεμήσει μαζί με τους συμμάχους σε μία βάση στη Μεσόγειο. Εκεί προσπάθησε πολλές να λάβει το αξίωμα του διοικητή, με την ηλικία να είναι το μόνο εμπόδιο, καθώς ήταν οκτώ χρόνια μεγαλύτερους από τους πιλότους που αναλάμβαναν τις επιχειρήσεις. Τελικά η αίτησή του έγινε δεκτή από τον τότε στρατηγό και μετέπειτα πρόεδρο των ΗΠΑ, Dwight Eisenhower. Εξακολούθησε να αναλαμβάνει πτήσεις παρά τα προβλήματα υγείας εξαιτίας των πολλών συντριβών που είχε στο παρελθόν, ενώ παράλληλα αφιέρωνε χρόνο στο διάβασμα και τη συγγραφή (πάντα όταν πετούσε είχε κι ένα τετράδιο). Μάλιστα μία φορά καθυστέρησε για μία ώρα την άφιξή του στο αεροδρόμιο – προς αγανάκτηση των συναδέλφων του – για να ολοκληρώσει ένα μυθιστόρημα.

Εξαιτίας, όμως, κάποιων υπονοιών του τότε Στρατηγού κι έπειτα προέδρου της Γαλλίας Charles de Gaulle, πως ο Saint-Exupéry συνεργαζόταν με τη Γερμανία, ο συγγραφέας άρχισε να πίνει με αποτέλεσμα η ψυχική αλλά κι η σωματική του υγεία να επιδεινωθούν, με αποτέλεσμα να είναι ένα βήμα πριν την κατάθλιψη και να αμφισβητείται η ικανότητά του για να αναλάβει πτήσεις.

Η τελευταία αποστολή του Saint-Exupéry ήταν να συγκεντρώσει πληροφορίες για τις κινήσεις των Γερμανών στο Rhône της Νοτιοανατολικής Γαλλίας. Έτσι στις 31 Ιουλίου του 1944 έφυγε άοπλος με ένα P-38 από τη βάση στην Κορσική, αλλά δεν επέστρεψε, ανησυχώντας έτσι τους συντρόφους του. Η είδηση της εξαφάνισής του έγινε πρωτοσέλιδο στον κόσμο, ενώ βάσει της μαρτυρίας μίας γυναίκας, σύμφωνα με την οποία είδε ένα αεροσκάφος να συντρίβεται στην ακτή του Carqueirrane έξω από την Τουλόν, βρέθηκε ένα πτώμα με τα χαρακτηριστικά της Γαλλικής Αεροπορίας στη στολή λίγες μέρες μετά ανατολικά του αρχιπελάγους Frioul έξω από τη Μασσαλία.

Στην πάροδο των χρόνων βρέθηκαν διάφορά αντικείμενα που ανήκαν στον Saint-Exupéry, όπως ένα βραχιόλι με τα ονόματα του συγγραφέα και της συζύγου του το 1998 από έναν ψαρά στη Μασσαλία καθώς και το 2000 και το 2004 συντρίμμια του P-38, του σκάφους που πετούσε ο Saint-Exupéry όταν εξαφανίστηκε. Επίσης η υπόθεση έγινε αντικείμενο πολλών ερευνών προκειμένου να αποκαλυφθούν τα αίτια του δυστυχήματος.

Παρά το τραγικό τέλος του, όμως, ο Antoine de Saint-Exupéry άφησε μία πολύ σημαντική κληρονομιά στον κόσμο. Αρκεί μία μικρή έρευνα τόσο για τα έργα του που έγραψε όσο ζούσε, αλλά κι όσα εκδόθηκαν μετά θάνατον, και πρόκειται για μία μεγάλη λίστα. Μία κληρονομιά που περνά και θα εξακολουθεί να περνά από γενιά σε γενιά. Με πιο σημαντική εκείνη του κάθε αντιτύπου του «Μικρού Πρίγκιπα» για να μας θυμίζει πού και πού πόσο ωραία είναι η ζωή όταν επιλέγεις κάποιες φορές να τη δεις με τα μάτια του παιδιού που ζει μέσα σου.

29/06/2015 0 comment

ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Μπάρες δημητριακών με κινόα, από τη Θέμιδα Καρδιόλακα

written by The K-magazine

Μετά την πρωινή συνέντευξη, μπορείτε να πάρετε μία γεύση από τα υπέροχες συνταγές που προτείνει η Θέμις Καρδιόλακα, μέσα από τα βιβλία της και το blog της, mamaknows.gr …

Τι χρειαζόμαστε: (για 8 μπάρες)
 2 κούπες νιφάδες κινόας
 1 κούπα ώριμες λιωμένες μπανάνες
 ½ κούπα σταγόνες σοκολάτας
 ½ κούπα καρύδια, τριμμένα
 2 κ.γλ. εκχύλισμα βανίλιας
 ¼ κ.γλ. αλάτι
 ¼ κ.γλ. κανέλα
 2 κ.σ. αραβοσιτέλαιο

Tι κάνουμε:
 Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς.
 Σε ένα μπολ ανακατεύουμε όλα τα υλικά μαζί.
 Απλώνουμε σε ένα μικρό ταψάκι ένα αντικολλητικό χαρτί ψησίματος.
 Απλώνουμε ομοιόμορφα το μείγμα επάνω στο χαρτί με τα χέρια μας, πιέζοντάς το ελαφρά.
 Ψήνουμε για 25-30 λεπτά ή μέχρι να ροδίσει.
 Το τοποθετούμε πάνω σε μία σχάρα μέχρι να κρυώσει εντελώς. Το κόβουμε σε 8 ορθογώνιες μπάρες.

TIP: Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε φουντούκια αντί καρύδια.

11/05/2015 0 comment

Θέμις Καρδιόλακα, η συγγραφέας παιδικών βιβλίων διατροφής που πρέπει να γνωρίσετε!

Η Θέμις Καρδιόλακα είναι μία δυναμική γυναίκα με πολλές ικανότητες και ακόμα περισσότερα ταλέντα. Γράφει βιβλία με συνταγές για παιδιά και ιδιαίτερες περιπτώσεις, μαγειρεύει ακατάπαυστα, είναι πολύ σωστή μαμά,έχει το δικό της blog, το Mamaknows.gr και κάνει απεριόριστα σχέδια για το μέλλον!

Είχα δει το βιβλίο της “Μαμά δεν τρώω πράσινα” στα ράφια των βιβλιοπωλείων και μου είχαν μιλήσει γι’ αυτό μαμάδες που αντιμετώπιζαν προβλήματα με τα παιδάκια τους που δεν έτρωγαν λαχανικά. Μας σύστησε σε ένα πάρτυ η Εύη Σταθάτου και μετά κολλήσαμε… Δεν ξέρω πως και γιατί αλλά είναι από τις γυναίκες με πολύ έντονη προσωπικότητα, που δεν σε τρομάζουν αντιθέτως θέλεις να “εξερευνήσεις” τι κρύβεται πίσω από αυτό το έξυπνο βλέμμα και δυνατό γέλιο!

The K–magazine: Συγγραφέας παιδικών βιβλίων διατροφής εδώ και 2 χρονια περίπου… Με τελείως διαφορετικό background… Πως το αποφάσισες;
Θέμις Καρδιόλακα: Όταν γέννησα το πρώτο μου παιδί, σταμάτησα να εργάζομαι. Μετά από 5 χρόνια στο σπίτι με αποκλειστική ενασχόληση το μεγάλωμα των παιδιών μου, αποφάσισα ότι πρέπει να κάνω κάτι, γιατί το είχα ανάγκη. Όταν έχεις συνηθίσει να εργάζεσαι, και μάλιστα πάνω σε κάτι το οποίο σου αρέσει και το σταματάς, κάποια στιγμή δεν αντέχεις. Θέλεις να ξεκινήσεις να ξανακάνεις πράγματα που να σε γεμίζουν και να σε αναπτύσσουν όχι μόνο προσωπικά (γιατί τα παιδιά αυτήν την ανάγκη στην ικανοποιούν στο 100%), αλλά και επαγγελματικά. Έτσι λοιπόν όταν η κόρη μου ξεκίνησε να πηγαίνει στο σχολείο και ξεκίνησα να κάνω παρέα με άλλες μαμάδες, αυτό το οποίο με ρωτούσαν διαρκώς ήταν το πώς η κόρη μου τρώει τόσα λαχανικά και φρούτα, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των υπολοίπων παιδιών. Μέχρι τότε δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι όντως υπήρχε (και υπάρχει) ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών που δεν τρώει λαχανικά. Μιλώντας ολοένα και με περισσότερες μαμάδες, συνειδητοποίησα ότι το ποσοστό των παιδιών που δεν τρώνε “πράσινα” είναι πάρα πολύ μεγάλο. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο γιος μου δεν τα έτρωγε πάρα πολύ, καθώς επίσης και με την αγάπη μου για τη μαγειρική, με έκαναν να ξεκινήσω τη συγγραφή του πρώτου μου βιβλίου “Μαμά, δεν τρώω πράσινα”, το οποίο ουσιαστικά δείχνει στις μαμάδες τρόπους για να καταφέρουν να εντάξουν στη ζωή των παιδιών τους τα λαχανικά.

The K–magazine: Τι το ιδιαίτερο έχει η παιδική διατροφή από αυτή των ενηλίκων;
Θέμις Καρδιόλακα: Η παιδική διατροφή είναι η βάση της διατροφής του ανθρώπου για τη μετέπειτα ζωή του. Άρα, το τι θα καταφέρουμε να ταΐσουμε το παιδί μας από μικρή ηλικία, αλλά και το τι διατροφικές συνήθειες θα του αναπτύξουμε κάνει το θέμα «παιδική διατροφή» από μόνο του άκρως ενδιαφέρον. Είναι ουσιαστικά σαν να θέλεις να χτίσεις ένα κάστρο από lego και να το φτιάξεις όσο το δυνατόν πιο γερό και στέρεο γίνεται, βγάζοντας μάλιστα απ’ έξω αν υπάρχουν και ελαττωματικά τουβλάκια.

