Tag:

συναισθήματα

Πατέρας & κόρη: Μία περίεργα δυνατή σχέση, από τον Δημήτρη Κούκη

από τον Δημήτρη Κούκη, παιδοψυχολόγο /συνεργάτη του doctoranytime.gr

Η πατρότητα αποτελεί την πληρέστερη αντρική εμπειρία στη ζωή, γιατί μέσα απ” αυτή ο άντρας ωριμάζει, νιώθει δυνατός, χρήσιμος και σημαντικός. Πολλοί είναι οι άντρες, που αισθάνονται, ότι είναι πιο εύκολο να μεγαλώσουν ένα γιο παρά μία κόρη…

Το κορίτσι μεγαλώνοντας είναι σημαντικό να εισπράξει την αγάπη και το σεβασμό για το φύλο της και από τον πατέρα της, ώστε να νιώθει ασφαλής και να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση της.

Σε πολύ μεγάλο βαθμό η αυτοεκτίμηση του κοριτσιού εξαρτάται από τη στάση του πατέρα της. Αν ο πατέρας υποτιμά τις γυναίκες, θεωρεί ότι έχουν περιορισμένες δυνατότητες, ότι είναι αδύναμες και χρειάζονται την προστασία των ανδρών… είναι πολύ πιθανό να μεταφέρει στην κόρη του αισθήματα ανεπάρκειας και αδυναμίας, περιορισμένη βούληση και τάσεις υποταγής στο αντρικό φύλο.

Ο πατέρας λειτουργώντας, ως αντρικό πρότυπο στο κορίτσι, επηρεάζει ιδιαίτερα, θετικά ή αρνητικά, την επιλογή συντρόφου της κόρης του.

Η κόρη βλέπει στον πατέρα τον ιδανικό σύντροφο και τον θαυμάζει. Δημιουργεί μέσα από το πρότυπο του την εικόνα για τον αντρικό ρόλο και τις αντρικές συμπεριφορές. Με κάποιο τρόπο κατευθύνει τις μελλοντικές της επιλογές, προσδοκίες και ελπίδες. Συμβάλλει δηλαδή στην κοινωνική και σεξουαλική ταυτότητα του κοριτσιού και στην ανάπτυξη της προσωπικότητας της.

Μέσα από το ρόλο, που του δίνει η πατρότητα, ένας άντρας μεγαλώνοντας την κόρη του ίσως χρειαστεί να αμφισβητήσει τις μέχρι τώρα αντιλήψεις του για τις διαφορές των δύο φύλων. Συνήθως ο πατέρας μέσα από τη κόρη του ευελπιστεί στην απόδοση του γυναικείου ορισμού, μέσα από τις δικές του πεποιθήσεις, περιμένει να δει το πρότυπο γυναίκας, όπως αυτός το έχει ορίσει μέσα από τα βιώματα και τις αντιλήψεις της πατρικής του οικογένειας και από τις προσωπικές του εμπειρίες. Παράλληλα ο πατρικός ρόλος τον κάνει να αναθεωρεί κάποιες από τις απόψεις του για τη γυναικεία φύση, μέσα από το μεγάλωμα της δικής του κόρης, που θα τον φέρει αντιμέτωπο με τις εξελίξεις της εποχής και τη γυναικεία αυτονομία. Μέσα από τη κόρη του αναθεωρεί και αποδέχεται ρόλους που μπορεί να αρνιόταν μέχρι τώρα.

Φτάνοντας το κορίτσι στην ηλικία της εφηβείας και μετά, έχει να του διδάξει αρκετά πράγματα για τα δύο φύλα. Τότε ο πατέρας θα χρειαστεί να είναι δεκτικός και ανοιχτός, ώστε να κατανοήσει τη γυναικεία φύση μέσα από «τα μάτια της κόρης του». Ίσως απαιτηθεί να ξεπεράσει την ανάγκη, που ενδεχομένως έχει, να την ελέγχει και να την προστατεύει, όταν δεν τον χρειάζεται. Ο πατέρας θα πρέπει να καταφέρει να ελπίζει, ότι η κόρη του απολαμβάνει το φύλο της και τη σεξουαλικότητα της, όπως τα απολαμβάνει κι εκείνος, και να της επιτρέψει να έχει το δικαίωμα να επιλέγει και να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων της…

Ο Δημήτρης Κούκης είναι παιδοψυχολόγος και συνεργάζεται με το doctoranytime.gr ,που σας εξασφαλίζει μια πιο εύκολη καθημερινότητα για τη φροντίδα της υγείας σας, καθώς:
– Βρίσκετε τον κατάλληλο γιατρό αξιολογώντας πληροφορίες όπως βιογραφικό, εμπειρία, εξειδίκευση, κόστος επίσκεψης, αξιολόγηση άλλων ασθενών κ.α.
– Κλείνετε το ραντεβού σας δωρεάν & online οποιαδήποτε στιγμή και σε λιγότερο από 1΄
– Έχετε τον πλήρη έλεγχο της παρακολούθησης της υγείας σας, διατηρώντας το ιατρικό ιστορικό σας στην προσωπική σας σελίδα!

21/02/2014 0 comments

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

“Δεν μπορώ…φοβάμαι” , από την Έρη Πιπεράκη

written by The K-magazine

από την Έρη Πιπεράκη – Κλινική Ψυχολόγο και Ειδική Παιδαγωγό*

Αναλογιστείτε ποια φράση θα χρησιμοποιούσατε για να καθησυχάσετε ένα παιδί όταν σας λέει ότι φοβάται: «Μη φοβάσαι εσύ είσαι δυνατός/η και μπορείς να τ’ αντιμετωπίσεις όλα» ή «Θέλεις να βρούμε μαζί τι είναι αυτό που σε κάνει να φοβάσαι και να το αντιμετωπίσουμε;»

Αρκετοί γονείς επιλέγουν την πρώτη φράση, θεωρώντας ότι η σιγουριά στην έκφρασή τους ηρεμεί το παιδί και του δίνει δύναμη, ενώ αν επιλέξουν τη δεύτερη φράση και προκαλέσουν το παιδί να μιλήσει περισσότερο γι’ αυτό που το φοβίζει, θα ενισχύσουν το φόβο του. Θεωρούν ότι είναι καλύτερα να υποτιμήσουν την ένταση του συναισθήματος, ώστε να μειώσουν την επίδραση που έχει στο παιδί κι έτσι να το εξαφανίσουν.

Παρ’ όλα αυτά, το συναίσθημα του φόβου υπάρχει, είναι μέρος της φυσιολογικής εξέλιξης των ζωντανών οργανισμών και μας συνοδεύει σ’ όλη μας τη ζωή, αφού όχι μόνο μας προστατεύει από δυσάρεστες καταστάσεις, αλλά μας βοηθάει ν’ αναπτύξουμε σταδιακά το συναίσθημα της ασφάλειας. Οι φόβοι των παιδιών, είναι φυσιολογικές αντιδράσεις σε γεγονότα που αισθάνονται ότι απειλούν την προσωπική τους ασφάλεια και τα κάνουν να βιώνουν διάφορα σωματικά συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, στομαχικές ενοχλήσεις, εφίδρωση κ.ά. Οι φόβοι αυτοί, έρχονται και παρέρχονται καθώς αυτά μεγαλώνουν – συνήθως μέχρι τα 10-12 έτη οι παιδικοί φόβοι ξεπερνιούνται – αλλά η σοβαρότητά τους κρίνεται από τις συνέπειες που έχουν στην καθημερινότητα του κάθε παιδιού. Η ανάπτυξη των φόβων, επηρεάζεται από την ιδιοσυγκρασία του παιδιού αλλά και από τις περιβαλλοντικές συνθήκες και τις εμπειρίες που βιώνει. Στη σύγχρονη εποχή, που χαρακτηρίζεται από γενικότερη ανασφάλεια, οι φόβοι των παιδιών – και όχι μόνο – έχουν περισσότερες πιθανότητες να εξελιχθούν σε άγχος και αβεβαιότητα σχετικά με την ικανότητά τους ν’ ανταπεξέλθουν στις προκλήσεις.

Η αποτελεσματική αντιμετώπιση καταστάσεων που προκαλούν φόβο και όχι η αποφυγή τους, είναι αυτή που κάνει ένα άτομο να αισθανθεί ασφαλές και έτοιμο ν’ αντιμετωπίσει τις διάφορες προκλήσεις. Το μυστικό είναι: «γνωρίζω τους φόβους μου και μαθαίνω να τους αντιμετωπίζω». Αυτό πρέπει να ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία, ώστε τα παιδιά να καταλάβουν ότι υπάρχουν τρόποι να χειριστούν καταστάσεις που τους τρομάζουν και ότι είναι ικανά να κυριαρχήσουν τους φόβους τους.

Το συναίσθημα του φόβου αντανακλάται τόσο με ψυχολογικές όσο και με σωματικές αντιδράσεις. Υπάρχουν καταστάσεις όπου εκφράζεται άμεσα, τόσο από παιδιά όσο και από ενήλικες, αλλά υπάρχουν και καταστάσεις όπου σωματοποιείται ή/και εκφράζεται μέσα από συναισθήματα θυμού ή λύπης. Το βέβαιο είναι ότι φόβος υπάρχει πάντα στις μεταβατικές καταστάσεις, όταν κάτι τελειώνει ή πρόκειται να τελειώσει και ν’ αρχίσει κάτι άλλο που μας είναι άγνωστο.

Φανταστείτε λοιπόν πόσες τέτοιες καταστάσεις βιώνει ένα παιδί κατά την διάρκεια της ανάπτυξης του σ’ έναν ενήλικα, που είναι απαραίτητο να έχει οπλιστεί με όλα τα εφόδια για να συνεχίσει ν’ αντιμετωπίζει τέτοιες μεταβατικές καταστάσεις αποτελεσματικά.

Ποια είναι όμως η πορεία που ακολουθεί η ανάπτυξη των φόβων κατά την παιδική ηλικία;

Μέχρι τον 7ο μήνα, το βρέφος δεν ανησυχεί όταν βρίσκεται με αγνώστους, αλλά μετά, αρχίζει σταδιακά να έχει αντιδράσεις που μπορούν να χαρακτηριστούν συνειδητός φόβος, αφού βλέπουμε ότι αντιδρά με διαφορετικό τρόπο απέναντι σε οικεία και μη οικεία πρόσωπα και γενικά σε κάτι πρωτόγνωρο και άγνωστο. Διανύοντας το 2ο χρόνο της ζωής του, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ενώ υπάρχουν πράγματα που μπορεί να ελέγξει π.χ κτυπά το τύμπανο και ακούγεται δυνατός ήχος, υπάρχουν κάποια άλλα που συμβαίνουν ξαφνικά χωρίς να τα έχει προκαλέσει π.χ ο θόρυβος από μια βροντή. Άρα ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί ξαφνικά χωρίς να μπορεί να το ελέγξει;

Από τη στιγμή που κάθε παιδί καταλαβαίνει ότι μπορεί να κάνει πράγματα μόνο του, αρχίζει ν’ απομακρύνεται από τους γονείς του. Όμως συνυπάρχει η ανάγκη του για προστασία και ασφάλεια, που το οδηγεί στην αναζήτηση της επιβεβαίωσης ότι οι γονείς είναι εκεί. Πόσες φορές δεν έχουμε δει παιδιά να παίζουν και να γυρνούν το κεφάλι, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσουν ότι οι γονείς είναι κάπου εκεί κοντά. Αν δεν παίρνουν αυτή την επιβεβαίωση, τα παιδιά θ’ αναπτύξουν έντονα το φόβο ότι θα τα εγκαταλείψουν. Ο φόβος αυτός ενισχύεται και από την αντίδραση του παιδιού στις επιθυμίες των γονέων, γύρω στο 3ο έτος της ηλικίας του, όπου ταυτόχρονα δημιουργείται ο φόβος ότι οι γονείς θα θυμώσουν και θα το εγκαταλείψουν. Έτσι αρχίζει ο φόβος για τον ύπνο, αφού θεωρεί ότι τότε οι γονείς μπορεί να φύγουν και να ή ο φόβος για τον παιδικό σταθμό αφού θεωρεί ότι θα τ’ αφήσουν εκεί και δεν θα επιστρέψουν.

Το παιδί συνειδητοποιεί τους κινδύνους του περιβάλλοντος γύρω στην ηλικία των 4ων ετών. Έτσι αρχίζει να διστάζει να κάνει πράγματα που μέχρι πριν λίγο καιρό τα έκανε πχ δεν θέλει να βουτήξει στο νερό και στέκεται διστακτικά στην άκρη ενώ το προηγούμενο καλοκαίρι του άρεσε και το χαιρόταν. Οι φόβοι του γίνονται απροσδιόριστοι, φόβος για το σκοτάδι, για τους γιατρούς, για τους ασυνήθιστους θορύβους, για τις αρρώστιες, για τα έντομα αφού μέχρι την ηλικία των 7 ετών δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει αιτιακές σχέσεις.

Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς;

Βασική αρχή είναι ν’ αναπτύξουν τα παιδιά δεξιότητες, με τις οποίες ν’ αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά καταστάσεις που τους προξενούν φόβο. Φυσικά για ν’ αναπτύξουν αυτές τις δεξιότητες, πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να δοκιμαστούν και να νιώσουν ότι ξεπερνούν τους φόβους τους.
•Απαραίτητη είναι η δημιουργία κλίματος ασφάλειας, μέσα στο οποίο τα παιδιά θα βιώσουν ότι οι γονείς είναι σταθερές φιγούρες και δεν θα τα εγκαταλείψουν παρ’ όλες τις αντιπαραθέσεις που μπορεί να έχουν μεταξύ τους.
•Σ’ ένα τέτοιο κλίμα ασφάλειας, καθορίστε μαζί με το παιδί μικρούς στόχους και βήματα για την αντιμετώπιση των φόβων του και ενισχύστε το να γνωρίσει σταδιακά το φοβικό αντικείμενο (να το πλησιάσετε μαζί, να ζωγραφίσετε το τέρας που φοβάται, να παίξετε μαζί του το κακό το δράκο, να προχωρήσετε μαζί στο σκοτεινό διάδρομο μέχρι το δωμάτιό του αλλά ν’ ανάψει μόνο του το φως για να καταλάβει ότι υπάρχουν λύσεις).
•Αναγνωρίστε και ονομάστε το φόβο του και μην τον υποτιμάτε, εμφανίζοντας ως ακίνδυνο το περιεχόμενο του φόβου του, γιατί μ’ αυτό τον τρόπο όχι μόνο ενισχύετε το έντονο συναίσθημά του, αφού του δείχνετε ότι τελικά φοβάται κάτι τόσο ασήμαντο, αλλά μαθαίνει και να ντρέπεται για τα συναισθήματά του.
•Βοηθήστε το παιδί να εκφράσει λεκτικά τα συναισθήματά του, ώστε μαζί να συζητήσετε τι άλλο θα μπορούσε να κάνει για ν’ αντιμετωπίσει αυτό που φοβάται.
•Δείξτε ότι κι εσείς φοβάστε και μοιραστείτε τους τρόπους που αντιμετωπίζετε τους φόβους σας. Το παιδί πρέπει να καταλάβει ότι και οι μεγάλοι φοβούνται αλλά παρ’ όλα αυτά τα καταφέρνουν. Άρα δεν είναι κάτι τόσο τραγικό να φοβάται κάποιος.
•Αποφύγετε τους χαρακτηρισμούς «φοβητσιάρης» ή «εύκολα φοβάσαι», αφού έτσι ο φόβος γενικεύεται σε όλες τις καταστάσεις. Αντίθετα δώστε στο παιδί να καταλάβει ότι ο φόβος του συνδέεται με τη συγκεκριμένη κατάσταση.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι στο αρχικό ερώτημα «ποια φράση θα χρησιμοποιούσατε για να καθησυχάσετε το παιδί σας που φοβάται», η αντίδραση των γονιών που βοηθά το παιδί να καταλάβει ότι παίρνουμε στα σοβαρά τα συναισθήματά του και ότι θα σταθούμε δίπλα του, αφού υπάρχει τρόπος να κυριαρχήσει τους φόβους του, είναι αυτή που σταδιακά θα το οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι πάντα θα υπάρχουν πράγματα που φοβόμαστε αλλά έχουμε και τα όπλα να τα αντιμετωπίσουμε.

*Για περισσότερες πληροφορίες για την κα Πιπεράκη, πατήστε εδώ

18/02/2014 0 comments

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Μήπως πρέπει να ανησυχήσω για το παιδί μου, από τη Σεβαστή Μάκρα

written by The K-magazine

Γράφει η Σεβαστή Μάκρα, ψυχολόγος

«Η συμπεριφορά του παιδιού μου μ’ ανησυχεί!» «Δεν είναι τίποτα, και εγώ μικρός είχα την ίδια συμπεριφορά και τα πήγα μια χαρά» «Η έφηβη κόρη μου έχει κλειστεί στον εαυτό της» «Χρειαζόμαστε άπειρες ώρες διαβάσματος» «Ο Νίκος απλά τεμπελιάζει…δεν του αρέσει το διάβασμα και με κάθε ευκαιρία το αποφεύγει» «Πρέπει να ανησυχήσω ή όχι;»

Πολλές φορές οι γονείς ανησυχούν υπερβολικά για τις εκδηλώσεις στη συμπεριφορά και στο συναίσθημα των παιδιών τους. Δεν είναι λίγες όμως και οι φορές που οι γονείς παραβλέπουν τις δυσκολίες μην αναγνωρίζοντας τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Σε γενικές γραμμές τα παιδιά και οι έφηβοι λειτουργούν μέσα σε κανονικά/ φυσιολογικά πλαίσια όταν σε κάθε ηλικιακή φάση συμμετέχουν και απολαμβάνουν τις δραστηριότητες που αναλογούν σ’ αυτή τη φάση και αφορούν τους τομείς της μάθησης, του σχολείου, τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια, τις σχέσεις με τους φίλους και το παιχνίδι. Κάθε παιδί είναι μοναδικό και ξεχωριστό. Ωστόσο κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης τους κάποια παιδιά μπορεί να εμφανίσουν συμπεριφορές ή συναισθήματα που δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν.

Παρακάτω παρατίθενται τα «σημάδια» εκείνα που μπορεί να ανησυχήσουν τους γονείς και ίσως χρειαστούν περαιτέρω διερεύνηση. Πριν απ’ αυτό όμως, καλό θα ήταν να διευκρινιστεί πότε μια συμπεριφορά μπορεί να θεωρηθεί αποκλίνουσα και μπορεί να προβληματίσει τους γονείς και τους ειδικούς.

Μια συμπεριφορά ή μια συναισθηματική εκδήλωση εντάσσεται πάντα μέσα σ’ ένα ευρύ πλαίσιο. Κάθε «σύμπτωμα» αξιολογείται ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο του παιδιού, ανάλογα με το πόσο η συμπεριφορά επιβαρύνει τη λειτουργικότητα του στο σχολείο, το σπίτι και τις κοινωνικές εκδηλώσεις, ανάλογα με το πόσο το ίδιο το παιδί ή οι γονείς του ή οι δάσκαλοι δυσφορούν με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Επίσης, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκδηλώνεται η συμπεριφορά (η συμπεριφορά εκδηλώνεται μόνο στο σπίτι ή μόνο στο σχολείο ή και στα δύο). Η συχνότητα, η ένταση και η διάρκεια της συμπεριφοράς – σύμπτωμα – λαμβάνονται υπόψη καθώς και τα συνοδά συμπτώματα.

Προσχολική ηλικία

Προβλήματα στον ύπνο
Εφιάλτες
Προβλήματα προσαρμογής στο παιδικό σταθμό/ νηπιαγωγείο
Απόσυρση
Επιθετική συμπεριφορά
Δυσκολία να ακολουθήσει οδηγίες
Προβλήματα στο λόγο
Ασυνήθιστη χρήση των παιχνιδιών (π.χ. χτυπά τα παιχνίδια στο έδαφος)
Συνεχείς κρίσεις πείσματος
Συνεχή παράπονα για σωματικές ενοχλήσεις

Σχολική ηλικία

Υπερβολική κινητικότητα
Αδυναμία συγκέντρωσης
Υπερβολικές ανησυχίες ή υπερβολικοί φόβοι
Απώλεια όρεξης και ξαφνική μεταβολή στο βάρος
Προβλήματα στον ύπνο και εφιάλτες
Επιθετική συμπεριφορά
Αδυναμία να προσαρμοστεί στους κανόνες του σχολείου
Απόσυρση
Μειωμένη σχολική απόδοση
Ανησυχία για το βάρος και τη διατροφή
Νυχτερινή ενούρηση
Σχολική άρνηση
Σοβαρές αλλαγές στη διάθεση
Απειλή για αυτοκτονία
Έλλειψη φιλικών σχέσεων
Συνεχή παράπονα για σωματικές ενοχλήσεις

Εφηβική ηλικία

Πτώση στη σχολική απόδοση
Σοβαρές διακυμάνσεις στη διάθεση
Ακατάλληλες σεξουαλικές εκδηλώσεις
Αλλαγές στον ύπνο και τις διατροφικές συνήθειες
Διαρκείς προσπάθειες για αυστηρή δίαιτα
Καταστροφές
Απειλές για αυτοκτονία
Απειλή για πρόκληση βλάβης σε άλλους
Αυτό τραυματισμός
Κλοπές και βανδαλισμός
Περίεργες σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές
Απουσίες από το σχολείο
Έλλειψη φιλικών σχέσεων
Παραβίαση των δικαιωμάτων των άλλων
Επαναλαμβανόμενες απειλές για φυγή από το σπίτι

Τα παραπάνω συμπτώματα μπορεί να εμφανιστούν κάποια στιγμή στη ζωή των παιδιών, ωστόσο όταν αυτά παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι απαραίτητο να ζητήσουμε τη βοήθεια του ειδικού. Στόχος μας είναι να έχουμε χαρούμενα και ψυχικά υγιή παιδιά και οικογένειες που ζουν ήρεμα και αρμονικά. Η πρόληψη όπως και στα θέματα της σωματικής υγείας, έτσι και σε θέματα ψυχικής υγείας είναι η καλύτερη θεραπεία.

Η Σεβαστή Μάκρα,MSc είναι Ψυχολόγος, Γνωσιακή Συμπεριφοριστική Ψυχοθεραπεία και συνεργάζεται με το doctoranytime.gr

21/12/2013 0 comments

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Μαμά γιατί εμείς πάμε διακοπές χωρίς το μπαμπά; από την Έρη Πιπεράκη

written by The K-magazine

Ερώτημα που όλο και συχνότερα ακούγεται από τα χείλη των παιδιών, αφού στη σημερινή εποχή είναι μεγάλος ο αριθμός των ζευγαριών που τελικά οδηγούνται στο διαζύγιο, με επιπτώσεις σε όλα τα μέλη της οικογένειας και όχι μόνο στους συντρόφους.

Πολλά παιδιά και έφηβοι ερμηνεύουν το διαζύγιο των γονιών τους ως απόρριψη και εγκατάλειψη των ίδιων, βιώνουν συναισθήματα ανασφάλειας αφού φοβούνται ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί στη σχέση τους με τον ένα ή με τον άλλο γονιό και έτσι αναπτύσσουν συναισθήματα θυμού απέναντι στους γονείς τους.

Κάθε παιδί θα προτιμούσε να ζει και με τους 2 γονείς του και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο χωρισμός των γονιών είναι οδυνηρός για τα παιδιά. Όμως οι εντάσεις ανάμεσα στους γονείς, που συνήθως προηγούνται του διαζυγίου, έχουν δυσμενέστερες συνέπειες στην ψυχολογία τους. Η κακή επικοινωνία που υπάρχει μεταξύ των γονέων πριν αλλά και μετά το διαζύγιο, είναι αυτή που πληγώνει περισσότερο τα παιδιά. Γι’ αυτό το λόγο, είναι σημαντικό γονείς που δεν κατάφεραν να έχουν μια αρμονική συμβίωση, να έχουν ένα «αρμονικό διαζύγιο», που μακροπρόθεσμα θα βοηθήσει τα παιδιά να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες της οικογένειας και να μην επηρεάσει αρνητικά την ψυχική τους υγεία.

Όταν πια η κατάσταση ανάμεσα στους συντρόφους είναι δύσκολη, τα παιδιά δεν μπορούν να μένουν στο σκοτάδι, αφού οι εντάσεις που βιώνουν και η συναισθηματική απομάκρυνση των γονέων, εντείνει την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια τους. Βέβαια οι γονείς θα πρέπει να μιλήσουν στα παιδιά, μόνο όταν έχουν πάρει την οριστική απόφαση και να τα ενημερώσουν όσο το δυνατόν νωρίτερα για να μην υπάρχει περίπτωση να το ακούσουν από κάποιον άλλο. Η ενημέρωση πρέπει να γίνει και από τους 2 γονείς, ώστε τα παιδιά να κατανοήσουν ότι ήταν μια κοινή απόφαση – ακόμα κι αν δεν είναι έτσι – για να μην κατηγορήσουν τον ένα από τους δυο γονείς.
Είναι σημαντικό ν’ απαντήσουν με ειλικρίνεια στα παιδιά, ότι χωρίζουν επειδή έπαψαν πια να είναι χαρούμενοι μαζί, αλλά ότι ο καθένας χωριστά θα είναι πολύ χαρούμενος μαζί τους. Τα παιδιά αλλά και οι έφηβοι, θα πρέπει να νιώσουν την ασφάλεια, ότι παρόλο που δεν θα μένουν πια όλοι μαζί, οι γονείς τους θα εξακολουθούν να τ’ αγαπούν και να τα φροντίζουν.
Οι γονείς θα πρέπει να εκφράσουν και οι ίδιοι την απογοήτευση που νιώθουν από την εξέλιξη της σχέσης τους και να ενθαρρύνουν τα παιδιά να εκφράσουν τις ερωτήσεις τους και τα συναισθήματά τους. Παράλληλα, είναι σημαντικό να συζητήσουν με τα παιδιά τις αλλαγές που θα συμβούν στη ζωή τους σχετικά με τη διαμονή τους, τη διαμονή του γονέα που θ’ αποχωρίσει από το σπίτι καθώς και την επικοινωνία μαζί του.

Τα παιδιά βιώνουν περίπλοκα συναισθήματα από το χωρισμό των γονιών τους, γι’ αυτό είναι σημαντικό οι γονείς να παραμένουν συναισθηματικά διαθέσιμοι και να υπάρχει μεταξύ τους κοινή στάση και πνεύμα συνεργασίας όσον αφορά στο χειρισμό των παιδιών. Οι αντιδράσεις των παιδιών στα διάφορα ηλικιακά στάδια που διανύουν τη στιγμή του χωρισμού των γονιών τους είναι διαφορετικές, έντονες αρχικά αλλά σταδιακά αμβλύνονται με τη στάση που διατηρούν οι γονείς απέναντί τους.
Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, ταράζονται πολύ και λυπούνται από το χωρισμό των γονιών τους, με αποτέλεσμα να εκδηλώνουν συμπεριφορές έντονης προσκόλλησης και ανασφάλειας. Έτσι μπορεί να εμφανίσουν διαταραχές στον ύπνο, στο φαγητό, νυχτερινή ενούρηση, άρνηση ν’ αποχωριστούν το γονέα ή και επιθετικότητα απέναντι σε άλλα παιδιά.
Στη σχολική ηλικία, υπάρχει θλίψη αλλά τα παιδιά εκδηλώνουν έντονο θυμό κυρίως προς το γονιό με τον οποίο ζουν – που τις περισσότερες φορές είναι η μητέρα – αφού θεωρούν ότι αυτός είναι υπεύθυνος για την απουσία του άλλου γονιού από το σπίτι. Παράλληλα, δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν στις υποχρεώσεις τους και παραμελούν τα μαθήματά τους.
Στην προεφηβεία, τα παιδιά καλύπτουν τη θλίψη τους μέσα από το παιχνίδι ή άλλες δραστηριότητες που απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας και του χρόνου τους. Συμπεριφέρονται σαν να μην τους απασχολεί αυτό που συμβαίνει και είναι δύσκολο να προσεγγίσει κάποιος τα παιδιά σ’ αυτό το ηλικιακό στάδιο, αφού αισθάνονται αμηχανία και δεν θέλουν να μιλούν γι’ αυτό που τους προκαλεί θλίψη.
Οι έφηβοι, απομονώνονται περισσότερο, απομακρύνονται από τη ζωή της οικογένειας και αναζητούν διέξοδο σε άλλες σχέσεις εκτός σπιτιού που τους δίνουν την αίσθηση ότι ανήκουν σταθερά σε μια ομάδα.

