Βρισκόμαστε λίγες εβδομάδες μετά τη συντριβή του ρωσικού αεροσκάφους στο Σινά και μόλις λίγες μέρες μετά τις φονικές επιθέσεις στο Παρίσι και τη Βηρυτό. Μέσα σε αυτό το διάστημα πολλά γράφτηκαν, πολλά ειπώθηκαν. Πρώτα θα ήθελα να αναφέρω όσα με συγκίνησαν κι όσα με εξόργισαν.
Με συγκίνησε πως στο άκουσμα των δραματικών συμβάντων στο Παρίσι οι ευρωπαϊκές (κι όχι μόνο) χώρες στάθηκαν στο πλευρό της Πόλης του Φωτός. Αποδεικνύει πως, όσο κι αν προσπαθούν οι «ηγέτες»… οι λαοί είναι μία γροθιά. Συγκρατήστε τη λέξη «λαοί».
Δε μου άρεσε, όμως, που δεν είδα την ίδια συνδρομή και την ίδια συγκίνηση όταν συνετρίβη το αεροσκάφος των ρωσικών αερογραμμών εξαιτίας τρομοκρατικής ενέργειας. Ούτε που την ώρα που θρηνούσαμε πάνω από εκατόν είκοσι νεκρούς στο Παρίσι, άλλοι σαράντα τέσσερις συνάνθρωποί μας έχαναν τη ζωή τους από παρόμοιες επιθέσεις στη Βηρυτό. Δεν είδα κόσμο να κόπτεται να βάλει τη ρωσική σημαία ή εκείνη του Λιβάνου στα avatars τους στα social media. Και δε μπορώ να καταλάβω γιατί. Είναι η σημαία της Γαλλίας πιο κομψή σε σχέση με τις άλλες δύο σημαίες; Δίνει περισσότερο prestige; Προσπαθώ ακόμα να το καταλάβω.
Ούτε, όμως, μου άρεσε η αντίδραση κάποιων στα social media του τύπου «γιατί να βάλω τη γαλλική σημαία; Αυτοί μας στήριξαν καθόλου τόσα χρόνια που ζούμε εμείς το δικό μας Γολγοθά;». Είναι το πιο κακεντρεχές «επιχείρημα» που διάβασα αυτές τις δύο μέρες. Είναι σα να λένε πως η αλληλεγγύη είναι δούναι και λαβείν, πως μόνο αν τη δεχθείς πρέπει να την ανταποδώσεις. Κι είναι η απόδειξη πως έχουν στο μυαλό μόνο όσα δείχνουν τα μεγάλα ΜΜΕ. Ξεχνάνε, φαίνεται, τις συγκεντρώσεις υποστήριξης όχι μόνο στη Γαλλία, αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις, όταν πια τα πράγματα έφταναν στο απροχώρητο. Ξεχνάνε πως άλλο ο λαός κι άλλο ο ηγέτης της κάθε χώρας, ο οποίος προστατεύει δικά του συμφέροντα κι άρα διατηρεί και πιο σκληρή στάση.
Κυρίως, όμως, ξεχνούν πως στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για απώλεια ανθρώπινων ζωών. Κι όταν μιλάμε για ανθρώπινες ζωές, οφείλουμε να σεβόμαστε τον πόνο όσων βίωσαν μία τέτοια φρικαλεότητα. Εγωισμοί του παραπάνω τύπου είναι όχι απλά μη αποδεκτοί, αλλά είναι κι απάνθρωποι.
Κι έρχονται τα τραγικά ερωτήματα στη συνέχεια….
Ποιος έχει το δικαίωμα να αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει;
Με ποια κριτήρια αποφασίζει ο κάθε φανατικός να σπείρει το θάνατο;
Και κυρίως… στο όνομα ποιου Θεού γίνονται όλα αυτά;
Κι έτσι γεννιούνται η μισαλλοδοξία, ο φόβος. Κι αυτό οδηγεί στο τσουβάλιασμα. Μία μεγάλη ομάδα ανθρώπων στιγματίζεται όταν αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους που στο όνομα του Θεού, του Αλλάχ, του Κρίσνα, του δεν-ξέρω-κι-εγώ-ποιανού-θεού καταδικάζουν σε θάνατο τους κατ’ αυτούς άπιστους. Αλλά άντε να αποδείξουν τώρα πως δεν είναι ελέφαντες. Άντε να πείσουν πως δεν ενστερνίζονται το μίσος τους. Δυστυχώς ξεκινάνε ήδη μαζί με τα ξερά να καίγονται και τα χλωρά.
Το μόνο που μας μένει είναι η φωνή μας. Το μόνο που μας μένει είναι να γίνουμε όλοι μία γροθιά. Και να μην κλείνουμε τα μάτια σε όσα συμβαίνουν, ακόμη κι αν δεν είναι δίπλα μας. Γιατί το ίδιο αίμα κυλά στις φλέβες όλων. Τον ίδιο πόνο βιώνουμε. Το μόνο που μας μένει είναι να πιάσουμε το χέρι του διπλανού μας χωρίς να κοιτάμε τι φοράει ή σε ποιο Θεό προσεύχεται. Να φτιάξουμε μία αλυσίδα ανθρωπιάς, αφήνοντας στην άκρη τους εγωισμούς. Γιατί όσο υπάρχει η ανθρωπιά, κανένας παρανοϊκός δε μπορεί να μας κάνει να ζούμε στο φόβο.
