Tag:

Fred Astaire

Χριστός Ανέστη, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Εύχομαι το Άγιο Φως να σας φέρει Υγεία, Τύχη, Ευλογία και Χαρά!

Ελπίζω να συνεχίζετε να περνάτε όμορφα αυτές τις γιορτινές μέρες με τα αγαπημένα σας πρόσωπα – και να απολαύσατε τα παραδοσιακά γεύματα της εποχής!

Αν απόψε αντί να βγείτε από το σπίτι προτιμάτε να δείτε μία ταινία στο σπίτι (και – γιατί όχι; – να… ξεφουσκώσετε από τις λιχουδιές!) εγώ είμαι εδώ, πιστή στο ραντεβού μας. Συνήθως αυτές τις μέρες οι επιλογές περιορίζονται σε παραγωγές με αμιγώς θρησκευτικό περιεχόμενο. Η Ανάσταση, όμως, είναι γιορτή κι η γιορτή χρειάζεται χρώμα και μουσική. Έτσι ξεφεύγω από τις νόρμες (τι πρωτότυπο για μένα, ε;) και σκέφτηκα να γνωρίσουμε ένα εντυπωσιακό musical που η ιστορία του κυλάει την περίοδο του Πάσχα.

1912. Ο Don Hewes (Fred Astaire) είναι ένας διάσημος χορευτής του Broadway που αγοράζει δώρα για την παρτενέρ του και σύντροφό του, Nadine Hale (Ann Miller). Η Nadine, όμως, του ανακοινώνει πως οι δρόμοι τους χωρίζουν ώστε εκείνη να διεκδικήσει μία σόλο καριέρα. Πικραμένος και γεμάτος εγωισμό, ο Don πιστεύει πως δεν τη χρειάζεται και πως μπορεί να χορέψει με οποιαδήποτε. Κι αυτό ακριβώς κάνει όταν επιλέγει τυχαία τη Hannah (Judy Garland), μία από τις χορεύτριες του μπαρ όπου ο Don “πνίγει την πίκρα του”. Σκοπός του Don είναι να δημιουργήσει μία καινούρια Nadine, αλλά σύντομα αντιλαμβάνεται πως η Hannah είναι εντελώς διαφορετική – έξυπνη, γοητευτική μέσα από την απλότητά της και χωρίς ίχνος ματαιοδοξίας – και πως αυτό πρέπει να βγει στη σκηνή. Η χημεία τους σύντομα φέρνει επιτυχίες και μαζί τους, έρχεται (αναπάντεχα όπως πάντα!) κι ο έρωτας…!

Η ταινία “Easter Parade” είναι η δημιουργία των σεναριογράφων Sidney Sheldon (“I Dream Of Jeannie” tv show, 1965), Frances Goodrich και Albert Hackett (οι δύο τελευταίοι έγραψαν και το “It’s A Wonderful Life”, 1946). Η σκηνοθεσία είναι του Charles Walters (“The Unsinkable Molly Brown”, 1964), ενώ η ταινία περιλαμβάνει μουσική του βραβευμένου με Oscar Irving Berlin.

Μπορεί η ταινία να μην είναι πασχαλιάτικη με την έννοια που η τηλεόραση μας έχει συνηθίσει αυτήν την περίοδο – εκτός της έλλειψης του θρησκευτικού στοιχείου, η μόνη σχέση με τη γιορτή είναι πως η ταινία αρχίζει και τελειώνει την Κυριακή του Πάσχα. Εντούτοις, παραμένει μία εξαιρετική επιλογή που ξεφεύγει από τα τετριμμένα “Ιησούς από τη Ναζαρέτ” (μέσα μου ζει η αντίστοιχη πεποίθηση που έχω για το “Home Alone” τα Χριστούγεννα!) και που είναι μακράν πιο διασκεδαστική. Παίρνοντας στοιχεία από την ιστορία του Πυγμαλίωνα, οι δημιουργοί αναβιώνουν τη γοητεία των παραστάσεων vaudeville* που ήταν διάσημες στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα με χρονικό άξονα την Κυριακή του Πάσχα, η οποία για πολλούς (αν όχι για όλους) θεωρείται μία ημέρα νέων κεφαλαίων στη ζωή του καθενός, μία ημέρα που σηματοδοτεί την ελπίδα για κάθε τι καινούριο. Τι καλύτερο, λοιπόν, να γιορταστεί ο ερχομός αυτής της ελπίδας και της αισιοδοξίας από μία ταινία με ρυθμό, χιούμορ, χρώμα και συναίσθημα;

