Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Πώς μου είστε; Άλλο ένα όμορφο σαββατοκύριακο φτάνει στο τέλος του κι ελπίζω να «γεμίσατε τις μπαταρίες σας» ευχάριστα!
Γιορτή της Μητέρας σήμερα και γιορτάζουν οι μανούλες του κόσμου – στη δική σας είπατε «Χρόνια Πολλά»; Με αφορμή, λοιπόν, τη μέρα αυτή θεώρησα πως μία πολύ ταιριαστή πρόταση για ταινία στο σπίτι είναι το «White Oleander», μια ταινία που μας διδάσκει πως η μητρική αγάπη δεν πηγάζει απαραίτητα από τη βιολογική μητέρα.
Η Astrid (Alison Lohman) είναι ένα νεαρό κορίτσι που ζει με την παθιασμένη, αλλά και κάπως εγωίστρια μητέρα της, την Ingrid (Michelle Pfeiffer). Όταν η Ingrid ανακαλύψει πως ο φίλος της την απατά αποφασίζει να τον σκοτώσει, δηλητηριάζοντάς τον με το αγαπημένο της λουλούδι, τη λευκή πικροδάφνη (εξού κι ο αγγλικός τίτλος της ταινίας). Φυσικά συλλαμβάνεται και καταδικάζεται, με συνέπεια η Astrid να αναγκάζεται να βασιστεί στο σύστημα πρόνοιας ώστε να ζήσει με ανάδοχη οικογένεια. Η Astrid, όμως, ατυχεί, μια που εκεί που πιστεύει πως θα βρει σταθερότητα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα βιώσει την εγκατάλειψη. Και μέχρι να έρθει η «λύτρωσή», η κάθε εγκατάλειψη θα της θυμίζει το αίσθημα που ένιωθε ακόμη κι όταν ζούσε με τη μητέρα της, που επικεντρωνόταν στο να ζήσει τη ζωή της όπως ήθελε κι όχι όπως όφειλε μία γυναίκα με μία κόρη.
Η ταινία «White Oleander» βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Janet Fitch. Η Mary Agnes Donoghue («Veronica Guerin», 2003) υπογράφει το σενάριο, ενώ τα ηνία της σκηνοθεσίας αναλαμβάνει ο Peter Kosminsky («Wuthering Heights», 1992).
Πρόκειται για μία τρυφερή και συνάμα άγρια ιστορία. Άγρια γιατί δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί ένα παιδί στην εφηβεία να προσπαθεί να ανταποκριθεί σε μία πραγματική καταιγίδα εναλλαγών στη ζωή του, πόσο μάλλον όταν δεν υπάρχει ένα σταθερό σημείο αναφοράς. Η ιστορία της Astrid που ελπίζει μέσα από την περιπέτειά της να καλύψει το κενό που της άφησε η Ingrid και που προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνει η αγάπη της μάνας είναι τόσο πλούσια σε συναισθήματα που, ακόμη και τα ξεσπάσματα της εφηβείας της όχι απλά τα συγχωρεί κάποιος, αλλά και τα υποστηρίζει. Τη μία στιγμή νιώθει πλήρης στην (εκάστοτε) νέα της ζωή, ακόμη κι αν αυτή δεν είναι συνηθισμένη σε αυτές, όπως στην αρχή με τη μετανοημένη πρώην stripper Starr (Robin Wright). Την επόμενη στιγμή όλα καταρρέουν. Αυτό, όμως, που σίγουρα δεν αγνοεί ο θεατής κατά τη διάρκεια της ταινίας είναι το εξής: εκτός από την ανορθόδοξη πορεία εσωτερικής ενηλικίωσης της Astrid, αντιλαμβάνεται πως ισχύει η λαϊκή ρήση «μάνα δεν είναι μόνο αυτή που γεννάει». Σε μία ταινία, λοιπόν, γεμάτη εντάσεις, αλλά κι αλήθειες της ζωής, η Astrid μαθαίνει πως η μητρική αγάπη που τόσο έψαχνε μέσα στο σπίτι της μπορεί να έρθει κι από άλλες πηγές, και φυσικά έχει πολλά πρόσωπα. Κι αυτά τα διαφορετικά πρόσωπα της αγάπης θα την κάνουν έναν άνθρωπο ξεχωριστό, που θα «ανθίσει» με σπόρους από αυτά τα πρόσωπα.
Για το «White Oleander» ο Peter Kosminsky επικεντρώθηκε στις γυναίκες που θα έπαιζαν κεντρικό ρόλο στη ζωή της Astrid και κατέληξε στις Michelle Pfeiffer, Robin Wright και Renée Zellweger. Κάθε μία υποστήριξε επάξια το ρόλο της, φανερώνοντας κι ένα διαφορετικό (όπως προείπαμε) πρόσωπο της αγάπης κι επιβεβαιώνοντας τον ελληνικό τίτλο πως… «η Αγάπη ΕΙΝΑΙ Γένους Θηλυκού». Όσο για την Alison Lohman στο ρόλο της Astrid; Η τότε είκοσι τριών ετών ηθοποιός έβγαλε ασπροπρόσωπο το σκηνοθέτη και ανταποκρίθηκε με ωριμότητα στον πρώτο μεγάλο ρόλο της καριέρας της, καταφέρνοντας να κάνει τόσο αληθινό και κοντινό στο θεατή το χαρακτήρα της Astrid, ώστε ο θεατής να μπορεί να βιώσει και να αντιληφθεί καλύτερα τις δοκιμασίες και την ψυχοσύνθεσή της.
Σας εύχομαι να περάσετε καλά και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ. Προσωπικά δεν την βαριέμαι ποτέ!
Πρωταγωνιστούν: Alison Lohman, Michelle Pfeiffer, Robin Wright, Renée Zellweger, Billy Connolly, Noah Wyle κ.α
