Καμιά φορά πιστεύεις ότι οι άνθρωποι αλλάζουν. Καμιά φορά πιστεύεις ότι έχουν καταλάβει το λάθος τους και λες να δώσεις άλλη μία ευκαιρία. Και την δίνεις. Και πάλι πληγώνεσαι. Και πάλι απορείς. Και λες… « Μα γιατί το έκανε αυτό; Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό; Αφού τον συγχώρεσα! Πάλι τα ίδια;»
Πληγώνεσαι, αναρωτιέσαι το γιατί, θυμώνεις, στεναχωριέσαι. Η αλήθεια είναι ότι απαντήσεις δεν υπάρχουν. Κι όποιος έχει σπαταλήσει χρόνο με το να σκέφτεται και να προσπαθεί να πάρει μία απάντηση, απλά χάνει χρόνο.
Οι άνθρωποι μεγαλώνουμε, αλλάζουμε, διαμορφώνουμε τον χαρακτήρα μας, φτιάχνουμε την προσωπικότητα μας. Με κάποιους φίλους, συντρόφους, συνεργάτες μπορούμε να γίνουμε συνοδοιπόροι, με άλλους απλά κρατάμε την πιο γλυκιά ανάμνηση.
Όλα αυτά σας τα γράφω γιατί πρόσφατα μαζί με έναν φίλο μου, προσπαθούσαμε να βάλουμε σε μία τάξη τα αρχεία του υπολογιστή μου. Αυτό που ξύπνησε αναμνήσεις είναι τα αρχεία με τις φωτογραφίες μου. Κάποιες με έκαναν να θυμηθώ πολύ αστείες στιγμές. Κάποιες πάλι με έκαναν να αναρωτηθώ γιατί πάλεψα να κρατήσω μία σχέση φιλική, ερωτική ή και μία σχέση με κάποιον συνεργάτη ενώ ήξερα από την αρχή ότι ήταν άδικος κόπος.
Εκεί συνειδητοποίησα ότι αυτοί οι άνθρωποι στη ουσία δεν με είχαν πληγώσει έτσι όπως πίστευα. Κάνεις δεν μπορεί να πληγώσει τον άλλο. Όσο και να απαιτείς από κάποιον να σε σέβεται, να σε εκτιμά, να σε υπολογίζει και δεν σου δίνει αυτό που θέλεις και που θεωρείς σωστό, τόσο πληγώνεσαι. Νιώθουμε πληγωμένοι γιατί πολύ απλά δεν παίρνουμε αυτό που θέλουμε από τον άλλο.
Όσους συναντάμε στο δρόμο μας είναι κομμάτια από το παζλ των ανθρώπων που θα θέλαμε τελικά να έχουμε στη ζωή μας… απλά μερικές φορές η διαδρομή μας θυμώνει.