The K–magazine: Πες μου καταρχήν για το πρώτο σου βιβλίο: “Μαμά, δεν τρώω πράσινα”. Το οποίο έχει πάει πάρα πολύ καλά!!!
Θέμις Καρδιόλακα: Η εμπειρία την συγγραφής του πρώτου μου βιβλίου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μία “μαγειρική έρευνα”, η οποία αναζητούσε τρόπους, τακτικές, υλικά, συνταγές, κόλπα για να καταφέρω να ταΐσω παιδιά λαχανικά.Και όταν λέω να ταΐσω, το εννοώ κυριολεκτικά.Μία “έρευνα” η οποία δεν έγινε σε θεωρητικό επίπεδο.Δεν ήμουνα μπροστά σε έναν υπολογιστή και έψαχνα να βρω πως θα μπορούσαν τα μικρά να φάνε το μπρόκολο ή το παντζάρι. Ήμουν μέσα στην κουζίνα, μαγείρευα και τάιζα.Τάιζα παιδιά φίλων τα οποία στην όψη και μόνο ενός πράσινου γυρνούσαν το κεφάλι τους από την άλλη πλευρά, τάιζα παιδάκια σε πάρτυ, τάιζα παιδάκια στην τάξη της κόρης μου.Γενικά τάισα πολλά παιδάκια.Και ανακάλυψα πολλά πράγματα ταΐζοντάς τα. Όλα αυτά, μαζί με δοκιμασμένες συνταγές κατέληξαν να γίνουν το “Μαμά, δεν τρώω πράσινα!” Ένα βιβλίο το οποίο όντως έχει πάει πολύ καλά, ακριβώς επειδή όχι μόνο περιέχει συνταγές δοκιμασμένες, αλλά –και για μένα αυτό είναι το σημαντικότερο- περιέχει συμβουλές για όλες αυτές τις ταλαίπωρες μαμάδες οι οποίες προσπαθούν να δώσουν στο μονάκριβό τους να φάει λίγο μπροκολάκι και το βλέπουν να καταλήγει στα σκουπίδια..

The K–magazine: Και μετά ήρθε η γλουτένη…Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το συγκεκριμένο τρόπο διατροφής;
Θέμις Καρδιόλακα: Όπως γράφω και στον πρόλογο του βιβλίου, η ιδέα του συγκεκριμένου θέματος προέκυψε έπειτα από την παρουσία μου σε ένα συνέδριο για την κοιλιοκάκη. Βρισκόμουν σε μία ιατρική διάλεξη, όταν ένα μικρό κορίτσι γύρω στα 9, η Δέσποινα (την οποία γνώρισα όταν εκδόθηκε το βιβλίο μου), που είχε κοιλιοκάκη ρώτησε πώς μπορεί να μη ζηλεύει τα άλλα παιδάκια που τρώνε όλα εκείνα τα φαγητά που εκείνο δε μπορεί να φάει.Δεν ήθελα και πολύ για να αποφασίσω να γράψω ένα βιβλίο για όλα αυτά τα παιδάκια.Για να μην έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα άλλα.

The K–magazine: Πες μας για το δεύτερο σου βιβλίο… Κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο….
Θέμις Καρδιόλακα: Το δεύτερό μου βιβλίο λέγεται “Όχι πια γλουτένη, μαμά” και περιλαμβάνει 63 καθημερινές και γρήγορες συνταγές χωρίς γλουτένη για παιδιά, αλλά και τους ανθρώπους εκείνους που είτε έχουν κοιλιοκάκη και απαγορεύεται η γλουτένη στην καθημερινή τους διατροφή, είτε για εκείνους που έχουν αποφασίσει να περιορίσουν την κατανάλωση της γλουτένης.

The K–magazine: Πόσο εύκολο είναι να προσαρμόσεις τη διατροφή σου και να μην περικλείεις τη γλουτένη;
Θέμις Καρδιόλακα: Το δύσκολο κομμάτι στο να ακολουθήσει κάποιος μία διατροφή χωρίς γλουτένη (θα κάνω μία παρένθεση εδώ και θα σου πω ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν δυσανεξία στη γλουτένη, ΔΕΝ κάνει να την αποκλείουν από τη διατροφή τους. Αν θέλουν να την περιορίσουν μπορούν, αλλά δεν κάνει να την αποκλείσουν), είναι στο κομμάτι που έχει να κάνει με το να τρώει έξω. Το να μαγειρεύεις χωρίς γλουτένη στο σπίτι σου είναι κάτι το οποίο –εύκολα ή δύσκολα- συνηθίζεται.Το να θέλεις να φας όμως έξω και να μη μπορείς λόγω της επιμόλυνσης, είναι αυτό το οποίο δυσκολεύει πολύ τους ανθρώπους με κοιλιοκάκη.Και για να καταλάβουμε τι εννοώ, θα σου δώσω ένα απλό παράδειγμα.Αν κάποιος που έχει δυσανεξία στη γλουτένη πάει σε ένα εστιατόριο και παραγγείλει να φάει ένα φιλέτο στη σχάρα με σαλάτα (φαγητό το οποίο δεν έχει γλουτένη), και το φιλέτο ψηθεί επάνω σε σχάρα στην οποία έχει ψηθεί μία πίτα (που έχει γλουτένη), τότε θα έχει πρόβλημα.Οπότε καταλαβαίνεις ότι δεν είναι κάτι εύκολο.

The K–magazine: Έχεις κάνει φιλίες μέσα από αυτή τη δουλειά; Ενασχόληση;
Θέμις Καρδιόλακα: Η αλήθεια είναι ότι μέσω της ενασχόλησής μου με τα βιβλία, αλλά και με το website μου (www.mamaknows.gr), έχω έρθει σε επαφή με πολύ κόσμο. Ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο λοιπόν, είχα την τύχη να συναναστραφώ με μερικούς ανθρώπους, οι οποίοι κατατάσσονται πλέον στον μικρό κύκλο αυτών που αποκαλώ εγώ “δικοί μου άνθρωποι”.

The K–magazine: Σε λίγες μέρες θα συμμετέχεις και στις μέρες γαστρονομίας στο μουσείο Μπενάκη! Περί τίνος πρόκειται;
Θέμις Καρδιόλακα:Οι Ημέρες Γαστρονομίας, που πραγματοποιούνται στο Μουσείο Μπενάκη, είναι μια διοργάνωση η οποία έχει ως στόχο να αναδείξει τη σύγχρονη γαστρονομίας αλλά και να λειτουργήσει και σαν μία εστία συνεύρεσης, συνεργασίας και δικτύωσης του σύγχρονου γαστρονομικού πολιτισμού.Στο πλαίσιο των Ημερών Γαστρονομίας, πραγματοποιούνται εκθέσεις παραγωγών, εκδηλώσεις γευσιγνωσίας, παρουσιάσεις, εκπαιδευτικά εργαστήρια, σεμινάρια κ.ά.

Φέτος, για πρώτη χρονιά, θα οι ημέρες γαστρονομίας θα φιλοξενήσουν ένα “μοναδικό «οικοσύστημα» γευστικών ιστοριών, εμπειριών και δημιουργίας με παιδική αύρα”.Στις 22, 23 και 24 Μαΐου, τα πρωινά του Μουσείου Μπενάκη θα έχουν στο πρόγραμμά τους αφηγήσεις, βιωματικά εργαστήρια, δια-δραστικά προγράμματα και μοναδικές εκδηλώσεις δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά.

Στις 23 και 24 Μαΐου θα έχω την χαρά να κάνω 2 σεμινάρια μαγειρικής για γονείς, τα οποία έχουν να κάνουν με τα βιβλία μου. Σας περιμένω εκεί!

The K–magazine: Επόμενα projects;Θα αφορούν πάλι τα παιδιά; Νέο βιβλίο;

Θέμις Καρδιόλακα: Για να σου είμαι ειλικρινής υπάρχουν project και μάλιστα περισσότερα από ένα. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι όλα έχουν να κάνουν με παιδιά. Α! Και ναι. Μπορώ επίσης να σου πω ότι αυτή τη στιγμή γράφεται το τρίτο μου βιβλίο. Stay tuned για περισσότερες λεπτομέρειες στο μέλλον ;)

Μπορείτε να βρείτε τη Θέμιδα Καρδιόλακα είτε μέσω facebook (μην ξεχάσετε να κάνετε like στη σελίδα της) είτε στο mamaknows.gr

ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗ ΣΥΝΤΑΓΗ ΠΟΥ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 17.30

11/05/2015 0 comment

Σαν σήμερα… γεννήθηκε η Βρετανίδα συγγραφέας Charlotte Brontë

Οι περισσότεροι από εμάς, στο άκουσμα του επιθέτου «Brontë», αυτόματα φέρνουμε στο νου τη συγγραφέα η οποία μας χάρισε τα «Ανεμοδαρμένα Ύψη», την Emily Brontë. Σήμερα, όμως, θα γνωρίσουμε την αδερφή της, Charlotte Brontë, η οποία είναι περισσότερο διάσημη για το βιβλίο της «Jane Eyre», ένα από τα πιο γνωστά μυθιστορήματα της κλασσικής λογοτεχνίας.

Η Charlotte Brontë γεννήθηκε στις 21 Απριλίου του 1816 στο Thornton, ένα μικρό χωριό κοντά στο Yorkshire της Αγγλίας κι ήταν το τρίτο από τα έξι παιδιά (πέντε κόρες: Maria, Elizabeth, Emily, Charlotte και Anne κι ένας γιος, ο Branwell) του ιερέα Patrick Brontë και της συζύγου του, Maria. Όταν η Charlotte ήταν πέντε ετών, η μητέρα της οικογένειας πέθανε από καρκίνο, με την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών να ανατίθεται στην αδερφή της , Elizabeth Branwell.