Η κατανόηση των συναισθημάτων που βιώνει ένα παιδί όταν αντιμετωπίζει το χωρισμό των γονιών του, είναι η πυξίδα για τον τρόπο που οι γονείς θα του συμπεριφέρονται ώστε να μην επιβαρύνουν τη συναισθηματική του κατάσταση.

Είναι σημαντικό ν’ απουσιάζουν οι εντάσεις μεταξύ των γονέων, να μην κατηγορεί ο ένας γονιός τον άλλο στα παιδιά ή/και να τα χρησιμοποιεί για να περνάει μηνύματα προς τον άλλο γονιό, καθώς και να μην υποτιμά το χρόνο και τις δραστηριότητες που κάνει το παιδί μαζί του, αφού τα παιδιά εισπράττουν την εχθρότητα που αναπτύσσεται ανάμεσά τους.

Παράλληλα ο κάθε γονιός πρέπει να είναι συνεπής σ’ αυτό που έχει υποσχεθεί και κυρίως ο γονιός που απουσιάζει να δηλώνει με συνέπεια την παρουσία του (τηλεφωνική ή προσωπική) ακόμα κι αν ο χρόνος που διαθέτει είναι λίγος.

Η ψυχική υγεία ενός παιδιού εξαρτάται από την ικανότητά του να διατηρεί σταθερούς δεσμούς και με τους δυο γονείς του, οι οποίοι πρέπει να συνεργάζονται στενά για θέματα που το αφορούν, αφού αποτελούν τα σημεία αναφοράς του. Είναι σημαντικό να νιώθει, ότι η οικογένεια του ως δομή συνεχίζει να υπάρχει ακόμα κι αν οι γονείς του έχουν χωρίσει ως σύντροφοι.

Σιγά – σιγά θ’ απολαμβάνει τις διακοπές του με κάθε γονιό ξεχωριστά, αφού θα καταλάβει ότι και οι δυο είναι σύμμαχοι στη φροντίδα τους γι’ αυτό.

*Η Έρη Πιπεράκη είναι Κλινική Ψυχολόγος και Ειδική Παιδαγωγός κάτοχος Master of Science από το Northern Illinois University των Η.Π.Α, για περισσότερες πληροφορίες, πατήστε εδώ

Σχετικά άρθρα:

–Η πεθερά μπορεί να σώσει τους άντρες από… διαζύγιο

–Περισσότερα αδέλφια, λιγότερες πιθανότητες για διαζύγιο!

–Όταν η νέα σύντροφος του πατέρα (μητριά;) μπαίνει στην οικογένεια , από την Δήμητρα Βαΐτσου

–Χωρίσατε; Απομακρυνθείτε από τα social media….

09/12/2013 1 comment

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ

Η «ορμόνη της αγάπης» βοηθά στον αυτισμό

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Σύμφωνα με Αμερικανούς ερευνητές, η οξυτοκίνη – ή «ορμόνη της αγάπης» – τροποποιεί την εγκεφαλική λειτουργία παιδιών με αυτισμό, με αποτέλεσμα αυτά να γίνονται πιο κοινωνικά. Ο ρόλος της ορμόνης όσον αφορά το πόσο αυτή βοηθάει τα αυτιστικά παιδιά έχει γίνει αντικείμενο αντιπαραθέσεων, καθώς μελέτες δείχνουν αντικρουόμενα στοιχεία.

Εγκεφαλικές τομογραφίες, όμως, που παρουσιάστηκαν στην Εθνική Ακαδημία Επιστημών δείχνουν πως υπάρχει μία επίδραση. Η Εθνική Εταιρεία για τον Αυτισμό δήλωσε πως έρευνες πάνω στην οξυτοκίνη και στο πώς μπορεί αυτή να χρησιμοποιηθεί στη θεραπεία ήταν σε πολύ πρώιμα στάδια.

Η οξυτοκίνη παράγεται φυσικά από το σώμα, ξεκινώντας τη διαδικασία του τοκετού κι εμπλέκεται στο δεσμό ανάμεσα στη μητέρα και το μωρό.

Δεκαεπτά παιδιά που πάσχουν από αυτισμό, ηλικίας από οκτώ έως δεκαέξι ετών, έλαβαν δύο σκευάσματα ρινικών σπρέι, όπου το ένα περιείχε οξυτοκίνη και το άλλο δεν περιείχε καμία ουσία. Μετά από τη λήψη των σκευασμάτων, καταγράφηκε στον τομογράφο η επίδρασή τους στην εγκεφαλική δραστηριότητα τη στιγμή που παρουσιάζονταν στα παιδιά φωτογραφίες ανθρώπινων προσώπων – σχετικές με την κοινωνικότητα – και φωτογραφίες αυτοκινήτων, που δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν. Κατά την παρακολούθηση, διαπιστώθηκε πως τα μέρη του εγκεφάλου που συνδέονται με τις κοινωνικές καταστάσεις έμοιαζαν πιο «δραστήρια» μετά τη χορήγηση της οξυτοκίνης στα παιδιά.

Ένας από τους ερευνητές, ο καθηγητής Kevin Pelphrey δήλωσε στο BBC: «Είμαστε ενθουσιασμένοι από τα ευρήματα, και τα δεκαεπτά παιδιά παρουσίασαν αντιδράσεις, παρ’ όλο που αυτή ήταν μεταβλητή. Υπάρχουν ακόμη πολλά ερωτήματα για την οξυτοκίνη, αλλά η έρευνα δείχνει πως η ορμόνη βελτιώνει τις λειτουργίες του εγκεφάλου που συνδέονται με την κοινωνικότητα και μειώνει τις μη κοινωνικές αντιδράσεις, βοηθώντας τα παιδιά να εστιάσουν σε πληροφορίες συνυφασμένες με την κοινωνικότητα.»

Ήδη διεξάγονται περισσότερες δοκιμές για να δουν ποιες μπορεί να είναι οι παρενέργειες και ποια τα οφέλη της οξυτοκίνης για τα αυτιστικά παιδιά. Το πώς θα χρησιμοποιηθεί η ουσία είναι ακόμη υπό συζήτηση, όπου περιλαμβάνονται και προτάσεις σύμφωνα με τις οποίες θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί ως βοήθημα κατά τη διάρκεια της ψυχολογικής θεραπείας παρά ως φαρμακευτική αγωγή σε καθημερινή βάση.

Ο καθηγητής Pelphrey είπε πως κάποιοι γονείς έδιναν την ουσία στα παιδιά χωρίς ιατρική οδηγία κι αυτό ήταν – επί λέξει – «πολύ κακή ιδέα». «Θα μπορούσε να μην έχει αποτέλεσμα ή ακόμη και να δημιουργήσει πρόβλημα.» Παρ’ όλα αυτά πρόσθεσε: «Το πιο συναρπαστικό εύρημα δεν ήταν η οξυτοκίνη, αλλά το ότι μπορείς να δείξεις αλλαγές στον εγκέφαλο με τη βοήθεια μιας χημικής ένωσης. Αλλάζει τον τρόπο που βλέπουμε τον αυτισμό και το πώς μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε».

Η Carol Povey, διευθύντρια του κέντρου αυτισμού της Εθνικής Εταιρείας Αυτισμού, δήλωσε: «Η έρευνα που μελετά την επίδραση της οξυτοκίνης σε άτομα με αυτισμό είναι ακόμη σε πολύ αρχικά στάδια. Ενώ τα ευρήματα της συγκεκριμένης έρευνας είναι ενδιαφέροντα, δε θα έπρεπε να βγάζουμε απόλυτα και βιαστικά συμπεράσματα. Ο αυτισμός είναι μία πολύπλοκη ασθένεια και μπορεί να παρουσιάσει ένα ευρύ φάσμα προκλήσεων, το οποίο ξεπερνά τις αδυναμίες στην κοινωνικοποίηση του ατόμου. Είναι σημαντικό όσοι ζουν με αυτήν την ασθένεια να έχουν αξιολογήσει τις ανάγκες τους προκειμένου να έχουν πρόσβαση στην κατάλληλη στήριξη».

Πηγή: www.bbc.co.uk
Photos: www.pinterest.com

Προσωπικό σχόλιο: Δεν ξέρω για σας, εμένα αυτή η έρευνα μου έδειξε πως μόνο η αγάπη μπορεί να βοηθήσει τα άτομα με αυτισμό. Ακούγεται ρομαντικό, ξέρω, αλλά όχι να βάλουμε και την αγάπη σε μπουκαλάκια!

04/12/2013 0 comments

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Σκέψου θετικά και δες τη διαφορά!

written by Ιωαννα Βλασση

Μέχρι στιγμής έχει γίνει εκτενής επιστημονική και ερευνητική ανάλυση της επίπτωσης που έχουν τα αρνητικά συναισθήματα στην γενικότερη υγεία του οργανισμού. Αυτό που δεν έχει εξαντληθεί ως θέμα είναι η επίδραση που έχουν τα θετικά συναισθήματα και οι σκέψεις στη ζωή, στις αποφάσεις μας αλλά και στην ομαλή πορεία της υγείας μας. Θετικά συναισθήματα είναι η χαρά, η ικανοποίηση, η αγάπη, η πίστη, η στοργή και η αλληλεγγύη.

Ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους εμείς επιλέγουμε να σκεφτόμαστε θετικά και αισιόδοξα; Τι μπορούμε να κερδίσουμε από τις θετικές μας σκέψεις; Και φυσικά, με ποιους τρόπους θα καταφέρουμε να αρχίσουμε να βλέπουμε τη θετική πλευρά των πραγμάτων;

Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες συνδέουν τα χρόνια καρδιαγγειακά νοσήματα με ανθρώπους που συνήθιζαν να είναι σε όλη τους τη ζωή νευρικοί, αγχωμένοι και φύσει απαισιόδοξοι. Η χρόνια τακτική απαισιοδοξίας είναι ουσιαστικά αυτή που παγιώνεται και οδηγεί στην πρόκληση νοσημάτων που σχετίζονται με την κακή ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Τα αρνητικά συναισθήματα, όταν μας κατακλύζουν σε βάθος χρόνου μπορούν να επιφέρουν καταστροφικές συνέπειες στη σωματική υγεία του ανθρώπου.

Φυσικά, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι ειδικά στις μέρες μας η υπέρμετρη αισιοδοξία είναι ουτοπική και μάλλον αβάσιμη, ωστόσο αυτό που θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη είναι ότι θα πρέπει να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τη διάρκεια του αρνητικού συναισθήματος που βιώνουμε. Το χρόνιο στρες φθείρει τον οργανισμό μας. Η χρόνια ένταση και ο θυμός φθείρουν και εμάς ψυχολογικά και απομακρύνουν τους φίλους από κοντά μας.

Κανένα συναίσθημα δεν πρέπει να λείπει από τη ζωή μας και φυσικά, κανένα δεν υπάρχει που να μην έχει και τη θετική του πλευρά (π.χ. η αγανάκτηση και ο θυμός μπορούν να μας οδηγήσουν να διεκδικήσουμε κάτι που αξίζουμε να έχουμε). Όμως η προσκόλληση και η επιμονή σε μία συμπεριφορά που επιδρά αρνητικά στο σώμα και στην ψυχή μας θα μας εξαντλήσουν ψυχικά, ηθικά και σωματικά.

Τα θετικά συναισθήματα από την άλλη λειτουργούν ευεργετικά απέναντι σε μια στρεσογόνα πηγή ή όταν έρχονται μετά από μία αρνητική εμπειρία και ανακόπτουν τη φθίνουσα συναισθηματική μας πορεία.

Πώς μπορώ να απαλλαγώ από τα δυσάρεστα συναισθήματα;

Καταρχάς, βασική προϋπόθεση αποτελεί το να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις ανάγκη να γίνεις πιο αισιόδοξος άνθρωπος. Η θέλησή σου και η συχνή εξάσκηση μπορεί να αυξήσει τα θετικά σου συναισθήματα. Με μερικούς έξυπνους τρόπους μπορείς να εξασκηθείς μέχρι να το επιτύχεις.

Tip 1

Απομόνωσε τα θετικά μιας κατάστασης ή ενός προβλήματος. Ακόμη κι αν πρόκειται για πρόβλημα υγείας. Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι όταν βγαίνουν νικητές μέσα από ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας νιώθουν πιο δυνατοί και πιο ικανοί να αντιληφθούν τη σοβαρότητα μιας κατάστασης. Οι αντιξοότητες μας δυναμώνουν κι εμείς εκεί ακριβώς θα πρέπει να εστιάσουμε. Μια καλή πρώτη σκέψη είναι ότι «τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα». Αν πούμε κάτι τέτοιο στον εαυτό μας, του δίνουμε δύναμη για να συνεχίσει και γιατί όχι, να πάψει να στενοχωριέται και να γκρινιάζει για πράγματα που δεν έχει. Ίσως αν σκεφτεί όλα αυτά που έχει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είναι περισσότερα.

