Η Ζωή Μ. αποφάσισε να γράψει σε εμάς για το θέμα της κι εμείς με τη σειρά μας, της παραθέτουμε τη γνώμη μας, πάντα με τη βοήθεια των ειδικών…
[faq]
[faq_question]Q: «Αγαπημένο μου k-mag… Εδώ και έξι χρόνια είμαι χωρισμένη και μεγαλώνω ολομόναχη τα τέσσερα παιδιά μου. Από οικονομικής άποψης δεν θα έλεγα πως τα φέρνουμε εύκολα βόλτα όμως, κουτσά στραβά, όλα βολεύονται. Η βασικότερη έννοια μου και το μεγαλύτερο μου «αγκάθι» είναι η μικρή μου κόρη, η Άννα, η οποία έχει αρχίσει να μπαίνει στην εφηβεία. Τα πράγματα εδώ και 6 μήνες πάνε απ’το κακό στο χειρότερο, καθώς με τον καιρό γίνεται όλο και πιο απότομη κι επιθετική προς εμένα… Καταλαβαίνω πως όλο αυτή η ασυνεννοησία πιθανόν επικρατεί λόγω της εφηβείας όμως οι μεταξύ μας σχέσεις είναι διαρκώς τεταμένες και φοβάμαι για τα χειρότερα… Πιστεύετε πως πρέπει να συμβουλευτώ κάποιον ειδικό;»
[/faq_question]
[faq_answer]
Ζωή μου, πρέπει να αντιμετωπίσεις την κατάσταση με όσο το δυνατόν περισσότερη ψυχραιμία. Ενδεχομένως, αφού έχεις περάσει τόσα μέχρι τώρα, τα αποθέματα της ψυχραιμίας αλλά και της υπομονής σου να μην βρίσκονται στην καλύτερη τους κατάσταση… όμως, θα πρέπει να φανείς δυνατή.
Όλα τα παιδιά σε αυτές τις ηλικίες θέλουν να κάνουν την επανάστασή τους, να «ψαχτούν» και να βρούν τον εαυτό τους (ή έστω να τον ανακαλύψουν ξανά). Ως αποτέλεσμα, το φυσικό επόμενο αυτής της διαδικασίας είναι η πλήρης αμφισβήτηση των γονέων και του ρόλου τους.
Αυτό που «απαιτείται» από σένα είναι όσο το δυνατόν περισσότερη κατανόηση σ’αυτή την “αναζήτηση” της κόρης σου αλλά και όσο το δυνατόν περισσότερη στήριξη.
Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά-έφηβοι έχουν ανάγκη τους γονείς τους πιο πολύ από ποτέ, σε έναν ρόλο όμως κάπως διαφορετικό –ίσως πιο προστατευτικό απ’ ότι συνήθως, αλλά ταυτοχρόνως όχι άμεσα διακριτό (πιο αποστασιοποιημένο δηλαδή).
Που και που ίσως χρειάζεται να παραχωρούνται περισσότερες ατομικές ελευθερίες αλλά και ευκαιρίες στο παιδί για να αναλάβει ολοκληρωτικά πιθανές πρωτοβουλίες.
Αν τώρα όλα αυτά σου φαίνονται πολύ θεωρητικά…
– Γνωρίζω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να μεγαλώνεις μόνη τέσσερα παιδιά, πόσο μάλλον όταν κάποιο απ’αυτά βρίσκεται στην ευαίσθητη φάση της εφηβείας, όμως πρέπει να δείξεις στα παιδιά σου πως χρειάζεσαι άμεσα και την δική τους υποστήριξη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο τα παιδιά θα «κατανοήσουν» τη θέση στην οποία βρίσκεσαι και θα ωριμάσουν πολύ πιο γρήγορα.
– Μη φοβάσαι να βάζεις τους όρους σου (είτε περιοριστικούς, είτε ότι άλλο!). Εσύ είσαι η ενήλικη επομένως, εσύ «έχεις την πίτα εσύ και το μαχαίρι». Άλλωστε στο «τιμόνι» του σπιτικού σας δεν βρίσκεται κανένα απ’τα παιδιά σου ούτε και οι γονείς σου…
– Προσπάθησε να επαναπροσδιορίσεις τους ρόλους μητέρα-παιδί, αυτή τη φορά με περισσότερη πυγμή και αποφασιστικότητα. Ξεκαθάρισε πως οι σχέσεις πρέπει να διέπονται από σεβασμό, ασχέτως με τον αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις απόψεις των γύρω μας – και δη των γονιών μας (!!!)
– Μη φρικάρεις. Προσπάθησε, όσο το δυνατόν, να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο. Είμαι σχεδόν βέβαιη πως η κόρη σου θα σε καταλάβει, πολύ σύντομα… Ούσα γυναίκα, θα νιώσει τον πόνο, την ανησυχία αλλά και το άγχος σου και θα συμμεριστεί πως πρέπει εσύ κι αυτή να είστε ενωμένες, «σαν μια γροθιά».
– Αν τελικώς η σχέση σας δεν βελτιωθεί άμεσα και η καθημερινότητα πλέον σου φαντάζει βουνό, μη διστάσεις να συμβουλευτείς για περαιτέρω συμβουλές και στήριξη έναν παιδοψυχολόγο ή κάποιον ψυχοθεραπευτή. Θα σε βοηθήσει να νιώσεις καλύτερα, αλλά και να επιλύσεις το πρόβλημα “αναίμακτα” . Το πιθανότερο είναι πως μια τέτοια κίνηση θα προκαλούσε κύμα αντιδράσεων από την Άννα, η οποία μάλλον δεν θα δεχόταν να «ακολουθήσει». Πίστεψε με όμως, ίσως κάτι τέτοιο ωφελούσε και τις δυο σας στο τέλος.
Ελπίζω όλα να πάνε κατ’ευχήν.
Φιλιά,
Μαρκέλλα
[/faq_answer]
[/faq]