Τα highlights και τα απρόοπτα…
Ολοκληρώθηκε η λαμπερή Απονομή των Βραβείων της Ακαδημίας με τις ταινίες “La La Land” και “Moonlight” να είναι οι πρωταγωνιστές της βραδιάς.
Ο Damien Chazelle κέρδισε το Oscar Σκηνοθεσίας για το “La La Land” κι είναι επίσημα ο νεότερος σκηνοθέτης που κερδίζει βραβείο στην ιστορία των Oscars. Το “Moonlight” κέρδισε τα βραβεία της Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου, ενώ το βραβείο Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου κέρδισε ο KenNeth Lonergan για το “Manchester By The Sea”.
Τα βραβεία Α’ Ρόλων απονεμήθηκαν στην Emma Stone και τον Casey Affleck για το “La La Land” και το “Manchester By The Sea” αντίστοιχα.
Στους Β’ Ρόλους διακρίθηκαν η Viola Davis κι ο Mahershala Ali για το “Fences” και το “Moonlight” αντίστοιχα.
Η ταινία “ La La Land”, υποψήφια σε δεκατέσσερις κατηγορίες, διακρίθηκε επίσης στις Κατηγορίες Καλύτερης Μουσικής και Τραγουδιού για το τραγούδι “City of Stars” και σε αυτές του Σχεδιασμού Παραγωγής και Φωτογραφίας.
Καλύτερη ταινία Κινουμένων Σχεδίων αναδείχθηκε η “Zootopia” της Disney, ενώ η ταινία “The Salesman” του Ιρανού Asghar Farhadi κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Αναπάντεχο highlight της βραδιάς μπορεί επίσημα να θεωρηθεί η… λανθασμένη ανακοίνωση για το Oscar Καλύτερης Ταινίας! Όλα ξεκίνησαν όταν ο Warren Beatty κι η Faye Dunaway ανακοίνωσαν ως νικήτρια ταινία το “La La Land” – με τον Beatty να μοιάζει αν μη τι άλλο διστακτικός. Κι ενώ οι παραγωγοί της ταινίας δίνουν τους νικητήριους λόγους τους, ο ένας εξ αυτών, ο Jordan Horowitz, έσπευσε να διορθώσει το λάθος κι έδειξε στην κάμερα τον πραγματικό νικητή: την ταινία “Moonlight”. Τι έγινε; Πολύ απλά (;) στο φάκελο της Καλύτερης Ταινίας βρισκόταν το όνομα της Emma Stone που κέρδισε το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου για το “La La Land”!
Ο Jimmy Kimmel δε δίστασε να ελαφρύνει τους τόνους λέγοντας “σας είπα πως θα τα θαλασσώσω απόψε”. Jimmy, not your fault, darlin’!
Βέβαια μένει να ξεδιαλυθεί το μυστήριο του αν ήταν μία φάρσα το όλο συμβάν, καθώς νωρίτερα ο Jimmy Kimmel έφερε ένα γκρουπ τουριστών στο θέατρο, οι οποίοι νόμιζαν πως θα δουν ένα είδος έκθεσης. Όταν αντιλήφθηκαν, φυσικά, πως βρέθηκαν στην Τελετή της Απονομής, δε δίστασαν να χαιρετίσουν τους αγαπημένους τους stars!
Τέλος δε θα μπορούσαμε να αψηφήσουμε τη συγκινητική στιγμή του τιμητικού βίντεο που παρουσίασε η Jennifer Aniston για όσους καλλιτέχνες έφυγαν νωρίς. Καθώς δεν υπήρχε χρόνο το βίντεο να μετατραπεί, η ηθοποιός δεν παρέλειψε να αναφέρει και τον ηθοποιό Bill Paxton που πέθανε ξαφνικά ανήμερα της Τελετής στα 61 του χρόνια εξαιτίας επιπλοκών κατά τη διάρκεια χειρουργικής επέμβασης.
Καθώς το mood παραμένει, μείνετε συντονισμένοι… θα επανέλθω!
Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Ελπίζω να σας πετυχαίνω με όμορφη διάθεση, άλλωστε είναι σαββατοκύριακο! Αν τα σχέδιά σας γι’ απόψε δεν περιλαμβάνουν βραδινή έξοδο και προτιμάτε να απολαύσετε μία καλή ταινία στο σπίτι, εμείς είμαστε εδώ με το Oscar-ικό μας αφιέρωμα. Τι θα λέγατε να γνωρίσουμε την ταινία που χάρισε στην Ingrid Bergman το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου.
Δεκέμβριος, 1935. Ο διάσημος Βέλγος ντετέκτιβ Ηρακλής Πουαρό (Albert Finney) επιβιβάζεται στο θρυλικό Orient Express για να επιστρέψει στην Αγγλία. Όταν, όμως, η αμαξοστοιχία θα σταματήσει τη διαδρομή της κάπου στη Γιουγκοσλαβία λόγω έντονης χιονόπτωσης, ένας Αμερικανός επιχειρηματίας θα βρεθεί νεκρός κάτω από πολύ μυστήριες συνθήκες. Ο signor Bianchi (Martin Balsam), διευθυντής της εταιρίας όπου ανήκει η γραμμή του Orient Express θα ζητήσει από τον Πουαρό να συμβάλλει στη διαλεύκανση του μυστηρίου. Η πολυπλοκότητα του εγκλήματος μόνο αδιάφορο δεν αφήνει το διάσημο λαγωνικό, που βασίζεται στην παρατηρητικότητά του και στα μικρά φαιά κύτταρα προκειμένου να βρει τον ένοχο ανάμεσα στους δώδεκα συνεπιβάτες του. Αλήθεια… τι σχέση μπορεί να έχει το έγκλημα στην αμαξοστοιχία του Orient Express με την απαγωγή και δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού στην Αμερική πέντε χρόνια πριν;
Το “Έγκλημα στο Orient Express” βασίζεται στο ομότιτλο αστυνομικό μυθιστόρημα της κυρίας του είδους Agatha Christie. Το σενάριο της ταινίας υπογράφει ο Paul Dehn (“Goldfinger”, 1964) ενώ στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθισε ο Sidney Lumet (“Twelve Angry Men”, 1957).
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να αναφέρω πως η διάσημη συγγραφέας δεν έμεινε ποτέ ικανοποιημένη από τις κινηματογραφικές μεταφορές των έργων της. Για κάποιο λόγο, όμως, αποφάσισε να δεχθεί και να δώσει μία ευκαιρία στην εταιρεία EMI. Πού εντόπισε το μόνο λάθος; Στο… μουστάκι του αγαπημένου της ντετέκτιβ! (Κρατήστε την πληροφορία, θα μας χρειαστεί!)
Ο Sidney Lumet δίνει ζωή στην ιστορία της Agatha Christie με το δέοντα σεβασμό που αξίζει το έργο της και με ελάχιστες μόνο αλλαγές, όπως σε κάποια ονόματα. Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης προσφέρει σε μία κλασσική υπόθεση “ποιος το έκανε;” μία προσεκτικά δομημένη αφήγηση, φροντίζοντας μάλιστα να μετατρέψει το θεατή ακόμη και σε βοηθό του Πουαρό. Η οπτική του Lumet στην ιστορία της Christie κάνει το θεατή να παρατηρεί και την πιο ασήμαντη (φαινομενικά) λεπτομέρεια βγάζοντας από μέσα του το φιλόδοξο λαγωνικό – υπό την προϋπόθεση, βέβαια, πως δεν έχει ήδη διαβάσει το βιβλίο! Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι όταν η εικασία του είναι λανθασμένη, ο Lumet κρατά το ενδιαφέρον του θεατή στα ύψη με τις σωστές δόσεις σασπένς και χιούμορ. Το “Έγκλημα στο Orient Express” από τη σκοπιά του Lumet δικαίως είναι μία από τις χρυσές στιγμές του κινηματογράφου. Απόδειξη και το γεγονός πως κι η ίδια η δημιουργός της ιστορίας δε βρήκε κάτι αρνητικό να προσάψει στο σκηνοθέτη! Κάπου εδώ έρχομαι να αναρωτηθώ αν το επερχόμενο project ου Kenneth Branagh για το 2017 θα φανεί αντάξιο των προσδοκιών! Υποθέτω ο χρόνος θα δείξει…
Μία τόσο μεγαλοπρεπής παραγωγή αυτόματα απαιτεί κι ένα δυναμικό cast, ειδικά όταν κάθε χαρακτήρας παίζει σημαντικό ρόλο στην πλοκή του μυστηρίου. Ο Albert Finney μεταμορφώνεται στον ιδιοφυή ντετέκτιβ βγάζοντας στην επιφάνεια το μπρίο αλλά και την οξυδέρκεια του διάσημου λαγωνικού από το Βέλγιο. Από εκεί κι ύστερα η αλήθεια είναι πως δύσκολα μπορεί κάποιος να δώσει έμφαση σε μεμονωμένα πρόσωπα, καθώς κάθε ηθοποιός κατάφερε να αποδώσει άριστα την αινιγματική περσόνα του χαρακτήρα του. Για την Ακαδημία, όμως, η ερμηνεία της Ingrid Bergman στο ρόλο της Σουηδής Greta ήταν που κέρδισε την προσοχή. Η (σε πρώτη ματιά) πράα και συνάμα φοβική συμπεριφορά της Greta αποδεικνύεται σημαντική, ειδικά στη διάρκεια της σκηνής όπου ανακρίνεται από τον Πουαρό. Αν με ρωτήσει κανείς, θα έλεγα πως εξίσου δίκαια θα ήταν, λόγου χάρη, η βράβευση της Lauren Bacall στο ρόλο της “γλωσσοκοπάνας” Mrs. Hubbard ή της Jacqueline Bisset. Αλλά σίγουρα δε μπορούμε να ισχυριστούμε πως η ερμηνεία της Bergman είναι αδιάφορη – το αντίθετο μάλιστα, αλλά ο φόβος του spoiler με εμποδίζει να επεκταθώ!
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όπως κι εγώ!
Πρωταγωνιστούν: Albert Finney, Martin Balsam, Lauren Bacall, Jacqueline Bisset, Ingrid Bergman, Sean Connery, Vanessa Redgrave, John Gielgud, Anthony Perkins, Wendy Hiller, Jean-Pierre Cassel, Rachel Roberts, Michael York, Richard Widmark, Colin Blakely κ.α.
Φέτος υποψήφιες για το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου είναι οι:
Viola Davis, “Fences”
Naomie Harris, “Moonlight”
Nicole Kidman, “Lion”
Octavia Spencer, “Hidden Figures”
Michelle Williams, “Manchester By The Sea”
Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Άλλο ένα όμορφο σαββατοκύριακο πλησιάζει στο τέλος του κι είναι ό,τι πρέπει για να χαλαρώσουμε με μία καλή ταινία στο σπίτι! Το Oscar-ικό μας αφιέρωμα συνεχίζεται και γι’ απόψε εστιάζουμε στην κατηγορία του Β’ Ανδρικού Ρόλου.