Η προσοχή φυσικά εστιάζεται αναπόφευκτα στο πρωταγωνιστικό δίδυμο των Fred Astaire και Judy Garland. Έχοντας οι ίδιοι ξεκινήσει τις καριέρες τους από το vaudeville, οι δύο αστέρες λειτουργούσαν σε οικείο περιβάλλον. Κυρίως, όμως, η ικανότητά τους να παντρέψουν υποκριτική, τραγούδια και χορό είναι αξιοθαύμαστη (κάτι που στις μέρες μας σπανίζει) και γι’αυτό καταφέρνουν ακόμη και σήμερα να δώσουν στο θεατή που δεν είναι εξοικειωμένος με το musical μία γλυκιά γεύση του είδους, μία γεύση που κάποιοι αναπόλησαν με το πιο μοντέρνο “La La Land”.

Με λίγα λόγια; Σας εύχομαι καλή διασκέδαση και να απολαύσετε την ταινία όσο κι εγώ… πράγμα που σας το εγγυώμαι!

Πρωταγωνιστούν: Fred Astaire, Judy Garland, Peter Lawford, Ann Miller, Jules Munshin, Clinton Sundberg

*To Vaudeville ήταν ένα είδος παραστάσεων διάσημο στην αναφερόμενη χρονική περίοδο (συγκεκριμένα από το 1880 έως και περίπου το 1930), το οποίο περιλάμβανε μεταξύ άλλων μουσικά σκετς, ακροβατικά και ταχυδακτυλουργικά κόλπα. Το όνομά του σημαίνει “φωνές της πόλης” και επικεντρωνόταν στη σάτιρα των κοινωνικών καταστάσεων κι ηθών της εκάστοτε εποχής.

08/04/2018 0 comment

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Πρόταση για dvd: Holiday Inn

written by Αντιγόνη Αδαμοπούλου

Καλησπέρα, καλησπέρα, φίλες και φίλοι του The K-Magazine! Χρόνια πολλά με Υγεία, Τύχη και Χαρά!
Είτε επιστρέψατε από τη χριστουγεννιάτικη εκδρομή σας, είτε χαλαρώνετε από ένα ευχάριστα γεμάτο τριήμερο με οικογένεια και φίλους, αν γι’ απόψε ψάχνετε μία ταινία στο κλίμα των ημερών για να ολοκληρώσετε το «σετ», καθίστε αναπαυτικά. Γιατί σας έχω ένα υπέροχο musical απόλυτα ταιριαστό με τις μέρες που διανύουμε!

