Δεν ξέρω πριν από μερικά χρόνια αν περνούσε από το μυαλό μας πως ένα καλοστρωμένο τραπέζι, προορισμένο να ενώσει και να ευφράνει ψυχές, στα μάτια του σημερινού Έλληνα θα μπορούσε να προκαλέσει εσωτερικές σκέψεις, να προκαλέσει ένα κόμπο στο λαιμό και ένα κρυφό αίσθημα ενοχής…
Τα βάζεις κάτω και σκέφτεσαι πως αυτό που εγώ έχω μπροστά μου για να το μοιραστώ και να το απολαύσω με τους αγαπημένους μου, κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν το διαθέτουν πια, το στερούνται.
Έτσι έχουν τα πράγματα, όσο και αν δεν θέλουμε να τα δεχτούμε, όσο και αν κλείνουμε τα μάτια νομίζοντας πως όνειρο-κακό- ήταν και πέρασε. Υπάρχουν πλάι μας άνθρωποι, νοικοκύρηδες μέχρι πρόσφατα, που δεν τους έλειπαν τα βασικά και τώρα στερούνται τα αναγκαία και υποφέρουν σιωπηλά. Υποφέρουν όχι μόνο λόγω της έλλειψης αλλά και για την μέχρι εχθές αξιοπρέπειάς τους.
Αυτή η φουρτούνα όμως που περνάμε, που έφερε τα πάνω-κάτω στις αξίες και στις συνήθειές μας, ας μας οδηγήσει σε μια άλλη στάση. Τώρα είναι η στιγμή που ίσως μπορέσουμε να αποτιμήσουμε την πραγματική αξία, την ουσιαστική και βαθύτερη, του στρωμένου τραπεζιού. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, τίποτα δεν μας χαρίζεται. Πόσο το σεβαστήκαμε αυτό το τραπέζι όταν το βλέπαμε πληθωρικό μπροστά μας; Πόσο το τιμήσαμε και πώς το μοιραστήκαμε;
Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά, έστω και τώρα! Να κατανοήσουμε την κατάσταση του στερημένου συνανθρώπου μας και να βοηθήσουμε. Να διαμορφώσουμε τέτοιες συνθήκες που να μην λείπουν ποτέ τα χρειώδη από κανένα τραπέζι. Και απ την άλλη να μετρήσουμε και τις πραγματικές δικές μας ανάγκες. Πόσα χρειαζόμαστε πραγματικά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Η πληθώρα και η απληστία τελικά οδηγούν στην ευτυχία ή ακριβώς στο αντίθετο;
Σε κάθε κομμάτι της ζωής οι άνθρωποι σμίγουν γύρω από ένα τραπέζι, για νεκρόδειπνο αλλά και για γαμήλιο γεύμα, για δείπνο συμφιλίωσης και μοίρασμα των χαρμόσυνων νέων. Το στρωμένο τραπέζι είναι δικαίωμα. Όλων.