Το 1824 ο Patrick Brontë έστειλε τις τέσσερις κόρες του – εκτός της Anne – σε ένα εκκλησιαστικό σχολείο στο Lancashire. Οι συνθήκες, όμως στο σχολείο ήταν τόσο δυσμενείς, επηρεάζοντας την υγεία των κοριτσιών, με αποτέλεσμα η Maria κι η Elizabeth να πεθάνουν από φυματίωση την επόμενη χρονιά. Φυσικά οι θάνατοι των δύο κοριτσιών έκαναν τον πατέρα να απομακρύνει τις άλλες δύο του κόρες και να τις στείλει σε άλλο σχολείο.
Ούσα η μεγαλύτερη πλέον από τα παιδιά του Patrick Brontë, η Charlotte έγινε και μητέρα για τα τρία αδέρφια της, ενώ ο δεσμός τους είχε οδηγήσει στο να δημιουργούν δικούς τους, φανταστικούς κόσμους και να τους περιγράφουν σε ιστορίες και ποιήματα, με πολλά από αυτά τα ανολοκλήρωτα χειρόγραφα να έχουν διασωθεί. Μέχρι το 1832 η Charlotte Brontë συνέχισε τις σπουδές της στο Roe Head στο Mirfield, ενώ το 1833 έγραψε και την πρώτη της ιστορία με τίτλο «The Green Dwarf» με το συγγραφικό ψευδώνυμο Lord Charles Albert Florian Wellesley. Το 1835 επέστρεψε στο Roe Head ως δασκάλα, όπου κι εργάστηκε για τρία χρόνια. Στη συνέχεια και μέχρι το 1841 εργάστηκε ως γκουβερνάντα για οικογένειες στο Yorkshire.

Το 1842 μετακόμισε στις Βρυξέλλες μαζί με την αδερφή της, Emily για να εργαστούν στο οικοτροφείο που διεύθυνε ο Constantin Héger μαζί με τη γυναίκα του, Claire, όπου Charlotte δίδασκε αγγλικά κι η Emily μουσική. Η διαμονή τους όμως ήταν αρκετά σύντομη, καθώς την ίδια χρονιά πέθανε η θεία τους, Elizabeth. Λίγο αργότερα η Charlotte γύρισε στις Βρυξέλλες για να επανέλθει στη θέση της δασκάλας στο σχολείο, μέχρι το 1844, χρονιά που επέστρεψε στο Yorkshire νοσταλγώντας το σπίτι της.

Το 1846 οι τρεις αδελφές χρηματοδοτούν την έκδοση μίας συλλογής των ποιημάτων τους με τα ψευδώνυμα Currer (Charlotte), Ellis (Emily) και Acton (Anne) Bell. Η Charlotte εξήγησε πως η επιλογή των ψευδωνύμων – με αυτά να παραπέμπουν περισσότερο σε ανδρικά ονόματα – δεν ήταν τυχαία, καθώς αν υπέγραφαν με τα πραγματικά τους ονόματα, θα έπρεπε να υποστούν την προκατάληψη που υπήρχε απέναντι στις γυναίκες συγγραφείς. Παρά το γεγονός πως από την ποιητική τους συλλογή πουλήθηκαν μόλις δύο αντίτυπα, οι αδερφές Brontë συνέχισαν απρόσκοπτα το συγγραφικό τους έργο.

Κατά τη διαμονή της στις Βρυξέλλες και με αφορμή το δέσιμο που είχε αναπτύξει με το διευθυντή του οικοτροφείου, η Charlotte Brontë είχε ξεκινήσει να εργάζεται πάνω στο χειρόγραφό της με τίτλο «The Professor» (μτφ.: «Ο Καθηγητής»). Αν και δεν παρουσιάστηκε κάποιο ενδιαφέρον από εκδοτικούς οίκους να το αναλάβουν, ένας εξ αυτών, ο Smith, Elder & Co. Εξέφρασαν την επιθυμία να δούνε περαιτέρω δουλειές του “Currer Bell”. Έτσι το 1847, εκδίδεται η «Jane Eyre» που πραγματεύεται την ιστορία μίας γκουβερνάντας που ερωτεύεται το μυστηριώδη εργοδότη της, κο Rochester, με το βιβλίο να βασίζεται και σε βιώματα της ίδιας της Charlotte Brontë από την περίοδο που εργάστηκε κι εκείνη ως γκουβερνάντα. Ο καινοτόμος χαρακτήρας του βιβλίου, που συνδύαζε νατουραλισμό και μελόδραμα έκαναν τη «Jane Eyre» άμεσα επιτυχία, με το βιβλίο να λαμβάνει διθυραμβικές κριτικές. Η παράλληλη, όμως έκδοσης του βιβλίου της Emily Brontë “Ανεμοδαρμένα Ύψη» και του «Agnes Grey» της Anne Brontë, ξεσήκωσαν υποψίες για την πραγματική ταυτότητα του “Currer Bell”, ενώ πολλοί που άρχισαν να πιστεύουν πως ο Bell ήταν στην ουσία γυναίκα άρχισαν να χαρακτηρίσουν τη γραφή «βάναυση». Παρ’ όλα αυτά η «Jane Eyre» συνέχισε να πουλά αντίτυπα και να χτίζει τη δική της φήμη.
Το 1848 ξεκινά να γράφει τη «Shirley» το δεύτερό της έργο, μόνο για να στη σταματήσουν τρεις θάνατοι στην οικογένεια. Η αρχή γίνεται με τον αδερφό της, τον Branwell, ο οποίος εξαιτίας του αλκοολισμού κι άλλων καταχρήσεων που υποψιαζόταν η Charlotte, πέθανε από βρογχίτιδα το Σεπτέμβριο του 1848. Δύο μήνες μετά πεθαίνει από φυματίωση η Emily και πέντε μήνες μετά από την ίδια ασθένεια η Anne. Μόνο μετά από αυτήν την τελευταία απώλεια η Charlotte Brontë συνέχισε με τη «Shirley», θεωρώντας τη συγγραφή ως έναν αποτελεσματικό τρόπο να διαχειριστεί το πένθος της. Η «Shirley» εκδίδεται τον Οκτώβριο του 1849 και, αντίθετα από τη «Jane Eyre», η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο και πραγματεύεται τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία της εποχής, ενώ δεν υπάρχει ο έντονος συναισθηματισμός της «Jane Eyre».
Η επιτυχία της «Jane Eyre» και τα συνεχή αιτήματα του εκδότη της να έρθει στο Λονδίνο, οδήγησαν στην αποκάλυψη της πραγματικής ταυτότητας του “Currer Bell”. Αυτό όμως δεν την εμπόδισε να ενσωματωθεί σε μεγαλύτερους λογοτεχνικούς κύκλους και να δημιουργήσει φιλίες με άλλους συγγραφείς, όπως την Elizabeth Gaskell, η οποία κι έγραψε τη βιογραφία της Charlotte Brontë μετά το θάνατό της.
Το 1853 εκδίδεται το τρίτο βιβλίο της Charlotte Brontë με τίτλο «Villette». Πρωταγωνίστρια είναι η Lucy Snowe η οποία μετακομίζει από την Αγγλία σε μία φανταστική πόλη της Γαλλίας για να εργαστεί ως δασκάλα, όπου και θα ερωτευτεί έναν άντρα με τον οποίο δε μπορεί να είναι ποτέ μαζί. Στη «Villete» η αφήγηση γίνεται και πάλι σε πρώτο πρόσωπο, όπως με τη «Jane Eyre», ενώ η Brontë χρησιμοποιεί και πάλι προσωπικά της βιώματα, αυτή τη φορά από την περίοδο που έζησε στις Βρυξέλλες. Αν και σύμφωνα με κριτικές το συγγραφικό στυλ δε χαρακτηρίστηκε πολύ «θηλυκό», η «Villete» κέρδισε κι εκείνη το αναγνωστικό κοινό.

Την επόμενη χρονιά παντρεύεται τον Arthur Bell Nichols, ο οποίος ήταν βοηθός του πατέρα της στην ενορία του Haworth, ο οποίος από καιρό της είχε εξομολογηθεί την αγάπη του. Παρά την αντίθεση του πατέρα της, καθώς ο Arthur δεν είχε περιουσία, η Charlotte ανέπτυξε ακόμη μεγαλύτερα αισθήματα για εκείνον και τελικά παντρεύτηκαν τον Ιανουάριο του 1854. Δυστυχώς η ευτυχία τους θα κρατούσε λίγο, καθώς στις 31 Μαρτίου του 1855, εξαιτίας της δύσκολης εγκυμοσύνης της Charlotte Brontë της προκαλούσε συνεχείς ζαλάδες κι εμετούς, με αποτέλεσμα να πεθάνει από αφυδάτωση κι υποσιτισμό. Το τελευταίο έργο που είδε το κοινό από εκείνη ήταν «Ο Καθηγητής», ο οποίος εκδόθηκε μετά το θάνατό της το 1857.

21/04/2015 0 comment

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Αμερικανός συγγραφέας James Ellroy

Σε κάθε πρόταση για DVD φροντίζω, όπως έχετε πιθανώς παρατηρήσει, να σας δίνω όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την εκάστοτε ταινία, όπως το από πού εμπνεύστηκε. Σήμερα σας παρουσιάζω το δημιουργό μίας από τις πιο γνωστές noir ταινίες του 20^ου αιώνα, τον άνθρωπο στου οποίου το έργο βασίστηκε το «L.A. Confidential».

Ο Lee Earle “James” Ellroy γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου του 1948 στην Καλιφόρνια κι είναι γιος της νοσοκόμας Geneva Odelia Ellroy και του λογιστή και – για ένα διάστημα – συμβούλου της Rita Hayworth – ναι, ναι, της «Gilda»!