Tip 2

Όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα που επιδέχεται λύσης ή διόρθωσης, καλό είναι να το κάνουμε. Δηλαδή, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου αν παραλείψαμε κάτι σε μία αναφορά στη δουλειά και πρέπει να την ξανακάνουμε από την αρχή. Εφόσον είναι κάτι που διορθώνεται, όλα καλά!

Tip 3

Είναι σημαντικό να οργανώνουμε το χρόνο και το χώρο μας, ώστε να μην βρισκόμαστε προ εκπλήξεων ή να μην αποδιοργανωνόμαστε. Είναι γνωστό ότι οι Έλληνες είμαστε της τελευταίας στιγμής, όμως αν δοκιμάσετε για παράδειγμα, να πληρώσετε ένα λογαριασμό ή κάποια οφειλή λίγο πριν την καταληκτική ημερομηνία το άγχος σας θα είναι λιγότερο και οι πιθανότητες να συμβεί κάτι που θα εμποδίσει την ολοκλήρωση του πλάνου σας (όπως οι τεράστιες ουρές στα ταμεία) μηδαμινές!

Tip 4

Δώστε στον εαυτό σας μια στιγμή χαλάρωσης ή ευτυχίας. Αυτό όμως θα πρέπει να το κάνετε σε καθημερινή βάση, ακόμη και αν χρειαστεί να απολαμβάνετε μικρές καθημερινές στιγμές. Μια χαλαρή βόλτα στη θάλασσα, ένα κομπλιμέντο στο δρόμο, μια χαμογελαστή καλημέρα, μία φιλοφρόνηση σε έναν συνάδελφο για τη δουλειά του, ακόμη κι αν φαίνονται μηδαμινά μπορούν να μας χαρίσουν το χαμόγελο για αρκετή ώρα. Ταυτόχρονα, μπορούν και να απομακρύνουν την ένταση και το στρες της καθημερινότητας, αλλά και να φορτίσουν τις μπαταρίες μας δίνοντάς μας ενέργεια!

25/10/2013 0 comments

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Όταν η νέα σύντροφος του πατέρα (μητριά;) μπαίνει στην οικογένεια , από την Δήμητρα Βαΐτσου

written by The K-magazine

Γράφει η Δήμητρα Βαΐτσου

Πως νιώθουν τα παιδιά όταν μία νέα γυναίκα έρχεται στην οικογένεια;

Είναι πολύ υποκειμενικός ο τρόπος που εκδηλώνουν τα παιδιά την διάθεση τους, τα συναισθήματα τους απέναντι σ’ αυτή την γυναίκα. Σε κάθε ηλικιακή φάση πάντως υπάρχουν και διαφορετικές εκδηλώσεις. Σαφώς παίζει ρόλο η προετοιμασία του πατέρα προς τα παιδιά πριν παντρευτεί δεύτερη φορά, αρκετή συζήτηση και αρκετή υπομονή από την πλευρά του. Είναι μία ιδιαίτερη αλλά όχι δύσκολη κατάσταση, με κατάλληλους χειρισμούς επιμονή και συνέπεια η σχέση αυτή μπορεί να εξελιχθεί αρκετά ομαλά.
Τα παιδιά που ζουν με τον πατέρα είτε λόγω διαζυγίου, είτε λόγω απώλειας (θανάτου) αρχικά φοβούνται κάθε φορά που ο πατέρας τους μπορεί να βγαίνει έξω και ειδικά τον πρώτο καιρό που ακολουθούν αρκετά ραντεβού με την νέα σύντροφο.

*Στις πολύ μικρές ηλικίες τα παιδιά δεν έχουν την αίσθηση του χρόνου και δεν καταλαβαίνουν το πότε ή αν θα ξαναγυρίσει ο πατέρας τους.

*Τα μεγαλύτερα παιδιά βιώνουν και αυτά τις ίδιες αγωνίες αλλά σε ένα πιο συνειδητό επίπεδο. Η αναχώρηση του πατέρα μπορεί να αναβιώσει παλιότερα συναισθήματα στο παιδί, εγκατάλειψης και απώλειας. Ο Τζ. αναφέρει: «Τις πρώτες ημέρες του διαζυγίου των γονιών μου –ήμουν γύρω στα δώδεκα- ο πατέρας μου συχνά είχε μία γυναίκα, που έμενε σπίτι του όλη την νύχτα και την έβλεπα όταν την επισκεπτόμουν. Η παρουσία μου εκεί δεν τον εμπόδιζε. Έτσι, το πρωί τρύπωνα στην κρεβατοκάμαρα του πατέρα μου, κοίταζα την γυναίκα που ήταν ξαπλωμένη δίπλα του και έλεγα «Γεια, πως σε λένε;». Εκείνη μου έλεγε το όνομα της. Τότε εγώ παρατηρούσα: «Α, την προηγούμενη εβδομάδα την έλεγαν Μαίρη». Αυτό συνήθως είχε ως αποτέλεσμα να φεύγει η γυναίκα άρον-άρον έτσι είχα τον πατέρα μου όλο δικό μου. Ο μπαμπάς σύντομα κατάλαβε ότι, όταν τον επισκεπτόμουν, δεν ήταν προς το συμφέρον του να έχει καλεσμένη για όλη την νύχτα».

Η νέα γυναίκα –μητριά- που έρχεται να αφομοιωθεί στην νέα σύνθεση της οικογένειας υπάρχουν φορές που μπορεί να απογοητεύεται, να στεναχωριέται, να απελπίζεται για το πως είναι να χειριστεί την συμπεριφορά των παιδιών του συζύγου της. Με ασυνείδητο τρόπο τα παιδιά λειτουργούν και ως φροντιστές των γονέων τους δηλαδή τσεκάρουν και τεστάρουν τις αντοχές, την διαθεσιμότητα της νέας αυτής γυναίκας. Με κάποιον τρόπο την ωθούν να περνά κάποιες δοκιμασίες (όπως κάνουν και με τα παιχνίδια τους) για να δώσουν στο τέλος το τελικό τους οκ. Όταν ο αρχικός γάμος των γονέων ενός παιδιού πάψει να υπάρχει είτε από κάποιο διαζύγιο είτε απώλειας, το παιδί συνήθως κυριαρχεί επάνω στον έναν κυρίως γονέα και εναποθέτει σ’ εκείνον αρκετά πράγματα με συνέπεια αυτό αργότερα στην είσοδο ενός νέου συντρόφου να εκδηλώνονται συμπεριφορές απέχθειας, άρνησης, θυμού, ζήλιας. Ένα τετράχρονο αγόρι στον γάμο του πατέρα του και της μητριάς του έγραψε ένα γράμμα στον Θεό: «Αγαπητέ Θεέ, πήγα στον γάμο και τους είδα να φιλιούνται μέσα στην εκκλησία. Είναι σωστό αυτό; Νέιλ» (Eric Marshal – Stuart Hample)

Πως να χειριστεί η νέα γυναίκα την αρνητική στάση των παιδιών;
Όταν ο πατέρας ξαναπαντρεύεται (τι να δίνεται προσοχή):
1. Το παιδί να μην νιώσει τον γάμο ως απειλή.
2. Να μην αισθανθεί ανταγωνιστικά προς τον σύντροφο του πατέρα ή της μητέρας του, προσπαθώντας να διεκδικήσει την αγάπη του γονιού του.
3. Παύει να διατηρεί την ενδόμυχη ελπίδα που έτρεφε μετά τον χωρισμό των γονιών του ότι κάποια στιγμή θα γίνει επανασύνδεση.
Τι μπορεί να κάνει η νέα σύντροφος:
1. Η νέα σύντροφος επωμίζεται ένα δύσκολο ρόλο πρέπει να αντιμετωπίσει την επιφυλακτικότητα του παιδιού.
2. Όταν το νέο ζευγάρι αποκτήσει παιδί πολύ άμεσα οι δυσκολίες μπορεί και να μην λείψουν, οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές, χρειάζεται προσοχή και ωριμότητα για να μην πληγωθεί το παιδί. (Καππάτου Α. 1999)
Τι είναι χρήσιμο να αποφευχθεί:
1. Να είναι ιδιαίτερα επιεικής με το παιδί του συντρόφου τους..
2. Να παρεμποδίζουν την σχέση του παιδιού με το φυσικό γονιό.
3. Να αλλάζουν συμπεριφορά όταν αποκτούν δικό τους παιδί.
4. Να λένε: «αν ήμουν η μητέρα σου ή ο πατέρας σου θα έκανα αυτό, ή θα το έκανα αλλιώς…»
5. Να συγκρίνουν την συμπεριφορά του ή τις επιδόσεις του στο σχολείο με εκείνες του δικού τους παιδιού (εάν υπάρχει).
Οτιδήποτε την απασχολεί, την προβληματίζει είναι χρήσιμο να το μοιράζεται με τον σύντροφο της και από κοινού να ορίζουν το πως θα το χειριστούν Εάν νιώθει η ίδια εισβολέας στην ζωή τους ή ότι ήρθε για να αντικαταστήσει κάτι, ε, τότε μ’ αυτό το στοιχείο θα συστηθεί στα παιδιά και εκείνα θα της φερθούν αντίστοιχα. Οι στέρεες βάσεις θα έχουν τοποθετηθεί αρκετά πριν επέλθει ο γάμος, σ’ εκείνο το διάστημα λοιπόν έχουν όλο τον χρόνο να γνωριστούν, να μιλήσουν για τους εαυτούς της, εκείνη ως ενήλικη να ακούσει –ακόμα και να δεχθεί κάποιες φορές- τις άμυνες των/του παιδιού/ων και να προσπαθήσουν να κάνουν γέφυρες μαζί τους. Χρειάζεται να έχει ξεκαθαρίσει μέσα της την θέση και την ύπαρξη σ’ αυτή την νέα της οικογένεια και αυτό να το στηρίζει δυναμικά. Σαφώς και θα υπάρξουν φάσεις δύσκολες αλλά ανάλογα την ηλικία του παιδιού και τα βιώματα του εάν προκύπτει κάτι που την ίδια την δυσκολεύει να το χειριστεί χρήσιμο και ωφέλιμο είναι να μιλήσει σε εκείνον, (σύζυγο) σε ανθρώπους που είναι ειδικοί σε ζητήματα παιδιών για να βοηθήσει καταρχήν η ίδια την θέση της, αλλά και την ομαλότερη επαφή και επικοινωνία με το παιδί.
Ο ρόλος του πατέρα
Ίσως είναι από τους πιο δύσκολους με πολύ δουλειά ρόλος. Χρειάζεται να προετοιμάσει και να διαχειριστεί οτιδήποτε γίνεται στο σπιτικό του. Καταρχήν τον εαυτό του, τα παιδιά του, τους οικείους του, την νέα του σύντροφο. Οι ποιο συνηθισμένες «νάρκες» στα θεμέλια μίας σχέσης είναι οι απόλυτα κατηγορηματικές δηλώσεις, όπως «Έτσι, είμαι εγώ μην προσπαθήσεις να με αλλάξεις». Ένα πρόσωπο που δηλώνει κατηγορηματικά «Αυτή είναι η μητριά σου, είτε το θέλεις είτε όχι…» όπως καταλαβαίνουμε μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να επιφέρει.
Όταν απευθύνονται ταυτόχρονα στον πατέρα/ σύζυγο το παιδί και η νέα του γυναίκα σε ποιον «πρέπει» να απαντήσει πρώτα; Η απάντηση ιδίως τον πρώτο καιρό όντως μπορεί να δώσει λαβή για καβγάδες. Ούτως η άλλος σε κάποιον θα χρειαστεί να απαντήσει πρώτα. Με ευλυγισία με εύστοχο χιούμορ εάν ο πατέρας απαντήσει στην γυναίκα του, μπορεί χαριτολογώντας να ικετεύσει για έλεος, ή μπορεί να ακολουθήσει την προσέγγιση ότι έχει μόνο δύο αφτιά και ένα μυαλό, ότι οι ενήλικοι προηγούνται και ότι κανείς δεν διακόπτει τον άλλον. Βεβαίως χρειάζεται αυτό να αλλάζει σειρά κάποιες φορές, διότι το παιδί εύκολα μπορεί να νιώσει απορριπτέο. Ακόμα και τα παιδιά οφείλουν να δεχτούν, να μάθουν ότι σ’ αυτόν τον κοινό χώρο όπου ζουν όλοι υπάρχει και ένα άλλο μέλος που θα το σεβαστούν όπως τον πατέρα τους και θα μοιράζονται μαζί του πράγματα, σκέψεις όταν εκείνα νιώσουν έτοιμα. Εάν υπάρχει ένα παιδί η δυαδική σχέση και η έντονη προσκόλληση και αποκλειστικότητα παύει να υπάρχει, η δυναμική της οικογένειας χρειάζεται να επαναπροσδιοριστεί με νέους κανόνες και όρια. Αρκεί αυτά να μην εξοστρακίσουν την βασική καθημερινότητα των συνηθειών που έχει το παιδί. Τα παιδιά από τον προηγούμενο γάμο αντιμετωπίζουν δυσκολίες και οι γονείς είναι να παρατηρούν και να σέβονται αυτή τους την δυσκολία της νέας πραγματικότητας. Μία νέα σχέση ή ένας δεύτερος γάμος είναι μία δύσκολη κατάσταση που είναι να αντιμετωπίσουν τα παιδιά έπειτα από εκείνη του διαζυγίου των γονιών του. Αυτή η αλλαγή για όλους έχει ένα ρίσκο για τα παιδιά αλλά και για τους νέους συντρόφους. (Καππάτου Α. 1999).
Είναι σημαντικό να αναφερθεί την προσοχή που είναι να δίνει ο γονέας όταν έχει γιο στην εφηβεία και ιδίως στην φάση προς την μετεφηβεία. Εάν η νέα σύζυγος χρονικά ή ηλικιακά είναι περισσότερο κοντά στον νεαρό γιο σε κάποιες τέτοιες περιπτώσεις όπως αρκετές φορές γίνεται μπορεί υπάρχουν κρυφές συγκρούσεις, μυστικά, θυμοί, άρνηση ιδίως από την πλευρά του νέου. Επειδή σχεδόν τίποτα δεν μπορούμε να προκαθορίσουμε και να προβλέψουμε μπορούμε να είμαστε έτοιμοι για όλα και στην αντίστοιχη φάση απλά να είμαστε έτοιμοι για το πως θα το χειριστούμε. Οι άνθρωποι προχωρούν, εξελίσσονται, ωριμάζουν σ’ όλη την πορεία της ζωής τους. Η σύζευξη ενός δεύτερου γάμου είναι προχώρημα και για τον πατέρα και για το παιδί αλλά και για την νέα μητέρα.

