Αφιερωμένο σε σένα που αγαπάς, και του το λες με τουίτ
Είμαι φανατική οπαδός της αντίληψης ότι η πετυχημένη σχέση απαιτεί “δουλειά”, κόπο, αφοσίωση ΚΑΙ από τις δυο μεριές.
Παρατηρώ καθημερινά (με ιδιαίτερα χιουμοριστική διάθεση) γυναίκες να εξομολογούνται στους άντρες τους τον παθιασμένο έρωτά τους στο facebook ή στο twitter. Ψάχνουν απελπισμένα να βρουν λόγια γεμάτα λαγνεία και ενδείξεις εξάρτησης, που θα “ανεβάσουν” την αυτοπεποίθηση των συντρόφων τους, καθώς τους παρουσιάζουν στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον ως “μοναδικούς, πανέμορφους, πανέξυπνους, αξεπέραστους, τους καλύτερους συντρόφους, τους πιο τρυφερούς πατεράδες και γενικώς…πολύ άντρες”.
Κάτι σαν μπουγάτσα με …άντρα δηλαδή.
Αναρωτιέμαι τι ρόλο παίζει όλο αυτό το αδρά σοβατισμένο image making, εφόσον κάποιος δεν έχει ψυχολογικά προβλήματα και εφόσον υπάρχει άλλος τρόπος επικοινωνίας με το σύντροφό του, εκτός από το διαδίκτυο… Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω: πού πήγαν εκείνες οι μοναδικές, αυστηρώς προσωπικές στιγμές, η γλυκιά αμηχανία μιας ανύποπτης στιγμής, το χέρι που κλείνει μέσα του το άλλο χέρι, το βλέμμα που παραμονεύει “το βλέμμα του άλλου”…;
Αλλά θα μου πεις, τι να τα κάνεις όλα αυτά, όταν μπορείς απλά να του στείλεις ένα τουίτ για να του υπενθυμίσεις ότι δεν ζεις χωρίς εκείνον; Κι έπειτα, κάθεσαι και μετράς τα δευτερόλεπτα για να δεις σε πόση ώρα θα σου απαντήσει από το διπλανό δωμάτιο, ενώ μέσα σου καυχιέσαι γιατί οι φίλες σου (και οι φίλες του, ας μην γελιόμαστε) θα δουν πόσο ευτυχισμένο ζευγάρι είστε!
Όμως… μια στιγμή: θέλετε να μου πείτε πως η ευτυχία μιας γυναίκας δεν μετράει, όταν κάθε πρωί ο σύντροφός της την ξυπνάει με ένα φιλί και δεν το δημοσιοποιεί; Ακυρώνεται η ευτυχία της, επειδή δεν βγάζει φωτογραφία κάθε βράδυ που κάθονται στον καναπέ και της χαϊδεύει τα μαλλιά;
Θα μου πείτε, “είναι αδύνατον να συμβαίνει κάτι τέτοιο καθημερινά!”.
Μα, σαφώς και συμβαίνει, η διαφορά όμως είναι ότι τα ζευγάρια που βιώνουν ουσιαστικά την ευτυχία, δεν νιώθουν την ανάγκη να τη διαφημίσουν. Την κρατούν απόρρητη, σαν επτασφράγιστο μυστικό. Έχουν μάθει να σέβονται την ευτυχία τους. Συνειδητοποιούν το μεγαλείο που κρύβει η σχέση τους, και το κρατούν σιωπηλά για τον εαυτό τους, σαν την πιο πολύτιμη και εύθραυστη πέτρα του κόσμου τούτου.
Ευτυχισμένο είναι το ζευγάρι που κοιτάζει προς την ίδια κατεύθυνση, που έχει ίδιους στόχους, κοινά θέλω και συμμεριζόμενα όνειρα.
Ε λοιπόν, αυτή νομίζω ότι είναι η λέξη κλειδί: η ευτυχία είναι ένα όνειρο που ονειρεύονται και οι δυο ταυτόχρονα.
Η αληθινή αγάπη δεν φωνάζει. Δεν το έχει ανάγκη άλλωστε.
Κάντε λίγη ησυχία, να μιλήσουν από μόνα τους τα συναισθήματα.
Όχι τα λόγια…