Μέχρι να καταλήξει πως το μέλλον του ήταν η συγγραφή βιβλίων μυστηρίου, ο Ellroy έζησε μία πολυτάραχη ζωή από αρκετά νεαρή ηλικία. Η αρχή έγινε όταν η μητέρα του δολοφονήθηκε όταν εκείνος ήταν μόλις δέκα ετών, ενώ η υπόθεση παρέμεινε άλυτη, καθώς η αστυνομία δεν κατάφερε ποτέ να βρει το δράστη. Η τραυματική αυτή εμπειρία έκανε τον Ellroy να στραφεί στην πραγματική υπόθεση δολοφονίας της Elizabeth Short, η οποία έμεινε γνωστή ως «Μαύρη Ντάλια».

Η εξίσου ανεξιχνίαστη υπόθεση της «Μαύρης Ντάλιας», όμως, κάθε άλλο παρά βοήθησε τον Ellroy να αποδεχθεί το γεγονός της προσωπικής του τραγωδίας, πράγμα που τον οδήγησε στην κατάθλιψη. Παράτησε το σχολείο, κατατάχθηκε για ένα μικρό διάστημα στο στρατό, ενώ άρχισε και καταχρήσεις αλκοόλ και φαρμάκων. Πολλές φορές κατέληξε να μένει στους δρόμους ενώ έκανε και φυλακή για μικροκλοπές, διαρρήξεις και ληστείες. Μετά τη «θητεία» του στη φυλακή κι έπειτα από μία πνευμονία που πέρασε, κάπου εκεί ήρθε η «φώτιση» κι ο Ellroy έκοψε το ποτό και ξεκίνησε να δουλεύει ως caddy σε γήπεδα του γκολφ ενώ παράλληλα ξεκίνησε να γράφει.

Την εμπειρία του ως caddy ο Ellroy την αποτύπωσε στο πρώτο του μυστηρίου που εκδόθηκε το 1981 με τίτλο «Brown’s Requiem», το οποίο μεταφέρθηκε και στη μεγάλη οθόνη το 1998. Το 1982 εκδίδεται το δεύτερο βιβλίο με τίτλο «Clandestine», ενώ το 1984 ξεκινά την τριλογία Lloyd Hopkins, η οποία αποτελείται από τα βιβλία «Blood on The Moon», «Because the Night» και «Suicide Hill».

Το 1987 ξεκινά η τετραλογία «L.A. Quartet», η οποία τοποθετείται χρονικά τις δεκαετίες του ’40 και του ’50 και ξεκινάει με την υπόθεση που τον «στοίχειωσε» περισσότερο, μετά τη δολοφονία της μητέρας του. Η «Μαύρη Ντάλια» γίνεται το κεντρικό θέμα του πρώτου βιβλίου της σειράς, με τον Ellroy να χρησιμοποιεί την πραγματική ιστορία της δολοφονίας της Short εντάσσοντας στην πλοκή δύο φανταστικούς χαρακτήρες, τους ντετέκτιβ Dwight “Bucky” Bleichert και Lee Blanchard. Η «Μαύρη Ντάλια» μεταφέρθηκε επίσης στον κινηματογράφο το 2006 από τον Brian De Palma με πρωταγωνιστές τους Aaron Eckhart, Josh Hartnett και Scarlett Johansson. Δεύτερο στη σειρά έρχεται το «The Big Nowhere», όπου δύο ξεχωριστές υποθέσεις καταλήγουν τελικά να συνδέονται.

Τρίτο είναι το «L.A. Confidential» το οποίο μεταφέρθηκε το 1997 στη μεγάλη οθόνη, κερδίζοντας ένα Oscar διασκευασμένου σεναρίου και ένα βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου για την Basinger. Τη σειρά ολοκληρώνει το «White Jazz», όπου ένας βετεράνος αστυνομικός βρίσκεται στο επίκεντρο μίας εγκληματικής συνωμοσίας. Η σειρά των βιβλίων γίνεται αποδέκτης καλών κριτικών, καθιερώνοντας τον Ellroy ως «master» της noir-crime λογοτεχνίας.

Τρία χρόνια μετά την ολοκλήρωση του «L.A. Quartet» ο Ellroy ξεκινά μία καινούρια σειρά με τίτλο «Underworld USA Trilogy». Αυτή τη φορά η τριλογία καλύπτει ένα χρονικό πλαίσιο δεκαπέντε ετών, ξεκινώντας από το 1958 και φτάνοντας στο 1973 και χρησιμοποιεί μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα της Αμερικανικής ιστορίας. Συγκεκριμένα, το πρώτο βιβλίο με τίτλο «American Tabloid» χρησιμοποιεί ως «κορύφωση» τη δολοφονία του John F. Kennedy το 1963, το δεύτερο βιβλίο «The Cold Six Thousand» περιλαμβάνει τις δολοφονίες των Martin Luther King και Robert F. Kennedy και τέλος το τρίτο μέρος με τίτλο «Blood’s Α Rover» αναφέρεται στον πόλεμο του Βιετνάμ, το θάνατο του J. Edgar Hoover, το κίνημα «Black Power», τις δραστηριότητες της Μαφίας στη Δομινικανή Δημοκρατία αλλά και την άνοδο του Nixon στην Προεδρεία των ΗΠΑ. Η τριλογία εντυπωσιάζει, με αποτέλεσμα, το «Tabloid» να χαρακτηρίζεται από το TIME ως το βιβλίο της χρονιάς για το 1995, το δεύτερο βιβλίο γίνεται bestseller, ενώ και το τελευταίο μέρος της σειράς γίνεται αποδέκτης κατά βάση θετικών κριτικών.

Η δολοφονία της μητέρας του Ellroy, φυσικά δεν έπαψε ποτέ να τον απασχολεί. Πράγμα που μετά το «American Tabloid» – το 1996 – έγραψε το «My Dark Places». Πρόκειται για τα απομνημονεύματα του Ellroy αναφορικά με την υπόθεση και αναλύει πόσο επισκιάστηκε αυτή από τη δολοφονία του Johnny Stompanato, ενός πρώην πεζοναύτη και σωματοφύλακα του gangster Mickey Cohen. Ο Stompanato έπεσε νεκρός το 1958 από τα χέρια της Cheryl Crane, κόρη της ηθοποιού Lana Turner, η οποία τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου. Ο Ellroy, έχοντας τα αρχεία της υπόθεσης, προσπάθησε να διαλευκάνει τη δολοφονία της μητέρας του με τον ερευνητή Bill Stoner, αλλά μετά από δεκαπέντε μήνες ερευνών σταμάτησαν, καθώς θεώρησαν πως οι οποιοιδήποτε ύποπτοι θα ήταν πλέον νεκροί.

Παρ’ όλα αυτά ο Ellroy μόνο ανενεργός δεν έμεινε, καθώς μόλις την περασμένη χρονιά εκδόθηκε το βιβλίο «Perfidia» το οποίο θα είναι και το πρώτο της σειράς «Second L.A. Quartet». Στο βιβλίο ο Ellroy επαναφέρει χαρακτήρες από το πρώτο «L.A. Quartet», όπως την Kay Lake, τον Hideo Ashida και τον Dudley Smith. Εμείς δεν έχουμε παρά να δούμε αν ακόμη ακολουθεί πιστά τα «είδωλά του» που δεν είναι άλλοι από τους συγγραφείς Dashiell Hammett και Raymond Chandler.

04/03/2015 0 comment

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Charles Dickens

Ποιος δεν έχει δει έστω μία κινηματογραφική μεταφορά της «Χριστουγεννιάτικης Ιστορίας»; Ποιος δε έχει ακούσει για τον Όλιβερ Τουίστ ή τον Ντέιβιντ Κόπερφιλντ (όχι, δε μιλάω για το μάγο!); Και ποιος δε συγκινήθηκε από την ιστορία της Εστέλλα και του Πιπ; Μήπως ήρθε η ώρα να μάθουμε μερικά πράγματα παραπάνω για τον «πατέρα» όλων αυτών των εντυπωσιακών χαρακτήρων; Συμφωνώ, και σήμερα είναι η κατάλληλη μέρα!

Ο Charles John Huffam Dickens γεννήθηκε στις 7 Φεβρουαρίου του 1812 στο νησί Portsea κοντά στο Πόρτσμουθ κι ήταν ο δεύτερος στη σειρά από τα οκτώ παιδιά των John και Elizabeth Dickens. Ο πατέρας του Charles εργαζόταν στην Υπηρεσία Μισθοδοσίας του Ναυτικού. Η αμοιβή ικανοποιητική μεν, αλλά η κακή οικονομική διαχείριση οδήγησε πολλές φορές την οικογένεια στα όρια της φτώχειας, μέχρι που το 1824 ο John Dickens φυλακίστηκε για χρέη. Ο ίδιος ο Charles παράτησε το σχολείο σε ηλικία δεκαπέντε ετών για να δουλέψει σε διάφορες δουλειές, με τις συνθήκες εργασίας να είναι απάνθρωπες. Το γεγονός αυτό πιθανώς και να ενέτεινε το συγγραφικό του χαρακτήρα, καθώς σε όλα του τα έργα διαχέεται ο συναισθηματισμός κι η αντίθεση του Dickens στην κοινωνική ανισότητα, ειδικά στον αυτοβιογραφικό «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ». Στο ενδιάμεσο, ο Dickens «ταξίδευε» με τα βιβλία του Tobias Smollett και του Henry Fielding, ενώ διάβαζε ξανά και ξανά τις «Χίλιες και Μία Νύχτες».