Η Δήμητρα Βαΐτσου είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας BSc και Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και συνεργάζεται με το doctoranytime.gr , που σας εξασφαλίζει μια πιο εύκολη καθημερινότητα για τη φροντίδα της υγείας σας, καθώς:
– Βρίσκετε τον κατάλληλο γιατρό αξιολογώντας πληροφορίες όπως βιογραφικό, εμπειρία, εξειδίκευση, κόστος επίσκεψης, αξιολόγηση άλλων ασθενών κ.α.
– Κλείνετε το ραντεβού σας δωρεάν & online οποιαδήποτε στιγμή και σε λιγότερο από 1΄
– Έχετε τον πλήρη έλεγχο της παρακολούθησης της υγείας σας, διατηρώντας το ιατρικό ιστορικό σας στην προσωπική σας σελίδα!

13/10/2013 0 comments

Οι αναγνώστες γράφουν

Πιασίματα, χάδια, αγκαλιές…κι ένα χαμόγελο!, της Ρούλας Καρακούση

written by The K-magazine

Τη βλέπω και την ξαναβλέπω. Κι ας με στενοχωρεί. Με στενοχωρεί όμως μόνο. Δε με θλίβει. Σημαντική διαφορά. Κυριακή βράδυ πάλι στην οθόνη η ταινία, το “Πράσινο Μίλι”. Στην πτέρυγα των βαρυποινιτών ένας έγχρωμος γίγαντας είναι αθώος. Έχει ένα χάρισμα. Παίρνει πίσω το κακό και τον πόνο. Με ένα του άγγιγμα. Μεγάλη υπόθεση.

Ποτέ δεν είχα μεγάλη εξοικείωση με τα πιασίματα. Σα να ντρέπομαι. Το έχουν παράπονο οι φίλοι μου και σε μεγάλες χαρές που αρμόζουν αγκαλιές γλιτώνω τη γκρίνια με το αστείο που τους λέω “γιατί πιανόσαστε ρε παιδιά;” Ορίστε, τους ακούμπησα. Έπεσε και το χαμόγελο. Έτσι τους πιάνω εγώ τους φίλους μου.
Αυτοί θέλουν άλλα. Τα ευκόλως κατανοητά. Η βασίλισσα αυτών η αγκαλιά. Χεράκια ανοίγουν, χεράκια διασταυρώνονται, στήθη και καρδιές ακουμπάνε, τα πρόσωπα έρχονται κοντά και υπάρχει και η ευκαιρία για να πέσει φιλί. Δεκτές οι αγκαλιές. Και τα φιλιά που μπορεί να ακολουθήσουν.
Στην ίδια κατηγορία ανήκουν και οι χειραψίες τα χάδια. Στη θέα μιας μελαγχολικής φιγούρας απλώνεις το χέρι σου να πιάσει το δικό της χέρι. Το σφίγγεις, ακουμπάνε οι παλάμες και τα μικροκύματα φτάνουν στην καρδιά. Μήνυμα ελήφθη. Αν δεν επιτευχθεί η χειραψία, απλώνεις το χέρι, το αφήνεις για λίγο στον ώμο, στο μάγουλο, στα μαλλιά και χαϊδεύεις. Το μεγαλείο της ανιδιοτέλειας.

Και μια κουβέντα που θα πεις μπορεί να πάρει μακριά τον πόνο, τον φόβο, την ανησυχία. Θέλουν προσοχή τα λόγια. Πρέπει να είναι τα κατάλληλα για να ακουμπήσουν, για να πιάσουν τους παλμούς του άλλου.

Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις σύμμαχος ακριβός είναι το χαμόγελο. Το κερασάκι στην τούρτα της συμπαράστασης. Το χρησιμοποιώ, όπως είπα το χαμόγελο. Είναι η δική μου αγκαλιά.

Ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με τα πιο διαχυτικά. Φοβάμαι κι εγώ να πιάσω το χέρι και να το σφίξω. Όπως στην ταινία. Όλοι ήταν προκατειλημμένοι απέναντι στον καλοκάγαθο γίγαντα. Τον φοβόντουσαν. Τους άπλωνε το χέρι, τους ζητούσε να το σφίξουν για να δουν τι κρύβει μέσα του. Το επιχείρησαν και το χέρι τους έπιασε κατευθείαν καρδιά. Ο πόνος μοιράστηκε και μοίρασε και το φόβο στα δυο. Τώρα, πιάσε με αν μπορείς.

10/09/2013 0 comments

PSYCHO & SEX

Ένας χρόνος… «Αυτογνωσίας», με την Σοφία Τσιώρη & την Ιωάννα Κορδαλή

written by The K-magazine

Ξεκινώντας από την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου και για έναν ολόκληρο χρόνο το σεμινάριο ψυχολογίας με τίτλο «Ομάδα Αυτογνωσίας» καισυντονίστριες τις ψυχολόγους-ψυχοθεραπεύτριες Ιωάννα Κορδαλή και Σοφία Τσιώρη, δίνει τη δυνατότητα σε όσους το παρακολουθήσουν, στο πλαίσιο της ομαδικής θεραπείας, να μιλήσουν για τον εαυτό τους και να εκφράσουν με μεγαλύτερη ευχέρεια τις σκέψεις, τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τα συναισθήματά τους.

Στόχος της καινούργιας ομάδας είναι να λειτουργήσει ως καθρέφτης του ψυχικού κόσμου των μελών της δίνοντας τους την ευκαιρία να ανακαλύψουν καινούργιες πλευρές του εαυτού τους και να τις αξιοποιήσουν με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Το «κλειδί» για όλα τα παραπάνω είναι ο χρόνος, γι’ αυτό και στην «Ομάδα Αυτογνωσίας» δίνεται χρόνος και χώρος σε όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα να εκφραστούν έτσι ώστε οι συμμετέχοντες να μπουν σ’ ένα πιο βαθύ θεραπευτικό πλαίσιο.

Το σεμινάριο θα κρατήσει έναν ολόκληρο χρόνο με τα μέλη της κάθε ομάδας να μην ξεπερνούν τα 10 άτομα, ενώ το κόστος συμμετοχής είναι 100 ευρώ ανά μήνα.

Οι συναντήσεις θα γίνονται μία φορά την εβδομάδα στην Άνω Πεύκη πλησίον του σταθμού του ΚΑΤ (Πίνδου 2) και όσοι ενδιαφέρονται να το παρακολουθήσουν μπορούν να επιλέξουν μία από τις παρακάτω ημέρες και ώρες συνάντησης:

Δευτέρα, 18.00-20.00 ή 19:00-21:00/ Τετάρτη, 18.00-20.00 ή 19:00-21:00

Οι συμμετέχοντες δεν είναι απαραίτητο να έχουν κάνει στο παρελθόν ατομική ψυχοθεραπεία, ενώ πριν την εισαγωγή τους στην ομάδα θα προετοιμαστούν σε μία ατομική συνάντηση με τις συντονίστριες.

Οι δηλώσεις συμμετοχής γίνονται δεκτές μέχρι 27/9/2013 στα παρακάτω τηλέφωνα: 6933349021- 6942010767 ή με email στο: [email protected]

Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλώ επικοινωνήστε με:

Ίασμος, Κέντρο Ψυχολογικής Υποστήριξης & Συμβουλευτικής, http://www.iasmos.eu/

Ιωάννα Κορδαλή – Ψυχολόγος ,BSc Ψυχολογία, MSc Ψυχική Υγεία

Ειδίκευση στην Συστημική- Οικογενειακή Θεραπεία, τηλ. 6933349021

Σοφία Τσιώρη – Ψυχολόγος – Απόφοιτος Παντείου Πανεπιστημίου, MSc

Counselling Studies, University of Edinburgh, τηλ. 6942010767

03/09/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Το καλοκαίρι έφυγε! ( * κατά Maraveyas άσμα…)

written by The K-magazine

Ξέρω ότι για πολλούς από εσάς, ο τίτλος ακούγεται έως και κατάρα, αλλά είτε το θέλετε είτε όχι είμαστε στον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού! Προσωπικά τον περιμένω με λαχτάρα από τον Μάιο να έρθει αυτός ο μήνας, κυρίως γιατί σημαίνει ότι πλησιάζει ηα ρχή της δικής μου εποχής. Είναι γνωστό ότι δεν είμαι «φαν» αλλά προσπαθώ να το αντέξω! Το θετικό όμως του Αυγούστου- εκτός από ότι το κείμενο αυτό γράφεται σε ένα πανέμορφο νησί- είναι ότι πλέον μπορείς να εκτιμήσεις μερικά καλά που έχει αυτή η σαιζόν και την απολαμβάνεις!

Αποφάσισα λοιπόν να αφήσω στην άκρη τα παράπονά μου περί ζέστης, ήλιου, άμμου, και μαυρίσματος και ξεκινώ να μιλώ για τα θετικά! Α, πριν τα θετικά όμως θα ήθελα να διευκρινίσω ότι στα νησιά και στις παραλίες προτιμώ την ηρεμία και όχι τον χαμό και την οχλαγωγία!!

Τώρα που εμμέσως πέταξα το φαρμάκι μου μπορούμε να προχωρήσουμε… Είναι πραγματικά πολύ όμορφο να έχεις την ευκαιρία να καθίσεις έστω και για λίγες μέρες χωρίς να κάνεις απολύτως τίποτα και να αδειάσεις το μυαλό σου. Φυσικά ανακύπτει το ερώτημα: «Τον χειμώνα δεν μπορείς να το κάνεις αυτό;» Μπορείς… όταν έχεις χρόνο, αλλά το καλοκαίρι είναι πιο εύκολο, είναι και οι γύρω σου στην ίδια κατάσταση , και η εποχή σε προκαλεί να σταματάς να σκέφτεσαι και να αναλύεις. Όποτε ευκαιρία για άδειασμα και αποσυμπίεση, ψυχική και σωματική.

Η θάλασσα, είναι μία «μαγεία», αυτή είναι η λέξη -κλειδί. Τη θάλασσα, την αγαπώ, είναι ευεργετική, όχι μόνο να κολυμπάς μέσα της, αλλά ακόμα και όταν την κοιτάς, δεν υπάρχει πρόβλημα από το όποιο δεν πρόκειται να σε βοηθήσει. Μέσα της μπορείς να αδειάσεις έννοιες, προβλήματα, ό, τι περιττό κουβαλάς και να γεμίσεις από θετική ενεργεία. Είναι ο ιδανικός τόπος (και τρόπος) για τον αφήσεις να σε γεμίσει με τα καλά του και ίσως από τα λίγα μέρη που μπορείς να είσαι ο εαυτός σου και να μην προσποιείσαι τίποτα!

Το καλοκαίρι ακόμα έχει το θετικό ότι είναι γρήγορο! Στο ντύσιμο, για παράδειγμα, δεν έχεις να φορτωθείς με πολλά ρούχα, επίσης ότι πλένεις και απλώνεις, στεγνώσει το πολύ σε μία ώρα–αυτό κι αν είναι ιδανικό. Έχει υπέροχα κόκκινα και πράσινα φρούτα που δυστυχώς μόνο αυτή την εποχή κυκλοφορούν. Για παράδειγμα σύκα και καρπούζι ή φράουλες, που να είναι φρέσκα μέσα στον Δεκέμβρη δεν πρόκειται να βρεις. Όποτε έχει και γαστρονομικό ενδιαφέρον.

Αλλά επειδή δεν γίνεται να ζεις μία παιδική περίοδο ξεγνοιασιάς και ευκολίας για πάντα, έρχεται το αγαπημένο φθινόπωρο για να σε βάλει σιγά -σιγά στη σειρά που πρέπει και έπειτα η περίοδος των εορτών για να σου θυμίσει ότι ακόμα και αν μεγάλωσες η μαγεία δεν χάθηκε!

Μπορεί το θαύμα να μην φορά μαγιό και να μην κάνει βουτιές… αλλά είναι εδώ και περιμένει την ώρα του να γίνει!! Μην στενοχωριέστε που φεύγει το καλοκαίρι, απολαύστε όσο του μένει ακόμα και μην ξεχνάτε πως τα καλύτερα …ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!!

09/08/2013 0 comments

SEX

Νομίζατε ότι γνωρίζετε τα πάντα σχετικά με τη γυναικεία σεξουαλικότητα;

written by The K-magazine

Πολλά ακούγονται όλα αυτά τα χρόνια για τη σεξουαλικότητα των γυναικών και την επιθυμία τους για το σεξ. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι οι γυναίκες είναι από τη φύση τους ταγμένες στη μονογαμία και οι άνδρες ψάχνουν και επιθυμούν μόνο το σεξ.

«Υπάρχει η ιδέα ότι η επιθυμία των γυναικών για σεξ είναι μικρότερη από αυτή των ανδρών», αναφέρει ο Daniel Bergner, βραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας ενός καινούργιου βιβλίου με τίτλο «What Do Women Want: Adventures in the Science of Female Desire» («Τι θέλουν οι γυναίκες: Περιπέτειες της επιστήμης της γυναικείας επιθυμίας»).