Ο τραγουδιστής Jim Hardy (Bing Crosby), ο χορευτής Ted Hanover (Fred Astaire) κι η Lila Dixon (Virginia Dale)έχουν ένα από τα πιο διάσημα νούμερα της βραδινής ζωής της Νέας Υόρκης. Όταν όμως, ο Jim ανακαλύπτει πως η Lila τελικά τον αφήνει για τον Ted λίγο πριν παντρευτούν, αποφασίζει να εγκατασταθεί μόνος του στη φάρμα στο Κονέκτικατ που αγόρασε για τους δυο τους. Η αγροτική ζωή όμως δε μοιάζει να του ταιριάζει κι έτσι αποφασίζει να τη μετατρέψει σ’ ένα κλαμπ το οποίο θα λειτουργεί σε κάθε γιορτή με την αντίστοιχη θεματική: Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Ημέρα Ανεξαρτησίας κ.ο.κ. Εκεί θα βρεθεί κι η Linda Mason (Marjorie Reynolds) μια που τυχαία ο ατζέντης του Ted θα τη στείλει για οντισιόν. Ο Jim κι η Linda εγκαινιάζουν το Holiday Inn με επιτυχία τη βραδιά της παραμονής της Πρωτοχρονιάς. Μόνο που εκεί θα βρεθεί κι ο Ted όταν τον παρατήσει η Lila και θα χορέψει με τη Linda ενθουσιάζοντας τους θαμώνες μόνο για να… την ξεχάσει την επόμενη μέρα από το hangover! Κι όταν ο Ted ξεκινά να την αναζητά με πείσμα, ο Jim θα κάνει ό,τι περνά από το χέρι του προκειμένου να μη χάσει τη Linda. Και τι δε γίνεται στο Holiday Inn!
Η ταινία είναι μία ιδέα του Irving Berlin («Blue Skies», 1946), με τη μετατροπή του σεναρίου να υπογράφουν οι Elmer Rice («Counselor At Law», 1933) και Claude Binyon («North To Alaska», 1960). Τα ηνία της σκηνοθεσίας κρατά ο Mark Sandrich («Shall We Dance», 1937).
Πέρα από ένα musical του «παλιού καλού καιρού» με ατμοσφαιρική μουσική και υπέροχες χορογραφίες, το «Holiday Inn», αν και δεν είναι καθαρά Χριστουγεννιάτικη ταινία, θεωρείται επίσης μία κλασική ταινία της εποχής. Όχι, μόνο γιατί ξεκινά κι ολοκληρώνεται στα χρονικά πλαίσια αυτών των γιορτινών ημερών, αλλά και γιατί έχει στοιχεία που ανταποκρίνονται σε αυτές, με κυριότερο το «μήνυμα» για το πώς «η νέα χρονιά μπορεί να ξεκινήσει σωστά.

Παράλληλα έχουν κάτι από εκείνη τη μαγεία των Χριστουγέννων που δε χρειάζεται απαραίτητα το χεράκι του Άη Βασίλη, μια που στο τέλος, όπως σε κάθε Χριστουγεννιάτικη ταινία, έρχεται το happy ending για τους χαρακτήρες (μη με κατηγορήσετε με spoiler, μια που δεν υπάρχει ποτέ «κακό τέλος» σε τέτοιες ταινίες!).
Επιπλέον είναι η ταινία η οποία μας χάρισε ένα από τα πιο γνωστά και τρυφερά Χριστουγεννιάτικα τραγούδια που ακούμε ακόμη και σήμερα. Και μάλιστα θεωρείστε το πρόκληση για τον ίδιο τον Irving Berlin που το συνέθεσε, μια που ο ίδιος ήταν Εβραίος!

Η ταινία κέρδισε το Oscar Καλύτερου Τραγουδιού για το «White Christmas», ενώ ήταν υποψήφια και για τα βραβεία Καλύτερης Πρωτότυπης Ιστορίας και Καλύτερης Μουσικής.
Το κυριότερο στοιχείο της ταινίας που θα σας κρατήσει, όμως, είναι πως αποτελείται από πανέξυπνες κωμικές καταστάσεις και μία ευχάριστη αύρα που – ας το παραδεχθούμε – έχουμε ανάγκη ειδικά αυτές τις μέρες!
Στο τελικό αποτέλεσμα συμβάλλουν φυσικά κι οι τρεις κεντρικοί χαρακτήρες. Ειδικά τους Bing Crosby και Fred Astaire τους βλέπουμε να δρουν σε όλο τους το μεγαλείο, ο ένας με τη σαγηνευτική του φωνή κι ο άλλος με τις αξιοθαύμαστες χορευτικές του φιγούρες. Επίσης ιδανική αποδεικνύεται η Marjorie Reynolds στο ρόλο του «μήλου της Έριδος» ανάμεσα στους δύο άντρες και το καταφέρνει τόσο χαριτωμένα, δεδομένου μάλιστα πως δεν έχει ιδέα γιατί πραγματικά ο Jim κάνει ό,τι μπορεί για να την κρύψει από τον Ted!