Μία κληρονομιά από τη μεριά της μητέρας του ήταν η ευκαιρία ώστε να κλείσουν οι λογαριασμοί των χρεών του John Dickens κι ο ίδιος να αποφυλακιστεί. Ο Charles, όμως, αποκομμένος πλέον από τη σχέση με τον πατέρα του, ξεκίνησε να δουλεύει σε δικηγορικό γραφείο κι αργότερα ως στενογράφος στα δικαστήρια. Ζώντας όμως το νομικό σύστημα – και κυρίως τις αδικίες που έβλεπε – , άφησε σύντομα αυτή τη δουλειά και άρχισε να εργάζεται ως ανταποκριτής εφημερίδας. Μάλιστα έγινε γρήγορα γνωστός για την ακρίβεια και την ταχύτητά του στη μετάδοση των ειδήσεων.
Από το 1833 κι ύστερα η ενασχόληση του Charles Dickens ήταν μεταξύ δημοσιογραφίας και λογοτεχνίας, εκδίδοντας, μάλιστα τις ιστορίες του σε επεισόδια. Όπως έγινε όσο δούλευε στο νομικό κλάδο, έτσι κι ως δημοσιογράφος γνώρισε την πολιτική ζωή. Συνειδητοποίησε πως όλα ήταν «κομμένα και ραμμένα» στα μέτρα των ισχυρών, πράγμα για το οποίο έδειξε σθεναρά την εναντίωσή του, όντας επικριτικός στη δουλειά του. Ήταν όμως και το μόνο που μπορούσε να κάνει. Έτσι άρχισε να στρέφεται περισσότερο στη λογοτεχνία.

Η λογοτεχνία τον βοήθησε όχι μόνο να γίνει γνωστός – κάτι που έτσι κι αλλιώς αποζητούσε κι ο ίδιος – αλλά και να εδραιώσει τις θέσεις του στις κοινωνικές αδικίες. Το πρώτο του μυθιστόρημα ήταν «Τα Χαρτιά του Πίκγουικ» το 1836, στο οποίο με έδρα το Λονδίνο, δημιουργεί χαρακτήρες που ανταποκρίνονταν σε όσα είδε στη νομική και δημοσιογραφική του πορεία.

Οι ιστορίες, όμως, που στην κυριολεξία «απογείωσαν τη συγγραφική καριέρα του Dickens ήταν ο «Όλιβερ Τουίστ» κι ο «Νίκολας Νίκλεμπι» το 1839. Σκιαγραφώντας με ακρίβεια τη ζοφερή καθημερινότητα των – απλών και φτωχών – Λονδρέζων, ο Dickens κατάφερε να «μιλήσει» στο αναγνωστικό κοινό.
Η φήμη του φτάνει και στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και ταξιδεύει το 1842 και μένει για ένα διάστημα πέντε μηνών. Η φήμη του αυτή, φυσικά, δεν τον εμπόδισε να θίξει τα «κακώς κείμενα» και της Αμερικανικής κοινωνίας, όπως τη δουλεία.
Δύο χρόνια μετά βλέπει το φως της δημοσιότητας η «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», η διάσημη ιστορία του τσιγκούνη Εμπενίζερ Σκρουτζ και τη «μεταμόρφωσή» του σε καλόκαρδο φιλάνθρωπο. Εμμένοντας και πάλι στις κοινωνικές αδικίες, ο Dickens χρησιμοποιεί τα Χριστούγεννα για να εδραιώσει την πεποίθηση πως το «διάσημο» Χριστουγεννιάτικο πνεύμα θα έπρεπε να ζει όλο το χρόνο κι οι άνθρωποι να το αγκαλιάζουν κάθε στιγμή.

Το 1850 εκδίδεται ολοκληρωμένος ο αυτοβιογραφικός – όπως προείπα – «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ», τον οποίο ο Ντίκενς ξεκίνησε να τον δημοσιεύει σε συνέχειες το 1849. Αφορμή για τον «Ντέιβιντ Κόπερφιλντ» στάθηκαν οι απάνθρωπες συνθήκες που συνάντησε την περίοδο που εργαζόταν για να ζήσει την οικογένειά του όσο ο πατέρας του ήταν στη φυλακή για τα χρέη του, ενώ η «συνέχεια» για να καταδείξει το άδικο νομικό σύστημα και τον εργασιακό «μεσαίωνα» που αντιμετώπισε ήταν ο «Ζοφερός Οίκος» το 1853 κι η «Μικρή Ντόριτ» το 1857.

Μια μικρή «στροφή» στο λογοτεχνικό έργο του Dickens είναι η «Ιστορία των Δύο Πόλεων» το 1859, με φόντο τη Γαλλική Επανάσταση. Έχοντας πρώτα μελετήσει εις βάθος τη συγκεκριμένη περίοδο, ο Dickens συνέθεσε μία ιστορία έρωτα, αποφασιστικότητας, θάρρους, αλλά και προδοσίας. Στη συνέχεια, το 1861, έρχονται οι «Μεγάλες Προσδοκίες», το οποίο για πολλούς παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τον «Κόπερφιλντ», χρησιμοποιώντας μάλιστα παρόμοιο μοτίβο δράσης.

Η ευαισθησία του Dickens για τον αδύναμο δε φαινόταν μόνο στα έργα του, αλλά φρόντιζε να δραστηριοποιείται κι έξω από τις σελίδες αυτών. Μεταξύ πλήθους εράνων και φιλανθρωπικών δράσεων, μία από τις πιο γνωστές είναι εκείνη της ίδρυσης του «Urania Cottage» το 1847, μία πρωτοβουλία με την οποία δινόταν στέγη σε άστεγες γυναίκες. Επρόκειτο στην ουσία για μία πρωτοβουλία «επανένταξης» αυτών των γυναικών στην κοινωνία.

Ο Dickens άφησε την τελευταία του πνοή στις 9 Ιουνίου του 1870, με το διαχρονικό και συνάμα πάντα επίκαιρο έργο του να έχει γίνει ανάρπαστο και να προκαλεί δέος όχι μόνο στο αναγνωστικό κοινό αλλά και στους συγγραφικούς κύκλους.

07/02/2015 0 comment

Σαν σήμερα γεννήθηκε… ο Ιρλανδός συγγραφέας James Joyce

Καλημέρα και καλή εβδομάδα, φίλοι μου! Η ενότητα «Σα σήμερα…» επανέρχεται δυναμικά κι ξεκινά την εβδομάδα με άλλη μία προσωπικότητα η οποία χάραξε τη δική της ξεχωριστή πορεία στη λογοτεχνία. Ο λόγος για το συγγραφέα του – διαχρονικού πλέον – «Οδυσσέα», James Joyce.

Ο James Augustine Aloysius Joyce γεννήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1882 στο Δουβλίνο κι ήταν ο μεγαλύτερα από τα – συνολικά – δέκα παιδιά του John Stanislaus Joyce και της Mary Jane Murray. Ενώ η οικογένεια ανήκε στη μεσαία τάξη, ο εθισμός του πατέρα του Joyce στο αλκοόλ κι η κακή οικονομική διαχείριση την οδήγησαν στην πτώχευση. Στην αρχή όλα αυτά στάθηκαν εμπόδιο στην εκπαίδευση του James Joyce, αλλά τελικά κατάφερε το 1898 να σπουδάσει αγγλικά, γαλλικά κι ιταλικά στο University College του Δουβλίνου, ενώ παράλληλα έγραφε κριτικές θεατρικών και βιβλίων, πράγμα που τον ενσωμάτωσε στους αντίστοιχους κύκλους. Μάλιστα όταν διάβασε το «Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι Νεκροί» του Ερρίκου Ίψεν, έγραψε μία διθυραμβική κριτική κι εν συνεχεία ένα γράμμα στον ίδιο τον Ίψεν, ο οποίος και του απάντησε με τις ευχαριστίες του.

Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο Δουβλίνο το 1902, ο Joyce αποφάσισε να σπουδάσει Ιατρική στο Παρίσι, την οποία κι εγκατέλειψε σύντομα, καθώς έβρισκε δύσκολη την γαλλική ιατρική ορολογία. Έμεινε στη Γαλλία μέχρι το 1903, οπότε κι επέστρεψε στο Δουβλίνο όταν έμαθε πως η μητέρα του έπασχε από καρκίνο.
Μετά το θάνατο της μητέρας του, το 1904, ο Joyce έγραψε και δημοσίευσε το δοκίμιο «Το Πορτραίτο του Καλλιτέχνη», το οποίο, όμως δε βρήκε ανταπόκριση για έκδοση, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να γράφει και το μυθιστόρημα «Stephen o Ήρωας», το οποίο τελικά άφησε ανολοκλήρωτο.
Το 1904 γνώρισε κι ερωτεύτηκε τη Nora Barnacle. Την ίδια χρονιά ο Joyce κι η Nora Barnacle μετακόμισαν στη Ζυρίχη και στη συνέχεια στην Τεργέστη, όπου κι έζησαν για περίπου δεκαέξι χρόνια, ενώ ο Joyce επισκεπτόταν το Δουβλίνο περιοδικά.

Το 1914 κι όσο μαινόταν ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Joyce ολοκλήρωσε τους «Δουβλινέζους», μία συλλογή ποιημάτων την οποία ο συγγραφέας είχε ξεκινήσει το 1904, αλλά δέκα χρόνια μετά κατάφερε να εκδώσει. Στα ποιήματά του ο Joyce παρουσίαζει μία κοινωνία κι ανθρώπους «υπό διάλυση», με έντονες τις υπαρξιακές τους αναζητήσεις., ενώ ακόμη δείχνει την αντίθεσή του στην Εκκλησία – είχε απαρνηθεί τον καθολικισμό σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών. Παράλληλα την ίδια χρονιά ο Joyce ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στο σημαντικότερο ίσως έργο του, τον «Οδυσσέα».
Ο κατά βάση αυτοβιογραφικός «Stephen ο Ήρωας» ξαναγράφεται κι ολοκληρώνεται με τον τίτλο «Το Πορτραίτο ενός Καλλιτέχνη» και τελικά δημοσιεύεται για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη λίγο πριν εκπνεύσει το 1916, ενώ λίγους μήνες μετά εκδίδεται και στο Λονδίνο.
Η πρώτη του δουλειά γράφοντας κριτικές για θεατρικά έργα τον βοήθησε να γράψει το δικό του θεατρικό έργο με τίτλο «Οι Εξόριστοι» το 1914, μόνο που δεν είδε το φως της δημοσιότητας πριν το 1918. Πρόκειται για ένα δραματικό ερωτικό τρίγωνο με επιρροή από τον Ίψεν και έχοντας σε κάποια σημεία αυτοβιογραφικά στοιχεία. Η αλήθεια είναι πως τότε οι «Εξόριστοι» δεν κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό περισσότερο από τα μυθιστορήματα του Joyce, ενώ μόλις το 1970 κατάφερε να γίνει επιτυχία από τον Harold Pinter.