Ο ίδιος μίλησε με σεξολόγους, ειδικούς στα θέματα πρωτευόντων ειδών καθώς και σε γυναίκες της διπλανής πόρτας προκειμένου να καταλήξει σε ορισμένα συμπεράσματα και να γκρεμίσει μερικούς καλά θεμελιωμένους μύθους όπως είναι οι παρακάτω…

«Η μονογαμία είναι απλώς ευκολότερη για τις γυναίκες από ό,τι για τους άνδρες»

Η Meredith Chivers, επίκουρη καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Queens του Καναδά, υποδεικνύει ότι η γυναικεία λίμπιντο είναι πολύ πιο περίπλοκη από ό,τι πιστεύεται. «Όταν πρόκειται για το σεξ, η έννοια της μονογαμίας φαίνεται να πάσχει τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες και ίσως στις γυναίκες να υπάρχει μεγαλύτερο ζήτημα», λέει ο Bergner.

Σε μια έρευνα που περιγράφει ο ίδιος στο βιβλίο του, η γυναικεία επιθυμία πέφτει πολύ πιο γρήγορα από ό,τι η ανδρική όταν ένα ζευγάρι είναι μαζί για αρκετά χρόνια. Αν όμως οι γυναίκες ήταν από τη φύση τους μονογαμικές, η επιθυμία τους θα έπρεπε να παραμένει σταθερή ή και να αυξάνεται εφόσον βρίσκονται σε μια σταθερή σχέση. «Αν οι εξελικτικοί επιστήμονες είχαν δίκιο, η κατάσταση θα ήταν εντελώς διαφορετική από ό,τι είναι τώρα», λέει ο Bergner.

«Οι γυναίκες δεν είναι τόσο “της εικόνας” όσο οι άνδρες στο σεξ»

Μία νέα έρευνα δείχνει ότι οι γυναίκες μπορούν να έλκονται από την εικόνα τόσο όσο και οι άνδρες ως προς το σεξ, αναφέρει ο Bergner. Μια έρευνα που περιγράφεται στο βιβλίο του δείχνει ότι τα μάτια των γυναικών πέφτουν σε ερωτικές εικόνες τόσο όσο και των ανδρών, ενώ αποδείχθηκε πρόσφατα ότι ένας στους τρεις ανθρώπους που βλέπουν πορνό είναι θηλυκού γένους.

«Οι γυναίκες πρέπει να έχουν εμπλακεί συναισθηματικά με κάποιον για να θέλουν να κάνουν σεξ μαζί του»

Σε μια δημοφιλή έρευνα, ένας άνδρας και μια γυναίκα ρώτησαν 200 άτομα του αντίθετου φύλου αν θα έβγαιναν ραντεβού μαζί τους ή αν θα έκαναν σεξ μαζί τους. Περίπου το ίδιο ποσοστό ανδρών και γυναικών είπε «ναι» στο ραντεβού, αλλά περίπου 75% των ανδρών και καμιά από τις γυναίκες είπε «ναι» στο σεξ.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται για σχέσεις της μιας βραδιάς. Ωστόσο, πρόσφατη έρευνα έχει θέσει ερωτηματικά στα παραπάνω ευρήματα, καθώς ζητήθηκε από άνδρες και γυναίκες να υιοθετήσουν ένα υποθετικό σενάριο σύμφωνα με το οποίο ένας γοητευτικός διάσημος ή διάσημη θα τους ζητούσε να περάσουν ένα βράδυ μαζί.

«Αυτό που έκανε η έρευνα ήταν να αφαιρέσει το κοινωνικό στίγμα από το περιστασιακό σεξ και να διώξει την πιθανότητα του φυσικού κινδύνου από το μυαλό του ερωτηθέντος ή της ερωτηθείσας. Μόλις αυτές οι παράμετροι δεν υπήρχαν πια, οι γυναίκες είπαν “ναι” στο περιστασιακό σεξ με την ίδια συχνότητα που το έκαναν και οι άνδρες», λέει ο Bergner.

Επιπλέον, μια άλλη έρευνα έδωσε στις γυναίκες την πιθανή επιλογή ενός έμπιστου φίλου ή ενός αγνώστου για να κάνουν σεξ, οι μετρήσεις που έγιναν στη ροή του αίματός τους έδειξαν ότι τελικά ερεθίζονταν περισσότερο με την ιδέα του σεξ με έναν άγνωστο. Το συμπέρασμα είναι ότι η συναισθηματική οικειότητα είναι πολύ σημαντική στο σεξ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ισχύει για όλες τις γυναίκες.

«Οι γυναίκες παίρνουν σεξουαλικές πρωτοβουλίες λιγότερο συχνά από τους άνδρες»

Αυτό που ανακάλυψε ο Bergner όταν μίλησε με ειδικούς επί των πρωτευόντων ειδών ήταν ότι οι θηλυκοί πίθηκοι είναι πολύ πιο επιθετικοί σεξουαλικά από ό,τι τα αρσενικά, ενώ το ίδιο συμπέρανε και από μελέτες σε τρωκτικά. Αυτή η έρευνα, σε συνδυασμό με τις συνεντεύξεις που πήρε από απλές γυναίκες, έδειξε ότι αυτό το στερεότυπο υπάρχει απλώς ως κομμάτι του πολιτισμού μας.Στην πραγματικότητα, ένα πείραμα speed dating που υπάρχει στο βιβλίο του εξηγεί τι συμβαίνει όταν αλλάζουν τα καθιερωμένα πρότυπα.

Πιο συγκεκριμένα, όταν οι γυναίκες συμμετείχαν συμμετείχαν σε speed dating αλλάζοντας οι ίδιες θέσεις (αφήνοντας τους άνδρες να παραμένουν σε σταθερή θέση), η επιθυμία που είχαν μέσα τους για τους άνδρες αυξήθηκε. «Ξαφνικά οι γυναίκες φερόντουσαν όπως οι άνδρες, δείχνοντας ότι υπάρχει κάτι στις ισχύουσες κοινωνικές δομές που πρέπει να αλλάξει», λέει ο Bergner.

«Μόνο οι ορμόνες τροφοδοτούν την επιθυμία»

Είναι γνωστό ότι υπάρχουν ορμόνες που επηρεάζουν τη λίμπιντο, αλλά υπάρχουν κι άλλα στοιχεία πέραν της τεστοστερόνης και των οιστρογόνων, που οδηγούν τους ανθρώπους στο σεξ. «Τα χημικά στοιχεία στον εγκέφαλο πρέπει να βρίσκονται σε ισορροπία για να υπάρξει έντονη επιθυμία», λέει ο Bergner.

Εκτός από τη ντοπαμίνη και τη σεροτονίνη (νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου που σχετίζονται με το σύστημα επιβράβευσης και τη διάθεση αντίστοιχα), υπάρχει και η νορεπινεφρίνη (μια ορμόνη παρόμοια με την αδρεναλίνη που σχετίζεται με τη διέγερση), αναφέρει ο Bergner. «Οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι δεν είναι όλα τόσο απλά στο σεξ, αλλά όλοι αναζητούμε την απλή εξήγηση κι αυτό δημιουργεί προβλήματα», συμπληρώνει ο Bergner.

Πηγή: εδώ

29/07/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

Αντιγόνη vs Λίνας :To give or not to give (a second chance)?

written by The K-magazine

Διάβαζα, που λέτε, το άρθρο της Λίνας σχετικά με το κατά πόσο είναι σώφρον το να δίνει κανείς δεύτερη ευκαιρία σε ανθρώπους που τον πλήγωσαν και που τον απογοήτευσαν. Η σχέση μας – παρ’ όλο που ακόμη δεν έτυχε να συναντηθούμε – έχει διαμορφωθεί έτσι που τα συζητάμε κάτι τέτοια. Έτσι, λοιπόν, της είπα πως, ενώ σε πολλά συμφώνησα μαζί της, θεωρώ πως όταν κάτι τελειώνει… καλύτερα να μείνει εκεί. Αλλά ας αφήσω τη Λίνα να μας μιλήσει πρώτα για το δικό της σκεπτικό.

Μέχρι πότε πρέπει να δίνουμε στους άλλους; (από τη Λίνα Γριβογιάννη)
Οι άνθρωποι – και δεν πρόκειται να τους βάλω σε κατηγορίες «φίλοι», «σχέσεις», «συγγενείς» – , αλλά γενικά οι άνθρωποι με έχουν απογοητεύσει πολλές, μα πολλές φορές. Δεν το έχουν κάνει απαραίτητα μόνο μία φορά ο καθένας τους, μάλιστα εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι όταν κάποιος είναι σωστός στη συμπεριφορά του, εκεί πραγματικά μένω άναυδη, νομίζω ότι κάποιος με κοροϊδεύει, και κατά βάθος περιμένω για το στραβοπάτημα. Αν δεν συμβεί, είμαι ευγνώμων, αν τελικά γίνει… δεν θα αναρωτηθώ γιατί.

Δεν είμαι καμία αγία, αλλά θέλω να πιστεύω ότι είμαι τουλάχιστον ειλικρινής στη συμπεριφορά μου απέναντι στους άλλους. Θέλω να τα έχω καλά με τη συνείδηση μου και μάλλον γι’ αυτό δεν εγκαταλείπω τον «αγώνα». Τι εννοώ; Όσο και αν οι άλλοι είναι απογοητευτικοί ή και απαράδεκτοι πολλές φορές, ακόμα και αν δεν έχουν την συμπεριφορά που θα ήθελα, ακόμα και όταν με κάνουν χάλια ψυχολογικά, δεν σταματώ να ελπίζω και να δίνω ευκαιρίες. Βέβαια ακριβώς επειδή δεν έχω βάλει φωτοστέφανο, έχουν έρθει οι στιγμές που είπα «Ως εδώ, τέρμα».

Όμως μάλλον είναι το προβληματικό μου DNA και πάντα δίνω ξανά και ξανά ευκαιρίες, μέχρι μέχρι που να είμαι σίγουρη ότι έχω κάνει ό, τι πέρασε από το χέρι μου. Στην ουσία, αν το σκεφτείς πιο προσεκτικά, δεν το κάνω για εκείνους, αλλά για μένα. Αν τελικά τα καταφέρω σημαίνει ότι πάλεψα, είχα δίκιο και τα κατάφερα. Αν όχι, δεν πειράζει. Τουλάχιστον δεν τα παράτησα στη πρώτη δυσκολία. Καθένας αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία, και αν δεν την είχες δώσει, δεν θα είχες μάθεις πότε τι πραγματικά θα μπορούσε να συμβεί.

Κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, το να παλέψεις για μία σχέση, όποια και αν είναι αυτή, ακόμα και αν ο άλλος δείχνει να μην διορθώνει κάποια πράγματα που εσύ θέλεις, οφείλεις να του δώσεις χρόνο και χώρο για να προσπαθήσει. Κυρίως για όλα όσα έχεις νιώσει για αυτόν τον άνθρωπο και για ό, τι έχεις ζήσει μαζί του. Το οφείλεις στο κομμάτι της ζωής σου μαζί του, στον εαυτό σου δηλαδή.

Κλείνοντας ένα κεφάλαιο… (από την Αντιγόνη Αδαμοπούλου)

Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Αυτό θα αφήσω άλλους να το κρίνουν. Και σίγουρα δεν είμαι αναίσθητη. Όπως ο καθένας από εμάς, έχω κι εγώ πονέσει όταν άνθρωποι υπεράνω υποψίας – για τα δεδομένα μου – με πρόδωσαν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Είτε αυτός λεγόταν «ερωτικός σύντροφος» είτε «φίλος». Λίγη σημασία έχει. Μερικά φεγγάρια πριν, που ήμουν και πιο… ρομαντική ίσως, πίστευα στη δεύτερη ευκαιρία. Πίστευα πως για κάποιο λόγο αυτοί οι άνθρωποι ξανάρχονται στη ζωή μου. Πίστευα πως δείχνει και μεγαλοψυχία μία τέτοια κίνηση. Κάθε φορά, όμως, ήταν λες κι έβλεπα ένα έργο δεύτερη φορά. Κι ήταν ένα έργο που σίγουρα η μία φορά που το είδα όχι απλά μου έφτανε, μου περίσσευε κιόλας.

Δεν ξέρω αν είναι λόγω των προσωπικών βιωμάτων μου. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, όμως, είναι το εξής: έμαθα πως η ζωή μοιάζει κάπως με το βιβλίο. Δεν το αγοράζεις ή δανείζεσαι για να διαβάσεις ξανά και ξανά ένα κεφάλαιο. Πώς θα πας παρακάτω αν μένεις μόνο σ’ αυτό; Κάθε άνθρωπος στη ζωή μας είναι ένα ξεχωριστό κεφάλαιο, το οποίο παίζει το δικό του ρόλο στην εξέλιξη του βιβλίου της ζωής του καθενός από εμάς. Κάποια από αυτά κλείνουν. Τότε πρέπει να έχεις τη δύναμη να πεις «ΟΚ, τώρα πάω παρακάτω». Το παρελθόν πρέπει να μένει εκεί που ανήκει: στο ΤΟΤΕ. Από εκεί κι ύστερα οφείλεις να κοιτάξεις το ΤΩΡΑ και το ΜΕΛΛΟΝ.

Άνθρωποι πολλοί έρχονται στη ζωή μας… και παρέρχονται. Πιστεύω πως αν κάποιος είναι να μείνει στη ζωή σου, με το πρώτο «γεια» που θα του πεις, όχι μόνο θα αδράξει την ευκαιρία, αλλά θα σε επιβεβαιώνει κάθε στιγμή πως αξίζει να τον έχεις πλάι σου. Αλλά θα το κάνει με την πρώτη αυτή ευκαιρία που του δίνεις εσύ αυτόματα. Θεωρώ πως η αρχή γίνεται χάρη στο κισμέτ και πως όλα τα άλλα είναι στο χέρι αυτών που βρίσκονται μέσα στην όποια σχέση, φιλική ή ερωτική.
Έχω δώσει, όπως είπα, δεύτερες ευκαιρίες στο παρελθόν. Μία ή δύο φορές επιβεβαιώθηκα πως έκανα το σωστό. Τις υπόλοιπες, όμως, σιγουρεύτηκα πως όχι απλά δεν ήταν γραφτό, αλλά σπατάλησα τζάμπα χρόνο, φαιά ουσία και συναίσθημα. Τους συγχώρησα. Κι ΑΥΤΟ είναι το πιο γενναιόδωρο που μπορεί να κάνει κάποιος.