Ο Roger “Verbal” Kint (Kevin Spacey) είναι ένας απατεώνας που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση κι ένας από τους δύο επιζώντες της φωτιάς σ’ένα πλοίο. Κατά την ανάκρισή του αφηγείται πώς κατέληξε σε αυτό το σημείο. Σύμφωνα με τον Verbal όλα ξεκίνησαν όταν βρέθηκε σ’ένα αστυνομικό lineup αναγνώρισης στο τμήμα της Νέας Υόρκης με τους Michael McManus (Stephen Baldwin), Fred Fenster (Benicio Del Toro), Todd Hockney (Kevin Pollack) και Dean Keaton (Gabriel Byrne). Οι πέντε τους αποφασίζουν να εκδικηθούν την αστυνομία για την άδικη κατηγορία (είναι μεν εγκληματίες, αλλά δεν είχαν σχέση με αυτό που τους προσάπτουν). Η μία ”δουλειά” φέρνει την άλλη μέχρι που αναλαμβάνουν μία ακόμη για έναν εγκληματία που για τις αρχές της τάξης είναι κάτι σαν αστικός θρύλος, τον Keyser Söze. Και κατά την ανάκριση του Verbal η απορία είναι μία: πού τελειώνει η αλήθεια και πού αρχίζει το ψέμα;
Η ταινία “Συνήθεις Ύποπτοι” είναι η κινηματογραφική απεικόνιση μίας πρωτότυπης ιστορίας του σεναριογράφου Christopher McQuarrie (“Valkyrie”, 2008) σε σκηνοθεσία του Bryan Singer (“X-Men”, 2000 και “X-Men 2”, 2003).
Πρόκειται για μία neo-noir ταινία που, όπως κάθε project του είδους, περιστρέφεται γύρω από μη συμβατικούς χαρακτήρες. Άλλωστε, ποιος θα μπορούσε να νιώσει συμπάθεια για εγκληματίες με βαριά ποινικά μητρώα; Δεν πρόκειται για μία heist movie όπου τον θεατή τον κερδίζει η ευρηματικότητα των σχεδίων της συμμορίας. Αυτό που τραβά το ενδιαφέρον του θεατή είναι η σκοτεινή πλευρά των ηρώων κι η πολυπλοκότητα κάποιων από αυτών – αν όχι όλων. Ας πάρουμε για παράδειγμα το χαρακτήρα του Keaton, πρώην αστυνομικός, διεφθαρμένος με μία και μόνο αδυναμία. Ή εκείνον του Verbal, ενός ανθρώπου με σωματική αναπηρία, ευαίσθητος και συνάμα πολυμήχανος. Κι ας το παραδεχθούμε: πάντα οι “κακοί” δημιουργούν στο θεατή μία μυστηριώδη έλξη! Ο Bryan Singer παίρνει τους χαρακτήρες του McQuarrie και τους τοποθετεί σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι διαφθοράς και μυστηρίου καθώς εκεί που νιώθουν πως είναι οι “άρχοντες” του παιχνιδιού καταλήγουν να γίνουν πιόνια για να σώσουν τη ζωή τους – και να βγάλουν όσο μεγαλύτερο κέρδος είναι εφικτό. Επιπλέον τα κομμάτια του κινηματογραφικού αυτού παζλ είναι τόσο έξυπνα… μπερδεμένα από το σκηνοθέτη που ο θεατής δε σταματά στιγμή να προσπαθεί να τα βάλει στη θέση του, ενώ ακόμη κι αν το καταφέρει, μένει μία λεπτομέρεια που θα τον κάνει να νιώθει πως κάποιο κομμάτι λείπει ή είναι σε λάθος θέση. Αυτή είναι κι η μαγεία της ταινίας που τον καθηλώνει και που οδήγησε τους “Συνήθεις Υπόπτους” στα Oscars, με τον McQuarrie να κερδίζει το βραβείο του Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.
Για το project του ο Singer συγκέντρωσε ένα μοναδικό cast για τους χαρακτήρες του, με τους ηθοποιούς να ταιριάζουν απόλυτα με τις περσόνες τους. Τα φώτα, όμως, δικαίως πέφτουν στον Kevin Spacey, καθώς ο χαρακτήρας του Verbal είναι και το “κλειδί” της υπόθεσης. Ο φαινομενικά αδύναμος Verbal, μέσω του δημοφιλούς ηθοποιού, γίνεται ίσως ο πιο βασικός παράγοντας όλης της πλοκής κι ο Spacey δικαιώνει την επιλογή του Singer! Άξιος, λοιπόν, ο νικητής του Oscar, Β’ Ανδρικού Ρόλου!
Με λίγα λόγια; Καλή διασκέδαση κι ελπίζω να απολαύσετε την ταινία όπως κι εγώ!
Πρωταγωνιστούν: Gabriel Byrne, Stephen Baldwin, Kevin Spacey, Benicio Del Toro, Kevin Pollack, Chazz Palminteri, Giancarlo Esposito, Pete Postlethwaite κ.α.
Φέτος υποψήφιοι για το Oscar Β’ Ανδρικού Ρόλου είναι οι:
Mahershala Ali, “Moonlight”
Jeff Bridges, “Hell Or High Water”
Lucas Hedges, “Manchester By the Sea”
Dev Patel, “Lion”
Michael Shannon, “Nocturnal Animals”
Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Σας είχα υποσχεθεί πως θα τα λέγαμε σύντομα με το Oscar-ικό μας αφιέρωμα! Λοιπόν, νά ‘μαι πάλι εδώ για να γνωρίσω μαζί σας (δεν ντρέπομαι να το πω, όπως βλέπετε!) μία από τις πιο διάσημες heist ταινίες όλων των εποχών! Όσοι την έχετε δει, φυσικά είστε ευπρόσδεκτοι κι εσείς στη συντροφιά μας!
Joliet, Illinois, 1936: ο Johnny Hooker (Robert Redford) είναι ένας μικροαπατεώνας που συνεργάζεται με τον “παλαίμαχο” Luther Coleman (Robert Earl Jones) την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης που ξεκίνησε το 1929. Όταν, όμως, το τελευταίο τους κόλπο ζημιώνει το μαφιόζο Doyle Lonnegan (Robert Shaw) , ο Luther καταλήγει νεκρός κι ο Johnny κυνηγημένος. Έτσι θα βρεθεί στο Σικάγο και θα αναζητήσει το Henry Gondorff (Paul Newman), έναν παλιό συνεργάτη του Luther (που σύμφωνα με τον εκλιπόντα, θα μάθαινε στον Johnny την “τέχνη” της μεγάλης απάτης) και το μόνο πρόσωπο εμπιστοσύνης. Οι δυο τους αποφασίζουν να εκδικηθούν τον Lonnegan για το Luther και ταυτόχρονα να κάνουν τη μεγάλη του “μπάζα”, την ίδια στιγμή που τον Johnny τον καταδιώκει ο διεφθαρμένος Αστυνόμος Snyder (Charles Durning).
Το “Κεντρί” είναι μία πρωτότυπη ιδέα του σεναριογράφου David S. Ward (“Sleepless In Seattle”, 1993) σε σκηνοθεσία του George Roy Hill (“Butch Cassidy and the Sundance Kid”, 1969). Fun fact: Όπως βλέπετε, χάρη στο “Κεντρί”, ο σκηνοθέτης συναντιέται και πάλι με τους Robert Redford και Paul Newman στα κινηματογραφικά πλατό τέσσερα χρόνια μετά!
Δε λέω, εξαιρετική η “Συμμορία των Έντεκα” του Soderbergh, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν πως ανήκει στη νέα γενιά της κατηγορίας των heist movies. Ας είμαστε ειλικρινείς όμως… Το “Κεντρί” θα μπορούσε να θεωρηθεί η ταινία – δάσκαλος για τις επόμενες που ακολούθησαν! Μία πολύπλοκη πλεκτάνη, η οποία ξεκαθαρίζεται σταδιακά χωρίς να σε κάνει να σκεφτείς ούτε για μία στιγμή “το είχα καταλάβει εδώ και ώρα”. Πράγμα που σημαίνει, φυσικά, πως παρακολουθείς με αμείωτο ενδιαφέρον! Επιπλέον, το γεγονός πως η ταινία χωρίζεται σε κεφάλαια συμβάλλει ιδιαίτερα στο να καταλάβεις την πλοκή χωρίς να νιώσεις πως κάνει “κοιλιά”. Πλούσια σε έξυπνους διαλόγους κι ευρηματικές σκηνές που έχουν έντονα στοιχειά θεατρικότητας, η ταινία είναι ένα χάρμα οφθαλμών για τον σινεφίλ – πιστέψτε με, δεν υπάρχει άνθρωπος που θα αρκεστεί να δει το “Κεντρί” μόνο μία φορά! Γι’ αυτό και το 1974 η ταινία κέρδισε επτά από τα δέκα Oscars για τα οποία ήταν υποψήφια. Σε αυτά συγκαταλέγονται εκείνα της Καλύτερης Ταινίας, της Σκηνοθεσίας και του Πρωτότυπου Σεναρίου (και μια που απόψε μελετάμε αυτήν την κατηγορία, άξιος ο David S. Ward, δε συμφωνείτε;).
Τέλος, αξίζει να αφιερώσουμε λίγες γραμμές στο πρωταγωνιστικό δίδυμο των Redford και Newman. Οι δύο ηθοποιοί επαναφέρουν στη μεγάλη οθόνη την εξαιρετική τους χημεία από το “Butch Cassidy And The Sundance Kid”. Η αλήθεια είναι πως σε αυτές τις περιπτώσεις συχνά υπάρχει ο φόβος ο ένας ηθοποιός να προσπαθεί να επισκιάσει τον άλλον. Αυτό, όμως, δεν ίσχυσε ποτέ με τους Paul Newman και Robert Redford κι αυτό αποδεικνύεται και στο “Sting”. Αυτή, λοιπόν, η χημεία βγαίνει έντονα στην οθόνη ενώ οι δύο ηθοποιοί ενσαρκώνουν τους συνεργούς και ξετυλίγουν τον ιδιαίτερο δεσμό που δημιουργείται αναπόφευκτα ανάμεσά τους ενόσω το σχέδιο της απάτης κυλάει. Επιπλέον, είναι πάντα απόλαυση αυτό το bromance (ακόμα καλύτερο κι από εκείνο των George Clooney και Brad Pitt!)!
Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όως κι εγώ – το οποίο σας το εγγυώμαι!
https://www.youtube.com/watch?v=_nAIb_J9T5M
Πρωταγωνιστούν: Robert Redford, Paul Newman, Robert Shaw, Charles Durning, Harold Gould, Eileen Brennan, Robert Earl Jones κ.α.
Φέτος, οι υποψηφιότητες για το Oscar Πρωτότυπου Διασκευασμένου Σεναρίου έχουν ως εξής:
Mike Milles για το “20th Century Women”
Taylor Sheridan για το “Hell Or High Water”
Damien Chazelle για το “La La Land”
Γιώργος Λάνθιμος & Ευθύμης Φιλίππου για τον “Αστακό” (“The Lobster”)
Kenneth Lonergan για το “Manchester By The Sea”
Για τους λάτρεις του κινηματογράφου και για τα βραβεία Οσκαρ σήμερα είναι η μεγάλη μέρα καθώς ανακοινώθηκαν από την Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου οι υποψηφιότητες και τα στοιχήματα για τους μεγάλους νικητές θα αρχίσουν να παίρνουν φωτιά.
Χωρίς να μας κάνει μεγάλη εντύπωση -καθώς συζητιόταν έντονα το τελευταίο διάστημα- αλλά μας δίνει μεγάλη χαρά Υποψήφιο για Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου είναι το «The lobster» (Ο αστακός) του Γιώργου Λάνθιμου.
Μαζί με τον συνεργάτη του και συν-σεναριογράφο, Ευθύμη Φιλίππου, ο Έλληνας σκηνοθέτης διεκδικεί και πάλι Οσκαρ, έξι χρόνια μετά τον «Κυνόδοντα», που είχε φτάσει στην πεντάδα των Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας. Όμως μην ξεχνάμε και την Δάφνη Ματζιαράκη, η οποία βρίσκεται στις υποψηφιότητες των Όσκαρ στην κατηγορία Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους, με την ταινία της «4.1 Miles».
Ας δούμε τις τρεις βασικές κατηγορίες…
Α’ Ανδρικός ρόλος:
- Κέισι Άφλεκ
- Άντριου Γκάρφιλντ
- Ράιαν Γκόσλινγκ
- Βίγκο Μόρτενσεν
- Ντένζελ Ουάσινγκτον.
Α’ Γυναικείος ρόλος:
- Ιζαμπέλ Ιπερ
- Ρουθ Νέγκα
- Νάταλι Πόρτμαν
- Έμμα Στόουν
- Μέριλ Στριπ
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας:
- «Arrival»
- «Fences»
- «Hacsaw Ridge»
- «Hell or High Water»
- «Hideen Figures»
- «La La Land»
- «Lion»
- «Manchester by the Sea»
- «Moonlight»
Αξίζει να σημειωθεί πως το μιούζικαλ «La La Land» που έσπασε όλα τα ρεκόρ στις Χρυσές Σφαίρες, φαίνεται να κυριαρχεί και στα Όσκαρ, καθώς προηγείται εμφανώς των «συναγωνιστών» του με 14 υποψηφιότητες.
Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Πώς μου είστε; Ελπίζω να χαλαρώνετε κι απόψε μετά από ένα όμορφο σαββατοκύριακο. Για απόψε σας έχω μία συγκινητική ταινία με πρωταγωνιστές τον Robert Downey Jr. (haters gonna hate, αλλά ποσώς με απασχολεί!) και τον Robert Duvall.
Ο Hank Palmer (Robert Downey Jr.), ένας επιτυχημένος συνήγορος υπεράσπισης, αναγκάζεται να επιστρέψει στη μικρή πόλη της Indiana απ’ όπου κατάγεται για την κηδεία της μητέρας του, την ώρα που περνά από τη φάση του διαζυγίου. Δεν έβαλα τυχαία τη λέξη «αναγκάζεται» μια που ο Hank έχει αποξενωθεί από την οικογένειά του: τον πατέρα του, Δικαστή Joseph Palmer (Robert Duvall) και τους δύο αδερφούς του, τον Glenn (Vincent D’Onofrio) και τον αυτιστικό κι επίδοξο κινηματογραφιστή Dale (Jeremy Strong). Την επομένη της κηδείας κι έχοντας ήδη φάει την «ψυχρολουσία» αυτής της απομάκρυνσης, ο Hank ετοιμάζεται να γυρίσει στο Chicago, όταν τον ειδοποιούν πως ο πατέρας του ανακρίνεται ως ύποπτος για φόνο. Τότε είναι που ο Hank καλείται να γίνει ο συνήγορος υπεράσπισης του πατέρα του, ενώ παράλληλα μυστικά που ταλαιπωρούσαν για χρόνια τον ίδιο και την οικογένειά του θα βγούνε στο φως κι ο Hank κι η οικογένειά του καλούνται να τα αντιμετωπίσουν, καλύπτοντας έτσι το χρόνο που χάθηκε ως τότε.
«Ο Δικαστής» βασίζεται στην αρχική ιδέα των David Dobkin (ο οποίος σκηνοθετεί και την ταινία) και Nick Shenk («Gran Torino»), με το δεύτερο να συνυπογράφει το σενάριο με τον πρωτοεμφανιζόμενο σεναριογράφο Bill Dubuque.
Αν και το όλο concept της υπόθεσης είναι κάτι που έχουμε δει ξανά (αποξενωμένος/η από την οικογένεια γιος/κόρη επανενώνεται με τους δικούς του/της υπό έντονες συναισθηματικά συνθήκες), δε μπορούμε να αρνηθούμε πως είναι μία ιδιαίτερη ιστορία. Αν και προβλέψιμη αναφορικά με την εξέλιξή της, η ταινία δεν αφήνει αδιάφορο το θεατή, ενώ δημιουργεί και μία, έστω μικρή, αίσθηση σασπένς αρχικά για την ετυμηγορία κι εν συνεχεία για το πόσο κοντά θα έρθουν τελικά τα μέλη της οικογένειας. Επιπλέον οι όποιες εξελίξεις κυλούν ομαλά, χωρίς υπερβολικά δράματα, κάνοντας έτσι ευχάριστη τη ροή της ταινίας.
Για το τελικό αποτέλεσμα «ευθύνονται» και οι δυνατές ερμηνείες. Ο Robert Downey Jr. αφήνει για λίγο την πανοπλία του Iron Man και εγκαταλείπει τη Baker Street (βλ. «Sherlock Holmes») κι υποδύεται έναν αυτάρεσκο δικηγόρο, ο οποίος στη συνέχεια κυριεύεται από τα συναισθήματα που έχει στην πραγματικότητα για την οικογένειά του. Και ναι, ο Downey συνηθίζει να υποδύεται αλαζόνες χαρακτήρες, αλλά οφείλουμε, πρώτον, να παραδεχθούμε πως του ταιριάζουν και δεύτερον δεν περιορίζεται στην αλαζονική αυτή περσόνα. Αντίθετα, καθώς ο χαρακτήρας του Hank υποβάλλεται σε δοκιμασίες, ο Downey παρουσιάζει με άνεση τις ψυχολογικές μεταπτώσεις που είναι λογικό να βιώνει δεδομένων των καταστάσεων. Πράγμα που αποδεικνύει πως ο Robert Downey Jr., αν το αποφασίσει, δε χρειάζεται να είναι ΜΟΝΟ ο Iron Man ούτε ΜΟΝΟ ο Sherlock Holmes.
Κερασάκι στην τούρτα είναι ο Robert Duvall στο ρόλο του αυταρχικού Δικαστή Palmer. Του αμέμπτου ηθικής δημοσίου λειτουργού που όλη του τη ζωή προσπαθούσε να μοιράσει δικαιοσύνη, ο οποίος, όμως, πρέπει και να αποδεχθεί πως πλέον είναι αδύναμος και πως πρέπει να βάλει στην άκρη τις όποιες διαφορές έχει όχι μόνο με τον Hank, αλλά και τους άλλους δύο γιους του. Η ερμηνεία του τον οδήγησε μέχρι και τα Oscar, όντας υποψήφιος για το Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου, με το αγαλματάκι τελικά να κερδίζει ο J. K. Simmons για το «Whiplash».
Εν ολίγοις, δεν έχετε παρά να αναζητήσετε το «Δικαστή» και σας εγγυώμαι πως δε θα σας απογοητεύσει! Καλό βράδυ και καλή διασκέδαση!
Πρωταγωνιστούν: Robert Downey Jr., Robert Duvall, Vincent D’Onofrio, Jeremy Strong, Billy Bob Thorton, Vera Farmiga, Leighton Meester, Denis O’Hare κ.α.
Έξυπνη, ετοιμόλογη και με χιούμορ. Κι αυτές είναι μόνο μερικές από τις ιδιότητες που την κάνουν ξεχωριστή σε ό,τι κάνει, καθώς εκτός από απολαυστική κωμικός, είναι και μία από τους πιο αγαπημένους tv hosts των ΗΠΑ. Σήμερα ευχόμαστε «Happy Birthday» στην πάντα δραστήρια Ellen DeGeneres!
Η Ellen Lee DeGeneres γεννήθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1958 στο Metairie της Louisiana. Αυτή κι ο αδερφός της, Vance, μουσικός και παραγωγός, είναι παιδιά του ασφαλιστή Elliott Everett DeGeneres και της λογοθεραπεύτριας Elizabeth Jane “Betty” Pfeffer, ενώ η καταγωγή τους είναι ένα κράμα Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας και Ιρλανδίας. Το 1973 οι γονείς χωρίζουν κι ο Vance μένει με τον πατέρα τους, ενώ η Ellen με τη μητέρα της και τον πατριό της μετακομίζουν από τη Νέα Ορλεάνη στην Atlanta του Texas. Αποφοιτώντας από το λύκειο το 1976, η Ellen επιστρέφει στη Νέα Ορλεάνη για να σπουδάσει στο Τμήμα Επικοινωνίας του πανεπιστημίου της πόλης για να φύγει έπειτα από ένα εξάμηνο για να δουλέψει αρχικά ως κλητήρας σε μία νομική φίρμα μαζί με μία ξαδέρφη της και στη συνέχεια ως πωλήτρια, βαφέας, σερβιτόρα σε T.G.I. Friday’s και bartender.
Λίγο αργότερα ξεκινά να δουλεύει ως stand-up κωμικός σε μικρά clubs και καφέ, ενώ το 1981 δούλευε ως MC (σημ.: ο Master of Ceremonies ή emcee συνήθως παρουσιάζει τους performers κι εν γένει διατηρεί το ενδιαφέρον του κοινού για το εκάστοτε show) στο Clyde’s Comedy Club στη Νέα Ορλεάνη. Το 1982 κι έχοντας ήδη δηλώσει πως το στυλ της εμπνέεται από τους Woody Allen και Steve Martin, το τηλεοπτικό δίκτυο Showtime την ανακηρύσσει την Πιο Αστεία Περσόνα της Αμερικής.