Φτάνουμε στο 1921, χρονιά που ο Joyce ολοκληρώνει τον «Οδυσσέα» του κι ο οποίος εκδίδεται την επόμενη χρονιά ανήμερα των γενεθλίων του. Το κοινό, βέβαια είχε αρχίσει ήδη να προετοιμάζεται για αυτό, καθώς από το 1918 και με τη βοήθεια του Αμερικανού ποιητή Ezra Pound, αποσπάσματα του «Οδυσσέα» δημοσιεύονταν στο περιοδικό The Little Review. Πρόκειται για μία μοναδική ημέρα της ζωής του Λίοπολντ Μπλουμ, στην ιστορία του οποίου εκτός από παραλληλισμούς με πρόσωπα και καταστάσεις του γνωστού Ομηρικού έπους ενσωματωμένα στη σύγχρονη ιρλανδική ζωή, είναι έντονη η χρήση της κλασσικής μυθολογίας αλλά και της φιλοσοφίας. Ο «Οδυσσέας» είναι ίσως η μεγαλύτερη κληρονομιά που άφησε ο Joyce στη λογοτεχνία του 20ου αιώνα.

Μετά τον «Οδυσσέα» κι αφότου πέρασε ένας χρόνος «ανάπαυσης» ο Joyce ξεκίνησε να γράφει το τελευταίο του έργου, το «Ξύπνημα του Φίνεγκαν». Έπειτα από πολλές καθυστερήσεις , στις οποίες συμπεριλαμβάνεται κι ο θάνατος του πατέρα του Joyce το 1930, το «Ξύπνημα του Φίνεγκαν» εκδόθηκε το 1939. Το βιβλίο έγινε δέκτης αμφιλεγόμενων κριτικών, εξαιτίας του ονειρικού συνειρμού πάνω στον οποίο ήταν δομημένο το έργο, ενώ είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός πως ο Joyce δημιούργησε μία νέα γλώσσα για το βιβλίο, μία γλώσσα που από πολλούς θεωρείται «μοναδική και ταυτόχρονα οικουμενική.
Ο James Joyce πέθανε στις 13 Ιανουαρίου του 1941 στη Ζυρίχη όπου και θάφτηκε, αφήνοντας πίσω του ένα έργο το οποίο ακόμη απασχολεί λογοτέχνες, κριτικούς, και φυσικά το ίδιο το αναγνωστικό κοινό.

02/02/2015 0 comment

ΣΥΝΤΑΓΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η Θέμις Καρδιόλακα μαγειρεύει για τους The Eaters noodles…κι εμάς μας τρέχουν τα σάλια!

Τη Θέμιδα (Καρδιόλακα) τη γνώρισα πρόσφατα, τον Κωστή νομίζω τον ξέρω αιώνες, αλλά δεν μιλούσαμε συχνά-ήμασταν σε διαφορετικούς ορόφους στον Antenna- και την “δουλειά” και των δύο, την παρακολουθώ σαν τον αστυνόμο Σαϊνη!
Πρώτον γιατί με την mamaknows.gr συναντιόμαστε για πολλούς λόγους και δεύτερον -θέλοντας και μη- οι The Eaters (το site που έχει φτιάξει ο Κωστής Αλβανός “και το σόι του, όπως το λέω γλυκά) είναι παντού! Ανεβάζουν καθημερινά συνταγές που μας τρέχουν τα σάλια, καθώς και οι φωτογραφίσεις τους είναι ιδιαίτερα προσεγμένες, αλλά και έχουν πολλούς θαυμαστές, οπότε συζητιούνται!

Η συνάντηση λοιπόν, μέσα στην κουζίνα, με τα δύο αυτά αγαπημένα και ταλαντούχα πρόσωπα, μόνο “συγκλονιστική” θα μπορούσε να ήταν! Η Θέμις αποφάσισε, λοιπόν, να μαγειρέψει noodles για τους The Eaters…Κι εμείς “κλέψαμε” φωτογραφίες και συνταγή….

ΥΛΙΚΑ
• 1 κούπα σάλτσα σόγιας
• 2 κ.σ. πετιμέζι
• 1/3 κούπας ηλιέλαιο (ή αραβοσιτέλαιο)
• 500 γρ. φιλέτο κοτόπουλο (είτε στήθος, είτε μπούτι), κομμένο σε λεπτές λωρίδες
• 3 φρέσκα κρεμμυδάκια, ψιλοκομμένα
• 1 κολοκυθάκι, κομμένο σε λεπτές λωρίδες
• 2 καρότα, κομμένα σε λεπτές λωρίδες
• 2 κούπες λάχανο κομμένο πολύ λεπτά
• 100 γρ. καλαμπόκι βρασμένο
• 3 αυγά για ομελέτα
• 150 γρ. noodles (όποιο είδος προτιμάτε)

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

Σε ένα βαθύ πιάτο ανακατεύουμε τη σάλτσα σόγιας με το πετιμέζι, ρίχνουμε μέσα το κοτόπουλο και το μαρινάρουμε για 10 λεπτά. Ετοιμάζουμε την ομελέτα και την κόβουμε σε λεπτά κομμάτια (προαιρετικά).
Σε ένα wok (ή τηγάνι μεγάλο) ρίχνουμε το λάδι και τηγανίζουμε το κοτόπουλο (stir fry) και κρατάμε τη μαρινάδα.
Το αφαιρούμε από το wok, προσθέτουμε τα λαχανικά και τα αφήνουμε να μαγειρευτούν λίγο (αναλόγως πόσο θέλουμε να “κρατάνε”).
Ετοιμάζουμε τα noodles, σύμφωνα με τις οδηγίες της συσκευασίας.
Στο wok με τα λαχανικά προσθέτουμε το κοτόπουλο, τη μαρινάδα την ομελέτα και τα noodles και ανακατεύουμε. Σερβίρουμε.
Για μερικά tips που θα απογειώσουν τη γεύση και για περισσότερες λεπτομέρειες του τι συνέβη μεταξύ τους… μπείτε στο The Eaters .

Επίσης σε μερικές μέρες κυκλοφορεί το 2ο βιβλίο με συνταγές της Θέμιδος, από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ που αφορά τη σωστή διατροφή των παιδιών μας, Stay tuned… Μέχρι τότε, μπορείτε να διαβάζετε τις συνταγές της στο mamaknows.gr και να μελετήσετε το 1ο της βιβλίο “Μαμά δεν τρώω πράσινα”

20/12/2014 0 comment

Ο Jason Arkley μας παρουσιάζει το οικογενειακό The Workshop με τις εσπαντρίγιες…, από τη Ν. Σχοινά

written by Νατάσσα Σχοινά

Ο «Εκλεκτός & Ευλογημένος» Jason Arkley είναι γεννημένος στη Γλασκώβη της Σκωτίας ενώ έχει σπουδάσει fashion & textile. Το μεγάλο του βιογραφικό ανήκει σε αυτά που δεν περνούν απαρατήρητα: Στυλίστας στο Mtv, συγγραφέας φανταστικής λογοτεχνίας, ενώ τελευταία τον “βλέπουμε” να εμπλέκεται στην οικογενειακή επιχείρηση που ασχολείται με την κατασκευή εσπαντρίγιων “The Workshop”.

Νατάσα Σχοινά: Πώς έγινε αυτή μετάβαση;
Jason Arkley: Δεν πρόκειται για μετάβαση, η συγγραφή για μένα ήταν και θα είναι για πάντα από τις μεγαλύτερες αγάπες μου, με οτιδήποτε κι αν με βλέπετε να ασχολούμαι σίγουρα στον ελεύθερό μου χρόνο θα γράφω. Τώρα όσον αφορά την ενασχόλησή μου με τις εσπαντρίγιες ήταν αρχικά ιδέα της αδερφής μου (Κιμ) που εγώ ως ένα ανήσυχο πνεύμα δεν μπορούσα να μην συμμετάσχω δοκιμάζοντας κάτι τόσο καινούριο για μένα και παράλληλα τόσο ενδιαφέρον.

Νατάσα Σχοινά:Ποιός είναι ο δικός σου ρόλος στην επιχείρηση; Η συνεργασία με τα αδέρφια σου είναι εύκολη;
Jason Arkley: Εγώ ασχολούμαι περισσότερο με την επικοινωνία αλλά γενικότερα η φιλοσοφία μας είναι να βοηθάμε όλοι όπου χρειάζεται, επομένως η συνεργασία με τα αδέρφια μου είναι απαραίτητη και γίνεται με πολύ όρεξη.

Νατάσα Σχοινά:Έχεις δημιουργήσει τη δική σου συλλογή παπουτσιών;
Jason Arkley: Η Κιμ είναι υπεύθυνη για την δημιουργία της εκάστοτε συλλογής, αν και όλοι θα πούμε την γνώμη μας για τα σχέδια μιας και είμαστε οικογένεια με ισχυρές απόψεις (γέλια). Μπορώ να πω όμως ότι θα ζητηθεί η γνώμη μου πολύ περισσότερο στην δημιουργία της αντρικής συλλογής.

Νατάσα Σχοινά: Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη συλλογή του The Workshop;
Jason Arkley: Εκείνο που χαρακτηρίζει την συλλογή του The Workshop είναι ο ρομαντισμός, η φρέσκια διάθεση, η κομψότητα, η άνεση και το μεράκι γι’ αυτό που κάνουμε, το χειροποίητο δηλαδή.