Καλώς ή κακώς, ο άνθρωπος δεν αλλάζει κι αν αυτό γίνεται, είναι πολύ σπάνιο. Εσύ αυτό που έχεις να κάνεις είναι να συγχωρήσεις, να μάθεις από τα όποια λάθη είτε από τη δική σου μεριά, είτε από του άλλου, να κρατήσεις ό, τι καλό αποκόμισες από αυτό το ταξίδι – μικρό, μεγάλο… τι σημασία έχει; – κι απλά να προχωρήσεις. Γιατί κάπου εκεί στην πορεία, θα συναντήσεις κι άλλους ανθρώπους. Και κάποιοι από αυτούς θα αξιοποιήσουν την πρώτη ευκαιρία να γίνουν ΔΙΚΟΙ ΣΟΥ άνθρωποι.

17/06/2013 0 comments

PSYCHO & SEX

“Η αξία των αρνητικών συναισθημάτων”, από την Μαρία Κωσταλά

written by The K-magazine

από την Μαρία Κωσταλά-Ψυχολόγο*

Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε πως η ιδανική ζωή είναι γεμάτη θετικά συναισθήματα, ενώ τα αρνητικά συναισθήματα πρέπει να αποφεύγονται. Περνάμε το χρόνο μας κυνηγώντας τις απολαύσεις και τις ευχάριστες στιγμές, κρατώντας σε απόσταση οτιδήποτε δυσάρεστο. Και όταν μας χτυπούν την πόρτα ο θυμός, το άγχος, η θλίψη; Πολλοί πιστεύουν πως η καλύτερη λύση είναι να τα καταχωνιάσεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου και να προσπαθήσεις να «ξεχαστείς» πάση θυσία. Είναι άλλωστε ταμπού να δηλώσεις ότι δεν είσαι καλά, μια ζωή την έχουμε, πρέπει να τη γλεντήσουμε.

Όσο συνηθισμένη και καθημερινή και να είναι αυτή η φιλοσοφία ζωής, επιφυλάσσει σοβαρούς κινδύνους για τη ψυχική μας υγεία και τις σχέσεις με τους γύρω μας. Σχετικές έρευνες έχουν δείξει ότι μια από τις κύριες πηγές ψυχολογικών διαταραχών είναι η συνήθεια της αποφυγής αρνητικών συναισθημάτων. Η αποφυγή και ο αντιπερισπασμός μπορεί να σου προσφέρουν αρχικά μία παροδική ανακούφιση, μακροπρόθεσμα όμως τα αρνητικά συναισθήματα βρίσκουν άλλες έμμεσες διεξόδους, με πολλές φορές καταστροφικά αποτελέσματα.

Συχνά τα καταπιεσμένα συναισθήματα εκδηλώνονται με τη μορφή κρίσεων πανικού, δυσκολιών στον ύπνο, εξανθημάτων και άλλων ψυχοσωματικών συμπτωμάτων. Το σώμα μας διαμαρτύρεται και ζητά τη προσοχή μας, προειδοποιώντας μας ότι έχουμε αγγίξει τα όρια μας. Τα συμπτώματα αυτά είναι ουσιαστικά μία ευλογία, γιατί μας εξαναγκάζουν να επανεξετάσουμε τις επιλογές μας και ενδεχομένως να βρούμε έναν πιο λειτουργικό τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων μας.

Άλλες φορές στην προσπάθεια μας να «ξορκίσουμε» τα αρνητικά συναισθήματα οδηγούμαστε σε εξαρτήσεις, όπως το φαγητό, το τσιγάρο, και το αλκοόλ. Τρώμε για να καλύψουμε το συναισθηματικό μας κενό, καπνίζουμε για να καταλαγιάσει το άγχος μας, πίνουμε για να ξεχάσουμε τον πόνο, το μόνο όμως που καταφέρνουμε είναι να αναβάλλουμε την αντιμετώπιση αυτών που μας βασανίζουν και να προσθέτουμε στη λίστα των προβλημάτων μας άλλο ένα, αυτό του εθισμού.

Η συναισθηματική αποφυγή ουσιαστικά ισοδυναμεί με άρνηση της προσωπικής μας αλήθειας, και αναπόφευκτα επηρεάζει και τις σχέσεις μας με το κοινωνικό μας περιβάλλον. Υιοθετώντας μια μονίμως ευδιάθετη στάση και αποφεύγοντας να μιλήσουμε για όσα μας απασχολούν, ουσιαστικά μειώνεται η γνησιότητα της επικοινωνίας και μακροπρόθεσμα δημιουργείται συναισθηματική απόσταση. Προσπαθώντας λοιπόν να παρουσιάσουμε ένα ευχάριστο προσωπείο για να κρατήσουμε τους άλλους κοντά μας, καταφέρνουμε ακριβώς το αντίθετο, να τους απομακρύνουμε ολοένα και περισσότερο.

Και τι πρέπει να κάνουμε; Να βυθιστούμε στα αρνητικά συναισθήματα και να παραιτηθούμε από κάθε προσπάθεια; Όχι φυσικά! Όμως είναι πολύ σημαντικό να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βιώσει και να εκφράσει την οργή του, τη θλίψη του και το άγχος του χωρίς τύψεις και χωρίς φόβο. Και το πιο όμορφο είναι ότι όταν αφεθούμε και αποδεχτούμε τα αρνητικά μας συναισθήματα αυτά χάνουν μέρος της δύναμης τους.

Φανταστείτε τον εαυτό σας σαν έναν κολυμβητή σε μία θάλασσα γεμάτη ισχυρά ρεύματα. Όσο τα πολεμάτε και προσπαθείτε να κολυμπήσετε ενάντια τους, θα παραμένετε στην ίδια θέση και σταδιακά θα χάνετε τη δύναμη σας και το κουράγιο σας. Ο μόνος τρόπος να επιβιώσετε είναι να αφεθείτε στο ρεύμα, ώσπου να σας οδηγήσει σε πιο ήρεμα νερά. Το ίδιο ισχύει με τα δυνατά συναισθήματα. Το να τα πολεμάτε είναι μάταιο, εάν όμως αφεθείτε σε αυτά και υπομείνετε τη συναισθηματική τρικυμία, θα βγείτε στην απέναντι όχθη πιο δυνατοί και σοφοί. Εξερευνήστε τα αρνητικά σας συναισθήματα, μόνοι ή με παρέα, και θα φτάσετε πιο κοντά στον πραγματικό σας εαυτό και τη ζωή που θέλετε πραγματικά να ζήσετε.

* Η Μαρία Κωσταλά είναι Κλινική Ψυχολόγος και μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο: [email protected]

28/05/2013 0 comments

SEX

Το μωρό “απομακρύνει” το sex

written by Κατερίνα Μαντά

Οι πρώτες εβδομάδες -αν όχι οι πρώτοι μήνες- μετά τη γέννηση του μωρού προκαλούν μια σεξουαλική αμηχανία στους νέους γονείς, αν όχι αποχή. Είναι δεδομένο πως ο νέος σας ρόλος σάς έχει αλλάξει, όμως αυτό δεν σημαίνει πως η ερωτική σας ζωή θα είναι ανύπαρκτη. Σίγουρα τα πράγματα, ειδικά για το πρώτο διάστημα δεν θα είναι τα ίδια καθώς πολλές νύχτες θα μείνετε ξάγρυπνοι λόγω του μωρού ή, αυτό που συμβαίνει συνήθως, θα ανυπομονείτε πότε θα αποκοιμηθεί το παιδί για να κλείσετε λίγο τα μάτια σας και να ξεκουραστείτε.

Τα περισσότερα ζευγάρια παραπονιούνται πως η περίοδος αυτή είναι ένα ασταμάτητο κυνηγητό με το χρόνο και πως όλο αυτό επηρεάζει την ερωτική τους ζωή. Σύμφωνα με έρευνες, ένα ζευγάρι στα δύο έχει προβλήματα στο κρεβάτι μετά τη γέννηση του μωρού. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το ζευγάρι χρειάζεται σχεδόν ένα εξάμηνο προκειμένου να μπει στην κανονική του ρουτίνα, ίσως και παραπάνω.

Όλα γύρω του γυρίζουν….
Μετά τη γέννα έρχεται η περίοδος της λοχείας. Η γυναίκα γίνεται μητέρα, και τώρα πια ζει με καθημερινό της καθήκον το θηλασμό και τη γενικότερη περιποίηση του νέου μέλους. Αυτή η πρώτη ουσιαστική επικοινωνία μητέρας-παιδιού δημιουργεί μια πρωτόγνωρη σχέση με το μωρό… σχεδόν ερωτική. Κάποιες φορές, η γυναίκα-μητέρα ξεχνάει ή παραμελεί το σύντροφό της, δίνοντας όλο της το συναίσθημα στο παιδί. Η σεξουαλικότητά της βρίσκεται σε αναστολή, μιας που το «μητρικό φίλτρο» είναι τώρα πιο δυνατό από ποτέ και την καλεί στον πρώτο δυναμικό ρόλο της, αυτόν της μητέρας, που θα τον έχει σε όλη την υπόλοιπη ζωή της. Επίσης, αυτό το πρώτο διάστημα, η νέα μητέρα περνάει έντονες ψυχοσυναισθηματικές εντάσεις και εξάρσεις. Οπότε, το τελευταίο πράγμα που σκέφτεται είναι το σεξ.

Δεν με ενδιαφέρει το σεξ…
Η αρνητική στάση των γυναικών, αλλά και των ανδρών, για σεξουαλική επαφή μετά την απόκτηση παιδιού είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο. Αρκετές γυναίκες μετά τον τοκετό παρουσιάζουν μια συμπεριφορά που έχει συμπτώματα της κατάθλιψης, η οποία διαρκεί περίπου δύο εβδομάδες και συνήθως υποχωρεί σταδιακά μέχρι το τέλος της λοχείας. Μεταξύ άλλων, η καθημερινότητα που αλλάζει και η απώλεια ενδιαφέροντος για δραστηριότητες που την ευχαριστούσαν στο παρελθόν, συμπεριλαμβανομένης και της σεξουαλικής δραστηριότητας, είναι κι αυτοί κάποιοι σοβαροί λόγοι που οδηγούν στην «άρνηση». Σύμφωνα, πάντως, με το Ελληνικό Σεξολογικό Ινστιτούτο, οι παράγοντες που ευθύνονται για το πρόβλημα είναι κυρίως ψυχολογικοί και είναι οι εξής:

1.Έλλειψη αυτοπεποίθησης
Η νέα μητέρα μπορεί να αισθάνεται ότι δεν είναι πλέον ελκυστική, λόγω των αλλαγών που έχουν προκύψει στο σώμα της μετά την εγκυμοσύνη. Πιθανό να αισθάνεται άβολα, να ντρέπεται, να φοβάται ότι δεν είναι επιθυμητή και ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ όπως πριν από την εγκυμοσύνη. Επιπλέον, κάποιες ενδεχόμενες κακώσεις και δυσμορφίες στα γεννητικά της όργανα μετά τον τοκετό, την κάνουν να ανησυχεί και να προβληματίζεται για τη σεξουαλική της λειτουργία.

2.Φόβος για νέα εγκυμοσύνη
Μια γυναίκα μπορεί να αρνείται να κάνει σεξ, γιατί φοβάται την πιθανότητα να μείνει έγκυος ξανά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η ευθύνη για την ανατροφή ενός παιδιού και η προσαρμογή στις πολλές υποχρεώσεις, αγχώνουν πολύ τη νέα μητέρα ούτως ή άλλως, και έτσι προτιμά να απέχει τελείως σεξουαλικά.

3.Αλλαγή ρόλων
Η ζωή ενός ζευγαριού αλλάζει ουσιαστικά όταν κάνει την είσοδό του το νέο μέλος. Οι δύο σύντροφοι, εκτός από εραστές, τώρα γίνονται και γονείς. Ο ρόλος του γονιού, ιδιαίτερα το πρώτο διάστημα που είναι και η περίοδος προσαρμογής σε μια καινούργια κατάσταση, είναι ιδιαίτερα κουραστικός για τη μητέρα, η οποία αναλαμβάνει σχεδόν εξ’ ολοκλήρου τη φροντίδα του μωρού. Το συνεχές άγχος να φροντίσει το μωρό, καθώς και η σωματική κούραση που αισθάνεται, είναι ανασταλτικοί παράγοντες για την ερωτική διάθεση της μητέρας. Η γυναίκα συχνά αγχώνεται, γιατί πρέπει να προγραμματίσει τη χρονική στιγμή που θα βρεθεί ερωτικά με το σύντροφό της (π.χ. όταν το μωρό κοιμάται). Αυτή η προετοιμασία μπορεί να λειτουργήσει αρνητικά στην ψυχολογία της και να αποφεύγει το σεξ. Ακόμα πιο συχνά, η μητέρα αφοσιώνεται στη φροντίδα και την ανατροφή του παιδιού και βάζει σε δεύτερη μοίρα το σύζυγο και τις προσωπικές στιγμές του ζευγαριού. Τελικά, το ενδιαφέρον της για τη μητρότητα επικαλύπτει το ενδιαφέρον για τη σεξουαλικότητα.

Τι να κάνει το ζευγάρι;

• Συζητήστε με το σύντροφό σας όλους τους φόβους και τους προβληματισμούς σας. Κάθε γυναίκα οφείλει να εκφράζει τα συναισθήματά της, αλλά και να συζητά με το σύντροφό της ό,τι την απασχολεί στην ερωτική τους ζωή.