Από το 1989 κι έπειτα εμφανίζεται στο sitcom του FOX «Open House», το οποίο διήρκεσε μία σαιζόν. Το 1992 της προσφέρεται ο ρόλος της νοσοκόμας Nancy MacIntyre για τη σειρά «Laurie Hill». Αν κι η σειρά διακόπηκε έπειτα από μόλις λίγα επεισόδια, οι παραγωγοί του «Laurie Hill», ενθουσιασμένοι με την DeGeneres, της δίνουν το 1994 ρόλο στη νέα τους σειρά για το ABC «These Friends of Mine». Η σειρά είναι… κομμένη και ραμμένη για τη DeGeneres, ενώ κατά τη διάρκεια της πρώτης σαιζόν το show μετονομάζεται πλέον σε «Ellen». Στη σειρά η DeGeneres υποδύεται μία νευρωτική ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου, η οποία έχει να αντιμετωπίσει τους παράξενους φίλους της, την οικογένειά της και τα όποια προβλήματα της ζωής της. Το show γίνεται επιτυχία και μαζί με τα «Φιλαράκια» θεωρείται ένα από τα πιο αγαπημένα sitcoms της αμερικανικής τηλεόρασης.
Το 1997, κι ενώ η σειρά απολαμβάνει τις δάφνες της δόξας, η Ellen DeGeneres αποφασίζει να μιλήσει ανοιχτά για το σεξουαλικό της προσανατολισμό και το κάνει στο «The Oprah Winfrey Show». Δύο μήνες μετά, το ίδιο κάνει και ο χαρακτήρας της στο «Ellen» με την Oprah Winfrey στο ρόλο της… ψυχοθεραπεύτριας. Το διπλό επεισόδιο της σειράς με τίτλο «The Puppy Episode» είναι από τα επεισόδια με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση και παρ’ όλα αυτά, η προγραμματιζόμενη πέμπτη σαιζόν της σειράς ακυρώθηκε πριν καν ξεκινήσει. Πολλοί πιστεύουν πως το γεγονός πως η DeGeneres μίλησε ανοιχτά για τις σεξουαλικές της προτιμήσεις ενόχλησε την εταιρεία Walt Disney (στην οποία ανήκει το ABC). Έτσι η Ellen DeGeneres επέστρεψε στο stand-up comedy.
Έπειτα από εμφανίσεις σε άλλα τηλεοπτικά projects και κινηματογραφικές παραγωγές, η Ellen DeGeneres επιστρέφει στα τηλεοπτικά δρώμενα το 2001 με το «The Ellen Show» σε δική της παραγωγή. Το show ακυρώθηκε μετά από 18 επεισόδια, αλλά αυτό δεν αποκάρδιωσε την Ellen DeGeneres. Την ίδια χρονιά κι έπειτα από δύο ακυρώσεις εξαιτίας των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου, παρουσιάζει τα Βραβεία Emmy. Για την εμφάνισή της σε μία βραδιά που οι παραγωγοί ήθελαν να είναι πιο ήπιοι οι τόνοι εκείνη η Ellen DeGeneres απέσπασε τις καλύτερες των κριτικών, ενώ μία από τις ατάκες της DeGeneres που έμειναν από τη βραδιά ήταν «Τι θα μπορούσε να ενοχλήσει περισσότερο τους Ταλιμπάν από μία ομοφυλόφιλη γυναίκα που φορά κοστούμι κι είναι περιτριγυρισμένη από Εβραίους;».
Tο 2003 δίνει τη φωνή της στη Dory («Finding Nemo») και την ίδια χρονιά συστήνει στους Αμερικανούς τηλεθεατές το πρωινό «The Ellen DeGeneres Show». Αν και παρόμοιου τύπου ψυχαγωγικών talk shows παρουσίαζαν ήδη η Sharon Osborne κι η Rita Rudner, το show της Ellen κάνει άμεσα αισθητή τη διαφορά του, χάρη σε μία σειρά κινήσεων, όπως τη διάδραση ανάμεσα στην παρουσιάστρια και το κοινό που παρακολουθεί το show στο στούντιο. Την πρώτη σαιζόν το show ήταν υποψήφιο για έντεκα βραβεία Emmy, από τα οποία κερδίζει τέσσερα, μεταξύ αυτών και εκείνο του Καλύτερου Talk Show. Κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων σαιζόν το «Ellen DeGeneres Show» κερδίζει συνολικά 25 Emmy.
Το 2007 η DeGeneres παρουσιάζει την 79η Απονομή των Βραβείων Oscar. Ήταν μάλιστα η πρώτη χρονιά που κάποιος ανοικτά δηλώνει ομοφυλόφιλος παρουσίαζε τα βραβεία, πράγμα που οδήγησε στην εξής ατάκα της DeGeneres:
«Τι υπέροχη βραδιά η αποψινή. Τόση ποικιλία μέσα σ’ ένα χώρο, σε μία χρονιά που τόσα αρνητικά ειπώθηκαν σχετικά με τη φυλή, τη θρησκεία ή το σεξουαλικό προσανατολισμό. Και θέλω εδώ να πω αυτό: Αν δεν υπήρχαν μαύροι, Εβραίοι ή ομοφυλόφιλοι, δε θα υπήρχαν Oscar, ή κάποιος που να λέγεται Oscar, εδώ που τα λέμε.»
Οι κριτικοί αποθέωσαν την εμφάνισή της, με κάποιους να λένε χαρακτηριστικά πως το μόνο τους πρόβλημα ήταν πως «η βραδιά δεν είχε αρκετή Ellen».
Το 2009 η Ellen DeGeneres παρευρίσκεται στην τελετή αποφοίτησης του Πανεπιστημίου Tulane στη Νέα Ορλεάνη για να απευθύνει λόγο στους απόφοιτους του ακαδημαϊκού έτους – στην τελετή παρευρίσκονταν και οι George Bush Sr. και Bill Clinton. Η DeGeneres ενθουσίασε όταν εμφανίστηκε φορώντας ένα… μπουρνούζι και χνουδωτές παντόφλες ενώ μετά δήλωσε «σοκαρισμένη»: «Μου είπαν πως όλοι θα φορούσαν ρόμπες!». Απολαύστε την!
Την ίδια χρονιά η DeGeneres αντικαθιστά την Paula Abdul ως κριτής στο American Idol, αλλά αν κι είχε υπογράψει για να συμμετέχει στο talent show για (τουλάχιστον) πέντε σαιζόν, τελικά άφησε το project καθώς η ίδια ένιωθε πως δεν της ταίριαζε.
Το 2014 παρουσιάζει και πάλι τα Βραβεία Oscar, κάνοντας τη βραδιά μία από τις πιο διασκεδαστικές της ιστορίας των Βραβείων. Ενδεικτικά να αναφέρουμε πως κέρασε… πίτσα στους παρευρισκόμενους (ζητώντας μετά να.. τσοντάρουν για το φιλοδώρημα!)…
… ενώ η πιο ευρέως διαδεδομένη στιγμή της βραδιάς ήταν η selfie που έβγαλε η δημοφιλής παρουσιάστρια με ένα «τσούρμο»… αστέρια, όπως η Meryl Streep κι ο Kevin Spacey.
Όπως δήλωσε η DeGeneres, τράβηξε τη φωτογραφία προκειμένου να τιμήσει τη Meryl Streep για τη 17η υποψηφιότητά της για Oscar (σημ.: εκείνη τη χρονιά ήταν υποψήφια για το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «August: Osage County»). Η φωτογραφία κυκλοφόρησε σε χρόνο μηδέν μέσω των social media ανά τον κόσμο, ξεπερνώντας σε αριθμό αναμεταδόσεων τη φωτογραφία του Barack Obama μετά τις προεδρικές εκλογές του 2012.
Η δραστήρια φύση της DeGeneres δεν περιορίζεται μόνο στα τηλεοπτικά πλατό. Ούσα φιλόζωη και χρησιμοποιώντας τόσο τη δημοφιλία (τη δική της και του show της) έχει πολλές φορές θίξει το ζήτημα της κακοποίησης των ζώων, με τη φιλοζωική οργάνωση PETA Να την ανακηρύσσει για τη δράση της «Γυναίκα της Χρονιάς» για το 2009.
Επιπλέον, όμως, το Νοέμβριο του 2011, η Hilary Clinton την ανέδειξε ως επίτιμη αντιπρόσωπο στην προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κοινού στον αγώνα κατά του AIDS, ενώ πολλές φορές στήριξε την προσπάθεια του Ιδρύματος David Lynch στην ανάδειξη του υπερβατικού διαλογισμού για την αντιμετώπιση του χρόνιου στρες και των παθήσεων που αυτό προκαλεί. Φυσικά, το γεγονός πως θεωρείται η πιο επιτυχημένη ομοφυλόφιλη στον κόσμο τη βοηθά στην προσπάθειά της να βοηθήσει την κοινότητα των ομοφυλοφίλων.
Όσο για την προσωπική της ζωή; Μην έχοντας πια την ανάγκη να κρύβεται κι έπειτα από μία τριετή σχέση με την ηθοποιό Anne Heche και στη συνέχεια με την ηθοποιό και φωτογράφο Alexandra Hedison, από το 2004 ζει ευτυχισμένη με την Αυστραλή ηθοποιό και μοντέλο Portia de Rossi. Οι δυο τους παντρεύτηκαν το 2008 σε μία κλειστή τελετή στο σπίτι του ζευγαριού στο Beverly Hills.
Ζούμε σε μία χώρα όπου μία προσωπικότητα σαν τη DeGeneres ίσως και να μην κατάφερνε να «επιβιώσει». Δεν ξέρω για σας, αλλά νομίζω πως είναι μία γυναίκα που θα τολμούσε να πει κανείς πως τιμά τα παντελόνια που φορά ίσως και περισσότερο από κάποιους φανατικούς άντρες. Κι αυτό γιατί είναι μία γυναίκα δραστήρια, η οποία μέσα από τη δουλειά της και το χιούμορ της έχει το θάρρος να εκφράζει τη γνώμη της και να αγνοεί τα κακόβουλα σχόλια.
Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες για τα φετινά βραβεία Oscars, η απονομή των οποίων θα πραγματοποιηθεί στις 28 Φεβρουαρίου στο Dolby Theatre του Hollywood. Να σημειώσουμε πως σε αρκετές κατηγορίες βρίσκεται να διεκδικεί χρυσό αγαλματίδιο η ταινία «The Revenant» του Alejandro González Iñárritu με πρωταγωνιστή το Leonardo DiCaprio.