Νατάσα Σχοινά: Για τα βιβλία σου, πηγή σου ήταν η καθημερινότητα, τα υπόλοιπα βιβλία, η φαντασία σου. Τώρα στα παπούτσια;
Jason Arkley: Νομίζω πως οτιδήποτε και να δημιουργείς οι πηγές έμπνευσης κρύβονται στα πιο ασυνήθιστα μέρη, όπως έχει πει κι Όσκαρ Γουάιλντ η τέχνη δεν είναι αυτό καθεαυτό ένα φυσικό αντικείμενο αλλά η οπτική του καλλιτέχνη σε σχέση με αυτό. Επομένως κι εμείς αντλούμε έμπνευση από τα πιο απλά πράγματα γύρω μας, όπως μια παλιά πολυθρόνα η μια ρομαντική στιγμή.

Νατάσα Σχοινά: Τι είναι αυτό που κάνει μία δημιουργία να ξεχωρίζει στη συλλογή;
Jason Arkley: Ο κόσμος φυσικά. Εμείς παρουσιάζουμε τις προτάσεις μας αλλά ο κόσμος θα αναδείξει το καλύτερο σχέδιο, πράγμα που εκτιμάμε πολύ μιας και το κοινό που έχει αγκαλιάσει το The Workshop έχει πολύ ισχυρή αίσθηση της αισθητικής και μεγάλη εκτίμηση για το χειροποίητο προϊόν.

Νατάσα Σχοινά:Πού μπορούμε να βρούμε τις δημιουργίες σας;
Jason Arkley: Συνεργαζόμαστε με καταστήματα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας. Για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει λίστα με συνεργαζόμενα καταστήματα στην σελίδα μας στο facebook. Ακόμα, εδώ και μερικούς μήνες λειτουργεί το e-shopμας www.theworkshopshoes.com.

Νατάσα Σχοινά: Έχεις κάποιον σχεδιαστή που αποτελεί πρότυπο για σένα, που θα τον θεωρούσες “αγαπημένο” και σε εμπνέει;
Jason Arkley: Είναι πάρα πολλοί αυτοί που μ’ αρέσουν διότι κατά καιρούς ο καθένας έχει παρουσιάσει συλλογές που έχουν ξεχωρίσει, οπότε δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιον/α.

Νατάσα Σχοινά: Με τη συγγραφή τι γίνεται; Να περιμένουμε κάποιο επόμενο βιβλίο;
Jason Arkley: Φυσικά και να περιμένετε! Σύντομα ολοκληρώνω το τρίτο μέρος της σειράς «Εκλεκτός και Ευλογημένος» με τίτλο «το νησί των φαντασμάτων» καθώς κι μια ρομαντική νουβέλα που αφορά την ιστορία μιας κοπέλας που γεννήθηκε δίχως πρόσωπο κι αναζητά τι άλλο…την αγάπη.

Υπάρχει κάποιος στόχος που θα ήθελες οπωσδήποτε να πετύχεις στη ζωή σου;
Jason Arkley: Στόχους! Καθημερινά θέτω νέους στόχους, όπως είπα και παραπάνω, είμαι ανήσυχο πνεύμα με αποτέλεσμα να μην ηρεμώ ποτέ. Λένε άλλωστε ότι οι ανήσυχοι άνθρωποι πεθαίνουν ανήσυχοι, έτσι λοιπόν δεν μπορώ να σου αναφέρω έναν στόχο μιας κι αυτοί αλλάζουν κι αυξάνονται μονίμως. Μπορώ να σου πω όμως ότι θέλω να δοκιμάζω συνεχώς καινούρια πράγματα.

Νατάσα Σχοινά: Εάν έπρεπε να διαλέξεις μία φράση που σε χαρακτηρίζει, ποια θα ήταν;
Jason Arkley: Δεν κάνει κακό να είσαι αισιόδοξος. Μπορείς πάντα να κλάψεις αργότερα. (Λουσιμάρ Σάντος ντε Λίμα)

Μπορείτε να δείτε τη συλλογή του The Workshop στο site τους και να κάνετε like στη σελίδα τους στο Facebook

04/08/2014 0 comment

ΒΙΒΛΙΟ

Κι αν είχε γραφτεί το “50 Shades of Grey” από άνδρα;

Για την ανάγνωση του συγκεκριμένου άρθρου απαιτείται η καλή γνώση αγγλικών, καθώς μέσα από το twitter έχουν δοθεί οι πιο “αστείες” απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα. Οκ, κάποιες είναι λίγο “φαλλοκρατικές”, αλλά σίγουρα έχουν ενδιαφέρον για τη δημιουργικότητα και τη φαντασία αυτού που τα έγραψε!

Δείτε προηγουμένως, όμως, το τρέιλερ της ταινίας….

Πηγή: εδώ

30/07/2014 1 comment

ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

Εφυγε ο “γητευτής” του μύθου και της πραγματικότητας, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Σύμφωνα με το Associated Press, ο σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες άφησε την τελευταία του πνοή χθες το βράδυ, στο σπίτι του στην Πόλη του Μεξικού…

Σε ηλικία 87 ετών ένας εκ των σπουδαιότερων συγγραφέων και βραβευμένος με Νόμπελ Λογοτεχνίας έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και «έφυγε» για το μεγάλο ταξίδι σκορπώντας θλίψη σε όλον τον πλανήτη.Γεννημένος στις 6 Μαρτίου του 1927 στο χωριό Αρακατάκα, ο Μάρκες ξεκίνησε το 1947 σε ηλικία 20 ετών να σπουδάζει Νομική και Πολιτικές Επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Μπογοτά.

Την ίδια χρονιά δημοσίευσε σε εφημερίδα το πρώτο του διήγημα «Η Τρίτη Παραίτηση».
Το 1967 δημοσιεύτηκε το μυθιστόρημά του «Εκατό Χρόνια Μοναξιάς», το οποίο έμελλε να τον καθιερώσει ως έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της εποχής μας, μεταφράστηκε σε περισσότερες απο 30 γλώσσες και το 1982 ήρθε η ώρα της επιβράβευσης, αφού του δόθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο Χιλιανός ποιητής Pablo Neruda είχε περιγράψει το συγκεκριμένο βιβλίο ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ισπανικής γλώσσας μετά τον “Δον Κιχώτη” του Θερβάντες.

Το 1984 μετακόμισε στην Καρθαγένη της Ινδίας των Δυτικών Ινδιών και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Εργάστηκε, μάλιστα, σε διάφορες εφημερίδες και περιοδικά.

Στα μυθιστορήματα, στις νουβέλες και στα διηγήματα του, ο Márquez έγραφε για τον έρωτα, τη μοναξιά, το θάνατο και την εξουσία. Σύμφωνα με τους κριτικούς λογοτεχνίας τα “Εκατό Χρόνια Μοναξιάς” (1967), «Το Φθινόπωρο του Πατριάρχη» (1975) και «Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας” (1985) θεωρούνται τα αριστουργήματά του.
«Ο κόσμος έχασε έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς -οραματιστές του – και έναν από τους αγαπημένους μου από την εποχή που ήμουν νέος,” δήλωσε ο Πρόεδρος Ομπάμα σε ανακοίνωσή του, αποκαλώντας τον ως ” εκπρόσωπο και φωνή των ανθρώπων της Αμερικής.”

Άλλα έργα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες είναι:
Τα νεκρά φύλλα-1955
Ο Συνταγματάρχης δεν έχει κανέναν να του γράψει-1961
Η κακιά ώρα-1962
Η κηδεία της Μεγάλης Μάμα-1962
Εκατό χρόνια μοναξιάς-1967
Το φθινόπωρο του Πατριάρχη-1975
Χρονικόν ενός προαναγγελθέντος θανάτου-1981
Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας-1985
Η περιπέτεια του Μιγκέλ Λιττίν, λαθραίου στη Χιλή-1986
Ο στρατηγός μες στο λαβύρινθό του-1989
Δώδεκα διηγήματα περιπλανώμενα-1992
Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων-1994
Η είδηση μιας απαγωγής-1996

18/04/2014 0 comment

Mother-Daughter Duo: H Ναταλία Αργυράκη παίρνει συνέντευξη από τη μητέρα της & συγγραφέα Αγγελική Μπούλιαρη

written by The K-magazine

Με την ιδιότητα της κόρης, μα κυρίως, της δημοσιογράφου, η Ναταλία πήρε συνέντευξη από τη μητέρα της και συγγραφέα του βιβλίου
Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει Αγγελική Μπούλιαρη. Ο κεραυνοβόλος έρωτας και η εμμονή στις παλιές αγάπες, οι πρώτες ρυτίδες και τα ινστιτούτα ομορφιάς, η αγωνία για το μέλλον και οι αστρολογικές προβλέψεις, η συζυγική αποξένωση και η ξαφνική υπενθύμιση των παλιών ονείρων, ξετυλίγονται στις σελίδες του βιβλίου, με χιούμορ και τρυφερότητα.

Ναταλία Αργυράκη:Οι ιστορίες σου έχουν ως σημείο αναφοράς τη γυναίκα. Τι έχει ανάγκη μία γυναίκα μετά τα 40 της;
Αγγελική Μπούλιαρη: Έχει ανάγκη να μην ξεχνούν ότι πάνω από όλα είναι άνθρωπος και γυναίκα και έχει ανάγκη την αγάπη αλλά και το φλερτ και τον έρωτα. Να μην την θεωρούν δεδομένη και ρομπότ, υποχρεωμένο να εκτελεί με απόλυτη ακρίβεια μία ατέλειωτη σειρά από καθήκοντα. Τέλος, να μην την υποχρεώνουν να χωρίζει τη ζωή της σε δύο περιόδους: πΤ (προ Τέκνων) και μΤ (μετά τα Τέκνα).

Ναταλία Αργυράκη: Οι ηρωίδες σου αντιμετωπίζουν σύγχρονα, αληθινά προβλήματα. Πού κρύβονται οι απαντήσεις σε αυτά;
Αγγελική Μπούλιαρη:Οι απαντήσεις κρύβονται στην ειλικρίνεια και την αυτογνωσία, δηλαδή τη συνεχή προσπάθειά μας να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τις πραγματικές επιθυμίες μας, στην αποδοχή της πραγματικότητας και στην ανάληψη των ευθυνών που μας αναλογούν απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους.