• Αν δεν αισθάνεστε άνετα με το σώμα σας, μπορείτε να ξεκινήσετε ένα απλό πρόγραμμα γυμναστικής στο γυμναστήριο ή ακόμα και στο σπίτι.
• Αν δεν έχετε την επιθυμία να κάνετε σεξ με το σύντροφό σας, προσεγγίστε τον με άλλους τρόπους, δείχνοντάς του τρυφερότητα.
• Επισκεφτείτε το γυναικολόγο σας και συζητήστε το θέμα της αντισύλληψης.
• Μην ξεχνάτε πως και ο σύντροφός σας επηρεάζεται από τη γέννηση του παιδιού. Κάποιοι άντρες αντιμετωπίζουν τον τοκετό ως χαρμόσυνο γεγονός, ενώ άλλοι κυριεύονται από αρνητικά συναισθήματα, ιδιαίτερα αν η γυναίκα κατά τη διάρκεια της γέννας χρειάστηκε κάποια χειρουργική επέμβαση. Υποσυνείδητα, μπορεί ο σύντροφός σας (ειδικά αν είναι ιδιαίτερα ευαίσθητος) να έχει συνδέσει την ερωτική πράξη με τα «βασανιστήρια» που υπέστη η σύντροφός τους. Ίσως κι αυτός να χρειάζεται το χρόνο του.
• Πειραματιστείτε προσεκτικά, για να ανακαλύψετε με ποιον τρόπο μπορείτε να χαρείτε μαζί με το σύντροφό σας το σεξ. Πολλές γυναίκες, λίγες ημέρες μετά τη γέννα, θέλουν να έχουν οργασμό. Το σεξ βοηθά τη μήτρα τους να επανέλθει πιο γρήγορα στη φυσιολογική της κατάσταση. Δεν υπάρχει κανένας απολύτως κίνδυνος, αν επιχειρήσετε να κάνετε έρωτα 10 με 14 ημέρες μετά τον τοκετό. Η πρώτη φορά θα είναι ίσως δύσκολη, αλλά αξίζει τον κόπο να την αποτολμήσετε, γιατί έτσι θα αποκατασταθεί γρηγορότερα η ερωτική σας ζωή.

20/05/2013 0 comments

ΑΠΟΨΕΙΣ

“Μάνα, Μητέρα, Μαμά !” από τη Λίνα Γριβογιάννη

written by The K-magazine

Ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο από δύο ανθρώπους. Ο ένας από αυτούς έχει τη «χαρά» να μας κουβαλάει εννέα μήνες μέχρι να είμαστε έτοιμοι να βγούμε στη ζωή και δεν είναι άλλη από τη μητέρα μας. Δεν είμαι μητέρα όποτε δεν μπορώ να μιλήσω από την πλευρά αυτή, δεν ξέρω πως είναι να γεννάς ένα παιδί, να το μεγαλώνεις, να το βλέπεις να φεύγει από κοντά σου γιατί πλέον ενηλικιώθηκε, να γίνεται το ίδιο μητέρα. Ξέρω όμως πως είναι να είσαι παιδί και να έχεις γονείς και στην προκειμένη περίπτωση, που είναι η γιορτή της μητέρας, ξέρω πως είναι να είσαι κόρη και να έχεις μητέρα. Μία μητέρα που πάνω από όλα και πάνω από τον ίδιο της τον εαυτό έβαζε και συνεχίζει να βάζει πάντα εσένα και τον αδελφό σου.

Οι γονείς μου είναι ο κόσμος μου, και είμαι απόλυτα βέβαιη ότι χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν ο άνθρωπος που είμαι, για την ακρίβεια ότι είμαι το χρωστάω σε εκείνους. Ο καθένας με τον δικό τους τρόπο με έκαναν ότι είμαι. Η μητέρα μου λοιπόν είναι ένας πολύ γλυκός και αξιαγάπητος άνθρωπος, που το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει εξαιρετικά στη ζωή της είναι να δίνει, από αγάπη, βοήθεια και χαρά μέχρι πράγματα, φαγητά, γλύκα και ό, τι άλλο φτιάχνει. Αυτό λοιπόν είναι από τα πρώτα πράγματα που έμαθα από εκείνη, να δίνω, να δίνω πάντα στους ανθρώπους που αγαπώ και σε όσους με χρειάζονται ή αισθάνομαι ότι θέλω να τους βοηθήσω.

Από την μητέρα μου έμαθα τι είναι η ευγένεια και πως ακόμα και με τους ανθρώπους που είναι αγενείς μαζί μας, εμείς δεν θα πρέπει να χάνουμε τους τρόπους μας, δεν τα καταφέρνω πάντα, αλλά προσπαθώ. Έχω μάθει τόσα πράγματα που μάλλον δεν θα μου έφτανε ούτε ένα βιβλίο να τα γράψω αλλά δεν έχει και νόημα να τα αναφέρω, όλοι μας εξάλλου μαθαίνουμε τόσα από τους γονείς μας που δεν γίνεται να τα απαριθμήσουμε, μόνο να πούμε «ευχαριστώ». Η μαμά μου είναι ο άνθρωπος που έχει όλες τις απαντήσεις, όπως όλες οι μαμάδες φαντάζομαι, αλλά για τον καθένα η μητέρα του είναι μοναδική και έχει τις καλύτερες. Στην εφηβεία, η μητέρα μας είναι η χειρότερος εχθρός μας, οι καυγάδες μας ήταν μυθικοί. Τώρα που έχω μεγαλώσει η μαμά μου είναι η καλύτερη φίλη μου και ο άνθρωπος που μαθαίνει τα πάντα, όχι απαραίτητα γιατί της τα λέω, αλλά γιατί τα βλέπει στα μάτια μου, ή τα καταλαβαίνει ακόμα και στον τόνο της φωνής μου.

Ακόμα όσο μεγαλώνω αρχίζω και να της μοιάζω -και μεταξύ μας αυτό μου αρέσει- γιατί ενώ πάντα ήξερα ότι έχω τα μάτια της και σε άλλα πράγματα, νιώθω ακόμα πιο κοντά της και ακόμα και πως κερδίζω κάτι από την μαγεία της!

Η μαμά μου είναι γκρινιάρα, είναι γλυκιά, είναι παραπονιάρα, είναι αστεία, είναι φωνακλού, είναι περίεργη, είναι πανέμορφη, είναι παράξενη, είναι μοναδική, είναι υπέροχη, είναι η μαμά μου και δεν θα την άλλαζα για όλο το χρυσάφι του κόσμου! Χρόνια πολλά μανούλα! Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου και στις μελλοντικές μανούλες που περιμένουν να συναντήσουν τα μωράκια τους.

12/05/2013 0 comments

ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

“Από την αρχή”

written by George Portelli

Σοφία Τσιώρη και Ιωάννα Κορδαλή

από τη Σοφία Τσιώρη-Ψυχολόγο*

«Ξάπλωσα και τον περίμενα. Κοιτούσα το ρολόι κι έβαζα στο μυαλό μου στοιχήματα σε πόσα λεπτά θα έρθει να κοιμηθεί δίπλα μου. Τα λεπτά περνούσαν και πλέον έκλειναν τα μάτια μου. Κοιμήθηκα με την ελπίδα να δω το πρόσωπό του δίπλα μου το πρωί. Όμως δεν ήρθε, προτίμησε τον καναπέ μας…»

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο μιας ασθενούς μου. Ο λόγος που είναι ο πρόλογος αυτού του άρθρου είναι γιατί θέλω να επισημάνω την σημασία μικρών απλών πραγμάτων που ζητάμε καθημερινά από τον άνθρωπό μας. Σε μία κοινωνία που όλα και όλοι τρέχουν γύρω μας και ο χρόνος πλέον μας υπενθυμίζει μόνο πόσες ανειλημμένες υποχρεώσεις έχουμε, μας κάνει πολλές φορές να ξεχνάμε τις επιθυμίες και τις ανάγκες του συντρόφου μας. Κάποια στιγμή όμως το «σε ξέχασα» γίνεται «σε έχασα» μέσα στην τυποποιημένη καθημερινότητα που έχει δημιουργήσει το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης. Δεν σταματάει όμως εκεί..Οι σχέσεις με την σειρά τους δείχνουν να χάνουν το χρώμα τους, την έντασή τους, την ομορφιά τους. Παραιτούμαστε πολύ εύκολα ο ένας από τον άλλον μόλις εμφανιστούν οι πρώτοι κακοί οιωνοί στο προσκήνιο. Δεν μένουμε ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες, κυριαρχεί το «εγώ» αντί να δώσουμε μία ευκαιρία στο «εμείς». Φεύγουμε από το συντροφικό κρεβάτι επειδή τσακωθήκαμε και τα εγωιστικά συναισθήματα δίνουν στην σχέση έναν χαρακτήρα πεδίου μάχης.

Τι συμβαίνει? Αγαπάμε επιφανειακά? Τα συναισθήματα είναι μέτρια? Πού είναι όλα τα όμορφα λόγια που λέγαμε στους νεανικούς μας έρωτες? Γιατί δεν λέμε «σ’αγαπάω» την ώρα που ο σύντροφός μας το έχει ανάγκη και προτιμάμε να φερθούμε αλαζονικά? Γιατί δεν πιστεύουμε στο «εμείς»?

Νομίζω ότι σε όλους μας είναι αντιληπτό ότι τα διαζύγια έχουν αυξηθεί ποσοστιαία τις τελευταίες δεκαετίες. Πιο βιαστικές επιλογές? Είμαστε επιπόλαιοι? Ίσως απλά ξεχάσαμε να μιλάμε ο ένας με τον άλλον. Σ’αυτό εδώ ακριβώς το σημείο θα ήθελα να σας δώσω κάποιες συμβουλές για την καλύτερη επικοινωνία σας με τον σύντροφό σας:

* Μιλήστε μεταξύ σας! Παροτρύνετε ο ένας τον άλλον να μιλάτε για τα απλά καθημερινά πράγματα που σας απασχολούν μέχρι και για τους έντονους προβληματισμούς και τις ανησυχίες σας. Είναι πολύ σημαντικό σε μία σχέση να υπάρχει εύφορο έδαφος αμοιβαίας υποστήριξης και κατανόησης.

* Μοιραστείτε στιγμές! Προσπαθήστε να αξιοποιήσετε τον καθημερινό σας χρόνο συντροφικά. Για παράδειγμα, περιμένετε τον άνθρωπό σας να δειπνήσετε μαζί. Πράγματα που μπορεί να είναι «κοινά» μην τα κάνετε «μοναχικά».

* Δώστε χώρο στο διαφορετικό. Οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, κουβαλούν τις νοοτροπίες των οικογενειών τους και είναι λογικό να μην συμφωνούν σε όλα. Μην αντιδράτε υπερβολικά, με τσακωμούς που πολλές φορές μένουν ανεξίτηλοι στο μυαλό μας. Aν διαφωνείτε σε κάτι εκφράστε το συναίσθημα που σας προκαλεί αντί να προβείτε σε επικριτικούς χαρακτηρισμούς. Μην ξεχνάτε ότι δεν είστε αντίπαλοι, είστε σύντροφοι και η συμμαχία δύο διαφορετικών ανθρώπων μπορεί να δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα.

* Ερωτευθείτε από την αρχή! Διεκδικήστε ξανά ο ένας τον άλλον με απλές καθημερινές πράξεις. Φλερτάρετε ξανά και χαρίστε σ’εσάς μία δραπέτευση, ίσως μία εκδρομή ή μία νυχτερινή έξοδο που μπορούν να τονώσουν την ερωτική πλευρά της σχέσης σας.

* Κάντε έρωτα! Χαϊδέψτε τον σύντροφό σας, αγκαλιάστε τον και δείξτε του πώς να σας ικανοποιήσει. Πολλά ζευγάρια απομακρύνονται σεξουαλικά επειδή δεν γνωρίζουν ο ένας τα «κουμπιά» του άλλου. Μην ντρέπεστε να τον κατευθύνετε, ίσως και ο ίδιος να το αναζητά. Επίσης, παρουσιάζονται καθημερινά σεξουαλικά προβλήματα όπως στυτικές δυσλειτουργίες, πρόωρη εκσπερμάτιση και μειωμένη σεξουαλική επιθυμία. Μιλήστε ο ένας με τον άλλον, δείξτε κατανόηση κι εφόσον έχετε την θέληση μπορείτε να τα λύσετε με την βοήθεια ειδικών σε θέματα σεξουαλικής υγείας. Το σεξ εξάλλου είναι κάτι που αφορά και τους δυο σας.

* Μην παραμελείτε τον εαυτό σας. Το υγιές «μαζί» μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν τα «εγώ» και το «εσύ» κρατούν την υγιή ανεξαρτησία τους και δεν παρουσιάζουν εξαρτητικές συμπεριφορές μεταξύ τους. Μην εγκαταλείπετε πράγματα που σας γεμίζουν ατομικά, είτε είναι η δουλειά σας είτε ένα χόμπι. Για να είστε καλά με τον σύντροφό σας πρέπει να είστε εσείς «ΟΚ» με τον εαυτό σας.

Κλείνοντας, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα λόγια μίας 92χρονης γυναίκας που είχε στην ζωή της έναν πολύ ευτυχισμένο γάμο. «Δεν θυμάμαι ούτε ένα βράδυ που να μην ξάπλωσα δίπλα του. Μπορεί να ήμασταν τσακωμένοι αλλά ήξερα ότι όταν θα ξαπλώσουμε όλα τα προβλήματα θα σβηστούν μέσα στην αγκαλιά του». Αγαπήστε αληθινά, αγκαλιάστε σφιχτά, κάντε έρωτα, μην φοβάστε να πείτε «σε αγαπάω» και η ζωή θα σας χαρίσει πραγματικούς συνταξιδιώτες.

Για περισσότερες πληροφορίες παρακαλώ επικοινωνήστε με το “Κέντρο Ψυχολογικής Υποστήριξης και Συμβουλευτικής” που διατηρούν οι:

*Ιωάννα Κορδαλή, Ψυχολόγος – Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια, 210 6126439 ή 6933349021, [email protected]

*Σοφία Τσιώρη, Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια, [email protected]

05/04/2013 1 comment

Newer Posts

Older Posts