Ας δούμε αναλυτικά τις κυριότερες κατηγορίες:
Καλύτερη Ταινία
The Big Short
Bridge of Spies
Brooklyn
Mad Max: Fury Road
The Martian
The Revenant
Room
Spotlight
Καλύτερη Σκηνοθεσία
The Big Short – Adam McKay
Mad Max: Fury Road – George Miller
The Revenant – Alejandro G. Iñárritu
Room – Lenny Abrahamson
Spotlight – Tom McCarthy
Α’ Ανδρικός Ρόλος
Bryan Cranston – Trumbo
Matt Damon – The Martian
Leonardo DiCaprio – The Revenant
Michael Fassbender – Steve Jobs
Eddie Redmayne – The Danish Girl
Α’ Γυναικείος Ρόλος
Cate Blanchett – Carol
Brie Larson – Room
Jennifer Lawrence – Joy
Charlotte Rampling – 45 Years
Saoirse Ronan – Brooklyn
Β’ Ανδρικός Ρόλος
Christian Bale – The Big Short
Tom Hardy – The Revenant
Mark Ruffalo – Spotlight
Mark Rylance – Bridge of Spies
Sylvester Stallone – Creed
Β’ Γυναικείος Ρόλος
Jennifer Jason Leigh – The Hateful Eight
Rooney Mara – Carol
Rachel McAdams – Spotlight
Alicia Vikander – The Danish Girl
Kate Winslet – Steve Jobs
Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων
Anomalisa
Boy and the World
Inside Out
Shaun the Sheep Movie
When Marnie Was There
Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία
Embrace of the Serpent – Κολομβία
Mustang – Γαλλία
Son of Saul – Ουγγαρία
Theeb – Ιορδανία
A War – Δανία
Καλύτερη Μουσική
Bridge of Spies – Thomas Newman
Carol – Carter Burwell
The Hateful Eight – Ennio Morricone
Sicario – Jóhann Jóhannsson
Star Wars: The Force Awakens – John Williams
Καλύτερο Τραγούδι
“Earned It,” – Fifty Shades of Grey (Music and Lyric by Abel Tesfaye, Ahmad Balshe, Jason Daheala Quenneville and Stephan Moccio)
“Manta Ray,” – Racing Extinction (Music by J. Ralph and Lyric by Antony Hegarty)
“Simple Song #3,” – Youth (Music and Lyric by David Lang)
“Til it Happens to You,” – The Hunting Ground (Music and Lyric by Diane Warren and Lady Gaga)
“Writing’s on the Wall,” – Spectre (Music and Lyric by Jimmy Napes and Sam Smith)
Μπορείτε να δείτε τις υποψηφιότητες σε όλες τις κατηγορίες αν επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα της Ακαδημίας.
Πηγή: www.ew.com
Προσωπικό σχόλιο: Εγώ τι να θέλω; Να δω απλά αν ο Leonardo DiCaprio θα το σηκώσει το τιμημένο!
Ο Alexandre Desplat έρχεται στις 9 Σεπτεμβρίου για πρώτη φορά, στη δεύτερη πατρίδα του, για μία μεγάλη “best of” συναυλία στο Ηρώδειο, με τη συνοδεία της 100μελούς Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών.
Ο βραβευμένος με όσκαρ συνθέτης θεωρείται μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της σύγχρονης κινηματογραφικής μουσικής.
Φέτος, την 8η φορά που προτάθηκε για Oscar, η Ακαδημία του απένειμε το «χρυσό αγαλματίδιο», για την εκπληκτική μουσική του στη ταινία: The Grand Budapest Hotel (σε σκηνοθεσία Wes Anderson και πρωταγωνιστές τους Ralph Fiennes, Willem Dafoe, Jude Law, Bill Murray, Edward Norton).
Ο Desplat, γεννήθηκε στο Παρίσι το 1961 από Γάλλο πατέρα και Ελληνίδα μητέρα, ξεκίνησε να παίζει πιάνο σε ηλικία 5 ετών και μεγάλωσε ακούγοντας μεγάλους Γάλλους μουσουργούς, όπως οι Ravel και Debussy, καθώς και jazz μουσική. Φανατικός cinephile, ο ίδιος, σπούδασε δίπλα σε πολύ σημαντικούς συνθέτες με κορυφαίο τον μεγάλο Έλληνα, Ιάννη Ξενάκη!
Η κατάκτηση του Hollywood ξεκίνησε το 2003, όταν έγραψε την μουσική της ταινίας «Το κορίτσι με το μαργαριτένιο σκουλαρίκι» (με την Scarlett Johansson και τον Colin Firth), που αμέσως προτάθηκε για τα 3 πιο σημαντικά βραβεία: Golden Globe, British Academy of Film and Television Arts και European Film Awards!
Η συνέχεια είναι πραγματικά καταιγιστική! Παραθέτουμε μερικές απο τις πιό γνωστές ταινίες που έντυσε με την μουσική του:
Syriana (George Clooney, Matt Damon)
The Curious Case of Benjamin Button (Brad Pitt, Cate Blanchett)
Harry Potter and the deathly hallows μέρος 1ο
The Ides of March (George Clooney, Philip Seymour Hoffman)
Argo (Ben Affleck)
Godzilla (Aaron Taylor-Johnson, Juliette Binoche)
The Imitation Game (Benedict Cumberbatch, Keira Knightley)
Συνολικά ο Desplat έχει γράψει την μουσική για περισσότερες απο 40 ταινίες και έχει κερδίσει τα εξής βραβεία:
1 Oscar (προτάθηκε 8 φορές)
1 Golden Globe (προτάθηκε 7 φορές)
2 British Academy Film (προτάθηκε 7 φορές)
2 Grammy (προτάθηκε 6 φορές)
3 Cezar (προτάθηκε 8 φορές)
Η Jennifer Aniston, αν και δεν προτάθηκε για Όσκαρ για την ερμηνεία της στην ταινία «Cake», όπως πολλοί πίστευαν, έκανε μια εκθαμβωτική εμφάνιση στην απονομή που έμεινε αξέχαστη!
Για το πολυαναμενόμενο event, η γλυκιά ηθοποιός επέλεξε μία τουαλέτα Versace σε nude απόχρωση και με το γνωστό σχήμα γοργόνας. Το σέξι look ολοκληρώθηκε με τα πάντα προσεγμένα μαλλιά της αλλά και το άψογο μακιγιάζ της που για μία ακόμη φορά κινήθηκε σε γήινες αποχρώσεις. Τα διακριτικά κοσμήματα που επέλεξε ήταν Fred Leighton.
Photocredits: Vogue.co.uk
Η ταινία Birdman (Η απρόσμενη αρετή της αφέλειας) του Αλεχάντρο Ιναρέτου επιβεβαίωσε τα προγνωστικά που την ήθελαν φαβορί παίρνοντας το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, αλλά και καλύτερης σκηνοθεσίας. Μεγάλη ικανοποίηση για τον δημιουργό καθώς πρόκειται για το πρώτο βραβείο της αμερικανικής ακαδημίας κινηματογράφου που λαμβάνει.
O Έντι Ρέντμεϊν κέρδισε το Όσκαρ α΄ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία «Η Θεωρία των Πάντων».
Πρόκειται για το πρώτο χρυσό αγαλματίδιο που λαμβάνει ο 33χρονος ηθοποιός, που υποδύθηκε τον Στίβεν Χοκινγκ. Το προηγούμενο διάστημα είχε βραβευτεί με τη Χρυσή Σφαίρα, BAFTA και SAG για τον ρόλο αυτό.
H Τζούλιαν Μουρ κέρδισε το Όσκαρ α΄ γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία την στην ταινία Still Alice, όπου υποδύεται μία καθηγήτρια πανεπιστημίου που πάσχει από τη νόσο Αλτσχάιμερ.
Η Πατρίσια Αρκέτ όπως αναμενόταν κατέκτησε το βραβείο Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου για την ξεχωριστή ερμηνεία της στην ταινία «Boyhood». Το χρυσό αγαλματίδιο στην Αρκέτ παρέδωσε ο Τζάρεντ Λέτο που είχε πάρει το Όσκαρ Β΄ ανδρικού ρόλου κατά την περσινή απονομή των βραβείων.Ενώ το Όσκαρ δεύτερου αντρικού ρόλου κέρδισε ο ηθοποιός Τζέι Κέι Σίμονς για την ερμηνεία του στην ταινία Whiplash, καθώς επικράτησε του Μάρκ Ρούφαλο για το «Foxcatcher», του Έντουαρντ Νόρτον για το «Birdman», του Ίθαν Χοκ για το «Boyhood» και του Ρόμπερτ Ντιβάλ για το «The Judge».
Οι μεγάλοι νικητές για τις ερμηνείες τους… μετά την απονομή!Το βραβείο Όσκαρ στην κατηγορία του Ντοκιμαντέρ κατέκτησε η Λάουρα Πόιτρας για το «CitizenFour», το οποίο αναφέρεται στο διαβόητο σκάνδαλο παρακολουθήσεων της αμερικανικής NSA που αποκάλυψε ο πρώην πράκτορας Έντουαρντ Σνόουντεν.
Η παραγωγή της Disney με πρωταγωνιστές τους υπέρ-ήρωες “Big hero 6” (Υπερέξι) κατέκτησε το βραβείο Όσκαρ για την καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων. Αυτή είναι η δεύτερη συνεχόμενη νίκη στην μεγάλη κατηγορία των κινουμένων σχεδίων για τα στούντιο της Walt Disney Co, καθώς και στην περσινή τελετή των Όσκαρ είχε επικρατήσει η μουσική υπερπαραγωγή «Frozen».
Οι δημιουργοί του Big Hero 6 (από αριστερά ) Roy Conli, Don Hall και Chris Williams
Ο Lonnie Lynn και ο John Legend τη στιγμή που παραλαμβάνουν το βραβείο τους για το Καλύτερο Πρωτότυπο τραγούδι για την ταινία ‘Selma’Βραβεία Όσκαρ σε μερικές από τις ειδικές κατηγορίες της αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου:
Τα Όσκαρ ενδυματολογίας, καλλιτεχνικής διεύθυνσης και για το μακιγιάζ /κομμώσεις κέρδισε η ταινία «The Grand Budapest Hotel» .
Το Όσκαρ για το Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους κατέκτησε το «Crisis Hotline:Veterans Press 1».
Σε μια ακόμη ειδική κατηγορία το Όσκαρ για την καλύτερη ταινία Μικρού Μήκους κέρδισε η παραγωγή «The Phone Call».