Ναταλία Αργυράκη: Οι ρόλοι των αντρών ποιοι είναι;
Αγγελική Μπούλιαρη: Σε αυτό το βιβλίο βρίσκονται κάπως στο περιθώριο, σκιαγραφημένοι αχνά, και είναι του συζύγου, του κατά φαντασίαν εραστή και του φίλου. Εστιάζω σε κάποια χαρακτηριστικά τους που επιδρούν στην ψυχοσύνθεση και τη ζωή της κεντρικής ηρωίδας, όπως ο πατέρας απουσία-απόρριψη ή ο σύζυγος-βία. Είμαι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο θέμα της παιδικής κακομεταχείρισης και της σεξουαλικής κακοποίησης. Φυσικά υπάρχουν και οι αντρικοί ρόλοι των «καλών» όπως συμβαίνει στη ζωή.

Ναταλία Αργυράκη:Η τελευταία ιστορία (Ο δράκος της πανσελήνου) είναι ένα παραμύθι για μεγάλους. Υπάρχουν τρόποι να διατηρήσουμε το παραμύθι στη ζωή μας;
Αγγελική Μπούλιαρη: Πολλοί τρόποι! Κατ’ αρχήν, να μένουμε κοντά στα παιδιά. Να εξακολουθούμε να διαβάζουμε παραμύθια. Να κάνουμε όνειρα. Να κάνουμε ταξίδια. Και πάνω από όλα, να ξαναγυρνάμε σε όσα αγαπήσαμε και διδαχτήκαμε ως παιδιά.

Ναταλία Αργυράκη: Σε μία δύσκολη εποχή, ειδικά για το χώρο του βιβλίου, πού βρήκες τη δύναμη να κυνηγήσεις μία θέση στα βιβλιοπωλεία;
Αγγελική Μπούλιαρη: Εν μέσω όλων των αντιξοοτήτων, η ζωή και η τέχνη (πρέπει να) συνεχίζονται. Η Τέχνη στηρίζει τον άνθρωπο, τον ενδυναμώνει και τον ανυψώνει. Όσο για τη δύναμη, προς έκπληξή μου, παρά την ευαισθησία μου, μέχρι τώρα πάντα έχω ένα απόθεμα δύναμης για τα δύσκολα!
Ναταλία Αργυράκη: Ποιο είναι το αγαπημένο σου βιβλίο σήμερα;
Αγγελική Μπούλιαρη: Είναι πολλά τα βιβλία που αγαπώ. Τελευταία με έχει εντυπωσιάσει το “Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν” της Λάιονελ Σράιβερ και “Ο Τυφλός Δολοφόνος” της αγαπημένης μου Μάργκαρετ Άτγουντ.

Ναταλία Αργυράκη: Ανήκεις στις συγγραφείς που αντιμετώπισαν δυσκολίες μέχρι το βιβλίο τους να φτάσει από το συρτάρι στο τυπογραφείο;
Αγγελική Μπούλιαρη: Ναι, πολλές δυσκολίες! Κάποιες από αυτές οφείλονταν στο κάπως αφελές του χαρακτήρα μου, αλλά και την άγνοιά μου για το χώρο, καθώς επίσης και την πεποίθηση ότι ο δημιουργός αφοσιώνεται μόνο στο έργο του και είναι υπεράνω πρακτικών θεμάτων. Σκέφτομαι μάλιστα, να γράψω την ιστορία ενός βιβλίου που πέρασε τέτοιες περιπέτειες μέχρι να βγει στο φως!

Ναταλία Αργυράκη: Λένε ότι όσοι γράφουν, ζουν πολλές ζωές. Συμφωνείς;
Αγγελική Μπούλιαρη: Όσοι γράφουν, υποφέρουν πολλές ζωές.

Ναταλία Αργυράκη: Σε μια εποχή που τα best sellers περιλαμβάνουν ιστορίες από τη σφαίρα του φανταστικού, εσύ ‘σκαλίζεις’ τη σκληρή πραγματικότητα. Γιατί;
Αγγελική Μπούλιαρη: Γράφω γι’ αυτά που με καίνε, που αποτελούν τις κρυφές ή φανερές εμμονές μου, γι’ αυτά που νιώθω την ανάγκη να γράψω. Με ενδιαφέρει η πραγματικότητα, η ζωή η ίδια. Δεν μπορώ να γράψω κατά παραγγελία ή με συνταγή. Ίσως γράψω μια φανταστική ιστορία στο μέλλον, όχι με σκοπό το όποιο κέρδος, αλλά επειδή θα μου αρέσει. Θα ήθελα εδώ να ξεχωρίσω το φανταστικό από το εξωπραγματικό, επειδή από μια άποψη όλα τα βιβλία ανήκουν στο χώρο της φαντασίας. Ακόμη, πολλά βιβλία φαντασίας αποδίδουν μέσω αλληγοριών και συμβολισμών τέλεια τη σημερινή πραγματικότητα. Όσο για την επιτυχία, και ποιος δεν τη θέλει;

Ναταλία Αργυράκη: Έχεις πει ότι γράφεις για εμάς, τις τρεις κόρες σου. Εννοείς ότι εμείς σε εμπνέουμε ή ότι θέλεις να έχουμε κάτι από σένα;
Αγγελική Μπούλιαρη: Φυσικά και με εμπνέετε, από την άποψη ότι μου δίνετε ένα επιπλέον κίνητρο πέρα από την προσωπική μου ανάγκη για γραφή. Εννοώ ότι θέλω να σας πω πράγματα μ’ έναν τρόπο ευχάριστο και παραβολικό. Σε μια συζήτηση δεν μπορώ να μεταφέρω τέτοιον όγκο απόψεων και παρατηρήσεων και κινδυνεύω να φανώ ότι κάνω κήρυγμα, ενώ με τα βιβλία έχετε χώρο για μια ολότελα προσωπική εμπειρία. Και, ναι, θέλω να έχετε κάτι από μένα. Τα βιβλία μου θα μεταφέρουν τη φωνή μου σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή και περίσταση.

Ναταλία Αργυράκη: Ήταν παιδικό όνειρο και ανάγκη σου να γράφεις. Πότε όμως είπες φωναχτά «θέλω να γίνω συγγραφέας»;
Αγγελική Μπούλιαρη: Αυτό έγινε στην ηλικία των δώδεκα ετών, όταν σε μια έκθεση με θέμα ‘το επάγγελμα που θα ακολουθήσω’, αντί εκθέσεως έγραψα ένα διήγημα σε δύο εικόνες. Στην πρώτη εικόνα μια νέα κοπέλα γράφει και σβήνει ασταμάτητα υπό το φως μιας λάμπας και μέσα στη νυχτερινή ησυχία, ενώ στη δεύτερη η ίδια περπατάει σ’ έναν κεντρικό δρόμο της πόλης και σταματάει μπροστά στη βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου όπου περιχαρής διαβάζει στο εξώφυλλο ενός βιβλίου: “Αστυνομικό μυθιστόρημα της Αγγελικής Μπούλιαρη” . Αυτή η εικόνα έγινε πραγματικότητα πολλά χρόνια αργότερα όταν καθώς περνούσα μπροστά από τον “Ελευθερουδάκη” στην Πανεπιστημίου, είδα φοβερά συγκινημένη στη βιτρίνα το πρώτο μου βιβλίο. Μέχρι τότε αλλά και μετά από αυτό, ήθελα να γίνω κατά καιρούς από δασκάλα, και ζωγράφος μέχρι σκηνοθέτης και… ιεραπόστολος!

Ναταλία Αργυράκη: Η οικογένειά σου πίστεψε στο ταλέντο σου; Σε στήριξε όταν αποφάσισες τι ήθελες να κάνεις;
Αγγελική Μπούλιαρη: Πίστη στο ταλέντο μου μπορεί να υπήρχε από τη μεριά της μητέρας μου, του μοναδικού γονιού με τον οποίο μεγάλωσα, αλλά θέμα ενθάρρυνσης και πολύ περισσότερο στήριξης, δεν τέθηκε ποτέ. Τα χρόνια εκείνα ήταν εξαιρετικά δύσκολα και έπρεπε να είμαι ρεαλίστρια. Προείχε η επαγγελματική αποκατάσταση και η οικονομική ανεξαρτησία μου και μετά η μόρφωση και η συγγραφή. Υπήρξα τυχερή τότε, επειδή κατάφερα να συνδυάσω σπουδές και εργασία, και πολύ αργότερα επειδή μπόρεσα να πραγματοποιήσω αρκετά από τα αναβληθέντα όνειρά μου, μεταξύ των οποίων και η συγγραφή και η λογοτεχνική μετάφραση. Ωστόσο, θα ήμουν άδικη αν δεν ανέφερα ότι η μητέρα μου η οποία είναι πολύ αυστηρός κριτής, χαρακτήρισε το πρώτο μου βιβλίο ‘άριστο’!

Ναταλία Αργυράκη: Ποιο κενό αναπληρώνεις γράφοντας;
Αγγελική Μπούλιαρη: Η ζωή συχνά είναι σκληρή και άδικη. Αναπληρώνω τα κενά αγάπης, δικαιοσύνης και ισορροπίας.

*Επιμέλεια/Styling: Αννούσα Μελά of my style forecast

*Φωτογραφίες: Vassilios Michail

Για περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο, κάντε Like στη σελίδα της κας Μπούλιαρη στο Facebook

* η Ναταλία Αργυράκη είναι δημοσιογράφος στο περιοδικό ΟΚ και έχει το δικό της blog το the-red-studio.blogspot από το οποίο αναδημοσιεύουμε τη συνέντευξη

ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΙ ΚΑΙ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΜΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “Εγω αγαπώ, αυτή καπνίζει” ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΤΕ 2 ΑΝΤΙΤΥΠΑ!!!!

27/01/2014 0 comment

ART & CULTURE

James Franco, πλέον και συγγραφέας…