Απόψε, λοιπόν, απολαύστε μία από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες της εποχής που – δυστυχώς – πετυχαίνουμε στην τηλεόραση σπάνια… έως καθόλου!

Πρωταγωνιστούν: Bing Crosby, Fred Astaire, Marjorie Reynolds, Virginia Dale, Walter Abel, Louise Beavers κ.α.

27/12/2015 0 comment

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Ο χορός στην έβδομη τέχνη

written by Αλεξάνδρα Σκαράκη

Νομίζω ήρθε η στιγμή μέσα από ένα άρθρο μου, να εκφράσω την αδυναμία μου στις ταινίες, που έχουν ως κεντρικό θέμα τον χορό. Μπαλέτο, σύγχρονο, cabaret/tap dance, ταγκό, λάτιν ή και hip-hop, οι εντυπωσιακές χορογραφίες πάντα προκαλούν θαυμασμό.
Πολλές γενιές εμπνεύστηκαν, χόρεψαν, ταξίδεψαν, ερωτεύτηκαν, μιμούμενοι τις κινήσεις αξέχαστων χορευτικών. Από τις φιγούρες του Fred Astaire και του Patrick Swayze…μέχρι τους συνδυασμούς του freestyle με το hip-hop μέσα από τη σειρά ταινιών ‘Step Up’, ας θυμηθούμε διαχρονικές κινηματογραφικές επιτυχίες με πολύ χορό.

1. ‘Singin’ in the Rain’ (1952)
Στην πιο διάσημη σκηνή του μιούζικαλ ‘Singing in the Rain’, ο Don Lockwood (Gene Kelly) αφού αποχαιρετά την αγαπημένη του Kathy Selden (Debbie Reynolds) έξω από το σπίτι της, αποφασίζει να περπατήσει μέσα στη βροχή, τραγουδώντας και χορεύοντας χαρούμενος tap dance με την ομπρέλα του. Η συγκεκριμένη σκηνή θεωρείται ως μια από τις μεγαλύτερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ άλλες σπουδαίες χορογραφίες της ταινίας πραγματοποιήθηκαν στα τραγούδια ‘Good Morning’ και ‘Make ’em Laugh’.

2. ‘Saturday Night Fever’ (1977)
Στους τίτλους αρχής του ‘Saturday Night Fever’ ακούγεται το πασίγνωστο κομμάτι των Bee Gee’s, ‘Staying Alive’. Ο John Travolta ως Tony Manero, εγκαινίασε μια νέα εποχή για τα χορευτικά δεδομένα, που συνεπήρε κορίτσια και αγόρια και αποτέλεσε ίνδαλμα για πολλά χρόνια. Πέρα από τις φιγούρες, καθιέρωσε και ένα διαφορετικό τρόπο ντυσίματος-ορόσημο από τα τέλη της δεκαετίας του ’70, μέχρι και τις αρχές του ’80. Κάτω από την ντισκομπάλα, γεννήθηκαν αστέρια του χορού που μιμήθηκαν επάξια τον ‘δάσκαλο’ Travolta.