Η Rita Ora ερμηνεύει στη σκηνή το Grateful (Beyond The Lights)Το Όσκαρ καλύτερου ηχητικού μιξάζ, κερδίζει η ταινία Whiplash.
Το Όσκαρ καλύτερου ηχητικού μοντάζ, κερδίζει η ταινία «American Sniper».
Σε αυτήν την ειδική κατηγορία το βραβείο Όσκαρ για τα καλύτερα κινηματογραφικά οπτικά εφέ, κατέκτησε η ταινία «Interstellar».
Η εντυπωσιακή Jennifer Lopez και ο Chris PineΤο Όσκαρ κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους, κερδίζει η ταινία «Feast».
Η ταινία Ida του Πολωνού σκηνοθέτη Πάβελ Παβλικόφσκι κατέκτησε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας κατά την απονομή των 87ων βραβείων της αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η ταινία που πραγματεύεται το δράμα μιας νεαρής δόκιμης μοναχής το 1962 στην Πολωνία, η οποία ανακαλύπτει ότι γεννήθηκε Εβραία και αναζητεί το παρελθόν της, θεωρείτο το φαβορί σε αυτήν την ειδική κατηγορία των Όσκαρ.
Ο νικητής για την καλύτερη ξενόγλωσση ταινία, Ida, (Πολωνία) Pawel Pawlikowski
Η περσινή νικήτρια Β’γυναικείου ρόλου, Lupita Nyong’o και ίσως και φέτος η πιο καλοντυμένη, πάνω στη σκηνή!
Στιγμές που ξεχώρισαν…
Ο Eddie Redmayne παραλαμβάνει το όσκαρ καλύτερης ανδρικής ερμηνείας από την Cate Blanchett
Η Julianne Moore κέρδισε για πρώτη φορά Οσκαρ και της το απένημε ο Matthew McConaughey. 
Η Meryl Streep και η Jennifer Lopez τραβούν selfie κατά τη διάρκεια της τελετής..
Όσο για τις πιο καλοντυμένες της 87ης Τελετής απονομής των βραβείων Οσκαρ;
Reese Whitherspoon, Lupita Nyong’o και Scarlet Johanson
Emma Stone, Julianne Moore και Rosamund Pike
Πηγή: news.gr, photo credits: Getty images
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ όποτε διαβάζω ή ακούω το όνομά του, μου έρχεται πάντα στο μυαλό ο καθηγητής Mark Thackeray της ταινίας «Στον Κύριό μας, Με Αγάπη» του 1967. Πρόκειται για έναν ηθοποιό ο οποίος κατάφερε να είναι πρωτοπόρος για την εποχή του. Ο λόγος για τον Sir Sidney Poitier – σημ.: ο τίτλος του Ιππότη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας του αποδόθηκε το 1974.
Ο Sidney Poitier γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1927 κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού των γονιών του στο Miami. Ο Reginald James Poitier κι η Evelyn ήταν ιδιοκτήτες μίας φάρμας στο νησί Κατ στις Μπαχάμες και βρέθηκαν στο Miami για να πουλήσουν τα προϊόντα τους. Ο Sidney γεννήθηκε πρόωρα και κινδύνευε να μην επιβιώσει, αλλά τελικά οι γονείς του παρέτειναν την παραμονή τους μέχρι η υγεία του να βελτιωθεί. Παρά το γεγονός ότι γεννήθηκε ο Poitier στο Miami, πράγμα που του έδωσε και την αμερικανική υπηκοότητα, μέχρι τα δέκα του μεγάλωσε στις Μπαχάμες – τότε βρετανική αποικία.
Σε ηλικία δεκαπέντε ετών επέστρεψε στο Miami για να μείνει με τον αδερφό του και στα δεκαεπτά μετακόμισε στη Νέα Υόρκη όπου ξεκίνησε να δουλεύει λάντζα και στη συνέχεια, χάρη σε μία πετυχημένη οντισιόν, κέρδισε μία θέση στο Αμερικανικό Θέατρο Νέγρων (σ.σ.: ξέρω, δεν είναι και πολύ εύηχο, αλλά δεδομένων των κοινωνικών συνθηκών τότε, έτσι λεγόταν!). Παρά όμως την προσδοκία για τις φωνητικές ικανότητες των Αφρο-Αμερικανών ηθοποιών για την εποχή, ο Poitier δε διέθετε το απαραίτητο «μουσικό αυτί», επομένως δυσκολευόταν στο τραγούδι. Αυτό, όμως, δεν τον σταμάτησε, αντίθετα τον «πείσμωσε» ώστε να βελτιώσει τις υποκριτικές του ικανότητες.
Έτσι, το 1949 είχε καταφέρει να κερδίσει έναν κεντρικό ρόλο στην ταινία «No Way Out» του Joseph L. Mankiewicz. Το ρόλο του στην εν λόγω ταινία ακολούθησαν καλύτεροι και πολλά υποσχόμενοι ρόλοι, κάνοντας τον Poitier τον πρώτο Αφρο-Αμερικανό ηθοποιό που χαίρει τέτοιας μεταχείρισης, ενώ το 1958 ήταν υποψήφιος για το Oscar.
Το 1959 ο Poitier πρωταγωνιστεί στην παράσταση του Broadway «A Raisin in The Sun» και δύο χρόνια μετά το έργο μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη με τον ίδιο και πάλι στον κύριο ρόλο και με εξίσου μεγάλη επιτυχία. Η πρώτη του, όμως, πραγματικά μεγάλη στιγμή είναι το 1963 κι η ταινία «Lilies of the Fields» κι αυτό γιατί ο Poitier είναι επίσημα ο πρώτος ηθοποιός με Αφρικανική καταγωγή που κερδίζει την Ασημένια Άρκτο του Φεστιβάλ του Βερολίνου, μία Χρυσή Σφαίρα αλλά και Oscar Α’ Ανδρικού Ρόλου. Κι ενώ κανονικά αυτό θα έπρεπε να τον χαροποιήσει καθώς με τη βράβευσή του αναγνωριζόταν η αξία του, ο ίδιος ο Poitier φοβήθηκε πως ίσως του στερούσε σημαντικούς ρόλους στη συνέχεια.
Το 1965 δίνει μία αξέχαστη ερμηνεία στο πολεμικό δράμα «The Bedfrod Incident» και στην ταινία «A Patch of Blue» με συμπρωταγωνίστρια τη Shelley Winters («The Portrait of A Lady», 1996). Η μεγάλη του χρονιά, όμως, είναι το 1967, κι αυτό γιατί χάρισε στο σινεφίλ κοινό τρεις από τις πιο αξιόλογες δουλειές του:
– το «In The Heat of The Night», όπου ο Poitier υποδύθηκε τον Αφρο-Αμερικανό ντετέκτιβ Virgil Tibbs, που διεξάγει μία έρευνα δολοφονίας σε μία εχθρική προς τις άλλες φυλές πόλη του Mississipi. Η ταινία του Norman Jewison κέρδισε πέντε βραβεία Oscar, με εκείνο της Καλύτερης Ταινίας και του Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον Rod Steiger να είναι δύο από αυτά. Ακολούθησαν άλλες δύο ταινίες, το «They Call me MISTER Tibbs!» το 1970 και το «The Organization» ένα χρόνο μετά, με τον Poitier να αναλαμβάνει και στις δύο το ρόλο του Tibbs.
– το «Guess Who’s Coming to Dinner» του Stanley Kramer, υποδυόμενος τον αρραβωνιαστικό της Katharine Houghton. Η ταινία για τα δεδομένα της εποχής, καθώς έθιγε το ζήτημα των διαφυλετικών σχέσεων και γάμων έλαβε απροσδόκητα καλές κριτικές. Ήταν, μάλιστα υποψήφια για Oscar καλύτερης ταινίας, ενώ η Katharine Hepburn κέρδισε το βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου ως η μέλλουσα πεθερά του Poitier.
– Το «To Sir, with Love», στο ρόλο του καθηγητή Mark Thackeray που περνώντας «από σαράντα κύματα» καταφέρνει να διδάξει στο σεβασμό και την αξιοπρέπεια στους μαθητές του. Η ταινία είναι ίσως κι από τις πιο χαρακτηριστικές στην καριέρα του Poitier.
Παρά το γεγονός πως οι ρόλοι αυτοί τον μετέτρεψαν σε ένα δυνατό όνομα στους κύκλους του κινηματογράφου, ο Poitier προβληματιζόταν και βρισκόταν σε δίλημμα. Από την άλλη δεν ήθελε να περιορίζεται στον ιδανικό Αφρο-Αμερικανό που προσπερνάει κοινωνικά και φυλετικά ζητήματα κι ήθελε μία μεγαλύτερη ποικιλία στις περσόνες που υποδυόταν, αλλά από την άλλη ήξερε πως οι ρόλοι αυτοί ήταν μία γροθιά στα ανωτέρω στερεότυπα.
Μέχρι το 1988 που κάνει ξανά την εμφάνισή του μπροστά από την κάμερα πρωταγωνιστώντας στο «Shoot to Kill», ο Poitier δραστηριοποιείται στη σκηνοθεσία («Uptown Saturday Night», 1974 με τον ίδιο και τους Bill Cosby και Harry Belafonte, «Let’s Do it Again», 1975, με συμπρωταγωνιστή τον Bill Cosby, «Stir Crazy», 1980 με τους Gene Wilder και Richard Pryor), ενώ ακόμη καταλαμβάνει κι εξέχουσες διακρίσεις και θέσεις σε διπλωματικό επίπεδο. Συγκεκριμένα, το 1974 χρίζεται Ιππότης του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (KBE) και το 1997 διορίζεται ως Πρέσβης στην Ιαπωνία για τις Μπαχάμες, θέση την οποία διατηρεί ακόμη και σήμερα.
Η τελευταία του ταινία ήταν το 2001 και το «The Last Brickmaker in America», η οποία γυρίστηκε για τηλεοπτική προβολή. Παρ’ όλα αυτά, μόνο «παρατημένη» δε θεωρείται η πορεία του κι η συμβολή του. Το 2002 παρέλαβε ένα τιμητικό Oscar για την ξεχωριστή του παρουσία στον κινηματογράφο και για την εκπροσώπηση της εν λόγω βιομηχανίας με αξιοπρέπεια. Τέλος, το 2014 κι ενώ παρουσίαζε μαζί με την Angelina Jolie το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας, η Jolie τον ευχαρίστησε για τη συμβολή του στο Hollywood δηλώνοντας επί λέξει «σου είμαστε όλοι υπόχρεοι».