3. ‘Flashdance’ (1983)
Το ‘What a Feeling’ αποτελεί το θεματικό τραγούδι της προοδευτικής- για εκείνη την εποχή- ταινίας, ‘Flashdance’. Η δεκαοχτάχρονη Alex (Jennifer Beals), εργάζεται ως χορεύτρια σε μπαρ, ενώ επιθυμεί να σπουδάσει χορό στην φημισμένη, τοπική ακαδημία ‘Pittsburg Dance and Repertory Company’. Μετά από αποτυχημένες audition, η Alex κάνει μια τελευταία προσπάθεια να ενταχθεί στην Ακαδημία, χορεύοντας για ακόμα μια φορά την επιτυχία της Irene Cara. Τη χορογραφία του ‘What a Feeling’ “αντέγραψαν” κατά τη διάρκεια της καριέρας τους, η Jennifer Lopez και η Geri Halliwell. Αξιοθαύμαστη είναι και η χορογραφία στο ‘He’s a dream’.

http://www.youtube.com/watch?v=MZkkASCH15Q

4. ‘Dirty Dancing’ (1987)
Εικοσιέξι χρόνια πριν, η Frances ‘Baby’ Houseman (Jennifer Grey) μας σύστησε τον εαυτό της και αφηγήθηκε το καλοκαίρι που άλλαξε τη ζωή της, μέσα από το ‘Dirty Dancing’. Η Baby βρίσκεται σε διακοπές με την οικογένειά της σε θέρετρο, όταν γνωρίζει τον Johnny Castle (Patrick Swayze) και τον διαφορετικό-από την προνομιούχα ανατροφή της-τρόπο ζωής του. Ο Johnny ‘μαγεύει’ την Baby και την παρασέρνει σε έναν άλλο κόσμο, γεμάτο χορό. Η κορύφωση του καλοκαιρινού ειδυλλίου έρχεται στην τελευταία σκηνή, όταν Baby και Johnny χορεύουν το δημοφιλές ‘Time of my life’, με το lift (ανόρθωση) ως την πιο διάσημη χορευτική κίνηση. Το 2004 κυκλοφόρησε το ‘Dirty Dancing: Havana Nights’ , ακολουθώντας το ίδιο μοτίβο της πρώτης κινηματογραφικής επιτυχίας, με τη διαφορά ότι οι χοροί είναι λάτιν.

5. ‘Save the last dance’ (2001)
Το όνειρο της Sara (Julia Stiles) να γίνει επαγγελματίας μπαλαρίνα φαίνεται να μην πραγματοποιείται, όταν χάνει τη μητέρα της και αναγκάζεται να μετακομίσει σε μια αστική γειτονιά του Σικάγο με τον πατέρα της. Μετά από δυσκολίες προσαρμογής στη νέα της ζωή και συναισθηματικές μεταπτώσεις, η Sara γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο του χορευτή της hip-hop, Derek, ο οποίος την παροτρύνει να κυνηγήσει τα όνειρά της. Στην τελευταία σκηνή παρακολουθούμε την πρωταγωνίστρια να χορεύει σύγχρονο μπαλέτο μπροστά στην επιτροπή που θα κρίνει το μέλλον της στο χορό.

6. ‘Step Up’ (2006)
Η σειρά ταινιών ‘Step Up’, είναι από τις πιο εμπορικά επιτυχημένες στο είδος της. Μετά την επιτυχία της πρώτης κινηματογραφικής δουλειάς με πρωταγωνιστές τους Channing Tatum και Jenna Dewan, κυκλοφόρησαν τρία sequels, ενώ φημίζεται ότι ήδη ετοιμάζεται και πέμπτη συνέχεια. Κατά τη διάρκεια της πλοκής των ‘Step Up’ παρακολουθούμε μια ποικιλία χορών με το hip-hop και freestyle να κυριαρχούν. Για το soundtrack των ταινιών, συνεργάστηκαν διάσημοι καλλιτέχνες όπως οι Sean Paul, Missy Elliot, Florida και Ciara. Το παρακάτω βίντεο είναι από το πρώτο ‘Step Up’.