Και ναι, του, είμαστε όλοι υπόχρεοι, καθώς έβαλε το δικό του «στίγμα» στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ξέρω, ξέρω, σας φαίνεται περίεργο που έρχομαι μεσοβδόμαδα με ταινιοπρόταση! Υπάρχουν, όμως τόσες ταινίες που είναι κρίμα να μην τις γνωρίσουμε κι είναι εξίσου πολλές κι οι σημαντικότερες κατηγορίες. Πράγμα που σημαίνει… ο Φεβρουάριος θα έχει αύρα… χρυσή μέχρι τέλους!
Για απόψε σας έχω μία ταινία η οποία στην απονομή του 1994 ξεχώρισε με τις υποψηφιότητες που απέσπασε στις πιο σημαντικές κατηγορίες κι εγώ την ξεχώρισα για το βραβείο του Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου.
Μέσα του 19ου αιώνα: Η Ada McGrath (Holly Hunter) είναι μία Σκωτσέζα την οποία ο πατέρας της τη στέλνει στη Νέα Ζηλανδία για να παντρευτεί τον άποικο Alisdair Stewart (Sam Neill). Στη νέα γη η Ada ταξιδεύει μαζί με την κόρη της, τη Flora (Anna Paquin). Αυτό που είναι πολύ ιδιαίτερο με την Ada είναι πως… δεν έχει ξαναμιλήσει από τότε που ήταν έξι ετών. Εκφράζεται μόνο μέσω του πιάνου της, ενώ το ρόλο του διερμηνέα όταν χρησιμοποιεί τη νοηματική έχει αναλάβει η Flora. Όταν αποβιβάζονται στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας, όλα της τα πράγματα πάνε στο νέο της σπίτι εκτός από το πιάνο της, καθώς ο Alisdair λέει πως δεν υπάρχει χώρος γι’ αυτό. Τότε είναι που ο φίλος του Alisdair, ο George Baines (Harvey Keitel), ο οποίος ζει με τους Maori κι έχει υιοθετήσει τις συνήθειές τους, θα πάρει το πιάνο στο σπίτι του και θα αφήνει την Ada να παίζει, με τον όρο να του κάνει μαθήματα. Σύντομα, όμως, το αίσθημα εγκλωβισμού της Ada στη νέα της ζωή θα τη φέρει πιο κοντά στο George, ενώ κι η ρήξη δε θα αργήσει να φανεί στον ορίζοντα.
Η Jane Campion («The Portrait of A Lady», «Holy Smoke», «In The Cut») υπογράφει τόσο το σενάριο, όσο και τη σκηνοθεσία στα «Μαθήματα Πιάνου». Το αποτέλεσμα που το σινεφίλ κοινό παρέλαβε το 1993 ήταν μία εξαιρετική ιστορία, η οποία ταξιδεύει τους θεατές σε μία άλλη εποχή, σε έναν άλλο κόσμο. Σ’ αυτό συμβάλλει κι η εξαιρετική φωτογραφία και καλλιτεχνική διεύθυνση στην παραλία και στα δάση όπου εκτυλίσσεται η πλοκή – ειδικά στις σκηνές στην παραλία πραγματικά «χαζεύεις»! Αυτό, όμως, που καθηλώνει το θεατή είναι ο χαρακτήρας της Ada. Η δυναμική που εκπέμπει η ιστορία μίας γυναίκας η οποία επέλεξε να μην ξαναμιλήσει και που εκφράζεται μέσα από τη μουσική της, η μεταμόρφωση που βλέπεις να συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου όταν τα δάχτυλα της Ada χορεύουν επάνω στα πλήκτρα, αλλά και πώς όλη της η στάση κι η ενέργεια επηρεάζει τον καθένα δίπλα της είναι – σχεδόν – υπνωτιστική. Κερασάκι στην κινηματογραφική αυτή «τούρτα» η εκπληκτική μουσική του Michael Nyman («The Cook, the Thief, His Wife and her Lover», «The End of the Affair», «Gattaca»).
Τα «Μαθήματα Πιάνου», λοιπόν, συγκέντρωσαν ένα άκρως επαρκές σύνολο «δικαιολογητικών» για να βρεθεί η ταινία υποψήφια για Oscar Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου, Καλύτερης Φωτογραφίας, Καλύτερων Κοστουμιών και Καλύτερου Μοντάζ. Κι αν κι εκείνη τη χρονιά νικήτρια στις δύο πρώτες κατηγορίες αναδείχθηκε η «Λίστα του Σίντλερ», η Jane Campion ανταμείφθηκε για τη δουλειά της με το Oscar Σεναρίου.
Για το cast:
Θα μου επιτρέψετε σε αυτό το σημείο να αφιερώσω γραμμές στην Anna Paquin και στη Holly Hunter. Κι αυτό όχι γιατί υποβαθμίζω τη συμβολή των Harvey Keitel και Sam Neill στην ταινία, το αντίθετο, μάλιστα. Οι δύο άντρες έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να ερμηνεύσουν τους ρόλους τους. Οι ιστορίες της επιλογής, όμως, των ηθοποιών για τους ρόλους της Ada και της Flora έχουν αρκετό ενδιαφέρον.
Ας ξεκινήσω με τη μικρή – τότε – Anna Paquin. Η Paquin επελέχθη ανάμεσα από πέντε χιλιάδες παιδιά (!) που είχαν κάνει οντισιόν για το ρόλο της Flora κι αυτό έγινε μετά την επιλογή της Hunter για το ρόλο της Ada. Ο λόγος είναι πως η Hunter είναι αρκετά μικροκαμωμένη κι έπρεπε να καταλήξουν σε ένα κορίτσι ηλικίας εννέα έως δεκατριών ετών που θα μπορούσε να έχει μία ομοιότητα με τη Hunter. Επίσης, η Paquin παρέλαβε το σενάριο της ταινίας… κομμένο, όπου περιλαμβάνονταν μόνο οι σκηνές στις οποίες έπαιζε η ίδια. Μάλιστα η ίδια λέει πως την ταινία την είδε όταν είχε πια ενηλικιωθεί!
Μετά από αυτές τις έξτρα πληροφορίες πάμε στο υποκριτικό κομμάτι. Η Anna Paquin κατάφερε κυριολεκτικά να αποστομώσει τους θεατές με την ερμηνεία της. Οι εκφράσεις της, οι αντιδράσεις της ήταν τόσο αυθεντικές, κάνοντάς την ένα με το χαρακτήρα της. Και μιλάμε για ένα κοριτσάκι μόλις εννέα ετών τότε. Έφερε στην επιφάνεια την παιδικότητα της Flora που έρχεται σε σύγκρουση με την απότομη ενηλικίωση. Γιατί πώς αλλιώς θα χαρακτήριζε κανείς το γεγονός πως από πολύ μικρή ηλικία η Flora έπρεπε όχι απλά να γίνει διερμηνέας για τη μητέρα της, αλλά και πόσο την άλλαξαν όσα συνέβησαν από τότε που έφτασαν στη Νέα Ζηλανδία; Η ερμηνεία της Anna Paquin είναι κι αυτή που της χάρισε το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου, κάνοντάς τη τη δεύτερη νεότερη ηθοποιό που βραβεύτηκε, μετά την Tatum O’ Neal, που σε ηλικία δέκα ετών κέρδισε το ίδιο βραβείο το 1974 για το «Paper Moon».
Εκείνη, όμως που αξίζει πραγματικά το χειροκρότημα είναι η Holly Hunter, καθώς η τελική έκβαση έκανε μέχρι και την Isabelle Huppert, επίσης υποψήφια για το ρόλο της Ada, να μετανιώνει που τελικά άφησε το ρόλο. Αν και μάλλον ήταν αναπόφευκτο, καθώς κι η ίδια η Campion, αφότου παραδέχθηκε πως φανταζόταν τελείως διαφορετικά την Ada, όταν είδε τα δοκιμαστικά βίντεο, η Hunter την καθήλωσε με το βλέμμα της. Η Hunter επιστράτευσε τη δεξιοτεχνία της στο πιάνο – στις περισσότερες σκηνές παίζει η ίδια πιάνο -, ενώ αφιέρωσε χρόνο για να μάθει μία νοηματική που ένιωθε οικεία και για τα χέρια της κι από εκεί κι ύστερα… έπαιζε με το σώμα της. Έχω πει άπειρες φορές και σίγουρα το έχετε εμπεδώσει πως ο καλός ηθοποιός δε χρειάζεται ατάκες, χρησιμοποιεί το σώμα του. Φανταστείτε, λοιπόν, τι «ατού» ήταν αυτό για τη Hunter, αφού δε μιλάει σχεδόν καθόλου την ταινία. Μόνο στον πρόλογο και τον επίλογο της ταινίας ακούμε τη φωνή της, αλλά δε τη ΒΛΕΠΟΥΜΕ να μιλάει.
Σε όλη την ταινία η Hunter μιλά με το βλέμμα, με τα χέρια, με το κορμί. Ακόμη κι όταν παίζει πιάνο, «μιλάει» στο θεατή, όχι μόνο στο Baines.
Η Ada της, λοιπόν, για όλα αυτά, εξασφάλισε την υποψηφιότητα αλλά και τη νίκη του Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη Holly Hunter.
Πρωταγωνιστούν: Holly Hunter, Anna Paquin, Harvey Keitel, Sam Neill, Kerry Walker, Geneviève Lemon κ.α.
Φέτος υποψήφιοι για Oscar Πρωτότυπου Σεναρίου είναι οι:
Alejandro González Iñárritu, Nicolás Giacobone, Alexander Dinelaris, Jr. και Armando Bo, «Birdman or (The Unexpected Virtue of Ignorance)”
Richard Linklater, «Boyhood»
E. Max Frye και Dan Futterman, «Foxcatcher»
Wes Anderson και Hugo Guinness, «The Grand Budapest Hotel»
Dan Gilroy, «Nightcrawler»
Δεν σας έχω ξεχάσει , έμεινα λίγο πίσω λόγω ασθένειας! Και επειδή ο βήχας μπορεί να πέρασε αλλά το κρύωμα καλά κρατεί, θα δώσω μια πρόταση για dvd για όλους εμάς που το Σαββατοκύριακο μάλλον θα μείνουμε μέσα , παρέα με τα χαρτομάντηλα και το τσαγάκι με γεύση Blueberry muffin…
Σας πάω 11 χρόνια πίσω, λοιπόν, αλλά αξίζει ο κόπος…Έχω τρελή αγάπη με το φαινόμενο που λέγεται μιούζικαλ και ειδικά με το Chicago το οποίο είχε παιχτεί στην Ελλάδα το 2003 με πρωταγωνιστές τον Richard Gere , την Renée Zellweger, και την Catherine Zeta-Jones. Απίστευτα τραγούδια,κοστούμια και χορογραφίες να πλαισιώνουν το συγκεκριμένο έργο, με αγαπημένο (δικό μου) κομμάτι το “Cell block tango”.