Πηγή:imdb.com

23/08/2013 0 comment

ARCHITECTURE

“Το κτίριο που… χορεύει!”, απο τους pro.plus.ma arkitektones

written by George Portelli

από την Ιωάννα Χαλάτση– αρχιτέκτων*

Είναι το κτίριο που αγαπάει τον χορό. Σε αντίθεση με την αντίληψη ότι τα κτίρια είναι κατασκευές ακίνητες και σταθερές, το Dancing House κάνει μια ανατροπή. Ο Τσέχος αρχιτέκτονας Vlado Milunić σε συνεργασία με τον Καναδό αρχιτέκτονα Frank Gehry σχεδιάζουν το “Κτίριο που Χορεύει”. Πρόκειται για ένα κτίριο γραφείων, που ολοκληρώθηκε το 1995 και μορφολογικά θυμίζει ένα ζευγάρι χορευτών, τον Fred Astaire και την ντάμα του Ginger Rogers, που χορεύουν δίπλα από τον ποταμό Μολδάβα.

Η έμπνευση του Frank Gehry μετουσιώθηκε σε μια αρχιτεκτονική μορφή, που πήρε συγκεκριμένα ανθρώπινα χαρακτηριστικά: το διάτρητο μεταλλικό “καπέλο” του Fred, στην οροφή του κτιρίου, ξεχωρίζει από μακριά, ενώ η “φούστα” της Ginger, από μέταλλο και γυαλί, μοιάζει να ανασηκώνεται με τρόπο τολμηρό πάνω από τα κεφάλια των ανυποψίαστων περαστικών. Στην ουσία, πρόκειται για ένα ενιαίο κτίριο, το οποίο απαρτίζουν δύο ανθρώπινα σώματα. Το πιο ιδιαίτερο όμως χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής του Gehry, είναι ότι τα σώματα των χορευτών του έχουν συναισθήματα, γέρνει το ένα προς το άλλο, σαν να σφίγγει ο καβαλιέρος σφιχτά πάνω του την ντάμα, σε μια στιγμή που πάγωσε την κίνησή τους στον χρόνο…

Οι γεωμετρικές χαράξεις των οριζόντιων στοιχείων διαπλέκονται με τις κατακόρυφες. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργείται ένας χώρος ρευστός, που δίνει την εντύπωση πως κινείται, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. To κτίριο του Gehry επισημαίνει με δυναμικό τρόπο την παρουσία του, δίπλα στα γειτονικά Μπαρόκ, Γοτθικά ή Art Nouveau κτίρια, για τα οποία φημίζεται η Πράγα. Για το ίδιο γεγονός ωστόσο, δέχθηκε πληθώρα επικρίσεων, καθώς από κάποιους δεν θεωρήθηκε ότι εντάσσεται ομαλά στην ιστορική φυσιογνωμία της πόλης.

Το κτίριο που βρισκόταν στο οικόπεδο πριν το Dancing House ανατινάχθηκε το 1945 από αμερικανική βόμβα. Έμεινε έτσι ένα δυσάρεστο για όλη την πόλη κενό, μια αίσθηση την οποία ο Gehry έβαλε στόχο να την ανατρέψει. Στη θέση της μνήμης του πολέμου και της καταστροφής, ο αρχιτέκτονας τοποθέτησε την ψευδαίσθηση μιας ευτυχισμένης στιγμής, μιας νοσταλγικής διάθεσης γεμάτη αθωότητα και αισιοδοξία. Είναι ένας συνδυασμός μουσικής και κίνησης. Είναι η ονειρική αρμονία ενός ζευγαριού που χορεύει, όπως η Ginger και ο Fred.

Μοναδική στιγμή της ημέρας, είναι η δύση του ηλίου. Καθώς πέφτει το φως, αφήνει μια σπινθηροβόλα λάμψη σε κάθε παράθυρο, σε κάθε όροφο του κτιρίου. Το τελευταίο φως της μέρας μοιάζει να χαϊδεύει ένα προς ένα, όλα τα παράθυρα του κτιρίου, δημιουργώντας ένα κύμα λάμψης. Σαν ένα φως που χορεύει.

Πολλά, πάρα πολλά μπορούν να ειπωθούν για το Dancing House. Μα… πώς μπορεί να μιλήσει κανείς για αρχιτεκτονική, μπροστά σε ένα κτίριο που είναι… μουσική;