Η ταινία επικεντρώνεται γύρω από τις ιστορίες της Velma Kelly και της Roxie Hart, που είχαν καταδικαστεί με θανατική ποινή για φόνο, στο Σικάγο της δεκαετίας του 1920. Η Βίλμα, που είναι επαγγελματίας χορεύτρια, και η Ρόξυ, μια νοικοκυρά που θέλει να γίνει σταρ, παλεύουν για τη δόξα. Οι πρωταγωνίστριες δεν διστάζουν να σκοτώσουν για τη δόξα και να προσποιηθούν οτιδήποτε τις συμβουλέψει ο δικηγόρος τους Billy Flynn προκειμένου να παραμείνουν στη δημοσιότητα και να αθωωθούν.Η ταινία αποτελεί μια διασκευή του θεατρικού ομώνυμου μιούζικαλ που σκηνοθετήθηκε από τον Ρομπ Μάρσαλ, ενώ η διασκευή για την μεγάλη οθόνη έγινε από τον Μπιλ Κόντον. Το Chicago βραβεύτηκε με έξι βραβεία Όσκαρ (Καλύτερης Ταινίας, Καλύτερης Β’ Γυναικείας Ερμηνείας, Καλύτερου Ήχου, Καλύτερο Μοντάζ, Καλύτερα Κοστούμια, Καλύτερα Σκηνικά) και τρεις Χρυσές Σφαίρες.
Τα βασικά θέματα που θίγει το συγκεκριμένο μιούζικαλ είναι η διαφθορά, τα Μ.Μ.Ε και το θέαμα.Πόσο επίκαιρο; Συνδυάζει τον έρωτα , το δράμα , την κωμωδία , τη μοιχεία, τον φόνο , τη βία, τα δυνατά χορευτικά και τα τραγούδια..Για εμένα αμέσως μετά από το Cabaret (και την εξαιρετική ερμηνεία της Liza Minnelli), το Chicagoαποτελεί όπως λένε πολλοί την Rolls-Royceτων μιούζικαλ. Και όσοι δεν είχαν την ευκαιρία και την δυνατότητα να δουν το συγκεκριμένο έργο πέρυσι στο θέατρο Παλλάς σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή και χορογραφίες Φωκά Ευαγγελινού, νοικιάστε το συγκεκριμένο dvd από το κοντινό σας video-club , δυναμώστε τον ήχο και απολαύστε τη συγκεκριμένη ταινία με παρέα ή χωρίς!
Γιατί όπως λέει και η Velma “All that Jazz” !!!
Διάρκεια: 113 λεπτά
Σκηνοθεσία : Rob Marshall
Μουσική: Danny Elfman
Πρωταγωνιστές: Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Ρίτσαρντ Γκιρ, Ρενέ Ζελβέγκερ,Κουίν Λατίφα, Λούσι Λιου, Ντόμινικ Γουέστ,Τζον Ρέιλλυ.
Η Jasmine (Cate Blanchett) καταφθάνει στο San Francisco για να μείνει με την αποξενωμένη αδερφή της μέχρι «να σταθεί» στα πόδια της». Βλέπετε η Jasmine ήταν κάποτε η σύζυγος ενός από τους πιο ισχυρούς άνδρες της Wall Street, μέχρι τη στιγμή που το σκάνδαλο ξέσπασε κι ο σύζυγός της κατέληξε στη φυλακή κατηγορούμενος για απάτη κι ο παραμυθένιος κόσμος της Jasmine με τα πολυτελή πάρτυ, τα εντυπωσιακά φορέματα και κοσμήματα κατέρρευσε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Μόνο που η ιδιοσυγκρασία της Jasmine να γυρνάει πάντα το κεφάλι προς την άλλη κατεύθυνση όταν ένα πρόβλημα φαίνεται στον ορίζοντα δε θα κάνει το στόχο της τόσο εύκολο. Θα τα καταφέρει άραγε ή μήπως τελικά είναι καταδικασμένη να ζήσει με τις συνέπειες όσων συνέβησαν;
Η ιδέα για την πρόσφατη αυτή ταινία του Woody Allen βασίζεται στο σκάνδαλο Madoff του 2008 στις ΗΠΑ, που είχε ως αποτέλεσμα πολλές κυρίες της σύγχρονης αριστοκρατίας να αντιμετωπίσουν τη μοίρα της Jasmine. Γυναίκες ισχυρών κάποτε ανδρών που έδειχναν μία εντυπωσιακή άγνοια του γίγνεσθαι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και που δεν ανησυχούσαν εφόσον οι πιστωτικές κάρτες μπορούσαν να καλύψουν τις κοσμικές τους απαιτήσεις και τα καπρίτσια τους.
Έτσι έφτασε στις σκοτεινές αίθουσες μία ταινία που απεικόνιζε την πραγματικότητα αυτής της επίπλαστης ευρωστίας. Κάνοντας μία έξυπνη χρήση του flash back από το παρόν που καλείται να αντιμετωπίσει η Jasmine στο «λουσάτο» παρελθόν της, ο Woody Allen καταφέρνει να προκαλέσει στο θεατή ακόμη και τη συμπάθεια για μία αντι-ηρωίδα στην ουσία. Ας το παραδεχθούμε. Μία γυναίκα με το παρελθόν και τη νοοτροπία της Jasmine δεν είναι κι η πιο θελκτική παρουσία για όσους ζουν στον πραγματικό κόσμο. Έλα, όμως, που ο Allen παίζει με τόση μαεστρία με αυτήν την άνευ προηγουμένου άρνηση της πραγματικότητας που εκδηλώνει η Jasmine κι έτσι όταν φτάνει η ώρα που η ζωή τη «χαστουκίζει», σε κάνει να τη λυπάσαι ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή αν την είχες μπροστά σου θα της κουνούσες επιδεικτικά το δάχτυλο – ή ΟΚ, μπορεί και να τη χαστούκιζες κι εσύ μπας και ταρακουνηθεί το μυαλό της και δουλέψει!
Δε θα πω πολλά παραπάνω, αλλά προτού σας αφήσω, θέλω πραγματικά να σταθώ στην πρωταγωνίστρια, τη Cate Blanchett. Δεν περιμέναμε τη «Θλιμμένη Jasmine» για να επιβεβαιώσουμε πως είναι μια πολύ καλή ηθοποιός. Άλλωστε ερμηνείες της σε ταινίες όπως η «Ελισάβετ», ο «Ταλαντούχος Κύριος Ripley», η «Βαβέλ» ή το «Aviator» το έχουν ήδη αποδείξει.
Μόνο που εν προκειμένω, η Cate Blanchett αποφασίζει να μας δώσει ένα «τελειωτικό χτύπημα». Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς να χαρακτηρίσω αλλιώς την ερμηνεία της! Σε καθηλώνει από την πρώτη στιγμή, καθώς με μία απίστευτη ευκολία μεταπηδά από τη μία συναισθηματική κατάσταση του χαρακτήρα της στην άλλη. Εκεί που την παρακολουθείς να ζει τη «φούσκα» της πολυτέλειας με το χαμόγελο στα χείλη, ξαφνικά τη βλέπεις καταρρακωμένη όταν διαπιστώνει πως το να «σταθεί στα πόδια της» – όπως η ίδια λέει – δεν είναι τελικά και τόσο απλό όσο το φανταζόταν. Εν ολίγοις, όπως αντιλαμβάνεστε, δικαίως κατέκτησε τον περασμένο μήνα το Oscar Α’ Γυναικείου Ρόλου και φυσικά έχει ανεβάσει κατά πολύ τον πήχη των απαιτήσεών μας!
Πρωταγωνιστούν: Cate Blanchette, Alec Baldwin, Sally Hawkins, Peter Sarsgaard, Bobby Canavale κ.α.
Για να μάθετε όμως ποια είναι η γυναίκα που κρύβεται πίσω από την “Θλιμμένη Jasmine”, διαβάστε εδώ..
Peek-a-boo by Jennifer Lawrence
Η βραδιά των Όσκαρ μπορεί να πέρασε, αλλά συνήθως τέτοιες εκδηλώσεις γίνονται αντικείμενο συζήτησης για πολύ περισσότερο από μία μέρα. Εκτός όμως από τη διάσημη πλέον selfie εγώ βρήκα μερικά ακόμη ενδιαφέροντα snapshots και σας τα παρουσιάζω!
Η υποψήφια για το Oscar Β’ Γυναικείου Ρόλου για το «American Hustle» Jennifer Lawrence παίζει κρυφτό και κρυφοκοιτάζει πίσω από το θείο Oscar. Την αγαπάμε γιατί είναι αυθεντική και δε γουστάρει στημένες πόζες!
Προκειμένου να μην υπάρχουν αντιζηλίες διαλέγοντας μία από τις δύο, ο Bono δίνει φιλάκια σε Ellen DeGeneres και τη σύντροφό της Portia de Rossi στο πάρτυ του Vanity Fair!
Blow us a kiss
Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η Jennifer Lawrence! Ο τηλεοπτικός Sherlock Holmes, κατά κόσμον Benedict Cumberbatch, φαίνεται να κυνηγάει την πρωτιά για αριστούχος!
J-Law School of Photobombing
ΟΚ, εκείνη τη βραδιά πως πολλοί – μα πάρα πολλοί! – ντελιβεράδες έσκασαν από τη ζήλια τους εκείνο το βράδυ!
Τι στην ευχή, στην πείνα τον έχει το Brad η Angelina;;;;
Someone’s hungry
Εδώ δες τους… Ε, ρε πείνες που πέφτουν για να χωρέσεις στο Prada και στο Hugo Boss! Αυτό κι αν είναι «Hunger Games»!
Μπα… Καθόλου δε χάρηκε η Lupita με το Oscar… Κι η όλη βραδιά αγγαρεία… I feel so sorry about her…! :P
Ο Pharell Williams ξεσήκωσε τη Lupita αλλά και τη Meryl Streep
Διότι στον 21ο αιώνα είμαστε!
Tweet, tweet, tweet!
ΟΚ, εδώ ομολογώ με φοβίζει λίγο η Jennifer Lawrence… Σε κοιτάει λες κι είναι το Gollum!
My prrrecious!!!
Αυτό το αγαλματίδιο ποια θα το πάρει;
Η φωτογραφία που έσπασε όλα τα ρεκόρ….
«Α, δεν ξέρω κύριε… Εγώ κοιτούσα την Ξανθοπούλου, που κοιτούσε τη Χριστοπούλου, που κοιτούσε τη Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε τον Bradley Cooper που έβγαζε τη selfie! Και της έτρεχαν και τα σάλια, αλλά δεν την αδικώ… Φοβερός ο Bradley!»
